Την γνώμη σας...

Kαλημέρα,
σας διαβάζω καιρό και θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας για ένα θέμα που αντιμετωπίζω.

Χωρισα πριν 4 χρόνια και έχω μία κόρη 14 σήμερα , η αιτία χωρισμού ήταν διοτι ο πρώην αντρας μου είναι διπολικός και είχε θέματα με το αλκοολ .Δεν χρειαζετε να μπω σε λεπτομέρειες απλά δεν άντεξα να ζω μαζί του δεν δεχοταν να κανει και τίποτα σε ειδικό πηγε αφου είχαμε χωρισει σε μια προσπαθεια να τα ξαναβρούμε . Σημερα δεν ακολουθει καμια φαρμακευτικη αγωγη λέει ότι δεν πίνει οτι είναι καθαρος το ιδιο μου λεει και η μικρη που τον βλεπει , εδω και αρκετο καιρο δεν με ενοχλει όπως παλιοτερα πχ που ερχοταν κατω απο το σπιτι και εβριζε και εμενα και το παιδι.

Εχω και 2 χρονια εχω νεα σχεση και μετα απο 1 χρονο συγκατοικησης παντρευτηκαμε το καλοκαιρι ...ολα ωραια και καλα θα μου πειτε που το προβλημα;
Η κορη μου . Ειναι ενα παιδι που ειναι στην εφηβεια, που βιωσε ασχημες καταστασεις με τον μπαμπα της και που όπως ολα τα παιδια χωρισμενων βιωσε πονο. Με τον γαμο μου δεν αντεδρασε ασχημα ισα ισα συμμετειχε σε ολ την διαδικασια ηταν ευδιαθετη γελαγαμε συνεχεια γενικα το δεχτηκε με χαρα . Στο σπιτι εχουμε προβληματα και πριν τον γαμο και τωρα ειναι πολυ επιθετικη και μαζι μου και με τον αντρα μου , μιλαει πολυ ασχημα γενικα απαιτει συνεχεια , κριτικαρει συνεχεια και ειναι ολο παραπονα συνηθως γιατι δουλευουμε απο το πρωι ως το βραδυ και οι δυο. Εχουμε προσπαθησει να μιλησουμε και οι 3 πολλες φορες καταληγουμε παντα σε καβγα και κλαματα .Ο αντρας μου μου λεει οτι ειμαι υπερπροστατευτικη μαζι της και επιεικης και οτι με κανει οτι θελει και οτι δρω απεναντι της απολογητικα ( λόγω τυψεων για το διαζυγιο προφανως ) αλλα αυτο δεν της κανει καλο. Εν μέρη έχει δικιο και ειναι αληθεια απο την αλλη ειναι κατι που κανω ασυνειδητα και προσπαθω να το αλλαξω.

Απο την αλλη έχει τεθει ενα αλλο θεμα επι του ταπητος τον τελευταιο καιρο ...Ο νυν συντροφος λοιπον πιστευει οτι ειναι το σωστο και θελει να την απομακρυνουμε απο τον πατερα της και να μετακομισουμε γιατι ετσι θα ειναι πιο ευκολο. Ειμαστε συνεχεια σε διαμαχη γιατι πρωτον εγω πιστευω οτι ΠΡΕΠΕΙ να βλεπει τον πατερα της αφου και η ιδια το θελει και δεν εχω δικαιωμα να το στερησω ουτε απο αυτον ( ασχετα οτι φερετε σαν κοπανος δεν δινει πχ ουτε 1 ευρω για την μικρη τοσα χρονια ) Δευτερον η κορη μου δεν θελει ουτε να ακουει για μετακομιση αφου θα αλλαξει σχολειο φιλες κτλ σκεφτομαι οτι γενικα της εχουν πεσει πολλα τα τελευταια χρονια σκηνες ,καβγαδες,τον πατερα της να με κηνυγαει με μαχαιρι στο σπιτι , διαζυγιο, ενας αλλος ανθρωπος στην ζωη της τον οποιο της τον επεβαλα δεν θελω να την βαλω να αντιμετωπισει και εναν ακομα αποχωρισμο με φιλες ,γιαγια ,σχολειο κτλ .Οχι οτι θα παμε σε αλλη πολη αλλα δεν θα ειμαστ και κοντα. Απο την αλλη αν μετακομισουμε θα κανουμε μια νεα αρχη θα ειμαστε περισσοτερες ωρες μαζι αφου θα ειμαι διπλα στην δουλεια μου ....
Δεν ξερω... τωρα της εχω αφησει το ελευθερο και βλεπει τον πατερα της οποτε θελει ( δεν την παιρνει σκ δεν θελω δεν του εχω ιδιαιτερη εμπιστοσυνη ) αλλα μπορει να βρεθουν 3 φορες την εβδομαδα απογευμα πχ να πανε βολτα τις ωρες που εγω δουλευω ...Ο νυν υποστηριζει οτι η ασχημη συμπεριφορα της ειναι γιατι βλεπει τον πατερα της και της βαζει λογια και την << φτιαχνει>> και οτι δεκαρα δεν δινει για το παιδι του απλα την χρησιμοιποιει για μενα . Αφου ομως το παιδι θελει να τον βλεπει; να το απαγορευσω; δεν θελω και επισης δεν πιστευω οτι της βαζει λογια.
Εχω κουραστει απο αυτην την συνεχη διαμαχη στο κατω κατω δεν νομιζω οτι ο νυν μπορει να επεμβαινει στα θεματα του παιδιου σε σχεση με τον πατερα της αλλα οσες φορες προσπαθω να του το δωσω να το καταλαβει το παιρνει στραβα οτι οκ αυτος δεν εχει δικαιωμα ειναι ξενος οτι δεν ειμαστε οικογενεια κλπ κλπ.

Αποφασισαμε να παμε σε εναν συμβουλο οικογενειων να μας δωσει καποιες συμβουλες πως να χειριστουμε την μικρη και τελικα τι ειναι σωστο και τι λαθος . Θα ηθελα και την γνωμη σας

στην κόρη σου έχεις μιλήσει σχετικά με την συμπεριφορά της; πως η ίδια εξηγεί την νευρικότητα και την επιθετικότητα της;

Καλημέρα faith,
πιστεύω ότι η κοινή απόφαση να δείτε οικογενειακό σύμβουλο, είναι πολύ σωστή! Κι εγώ καλή μου στη θέση σου σίγουρα το ίδιο θα έκανα..
Είναι πολλά όσα ήδη έχει περάσει το παιδί, που λογικό είναι ν' αντιδρά υπερβολικά κι η συμπεριφορά της να προβληματίζει..
Σαφώς και χρειάζεται να βλέπει τον πατέρα της, αφού εκείνη το θέλει κι ούτε εσύ, ούτε κανείς μπορεί κάτι τέτοιο να το εμποδίσει.
Εκτός αν φοβάστε για κάτι..

Είμαι της άποψης οτι η επιβάρυνση που θα υποστεί η ψυχολογικά κατάσταση του παιδιού δε μπορεί να συγκριθεί με τα χωροταξικά οφέλη μιάς μετακόμισης. ΕΚτός αν -όπως είπε η Μαρκέλα- ο πατέρας της αποδεδειγμένα ασκεί άσχημη επιρροή επάνω της...

Kami φυσικα την εχω ρωτησει γενικα προσπαθω να μιλαμε πολυ γιατι ειναι και εσωστρεφης . Μου εχει πει δεν ξερει γιατι της βγαινει οτι καταλαβαινει πως με στεναχωρει και πως ειναι αδικη και ζηταει συγνωμη αλλα της βγαινει ....Την ειχα ρωτησει μηπως γιατι δεν ζουμε πια με τον μπαμπα ; ειχε βαλει τα κλαματα και μου ειχε πει οτι ο μπαμπας ειναι καλα τωρα ( φυσικα αφου τον βλεπει λιγε ωρες) και οτι εγω με τον..ας τον πουμε Γιαννη μονο για την δουλεια ενδιαφερομαστε διασκεδαζουμε σπανια γιατι αν δεν δουλευουμε θα ειμαστε κουρασμενοι....ενω ο μπαμπας ( που ειναι σε φαση μανιας προφανως ) διασκεδαζει συνεχεια και ειναι μες την ενεργεια ( λογικο ειπαμε σε φαση μανιας δεν εχει καμια υποχρεωση δεν δουλευει ,τρωει κοιματε τσαμπα ...εε φυσικο να διασκεδαζει ).

Μαρκελα ....ανετα δεν νοιωθω ειναι ενας ανθρωπος που χρειαζετε φαρμακευτικη αγωγη και δεν παιρνει οι μεταπτωσεις του ειναι απιστευτες τουλαχιστον οσο ζουσα μαζι του για αυτο δεν δεχομαι και να την παιρνει σκ ή για μερες

Φειθ...δεν ξερω μπορει να κανω και λαθος...αλλα εχω την εντυπωση οτι το παιδι πρεπει να εχει μια πληρη και σαφη εικονα...για το ποια πραγματικα ειναι η κατασταση του πατερα του....
βεβαια το λεω με καθε επιφυλαξη...

Nick το ιδιο ακριβως πιστευω και εγω οτι θα επιβαρυνθει ακομα πιο πολυ .Αποδεδειγμενα δεν μπορω να πω οτι την επιρρεαζει αρνητικα ο πατερας της αν θελω να ειμαι δικαιη .Αλλωστε σε φασεις που γενικα δεν ηταν στα καλα του και με εβριζε ή ειχε ευερεθιστη συμπεριφορα νευρα και επιθετικοτητα το ιδιο το παιδι δεν ηθελε να τον βλεπει και το ελεγε .

Συμφωνώ απόλυτα με τον Νικ.. θάναι ό,τι το χειρότερο σ' αυτή την φάση ν' απομακρυνθεί κυρίως από δικούς της ανθρώπους, αλλά και ν' αλλάξει σχολείο.

Το παιδι ξερει, τουλαχιστον όσο μπορει να καταλαβει .Ξερει οτι ο μπαμπας έχει μια ψυχολογικη διαταραχη οταν ειχαμε χωρισει της ειχα μιλησει οσο πιο απλα αλλα με ολη την διασταση μπορουσα για να κατανοησει την συμπεριφορα του. Απο την αλλη πιστευω οτι δεν εχει ισως καταλαβει οτι η τωρινη του ευθυμια και ενεργεια οφειλετε στην παθηση δικαιολογει λογω της παθησης τις ασχημες συμπεριφορες του πατερα της .

ειναι πολυ δυσκολη γενικα η κατασταση....ειδικα εφοσον το παιδι ειναι στην εφηβεια.....νομιζω εφοσον μιλαμε για την ευαισθητη ψυχολογια ενος παιδιου...ειναι απαραιτητη η γνωμη καποιου ψυχολογου......

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Συμφωνώ απόλυτα με τον Νικ.. θάναι ό,τι το χειρότερο σ' αυτή την φάση ν' απομακρυνθεί κυρίως από δικούς της ανθρώπους, αλλά και ν' αλλάξει σχολείο.

---

Αυτο ακριβως προσπαθω να εξηγησω και να πεισω τον αντρα μου...Και τελικα επειδη το ιδιο πιστευω οτι θα μας πει και η συμβουλος δεν προκειτε να κανω πισω ...γιατι υπηρξαν και φορες που σκεφτηκα μηπως εχει δικιο και θα ειναι καλυτερα τα πραγματα απλα εγω δεν μπορω να το δω.

faith, εγώ θα ήθελα να σου επισημάνω ότι οι συμπεριφορές της κόρης σου όπως της περιέγραψες, δεν απέχουν καθόλου από τις συνηθισμένες συμπεριφορές μιας έφηβης 14 χρονών. Πάρα πολλοί γονείς παραπονιούνται για τα ίδια ακριβώς θέματα, χωρίς να υπάρχει από πίσω ένα δύσκολο διαζύγιο, πατέρας με προβλήματα, ένας νέος σύντροφος κλπ. Δεν σου λέω να αγνοήσεις τα συγκεκριμένα θέματα που αφορούν ειδικά εσάς σαν οικογένεια... όμως, μην αποδίδεις όλες τις αντιδράσεις της κόρης σου σε αυτά. Γιατί έτσι ενοχοποιείσαι και μπαίνεις στη διαδικασία της υπερπροστασίας, που κι εσύ λες ότι ισχύει και παρατηρεί κι ο νέος σύντροφος.

Τώρα, μια μετακόμιση συμφωνώ πως δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Αν είναι μεγάλη ανάγκη (π.χ. σοβαροί οικονομικοί λόγοι), βεβαίως και χρειάζεται να γίνει. Αν όχι, μήπως θα μπορούσατε να το αφήσετε για μερικά χρόνια αργότερα? Μην ξεχνάς ότι όντως είσαστε οικογένεια, πράγμα που σημαίνει ότι και ο δικός της λόγος μετράει στις αποφάσεις που σας αφορούν και την επηρεάζουν.

Για τον πατέρα της, είτε της βάζει λόγια είτε όχι, εφόσον η ίδια επιθυμεί να τον βλέπει, δεν μπορείτε να της το στερήσετε. Ο μόνος λόγος για κάτι τέτοιο θα ήταν αν πιστεύετε ότι κινδυνεύει. Κατά τ' άλλα, το 'αντίδοτο' σε μια τυχόν αρνητική επιρροή είναι μια καλή σχέση εμπιστοσύνης με εσένα, καθώς και ενημέρωση για το τι χρειάζεται να προσέχει. Χρειάζεται να έχει πλήρη επίγνωση της όλης κατάστασης.

Τέλος, συμφωνώ απόλυτα να πάτε σε έναν οικογενειακό σύμβουλο (εσύ κι ο νέος σύντροφος καταρχήν), μόνο η γνώμη μου είναι να βεβαιωθείτε ότι είναι επαγγελματίας ψυχολόγος με εμπειρία σε οικογενειακή συμβουλευτική κι όχι απλά 'σύμβουλος οικογένειας'.

Καλύτερα να μιλήσετε και με τον σύμβουλο, αλλά και μένα η γνώμη μου θα ήταν να μην απομακρύνεις την κόρη από τον πατέρα, ούτε και φυσικά να μετακομίσετε....

Στα 14, τα όλα σου φαίνονται βουνό, πόσο μάλλον οι γονείς σου να χωρίσουν και μετά να μετακομίσεις κιόλας. Και αυτό που είπες ότι θα περνάτε πιο πολλές ώρες μαζί... Να σου πω την αλήθεια, εγώ στα 14 δεν ήθελα να περνάω πολλές ώρες με τη μαμά μου. Πές το εφηβεία, πες το αντίδραση, πάντως δεν ήθελα. Δεν είναι 4 ετών να πεις θα παίξουμε... Είναι 14 και χρειάζεται τον χώρο του και την ηρεμία του και την ευκαιρία να κάνει τα λάθη του και τα σωστά του.

Μην την πιέσεις παραπάνω. Αλλά να μην γίνεσαι ταυτόχρονα και θύμα του πιθανού ψυχολογικού εκβιασμού της λόγω του διαζυγίου. Θέλει ισορροπία κατά τη γνώμη μου. Και τα 2 μέλη (μάνα και κόρη) είστε ισότιμα και έχετε δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Ναι κι επειδή τα παιδιά για όσα συμβαίνουν ανάμεσα στους γονείς θεωρούν τον εαυτό τους τον κυρίως ένοχο, γι' αυτό και σίγουρα η μεσολάβηση ειδικού πιστεύω θα βοηθήσει..

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ειναι πολυ δυσκολη γενικα η κατασταση....ειδικα εφοσον το παιδι ειναι στην εφηβεια.....νομιζω εφοσον μιλαμε για την ευαισθητη ψυχολογια ενος παιδιου...ειναι απαραιτητη η γνωμη καποιου ψυχολογου......

---

Αυτο ακριβως ! η εφηβεια ειναι απο μονη της μια δυσκολη φαση ....αν ειναι και τα υπολοιπα γυρω σου μπαχαλο .....φοβαμαι εννοειται και το θεμα κληρονομικοτητας .Γενικα..ανησυχω πολυ . Ψυχολογο θα παμε σιγουρα δεν εχω βρει ακομα

Quote:

---

Originally Posted by faith

Αυτο ακριβως ! η εφηβεια ειναι απο μονη της μια δυσκολη φαση ....αν ειναι και τα υπολοιπα γυρω σου μπαχαλο .....φοβαμαι εννοειται και το θεμα κληρονομικοτητας .Γενικα..ανησυχω πολυ . Ψυχολογο θα παμε σιγουρα δεν εχω βρει ακομα

---

Εννοείς το θέμα κληρονομικότητας εξ αιτίας της διαταραχής του πατέρα της; Απ' όσο ξέρουμε δεν υφίσταται τέτοιο θέμα αν το περιβάλλον της παραμένει ισορροπημένο!

Δεν ξέρω τι σε να συμβουλέψω παραπάνω, λογικά είναι πράγματα που και μόνη σου βλέπω να σκέφτεσαι, μάλλον αυτό που θες να δεις είναι κατά πόσο οι δικές σου απόψεις είναι σωστές και υποστηρίζονται...

θα σου πω τη γνώμη μου ως μητέρα και εγώ και σύζυγος επί αυτών των θεμάτων που αναφέρεις...ελπίζω να σε βοηθήσει ή να σου δώσει περισσότερη αυτοπεποίθηση...

συλλογικά καλά κάνετε και κάνετε όλοι μαζί προσπάθειες...

η κόρη σου μάλλον δεν ξέρει τι είναι αυτό που και εκείνη ακόμα την εκνευρίζει, πολλά νεύρα μπορεί να είναι ξεσπάσματα από το ιστορικό της, άλλα μπορεί να είναι λόγω της συμβίωσης της με έναν άλλον άντρα που δεν είναι πατέρας της και εξαιτίας της επιλογής σου αναγκαστικά ανέχεται και σέβεται σε καθημερινή βάση. Αυτό στην αρχή μου πέρασε από το μυαλό βλέπω και εσύ το αναφέρεις - αναγνωρίζεις μέσα σου ίσως πιθανόν γιατί προχώρησες σε δεύτερο γάμο μετά την τραυματική εμπειρία που της άφησε ο πρώτος. Αν στην πορεία της ζωής της δεν νιώθει άνετα με τον σύντροφο σου, γνώμη μου είναι να το δεις αυτό και να της αναγνωρίσεις και το δικαίωμα να ζήσει μόνη της αν επιθυμεί κατόπιν ενηλικίωσης...

Quote:

---

Δευτερον η κορη μου δεν θελει ουτε να ακουει για μετακομιση αφου θα αλλαξει σχολειο φιλες κτλ

---

και έχει δίκιο, έχει υφάνει έναν κοινωνικό ιστό θα είναι οτι χειρότερο μετά την αλλαγή στο σπίτι να γίνει και αυτό στο σχολείο της. Αν ήμουν κόρη σου δεν θα σου ξαναμιλούσα....

Quote:

---

Εχω κουραστει απο αυτην την συνεχη διαμαχη στο κατω κατω δεν νομιζω οτι ο νυν μπορει να επεμβαινει στα θεματα του παιδιου σε σχεση με τον πατερα της

---

Δεν πιστεύω οτι έχει δικαίωμα ούτε και εγώ. Ναι μην τον αφήνεις να σε γεμίζει με τύψεις και ενοχές δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις ενοχικά. Ήδη με την πρόταση του για μετακόμιση δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να επιφέρει αυτό στη δική σου σχέση με την κόρη σου. Όπως και να το κάνεις αυτός είναι το καινούριο μέλος σε μία ήδη προυπάρχουσα οικογένεια και οφείλει να σεβαστεί τα όρια και τις καταστάσεις που προϋπήρχαν.

Quote:

---

Σημερα δεν ακολουθει καμια φαρμακευτικη αγωγη λέει ότι δεν πίνει οτι είναι καθαρος το ιδιο μου λεει και η μικρη που τον βλεπει , εδω και αρκετο καιρο δεν με ενοχλει όπως παλιοτερα πχ που ερχοταν κατω απο το σπιτι και εβριζε και εμενα και το παιδι.

---

Αυτό είναι λάθος κατά τη δική μου άποψη, εμπιστεύεσαι την κόρη σου και τη ψυχολογία της σε ένα άτομο που είναι κατά τα άλλα αψυχολόγητο. Θα έλεγα να απαιτήσεις για να βλέπει την κόρη του και να μπορείς να τον εμπιστευτείς (γιατί λες πως σε φάσεις μανίας βγάζει ένα διασκεδαστικό προφίλ - αλλά ούτε αυτό είναι θετικό) να πάει σε ψυχίατρο και να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή. Ψυχίατρο τον οποίο θα γνωρίζετε και θα εμπιστευόσαστε...


α

Quote:

---

λλα εχω την εντυπωση οτι το παιδι πρεπει να εχει μια πληρη και σαφη εικονα...για το ποια πραγματικα ειναι η κατασταση του πατερα του....
βεβαια το λεω με καθε επιφυλαξη...

---

συμφωνώ σε αυτό, νομίζω είναι αρκετά μεγάλη για να καταλάβει οτι ο μπαμπάς της χρειάζεται μέριμνα από γιατρούς ώστε να μπορεί και αυτός συνειδητά να συμβάλλει στην διαμόρφωση του. Αν και σταματήσατε να είστε τυπικά οικογένεια, για αυτήν νοητά θα είστε πάντα εσείς η οικογένεια σας και οφείλει να γνωρίζει την κατάσταση.

Όσο για τα ξεσπάσματα της θα σε συμβούλευα να μην δίνετε σημασία όταν αυτά παρουσιάζονται, αποφεύγοντας δηλαδή να δώσετε προσοχή που στην ουσία για ένα παιδί που αισθάνεται οτι παραμελείται μπορεί να είναι και επιβράβευση τη στιγμή εκείνη. Αντίθετα καλωσορίστε το διάλογο και επιλύστε τις διαφορές σας όταν είναι ήρεμη, χαλαρή και ευχάριστη για να περάσετε το μήνυμα ότι η προσοχή σας στρέφεται σε αυτήν όταν είναι έτοιμη για συζήτηση ενώ αντίθετα δεν επιδέχεστε να δώσετε καμία αξία σε κανένα ξέσπασμα χωρίς προφανή αιτία. Ο σκοπός είναι μακροπρόθεσμα να καταλάβει πως για να πάρει την προσοχή σας χρειάζεται να επικοινωνήσει τις ανάγκες της, αντί να τις μεταβάλλει σε θυμό.

Σας ευχαριστω όλους για τις απαντησεις ,

Μαρινα εχεις δικιο πρεπει να παψω να αποδιδω ολη της την συμπεριφορα σε αυτα που εχουν συμβει γιατι οντως ενοχοποιουμε και υπερπροστατευω, οπως ειπε και η kuxumuxu πραγματι υπαρχει ψυχολογικος εκβιασμος απο μερους της .....Να φανταστειτε εχει τυχει να εχω γυρισει 11 το βραδυ απο δουλεια ολη μερα κομματια να ειναι σε διακοπες ολη μερα σπιτι ξαπλα τηλεοραση και fb να μπαινω σε ενα σπιτι αχουρι και να λεει με υφος πειναω φτιαξε μου να φαω, πλυνε μου το τζην μου για αυριο ή αυριο θα ερθουν οι φιλες μου να μαζεψεις το σπιτι !!!!!! Εγώ: τι εκανες ολη μερα δεν μπορουσες να μαζεψεις λιγο; Απάντηση...Oχι ειναι δικη σου υποχρεωση

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Εννοείς το θέμα κληρονομικότητας εξ αιτίας της διαταραχής του πατέρα της; Απ' όσο ξέρουμε δεν υφίσταται τέτοιο θέμα αν το περιβάλλον της παραμένει ισορροπημένο!

---

Επειδη ακριβως θεωρω οτι το περιβαλλον της δεν ειναι απολυτα ισορροπημενο

Quote:

---

Originally Posted by kami

Δεν ξέρω τι σε να συμβουλέψω παραπάνω, λογικά είναι πράγματα που και μόνη σου βλέπω να σκέφτεσαι, μάλλον αυτό που θες να δεις είναι κατά πόσο οι δικές σου απόψεις είναι σωστές και υποστηρίζονται...

θα σου πω τη γνώμη μου ως μητέρα και εγώ και σύζυγος επί αυτών των θεμάτων που αναφέρεις...ελπίζω να σε βοηθήσει ή να σου δώσει περισσότερη αυτοπεποίθηση...

συλλογικά καλά κάνετε και κάνετε όλοι μαζί προσπάθειες...

η κόρη σου μάλλον δεν ξέρει τι είναι αυτό που και εκείνη ακόμα την εκνευρίζει, πολλά νεύρα μπορεί να είναι ξεσπάσματα από το ιστορικό της, άλλα μπορεί να είναι λόγω της συμβίωσης της με έναν άλλον άντρα που δεν είναι πατέρας της και εξαιτίας της επιλογής σου αναγκαστικά ανέχεται και σέβεται σε καθημερινή βάση. Αυτό στην αρχή μου πέρασε από το μυαλό βλέπω και εσύ το αναφέρεις - αναγνωρίζεις μέσα σου ίσως πιθανόν γιατί προχώρησες σε δεύτερο γάμο μετά την τραυματική εμπειρία που της άφησε ο πρώτος. Αν στην πορεία της ζωής της δεν νιώθει άνετα με τον σύντροφο σου, γνώμη μου είναι να το δεις αυτό και να της αναγνωρίσεις και το δικαίωμα να ζήσει μόνη της αν επιθυμεί κατόπιν ενηλικίωσης...



και έχει δίκιο, έχει υφάνει έναν κοινωνικό ιστό θα είναι οτι χειρότερο μετά την αλλαγή στο σπίτι να γίνει και αυτό στο σχολείο της. Αν ήμουν κόρη σου δεν θα σου ξαναμιλούσα....



Δεν πιστεύω οτι έχει δικαίωμα ούτε και εγώ. Ναι μην τον αφήνεις να σε γεμίζει με τύψεις και ενοχές δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις ενοχικά. Ήδη με την πρόταση του για μετακόμιση δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να επιφέρει αυτό στη δική σου σχέση με την κόρη σου. Όπως και να το κάνεις αυτός είναι το καινούριο μέλος σε μία ήδη προυπάρχουσα οικογένεια και οφείλει να σεβαστεί τα όρια και τις καταστάσεις που προϋπήρχαν.



Αυτό είναι λάθος κατά τη δική μου άποψη, εμπιστεύεσαι την κόρη σου και τη ψυχολογία της σε ένα άτομο που είναι κατά τα άλλα αψυχολόγητο. Θα έλεγα να απαιτήσεις για να βλέπει την κόρη του και να μπορείς να τον εμπιστευτείς (γιατί λες πως σε φάσεις μανίας βγάζει ένα διασκεδαστικό προφίλ - αλλά ούτε αυτό είναι θετικό) να πάει σε ψυχίατρο και να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή. Ψυχίατρο τον οποίο θα γνωρίζετε και θα εμπιστευόσαστε...


α

συμφωνώ σε αυτό, νομίζω είναι αρκετά μεγάλη για να καταλάβει οτι ο μπαμπάς της χρειάζεται μέριμνα από γιατρούς ώστε να μπορεί και αυτός συνειδητά να συμβάλλει στην διαμόρφωση του. Αν και σταματήσατε να είστε τυπικά οικογένεια, για αυτήν νοητά θα είστε πάντα εσείς η οικογένεια σας και οφείλει να γνωρίζει την κατάσταση.

Όσο για τα ξεσπάσματα της θα σε συμβούλευα να μην δίνετε σημασία όταν αυτά παρουσιάζονται, αποφεύγοντας δηλαδή να δώσετε προσοχή που στην ουσία για ένα παιδί που αισθάνεται οτι παραμελείται μπορεί να είναι και επιβράβευση τη στιγμή εκείνη. Αντίθετα καλωσορίστε το διάλογο και επιλύστε τις διαφορές σας όταν είναι ήρεμη, χαλαρή και ευχάριστη για να περάσετε το μήνυμα ότι η προσοχή σας στρέφεται σε αυτήν όταν είναι έτοιμη για συζήτηση ενώ αντίθετα δεν επιδέχεστε να δώσετε καμία αξία σε κανένα ξέσπασμα χωρίς προφανή αιτία. Ο σκοπός είναι μακροπρόθεσμα να καταλάβει πως για να πάρει την προσοχή σας χρειάζεται να επικοινωνήσει τις ανάγκες της, αντί να τις μεταβάλλει σε θυμό.

---

Σε ευχαριστω παρα παρα πολυ με βοηθησε παρα πολυ η απαντηση σου να σκεφτω ορισμενα πραγματα .Εχεις απολυτα δικιο ( δεν το ειχα σκεφτει ποτε ) συζηταμε μονο οταν εχει ξεσπασματα ποτε οταν ειναι καλα ( ποσο χαζη ειμαι; )
Συμφωνω και για τον πατερα της ειναι λαθος να μην το εχω απαιτησει και το εχω κανει εις βαρος του παιδιου τελικα γιατι συνειδητοποιω οτι δεν αντεχω να μπω σε αυτην την διαμαχη γιατι ξερω οτι θα αρνηθει και θα καταληξουμε σε τσαμπουκαδες ή τελικα δικαστήρια

Καλημέρα faith
Κορίτσι στην εφηβεία και με όλα τα προβλήματα και θέματα που ανέφερες είναι φυσικο να έχει αντιδραστικές και αρνητικές συμπεριφορες.
Από τον τρόπο που γράφεις , νιώθω ότι είσαι άνθρωπος-σύντροφος-μητέρα που νοιάζεσαι, σκέφτεσαι και δεν αφήνεις τα πράγματα χύμα στο κύμα ..τα επεξεργάζεσαι. Οπότε ξεκινάμε από ένα θετικο.Από εμπειρία σου λέω ότι αν συνεχίσεις έτσι οπλισμένη με υπομονή και αγάπη, παρατηρώντας όσο είναι εφικτο ότι έχει σχέση με την κορη σου, τις παρέες της , τις αντιδράσεις της, ακόμα και ναμη φανουν άμεσα τα αποτελέσματα , κάποια στιγμή θα την δεις να κατανοει , να γλυκαινει και να περνάει σ' αλλη φάση. Θελει όμως συζητήσεις συνέχεια όσο γίνεται ηρεμες, ψάξιμο διακριτικο για το πως νιώθει και σίγουρα να της βάλεις και όρια, σταθερά και ήρεμα χωρις φωνές και υστερίες. Είναι από τα πράγματα που έχουν αποτελεσμα έστω και μη άμεσα. Ας πουμε ότι είναι γενικος κανόνας (ας μου επιτραπει η έκφραση) για όλα τα παιδιά που περνουν εφηβεία,
Τώρα ας περάσουμε στις ιδιαιτερότητες που έχουν να κάνουν με την διαφορετική ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιου και με τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Καταλαβαίνω ότι είναι απολυτα φυσικο να γίνεσαι υπερπροστατευτική. Δυστυχώς οφείλουμε σαν γονεις να ψάχνουμε διαρκώς για να βρουμε το μέτρο, ναι μεν να προσέχουμε και να προστατευουμε τα παιδιά μας μας χωρις όμως και να τα παραχαιδευουμε..Δυσκολο πολυ...Στις απαιτήσεις όταν ιδιαιτερα γίνονται παράλογες πρέπει να μπαινει ένα φρενο, εξηγούμε΄ήρεμα και με επιχειρήματα γιατί δεν μπορουν να ικανοποιηθούν και μένουμε σταθεροι σ' αυτο. Καλο είναι να μην υπεραναλυουμε ένα θέμα κάθε φορά.
Θα πρότεινα οι συζητήσεις να γίνονται κυρίως με εσάς τις δύο (μάνα-κόρη) . Αυτο δεν σημαίνει ότι δεν θα συμπεριλαμβάνουν και τον άντρα σου αλλά όχι πάντα.Θα ήταν επίσης καλο κάποιες φορές να γίνονται και εκτος σπιτιου. Να πάτε ας πουμε για ένα καφεδάκι οι δυο σας. Είναι σημαντικο να νιώθει ότι υπάρχει η άρρηκτη σχέση που υπήρχε μεταξύ σας πριν τον γάμο και ότι παραμένεις το σημειο αναφοράς της.(κάτι που δεν το νιώθει με τον πατέρα της και λογικα ουτε με τον τωρινο σου σύντροφο και ειναι λογικο)
Η παρουσία του άντρα σου σύμφωνα με την γνώμη μου, πρέπει να είναι πιο διακριτική. Είναι πολυ σημαντικο να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να έχει ένα σωστο αντρικο πρότυπο. Φυσικά και θα συμμετέχει αλλά όχι σ' όλα και με τρόπο όχι κάθετο. Νομίζω ότι οφείλει κάθε τρίτος άνθρωπος να είναι διαλλακτικος και διακριτικος στις περιπτώσεις αυτές. Αλλωστε είναι μια σχέση που χρειάζεται χρονο για να ευδοκιμήσει. Εξήγησε το αυτο στον άντρα σου με όμορφο τρόπο για να το νιώσει-απο ότι κατάλαβα δεν έχει δικά του παιδιά-δεν τον αφήνεις απ' έξω, αλλά χρειάζεται χρόνος για να μπορέσετε να γίνεται οικογένεια και υπομονη και από την πλευρά του.
Τώρα στην σχέση με τον πατέρα της, δύσκολο να ειπωθει κάτι με βεβαιοτητα. Από τη στιγμή που η μικρή θέλει να τον βλέπει δεν μπορεις να το απαγορεύσεις. Ίσως όχι με αυτήν την συχνότητα...δεν ξέρω..σίγουρα είναι ασφαλής μαζί του? Μίλησες για ακραίες συμπεριφορές δικές του..Δεν αποκλειεται να της βάζει λογια, μην το αποκλειεις , προσπάθησε όσο μπορεις να το μάθεις, ρωτώντας της πως ειναι ο μπαμπάς , τι λέτε κτλ...οχι άμεσα φυσικα.Στα έξοδα του παιδιού γιατί δεν συμμετέχει?
Στο θέμα της μετακόμισης θα προτεινα να μην γίνει άμεσα. Το παιδι αυτή τη στιγμή δεν είναι για μεγάλες αλλαγές και το μονο που θα καταφέρετε αν της το επιβάλλετε είναι η απομάκρυνση της. Μπορείτε όμως να το συζητάτε απο καιρο σε καιρο, να δημιουργήσετε ένα θετικο κλιμα σιγά σιγά γύρω απ' αυτο, ώστε μελλοντικά να το δει σαν μια ελκυστική προοπτική.

Σαφέστατα ένας καλος συμβουλος θα σας βοηθούσε παρα πολυ.

Το σπίτι αχουρι είναι δυστυχώς φαινόμενο γενικευμένο..και σαφέστατα φταιμε οι γονεις για αυτο . Οφείλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο από πολυ μικρή ηλικια στα παιδιά μας, οτι έχουν και υποχρεώσεις αν θέλουν να έχουν λογο και δικαιωματα μεσα στο σπίτι.
Ότι δεν είναι δουλειά της μάνας μονο οι δουλειες του σπιτιου και πρέπει ολα τα μελη να συμμετέχουν κατά το μέρος που τους αναλογει.

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Η παρουσία του άντρα σου σύμφωνα με την γνώμη μου, πρέπει να είναι πιο διακριτική. Είναι πολυ σημαντικο να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να έχει ένα σωστο αντρικο πρότυπο. Φυσικά και θα συμμετέχει αλλά όχι σ' όλα και με τρόπο όχι κάθετο. Νομίζω ότι οφείλει κάθε τρίτος άνθρωπος να είναι διαλλακτικος και διακριτικος στις περιπτώσεις αυτές. Αλλωστε είναι μια σχέση που χρειάζεται χρονο για να ευδοκιμήσει. Εξήγησε το αυτο στον άντρα σου με όμορφο τρόπο για να το νιώσει-απο ότι κατάλαβα δεν έχει δικά του παιδιά-δεν τον αφήνεις απ' έξω, αλλά χρειάζεται χρόνος για να μπορέσετε να γίνεται οικογένεια και υπομονη και από την πλευρά του.


Τώρα στην σχέση με τον πατέρα της, δύσκολο να ειπωθει κάτι με βεβαιοτητα. Από τη στιγμή που η μικρή θέλει να τον βλέπει δεν μπορεις να το απαγορεύσεις. Ίσως όχι με αυτήν την συχνότητα...δεν ξέρω..σίγουρα είναι ασφαλής μαζί του? Μίλησες για ακραίες συμπεριφορές δικές του..Δεν αποκλειεται να της βάζει λογια, μην το αποκλειεις , προσπάθησε όσο μπορεις να το μάθεις, ρωτώντας της πως ειναι ο μπαμπάς , τι λέτε κτλ...οχι άμεσα φυσικα.Στα έξοδα του παιδιού γιατί δεν συμμετέχει?

.

---

Φρινη ο αντρας μου ενω γενικα δεν εχω παραπονο φερετε αψογα στην μικρη την αγαπαει εχει δεχτει απειρες φορες επιθεσεις και ασχημη συμπεριφορα με υπομονη, διαλογο και γενικα προσπαθει πολυ .Οτι ζητησει η μικρη θα το εχει την ιδια στιγμη, θα τρεξει αν χρειαστει, θα ενδιαφερθει για τους βαθμους για το σχολειο για τα αγγλικα της. Την πηγαινοφερνει οπου του ζητησει κτλ .Εχει ομως ενα κακο ...εχει μαθει να τα εχει ολα υπο ελεγχο την ζωη του να καθοδηγει αυτος να αποφασιζει αυτος και γενικα αν εχει μια γνωμη δεν του την αλλαζεις .Επισης ειναι ανυπομονος επειδη παντρευτηκαμε πχ θεωρουσε οτι ξαφνικα θα λυνοντουσαν ολα τα προβληματα και θα γινομασταν αυτοματα οικογενεια . Του τα εχω εξηγησει ολα αυτα ... Αυτο που ξεχασα να σας πω ειναι οτι οταν εκεινος σταματα τις προσπαθειες να την πλησιασει τοτε η μικρη τον αναζητα θα του πιασει αυτη κουβεντα , θα του ζητησει κατι, θα τον παρει τηλεφωνο να μην αργησει το βραδυ για να δουμε ταινια πχ.

Ρωτας γιατι δεν συμμετεχει στα εξοδα του παιδιου ο πρωην ..γιατι ειναι μ. Γιατι ετσι ! ας τον παω δικαστικα μου λεει γιατι εγω αποφασισα να χωρισουμε να τα βγαλω περα μονη μου ..και αφου τωρα επισης παντρευτηκα ας τα πληρωνει ο αντρας μου .....Οταν του λεω το παιδι δεν του ..Γιαννη να τα πληρωνει αυτος αλλα δικο μας απανταει να φυγετε τοτε απο το σπιτι που το μισο ειναι στο ονομα μου και δεν ζηταω ενοικιο ...ασε τωρα τι να πεις ( ενας απο τους λογους της μετακομισης βασικος αλλα μπορουμε να μετακομισουμε σε αλλο σπιτι στην ιδια περιοχη)

Πιστευω οτι τα υπολοιπα μελη εχουν καλυψει τα ερωτηματα σου σε μαγαλο βαθμο , αλλα ας πω και εγω την γνωμη μου.
Η κορη σου ισως λογω συναισθηματικων δεσμων να μην βλεπει καθαρα τον χαρακτηρα του πατερα της , αλλα προφανως μεγαλωνοντας θα δει τα πραγματα πιο καθαρα.
Το βρισκω απολυτα λογικο το οτι δεν θελεις να εχει πολλες επαφες μαζι του , αλλα αν της το επιβαλλεται τοτε θα εχετε αντιθετα αποτελεσματα.
Οσο για την μετακομιση , την βρισκω καλη ιδεα αρκει να πατε σε μια περιοχη που να σας βολευει ολους. Πχ να μην χρειαστει να αλλαξει σχολειο , αλλα να ειστε και εσεις πιο κοντα στην δουλεια σας , και να γλυτωσετε απο τις υστεριες του πρωην συζυγου.
Oσο για το οτι δεν συμμετεχει οικονομικα , και δικαστικα να τον πας δεν νομιζω να αλλαξει κατι , αν δεν θελει δεν θα πληρωνει .Δεν υπαρχει νομος που να του επιβαλλει να νοιαστει για το παιδι . Και με τον δικο μου πατερα καπως ετσι ηταν τα πραγματα. Καθε δευτερο σκ πηγαιναμε εκει και το πρωτο πραγμα που εκανε ηταν να μας αφησει στις αδερφες του και να βγει με φιλους.Επισης δεν πληρωνε ποτε διατροφη.
Το αποτελεσμα ειναι τωρα πλεον που ειμαι ενηλικη απλα να μην εχω καμμια επαφη μαζι του.

Καλημέρα faith...ναι καταλαβαίνω απολυτα τι μου λες για τον άντρα σου..το χω ζήσει.Όμως δεν πρέπει να είναι ανυπόμονος, οικογένεια θα γίνετε με τον καιρο και εφόσον περάσετε από αρκετά στάδια. Από την άλλη πιστεύω ότι δεν είναι καλο να τρέχετε και οι δυο σας να καλύψετε τις απαιτήσεις της μικρής. Νιώθω τους λογους αλλά δεν της κάνει καλο και σαφέστατα ουτε και σε εσάς.Αγάπη, υπομονή αλλά και όρια. Τα παιδιά κατά βάθος θέλουν να τους βάζεις όρια, όσο και αν αντιδρουν. Το να βάζω όρια στο παιδί μου δεν σημαίνει ότι δεν το αγαπάω , το αντίθετο....Συμβουλή μου, όταν η συμπεριφορά της μικρής γίνεται επιθετική, αντιδραστική, πες της "όταν ηρεμήσεις τότε θα ασχοληθώ μαζί σου και θα μιλήσουμε" και μην λογομαχεις μαζί της. Όταν είναι ήρεμη εξήγησε της χαλαρά και με σταθερότητα.
Όσο για τον πατέρα της να είσαι σίγουρη ότι μεγαλώνοντας θα κάνει τις συγκρίσεις και θα καταλάβει. Η επιρροη του όσο πάει θα γίνεται και μικροτερη, αν της εξασφαλίσετε από την δική σας πλευρά ένα υγιες περιβάλλον.

Kαλημέρα σε όλους και ευχαριστω παλι για τις αποψεις και συμβουλες σας.
Φρινη έχεις δίκιο τα παιδια χρειαζονται όρια έτσι νιωθουν ασφαλεια το γνωριζω πολλες φορες δυσκολευομαι να το τηρησω. Απο την μια εγω λόγω ενοχων είμαι στην τσιτα να καλυπτω καθε της απαιτηση και απο την αλλη ο αντρας μου σε προσπαθεια να κερδισει την συμπαθεια της κανει ακριβως το ιδιο λαθος με μενα !! Ελπιζω και πιστευω να βρουμε καποια στιγμη τις ισορροποιες μας με την βοηθεια και καθοδήγηση ενος ειδικου. Η αληθεια ειναι οτι αισθανομαι και εγω ιδιαιτερα πιεσμενη ψυχολογικα ( δεν εχω περασει και λιγα τα τελευταια χρονια ) δεν ξερω ποιο το σωστο και ποιο το λαθος τι αποφασεις να παρω και τι οχι ...και ολα αυτα συν το καθημερινο αγωνα επιβίωσης που δινουμε ολοι μας.
Οσο για τον πατερα της γνωριζω οτι θα καταλαβει μονη της οσο περναν τα χρονια ήδη το εχει καταλαβει (οτι δεν μπορει να βασιστει επανω του για τιποτα ) και ειναι ενα κομματι που νομιζω οτι την πληγωνει

Κορίτσι μου όλοι οι γονεις (άλλοι περισσοτερο άλλοι λιγοτερο) δυσκολεύονται με τα όρια που θα βάλουν στα παιδιά τους. Και οι ενοχές είναι ένας πολύ κακος σύμβουλος. Απλα παλεύουμε κάθε μέρα για τις ισορροπίες μας και τις ευθραυστες ισορροπίες των παιδιών μας.
Αρκει να μην ξεχνιομαστε. Όσο μπορούμε να είμαστε εκεί δυνατοι με υπομονη σταθερότητα και αγάπη.
Αυτά θα βοηθήσουν και την κόρη σου να ξεπεράσει (όσο είναι εφικτο) τις πληγές από τον πατέρα της

Καλα τι θελει να βλεπει απο εναν τελειωμενο που σας εκανε τοσα? Χαζη ειναι? Δωστον ακυρο πες της και ελα στα συγκαλα σου....να δει την ατομικη της προοδο ανεπηρεαστη απο κακες επιρροες και να επουλωσει τις πληγες του παρελθοντος. Με τον πατριο τι γινεται? Για προσεξε το το θεμα γτ πολλα γινοντε.

Βρε κεράσι, το κορίτσι είναι μικρό κι είναι και πατέρας της... Εδώ μεγάλοι άνθρωποι και χωρίς τέτοιο δεσμό, δυσκολεύονται να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από ανθρώπους που όχι μόνο δεν τους προσφέρουν τίποτα, αλλά μπορεί να τους ζημιώσουν. Τόσα θέματα σχετικά διαβάζουμε εδώ και βλέπουμε και στον περίγυρο. Αλλά σίγουρα, για να διευκολυνθεί η μικρή να καταλάβει και να αποφασίσει, χρειάζεται απ' τη μια ένα σταθερό και ζεστό περιβάλλον, με υπομονή αλλά και όρια, από την άλλη ειλικρίνεια και ξεκάθαρη παράθεση δεδομένων που αφορούν στον πατέρα της.

Γενικά, όταν κατηγορούμε ένα γονιό μπροστά στο παιδί του, το παιδί από αντίδραση υπερασπίζεται το γονιό του και τείνει να τον πλησιάσει περισσότερο και να του συμπαρασταθεί. Μπορεί η φέιθ να εκθέσει στη μικρή την κατάσταση υγείας του πατέρα της αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς για εκείνον. Ας αφήσει τη μικρή να σχηματίσει μόνη της άποψη για τον πατέρα της, όντας πλέον υποψιασμένη...

Ναι βρε παιδιά... Ότι κι αν είναι ο πατέρας σου, θα είναι για πάντα πατέρας σου. Ένας και μοναδικός και δεν θα αλλάξει ποτέ.

Οι χαρακτηρισμοί τύπου "τελειωμένος" δεν είναι ούτε σωστό ούτε και ηθικό (κατά τη γνώμη μου) να ακούγονται. Και εντάξει εδώ, στο φόρουμ... μπροστά στην κόρη δεν πρέπει κανένας να δείχνει φανατισμό και απολυτότητα, διότι θα φέρει σίγουρα το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως λέει και το nick cave.

Απομακρύνεις το παιδί από το πατέρα του μόνο αν το επιθυμεί το ίδιο ή αν συντρέχει σοβαρός λόγος για την ασφάλεια του.Πάντα όμως είσαι σε κατάσταση επιφυλακής για να αντιληφθεις αρνητικους επηρεασμους.
Αποφεύγεις τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ακόμα κι αν ανταποκρινονται στην πραγματικότητα. Δεν είναι εύλογη η ερώτηση του παιδιου μετά εσύ πως αποφάσισες να παντρευτεις και να κάνεις παιδί μ' εναν μ@@@@α?
Το παιδί μεγαλώνοντας σ' ενα περιβάλλον αγάπης και σταθερότητας , θ' αντιληφθεί ποιος είναι ποιος, ποιος του στάθηκε, ποιος ήταν κοντά του. Και θ' αντιληφθει και το ήθος των πραξεων σου.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Καλα τι θελει να βλεπει απο εναν τελειωμενο που σας εκανε τοσα? Χαζη ειναι? Δωστον ακυρο πες της και ελα στα συγκαλα σου....να δει την ατομικη της προοδο ανεπηρεαστη απο κακες επιρροες και να επουλωσει τις πληγες του παρελθοντος. Με τον πατριο τι γινεται? Για προσεξε το το θεμα γτ πολλα γινοντε.

---

Xαζή δεν είναι , είναι παιδι και είναι πατερας της . Ο χειροτερος να ειναι ,ειναι ο μπαμπας της και τον αγαπαει και το θεωρω απολυτα φυσιολογικο αυτο . Να πω την αληθεια δεν θα ηθελα να τον εβριζε ή να μην γουσταρε να τον βλεπει γιατι δεν θα ηταν νορμαλ για μενα. Δεν της τον εχω κατηγορησει ποτε δεν τον εχω βρισει ποτε μπροστα της δεν θελω να εχει αντικρουομενα αισθηματα. Επισης πιστευω οτι ασυνειδητα ολοι μας αν μας κατηγορήσουν εναν δικο μας ανθρωπο για πραγματα που τον κατηγορουμε και εμεις οι ιδιοι σαν αντιδραση θα τον υποστηρίξουμε.
Οσο για τον αντρα μου ειναι μια σχεση που και οι δυο εχουν θεσει με σαφηνεια τα ορια τους απο την αρχη και χαιρομαι για αυτο ο ενας πχ δεν θα παραβιασει ποτε τον χωρο του αλλου χωρις αδεια πρωτα ( το δωματιο της ή το γραφειο του ) εχουν τις καλες στιγμες τους αν και δεν εχουν πολλα κοινα και τις κακες τους επισης οπως ολοι μας οταν συγκατοικουμε με καποιον.

faith koπέλα μου μην ανησυχείς, εχεις σωστο τρόπο που σκεφτεσαι και πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά..η εφηβεία είναι πολυ ζόρικη. Με υπομονή θα ξεπεραστουν οι δυσκολίες

Quote:

---

Originally Posted by Frini

faith koπέλα μου μην ανησυχείς, εχεις σωστο τρόπο που σκεφτεσαι και πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά..η εφηβεία είναι πολυ ζόρικη. Με υπομονή θα ξεπεραστουν οι δυσκολίες

---

Σε ευχαριστώ :) Καναμε πάλι μια κουβέντα με τον άντρα μου και κατανόησε κάποια πράγματα , τουλαχιστον για την μετακόμιση το αναβάλαμε προς το παρον ...ίσως φερουμε την δουλεια κοντα στο σπιτι ;)

Quote:

---

Originally Posted by faith

Σε ευχαριστώ :) Καναμε πάλι μια κουβέντα με τον άντρα μου και κατανόησε κάποια πράγματα , τουλαχιστον για την μετακόμιση το αναβάλαμε προς το παρον ...ίσως φερουμε την δουλεια κοντα στο σπιτι ;)

---

Καλησπέρα faith,
με την αγάπη όλα τα προβλήματά μας λύνονται! Είναι τελικά το παν! Κι εσύ είσαι τυχερή που ο νυν σύζυγος σου αγαπά πραγματικά το παιδί σου!
Γιατί όπως είπες πολύ τρυφερά και στο θέμα της Άννας.. αγαπά την κόρη σου, γιατί αγαπά εσένα κι αυτή είναι κομμάτι σου! Πόσο σημαντικό αλήθεια!