λες και ζω την ζωη αλλου....

Καλησπερα σε ολους εχω καιρο να γραψω... σταματησαν προς το παρον οι ενοχλησεις της καρδιας μου και δεν μπορουσα να μπω γιατι μια δεν ειχα κομπιουτερ μια δεν ειχα ιντερνετ... Αυτο που θελω να σας πω σημερα αφορα την κακοποιηση που βιωνω απο τον αντρα μου... Λυπαμαι που το λεω και ντρεπομαι κι ολας!!!! Η σωματικη βια που υφισταμε δεν ειναι συχνη, δεχομαι ομως καθημερινα ψυχολογικη βια. Συνεχεια προσβολες. Το αποτελεσμα ολων αυτων ειναι να πιστευω οτι δεν αξιζω τιποτα να νιωθω οτι ειμαι η πιο ασχημη γυναικα που υπαρχει η πιο χοντρη, η πιο χαζη. να σημιωσω εδω οτι οντως εχω παχυνει απο την εγκυμοσυνη και μετα αλλα δεν μπορω και να κανω διαιτα πλεον γιατι ξεδινω στο φαι. Δεν δουλευω γιατι δεν εχω που ν αφησω το μωρο. Δεν βγαινω γιατι οι γυναικες δεν βγαινουν μονες τους.. μονο με την αδελφη του αφηνει. Και δεν λεω οτι φταει αυτος για ολα αυτα αλλα εγω που τα δεχομαι και την ιδια στιγμη κανω οτι δεν συμβαινει τιποτα και ζω σαν να μην συμβαινουν σε μενα ολα αυτα και ετσι συνεχιζεται η ζωη μου με τα ιδια και τα ιδια... Ειναι τοσα πολλα αυτα που συμβαινουν αλλα θα σας κουρασω και δεν το θελω. Θελω ομως να συζητησετε μαζι μου. Με ανθρωπους που δεν γνωριζεις λεει κανεις περισσοτερα και πιο ειλικρινη πραγματα.

Redwood, μήπως παραιτείσαι από τη ζωή? Πόσο χρονών είσαι? Το μωρό σου? Πόσα χρόνια δεν δουλεύεις?

Πιάσε δουλειά κ πάρτυ το πάνω χέρι όσο σε ταϊζει σε σκίζει έτσι πάει

Quote:

---

Originally Posted by elis

όσο σε ταϊζει σε σκίζει

---

Πολύ σκληρό, αλλά πολύ σωστό.

Ο Αλητης το καθαρμα σε βαραει ενω υπαρχει κιολας ενα παιδι στην μεση; Ο ανανδρος το ρεμαλι ειναι ενα τιποτα μονο και μονο επειδη σε βαραει δειξτου πως δεν τον εχεις αναγκει βρες δουλεια και φυγε γρηγορα γιατι αργοτερα μπορει να σε βαραει καθε μερα και πολυ αργοτερα καθε ωρα καθε λεπτο. Μην αφησεις τον εαυτο σου να βιωσει κατι τετοιο και πανω απο ολα μην αφησεις το παιδι σου να βιωσει κατι τετοιο.

Εσυ ομως τι δουλεια εκανες πριν σταματησεις;

Redwood δε σου αξιζει ουτε η σωματικη ουτε η ψυχολογικη βια!!! αλλα στηριγματα δεν εχεις; οι γονεις σου; ξερουν αλλα ατομα οτι σε χτυπαει;

γεια σας και παλι και σας ευχαριστω που μου γραψατε. Εχεις απολυτο δικιο να λες οτι [B]οσο με ταιζει με σκιζει[B] πολυ σωστο. Μονο με ταιζει ομως. Δουλευει αλλα τα λεφτα δεν ειναι αρκετα για τιποτα.... Ο γιος μου ειναι 4 τα καταλαβαινει ολα. Οσο στηριγμα και να εχω αν εγω δεν αποφασισω να φυγω τι να μου κανει και το στηριγμα ασε που δεν τα λεω κι ολας... Ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων και προσπαθω να μην γινει και το δικο μου... αλλα του κανω περισσοτερο κακο ετσι. Και ενω τα σκεφτομαι ολα αυτα και τα λεω με τον εαυτο μου δεν φευγω.. μα δεν ειμαι χαζη??? Τι μου συμβαινει? Εγω που ημουν παντα δυναμικη εχω ζησει μονη μου στο εξωτερικο, ποτε δεν δεχομουν μυγα στο σπαθι μου. Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια? Να συμπληρωσω σε ολα αυτα οτι εχω ενα προβληματακι με αγχωδη διαταραχη και παιρνω σιμπαλτα και που και που σε εντονες κρισεις αγχους ζαναξ.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...

---

Έχεις μπλέξει πολύ άσχημα και δεν ξέρω αν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα. Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια?

---

Αν νιώθεις ότι έχει τελειώσει η ζωή σου από αυτή την ηλικία, τι να πω... Μάλλον έχεις περάσει πολλά. Γιατί η ηλικία 30 με 40 ειδικά για τις γυναίκες είναι από τις καλύτερες!!! Αλλά, σε καμία ηλικία δεν τελειώνει η ζωή... Και ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγές... Ειδικά σε τόσο μικρές ηλικίες, όπως τα 30, που έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά σου.

Σημερα ηθελα να παω στους γονεις μου το μεσημερι, εκεινος δεν ηθελε... και γιατι ειπα οτι εγω θα παω οταν φαμε μου απαγορεψε να παω... Τι να πω στον μπαμπα μου οτι δεν με αφηνει να ερθω ο αντρας μου??? Γιατι θα πρεπει να ρωταω τα αυτονοητα? Γιατι δεν ρωτουσα τον μπαμπα μου τοσα χρονια και πρεπει να ρωταω εκεινον? Γιατι φοβομουν στην αρχη μην τον χασω και αφησα να χασω το παιχνιδι... Γιατι εχω τυψεις εγω οταν μαλωνουμε μην τυχον και πει καποιος οτι εγω δεν ειμαι σωστη? Γιατι θα επρεπε δηλαδη να με νοιαζει η γνωμη των αλλων?Οταν νιωθω οτι πιεζομαι και δεν μπορω ν αντιδρασω νομιζω οτι θα σπασει το κεφαλι μου και με σφιγγει ο λαιμος μου...

Γιατί δεν μιλάς στον πατέρα σου? Στην φάση που βρίσκεσαι, υπάρχει κάποιος καλύτερος να βοηθήσει από ότι ο μπαμπάς σου? Πες του την αλήθεια για να δεις τι θα σε συμβουλέψει.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

γεια σας και παλι και σας ευχαριστω που μου γραψατε. Εχεις απολυτο δικιο να λες οτι [B]οσο με ταιζει με σκιζει[B] πολυ σωστο. Μονο με ταιζει ομως. Δουλευει αλλα τα λεφτα δεν ειναι αρκετα για τιποτα.... Ο γιος μου ειναι 4 τα καταλαβαινει ολα. Οσο στηριγμα και να εχω αν εγω δεν αποφασισω να φυγω τι να μου κανει και το στηριγμα ασε που δεν τα λεω κι ολας... Ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων και προσπαθω να μην γινει και το δικο μου... αλλα του κανω περισσοτερο κακο ετσι. Και ενω τα σκεφτομαι ολα αυτα και τα λεω με τον εαυτο μου δεν φευγω.. μα δεν ειμαι χαζη??? Τι μου συμβαινει? Εγω που ημουν παντα δυναμικη εχω ζησει μονη μου στο εξωτερικο, ποτε δεν δεχομουν μυγα στο σπαθι μου. Εχω και τους δικους του να λενε οτι την στιγμη που ειναι νευριασμενος να μην αντιμιλαω για να μην με χτυπαει...Ειμαι 31 χρονων η ζωη μου εδω που τα λεμε εχει τελειωσει, τι να κανω πια σε αυτη την ηληκια? Να συμπληρωσω σε ολα αυτα οτι εχω ενα προβληματακι με αγχωδη διαταραχη και παιρνω σιμπαλτα και που και που σε εντονες κρισεις αγχους ζαναξ.

---

Από εδώ ξεκινούν όλα.
Και αυτά που γράφεις σε άλλα θέματα, αλλά και η κατάσταση ως έχει σήμερα με τον άντρα σου.
Βρες ένα τρόπο να κάνεις ψυχοθεραπεία. Μόνο έτσι θα σταθείς στα πόδια σου και θα ανακαλύψεις γιατί αντιδράς έτσι απέναντι στον εαυτό σου.

Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι τον αγαπαω και αντι να φυγω περιμενω μηπως αλλαξει και εχουμε μια ομορφη οικογενεια. Οσο για τον πατερα μου και εκει σκατα ειναι αυτος ειναι χειροτερος σε συμπεριφορα στο σπιτι. Δεν χτυπαει αλλα τρομοκρατει. Ψυχοθεραπια να κανω δεν γινετε οι ψυχολογοι ειναι ακριβοι παιρνω τα αντικαταθλιπτικα αυτο και μονο. Οτι και να πειτε θα εχετε δικιο οτι ειμαι μαζοχα και θελω και τα παθαινω εφοσον δεν φευγω. Πολλες φορες οταν γινονται καυγαδες λεω θεε μου δωσε μου την δυναμη να φυγω αλλα τελικα μενω.

Quote:

---

Originally Posted by redwood

Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι τον αγαπαω και αντι να φυγω περιμενω μηπως αλλαξει και εχουμε μια ομορφη οικογενεια. Οσο για τον πατερα μου και εκει σκατα ειναι αυτος ειναι χειροτερος σε συμπεριφορα στο σπιτι. Δεν χτυπαει αλλα τρομοκρατει. Ψυχοθεραπια να κανω δεν γινετε οι ψυχολογοι ειναι ακριβοι παιρνω τα αντικαταθλιπτικα αυτο και μονο. Οτι και να πειτε θα εχετε δικιο οτι ειμαι μαζοχα και θελω και τα παθαινω εφοσον δεν φευγω. Πολλες φορες οταν γινονται καυγαδες λεω θεε μου δωσε μου την δυναμη να φυγω αλλα τελικα μενω.

---

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει...

Καλη μου Redwood,οσο μενεις σε αυτη τη κατασταση,εδραιωνεις ολο αυτο το σκηνικο.Και κυριως οσο περισσοτερο τον φοβασαι,τοσο περισσοτερο του παραχωρεις την ελευθερια σου. Θες να μας πεις σε ποιο μερος ζεις? Σε επαρχια ή στην Αθηνα? Αρχικα μιλησε με καποιους ειδικους,πχ με μη κυβερνητικες οργανωσεις για την κακοποιημενη γυναικα και το παιδι.Πχ ενα που βρηκα στο ιντερνετ ειναι αυτο.http://www.kakopoiisi.gr/
Ακομη και αν ζεις σε επαρχια,ζητα μια συμβουλη τηλεφωνικα,ωστε να σου πουν πως μπορεις να βοηθησεις τον εαυτο σου και το παιδι σου.
Αν δεν βγαλεις το φοβο απο πανω σου,δε θα βγεις απο αυτο το φαυλο κυκλο.Οσο για το παιδι χωρισμενων γονιων που λες, ειναι χειροτερα το παιδακι σου να ζει σε ενα τετοιο περιβαλλον και να βλεπει τη μαμα του να υποφερει,παρα να ειναι ηρεμο και ασφαλες με τη μαμα του.
Δεν ειναι ολα τα παιδια χωρισμενων γονιων δυστυχισμενα.Γιατι υπαρχουν αλλα τοσα δυστυχισμενα παιδια που ζουν με γονεις που κακοποιουνται,και ειναι εξισου ασχημο.
Βρες αν υπαρχει κοντα σου καποιο κεντρο ψυχικης υγειας ή ζητα βοηθεια απο ψυχολογο σε νοσοκομειο που ειναι πιο οικονομικα. Ξεκινα δειλα δειλα στα κρυφα,να ψαχνεις για αγγελιες εργασιας.Μπορεις να αφηνεις το παιδακι σου σε παιδικο σταθμο,οσο εργαζεσαι και σιγα σιγα θα σταθεις παλι στα ποδια σου.Υπαρχει διεξοδο,απλα δε μπορεις να το δεις τωρα και ειναι λογικο! Παλεψε για να καλυτερευσεις τη ζωη σου και του παιδιου σου,ξερεις οτι μπορεις.Και σιγουρα μεσα σου ξερεις τι αξιζεις και τι οχι.
Αυτο που κανει ο αντρας σου ειναι να σε πεισει οτι δεν αξιζεις και οτι δε μπορεις για να μπορει να σε χειριζεται καλυτερα.Καμια γυναικα δεν αξιζει τετοια ζωη.
Λες οτι τον αγαπας,αλλα μαλλον δεν αγαπας τον εαυτο σου τοτε.Πως γινεται να αγαπας τον τυραννο σου? Η νομιζεις οτι τον αγαπας,η αγαπας μια εικονα του,που δεν υπαρχει. Αν εχεις βολευτει και πιστευεις οτι αζιζεις τετοια ζωη,δικαιωμα σου και αυτο.Αλλα εχεις και ενα παιδι να σκεφτεις περα απο εσενα.
Και αν θες να τον αγαπας,αγαπα τον απο μακρια αφου σας κανει κακο!

σ ευχαριστω για ολα οσα εγραψες και μονο που σπαταλησες τοσο χρονο για μενα, εχετε ολοι δικιο...για το παιδι θα ειναι πολυ καλυτερα να ειμαι μακρια και να μην μεγαλωσει κι αυτο σαν εμενα... Αν αποφασισω να φυγω εχω που να παω και πολλους ανθρωπους ευτυχως που μ αγαπανε και σιγουρα θα με βοηθησουν οταν τους εξηγησω τι συμβαινει. Ψυχολογο σιγουρα χρειαζομαι γιατι χρονια παιδευω με τα προβληματα μου... Θα ημουν πολυ πιο ευτυχισμενη αν εβγαινα απ ολο αυτο τον κυκλο με τις φοβιες μου. Απ ολα αυτα που μου γραψατε αυτο που καταλαβα ειναι οτι φοβαμαι να ζησω γι αυτο και εχω αποστασιοποιηθει και απο την κατασταση που ζω εδω μεσα.

redwood, γεια κι από μένα.
Συμφωνώ γενικά με Karmen_30
και αν δε συντρέχουν λόγοι οικονομικής εξάρτησης
-που απ' ό,τι κατάλαβα συντρέχουν-
δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξακολουθείς να ζεις
μ' ένα άτομο που ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία.
Μη δικαιολογείς μέσα σου και μην επιτρέψεις ποτέ
σε κανένα μαλάκα να σηκώνει χέρι επάνω σου
ή να σου ασκεί ψυχολογική βία και να σε ταπεινώνει
επειδή είναι κομπλεξικός,
γιατί έτσι υπαγορεύει το οικογενεικό περιβάλλον
(συνήθως το κάνουν γιατί είναι απρόθυμοι να αναλάβουν ευθύνες
ή γιατί απλά δεν μπορούν).
Αν έχεις στήριξη από αδερφό-ή ή φίλο-η,
τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα.
Αν δεν έχεις, κάνε την αρχή μόνη σου.
Και βέβαια 31 χρονών είσαι πολύ νέα, πιτσιρίκα.
Μπορεί οι καιροί να 'ναι δύσκολοι
και να χρειαστεί κόπος και χρόνος για να βρεις κάποια δουλειά
που θα σου επιτρέπει
-δυστυχώς όπως είναι τα πράγματα- ίσα ίσα να ζεις,
αλλά αρχίζοντας να ψάχνεις κάτι θα βρεθεί
και τουλάχιστον θα έχεις την ψυχική σου ηρεμία και την αξιοπρέπειά σου.
Από το παιδί σου πρέπει να αντλείς τρομερή δύναμη
-είσαι τυχερή που το έχεις και να το χαίρεσαι όπως επιθυμείς-
για να βάλεις στόχους και να κινητοποιηθείς.

Κι ας τον αγαπας για μενα φυγε. Τουλαχιστον απειλησε τον οτι θα το κανεις μηπως και τρομαξει. Κοιτα τη ζωη σ μετα απο 10 χρονια?? θες να ειναι ιδια και χειροτερη? ή θελεις να προσπαθησεις να αλλαξει??? αν δε θελεις να το κανεις για σενα καντο για το παιδι σου.. γιατι θα εχει ψυχολογικα αυτο το παιδι οταν μεγαλωσει, γιατι τα παιδια ολα τα καταλαβαινουν.. Φυγε και πηγαινε στους γονεις σ. με το παιδι. Θα τρομαξει και ισως διορθωθει αλλιώς δειξτου το δρομο...για μενα δεν υπαρχει ενδιαμεση λυση. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΤΣΙ ΕΥΚΟΛΑ. ουτε με συζητηση και τα σχετικα..

Ένας ανθρωπος που σηκωνει χερι,το πιο πιθανο ειναι να το ξανακανει.Και μετα οι γνωστες "συγνωμες,και δε θα το ξανακανω" εδραιωνουν το εδαφος για "μονιμη" κακοποιηση.Ανθρωπος που κακοποιει με οποιοδηποτε τροπο κατα τη γνωμη μου,δεν αγαπα κανεναν και σιγουρα και ο ιδιος εχει μεγαλο προβλημα.Εσυ πρεπει να κοιταξεις το δικο σου προβλημα ομως και να μην περιμενεις οτι θα αλλαξει αυτος.Αλλαξε εσυ,αυτο ειναι πιο βεβαιο,ισως οχι και τοσο ευκολο ομως.Αλλα και το να ζεις μεσα σε τετοιο περιβαλλον ειναι πιο ευκολο μηπως? Συνηθεια σου εγινε και "βολευτηκες" λιγο.Αλλιως θα ειχες φυγει ηδη,εφοσον λες κιολας οτι εχει υποστηριξη απο φιλους κτλ.
Εχεις και εσυ μεριδιο ευθυνης,ελπιζω να το καταλαβαινεις.Του δινεις "χωρο" για να κανει οτι κανει.
Και αν τον αγαπας,δεν σ'αγαπα αυτος.Οποτε? Τι νοημα εχει? Σιγα σιγα ισως βρεις εναν ανθρωπο που θα σ'αγαπα πραγματικα και θα σε σεβεται,και εσενα και το παιδακι σου.
Και μην πιστεψεις ποτε μεσα σου,εστω και ασυνειδητα οτι εχει λογο που σε κακοποιει.Μην τον δικαιολογεις μεσα σου,σε καμια περιπτωση.Ετσι δε θα φυγεις ποτε.Και μην περιμενεις να παρεις εγκριση απο κανεναν για το τι θα κανεις στη ζωη σου.Αν σου λενε να μεινεις σε αυτη τη κατασταση,αυτοι που στο λενε σιγουρα δεν ειναι στη θεση σου,οποτε δε μπορουν να ξερουν καλυτερα απο εσενα.Η ζωη ειναι δικη σου και κανενος αλλου,και μονο εσυ εχεις λογο σ'αυτην.Εκει εξω θα βρεις ανθρωπους που περνανε το ιδιο με σενα,και θα βρεις και συμπαρασταση και υποστηριξη!

Ο τίτλος στο θέμα σου μου θύμησε το " ζήσαμε τη ζωή κάποιου άλλου κι ύστερα πεθάναμε εμείς.. " Τάσος Λειβαδίτης

Αυτό που κι εγώ θέλω να σκεφτείς, είναι ότι αν το παιδάκι σου είναι αγόρι, αυτό το είδος του πατέρα αποτελεί γι' αυτό το χειρότερο παράδειγμα!
Μετά ίσως μεγαλώντας σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον θα σου καταλογίσει και ευθύνες, γιατί δεν έκανες κάτι καλύτερο και για τους δυό σας.
Μην περιμένεις ν' αλλάξει αυτός-όπως σου είπαν και τ' άλλα μέλη-μάλλον θα χειροτερεύει όσο περνά ο καιρός! Σε πρώτη φάση ταρακούνησέ τον!
Πες του ότι ήδη έχεις ενημερώσει ανάλογους φορείς, μήπως φοβηθεί.. η αλήθεια είναι ότι θάπρεπε ν' απευθυνθείτε μαζί ακόμα και σε δημόσιο νοσ/μειο
και να ζητήσετε καθοδήγηση.. Αν δεν δεχτεί, τότε οπωσδήποτε κάντο μόνη σου.
Μπορείς γι' αυτό αν θέλεις να ρίξεις μια ματιά στην ενότητα Γενικά του φόρουμ και στο πρώτο θέμα Δωρεάν Υποστήριξη! Σου εύχομαι τα καλύτερα! :)

Δες και εδω: http://www.astynomia.gr/index.php?op...temid=421&lang

και εδω:http://www.help-net.gr/Themes/Kakopeiisi.htm

σας ευχαριστω και παλι ολους, εχετε απολυτο δικιο και εγω τα σκεφομαι ολα αυτα αλλα δεν τα εκανα στην πραξη. Νομιζω οτι πλησιαζει η ωρα για να γινουν ολα οπως πρεπει. Δεν θελω ν απευθηνθω σε ομαδες στηριξεις κακοποιημενων γυναικων. Στο νοσοκομειο εχει γραφτει μια φορα δικο μου περιστατικο που με ειχε χτυπησει και ειχα παθει κριση οχι απο το χτυπημα αλλα πο τον εσωτερικο πονο. Οποτε πιστευω οτι μπορω να το χρησιμοποιησω αν χρειαστει. Το παιδι μου πρεπει να σκεφτω πανω απο ολα. Γιατι και αυτες που ελεγαν οτι εκατσαν για τα παιδια τους εκατσαν τελικα για το δικο τους θελω και εγβαλαν παιδια οπως τον αντρα μου που κανει ακριβως οτι εκανε και ο πατερας του λιγο πιο light. Και εγω εχω γινει σαν την μαμα μου που εκεινης ο αντρας εκανε τα ιδια με τον δικο μου αντρα... και η ιστορια επαναλλαμβανεται.... Και ντρεπομαι πολυ που εχω φτασει σε αυτη την κατασταση... και ντρεπομαι που ζω καταστασεις που κοροιδευα και ελεγα οτι δεν θ ανεχομουν, και ντεπομαι... και φοβαμαι τα παντα!!!! Και τι κριμα που η ζωη δεν γυρναει πισω και τι κριμα που φοβαμαι να ζησω

Καλη μου Redwood,αντι να αυτομαστιγωνεσαι, να κατηγορεις τον εαυτο σου και να τον λυπασαι,χρησιμοποιησε τις κρυμμενη εσωτερικη σου δυναμη και κουραγιο,για να βγεις απο τη κατασταση αυτη.Ειναι πολυ καλο που καταλαβαινεις τα σεναρια που επαναλαμβανονται στη ζωη σου,ομως μη ξεχνας οτι εχεις τη δυναμη να τα αλλαξεις.Δεν θα ειναι ευκολο,αλλα γινεται!
Οσο για τις ομαδες στηριξης κτλ,εννοουσα να ζητησεις τη συμβουλη ειδικων και νομικων συμβουλων εντελως ανωνυμα,απο το τηλεφωνο.Να σε καθοδηγησουν τι πρεπει να κανεις.
Θα τα καταφερεις,ολα θα πανε καλα και θα ζησετε ηρεμα και με ασφαλεια εσυ και το παιδακι σου.Δωσε ενα τελος σε αυτο που ζειτε.Εχεις ανθρωπους γυρω σου και ενα μικρο θησαυρο το παιδακι σου! Αλλοι δεν εχουν ουτε αυτα!
Παρε τη ζωη στα χερια σου,και θα νιωσεις απιστευτα δυνατη μετα απο αυτο! :)

Quote:

---

Originally Posted by redwood

σας ευχαριστω και παλι ολους, εχετε απολυτο δικιο και εγω τα σκεφομαι ολα αυτα αλλα δεν τα εκανα στην πραξη. Νομιζω οτι πλησιαζει η ωρα για να γινουν ολα οπως πρεπει. Δεν θελω ν απευθηνθω σε ομαδες στηριξεις κακοποιημενων γυναικων. Στο νοσοκομειο εχει γραφτει μια φορα δικο μου περιστατικο που με ειχε χτυπησει και ειχα παθει κριση οχι απο το χτυπημα αλλα πο τον εσωτερικο πονο. Οποτε πιστευω οτι μπορω να το χρησιμοποιησω αν χρειαστει. Το παιδι μου πρεπει να σκεφτω πανω απο ολα. Γιατι και αυτες που ελεγαν οτι εκατσαν για τα παιδια τους εκατσαν τελικα για το δικο τους θελω και εγβαλαν παιδια οπως τον αντρα μου που κανει ακριβως οτι εκανε και ο πατερας του λιγο πιο light. Και εγω εχω γινει σαν την μαμα μου που εκεινης ο αντρας εκανε τα ιδια με τον δικο μου αντρα... και η ιστορια επαναλλαμβανεται.... Και ντρεπομαι πολυ που εχω φτασει σε αυτη την κατασταση... και ντρεπομαι που ζω καταστασεις που κοροιδευα και ελεγα οτι δεν θ ανεχομουν, και ντεπομαι... και φοβαμαι τα παντα!!!! Και τι κριμα που η ζωη δεν γυρναει πισω και τι κριμα που φοβαμαι να ζησω

---

Αυτα τα κανε τωρα τελευταια ή και παλιοτερα? Πριν παντρευτειτε ας πουμε πως ηταν? Ή τωρα την ειδε αγας? Και μηπως παιζει καμια τσαπερδονα?

fuge oso pio grigora mporeis kai gia sena kai gia to paidi sou.. eilikrina den a3izei na epitrepeis se kanenan ma se kanenan na sou suberiferetai etsi.. eisai dunath, arketa dunath gia ta pantaa.... kai palepse to... kai min 3exnas kalutera na petaniwseis gia kati pou ekanes para gia kati pou den ekanes... FUGEEE.!!!!

γεια σας και απο εδω, ειχα καιρο να μπω... Εφυγα απο τον αντρα μου... και τι καταλαβα ξαναγυρισα ξερω βριστεμε ολοι που το εκανα αλλα οταν με επιασε ο γιος μου και εφερε και τον μπαμπα του κοντα και ειπε ελατε να ειμαστε οικογενεια τελειωσα εσβυσα και ξαναγυρισα... Ευτυχως ειναι τωρα ενας μηνας παλι και εχει μια αλλαγη δεν ξερω ποσο θα κρατησει θα δουμε