Originally Posted by
giwrgaras
Λοιπόν, καταρχήν γεια σε όλους! Ήρθα και γω για να γράψω το πρόβλημα μου. Μπορεί να σας φανεί μυθιστόρημα γιατί θα είναι τεράστιο αλλά συγγνώμη με τρώνε οι σκέψεις… επίσης επειδή οι σκέψεις μου είναι σκόρπιες μπορεί να μπερδέψει, ΟΠΟΤΕ προετοιμαστείτε! Με λένε Γιώργο, είμαι 21 χρονών φοιτητής(και σαν άνθρωπος συναισθηματικός και ντροπαλός!) και με ταλαιπωρεί το γεγονός της μοναξιάς υπερβολικά τον τελευταίο καιρό. Το παράξενο είναι ότι δεν έχω κάνει τίποτα με κοπέλα, ούτε καν φιλί στο στόμα… απολύτως τίποτα. Καταλαβαίνετε την τραγικότητα της υπόθεσης δηλαδή… Μέχρι πέρσι ήμουν κομπλέ με το γεγονός αυτό αλλά φέτος λόγω συγκυριών το όλο θέμα με έχει τρελάνει. Γενικά ήμουν χαρούμενος άνθρωπος, όχι πάντα, αλλά σε γενικές γραμμές ήμουν. Δεν αντιμετώπισα ούτε σοβαρά προβλήματα ούτε δυσκολίες, και κάποιος θα έλεγε δεν μου λείπει τίποτα. Έχω περάσει σε μια πολύ καλή σχολή(αν και χρωστάω αρκετούτσικα μαθήματα), έχω 2 πολύ καλούς φίλους που τους ξέρω από το δημοτικό(και αν και είναι μακριά με στηρίζουν), δεν είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος αλλά εδώ που σπουδάζω έχω κάνει παρέες και γενικά περνάω αρκετά καλά, είμαι αρκετά εμφανίσιμος πιστεύω, ασχολούμαι με γυμναστήριο και αθλητισμό αρκετά χρόνια και γενικά έχω ασχολίες που με γεμίζουν, δόξα το θεό ούτε οικονομικά προβλήματα ούτε οικογενειακά προβλήματα έχω. Αλλά η ψυχολογία μου τελευταία έχει πάρει την κάτω βόλτα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα άρχισαν από έναν τραυματισμό που είχα στον ώμο τον Μάρτιο, και για 1,5 μήνα έκοψα κάθε αθλητική δραστηριότητα και από τότε κατάλαβα ότι αυτό ήταν η μόνη «πραγματική» μου διέξοδος από την μοναξιά. Η ψυχολογία μου ήταν χάλια για 1 μήνα… ευτυχώς είχα 2 άτομα να βγαίνουμε και να συζητάμε και με στήριξαν και το ξεπέρασα. Όλα καλά λοιπόν αλλά κατάλαβα ότι ήθελα και γω μια σχέση επιτέλους. Δεν άντεχα άλλο τη μοναξιά. Έβλεπα φίλους και άγνωστους με τις κοπέλες τους και ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου που δεν έχω και γω κάποιο άτομα να μοιραστώ τη ζωή μου. Είδα πως καταφεύγω σε ασχολίες μόνο και μόνο για να γεμίζω τον ελεύθερο μου χρόνο και να ανεβάζω την ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση μου. Κατάλαβα τελικά πως με ότι ασχολιόμουν, ήμουν τελειομανής και φανατικός σε φάση αηδίας. Είτε είναι διάβασμα, είτε είναι οι προπονήσεις μου, είτε είναι κάτι απλό σαν ένα βιντεοπαιχνίδι… Και όλα αυτά γιατί δεν ήμουν καλός ποτέ στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στην επικοινωνία μου με το αντίθετο φίλο. Όταν ήμουν μικρός πάντα ερωτευόμουν εύκολα, ποτέ δεν προσέγγιζα τις κοπέλες όμως και έμενε ο έρωτας ανεκπλήρωτος. Ήμουν γεμάτος ανασφάλειες και αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει από τότε που ήμουν στο γυμνάσιο. Βέβαια μετά από χρόνια είχα και γω μερικές ευκαιρίες για one night stand… αλλά ποτέ δεν με γέμιζε αυτό το πράγμα, οπότε ποτέ δεν τις άρπαξα αυτές τις ευκαιρίες. Όπως επίσης υπήρχαν και κοπέλες που έδειχναν ενδιαφέρον αλλά δεν άρεσαν σε εμένα(είμαι και επιλεκτικός τρομάρα μου…). Γεύτηκα την απόρριψη αλλά ποτέ δεν μου έπεσε η ψυχολογία πολύ, γιατί ούτε είχα αναπτύξει δυνατούς δεσμούς με τις κοπέλες που τους εξέφρασα τα συναισθήματα μου ούτε τίποτα. Ήμουν χάλια για μερικές μέρες αλλά τίποτα το σοβαρό. Και επειδή όλο αυτό το παραλήρημα με το background μου έχει κουράσει, επιστρέφω λίγο στα γεγονότα. Αφού ξεπερνάω την ψυχολογική ισοπέδωση με τον τραυματισμό και καταλαβαίνω ότι θέλω και γω μια σχέση, ΤΥΧΑΙΝΕΙ, μετά από λίγο καιρό να βγούμε μεταξύ κοινών γνωστών με μια κοπέλα(20 χρονών), που την είχα γνωρίσει σε ένα κλαμπ πριν 2 μήνες αλλά δεν έδωσα σημασία. Τελικά παρατηρώ πως επρόκειται για την πιο όμορφή, γλυκιά και συμπαθητική κοπέλιτσα που έχω γνωρίσει. Είχαμε βγει μόνο για κάνα 2 ώρες και ένιωσα απίστευτη έλξη. Είχε στυλ γυναίκας αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα κοριτσάκι… με είχε ξετρελάνει! Να προσθέσω πως την ίδια μέρα έμαθα πως είχε χωρίσει πριν 2 μήνες μετά από 2 χρόνια σχέση, οπότε ήταν και ελεύθερη. Να μην τα πολυλογώ κλείνει η βραδιά και όταν γυρίζω σπίτι νιώθω ότι πρέπει να ξαναβγούμε. Την επόμενη μέρα με παίρνει τηλέφωνο μια φίλη μου(η κοπέλα ενός φίλου μου) και μου λέει ότι η Μ(ας την λέμε Μ) είπε ότι της άρεσες πολύ κα θα ήθελε να ξαναβγούμε. Από μέσα μου ένιωσα τρομερή χαρά. Και αυτή η μέρα ήταν η μέρα που φαινομενικά τουλάχιστον ένιωσα την ζωή μου να αλλάζει. Ξαναβγαίνουμε μετά από λίγες μέρες με την Μ(εγώ, αυτή, ο φίλος μου και η δικιά του). Όλα κύλησαν ωραία, πήρα τηλέφωνο, φαινόταν να υπάρχει αμοιβαία έλξη. Στο τέλος την συνοδεύω σπίτι και μετά από προτροπή πιο πριν του φίλου μου να την φιλήσω πάω και κάνω κάτι καταστροφικό(όταν δεν έχεις ξαναφιλήσει έτσι πάει...). Την πλησιάζω και την ρωτάω αν θέλει να με φιλήσει και μου λέει ένα «τι εννοείς;» και κομπλάρω απίστευτα. Τελικά φιληθήκαμε στο μάγουλο και καληνυχτίσαμε. Την επόμενη μέρα ευτυχώς έμαθα από τη φίλη μου ότι της άρεσα πολύ και η Μ της είπε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε 4αδα για αρχή μέχρι να νιώσει έτοιμη να βγούμε οι δυο μας. Να μην τα πολυλογώ, βγήκαμε μία φορά για καφέ και μία για ποτό. Την ξανασυνοδεύω σπίτι και της ζητάω συγγνώμη για την άτσαλη μου συμπεριφορά την προηγούμενη φορά και ότι θα ήθελα να βγούμε οι δυο μας. Εκείνη συμφώνησε. Όμως είχε φύγει για 1 βδομάδα οπότε το κανονίσαμε για την άλλη βδομάδα. Ενώ ήταν μακριά, μιλούσαμε με μυνήματα και όλα τέλεια. Βέβαια παράλληλα είχα ένα πρόβλημα με το γαστρεντερικό μου(γαστρίτιδα) το οποίο με ταλαιπωρούσε αρκετά και άρχισα να παίρνω χάπια… κάτι που κράτησε για 1 μήνα. Τέλοσπαντων, δεν με απασχολούσε αυτό όσο σκεφτόμουν τη Μ και ήξερα πως υπάρχει ένα κορίτσι που με σκέφτεται. Όταν γύρισε, συναντηθήκαμε βγήκαμε οι δυο μας για καφέ και όλα ωραία. Στο τέλος βέβαια ήρθε την πήρε μια φίλη της. Μετά από 2 μέρες πήγαμε για τρέξιμο οι δυο μας, και τυχαίνει να έχω χάλια διάθεση επειδή μάλωσα με έναν φίλο μου, οπότε δεν μου έβγαινε να κάνω κίνηση να τη φιλήσω(ή απλά δεν είχα το θάρρος ακόμα… δεν ξέρω πραγματικά). Το αφήνω για λίγο καιρό και ξαναβγαίνουμε για καφέ με μια φίλη της και 2 φίλους μου με δική της προτροπή μετά από 5 μέρες. Όλα κύλησαν ωραία, πειραζόμασταν κτλ κτλ και όλα ήταν καλά. Η τελευταία φορά που όλα ήταν καλά. Από την επόμενη μέρα κιόλας όλα ΣΤΡΑΒΩΣΑΝ… Άρχισε να με ακυρώνει για να μην βρεθούμε με δικαιολογίες ότι είχε διάβασμα(είχε αρχίσει και η εξεσταστική βλέπετε). Όλο έλεγε αύριο αύριο αλλά όταν ερχόταν το αύριο τίποτα δεν γινόταν. Άρχισε εντομεταξύ και τρελές αργοπορίες στα μυνήματα τύπου 2-3ωρου(και παλιά αργούσε αλλά ποτέ πάνω από μία ώρα). Τελικά φτάνω σε σημείο να της ζητήσω εξηγήσεις γιατί δεν θέλει να με δει και τι τρέχει… Μου απαντάει ότι απλά φταίει το διάβασμα και μία εργασία που έκαναν εκείνη την εποχή με κάτι συμφοιτήτριές της. Έδειξε απολογιτική και ότι απλά δεν γίνεται αυτές τις μέρες και μου λέει πως νιώθει άσχημα που μου λέει καθημερινά όχι. Και όντως την πίστεψα γιατί γενικά ήταν διαβαστερό κορίτσι. Περνάει 1 βδομάδα και ούτε ένα SMS έστειλε. Εγώ να έχω πέσει ψυχολογικά γιατί ειχα και το θέμα της γαστρίτιδας… Δεν είχα όρεξη να διαβάσω ούτε να δώσω μάθημα. Αφού δεν άντεχα άλλο της στέλνω να βρεθούμε να μιλήσουμε για 10 λεπτά. Την πήρα και τηλέφωνο και έδειξε πολύ δεκτική. Αλλά όταν ήρθε η μέρα να συναντηθούμε ούτε απαντούσε σε μηνύματα ούτε σε τηλέφωνα. Τελικά, χωρίς άλλες ελπίδες να τη δω από κοντά, της στέλνω το τι νιώθω σε SMS. Μου απαντάει ότι και εγώ της αρέσω απλά πρόσφατα είχε βγει από σχέση και δεν την παίρνει να προχωρήσει ακόμα, και ότι θα ήθελε περισσότερο χρόνο ή περισσότερο να με γνωρίσει καλύτερα. Της απαντάω πως αφιερώνω όσο χρόνο θέλει να γνωριστούμε και να κάνουμε παρέα, αρκεί να θέλει και αυτή να το προσπαθήσει. Απάντηση δεν πήρα. Και εκεί είναι που πεισμώνω. Η ψυχολογία μου και ο εγωισμός μου είχαν πιάσει πάτο αλλά ήθελα να τα ακούσω από κοντά. Με τα χίλια ζόρια καταφέρνουμε να βγούμε με φίλους σε κλαμπ και όταν γυρνάμε κάτω από το σπίτι της, της λέω θέλω να μιλήσουμε για 5 λεπτά μόνο. Αυτή κατηγορηματική ότι δεν είναι η ώρα για τέτοιες συζητήσεις και ότι θα μου στείλει να συναντηθούμε να μιλήσουμε αύριο ή μεθαύριο. Κάτι που δεν έγινε. Τελικά με συνάντησε κατά τύχη στο γήπεδο όταν έτρεχα. Και αφού τρέξαμε παρέα, της ανοίχτηκα και της είπα πως ξέρω ότι με αποφεύγει και μάλλον δεν θα την ξαναδώ πριν το καλοκαίρι αφού έφευγε σε 1 βδομάδα για την πόλη της, και θα ήθελα τουλάχιστον να μιλήσουμε και να πάρω μια ειλικρινή απάντηση για το τι παίζει. Συμφωνεί και στο δρόμο ενώ γυρίζαμε μιλούσαμε και καταλήξαμε στο ότι «ναι θέλει να με γνωρίσει καλύτερα και να βγαίνουμε σαν παρέα στην αρχή μέχρι να νιώσει πιο άνετα, και ότι και εγώ της άρεσα από την πρώτη στιγμή που με είδε, και απλά είχε πέσει πολύ διάβασμα αυτήν την περίοδο και δεν βλεπόμασταν» και μόνη της είπε ότι δεν με αποφεύγει και ότι θα μου στείλει σίγουρα να βγούμε πριν φύγει. Κάτι που δεν έγινε βέβαια και εγώ να νιώθω χώμα, άχρηστος και να μην έχω όρεξη να μιλήσω με κανέναν. Αναρωτιόμουν γιατί μπορεί κάποιος να σε κοροιδεύει στα μούτρα σου… Τις στέλνω ένα μήνυμα ότι δεν ξέρω γιατί δεν είναι ειλικρινής μαζί μου και γιατί μου λέει συνέχεια δικαιολογίες και ψέματα και ότι απλά μπορούσε να πει ότι δεν σε γουστάρω και τέλος. Απάντησε δεν πήρα. Μετά από λίγες μέρες πριν φύγει, τη συναντάει τυχαία ένας φίλος μου και μιλάνε και καταλήγουν στο ότι ενώ της αρέσω και είμαι το πιο καλό παιδί που ξέρει, είμαι πολύ ντροπαλός και δεν έχω αυτοπεποίθηση και δεν νιώθει άνετα μαζί μου και αυτή θέλει κάποιον με αυτοπεποίθηση για αυτό δεν προχώρησε το θέμα και ότι απλά το έχω πάρει πολύ στα σοβαρά. Ε και γω καταλαβαίνω πως έληξε το θέμα. (συνεχίζεται στο επόμενο ποστ!)
