ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

ΤΙΠΟΤΑ
(απο τους Κόρε. Ύδρο)


Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς
Σου είπαν «Βγάλε τα γυαλιά» και σε χαστούκισαν,
γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου
Μας πήραν τα παιχνίδια μας
και τα κατέστρεψαν,
γιατί φοβούνταν τα όνειρά μας
Μας μίσησαν, γιατί μυρίζαμε αγάπη
Μας φόρεσαν το στέμμα τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα

Με δίκασαν, γιατί έβλεπα, ενώ αυτοί ήταν τυφλοί
Με μία κάμερα στο σπίτι σου σε διέσυραν,
γιατί ζήλευαν τους έρωτές σου
Μας έδειξαν τα όπλα τους
και μας απείλησαν,
γιατί τους τρόμαζε η σιωπή μας
Μας σταύρωσαν, γιατί μιλούσαμε για ειρήνη
Μας έκαναν θεούς τους τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα

Αν πνιγώ το καλοκαίρι,
πού θα είμαι το χειμώνα;
Τ' όνειρό μου έχει παγώσει,
μα η πίστη μου ακόμα


http://www.youtube.com/watch?v=Z_vqq6w3g9A

ΥΓ αν ρωτας, εμης ημαστε

ΑΦΙΕΡΩΣΕΣ ΡΕ ΧΡΗΣΤΟ!!!!!!

Άπαιχτο και πάντα επίκαιρο!;)

τι είναι το απόλυτο τίποτα;

καλο και απολυτα σωστο.τουλαχιστον για τους περισσοτερους εδω μεσα.και λεω για τους περισσοτερους γιατι υπαρχουν και εδω μεσα ατομα που σταυρωνουν σκωτονουν ονειρα και εξαπατουν ψυχες.και το χειροτερο ειναι οταν καποιος σου φερεται ασχημα σκωτωνει και καποια ονειρα σου γιατι καποιος εχει πει οτι οι ανθρωποι πεθαινουν τελικα την μερα που πεθαινουνε τα ονειρα τους.

Quote:

---

Originally posted by raphsssodos
τι είναι το απόλυτο τίποτα;

---

τιποτα απολυτως

μακαλα, τι σας μαθενουν στο σχολιο; http://homepage.eircom.net/~bray/em/msperv-l.gif

δεν έχουμε φτάσει ακόμα ως εκεί. τώρα μετά από αυτό είναι σαν να έχω πηδήξει τάξη- τόσο πολύ.

ε ρε ραπς !!!!!!δεν εκμεταλλευτηκες το οτι γνωρισες τον master εδω θα ειχες αποφοιτησει τωρα:P

τελικά δάσκαλε τώρα που την περάσαμε την τάξη θα μας πεις τι είναι το απόλυτο τίποτα πέρα από το απολύτως τίποτα;


δεν μου πάει η ποίηση ρε γαμώτο...

Quote:

---

Originally posted by raphsssodos
δεν έχουμε φτάσει ακόμα ως εκεί. τώρα μετά από αυτό είναι σαν να έχω πηδήξει τάξη- τόσο πολύ.

---

Λολ,πάντα άπαιχτος..

Καλοί οι Κορέ..Ωραία και ουσιώδη τραγουδάκια..Εμένα πιο πολύ μου άρεσε το \"¨Οχι πια έρωτες\"....Ένα επίσης βαθυστόχαστο είναι η Διαμαντένια Προβλήτα,από Ενδελέχεια.....
Ξεγραμμένες μανάδες,
ξεπεσμένοι μπαμπάδες,
χρόνια τώρα,νεκροί εραστές.
Της ζωής τους ο χώρος,
σιώπηλή λεωφόρος,
που γυρεύει μια πόρτα στο χτές.
Να,τα όνειρα!πάρ\'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε αυτά που αγαπάμε.
Γεννημένοι σε φάκα.
Γαμημένοι για πλάκα,
κάποια νύχτα που είχες ανία.
Σα λυγμός ακροβάτη,
σαν πορνείου κρεβάτι,
που χτυπάς σιωπηλά,με μανία.
Να,τα όνειρα!πάρ\'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε αυτά που αγαπάμε.
Σαν πληγή που δεν κλείνει
και το αίμα αφήνει
να κυλά σα φευγάτο ποτάμι.
Σαν κλισέ σε ταινία,
με νονούς και μαφία,
σα μυαλά κολλημένα στο τζάμι.
Να,τα όνειρα!πάρ\'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε αυτά που αγαπάμε.
Ό,τι θέλεις σου δίνουν.
Το Θεό τους προδίνουν
αν εσύ τους το πείς για φαντάσου!
Δώσ\'τους ένα πηρούνι
και για σένα γουρούνι,
την καρδιά τους θα φάνε μπροστά σου.
[b]Να,τα όνειρα!πάρ\'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε ό,τι αγαπήσαμε,φώς μου.
Να,τα όνειρα!κοίτα,
διαμαντένια προβλήτα,
σε μια λίμνη στην άκρη του κόσμου[b].

βαθύς στοχασμός...:-Ρ
έφυγα...

kassiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!φιλια...........

Αφού σου το \'πα

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Να ρίξεις μαύρη πέτρα
και να φύγεις για πάντα
αλλά να πας πού
κοντέρ 230 πατάς γκαζώνεις
και στη στροφή μετανιώνεις
στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί

Μόλις ξημερώσει
θα \'χουν όλα τελειώσει
και θα μου πεις γεια
ξέρεις το είδα ξανά
από την άλλη
με καθαρό το κεφάλι
το όνειρο ζητάει πολλά

Αφού το ξέρεις
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
κατέβα λίγο
έτσι περνούσα πριν φύγω
και τώρα γειά σου
δώσε φιλιά στη μαμά σου

Λύσε λοιπόν τα μάγια
μάζεψε τα σκοινιά
μες την αρένα
δες πως φέγγουνε τα φώτα
πάλι θα χάσει κάποιος
πάλι κάποιος νικά
πες ότι θες μόνο
μην πεις πως δε σου το\'πα

Αφού σου το\'πα
πως της αγάπη η ντόπα
είναι η πρώτη
φωτοβολίδες και κρότοι
το αίμα βράζει
φιλιά που πέφτουν χαλάζι
δεν είναι η φρίκη
είναι η ζωή που σου ανήκει

Κοντεύουν ξημερώματα
και παίρνεις εμένα
για να σου πω τι
πως είναι όλα χαμένα
χίλιες φορές παραμύθια
αφού την αλήθεια
την ξέρει κι ένα παιδί

επιλεκτικα

Quote:

---

Originally posted by interappted
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

---

αυτός ο άνθρωπος κεντάει με τον στίχο του.

ακομα ενα καιντημα τοτε....


Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Όλο κλάψες κι αμάν
σε κοιτάν όλοι σαν
να μην ξέρεις που πάς
επειδή όλο γελάς
- στην πυρά, στην πυρά,
στην πυρά
πως τολμάς να ξεκαρδίζεσαι
στα γέλια με μας;
Εκ δεξιών του Πατρός
η Αλήθεια το φώς
η Ποινή ο Σταυρός
της Εδέμ ο πηλός
μελανιά ο ουρανός, ποιά
ζωή που καιρός
πυροβολάς ή πέφτεις κάτω
νεκρός

Quote:

---

Originally posted by interappted
ακομα ενα καιντημα τοτε....


Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Όλο κλάψες κι αμάν
σε κοιτάν όλοι σαν
να μην ξέρεις που πάς
επειδή όλο γελάς
- στην πυρά, στην πυρά,
στην πυρά
πως τολμάς να ξεκαρδίζεσαι
στα γέλια με μας;

---

για μένα το γραψε;:cool:

και για τους 2

ΧΑ!

Quote:

---

Originally posted by raphsssodos
Τελικά… τι είναι το απόλυτο τίποτα;

---

Χμμμ, εφκολο. Αφτο που μενει οταν φυγει η γυαλιστερη, γεματη αγκιδες επιφανεια;

Που πρεπει, ολομοναχες, να κανουμε πηλο κ να του φυσηξουμε ζωη;

Πανεφκολο.

Quote:

---

Originally posted by raphsssodos
δεν μου πάει η ποίηση ρε γαμώτο...

---

Α, ναι; Αυτο που σε παει;

Πληθυντικός Αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κ. Δημουλα

Quote:

---

Originally posted by kassi_21
Καλοί οι Κορέ..Ωραία και ουσιώδη τραγουδάκια..Εμένα πιο πολύ μου άρεσε το \"¨Οχι πια έρωτες\"....

---

Το ιδα ρε. Τοχις ξαναβαλι. Σ\' αρεσι περισοτερο γιατι εισαι ρεαλιστρια. Σ\' εμενα οι εραστε, καθοτι ιδεαλιστης. Ή τεσπα, ετσι μας αρεσει να λεμε. http://homepage.eircom.net/~bray/em/msdelite.gif

αυτο στο πιο δυσνοητο του ομως

εραστές με σπασμένες καρδιές ξενυχτάνε και πίνουν μέχρι το πρωί
εφιάλτες χτυπάνε το μυαλό τους και ξέρεις πως είναι ανυπεράσπιστοι
και πέφτουν πάλι στη δική σου αγάπη κι ο πυρετός έχει ανεβεί.
Ξοδεύουν τη ζωή τους σ\' ένα αγώνα χαμένο συχνά
θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
η ευχαρίστηση χρειάζεται πόνο στα σκοτεινά περνάει μέσα απ\' τον πόνο στα σκοτεινά
γιατί ο δρόμος αυτός μας οδηγεί στην ηδονή και δε μας νοιάζει ότι κι αν θα μας συμβεί
γιατί έρχεται με λόγια κι υποσχέσεις γι\' αγάπη μα είμαστε όλοι τρελλοί.

Quote:

---

Originally posted by kanenas

Quote:

---

Originally posted by raphsssodos
δεν μου πάει η ποίηση ρε γαμώτο...

---

Α, ναι; Αυτο που σε παει;

Πληθυντικός Αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κ. Δημουλα

---

θέλεις ποίηση; πραγματική ποίηση; όλη στην οθόνη σου...


Sylvia Plath
Μαύρος κόρακας στη βροχή

Πάνω στο ξερό κλαδί εκεί ψηλά
Κουρνιάζει ένας βρεγμένος μαύρος κόρακας
Που στρώνει ξανά και ξανά το φτέρωμά του μες στη βροχή.
Δεν αναμένω ένα θαύμα.
Ή ένα ατύχημα

Να πυροδοτήσουν την όρασή μου
Μες στα μάτια μου, ούτε ψάχνω
Πια στον ανερμάτιστο καιρό κάποιο σχέδιο,
Μόνο αφήνω τα λεκιασμένα φύλλα να πέφτουν όπως πέφτουν,
Χωρίς τελετή ή οιωνό.

Παρ’ όλο που, το ομολογώ, κάποιες φορές επιθυμώ
Κάποια ανταπόκριση απ’ τον βουβό ουρανό,
Δεν έχω στ’ αλήθεια παράπονο:
Κάποιο αμυδρό φως μπορεί ακόμα
Να ξεπηδήσει λευκόπυρρο

Απ’ της κουζίνας το τραπέζι ή την καρέκλα
Σαν μια ουράνια φωτιά που πότε πότε
Κατέχει τα πιο αμβλεία αντικείμενα –
Καθαγιάζοντας έτσι ένα διάστημα
Αλλιώς ασυνεπές

Επιδίδοντάς του γενναιοδωρία, τιμή,
Κάποιος ίσως πει αγάπη. Ούτως ή άλλως, τώρα περπατώ
Επιφυλακτική (γιατί θα μπορούσε να συμβεί ακόμα και σ’ αυ-
τό το μουντό, ερειπωμένο τοπίο) δύσπιστη,
Παρ’ όλα αυτά συνετή, αγνοώντας

Πως ένας άγγελος ίσως διαλέξει να φεγγοβολήσει
Άξαφνα δίπλα μου. Γνωρίζω μόνο πως ένας κόρακας
Που τακτοποιεί τα μαύρα φτερά του μπορεί να λάμψει τόσο
Ώστε ν’ αδράξει τις αισθήσεις μου, ν’ ανασηκώσει
Τα βλέφαρά μου και να μου παραχωρήσει

Μια σύντομη ανάπαυλα από τον φόβο
Της απόλυτης ουδετερότητας. Με λίγη τύχη,
Μοχθώντας επίμονα μέσα απ’ αυτήν την εποχή
Της κόπωσης,
Θα συρράψω ένα κάποιο κίβδηλο

Περιεχόμενο. Τα θαύματα συμβαίνουν,
Αν σ’ αρέσει να αποκαλείς αυτά τα σπασμωδικά
Τεχνάσματα ακτινοβολίας θαύματα. Η αναμονή άρχισε ξανά,
Η μακριά αναμονή για τον άγγελο,
Γι’ αυτήν τη σπάνια, τυχαία κάθοδο.

αυτό ναι, είναι ποίηση.
τους εραστές τους γράφω κι εγώ άμα δεν βρω τίποτα καλλίτερο να κάνω.