Έχω ξαναμιλήσει γι'αυτό το θέμα πολλές φορές..Έχω μεγάλο πρόβλημα με τη σεξουαλική μου ταυτότητα,καθώς δεν ξέρω ακριβώς ποια είναι. Μιλώντας σε συνεδρίες με την ψυχολόγο,καταλήξαμε ότι είμαι bi. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ καιρό να διαπιστώσω ερωτική έλξη προς τους άντρες. Μπορεί να δω κάποιον εμφανίσιμο στον δρόμο και να πω "ωραίο παιδί" αλλά ως εκεί. Το 2011 ερωτεύτηκα μια κοπέλα χωρίς ανταπόκριση κι από τότε μπήκα στο τρυπάκι να το ψάξω.Έκανα μια γνωριμία με μια κοπέλα που κατέληξε σε σχέση, την οποία όμως λόγω δικών μου ενοχών ως προς το θέμα και ίσως επειδή δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί της,τη σταμάτησα.Από τότε έχουμε ξαναβρεθεί,και ερωτικά αλλά βλέπω ότι δεν οδηγεί πουθενά και είναι μια σχέση που πρέπει να σταματήσω γιατί αισθάνομαι ότι η κοπέλα έχει παραπάνω προσδοκίες από μένα, κι εγώ δεν μπορώ να τις εκπληρώσω.
Είναι εδώ και κάτι μέρες που δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι από φόβο μήπως δω κάποια κοπέλα και μου αρέσει.Κλείνομαι μέσα και για να μην σκέφτομαι το θέμα πίνω ότι ηρεμιστικά βρώ.Από λεξοτανίλ,βαλεριάνες μέχρι και κάποια άλλα που μου είχε γράψει ο γιατρός μου παλαιότερα.Έτσι καταφέρνω και κοιμάμαι.Όταν είμαι ξύπνια,όλο το θέμα γιγαντώνεται στο κεφάλι μου και ανακαλύπτω ότι δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ την gay φύση μου,η οποία υπάρχει θέλοντας και μη. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάω να εξομολογηθώ αλλά δεν ξέρω τι θα πω στον πνευματικό,καθώς δεν είμαι και πολύ σύμφωνη με αυτά που πρεσβεύει η εκκλησία πάνω σε αυτό το θέμα και φοβάμαι μήπως με μπερδέψουν χειρότερα. Χαίρομαι φίλους που έχω και είναι gay και ζουν μια χαρά με τον εαυτό τους και τους συντρόφους τους,αλλά δεν μπορώ να το δεκτώ για μένα. Με τρομοκρατεί η ιδέα ότι μπορεί να καταλήξω με γυναίκα για το υπόλοιπο της ζωής μου και από την άλλη δεν νιώθω ιδιαίτερη έλξη για το άλλο φύλο.Αισθάνομαι κυρίως ασεξουαλική αυτή την περίοδο,να μη με ελκύει σχεδόν τίποτα,αλλά φοβάμαι ότι μπορεί πάλι να ερωτευτώ ή να μου αρέσει μια γυναίκα κι έτσι προτιμώ να μην βγαίνω. Το νιώθω όλο αυτό σαν φαύλο κύκλο, σαν εμμονή από την οποία δεν ξέρω πώς να βγω. Αισθάνομαι και βρώμικη απέναντι στο Θεό ως ένα βαθμό.
Η ψυχολόγος μου είναι αισιόδοξη ότι θα την ξεπεράσω αυτή τη φάση.Εγώ πάλι όχι τόσο.Μου είπε ότι πέφτω σε κατάθλιψη και να μιλήσω με τον γιατρό μου (είμαι διπολική τύπου 2).Όταν του μίλησα ήμουν σε καλή διάθεση και δεν έκανε κάποια αλλαγή στα φαρμακά μου.Μου είπε απλώς να κάνω τα συνηθισμένα επίπεδα λιθίου. Οι εξετάσεις τα έδιξαν αρκετά χαμηλά,κάτι που δικαιολογεί την εμμονή μου ως προς αυτό το θέμα. Υπάρχει όμως περίπτωση να έχει γίνει λάθος και θα ξανακάνω την άλλη εβδομάδα.
Είμαι τρομοκρατημένη.Βαρέθηκα να μένω σπίτι και να κλαίω,και να παίρνω ηρεμιστικά (τα οποία δεν τα ξέρει ο γιατρός μου). Έχω πανικοβληθεί με το όλο θέμα. Όποιος έχει μια συμβουλή, καλοδεχούμενη
