Printable View
ΟΤΑΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ,ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΒΓΑΖΕΙ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
1.ΦΥΓΕ
2. ΠΑΛΕΨΕ
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΦΥΓΕ ΕΙΝΑΙ Η ΦΟΒΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ .
ΤΟ ΠΑΛΕΨΕ ΝΟΜΙΖΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΑΡΟΛΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ,ΤΗΝ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΙΚΑΜΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΓΧΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ .
ΕΣΕΙΣ ΣΕ ΤΙ ΦΥΓΑΤΕ ?
ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΠΡΩΤΗ
ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΣΤΟ ΤΕΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΩ ΠΤΥΧΙΟ ...........
ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΤΟ ΤΕΙ .
Υπαρχει και τριτη επιλογη, η αδρανεια, το παγωμα, η ελλειψη αντιδρασης. Οταν ο εγκεφαλος γινεται κενο, χαζευει, δε σκεπτεσαι.
Αυτο με τις παρουσιασεις στη σχολη το χα κι εγω....αλλα το ξεπερασα καπως....
Συνήθως έφευγα απο σχέση στην τελευταία όμως όσο δύσκολη έμεινα και πάλεψα!!
Πάντως sandy μην το εγκαταλήψεις αυτό με την παρουσίαση μου έτυχε και έμενα και τι μανούρες έκανα δεν λέγεται αλλά μετά σκέφτηκα αν πάω σωστά διαβασμένη, τα έχω χωνέψει όλα και στο τέλος σκέφτηκα και οι άλλοι φοιτητές είναι δηλαδή στην ίδια μοίρα!!Τόλμα το κορίτσι μου!!
απλα δεν ζω την ζωη μου!
και αυτο εχει αντικτυπο παντου!
Fight, fright or freeze!
Αυτό με τις παρουσιάσεις το έχουν σχεδόν όλοι...:)
ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΣ ΤΟ ΦΟΒΟ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ .
ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΗΓΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΧΑ ΑΓΧΟΣ ΑΛΛΑ ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ .
ΕΓΩ ΕΝΝΟΩ ΟΧΙ ΤΟ ΑΠΛΟ ΑΓΧΟΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΓΝΩΣΤΗ,ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΓΧΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΕΙ ,ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΛΥΕΙ ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ.
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ.
ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΦΟΒΑΜΑΙ .............
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Τελικα με τις παρουσιασεις ειμαστε πολλοι που το εχουμε.. ετυχε περυσι παρουσιαζαμε τις εργασιες μας σε συνεδριο να το πω ετσι κ εκει π αρχισα αρχισε να κοβεται η φωνη μ να κοβεται η ανασα μ να βουιζουν τα αυτια μ να νιωθω πως θα λιποθυμισω... ειπα "συγγνωμη αλλα δν μπορω να το κανω".. απαισιο συναισθημα κ νιωθω πολυ ασχημα οποτε μ συμβαινει.. :(
Η λιστα με το τι δεν εχω κανει ειναι ατελειωτη. Εγω αφησα τα Τει ενω μου εμενε μονο 1 μηνας πρακτικης περιπου . Στο πανεπιστημιο πηγα και γραφτηκα μονο και δεν ξαναπηγα και τωρα χτυπαω το κεφαλι στον τοιχο και αρχιζω να σπουδαζω απο την αρχη.
Δεν το συζητω για το ποσες φορες δεν βγηκα με φιλους , δεν πηγα σε συναυλιες , θεατρο , διακοπες και τα λοιπα. Γενικα απο τα 20 μεχρι τα 24 ακυρωνα ή παρατουσα πραγματα που ηθελα να κανω λογω φοβου.
Ευτυχως τωρα ελπιζω οτι δεν θα ξαναπαρατησω κατι μονο και μονο απο φοβο.
Ετσι μπραβο μπετελ...δυνατα μη φοβασε τιποτα,ολα περαστικα να'ναι για ολα τα παιδια που υποφερουν απο κατι.Η ζωη περναει και ειναι και μικρη,δεν αξιζει να την δηλητηριαζουμε με φοβιες και αλλα συναφη! Οσο περναει απ'χερι μας τουλαχιστον!
και γω παρατησα την πρακτικη μου και τα μαθηματα μου. φαρμακα δοκιμασες να παρεις. επισκευτηκες καποιον ειδικο. μ ενδιαφερει αυτο γιατι για να φτασεις να παρατησεις την πρακτικη σου ηρθες σε ζορι μεγαλο σαν και μενα. απεκτησες φοβους ετσι ξαφνικα χωρις να εχεις? αν θες πες μου λιγο αν τα καταφερες να βγεις απο αυτο το πραγμα σταδιακα η εγιναν χειροτερα τα πραγματα...:confused:Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Quote:
Originally Posted by teo22
Λοιπον καταρχην το δικο μου προβλημα δεν ειναι τοσο οι φοβιες , απο ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη πασχω αλλα εξ αιτιας της παθαινα και κρισεις πανικου και εχω περασει δυο φορες καταθλιψη.Δεν ξεκινησαν αποτομα , σιγα σιγα κορυφωθηκε το προβλημα , απο τα 16 μεχρι περιπου τα 20 ημουν σε σχετικα καλη κατασταση και μετα χειροτερεψα.
Φαρμακα δεν εχω παρει. πηρα για μια εβδομαδα κια τα εκοψα μονη μου , εχω δοκιμασει και φυτικα σκευασματα. Τωρα ειμαι σε ομαδα αυτοβοηθειας εδω και ενα χρονο και κατι και με εχει βοηθησει αρκετα . Επισης αυτο που με βοηθησε ηταν το οτι διαβασα πολλα αρθρα και βιβλια σχετικα με τις αγχωδεις διαταραχες .
Τωρα ειμαι σε καλη κατασταση εδω και 2 χρονια περιπου , ισως οχι οπως πριν ξεκινησει ολο αυτο , αλλα ειμαι ικανοποιημενη.
Για να παρεις μια ιδεα εχω 10 χρονια με προβλημα αγχους και περασα 4 αρκετα ασχημα χρονια , δεν ειναι κατι που ξεπερνιεται , αλλα με μπολικη προσπαθεια και υπομονη μπορεις να το θεσεις υπο ελεγχο και εχεις και παλι μια φυσιολογικη ζωη.
Εσυ ποσο καιρο εχεις σε αυτη την κατασταση?
Παρατησες τα μαθηματα και την πρακτικη αλλα εισαι ακομα γραμμενος στην σχολη σου? Αν ναι μην τα παρατησεις οπως εγω .
Εγω παλι οταν ειχαμε τον 1μιση χρονο καταληψεις πριν απο χρονια, επεσα σε καταθλιψη και ανεπτυξα χωρις να το καταλαβω μια φοβια στις εξεταστικες... μπορει να διαβαζα και 2 βδομαδες, και οταν ηταν να μπω μεσα στην αιθουσα, παγωνα μπροστα στην πορτα και εφευγα.... αυτο μου στερησε 2μιση χρονια απο τη ζωη μου και το πτυχιο μου...παλεψα πολυ με τον εαυτο μου για να το σταματησω... και μια φραση του ψυχοθεραπευτη που ειχα παει, με σοκαρε και ξεκινησα δειλα δειλα βηματα... βεβαια καπου καπου ειχα και μια ψυχολογικη κλωτσια απο τον φιλο μου για να παω πιο μπροστα, η οποια αποδειχτηκε σωτηρια και τωρα ειμαι ευγνωμων που μου "τις εριξε"... Ημουν και ειμαι μερικες φορες του χαρακτηρα 2 βηματα μπροστα, 5 πισω.... το παλευω και αυτο...
lacrymosa τελικα εσυ πηγες στην παρουσιαση εγω ουτε στην ταξη δεν πηγα.
αν ηξερα οτι ολα αυτα θα μπορουσα να τα αντιμετωπισω με φαρμακα η ψυχολογο τοτε θα ηταν πολυ καλα .
πηγα οατν καταλαβα τι ειχα σε ψυχολογο αλλα δεν ειδα τα αποτελεσματα που ηθελα και ετσι σταματησα ,εκανα 4 χρονια ψυχοθεραπεια μακρια απο ψυχοδυναμικη αν σας πουν ετσι φυγετε .θα καθεσε και θα αναλυεις τι εκανες μικρη και το προβλημα σου θα αποκταει χρονιοτητα .και οσο το αφηνεις τοσο μεγαλωνει και βγαινουν και αλλες φοβιες .εμενα ξεκινησε απο την παρουσιαση και επεκταθηκε στην οδηγηση ,σε κοινωνικες εκδηλωσεις και τετοια ......
εχω κανει νομιζω μερικα βηματα αλλα θελω πολυ δουλεια ακομη .............
Ντάξ νομίζω είμαι χαλαρά ο πιο TRAGIC σε όοολο το site:
- Όταν πήγαινα σχολείο, αργούσα επίτηδες να μπω στην τάξη ως και 5 λεπτά για να αποφύγω την αμηχανία της ελεύθερης συζήτησης με τους συμμαθητές.
- Μέσα στο μάθημα δεν μιλούσα παρά μόνο στον διπλανό μου και χαμηλόφωνα για να μην ακούσει κανένας τα "ηλίθια" σχόλια μου.
- Στα διαλείμματα και τις εκδρομές κρυβόμουνα σε κάποιο μέρος για ώρες (με την καρδιά στο στόμα). Εμφανιζόμουν όταν έπρεπε να επιστρέψουμε.
- Όταν ήταν να πω μάθημα κοκκίνιζα, ξεροκατάπινα και γενικώς φερόμουν περίεργα γιατί πίστευα ότι όλοι με κοιτάζουν και με κρίνουν.
- Ήμουν θύμα σωματικής/ψυχολογικής βίας και όλοι με είχαν για ηλίθιο γιατί αντιδρούσα με χαζό γέλιο (μηχανισμός άμυνας ενώ μέσα μου έκλαιγα)
- Όταν η κατάσταση χειροτέρεψε, δεν μπορούσα καν να μείνω όλες τις ώρες και έφευγα τις 2 τελευταίες.
- Στο πολυτεχνείο ήταν άπειρες οι φορές που έφτασα ως την πόρτα του αμφιθεάτρου και γύρισα πίσω. Αργότερα δεν πήγαινα καν.
- Πολλές φορές έφευγα πρωί από το σπίτι για να νομίζουν οι γονείς ότι πηγαίνω στο μάθημα. Αντιθέτως, εγώ κρυβόμουν κάπου με τ'αμάξι και επέστρεφα μόλις φεύγανε. Εναλλακτικά, κατέβαινα κανονικά πολυτεχνείο αλλά καθόμουν στη βιβλιοθήκη (όπου διάβαζα άσχετα βιβλία, κοιμόμουνα κτλ)
Άν θυμηθώ κι άλλα θα ποστάρω
Quote:
Originally Posted by masterridley
Εγω ντυνομουν, βαφομουν και την εβγαζα στην αποθηκη για κανα 2 ωρο. Θεατρο κανονικο.
Και μετα απορουσα γιατι δεν με επαιρναν στα σοβαρα οταν τους ειπα για τη καταθλιψη και τις φοβιες ,
ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΗΓΑΙΝΑ ΠΟΛΥ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΡΓΟΥΣΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ....
ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ,ΕΓΩ ΣΕ ΠΑΙΡΝΩ .
ΟΤΑΝ ΕΙΧΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ
¨ΓΛΙΤΩΣΩ ¨.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΟΜΩς ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΕΝΙΩΘΑ ΧΑΛΙΑ ........
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ .........
Άλλο ένα τρελό που κάνω (άθελα μου) όταν έχω πολύ άγχος είναι ότι δεν ενεργούμαι!
Μου έχει τύχει να πάω στο χωριό 5 μέρες, να τρώω κοντοσούβλια και όλων των λογιών
τα κρέατα και να μην έχω πάει μία φορά στην τουαλέτα για χοντρό!
Μη με ρωτήσετε που πάνε όλα αυτά τα κρέατα :confused:
αν αργησω να παω στη σχολη και εχουν ηδη μπει ολοι μεσα στην αιθουσα δεν μπαινω μεσα γιατι ντρεπομαι (λες κ θα γυρισουν να με κοιταξουν )
δεν αφηνω καινουρια ατομα να με γνωρισουν γιατι πιστευω πως θα με αντιπαθησουν οπως αντιπαθω εγω τον εαυτο μου :p
Δεν πήγαινα στην ώρα μου στη δουλειά για να μη με πιάσει η κίνηση. Πήγαινα από τον αξημέρωτο (1-2 ώρες νωρίτερα).Το χειρότερο ήταν σε μέρες απεργίας (και φρικτού μποτιλιαρίσματος) που συνάδελφοι μου ζητούσαν να τους εξυπηρετήσω με το αυτοκίνητο...
ΟΚ αυτό το έγραψα επειδή είδα ότι το θέμα οδεύει σε έναν αυτοσαρκασμό για τις αποφυγές μας
Στα όντως φρικτά είναι που δεν πηγαίνω διακοπές χρόνια τώρα!
Αυτο που λες αγνωστε το εχω και εγω. Δεν παιζει να αργησω. Αν αργησω εστω και 5 λεπτα απλα δεν εμφανιζομαι.
Οι αντιδρασεις στο φόβο, με βάση τη ψυχολογία, όπως τις έχει παραθέσει η kuxumuxu ειναι : Fight, fright or freeze! . Κι όπως κρινεις - σωστα κατα τη γνωμη μου - εσυ Sandy, η πιο σωστη αντίδραση που βοηθα στο να νικησει κανεις το φοβο, μέσω της εξοικειωσης σ αυτο που υποτιθεται φοβιζει είναι το Fight. Τα αλλα δυο διαιωνίζουν το πρόβλημα και μελλοντικα αμα το καλοσκεφτεις ειναι αιτίες απωθημένων, καταθλιψης και στασιμότητας στη ζωη του ατόμου. Εχω διαβασει τα οσα εχουν πει οι προλαλήσαντες με τα περιστατικα από τη ζωη τους, τα χουμε περασει όλοι, δεν ηταν τιποτα αλλο παρα φοβίες. Κι αν τις δουμε απο τη σκοπια της λογικης ήταν παραλαγες, δεν ειχαν ερεισμα στην πραγματικοτητα, και τι κερδίδαμε, τίποτα, μονο μας στερησαν ωραιες στιγμες και επιτυχίες. Θελει πεισμα να πεις φοβαμαι αλλά θα πάω ή θα πω ή θα μεινω και δε θα φύγω, ειναι η αναγκαία υπέρβαση του εαυτου μας (του κακου εαυτου που κυριαρχει) για να νικηθει ο φοβος.
Εχω χασει διακοπες, δουλειες, ταξιδια στο εξωτερικο και το εσωτερικο, συναντησεις με φιλους, ανθρωπους.
Τερμα ως εδω ομως (που λεει και το ασμα) αλλο δεν μπορω να χανω τη ζωη μου.
Το ζήτημα είναι ότι έχουμε πει πολλές φορές αυτο το τέρμα ως εδω.......Quote:
Originally Posted by Blue9791
Καποια στιγμη θα το εφαρμοσουμε κιολας με επιτυχια.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Φετος το καλοκαιρι πχ, μπορει να με αγχωνε η ιδεα αλλα πηγα τις διακοπες μου ωραιοτατα (με κρισεις πανικου - ελεφρες) και ειπα οτι καλυτερα εδω με πανικους παρα στο σπιτι κλεισμενη χωρις.
Ε, δεν εγινε τιποτα. 1-2 μερες και ολα οκ.
Το θεμα ειναι τι περιθωρια δινουμε στον εαυτο μας να κανει πισω και ναι μεν το μπροστα μπορει να φαινεται εφιαλτικο αλλα καποιες φορες ειναι ο μονος δρομος.
Θελει πεισμα να πεις φοβαμαι αλλά θα πάω ή θα πω ή θα μεινω και δε θα φύγω, ειναι η αναγκαία υπέρβαση του εαυτου μας (του κακου εαυτου που κυριαρχει) για να νικηθει ο φοβος.
πολυ ωραιο αυτο που ειπες ειδικα η αναγκαια υπερβαση του ευατου μας το θεμα ειναι πως γινεται αυτο ?
οταν πηγαινα στο λυκειο ενω ημουν καλη μαθητρια και διαβαζα παρα πολυ δεν ελεγα το μαθημα ποτε εκτος και αμα με σηκωνε η καθηγητρια .
πολλες φορες με ¨κοροιδευαν ¨τα αλλα παιδια οπως πειραζομαστε τοτε και δεν αντιδρουσα ηθελα πολυ να μπορουσα να τους βρισω και να μαλωσω μαζι τους αλλα το κρατουσα μεσα μου .
ειναι πολυ περιεργα οταν εισαι στο σχολειο ....πολλα παιδια ειναι περιθωριοποιημενα και τα πειραζουν κατι που το θεωρω απαραδεκτο απο μερικα παιδια να εξευτελισουν καποιον αλλον για ποιο λογο για να δειχθουν εκεινοι και ετσι δημιουργουν ψυχολογικα στους αδυναμους χαρακτηρες ...ευτυχως ολα αυτα τελειωνουν με το που μπαινεις σε καποια σχολη ολα εκει ειναι πολυ διαφορετικα ολοι οι φοιτητες λιγο πολλοι εντασσονται σε καποια παρεα κανενας δεν μενει μονος του και δεν υπαρχουν πια πειραγματα μεταξυ τους ....το βλεπω στην σχολη μου οτι καθε παιδι με οποιον χαρακτηρα κ να εχει κλειστος τυπος η ανοιχτος βρισκει παρεα κ δεν ειναι μονος ...αυτο ειναι ενα ευχαριστο οταν περνας σε μια σχοληQuote:
Originally Posted by sandy25
Το να είναι κανείς κλειστός σημαίνει έλλειψη κοινωνικοποίησης άρα έλλειψη εμπειριών σε διαφορους τομεις της ζωης. Υπέρβαση ειναι το να πράξει το άτομο αυτό που φοβάται να πράξει. Πράττει έχοντας την πεποίθηση ότι αυτο που θα κανει ειναι το σωστο. Η ελλειψη εμπεριών όμως λόγω του ότι ήταν κλειστός (μπορει ακομα να παλευει να το ξεπεράσει) του έχει στερησει τη γνωση τι ειναι σωστό, ποια κινηση δλδ τελικα θα τον ωφελήσει και ποια θα τον μπλέξει σε περιπέτειες. Έτσι τετοια άτομα κάνουν συχνά λάθη ακόμα και σε θεματα που για τους αλλους ειναι αυτονόητα. Επίσης, το άτομο παρα το ότι θελει να κανει την υπέρβαση αποτρέπεται λόγω αυτης της ελλειψης γνωσης, ενώ σε θέματα όπου γνωρίζει αυτο το ενισχύει στο να κανει την υπερβαση.
Αγνωστος, το αν αυτα τα παιδια ξεπέρασαν πραγματικά το πρόβλημα που τους προκάλεσαν αλλοι στο σχολείο θα φανει μετα το τελος των σπουδων όταν θα βγουν στη ζωη, στο τι θα κανουν επεγγελματικά και στην προσωπικη τους ζωη και γενικα στη ζουγκλα της ζωης. Επειδη το πρόβλημα μπορει μεσα τους να υποβόσκει, σα να ναι σε λανθάνουσα κατασταση. Το ωραιο περιβαλλον στη σχολη δεν το αφηνει να εκδηλωθει. Απλά στη σχολή βρηκαν ενα ευχαριστο περιβαλλον που καμια σχεση ειχε με αυτο στο σχολείο. Το αν εχουν όντως ξεπερασει το πρόβλημα ή το αν το περιβαλλον στη σχολη τους βοήθησε θα φανει όταν βρεθουν υπό παρόμοιες στο σχολείο συνθήκες. Κι οταν βρεθουν στη βιοπάλη εκει ειναι που θα ξυπνησει αυτο που κοιμοταν για τεσσερα χρονια.
Σαντυ, το παιδι που δε μιλούσε στο μάθημα ενω τα ήξερε καλύτερα από όλους μήπως συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και μετέπειτα στη ζωη του? δλδ δεν διεκδικεί ενω του αξίζουν περισσότερα? Δεν σηκωνε το χερι επειδή δεν ειχε συνηδητοποιησει ότι αυτο συνηστουσε πρόβλημα, απλά βολευόταν. Τοτε ήταν πιο ευκολο να το λύσει γιατι δεν ειχε ακομα εδραιωθει μεσα του. Με τον καιρο όμως του διαμόρφωσε τετοιο χαρακτηρα. Τωρα που εχει μπει στη ζωη, αυτο το ίδιο μοτίβο τον διαμορφωνει στις διαφορες όψεις της ζωης του, μεσα του έχει εδραιωθεί, απο λοφος που ηταν εγινε βουνο και παρα το ότι τωρα το έχει συνηδητοποιήσει εντούτοις δεν ειναι καθολου ευκολο να το ξεπερασει. Να πως ξεκινησε η ζημια και που εχει φτασει σημερα.
Ioanni, έχεις απόλυτο δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι... Και μόλις συνειδητοποίησα ότι ένα από αυτά τα παιδιά ήμουν (και είμαι) κι εγώ.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Παιδιά, μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Η αντιμετώπιση των φόβων μας είναι η μόνη λύση. Προσωπικά είχα φόβο κοινωνικής έκθεσης από παιδί, λόγω πάχους και τραυλισμού. Στην εφηβεία έχασα τα περιττά κιλά, αργότερα άρχισα να γυμνάζομαι για να βελτιώσω την εξωτερική εικόνα μου. Ο φόβος μου όμως παρέμεινε, και τον απέδιδα στο τραύλισμα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως χρησιμοποιούσα το τραύλισμα σαν άλλοθι. Το πρόβλημά μου ήταν η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω μαθήματα ρητορικής και αυτοβελτίωσης και να αντιμετωπίσω το φόβο μου κατά πρόσωπο. Εδώ και χρόνια νιώθω πως κάνω μικρά αλλά σταθερά βήματα.
Σταδιακή έκθεση στις καταστάσεις που μας προκαλούν τις φοβίες. Μικρές αλλά σημαντικές νίκες, μία τη φορά. Σνειδητοποίηση οτι άν δεν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, θα το κάνουν άλλοι για μας. Θα μας λένε άλλοι πώς θα ζήσουμε τη δική μας τη ζωή...
nick συμφωνω οτι θα πρεπει να κανουμε σταδιακη εκθεση απλα δεν ειναι ολοι σε τετοια κατασταση .θελει δυναμη και θαρρος αυτο το πραγμα.
για να μπορεις να παλεψεις και οχι να το βαλεις στα ποδια ,οπως κανω εγω .
δεν ξερω γιατι ακριβως το εκαν αυτο οταν ημουν στο σχολειο και ακομα δεν εχω καταλαβει.ξερω οτι ημουν ενα ησυχο παιδι .εκανα ψυχοδυναμικη 4 χρονια το μονο που καταλαβα ειναι οτι με ολες τις καταστασεις που περασα στην ζωη μου ,παρομοιες καταστασεις , ποσο πολυ πληγωθηκα .
δεν εμαθα η μαλλον πιο σωστα δεν μου εμαθε η ψυχολογος μου πως μπορω να τα λυσω η να τα αφησω πισω για να μπορω να κανω ενα βημα μπροστα .
Σάντυ, δεν είμαι ειδικός (ψυχολόγος, δηλαδή). Οταν πρόκειται για περιπτώσεις ατόμων που χρειάζονται κάτι περισσότερο από μιά φιλική και καλοπροαίρετη συμβουλή, δηλαδή συνδρομή κάποιου ειδικού, προιμώ να μην εκφέρω άποψη. Οφείλουμε να αναλογιζόμαστε τις συνέπειες των λόγων μας πριν μιλήσουμε για κάποιο θέμα.
Σαν μη ειδικός λοιπόν μιλώντας, νομίζω πως ένα λάθος που κάνουν όσοι απευθύνονται σε ψυχολόγο είναι πως επαναπαύονται σε αυτό, αποφεύγοντας να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη της ζωής τους. Ο σωστός ψυχολόγος οφείλει να κατευθύνει τον συμβουλευόμενο έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί το συντομότερο στα πόδια του, όχι να αναλαμβάνουν το ρόλο του ψυχολογικού δεκανικιού. Απο την άλλη μεριά, αυτός που δέχεται ψυχολογική βοήθεια οφείλει να ξέρει πως δουλειά του ψυχολόγου δεν είναι να του δίνει έτοιμες λύσεις στα προβλήματάα του, αλλά να τον βοηθά σε σημείο που να γίνει ο ίδιος ικανός να βρίσκει λύσεις.
Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων με κάποια σοβαρή διαταραχή, που χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα. Εκεί αλλάζει τελείως το σκεπτικό...
συγχαρητηρια για το τοπικ,μακραν το καλυτερο για να βλεπουμε τις πατατες που κανουμε κ να ξερουμε πως δεν τις κανουμε μονο εμεις,κ να γελαμε ισωσ με τα "χαλια" μας
λοιπον παιδια ετοιμαστειτε να παρετε κουραγιο κ να πειτε την παρηγοριτικη φραση "υπαρχουν κ χειροτερα"
πριν 3 χρονια με καλεσε κοπελα που ειμουν τρελα ερωτευμενος για καμπινγκ κ δεν πηγα,αν κ τα φτιαξαμε μετα για 2μηνο
εχασα δουλεια σε τραπεζα,αν κ δεν τις συμπαθω...
παρατησα τη δουλεια μου 1100 ευρω το μηνα τωρα εχω μια μικροαπασχοληση αλλα ψιχουλα ουτε 300...
εχασα αλλη μια δουλεια σε γραφειο που ηταν πολυ καλη απο ωραριο κ λεφτα για να παω κ καλα σε μια πιο καλη που μονο που ειδα τι αγχοσ παιζει εφυγα
τι αλλο...?α!
εχω κανει μλκιες με πρωην για να αποφυγω παρεες με πολλα ατομα,το κανω κ τωρα αλλα σε μικρο βαθμο για να μην την χασω κ αυτη
εχω βγει μαλακας σε ατομα που μου φερθηκαν σπαθι,τους αποφευγω επειδη φοβαμαι ερωτησεις τυπου "παρατησες δουλεια μεσω τετοιας κρισης?"...μυαλα ε?
μολις παρατησα δουλεια εμεινα κανενα 2μηνο σπιτι,φοβομουν γειτονε;ς,κ μολις με εβλεπαν με ρωτουσαν γιατι την εκανα,με τρελη απορια ετσι?εβγαινα μονο βραδυα σα κλεφτης,απο το ιδιο μου το σπιτι...
αν ερθουν κ αλλα θα σας πω
jimi25, δεν ξέρω αν συμβαίνει και με σενα το ίδιο αλλά, φόβος και χαμηλή αυτοεκτίμηση συνήθως πάνε μαζί. Δυστυχως τον παραλογισμό στη σκέψη μας στο τοτε τον καταλαβαίνουμε χρόνια μετα όταν κανουμε τον απολογισμό.
Εγω τραβω τα μαλια μου και με κτυπά η μελαγχολία για τις επαγγελματικές ευκαιρίες που έχασα πριν χρόνια, ντρέπομαι να λέω τι έκανα, σε τετοιο βαθμο δλδ, χωρις να ειμαι υπερβολικος όταν λέω ντρεπομαι, αντι αυτων που θα αναμενε κανεις από καποιον στη θεση μου να κάνει. Το ίδιο και στον αισθηματικό τομέα. Τωρα θα ειχα οικογενεια με κοπέλα που μου άρεσε, με καποια οποιαδηποτε από αυτες που εχασα.
Σημαντικο ρόλο στη δημιουργία του προβληματος και στη ζημια διαδραματισαν τα λάθος πρόσωπα που ειτε προκαλεσαν το φόβο ειτε μεσω της αρνητικης κριτικης τους τη χαμηλη αυτοεκτίμηση και μιλαμε για τις ηλικιες που το άτομο ειναι ευαλωτο σε τετοια επειδη δεν εχει αποκτησει ακομα τη συνηδητοποίηση και τη σωστη κριτική εκτιμηση της συμπεριφορας των αλλων ενεντι του. Εκ των υστερων δεν ειναι και τοσο ευκολο να ξεκινησεις αυτα που δεν εκανες τοτε, ειναι σχεδον ευχολόγια.
Εχετε σκεφτεί οτι όλες οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή, τις κάνουμε για κάποιο λόγο? Για να αντιμετωπίσουμε κάποιες δυσκολίες και να πάρουμε κάποιο μάθημα? Συνήθως, η απόφαση που παίρνουμε μας φαίνεται σωστή με τα δεδομένα που είχαμε εκείνη τη στιγμή και μόνο εκ των υστέρων μπορούμε να την κρίνουμε σωστή ή λανθασμένη. Ακόμα και να κάνουμε κάποιο λάθος όμως, σπάνια δε μπορούμε να το διορθώσουμε. Λένε οτι η ζωή δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία. Εμείς όμως μπορούμε να τη δημιουργήσουμε...
Οι επιλογές που κάναμε στο παρελθόν δεν αλλάζουν. Οτι έγινε, έγινε. Οταν στεκόμαστε ενώπιον των λαθών μας, μπορούμε να αντιδράσουμε με δύο τρόπους: Είτε να πούμε "είμαι ανίκανος, βλάκας, επιπόλαιος" και να τσακίσουμε την αυτοεκτίμησή μας, είτε να πούμε "το χειρίστηκα λάθος. Για να δούμε τι μπορώ να διορθώσω ώστε να μην το επαναλάβω". Η πρώτη αντιδραση μας φενάρει,, η δεύτερη μας προχωρά...
μπραβο ρε nick πολυ ωραια τα λες ,
πως θα γινει αυτο να το πιστεψουμε κι ολας τωρα τελευταια πιστευω πως για να γινει αυτο πρεπει να το πιστεψει το ασυνειδητο η το υποσυνειδητο .
ολες οι εμπειριες περναν απο εκει και μεταφερονται στο συνειδητο κομματι μας ......
η ψυχιατρος παντως μου λεει πρεπει να βγουν στην επιφανεια οι φοβοι μου και να αντιμετωπιστουν ,εχω αρχισει να πιστευω μια γνωσιακη ψυχοθεραπεια οτι θα μου εκανε καλο.
υπαρχουν καποιες τεχνικες που επηρεαζεται το υποσυνειδητο στην γνωσιακη ?
οποιος ξερει ας απαντησει .....
τωρα που το σκεφτομαι οταν ημουνα μικρη ειχα πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση παντα ,δεν θεωρουσα τον ευατο μου καθολου ομορφο ,δεν εβρισκα τιποτα ωραιο πανω μου ,πιστευα οτι οι αλλοι ειναι πολυ καλυτεροι απο εμενα .
καθε πασχα που πηγενα εκκλησια στην ανασταση ενω ειχα καινουρια ρουχα καινουρια παπουτσια και γενικα ολα τα ωραια δεν ενιωθα χαρουμενη .
παντα θα εβρισκα κατι στους αλλους πιο ωραιο απο εμενα ,ασχετα αν αυτο δεν ηταν πραγματικο .
π.χ. φορουσα ενα φορεμα,μολις εβλεπα μια αλλη κοπελα να φοραει ενα φορεμα λιγοτερο ωραιο απο το δικο μου πιστευα οτι ειναι πιο ομορφη γιατι ειχε πιο ωραια ποδια και ολοι θα εβλεπαν αυτο και οχι τα δικα μου που ειναι λιγο χοντρα (αποψη μου αυτην ).
καταφερα να το περιορισω καπως αυτο,πηγα σε γαμους επιτηδες με κοντα φορεματα για να αποδειξω στον ευατο μου οτι δεν ειναι ρεαλιστικες οι σκεψεις μου , αλλα στο πισω μερος του μυαλου μου υπαρχει παντα οτι υαπαρχουν και καλυτερα .............
Ουφ όλα θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ευαισθησίας είναι.Αν είχαμε γεννηθεί με γραψα***δίνη τίποτα από τα προηγούμενα δεν θα είχαμε περάσει.Αλλά να σας πώ κάτι?Δεν έχουμε να ντρεπόμαστε για τίποτα,γιατί έχουμε υπάρξει πολύ πιο ανθρώπινοι από όλους μάς πληγώνουν ή μάς φοβίζουν.
Σάντυ, όλα είναι παιχνίδια του μυαλού. Με αφορμή πάντως το τελευταίο σου ποστ, ξεκίνα από κάτι γνωσιακό: ΜΗ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Πρώτον, γιατί θα βγαίνεις πάντα χαμένη. Κι αυτό γιατί απομονώνεις από τους άλλους ένα χαρακτηριστικό στο οποίο νομίζεις οτι υστερείς, ξεχνώντας οτι οι άλλοι υστερούν από σένα σε κάποιον άλλο τομέα. Δεύτερο, γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι από εμάς με κάποια κριτήρια, όμως ο καθένας μας είναι μοναδικός. Κι αυτό αρκεί για να ακυρώσει κάθε σύγκριση...:)