Εμμονή... ? αν μπορειτε βοηθειστε με
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πού να εντάξω το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Θα τα πω σύντομα και αν μπορείτε να με βοηθησετε λέγοντάς μου τη γνώμη σας.
Νομίζω ότι είναι αστείο αυτό που μου συμβαίνει τα τελευταία 13-14 χρόνια και ντρεπομαι να το πω/γράψω, αλλά θέλω κάποια στιγμή να τελειώσει.
Είμαι 23 ετών και από τα 10 μου περίπου χρόνια έχω... δεν ξέρω αν λέγεται εμμονή, με μια διασημότητα, έναν "επώνυμο".
Δε θυμάμαι κι ούτε ξέρω πώς ξεκίνησε. Πολύ απλά, ως παιδί κι εγώ θαύμαζα εναν καλλιτέχνη, κολλουσα αφισες στους τοιχους κτλ, οι περισσότεροι νομιζω τα κανουν αυτα σε καποια ηλικία.
Δυστυχώς όμως, τα χρόνια περνούσαν και η εμμονη μου αυτή δεν πέρασε. Απεναντίας, επιδεινώθηκε. Οταν μεγάλωσα και ήμουν πιο ανεξάρτητη, το μόνο που με ενδιεφερε ήταν να τον βλέπω από κοντά, άρχισα να ταξιδευώ και στο εξωτερικό ακόμα για να τον δω για 1-2 ωρες που θα εμφανιζόταν, στεκόμουν έξω απο τα ξενοδοχεία για να του ρίξω μια ματιά...
Εκανα πολλες προσπαθειες για να το σταματησω, εφυγα για ενα διαστημα στο εξωτερικο για σπουδές μόνο και μόνο για να είμαι μακριά... Ό,τι κι αν έκανα ομως ήταν και είναι μάταιο.
Εξακολουθει να ειναι το μονο πράγμα στο μυαλό μου και αυτό που καθοριζει τη ζωή μου. Οταν δουλεύω, αν και είναι το αντικείμενο που σπούδασα και μου αρέσει, το κανω μόνο για να εχω την οικονομικη δυνατοτητα να ταξιδευώ ή να βρισκομαι οπου βρίσκεται εκείνος. Χαιρομαι κι εγω οταν τον βλεπω χαρουμενο και θυμωνω αν κατι κακο ή δυσαρεστο του συμβει,δε ξερω μεχρι σε ποιο σημειο ακροτητας θα εφτανα, ανδεν εχω ξεπερασει ηδη τα ορια. Οι ερωτικές μου σχέσεις... αν και ελάχιστες, πάντα αποτυγχαναν και πιστευω οτι ηταν αυτος ο λογος που τις επηρεαζε.
Επειδη το 'εχω ψαξει το θεμα, κι εχω διαβασει σχετικα με το συνδρομο λατρειας διασημοτητων, ερωτομανία κτλ, δεν νομιζω οτι ειναι αυτο το προβλημα μου, καθως ουτε φανταζομαι οτι εχω καποια ιδιαιτερη σχεση μαζι του, ουτε θα το ηθελα, ουτε το επιδιωξα ποτε, δεν με ενδιαφερει αν αγνοει την υπαρξη μου, αν και με χαροποιει το γεγονος τι με αναγνωριζει οταν με βλεπει και μου λεει ενα γεια.
Εχω φτασει ομως και στο σημειο να ντρεπομαι και αυτον τον ιδιο και δε θελω να βλεπει οτι πηγαινω παντου να τον δω, κι ετσι ποτε τωρα πια δεν εμφανιζομαι μπροστα του.
Δεν ξερω αν εγινε κατανοητο αυτο που περναω, ειμαι ομως σε απογνωση κι ας φαινεται αστειο. Θελω να ξεφυγω και δεν μπορω. Ειναι η πρωτη μου και η τελέυταια μου σκεψη.
Δεν ειμαι και κανενα αντικοινωνικο ατομο, φαινομενικα τουλαχιστον. Εχω τις παρεες μου τους φιλους, βγαινω εξω αλλα αυτο παντα με βασανιζει και θελω να απαλλαγω.
Θελω να ζησω τη ζωη μου κι οχι τη δικη του, δε θελω να με ενδιαφερει τι κανει και πού βρισκεται, δεν θελω να προσπαθω να μαθω τι κανει κατα τη διαρκεια της μερας του, θέλω να μην θελω να ξερω τιποτα για εκεινον.
Πιστέυετε οτι θα μπορουσα να το ξεπερασ με τη βοηθεια ενος ειδικου; η αληθεια ειναι οτι θα ντρεπομουν φοβερα κα θα ενιωθα αβολα να εξομολγηθω αυτο που μου συμβαινει.
