Μερικές σκέψεις

Όταν πρωτοεμφανίστηκαν σημάδια ότι έχω κάποια ψυχολογικά προβλήματα πανικοβλήθηκα. Στην αρχή, σχεδόν όλοι αναρωτιούνται που οφείλονται. Και οι κινήσεις που κάνουν για να ξεφύγουν από τα προβλήματα είναι σπασμωδικές. Και είναι λογικό, γιατί αν κάποιος δεν γνωρίζει τις αιτίες είναι λογικό να μην ξέρει τι να κάνει και γι' αυτό κάνει πράγματα άσχετα. Το ίδιο έκανα και εγώ στην αρχή. Μάλιστα επισκεύθηκα ψυχολόγο. Τώρα αν με ρωτήσει κάποιος αν με βοήθησε θα του απαντήσω εύκολα. Όχι, το αντίθετο, αντί να βοηθηθώ μπερδεύτηκα χειρότερα. Μόνο αργότερα όταν άρχισα να σκέφτομαι μόνος μου ξεκαθάρισαν τα πράγματα αρκετά. (δεν λύθηκαν αλλά τουλάχιστον ξεκαθάρισαν).
Όταν άρχισα να σκέφτομαι για τα προβλήματα που έχω, βρήκα σταδιακά τις αιτίες. Παρατήρησα ότι ένα από τα προβλήματά μου ήταν κάποια άτομα που ήταν γύρω μου. Αν το σκεφτεί κανείς, στην ουσία όλοι οι άνθρωποι έχουμε ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Αν το εξετάσει κανείς, όλοι έχουμε τους φόβους μας και είναι ίδιοι για όλους. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Όλοι φοβόμαστε για το μέλλον. Όμως η αντίδρασή μας σε αυτό το φόβο διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Π.χ. κάποιος προσπαθεί να μην βλέπει αυτό το φόβο και προσπαθεί να τον ξεχάσει. Και στο τέλος καταφέρνει αυτό που θέλει, "ξεχνάει" το φόβο σε μεγάλο βαθμό. Όμως το να "ξεχάσει" τον κάνει να αποκτά αυτόματα και διαφορετική συμπεριφορά. Νομίζει πια ότι δεν έχει αυτό το φόβο. Και αποφεύγει κάθε τι που θα του "θύμιζε" αυτό το φόβο. Ακόμα και η επαφή με άτομα που έχουν αυτό το φόβο και τον αντιμετωπίζουν, είναι κόκκινο πανί γι' αυτόν. Θα κοροϊδέψει όποιον "έχει" το φόβο. Ο λόγος γιατί δεν θέλει με τίποτα να βρεθεί αντιμέτωπος με το φόβο του. Σταδιακά, όπως καταλαβαίνει κανείς, κάποιος που έχει επιλέξει αυτή την αντίδραση, θα γίνεται πιο σκληρός. Και με τον εαυτό του και με τους άλλους.

Εδώ είναι και το πρόβλημα. Αν έρθουν σε επαφή δύο άτομα που ο ένας προσπαθεί να ξεχάσει τους φόβους του και ο άλλος μένει με τους φόβους του, η επαφή τους θα είναι "τραυματική". Π.χ. ο ένας θα τσατίζεται με τον άλλον όταν λέει το φόβο του. Και ο άλλος θα αισθάνεται μειονεκτικά όταν ο πρώτος εμφανίζεται να μην έχει το φόβο. Ο πρώτος θα γίνεται σταδιακά όλο και πιο σκληρός και ο δεύτερος θα γίνεται σταδιακά όλο και πιο ευαίσθητος. Και φυσικά, δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι δύο άτομα που έχουν επιλέξει εντελώς διαφορετικό δρόμο αντιμετώπισης. Δεν γίνεται αυτά τα δύο άτομα να συνυπάρξουν. Η συνύπαρξη θα κάνει τον ένα ή τον άλλο να έχει πρόβλημα. Ή του ενός ο φόβος θα γίνει μεγαλύτερος ή του άλλου η σκληρότητα θα οδηγήσει σε περισσότερη κατάθλιψη. Στην ουσία δεν φταίει η συνύπαρξη, έτσι κι αλλιώς ο καθένας έχει επιλέξει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης.

Ήρθε κάποιος στο χώρο μου. Και αμέσως μπήκε και σε άλλους χώρους που δεν ήθελα. Υπάρχουν κάποιοι που μπαίνουν όπου να 'ναι χωρίς να φαίνεται ότι λογαριάζουν το αν θα ενοχληθείς, ενώ υπάρχουν και άλλοι που είναι πιο προσεκτικοί και δεν μπαίνουν σε χώρους που ίσως ενοχληθείς. Το γράφω αυτό σαν παράδειγμα για να δείξω τις διαφορετικές συμπεριφορές.
Συνήθως με όσους έχουμε πιο μακρινή επαφή, δεν βλέπουμε τις διαφορές, όταν όμως κάποιος είναι πιο κοντά μας οι διαφορές γίνονται αξεπέραστες.

Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου τώρα που βρίσκομαι πάλι αντιμέτωπος σε μεγαλύτερο βαθμό με το ίδιο πρόβλημα.

Οι ευθείς και τολμηροί ανθρωποι, δλδ αυτοι που δεν φοβούνται, δεν ειναι αναλυτικοί. Εσυ εισαι αναλυτικος, αυτο ειναι αποδειξη φοβου. Αυτοι που δε φοβουνται δεν αναλύουν αλλα περνανε αμεσως από τη σκεψη στην πραξη. Φοβος ειναι το ενδιαμεσο, μεταξυ σκεψης και πραξης. Ο ανθρωπος ξερει πολύ καλα τι θελει αλλά στο τελος δεν κανει τιποτα για να το αποκτησει επειδη αυτο το ενδιαμεσο ειναι αναστολες, δικαιολογιες, ελλειψη αυτοπεποιθησης και αυτοεκτιμησης, μπλοκαρισματα, δλδ φοβος.
Οι φοβιες και γενικα τα ψυχολογικα ειναι αποτελεσμα αλληλεπίδρασης με τους γυρω μας. Μια καλη μεθοδος να τα ξεπερασεις ειναι με το να συναναστρεφεσαι με ανθρωπους που δεν εχουν καμια σχεση με τετοια, θετικους ανθρωπους. Μπαινοντας στο δικο τους επιπεδο σου δινεται ωθηση να βελτιωθεις και η ταση προς βελτιωσει περιθωριοποιει σταδιακα και χωρις να το παρεις ειδηση τα ψυχολογικα. Με ανθρωπους που εχουν ψυχολογικα, ειτε υφίστασαι την αρνητικη επιδραση τους με τα οσα θα μπορουσε αυτο να σημαινει ή ειναι μια συναναστροφη για να λες τον πονο σου και να σε καταλαβαινουν.
Πως εννοεις το "να μην βλεπει το φοβο και προσπαθει να τον ξεχασει"? , χωρις να αποφευγει το αντικειμενο του φοβου αλλα να το αντιμετωπιζει.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Οι ευθείς και τολμηροί ανθρωποι, δλδ αυτοι που δεν φοβούνται, δεν ειναι αναλυτικοί. Εσυ εισαι αναλυτικος, αυτο ειναι αποδειξη φοβου. Αυτοι που δε φοβουνται δεν αναλύουν αλλα περνανε αμεσως από τη σκεψη στην πραξη. Φοβος ειναι το ενδιαμεσο, μεταξυ σκεψης και πραξης. Ο ανθρωπος ξερει πολύ καλα τι θελει αλλά στο τελος δεν κανει τιποτα για να το αποκτησει επειδη αυτο το ενδιαμεσο ειναι αναστολες, δικαιολογιες, ελλειψη αυτοπεποιθησης και αυτοεκτιμησης, μπλοκαρισματα, δλδ φοβος.
Οι φοβιες και γενικα τα ψυχολογικα ειναι αποτελεσμα αλληλεπίδρασης με τους γυρω μας. Μια καλη μεθοδος να τα ξεπερασεις ειναι με το να συναναστρεφεσαι με ανθρωπους που δεν εχουν καμια σχεση με τετοια, θετικους ανθρωπους. Μπαινοντας στο δικο τους επιπεδο σου δινεται ωθηση να βελτιωθεις και η ταση προς βελτιωσει περιθωριοποιει σταδιακα και χωρις να το παρεις ειδηση τα ψυχολογικα. Με ανθρωπους που εχουν ψυχολογικα, ειτε υφίστασαι την αρνητικη επιδραση τους με τα οσα θα μπορουσε αυτο να σημαινει ή ειναι μια συναναστροφη για να λες τον πονο σου και να σε καταλαβαινουν.
Πως εννοεις το "να μην βλεπει το φοβο και προσπαθει να τον ξεχασει"? , χωρις να αποφευγει το αντικειμενο του φοβου αλλα να το αντιμετωπιζει.

---

oh john!!!!!!! well done!!!!! Συμφωνω 1000% με την πρωτη παραγραφο!!

Με την δευτερη εχω να πω πανω στην πρωτη προταση σου, οτι δεν πιστευω οτι τα ψυχολογικα ειναι αποκλειστικα αποτελεσμα αλληλεπιδρασης με τους γυρω μας.. καθε ατομο εχει μια προδιαθεση γενετικα.. αλλοι γεννιουνται λιονταρια αλλοι προβατακια.. και σιγουρα το περιβαλλον παιζει ρολο στο πως θα εξελιχθει η πορεια του ατομου, πως θα διαμορφωθει ο χαρακτηρας του και η ψυχολογια του, αλλα υπαρχει μια βαση.. Ναι.. Βασικα ψυχολογικα προβληματα μας δημιουργουν α) οι κακες σχεσεις με τους αλλους, β) οι οικονομικες δυσκολιες... Αλλα αν το ενα ατομο αντιμετωπιζοντας αυτα θα γινει φοβικο, το αλλο παρανοικο, κτλ, εχει σχεση με τον εγκεφαλο του somehow..

Και πραγματι πρεπει να κανουμε παρεα με ανθρωπους πιο ευτυχισμενους απο μας για να μας τραβανε πανω, και οχι κατω!! Με εντυπωσιασες με αυτο το ποστ!!

ιωαννη μου δημιουργησες σκέψεις. Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που δεν φοβάται πιστεύω. Η παντελής έλλειψη φόβου δεν σημαίνει θάρρος, σημαίνει έλλεψη γνώσης. Θα έλεγα ότι τολμηρος και θαραλλέος είναι αυτός που καταφέρνει με βάση τη συναισθηματική νοημοσύνη του να διαχειριστεί τους φόβους του και να τους ξεπεράσει. Αναλύει την κατάσταση , ζυγίζει τις επιλογές του και προχωρά με πίστη στον εαυτό του. Η υπερανάλυση είναι αυτή που θα τον κολλήσει και θα του δημιουργήσει τα μπλοκαρίσματα γιατί την χρησιμοποιεί ενίοτε σαν άλλοθι.
Συμφωνω με την έννοια της αλληλεπίδρασης, είμαστε δέκτες και πομποι. Είναι σημαντικό να έχουμε δίπλα μας, ιδιαιτερα όταν αναπτύσουμε την προσωπικότητα μας, θετικους και αισοδοξους ανθρώπους. Αλλά δε μπορεί να είναι αυτοσκοπός αυτός, γιατί έτσι περιχαρακωνομαστε.
Δηλαδή οκ μέχρι ένα σημείο μπορούμε να αποφεύγουμε ένα περιβάλλον αρνητικό που μπορεί να βλάψει την ψυχολογία μας, αλλά όταν αυτό δεν είναι εφικτο, δεν είναι προτιμότερο να οπλιστουμε ώστε να μπορούμε ν' ανταπεξέλθουμε?
Δεν γίνεται με λιγα λόγι,α να βάζουμε ασπίδες προστασίας γύρω μας, αυτό που είναι προτιμότερο είναι με δουλειά εσωτερική να δυναμώσουμε τον εαυτό μας όσο γίνεται πιο πολύ και ν' αναπτύξουμε άμυνες ώστε να μπορούμε ν' αντιμετωπίζουμε αρνητικές καταστάσεις, ανθρώπους και περιβάλλον.

να και κατι που διαβασα και μου αρεσε

"Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο.

Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας.

Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: την απόλυση, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.

Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.

Αν αρχίσουμε να ζούμε, στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται."

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Πως εννοεις το "να μην βλεπει το φοβο και προσπαθει να τον ξεχασει"? , χωρις να αποφευγει το αντικειμενο του φοβου αλλα να το αντιμετωπιζει.

---

Να πω κατ' αρχή, ότι δεν γίνεται να απαντήσω σε κάθε σκέψη. Απλά θα αναφερθώ επιλεκτικά.
Για να με ρωτάς τι εννοώ γι' αυτό, σημαίνει ότι δεν κατάλαβες. Αφού δεν κατάλαβες πώς απαντάς;
Το ένα μέρος περιγράφει τη δική σου συμπεριφορά. Γενικότερα, από άλλα thread παρατηρώ ότι απαντάς σε πολύ κόσμο, με τρόπο τέτοιο, σαν να μην έχεις και εσύ το ανάλογο πρόβλημα. Σαν να το ξεχνάς. Αυτό εννοώ.
Επίσης λες "Μια καλη μεθοδος να τα ξεπερασεις ειναι με το να συναναστρεφεσαι με ανθρωπους που δεν εχουν καμια σχεση με τετοια, θετικους ανθρωπους." Τότε θα πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι ο χώρος εδώ δεν είναι ο κατάλληλος για τη μέθοδο αυτή. Αυτό σημαίνει ότι άλλα λες και άλλα κάνεις ή συμβαίνει κάτι άλλο χειρότερο. Το λέω για να καταλαβαίνουμε σε τι αναφερόμαστε, το χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα.

Ο σκοπός αυτού που έγραψα είναι γιατί θέλω να δείξω, -αλλά και για μένα- δύο πράγματα.
1. Ότι δεν πρέπει απαραίτητα να φοβόμαστε αυτούς που έχουν το ένα ή το άλλο ψυχολογικό πρόβλημα. Ο φόβος μας είναι αυτός που μας κάνει να μην μπορούμε να πλησιάσουμε, και είναι η αιτία που και τους άλλους δεν βοηθάμε, με αποτέλεσμα να μην βοηθάμε και τον εαυτό μας. Δεν θα το εξηγήσω αναλυτικά, αλλά κάθε βοήθεια σε άλλον στην ουσία είναι βοήθεια και προς τον εαυτό μας, γιατί αποκτούμε περισσότερη κατανόηση, που ταυτόχρονα μας χρειάζεται για να κατανοήσουμε και το δικό μας πρόβλημα.
2. Για να καταλάβουμε ότι όταν κάποιος έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, τότε έχε βρεθεί κάποιος/οι για να του το δημιουργήσουν. Αλλιώς κανένας δεν θα είχε κανένα ψυχολογικό πρόβλημα, αν υπήρχε η αποδοχή και αν δεν υπήρχε η εκμετάλλευση. Δυστυχώς και τα δύο γίνονται "κατά λάθος", στην προσπάθειά μας να "σώσουμε" τον εαυτό μας. Είναι τα "πρέπει" που επιβάλλονται, και που μας δημιουργούν τα προβλήματα. Δεν είναι κακό να έχει κανείς τα "πρέπει", αλλά να καταλαβαίνει ότι τα έχει.
3. Για να γίνει κατανοητό και το δικό μου πρόβλημα. Αισθάνομαι μόνος, και έρχονται άλλοι που επίσης αισθάνονται μόνοι και το παίζουν ότι δεν αισθάνονται μόνοι. Γίνονται δύο κακά. Το ένα προς εμένα και το άλλο στον ίδιο που το κάνει, παίρνει λίγο θάρος (ξεχνάει το δικό του φόβο) και μετά αναβάλει τη λύση του ίδου του προβλήματός του. Σκέφτομαι ότι κάθε φυγή από ένα πρόβλημα δημιουργεί μεγαλύτερο.
Αυτή είναι και η αιτία που οι άνθρωποι αισθανόμαστε μόνοι και ακόμα περισσότερο βοβισμένοι. Με τον τρόπο συμπεριφοράς ξεχνάμε, και έτσι γινόμαστε περισσότερο "αναίσθητοι" στα προβλήματα των άλλων που στην ουσία είναι δικά μας προβλήματα, ή αν το θέλει κανείς και δικά μας προβλήματα. Δυσκολευόμαστε να πλησιάσουμε "ξένους" και στην ουσία μένουμε με τους ίδιους ανθρώπους που είναι και εκείνοι "αναίσθητοι" και γι' αυτό δεν λύνονται τα προβλήματά μας. Να το πω πιο ωμά, βλέπω μια απερίγραπτη αναισθησία γύρω μου. Βλέπω άτομα να ζηλευουν ακόμα και τη δυστυχία του άλλου νομίζοντάς την ευτυχία. Ή να βλέπουν το δένδρο και όχι όλο το δάσος που είναι η πραγματική ζωή μας. Με μια ήπια περιγραφή είναι η απόλυτη μη επικοινωνία.
Υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τι γράφω;

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

... δεν πιστευω οτι τα ψυχολογικα ειναι αποκλειστικα αποτελεσμα αλληλεπιδρασης με τους γυρω μας.. καθε ατομο εχει μια προδιαθεση γενετικα.. αλλοι γεννιουνται λιονταρια αλλοι προβατακια και πάλι θέμα αλληλεπίδρασης είναι. το λιονταρι μπορει να γινει ενας δραστηριος δημιουργικος ανθρωπος ή ένας αδίστακτος κακοποιος, το προβατακι ενας καλοπροαιρετος χαρούμενος παραγωγικός ανθρωπος ή ένα θύμα βυθισμένο στους φοβους και την καταθλιψη.. και σιγουρα το περιβαλλον παιζει ρολο στο πως θα εξελιχθει η πορεια του ατομου, πως θα διαμορφωθει ο χαρακτηρας του αυτο ειναι καθοριστικότατο τα πρώτα 10 με 15 το πολύ χρονια της ζωης του, στα 15 ειναι ήδη τελειωμένος σαν χαρακτηρας, και τα προηγουμενα βιώματα του (αν ηταν ατυχος και μαζεψε πολλά αρνητικα), αναλογα με την προδιαθεση που λες, θα του προκαλέσουν τα αναλογα ψυχολογικα (στο λιονταρι και στο προβατο). Στη συνεχεια αμα καταλαβει τη ζημια θα ξεκινησει το μεγαλο αγωνα για βελτιωση διοτι η αλλαγη ειναι πολύ δυσκολη υπόθεση. και η ψυχολογια του, αλλα υπαρχει μια βαση.. Ναι.. Βασικα ψυχολογικα προβληματα μας δημιουργουν α) οι κακες σχεσεις με τους αλλους, β) οι οικονομικες δυσκολιες... οι οικονομικες δυσκολίες ειναι και ζητημα ποσο ευστροφος (αν θες πες το απατεωνας), ποσο ξερει να εκμεταλλευεται σωστα τις περιστασεις και ποσο πολύ διεκδικητικος ειναι κανεις, γι αυτο καποιοι στον ιδιο χωρο πλουτιζουν και καποιοι πεινανε
Και πραγματι πρεπει να κανουμε παρεα με ανθρωπους πιο ευτυχισμενους απο μας για να μας τραβανε πανω, και οχι κατω!! Με εντυπωσιασες με αυτο το ποστ!!

---

Ωραια τα συνθηματα που εγραψες... συμφωνω! ... το μόνο που μπορω να πω ειναι ότι υπάρχει αυτο το χάσμα που ξαναπα πιο πριν, από τη σκέψη στην πράξη και τι κανουμε να το μικρανουμε... πάντως το να βλεπεις τετοια συνθηματα πχ να εχεις κορνιζαρει καποια στο δωματιο ή στο γραφειο βοηθα, ανεβαζει τη ψυχολογια.


Φρίνη, αυτο που λες στην τελευταια σου παραγραφο ειναι η λύση, εμεις με εσωτερικη δουλεια να δυναμωσουμε τον εαυτο μας ώστε να αντιμετωπίζουμε τις αρνητικες καταστασεις και τους ανθρωπους, επειδη η φυγή ή η παθητικότητα δεν ειναι λύσεις αλλά οξύνουν το πρόβλημα αφού μειωνουν τις αμυνες μας και μας κανουν πιο ευάλωτους. Αμα τετοιες καταστασεις τις αντιμετωπιζεις προσωπο με πρόσωπο ακόμα και όταν έχεις "απώλειες" αποκτας δυναμεις.
Οι αρνητικοι ανθρωποι/καταστασεις κανουν τη ζημια στην παιδική ηλικία, στις ηλικίες έως τα 15, που το ατομο δεν έχει πλήρως διαμορφωθει σαν χαρακτηρας, ειναι παθητικός δέκτης και ευκολα αφομοιώνει τον αρνητισμό.
Συμφωνω επίσης ότι μορφη φοβου ειναι η ελλειψη γνωσης.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Να πω κατ' αρχή, ότι δεν γίνεται να απαντήσω σε κάθε σκέψη. Απλά θα αναφερθώ επιλεκτικά.
Για να με ρωτάς τι εννοώ γι' αυτό, σημαίνει ότι δεν κατάλαβες. Αφού δεν κατάλαβες πώς απαντάς;
Το ένα μέρος περιγράφει τη δική σου συμπεριφορά. Γενικότερα, από άλλα thread παρατηρώ ότι απαντάς σε πολύ κόσμο, με τρόπο τέτοιο, σαν να μην έχεις και εσύ το ανάλογο πρόβλημα. Σαν να το ξεχνάς. Αυτό εννοώ.
Επίσης λες "Μια καλη μεθοδος να τα ξεπερασεις ειναι με το να συναναστρεφεσαι με ανθρωπους που δεν εχουν καμια σχεση με τετοια, θετικους ανθρωπους." Τότε θα πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι ο χώρος εδώ δεν είναι ο κατάλληλος για τη μέθοδο αυτή. Αυτό σημαίνει ότι άλλα λες και άλλα κάνεις ή συμβαίνει κάτι άλλο χειρότερο. Το λέω για να καταλαβαίνουμε σε τι αναφερόμαστε, το χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα.

Ο σκοπός αυτού που έγραψα είναι γιατί θέλω να δείξω, -αλλά και για μένα- δύο πράγματα.
1. Ότι δεν πρέπει απαραίτητα να φοβόμαστε αυτούς που έχουν το ένα ή το άλλο ψυχολογικό πρόβλημα. Ο φόβος μας είναι αυτός που μας κάνει να μην μπορούμε να πλησιάσουμε, και είναι η αιτία που και τους άλλους δεν βοηθάμε, με αποτέλεσμα να μην βοηθάμε και τον εαυτό μας. Δεν θα το εξηγήσω αναλυτικά, αλλά κάθε βοήθεια σε άλλον στην ουσία είναι βοήθεια και προς τον εαυτό μας, γιατί αποκτούμε περισσότερη κατανόηση, που ταυτόχρονα μας χρειάζεται για να κατανοήσουμε και το δικό μας πρόβλημα.
2. Για να καταλάβουμε ότι όταν κάποιος έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, τότε έχε βρεθεί κάποιος/οι για να του το δημιουργήσουν. Αλλιώς κανένας δεν θα είχε κανένα ψυχολογικό πρόβλημα, αν υπήρχε η αποδοχή και αν δεν υπήρχε η εκμετάλλευση. Δυστυχώς και τα δύο γίνονται "κατά λάθος", στην προσπάθειά μας να "σώσουμε" τον εαυτό μας. Είναι τα "πρέπει" που επιβάλλονται, και που μας δημιουργούν τα προβλήματα. Δεν είναι κακό να έχει κανείς τα "πρέπει", αλλά να καταλαβαίνει ότι τα έχει.
3. Για να γίνει κατανοητό και το δικό μου πρόβλημα. Αισθάνομαι μόνος, και έρχονται άλλοι που επίσης αισθάνονται μόνοι και το παίζουν ότι δεν αισθάνονται μόνοι. Γίνονται δύο κακά. Το ένα προς εμένα και το άλλο στον ίδιο που το κάνει, παίρνει λίγο θάρος (ξεχνάει το δικό του φόβο) και μετά αναβάλει τη λύση του ίδου του προβλήματός του. Σκέφτομαι ότι κάθε φυγή από ένα πρόβλημα δημιουργεί μεγαλύτερο.
Αυτή είναι και η αιτία που οι άνθρωποι αισθανόμαστε μόνοι και ακόμα περισσότερο βοβισμένοι. Με τον τρόπο συμπεριφοράς ξεχνάμε, και έτσι γινόμαστε περισσότερο "αναίσθητοι" στα προβλήματα των άλλων που στην ουσία είναι δικά μας προβλήματα, ή αν το θέλει κανείς και δικά μας προβλήματα. Δυσκολευόμαστε να πλησιάσουμε "ξένους" και στην ουσία μένουμε με τους ίδιους ανθρώπους που είναι και εκείνοι "αναίσθητοι" και γι' αυτό δεν λύνονται τα προβλήματά μας. Να το πω πιο ωμά, βλέπω μια απερίγραπτη αναισθησία γύρω μου. Βλέπω άτομα να ζηλευουν ακόμα και τη δυστυχία του άλλου νομίζοντάς την ευτυχία. Ή να βλέπουν το δένδρο και όχι όλο το δάσος που είναι η πραγματική ζωή μας. Με μια ήπια περιγραφή είναι η απόλυτη μη επικοινωνία.
Υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τι γράφω;

---

Μερικές σκέψεις....
Δεν αρνήθηκα ότι αντιμετωπίζω φοβίες (φαινεται εχεις δει μονο ελαχιστα από τα μηνυματα μου στο χωρο). Όμως κατανοώντας το πρόβλημα και με πολλή προσπάθεια με την πάροδο του χρονου έχω κανει σημαντική προοδο (κι αυτο μου το λενε και ατομα που με ξερουν χρονια). Κι αν διαβασεις καλυτερα καποια μηνυματα μου, μιλώ για βιωματα, αρα περασα από παρομοιες καταστασεις μεσα από τις οποιες αντλώ εμπειριες και γνώσεις τις οποιες μοιραζομαι . Απλά μ αρεσει να λέω την αποψη μου και δεν ειμαι υπερανω κανενος στο χωρο.
Ως προς το ότι ο χωρος αυτος δεν ειναι καταλληλος για τη μεθοδο που σου προτεινω εδω θα συμφωνησω μαζι σου, έχω πει αρκετες φορες ότι θα φυγω αλλά δεν το κάνω, μάλλον από συνήθειο μένω, ωστοσο ξέρω τι πρεπει να κανω για το άτομο μου, όμως δε με χαλαει να ακουω εδω καμια καλή κουβεντα ή να λέω ενα καλό λόγο.
Και παλι επιμενω ότι εισαι πολύ αναλυτικός. Καθεσαι εκ των υστερων, αφιερωνεις/ μαλλο χανεις χρονο ενω θα μπορουσες να τον αξιοποιουσες πιο παραγωγικα για σενα, και σκέφτεσαι και αναλύεις πρόσωπα και συμπεριφορες ατερμονα. Ειναι επίσης ως εαν μέσα από το δικο σου πρόβλημα να έχεις φτιαξει ένα καλούπι βάση του οποίου κρίνεις και κατατάσσεις τους άλλους. Ασχολείσαι σε υπερβολικό βαθμό με τις συμπεριφορές των αλλων ώστε η ενασχόληση να καταλήγει σε επηρεασμο σου. Σκέψου το.
Μάθε να εισαι ανθρωπος ετοιμόλογος και να δρας σωστα στη στιγμη ώστε ο εκ των υστερων χρονος που αφιερωνεις στις σκεψεις αυτες να περιοριστει στο ελαχιστο. Κι αφου ξερεις να ξεχωριζεις τους ανθρωπους μην καθεσαι να ασχολεισαι με αυτους απο τους οποιους δεν αποκομίζεις τιποτα (πχ αυτον που λες που στο παιζει ότι δεν ειναι μονος). Αρα εφαρμόζει αυτο που σου λεω, επικεντρωσου στους θετικους ανθρωπους, τους υπολοιπους άμα τους αντιμετωπιζεις δεόντως η εκ των υστερων αναλυση θα ειναι ελάχιστη.
Η μοναξια δεν ειναι οπωσδηποτε αποτελεσμα φοβου, ειναι και ζητημα αυτου που λεμε δεν ταιριαζεις, δεν κολλάς με καποιον ή ζητημα καλλιεργειας τις ικανοτητας για διαπροσωπικες σχεσεις.
Εχω κατανοήσει το σκεπτικο του μηνυματος σου με την αριθμιση 1-3 και συμφωνώ.

Εγώ πάλι είμαι της άποψης και κατ'ανάλογο τρόπο πράττω δηλαδή κιόλας, ότι δεν υπάρχει λόγος να ξεπερνάμε ανα πάσα ώρα και στιγμή οποιοδήποτε "ψυχολογικό" μας πρόβλημα..
Μου αρέσουν οι "μη τέλειοι" άνθρωποι.
Μου τη δίνουν οι υπερβολικά αισιόδοξοι γιατί με κάνουν να αισθάνομαι, ενώ δεν είμαι, αρνητική και απαισιόδοξη.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι απροβλημάτιστοι..όλοι έχουν κάτι να τους βασανίζει ανεξάρτητα από το αν το γνωρίζουν ή όχι, από το αν κάνουν κάτι να το λύσουν κοκ.
Προσωπικά, συνήθως βάζω σε προτεραιότητα "επίλυσης" θέματα που έχουν επίδραση στους γύρω μου..
π.χ. είμαι ανασφαλής στη σχέση, εφόσον αυτό έχει αρνητική επίδραση στο σύντροφό μου, προσπαθώ να το λύσω, με ή χωρίς βοήθεια κάποιου.
Η φοβία μου όμως π.χ. για τη θάλασσα, στο σημείο που απλώς μου στερεί ένα ποιοτικό μπάνιο, μένει στο ράφι και ενδεχομένως να προσπαθήσω σε μια άλλη χρονική στιγμή να την αποβάλλω.
Επιπλέον, τα πολύ θετικά άτομα τα αποφεύγω σαν παρέα..δε με εκφράζουν απλά.
Ούτε θα καταπιέσω τον εαυτό μου να κάνω παρέα με θετικούς ανθρώπους λες και έχω κάτι τόσο κακό πάνω μου.
Είμαι αυτή που είμαι.
Υπάρχουν φορές που θα αναλύσω τα πράγματα περισσότερο, αλλά ακόμα και αυτή η διαδικασία με κάνει πιο δυνατό άνθρωπο..μπορεί η κατάθλιψη να φαίνεται σαν αδυναμία όταν χτυπάει την πόρτα..αλλά οκ, καταλήγεις σε συμπεράσματα μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία που περνάς, τα οποία χρησιμευουν εντέλει σε αυτούς τους πολύ θετικούς.
Η προσωπική μου εμπειρία αυτό μου δείχνει..
Στις παρέες που είχα μπορεί να μην ήμουν η ανοικτή και αισιοδοξη, πάντα φυσικά κατά τα πρότυπα των άλλων, αλλά όταν είχαν ένα πρόβλημα, τους έδινα μασημένη τροφή, εφόσον ήδη το είχα περάσει και το είχα αναλύσει.
Τώρα πια έχω απλούς γνωστούς για να πάω στη θάλασσα ή σινεμά.
Θα ήθελα να έχω κάποιο άτομο εμπιστοσύνης να μπορώ να μιλήσω εάν κάτι με απασχολεί, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Αλλά είμαι οκ με αυτό.

Ενδιαφερον θεμα για φιλοσοφια κ αναλυση κ συζητηση κ μιας κ δεν τα πηγα καλα στο πρωτο μαθημα στην εξεταστικη λεω να ξεδιπλωσω εδω το ταλεντο μου!! (kidding!!:p)
Λοιπον διαβασα ολο το θεμα κ τις απαντησεις κ θα παραθεσω καποιες δικες μ αποψεις επι του επιστητου θεματος χωρις ομως να κανω παραθεσεις σε προηγουμενα ποστ, μαλλον θα αφησω το οξυδερκες πνευμα μου να εκφρασει ελευθερα ολες τις πτυχες της (δυσ)λειτουργιας του ! (kidding again!!:p)
Καταρχην δεν μ αρεσει οταν ψαχνομαι κ εγω ως ανησυχο πνευμα π ειμαι (καλα ας σοβαρευτω τωρα ομως) να διαβαζω famous words η famous last words διασημων κ μη ανθρωπων. προτιμω να εχω την δικη μ αποψη, να ψαχτω, να κανω μια ενδοσκοπηση κ μπορει να μην βγαλω πορισμα (αλλωστε δεν ειμαι δικαστης) αλλα μεσα απο αυτη τη διεργασια, αυτην τη φιλοσοφηση της ζωης κ των νοηματων που αποπνεει (υποκειμενικα παντα για τον καθενα), σιγουρα με κανει πιο οξυδερκες πνευμα καθως "ακονιζει" κ ενεργοποιει τους πνευματικους κ συναισθηματικους μ οριζοντες.
Μου ρχονται τωρα καποιες εννοιες στο μυαλο : Αποδοχη του φοβου, ενσυναισθηση, συναισθηματικη νοημοσυνη, ωριμοτητα, προσδοκιες, κινητρα, απωθηση κ πολλα αλλα.
Ας τα παρουμε ενα ενα.
1) Αποδοχη του φοβου. Τι να σημαινει αραγε αυτο? Γιατι να πρεπει να ΑΠΟΔΕΧΤΩ τον φοβο μου? Κ τι ακριβως εμπεριεχει η εννοια "αποδεχομαι"? Τον αναγνωριζω ως εχθρο κ τον πολεμαω? Αδιαφορω για την υπαρξη του αντικειμενου του φοβου μου? Επιδιωκω να ερθω σε επαφη με το αντικειμενο του φοβου μου? Ο φοβος μ εντοπιζεται μονο σε σχεση με το αντικειμενο αυτο καθεαυτο η επεκτεινεται κ σε αλλες παραμετρους, κοινωνικες, επαγγελματικες, διαπροσωπικες κτλ? Αποδοχη του φοβου σημαινει οτι "γνωριζω οτι φοβαμαι το Χ αλλα δεν κανω τιποτα περα απο αυτο"? Ξεπερνιεται η αισθηση του φοβου? Μηπως τελικα ειναι ΧΡΗΣΙΜΗ η αισθηση του φοβου? Μηπως μας οριοθετει σε καποια πραγματα, ωστε να αποφευγονται φαινομενα ασυδοσιας κ καταπατησης ελευθεριας αλλων? Λειτουργει ανασταλτικα, κατασταλτικα η αποτρεπτικα? Μηπως "ξερει" ο οργανισμος μας κ το μεταιχμιακο συστημα του εγκεφαλου γιατι τοποθετει στο συγκεκριμενο σημειο το μηχανισμο του φοβου? Γιατι το κανει? Για επιθεση, προστασια η αμυνα?

2)Ας παρουμε τωρα την εννοια της ενσυναισθησης. Σημαινει να ειμαι στη θεση να κατανοω να συναισθηματα, τις σκεψεις κ τις πρακτικες συμπεριφορες του συνανθρωπου. Να μπορω δλδ "να μπω στη θεση του". Ποτε τιθενται τα ορια της ενσυναισθησης στη σχεση μας με τους αλλους ανθρωπους? Κ οταν αυτη εμπεριεχει μια ανησυχια κ περιπλεκεται στο νευρωνικο κυκλωμα του φοβου, ποια ειναι η πρακτικη της λειτουργια κ σκοπιμοτητα? Σε τι εξυπηρετει τελικα να κατανοησω εγω το φοβο του αλλου η να προσπαθησω να απεμπλακω απο αυτη τη διαδικασια?

3)Ολα αυτα σχετιζονται με τον ορο που συχνα ακουμε τα τελευταια χρονια "συναισθηματικη νοημοσυνη". (emotional intelligence). Πιστευω παιζει πολυ μεγαλο ρολο στη σχεση μας με τον εαυτο μας κ τους αλλους. Η υπαρξη κ σε ποιο βαθμο της συναισθηματικης νοημοσυνης ισως σχετιζεται με το γιατι καποιοι ανθρωποι ειναι πιο ευελικτοι κ πετυχημενοι απο αλλους που αντικειμενια ηταν πιο εξυπνοι η ειχαν μεγαλυτερες δυνατοτητες. Ειναι θεμα πως αξιοποιουμε τον εαυτο μας κ τι επιδιωκουμε. Ο φοβος μπλοκαρει αυτη την εξελιξη. Το αγχος, η καταθλιψη επιδινωνουν το δεικτη συναισθηματικης νοημοσυνης.


Τα υπολοιπα στο επομενο ανακοινωθεν!! Ουφ!!!

Καποιες σκορπιες σκεψεις μου προτου συνεχισω με την αριθμηση!!

1) Χεστηκα τι ειπε ο Φουκω κ ο Σαρτρ κ ο Ματριξ (λολ) για την εννοια κ τα χαρακτηριστικα του φοβου. Αυτο που με νοιαζει κ πρεπει να επεξεργαστω ειναι τι ειναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ ο φοβος. Τι σημαινει αυτο το πραγμα εξατομικευμενα. Πως λειτουργει σε μενα το νευρωνικο κυκλωμα του φοβου, που εστιαζει. Μηπως αναχαιτιζει κατι επικινδυνο για μενα, αρα μου χρειαζεται? Η μηπως αναχαιτιζει τις διαπροσωπικες μ σχεσεις κ πρεπει να το δουλεψω?

2) Δεν πιστευω οτι υπαρχουν ανθρωποι που δεν φοβουνται. Απλως διαχειριζονται τα προιοντα αυτου του νευρωνικου κυκλωματος που λεγαμε πιο αποτελεσματικα κ καταληγουν να τα κανουν ακομη κ προσοδοφορα για τον εαυτο τους κ τους αλλους. Εχουν σε μεγαλυτερο βαθμο αναπτυγμενη τη συναισθηματικη νοημοσυνη, ξερουν να ελισσονται, να ειναι διαλλακτικοι κ αδιαλλακτοι οταν πρεπει οπου πρεπει κ οπως πρεπει, κ αυτο τους κανει επιτυχημενους κ πιθανον κ ευτυχισμενους.

3) Επισης δεν πιστευω οτι υπαρχουν "θετικοι" κ "αρνητικοι" ανθρωποι οπως γραψατε. Τι πα να πει θετικος κ αρνητικος? Κ αλλωστε αυτο ειναι καθαρα υποκειμενικο, οκ σε καποιο ποσοστο ειναι κ αντικειμενικο. Δεν ειναι αριθμοι ρε παιδια οι ανθρωποι να τους βαλουμε προσημο, ελεος! Απλα καποιοι ξερουν να επιβιωνουν, κ καποιοι αλλοι οχι, so simple as that. Δεν μπορω να το εξηγησω περαιτερω.

4) Γνωμη μ να κανουμε παρεα με οποιον νομιζουμε οτι μας κανει καλο κ η συντροφια του μας φαινεται περα απο ευχαριστη, κ εποικοδομητικη. Δλδ οχι μονο να μας προκαλει (προσωρινη συνηθως) τερψη, αλλα να μαθαινουμε μεσα απο τη συναναστροφη, να εξελισσομαστε σαν ανθρωποι. Κ καλο ειναι να ειμαστε μεσα σε ολα. Η μονομερεια κ αυτο π λεμε "μονοχνωτος" δεν βοηθαει. Θα μιλησω κ με την κολλητη μου για χτενισματα, θα μιλησω κ στην κυρα Δεσποινα απο πανω που ειναι μονη της κ θα της κανω συντροφια, θα συζητησω κ με τον καθηγητη της σχολης για τη βια στο σχολικο περιβαλλον. Ακομα κ στο φορουμ αμα θελετε, θα απαντησω στο θεμα του John με τα φιλοσοφικα μ οπως καλη ωρα, θα απαντησω χιουμοριστικα κ στον αλλον π εχει προβλημα με το πεος του.
ΑΛΛΑ σε ανθρωπους π δεν με πανε μπροστα αλλα με αφηνουν στασιμη η ακομα χειροτερα με πανε πισω, ΔΕΝ θα κανω τη χαρη να δωσω περα απο τη δεουσα σημασια.

5) Η καταθλιψη κ ο φοβος πολλες φορες ερχονται για να μας μαθουν κατι. Ερχονται να μας δειξουν οτι πανω απ ολα ειμαστε ανθρωποι κ δεν εχουμε ακομα απωλεσει την ανθρωπια μας. Ερχονται να μας υπενθυμισουν να κανουμε ενα στοπ κ μετα να πατησουμε ξανα το restart. Διοτι ο οργανισμος θελει ενα διαλλειμα. θελει να στοχαστει. Η να αναθεωρησει. παντως σιγουρα να βελτιωθει. Κ μαθαινουμε πολλα. Τιποτα δεν ειναι τυχαιο. Ναι, ειμαι ντετερμινιστρια.:p

Συνεχιζεται το παραρτημα!! :p

Που ειχαμε μεινει? Α, ναι!
4) Η διαχειριση του φοβου προκυπτει ως αποτελεσμα προσωπικων μας επιλογων κ χαρακτηρα καθως κ του κοινωνικου περιβαλλοντος μεσα στο οποιο μεγαλωσαμε κ συνεχιζουμε να αλληλεπιδρουμε. Κ φυσικα οσο μεγαλωνουμε συνηθως αυξανεται η ωριμοτητα κ η ικανοτητα να προσαρμοζομαστε καλυτερα στα νεα δεδομενα, να κατανοουμε τις βαθυτερες αιτιες κ τα αποτελεσματα ενος γεγονοτος, καταστασης, σκεψης η συναισθηματος. Σε μικρη ηλικια αμα παρατηρησουμε παιδια που φοιτουν στο δημοτικο μπορει να μην εντοπισουμε την "ωριμοτητα" οπως την εχουμε περισσοτερο στο μυαλο μας, αλλα σιγουρα θα παρατηρησουμε μεγαλυτερη ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ σε δεδομενα κ καταστασεις, πραγματα που περναν απαρατηρητα κ ερχονται σε μεγαλυτερη ηλικια incognito. (Δεν θα το αναλυσω περαιτερω γιατι θα παει σε ακαδημαικα επιπεδα κ δεν ειναι αυτος ο σκοπος του φορουμ δεν δινουμε διαλεξη).

5) Οι προσδοκιες κ οι στοχοι που εχουμε καθοριζουν σε μεγαλο βαθμο τη λειτουργια του μεταιχμιακου συστηματος του φοβου. Τι αποζηταμε απο μας τους ιδιους, τι απο τους αλλους, τι ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ οτι θα μας κανει ευτυχισμενους κ πληρεις, τι οριζουμε εμεις ως ελλειψεις κ ανεπαρκειες. Τι νοηματοδοτει τη ζωη μας, κ τοτε ειναι π παρεισφρειει ο φοβος. Ο φοβος που ερχεται εν προκειμενω για να ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΕΙ. Που δεν παρεχει κινητρα.

6) Κι ερχομαστε στα κινητρα. Η ελλειψη τους μας κανει να μενουμε απαθεις κ συνηθως να αποδεχομαστε ακριτα κ αβασανιστα μια κατασταση ως εχει επειδη απλα "ετσι εχει". Σωστο, ενιοτε, λαθος, ενιοτε επισης. Αυτο θα το καθορισει ο καθενας με βαση το αξιακο του συστημα. Αμα αλλαξει το υποκειμενο κ οι παραμετροι, αλλαζει το αξιακο συστημα κ εντελει τα κινητρα. Ο φοβος στεκεται αραγε εμποδιο στα κινητρα? Η μηπως πολλες φορες αποτελει κ ενα ισχυροτατο κινητρο να να κανουμε την υπερβαση? Σκεψεις κανω...

7) Η απωθηση κατα τη γνωμη μου λειτουργει οπως κ η αποδοχη, αλλα με τη μορφη "ανεστραμμενης πυραμιδας". (καπου ειχα διαβασει αυτην την συνεκφορα τεσπα). Δλα το ενα ακρο κ το αλλο. Η απουσια χρυσης τομης. Μιας χρυσης τομης οπου μας επιτρεπει εχοντας κατανοησει πληρως τη (ψυχο)φυσιολογια των προβληματων μας να μην αποτελουν τροχοπεδη, να μην προπορευονται δλδ, αλλα να ακολουθουν η εστω, να πηγαινουν παραλληλα!!!

Αυτααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:o

Θελω να ευχαριστησω το θεματοθετη (σκεφτηκα να στειλω πμ αλλα ειπα τελικα να το κανω δημοσια) για το θεμα που αναρτησε μιας κ μου εδωσε την ευκαιρια μεσα στην πεζη καθημερινοτητα που ζω, να συλλογιστω, να στοχαστω, να αμφισβητηω, να διερωτηθω, να προβληματιστω.. Ειχα καιρο να το κανω κ μου εκανε καλο αυτη η διαδικασια. Συγγνωμη για το μεγεθος των ποστ κ αμα ξεφυγα εκτος θεματος καπου. Αλλα πιστευω οτι μια γενικοτερη περισυλλογη δν ειναι κακο! Αντιθετως!
:)

Quote:

---

Originally Posted by void

Εγώ πάλι είμαι της άποψης και κατ'ανάλογο τρόπο πράττω δηλαδή κιόλας, ότι δεν υπάρχει λόγος να ξεπερνάμε ανα πάσα ώρα και στιγμή οποιοδήποτε "ψυχολογικό" μας πρόβλημα..
Μου αρέσουν οι "μη τέλειοι" άνθρωποι.
Μου τη δίνουν οι υπερβολικά αισιόδοξοι γιατί με κάνουν να αισθάνομαι, ενώ δεν είμαι, αρνητική και απαισιόδοξη.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι απροβλημάτιστοι..όλοι έχουν κάτι να τους βασανίζει ανεξάρτητα από το αν το γνωρίζουν ή όχι, από το αν κάνουν κάτι να το λύσουν κοκ.
Προσωπικά, συνήθως βάζω σε προτεραιότητα "επίλυσης" θέματα που έχουν επίδραση στους γύρω μου..
π.χ. είμαι ανασφαλής στη σχέση, εφόσον αυτό έχει αρνητική επίδραση στο σύντροφό μου, προσπαθώ να το λύσω, με ή χωρίς βοήθεια κάποιου.
Η φοβία μου όμως π.χ. για τη θάλασσα, στο σημείο που απλώς μου στερεί ένα ποιοτικό μπάνιο, μένει στο ράφι και ενδεχομένως να προσπαθήσω σε μια άλλη χρονική στιγμή να την αποβάλλω.
Επιπλέον, τα πολύ θετικά άτομα τα αποφεύγω σαν παρέα..δε με εκφράζουν απλά.
Ούτε θα καταπιέσω τον εαυτό μου να κάνω παρέα με θετικούς ανθρώπους λες και έχω κάτι τόσο κακό πάνω μου.
Είμαι αυτή που είμαι.
Υπάρχουν φορές που θα αναλύσω τα πράγματα περισσότερο, αλλά ακόμα και αυτή η διαδικασία με κάνει πιο δυνατό άνθρωπο..μπορεί η κατάθλιψη να φαίνεται σαν αδυναμία όταν χτυπάει την πόρτα..αλλά οκ, καταλήγεις σε συμπεράσματα μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία που περνάς, τα οποία χρησιμευουν εντέλει σε αυτούς τους πολύ θετικούς.
Η προσωπική μου εμπειρία αυτό μου δείχνει..
Στις παρέες που είχα μπορεί να μην ήμουν η ανοικτή και αισιοδοξη, πάντα φυσικά κατά τα πρότυπα των άλλων, αλλά όταν είχαν ένα πρόβλημα, τους έδινα μασημένη τροφή, εφόσον ήδη το είχα περάσει και το είχα αναλύσει.
Τώρα πια έχω απλούς γνωστούς για να πάω στη θάλασσα ή σινεμά.
Θα ήθελα να έχω κάποιο άτομο εμπιστοσύνης να μπορώ να μιλήσω εάν κάτι με απασχολεί, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Αλλά είμαι οκ με αυτό.

---

Ακριβώς αυτά. Κυριολεκτικά ακριβώς αυτές είναι οι σκέψεις μου και οι πράξεις μου.

Quote:

---

Originally Posted by void

Τώρα πια έχω απλούς γνωστούς για να πάω στη θάλασσα ή σινεμά.
Θα ήθελα να έχω κάποιο άτομο εμπιστοσύνης να μπορώ να μιλήσω εάν κάτι με απασχολεί, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Αλλά είμαι οκ με αυτό.

---

Να το προχωρήσω λίγο αφού ήρθε και σ' αυτό η κουβέντα. Τι κάνει ένα άτομο να είναι εμπτιστοσύνης ή τι κάνει ένα άτομο να μην είναι εμπιστοσύνης;

Quote:

---

Originally Posted by John11

Να το προχωρήσω λίγο αφού ήρθε και σ' αυτό η κουβέντα. Τι κάνει ένα άτομο να είναι εμπτιστοσύνης ή τι κάνει ένα άτομο να μην είναι εμπιστοσύνης;

---

Αυτο ειναι και καπως υποκειμενικο . Ο καθενας εχει μαλλον διαφορετικα κριτηρια για το ποιο ατομο αξιζει την εμπιστοσυνη του και ποιο οχι. Πχ εγω δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που χουν αποψεις που κατα την αποψη μου ειναι ακραιες ή επικινδυνες , δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που σχολιαουν και κριτικαρουν συνεχεια τους αλλους .
Μερικες φορες δεν μπορω να εμπιστευτω ατομα που απλα δεν μου αρεσει η φατσα τους.

Παλιοτερα ειχα κανει μια διαπιστωση πανω στο θεμα εμπιστοσυνης , με αφορμη ενα περιστατικο που ειχε συμβει.
Αναφερω λοιπον πρωτα το περιστατικο και μετα την διαπιστωση. Σε μια αρκετα δεμενη παρεα , που δεν ημουν μελος της αλλα εγινα στην πορεια , ειχα παρατηρησει οτι το ενα μελος της παρεας δουλευε τα υπολοιπα ψιλο γαζι και κανεις δεν το ειχε παρει χαμπαρι . Μαλιστα με εκαναν και περα οταν ειπα τι υποψιαζομουν . Οταν καποια στιγμη τυχαια αποδειχτηκε οτι ειχα δικιο καποια απο τα μελη αυτης της παρεας μου ειπαν οτι επεσαν απο τα συνεφα και οτι της ειχαν απολυτη εμπιστοσυνη .
Τοτε λοιπον αρχισα να σκεφτομαι οτι μπορει μερικες φορες να εμπιστευομαστε καποιον απο συνηθεια ή και επειδη υπαρχουν συναισθηματα παρολο που μπορει να ειναι ολοφανερο οτι δεν αξιζουν την εμπιστοσυνη μας.

Ολα αυτα που ειπωθηκαν στο συγκεκριμενο νημα συνοψιζουν, κατα καποιο τροπο, τη δικη μου αρρωστια:Ρ (Κανονικα βεβαια στο θεμα της ιδεοψυχαναγκαστικης διαταραχης επρεπε να γραψω, αλλα δεν βαριεσαι..). Θελω να πω πως μια απ τις εμμονες μου -η οποια με οδηγησε στο να παρω χαπια, μου κανε καταθλιψη κ.λπ.- υπηρξε (και ακομα ειναι σε ικανοποιητικο βαθμο για να με ενοχλει) η ατερμονη αναλυση προσωπικοτητων και συμπεριφορων. Ειχα κολλησει δηλ. στο να ψαχνω πως ειναι ο ταδε, τι συμπεριφορα εχει ο δεινα, γιατι εκεινον τον λεμε καλο, ενω τον αλλον κακο, τον εναν ευγενικο τον αλλον αποτομο ξερωγω, με αποτελεσμα να εγκλωβιζεται τοσο πολυ το μυαλο μου και να εξαντλουμαι. Ας πουμε το τελευταιο ερωτημα του φιλου ''ποιο θεωρουμε ατομο εμπιστοσυνης και ποιο οχι", αν ημουν σε φαση που να με τυρανναει πολυ αυτη η εμμονη, μολις το διαβαζα θα εσκαγα!Δεν Θα δεν εκανα αυτο που κανουν ολοι, να στοχαστουν πανω σ αυτο, αλλα να βρω ενα ΟΡΙΣΜΟ κατα καποιο τροπο, που να ειναι απολυτος, να με ικανοποιει κτλ. Και αν δεν το βρισκα, πιστευα οτι κατι δεν παει καλα με τη σκεψη μου, οτι τρελαθηκα κτλ.Ετσι μου φαινοταν.. Και ολο αυτο θα με εκανε κουρελι! Οποτε, για μενα και οπως το βιωνω εγω, ο δρομος προς την "ευτυχια" ειναι ο αυθορμητισμος μαλλον και οχι η υπεραναλυση των παντων. Ηταν μια ευκαιρια, επειδη ηταν σχετικα με το θεμα μου ολα αυτα να σας αυτοπαρουσιαστω κι εγω...Αν και ημουν καλα για αρκετο διαστημα, με πιασαν παλι κατι εμμονες με ψυχοσωματικα μαζι. Αυτη η ΙΔΨ ειναι βασανο μεγαλο.

Απόλυτη εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε κανενα (νοείται ούτε στον ίδιο μας τον εαυτο). Συναμα ισχύει και το άλλο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δεν κλεινουμε την πόρτα σε κανενα. Εμπιστευομαι κάποιον ο οποίος ήδη μου έδωσε δείγματα γραφής προς αυτη την κατευθυνση, ο χαρακτηρας, η ειλικρινεια του, η όλη προηγουμενη σταση του εναντι μου, η ικανότητα του να με καταλαβαίνει, ο βαθμός σύνδεσης μου μαζί του. Αφού ειπα ότι δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανένα, εμπιστευομαι αυτον που μου εχει δωσει όλα αυτα τα δειγματα γραφης κρατωντας πάντα έστω μια μικρη επιφύλαξη. Πάντα όμως μου μένουν κάποια πράγματα που όσο δύσκολα και να ναι τα κάνω τελικά μόνος ή καποια πράγματα που θα θελα να πω τα κραταω για χρονια μεσα μου. Το γεγονος ότι δεν εμπιστευομαι ευκολα με κάνει να φαίνομαι άνθρωπος κλειστος στα μάτια των πολλών. Προσπαθώ να μην κάνω το λάθος να ξανοίγομαι σε ατομα που προσφατα γνώρισα που δεν μου εχουν δωσει επαρκη δειγματα γραφης, από επιπολαιότητα μου λόγω του ότι ως ανθρωποι έχουν την ικανότητα να γινονται προσιτοί.

Δεν μπορώ να ορίσω ακριβώς την έννοια της εμπιστοσύνης.
Το να είναι κάποιος έμπιστος σχετίζεται άμεσα και με το ποιος είναι.
Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα. Ο ακλόνητος στις θέσεις του και στις αξίες του (όχι με την έννοια του αδιάλλακτου προφανώς).
Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.

Quote:

---

Originally Posted by void

Δεν μπορώ να ορίσω ακριβώς την έννοια της εμπιστοσύνης.
Το να είναι κάποιος έμπιστος σχετίζεται άμεσα και με το ποιος είναι.
Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα. Ο ακλόνητος στις θέσεις του και στις αξίες του (όχι με την έννοια του αδιάλλακτου προφανώς).
Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.

---

Χαίρομαι για την απάντησή σου. Αυτό το να μπορεί κάποιος να ορίσει την έννοια της εμπιστοσύνης είναι που έχει αξία. Ίσως είναι το σημαντικότερο πράγμα. Νομίζω ότι σε αυτό υστερώ κι εγώ. Μπορώ να καταλάβω αλλά μετά από καιρό. Καλό θα ήταν κάποιος να καταλάβαινε αμέσως. Ξέρω ότι αυτό γίνεται, εγώ δεν το έχω. Το ψάχνω όμως.

> Συνήθως δηλαδή εμπιστευομαι ανθρώπους που δείχνουν σταθεροί.
Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Αυτοί που δείχνουν σταθεροί δεν σημαίνει τίποτα. Εσύ για παράδειγμα δεν δείχνεις σταθερή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Σωστά;

> Άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι ο πιστός σε κάτι, σε κάποιον, σε μια ιδέα.
Μπορεί κάποιος να είναι πιστός στο Θεό. Ή πιστός σε μια ιδέα. Ή πιστός σε κάποιους ανθρώπους. Δε σημαίνει τίποτα. Έχω δει άτομα να είναι πιστοί π.χ. στους γονείς αλλά πουθενά αλλού. Όπως οι θρησκόληπτοι που έχω ως τώρα συνατνήσει αποδείχθηκαν χειρότεροι. Η τυφλή πίστη, δεν κάνει έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Ίσως τον κάνει ακριβώς το αντίθετο. Σκέφτομαι, και ο Χίτλερ πιστός σε μια ιδέα ήταν, δεν τον λες όμως έμπιστο!
Αν δεν βρει κάποιος που πρέπει να έχει εμπιστοσύνη θα έχει πρόβλημα. Το σκέφτομαι ανάποδα, ίσως είναι πιο εύκολο κάποιος να βρει σε ποιούς δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη παρά να ψάξει να βρει αυτούς που έχει εμπιστοσύνη. Δηλαδή να βρει το λάθος, παρά να ψάξει το σωστό. Αυτό σίγουρα το εφαρμόζω στη ζωή μου, δεν ψάχνω τι είναι σωστό, αλλά τι είναι λάθος. Krishnamourti: "Μην ψάξετε να βρείτε το καλό, το μυαλό σας είναι μπερδεμένο και δεν μπορείτε να το βρείτε. Ψάξτε να βρείτε το κακό. Αν δεν υπάρχει κακό, τότε αυτό που μένει τι είναι;".
Θεωρώ "λάθος" όσους λένε ψέματα. Μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το κριτήριο, ποιός λέει ψέματα. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ψέματα. Αν ακούσω ένα ελάχιστο ψέμα, άμεσα γίνομαι εξαιρετικά επιφυλακτικός. Και θεωρώ τα μικρά ψέματα ακόμα χειρότερα από τα μεγάλα. Γιατί στα μεγάλα, άντε να πεις υπάρχει κάποια ανάγκη. Στα μικρά όμως;