Ένας γκέι έχασε τον εαυτό του λίγο πριν τις πανελλαδικές
Καλημέρα σας.Ειναι η πρωτη μου φορά που γράφω σε αυτό το σάιτ και γενικά που θα μιλήσω για τον εαυτό μου ανώνυμα στο ίντερνετ. Λέγομαι Αντώνης και μένω στη δυτική Πελοπόννησο, σε μια μικρή κωμόπολη, είμαι 17 ετών, του χρόνου δίνω πανελλήνιες (είμαι θετική) και θα ήθελα να σας μιλήσω λίγο για το παρελθόν μου διότι πιστεύω θα σας βοηθήσει για την τωρινή μου κατάσταση. Από πολύ μικρός είχα καταλάβει ότι είμαι γκέι και όπως καταλαβένετε είχα δύσκολη εφηβεία: με κοροίδευαν,με θεωρούσαν το φυτό και την αδερφή αν και δεν είμαι κουνιστός, ούτε είμαι θηλυπρεπείς αλλά παρόλα αυτά φαίνεται λιγάκι. Βασικά πιστεύω ότι επειδή ήμουν «φυτό» και φλώρος με θεώρησαν και πολύ σωστά αδερφή (δε με ενοχλεί ο χαρακτηρισμός). Επίσης δεν είχα φίλους, οι λίγες και οι μοναδικές φορές που έκανα παρέα ήταν με πολλά κορίτσια Αργότερα, ερωτεύτηκα έναν στρέιτ συμμαθητή και δεν υπήρχε μια μέρα επί δύο χρόνια που να μην τον σκέφτομαι. Αυτός ήταν ο πρώτος μου (εφηβικός) έρωτας που με ωρίμασε απότομα. Μέσα από πολύ κλάμα κατάφερα να κάνω παρέες, να με δεχτώ έτσι όπως είμαι και να νιώθω πολύ καλύτερα. Όμως, συνέχιζα να γουστάρω και να κολλάω με στρέιτ (βλέπετε μικρή η κοινωνία- λίγοι οι ελιγμοί μου και οι γκέι). Επίσης, τότε ζούσα για τους άλλους, δηλ. έκανα σχέσεις με κορίτσια για τα μάτια του κόσμου, έκανα κοπάνες για να μη με θεωρούν φυτό κτλ. Κάποια στιγμή (στο λύκειο) σταμάτησα να ζω για τον κόσμο και άρχισα να εκφράζομαι, να ζω για εμένα. Δηλ, να ντύνομαι όπως θέλω, να κάνω ότι θέλω στον ελεύθερο χρόνο μου (να μην παίζω μπάλα επειδή όλα τα αγόρια έπαιζαν μπάλα) και τα λοιπά. Τότε άρχισα να γνωρίζω και γκέι συνομήλικους στο ίντερνετ από κοντινές περιοχές. Γνώριζα αρκετούς και έτσι απέκτησα εμπειρίες αλλά επίσης πληγώθηκα πάρα πολύ, με ξεγέλασαν με πολύ άσχημο τρόπο. Ήμουν αφελής, το ομολογώ. Τέλος πάντων, τα πράγματα με ανάγκασαν να χάσω τον έλεγχο μου και να φερθώ σαν τσούλα, σαν τη μεγαλύτερη ******* και μεταφορικά αλλά και λίγο κυριολεκτικά (και αυτό λόγω ελάχιστων ευκαιριών.) Εδώ λοιπόν αρχίζει η νέα μου εποχή… Είμαι ένα άτομο δημοφιλές, με πολλούς γνωστούς και φίλους που από αυτούς εμπιστεύομαι μόνο δύο. Είμαι όμορφος αλλά αλαζόνας και ματαιόδοξος με την ομορφιά μου. Έκανα τα πάντα για να τραβήξω την προσοχή του κόσμου όπως να βάζω τρικλοποδιές σε φίλους για να με βλέπουν οι άγνωστοι, να ντύνομαι εκκεντρικά, να λέω πράγματα που προκαλούν (και που πάντα εννοούσα όμως, διότι μισώ οτιδήποτε ψεύτικο). Πλέον τραβάω την προσοχή μόνο με το ντυσιμό μου. Έχασα την ανθρωπιά μου και έγινα απίστευτα σνομπ και ειρωνικός (κάτι που είχα από παλιά). Πιστεύω ότι όλα αυτά τα κάνω επειδή έχω ανασφάλειες, επειδή φοβάμαι ότι είμαι άχρηστος, ένα τίποτα, ότι είμαι άσχημος, ότι υπάρχουν άτομα που ντύνονται πιο ωραία από εμένα. Ζηλεύω. Ετοιμάζομαι για να βγω βόλτα και όλοι μου λένε ότι ντύθηκα υπέροχα όταν δω ένα παιδί εξίσου καλοντυμένο πέφτει ο εγωισμός μου, η αυτοπεποίθηση μου και νιώθω ΆΣΧΗΜΟΣ. Θέλω να πω σε αυτό το σημείο πως δεν ενδιαφέρομαι μόνο με την εξωτερική μου εμφάνιση, είμαι άτομο που αγαπάει τη γνώση και τους φιλόσοφους κάθε εποχής, που διαβάζει βιβλία για να βρει απάντηση στη ζωή του. Αυτά για να μην παρεξηγηθώ. Όσο για τις πανελλήνιες. Θέλω να περάσω σε μια υψηλή σχολή του 2ου πεδίου, 18000 μόρια σχεδόν και ως δεύτερη επιλογή μου έχω μια με 16000. Ξεκίνησα το καλοκαίρι πολύ δυναμικά, τα πήγαινα καλά. Όμως μετά οι σκέψεις μου με έριξαν. Σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να περάσει 1,5 χρόνος μέχρι να κάνω κάτι με ένα παιδί , μέχρι να μπορώ να αγαπήσω γιατί δε θέλω να γνωρίσω κανέναν γκέι μέσα σε αυτό το διάστημα. Ξέρετε κολλάω πολύ εύκολα, με το παραμικρό με κάποιον… Δε ξέρω γιατί. Έχω να κάνω κάτι με κάποιον από το Πάσχα, αν εξαιρέσεις ότι φασώθηκα με έναν 45άρι που βρήκα στο facebook . Φανταστείτε την απελπισία μου. Θέλω να περάσω αθήνα ή θεσσαλονίκη γιατί εκεί υπάρχει ανωνυμία ενώ στις επαρχίες όχι τόσο. Οικονομικό πρόβλημα δεν υπάρχει οπότε… Φοβάμαι όμως ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι θα περάσω σε μέτρια σχολή της αθήνας ή της θεσσαλονίκης και ότι οι γονείς μου και οι φροντιστές μου θα μου πουν να πάω επαρχία που θα πιάνω καλύτερη σχολή. Δε θέλω. Θέλω να πάρω το εισιτήριο μου, το περιμένω εδώ και 6 χρόνια!!! Εκεί θα μπορώ νακάνω παρέα με άλλους γκει ελεύθερα, να βρω άτομα που μου αρέσουν και να μη πηγαίνω με 50αρηδες από στέρηση. Άντεξα πολλά χρόνια χωρίς γκει σεξουαλική ζωή και τώρα έχω μια ορμή για αυτό το πράγμα. Φοβάμαι. Θέλω να περάσω και να φύγω αλλά φοβάμαι ότι η ψυχολογία μου και οι σκέψεις μου θα λειτουργήσουν αρνητικά και καταλυτικά. Δε ξέρω αν θα αντέξω τόσους μήνες χωρίς ένα φλερτ (το οποίο θα αποφύγω για να μη κολλήσω-κάτι σίγουρο-και έτσι να με πάρει η μπάλα). Επίσης πάει τόσος καιρός από τότε που κάποιος μου είπε σε αγαπώ. Μήπως δε μπορεί να με αγαπήσει κανείς; Δεν είναι λογικό; Έτσι όπως έχω γίνει; Ένας σνομπ, που σε κοιτάει σαν σκουπίδι; Είμαι καταδικασμένος να ζήσω για πάντα έτσι;
Συγγνώμη για την έκταση του κειμένου μου. Περιμένω απαντήσεις. Ευχαριστώ όλους σας προκαταβολικά.
