Υπάρχει κάποιο chatroom με θεμα την ψυχολογία;Αν οχι γιατί δεν φτιάχνουμε ένα;

Υπάρχει κάποιο chatroom με θεμα την ψυχολογία;Αν οχι γιατί δεν φτιάχνουμε ένα;
Τουλάχιστον εγω περνάω αρκετές ώρες βαρεμάρας και θα θελα να μιλήσω με κανα "συνάδερφο"...

Shifter πως τα πάς με τις εξόδους?Όλα καλά?

Παρόλο που κερδίζω καθε μέρα έδαφος δεν το χαίρομαι γιατι δεν παθαίνω πανικούς.Οταν παθω πανικό και κάτσω εκει να μου περάσει χωρις να τρεχω σπίτι πανικόβλητος τοτε θα πω οτι έκανα ενα μεγάλο βήμα.

Υπαρχει αν θες μπες.
http://xat.com/Remedyandfriends

Εδω μπαινουν διαφορα ατομα απο το φορουμ

Kata th gnwmh mou, dn einai kalh idea

φτου πανω που εφτιαξα.http://tinychat.com/psychologychat οποτε θέλετε μπείτε σε αυτο

Βρε shifter μου αντί για να χαίρεσαι που δεν σε πιάνει πανικός,στεναχωριέσαι?Κατ'� �μέ κάνεις τρομερή πρόοδο.Να σου πώ κάτι?Και εγώ οταν βγαίνω έξω με άλλους πανικό δεν έχω.
Α παίρνεις και φάρμακα?Αν παίρνεις και φάρμακα πως να σε πιάσει πανικός,ένα μικρό άγχος θα το έχεις σίγουρα όπως και να έχει...

panicgirl Το να βγαίνεις εξω σαν το ποντικι όπως βγαίνω εγω με τον φόβο καθε φορα μη με βρεί η γατα στην διαδρομή δεν ειναι ζωη.Μπορει σημερα να παω και λιγο παραπέρα.Και αυριο ισως ακομη πιο περα.Καποια μερα όμως καπου θα δυσκολευτω και θα έρθει ο πανικός.Η μαγκια ειναι να πεις θα παω εκει που θελω και αν με πιασει πανικός θα το αντιμετωπίσω.

Τωρα βγαίνω μόνος μεν αλλα πάντα ξέρω οτι θα έρθει ένας δικός μου αν πάθω κάτι.Ειναι μεν μια μικρή πρόοδος αλλά δυστυχώς έχω πολύ δρόμο μπροστά μου.

Shifter και εγώ δεν πάω πουθενά μόνη μου, προσπαθώ όμως να κάνω βηματάκια όσα μπορώ,τουλάχιστον μέχρι να πατά πιο καλά στα πόδια μου και να κάνω μεγαλύτερα.Αυτή την στιγμή δεν μένω κάν μόνη μου, ένω σκέψου οτι έμενα μόνη για 8 χρόνια και τα τελευταία 4 συγκατοίκηση.Μέχρι πριν απο τεσσέρις μήνες η ζωή μου ήταν φυσιολογικότατη.Με τις κρίσεις όμως άλλαξε δραματικά. 4 μεγάλες κρίσεις μέσα σε ένα μήνα είναι αρκετές για να σου αλλάξουν την ζωή.Μπορεί να πάθαινα και πιο μικρές και να μην τους έδινα σημασία σε σχέση με αυτές τις "μεγάλες".Τώρα υποφέρω.Δεν θέλω να βγαίνω κάν έξω από το σπίτι.Για να καταλάβεις δουλειά με πηγαινοφέρνουν άλλοι ή ταξί.Βεβαίως έχω αρχίσει και τα φάρμακα και έχω τρελές παρενέργειες.Δεν κατεβαίνει καθόλου φαί,το στομάχι μου συνεχώς είναι σκατά,ο ύπνος απαίσιος,τα όνειρα εφιαλτικά,με πονάει όλο το σώμα μου,και θέλω να ουρλιάξω να κλάψω και δεν μπορώ.Τώρα έχω 3 μέρες που γύρισα στην δουλειά,και έχω απίστευτο άγχος και φόβο ακόμη και αν είμαι με κάποιον άλλο.Οι 2 απο τις 4 κρίσεις που έπαθα ήταν εν ώρα εργασίας,και μην φανταστείς πως δεν το σκέφτομαι συνέχεια.Και αν με ξαναπιάσει και τι θα κάνω κτλ.Και μετα λέω ας με ξαναπιάσει αλλά τουλάχιστον να μην είναι αυτό το πράγμα που βίωσα το καλοκαίρι.Εγώ μέχρι και πυρετό-δέκατα ανέβαζα από το φόβο μου.Το να έρθει κάποιος να σε πάρει δεν είναι ντροπή,και εμένα όταν με έπιασε στο αμάξι ήρθαν και με μαζέψαν γιατί αν συνέχιζα να οδηγούσα στην κατάσταση μου θα κοιτούσα τα χόρτα ανάποδα πια.Κάθε μέρα περνάνε χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου πως δεν θα γίνω ποτέ καλά,πως δεν θα μπορέσω να ξαναμείνω ποτέ πια μόνη και σιγά μην παντρευτώ ποτέ έτσι όπως έχω καταντήσει και πως δεν θα μπορώ να πάω ούτε σε μια τράπεζα κτλ.
Όλοι έχουμε δρόμο μπροστά μας, προσπαθώ να είμαι θετική γιατί δεν αντέχω άλλο πια,έχω τραβήξει της παναγιάς τα μάτια τα τελευταία 2 χρόνια απο στεναχώριες και άγχος και μου,μου βγήκε πολύ άσχημα και φυσικά φοβάμαι μην μου ξαναβγεί,για αυτό και ελπίζω στα φάρμακα,γιατί ο εγκέφαλος μου τα κλάταρε.Πάω για ολικό service λέω από μέσα μου.Και έγω πέρυσι λόγω υγείας και φόρτου εργασίας βγήκα έξω το πολύ 10 φορές,πράγμα που με είχε κάνει ήδη αντικοινωνική και λίγο αγοραφοβική και με τις κρίσεις ενισχύθηκε απίστευτα. Δεν ξέρω πως είναι οι δικοί σου πανικοί.Προσωπικά έχω μια φίλη η οποία όσο σπουδάζαμε έπασχε απο κρίσεις πανικού,αλλά δεν ήταν τόσο δυνατές.Μετά απο χρόνια και με το καιρό της φύγανε,αλλά μετά από συζήτηση μαζί της, μου είπε πως αυτό που βιώσα εγώ δεν είχε καμία σχέση σε ένταση με αυτό που βίωνε αυτή.

Ε για να εχω παθει αγοραφοβία όπως καταλαβαίνεις παθαίνω κρισάρες.

Ειναι λογικό να μη θες να μείνεις μόνη.Εδω δεν θελω εγω που ειμαι αντρας.Ειναι οτι χειρότερο να σε πιάσει πανικός και να εισαι μόνος σου.Και πόσο μάλλον να σε πιάσει κάτι που κρατάει για ώρες όπως σου έχει συμβει και σενα και σε μένα.Κοιτα αν θυμαμαι καλα εισαι και αθήνα.Οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο εκει γιατι οι αποστάσεις ειναι και τεράστιες.Κράτα οσο μπορείς την δουλεία σου.Θα σου κάνει μεγάλο καλο.

Δεν ξερω ακομα και σήμερα μου ειναι δύσκολο να το δεχτω αυτο που περνάω.Αλλα αυτό ειναι.Πρεπει να το παρουμε απόφαση.Προσπαθησε με ηρεμια να ενημερωθείς για τα συμπτωματα γιατί τα περισσότερα εχουν λογική εξήγηση.Ειναι μεγάλη υπόθεση να εξηγήσεις τα συμπτωματα ωστε να μην σε φοβίζουν τόσο.Θα θελα να σου πω να μη το σκεφτεσαι γιατι οσο πιο πολυ ανησυχεις τοσο χειρότερα γίνεσαι.Αλλα ειναι τόσο δυσκολο να ηρεμήσεις και να μην σε προβληματίζει.

Και μενα με ανυσηχεί το μέλλον και οτι θελω να κανω οικογένεια.Αλλα οκ κόπελα εισαι ελεος.Οι περισσότερες κοπέλες δεν κανουν τίποτα στην ζωή τους καθονται όλη μερα και παλι εχουν και 100 άτομα να τις παρακαλάνε. Αστο αυτός ο προβληματισμός ειναι καθαρά αντρική υποθεση.

Α βρε shifter κανείς δεν θα μας καταλάβει ποτε!Αν δεν το έχεις περάσει δεν ξέρεις πως είναι.Εμένα το κεφάλι μου έχει μπεί σε ένα mode μόνιμης αρνητικής σκέψης, κάνω υπομονή, προσπαθώ να εμπιστευθώ τους γιατρούς μου,ψυχίατρο και ψυχολόγο.Τι αγωγή πέρνεις?Δηλάδή δεν έχεις δεί καθόλου αποτελέσματα ώς προς το άγχος και τις ανησυχίες σου?Καλά οι φοβίες είναι φοβίες και ξέρω πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε για να τις ξεπεράσουμε.
Είσαι και από Βόλο απο οτι βλέπω,εμένα το αγόρι μου είναι απο εκεί καθώς και πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί,αν μένεις στο κέντρο τότε μια χαρά είσαι,πιστεύω πως θα το ξεπεράσεις 100% σταδιακά. Εξάλλου και ο Βόλος δεν είναι και καμιά τεράστια πόλη,να αρχίσεις να πηγαίνεις βόλτες στην παραλία με κάποιον.Τώρα που μιλάμε είμαι μόνη μου στο γραφείο εδώ και κανά μισάωρο και δεν έχω πάθει κάτι.Πίστη και ελπίδα γαμώτο να έχουμε.Δεν ξέρω τι άλλο να πώ.Εγώ κάθε πρωί που σηκώνομαι, λέω άλλη μια κωλομέρα γαμώτο...Μου έχουν γίνει τα νεύρα τσατάλια,τι να πρωτοσκεφτώ,τις κρίσεις,τα κωλοχάπια του θυρεοειδή που με ξεκάνουν,την αυτοανοση θυρεοδείτιδα που έχω,την αυτοπεποίθηση μου που έχει πιάσει πάτο,που κάθε φορά που είναι να βγώ έξω βγαίνω σαν το βρεγμένο γατί γιατί είμαι χεσμένη πάνω μου απο τις κρίσεις?
Και όσο για αυτό που λες για τις κοπέλες που δεν κάνουν τίποτα,έτσι την πάτησα και εγώ,γιατί είμαι κοπέλα σπουδαγμένη και έτρεχα σαν το Βέγγο ενώ ψυχολογικά τα είχα κλατάρει και κρατούσα ένα σπίτι ολάκερο μονάχη μου και ας συζόυσα. Και τα έφτυσα.Και είμαι και τόσο σκληρή με τον εαυτό μου, που τώρα που έπαθα αυτό το πράγμα δεν μου αναγνωρίζω πράγματα.Δηλαδή,κατάφερα και μπήκα στο λεωφορείο,στο μετρό,να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας 50 ολόκληρα λεπτά χωρίς να πάθω κάποια κρίση,να οδηγώ μονάχη μου στο προάστιο μου και να μπορώ να επισκέπτομαι φίλους και γνωστούς που μένουν κοντά στο σπίτι,να πηγαίνω μέχρι και μισή ώρα μακρυά απο το σπίτι κάπου μόνη,να καταφέρνω να δουλέψω έστω και για 6 ώρες και πάλι πιστεύω πως δεν θα γίνω καλά.Μου τα έχωσε και η ψυχολόγος μου και ησύχασα. Στο σπίτι ούτε tv, είμαι πεποισμένη πια πως έχω και κατάθλιψη,δηλαδή δεν παίζει να είναι μόνο ο φόβος πιά. Τώρα σκέψου το πόσο βουνό μου φαίνεται να με ξαναγαπήσει κάποιος όταν εγώ η ίδια δεν με αγαπάω. Και δυστυχώς, είχα σχέσεις μόνιμα απο τα 17 μου μέχρι και σήμερα. Και τώρα έχω μείνει παντελώς μόνη,μιάς και το αγόρι μου μεταναστεύει λόγω κρίσης (οικονομικής και όχι πανικού :p ), πάρε και άλλο ένα πακετάκι.

Άσε που εγώ είμαι και πεποισμένη οτί οι κρίσεις μου οφείλονται λόγω θυροειδή και των δυνατών χαπιών.όταν η ΤΗS σου είναι και θα πρέπει να είναι στο 0,01 για τα επόμενα 2 χρόνια για να μην ξαναρχίσει να δουλεύει το υπόλειμμα ιστού που έχω απο την εγχείρηση και μου ξανακάνει κακοήθεια τι να κάνω? Ξέρεις τι σημαίνει THS 0,01? Ψάξε να δείς για υπερθυρεοδισμό και θα δείς πως τα συμπτώματα είναι ίδια με αυτά των κρίσεων πανικού.Οπότε, τα βάζεις κάτω και λές...Η θα κάτσω σπίτι για τα επόμενα 2-3 χρόνια μέχρι να ξεπεράσει το σοκ το σώμα και να τρελλαθώ ή θα χαπακωθώ και θα το παλέψω. Ε επέλεξα το δεύτερο.Όσο κατά και αν είμαι όσον αφορά τα φάρμακα,γιατί αυτά είναι χημείες στον εγκέφαλο και εμένα νομίζω ο δικός μου έχει μπεί σε mode μαλακίτιδας (συγνώμη για την λέξη) και δεν λέει να παράξει καμιά ορμόνη ευτυχίας.

Εισαι σε καλο δρόμο.Πήγες αμεσως σε κάποιο γιατρό και σε μια ψυχολόγο.Εγω ειχα ενα χρόνο να καταφέρω να παω.Παραπονιόμουν ολη μερα οτι ειχα μεγάλο πρόβλημα αλλα ολοι νόμιζαν οτι είμαι αδύναμος χαρακτήρας και απλά γκρινιάζω.Δεν θα ξεχάσω και την κοπέλα που ειχα τότε που μου πε αφου εχεις πρόβλημα τι τις θες τις σχέσεις.Φανταστική κοπέλα!

Τα αντικαταθληπτικά εμενα δεν με βοηθάνε.Τωρα τελευταια βέβαια μου εγραψε ο γιατρος τα zyprexa σαν ηρεμιστικό.Ειναι το μόνο χαπι που καταλαβαίνω οτι μου κανει καποια διαφορα.Δεν αφήνει τις σκεψεις να περάσουν στο σώμα μου.Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.Εμενα τρέχουν οι σκέψεις συνεχώς και αρχίζω και γίνομαι χάλια και πανικοβάλλομαι.Αυτο το χάπι βάζει ενα όριο και ετσι δεν μπορώ να πανικοβληθω.Τι να σουπω επειδή την πάτησα και όλο απεφευγα πράγματα μη το κανεις.Αν το κάνεις μετά ειναι πολύ δύσκολο να το ξανακερδίσεις.Το ξερω οτι το λογικό ειναι να πείς μα αφου θα παθω κατι αν παω, αλλα πήγαινε όπου μπορείς.

Εχω υπερθυρεοδισμο και πρεπει να κανω εγχειρηση τα επόμενα χρόνια οπότε ξέρω τι σημαίνει.Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο και αυτο.Το πόσο όμως δεν το ξέρω.

Να την κάνεις την εγχείρηση να ησυχάσεις.Σίγουρα ο υπερθυρεοειδισμός δεν βοηθάει στην κατάσταση μας.Ο θυρεοειδής είναι το όργανο που ελέγχει όλες μας τις ορμόνες.
Καλά απο άποψη σχέσεων άστο...Γιατί και εγώ να κλαίω και να πέφτω στα πατώματα και να λέω δεν μπορώ δεν είμαι καλά δεν νιώθω καλά και αυτά πολύ πιο πρίν από τις κρίσεις και να τρώς στραπάτσο και να σου λέει ο άλλος "έλα μια χαρά είσαι " εμ έλα μου ντέ όμως που δεν ήμουν...και έπαθα τις κρισάρες και αφού τις έπαθα η αντιμετώπιση ήταν η εξής "σιγά και έγω είχα κρίσεις πανικού στα 15 και δεν είναι κάτι, να πάρεις το αμάξι και να βγείς". Ναι αλλά φίλτατε μου άλλο ειναι στα 15 που έχεις ένα σχολείο να πάς και δεν έχεις άγχος οικονομικό και άλλο στα 29 που πρέπει να βγείς να δουλέψεις και να μείνεις μόνος σου και να παλέψεις.
Να φανταστείς την πρώτη φορά που μπήκα μέσα στο αμάξι για να το κουνήσω μέσα στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας βλέπε Αύγουστος, χωρίς καν να το σκεφτώ,χωρίς να σκεφτώ κρίση πανικού γιατί μέχρι τότε δεν ήξερα τι είχα για να το κουνήσω τρέμαν χέρια και πόδια σαν ψάρι έξω από το νερό,για γέλια είναι αλλά το υποσυνείδητο την κάνει την ζημιά,και αν δεν ησυχάσει το ρημάδι τίποτα δεν ξεπερνιέται.

Να σου πώ Shifter πέραν του ψυχολόγου που βγαίνετε μαζί, δεν έχεις κάποιο φίλο με τον οποίο ας πούμε αισθάνεσαι σχετικά ασφαλής να βγαίνεις λίγο μαζί?Δηλαδή, να έρθει κάποιος ας πούμε με το αμάξι να σε πάρει να σε πάει μια βόλτα μέσα στην πόλη έστω για πέντε λεπτάκια ή να πάτε κάπου που εσύ θα αισθάνεσαι έστω και λίγο άνετα?Στην αρχή πρέπει να το κάνεις με άλλους μαζί.

Οι φίλοι μου είναι παντρεμένοι με παιδία οι μισοί και οι άλλοι στην κοσμάρα τους ασε.Συν του οτι δεν μπορούν να καταλάβουν τι έχω.Αφου με βλέπουν ορθιο και μιλάω παει να πει πως είμαι καλα.Δεν τους παρεξηγω ομως.Ισως και γω να μη μπορούσα να το καταλαβω αν δεν το χα.

Α ρε shifter,άμα ήμουνα Βόλο θα ερχόμουν να σε πάρω να πάμε βόλτα.Για κάποιο περίεργο λόγο το βράδυ αισθάνομαι πολύ καλύτερα,άσε που νιώθω και μεγαλύτερη ασφάλεια,ίσως επειδή δεν έχει τόση κίνηση,ζέστη.Δεν ξέρω σοβαρά...Πάντως έχω αρχίσει και επικοινωνώ με το περιβάλλον,δηλαδή μου κάνει αίσθηση να μιλήσω σε ένα άνθρωπο για δέκα λεπτά.Απίστευτο.Τουλάχιστο ν μπορώ να σκεφτώ λίγο πιο λογικά.
Πριν αρχίσω τα φάρμακα είχαν έρθει τα ξαδέρφια μου να με δουν και να κάτσουμε,και είχαν φέρει ένα επιτραπέζιο μαζί που παιζόταν με κάρτες,πολύ ωραίο παιχνιδάκι,έπρεπε λοιπόν να έχει ο καθένας πάνω του 12 κάρτες μάξιμουμ,ε άμα σου πώ ότι τις μετρούσα και μετά από τέσσερα δευτερόλεπτα τις ξαναμετρούσα.Το χρυσόψαρο του άγχους!!!χαχαχα.Καλά και τώρα παθαίνω ακόμη τα ίδια απλά έχει μεγαλώσει το χρονικό διάστημα συγκέντρωσης.Εγώ άρχισα και καταλάβαινα κανά 2 μηνο πριν τις κρίσεις ότι δεν είμαι καλά από την μνήμη μου.Πάντα μπορούσα να σου πώ τι έχω φάει για ένα μήνα,τώρα αυτό μπορεί να είχε κλατάρει και από την αφαίρεση του θυροειδή μέχρι να σταθεροποιηθούν οι ορμόνες.Δεν ξέρω,με έπιασε πολυλογία.Σόρρυ.
Καλά οι φίλοι σου που έχουν οικογένεια-σχέση οκ,πες τραβάνε λούκι,γιατί μπαίνεις στο τρυπάκι δουλειά-σπίτι-σχέση και πάλι τα ίδια και ζείς την μέρα της μαρμότας και νομίζεις πως είσαι χαρούμενος,μέχρι που μια μέρα παθαίνεις κρίση πανικού γιατί τελικά απλά δεν τα άντεχες όλα αυτά. :p
Οι άλλοι που δεν έχουν οικογένεια θα τους πέσει ο κώλος να έρθουν για ένα καφέ?Να πώ πως είναι και καμιά τεράστια πόλη ο Βόλος να πάει στο καλό.

Και γω το βράδυ νιώθω πολύ καλύτερα.Δεν ξερω γιατι συμβαίνει αυτό.Σχεδόν καθε βράδι λεώ πωπω τι μαλακίες σκεφτόμουν το απογευμα πχ.

Οσο για τους φίλους κάπου φταιώ και γω.Δεν θέλω να με βλέπουν σε ασχημη κατάσταση γενικα.Κουράστηκα να τους λεω τοσο καιρό οτι να ξερεις ακόμα δεν εγινα καλα και δεν εγινα καλα.Και κουράστικα επίσης να λεω ψέματα σε αυτους που δεν ξέρουν τίποτα.Απο την άλλη ειμαι ο μοναδικός που νοιαζεται γενικα.Εγω έτρεχα παντα για όσους ειχαν πρόβλημα.Δεν ξερω αυτη την περιοδο δε με απασχολεί αυτο.Εχω κολλήσει να σκεφτομαι τι θα κάνω με την κατάσταση αυτη.Και γενικά περισσότερο μου εχουν σταθεί 1 2 άτομα απο δω μέσα.Βιώνουν και αυτοί το πρόβλημα τους και καταλαβαινόμαστε.Μεγάλη υπόθεση να σε καταλαβαίνει κάποιος.

Θες να σου πώ τι πιστεύω?Πιστεύω πως σε κάνα 3μηνο θα έρθεις εσυ να με πάρεις από το Βόλο γιατί εγώ μάλλον μέχρι τότε δεν με βλέπω να οδηγώ μέχρι την δουλειά ή μέχρι τα μακρυνά σπίτια των φίλων.Εδώ στην ψυχολόγο πάω με ταξί.Έχω σκεφτεί όταν αρχίσουν να με πιάνουν τα φάρμακα να πηγαίνω από άλλο δρόμο, γιατί φοβάμαι το κωλοφαναρι που έπαθα κρίση εν ώρα οδήγησης.Πώ πώ χάθηκε ρε γαμώτο να με έπιανε αλλού,ας με έπιανε την ώρα που πλενομουν ε του πο**στη κάποια στιγμή θα ξαναπλενομουν δεν θα εμένα μες την βρώμα από το φόβο,έπρεπε να με πιάσει την ώρα που οδηγώ???Οι άλλες 2 με πιασαν στην δουλειά και μέχρι στιγμής 3 μέρες που έχω πάει το υποσυνείδητο μια χαρά κρατεί.Βρε του λέω "είσαι σίγουρο?σ αρέσει πουλάκι μου εδώ?εδώ πάθαμε κρίσεις και δεν μου απαντάει".

Και μην σε βλέπω να κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτά τα ζητήματα.Ότι και να είναι,είναι κάτι που σε απασχολεί και όσο και να θέλουμε όταν θέλουμε να λεγόμαστε φίλοι είμαστε δίπλα στον άλλο.Και στο κάτω κάτω αυτά είναι μέσαστην ανθρώπινη φύση,ούτε μόνος είσαι,ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος και δεν υπάρχει ντροπή για αυτό.Εμένα η φίλη μου που έρχεται και με παίρνει και πάμε μαζί δουλειά έχουμε φάει ψωμί και αλάτι μαζί.Είμαστε μαζί από φοιτήτριες και αυτή ας πούμε όταν μια φορά είχε αρρωστήσει βαριά και η οικογένεια της ήταν στο Βόλο,ποιός την ξεσκάτιζε και την έκανε μπάνιο στο νοσοκομείο.Εγω.Έτσι πάει, καλά εμένα μου έκατσε και περίπτωση.Αλλά συνήθως άτομα σαν και εμάς με κρίσεις πανικού,πιο πολύ δινόμαστε παρά να κάνουμε κάτι για εμάς.

Γιατί να μην πας στην ψυχολόγο με ταξί;Πήγαινε για κάποιο καιρό.Ελεος τώρα σου εμφανίστηκε αυτη η κατάσταση.Κάτσε πρώτα να σε πιάσουν τα χάπια.Να ηρεμήσεις λιγάκι.Ακόμα δεν εχεις συνελθει απο το σόκ.Βασικά εσυ πιεζόσουν ενα χρόνο πρίν παθεις τον πρώτο πανικό και τωρα του δίνεις περισσότερο αντι να χαλαρώσεις ε;

Και ναι οκ για να παθεις διαταραχή πανικού πρεπει να εισαι καλός/ευαισθητος μέχρι βλακείας πιστευω.

Γαμώτο είμαι λίγο ψυχαναγκαστική με τον εαυτό μου.Πάντα in control,μην με κακοχαρακτηρίσει κάποιος,μην μεθύσω και με κουβαλήσει κάποιος,εδώ όταν με έπιασαν οι κρίσεις 1.δεν πήγα στο νοσοκομείο πρώτον γιατί ντρεπόμουν 2.γιατί φοβόμουν μην κάνω διάρροια πάνω μου 3. σκεφτόμουν τους κακόμοιρους τους νοσοκόμους που θα με κουβαλούσαν 4.δεν ήθελα να με κουβαλήσει κανένας γνωστός 5.όταν με έπιασε στο αμάξι σταμάτησα 2 φορές έξω από φούρνους και δεν κατέβηκα καν να ζητήσω λίγο νερό για να μην λιποθυμήσω μέσα στο μαγαζί των ανθρώπων. Μιλάμε για περιπτωσάρα.Ευτυχώς που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και έχω την ψυχολόγο να μου τα χώνει, και μου την λέει κιόλας επίτηδες γιατί πιστεύει ότι είναι από τους λίγους ανθρώπους που με εκνευρίζουν (επειδή είμαι θύμα και έχω την τάση να δικαιολογώ μέχρι και την πιο μαλακισμένη συμπεριφορά απέναντι μου).Και γενικότερα τώρα με έχει σε mode για ένα μήνα-δύο θα εξαρτάσαι από τους άλλους ή θα κάνεις ότι μπορείς.Και εγώ έχω χεστεί επάνω μου φυσικά γιατί πιστεύω πως με αυτό θα επαναπαυθώ ή κάποια στιγμή θα με γράψουν όλοι.Τώρα αυτή το είπε αυτό μάλλον για να ηρεμήσω λίγο γιατί με την κατάθλιψη που με έλουσε τους τελευταίους μήνες δεν έχω προλάβει να ηρεμήσω καθόλου καθώς και να συνειδητοποιήσω πόσο σκατά έχω περάσει τα τελευταία 2 χρόνια,εδώ ευτυχώς που έχω αρχίσει και κάνω yoga και δουλειά,από tv ακόμη τίποτα,όταν είμαι σπίτι δεν έχω δεί και πολύ αλλαγή.
Απλά φοβαμαι το χρόνο,να περάσει ένας μήνας και μην έχω πρόοδο?Και άμα γίνω χειρότερα ψυχολογικά και φοβικά?

χαχα ειναι σαν να διαβάζω για μένα.Και γω τέτοιος ειμαι.Control freak να μην δώσω δικαίωμα πουθενά.Ποτέ δεν μπορώ να χαλαρώσω,Το σίγουρο ειναι οτι έτσι όπως σκέφτεσαι και συ δεν βοηθας.Όποια σκέψη αρχίζει με "κι αν" καλύτερα να μην της δίνεις και τόση σημασία.Όλοι οι ανθρωποι με αγχος ζουν στο μέλλον ενω οι καταθληπτικοί ζουν στο παρελθον.Εγω πλεον προσπαθω να ζω και να σκέφτομαι μόνο το σήμερα.Ευκολο να το λεω και πολυ δυσκολο στην πράξη αλλα ολα αυτα τα άσχημα σενάρια δεν βοηθάνε πουθενα.

Σήμερα πάλι δεν είμαι και στα υπέροχα μου...Πήγα στο σπιτάκι μου,στο ομορφοσπιτάκι μου που συζούσα 4 χρόνια μια ζωή που δεν ξέρω αν τελικά μου έκανε καλό ή κακό.Πήρα το πι-σι μου,πήρα και.κάποια φθινοπωρινά ρούχα.Τρομαρα μου που να τα φορέσω...Τέλος πάντων,μάζεψα με στριμμένο στομάχι τα πράγματα του αγοριού μου.Το σπίτι έχει ψιλοαδειάσει.Τα μισά στις κούτες ,τα μισά στο σπίτι των γονιών μου.Δεν ξέρω...Κανονικά έπρεπε να μείνω εκεί,αλλά πολύ φοβάμαι πως ο μόνος που θα με έβλεπε θα ήταν ο κήπος και η αδερφή μου που μένει σε άλλο όροφο.Δεν ξέρω αν φοβάμαι να αντιμετωπίσω το άδειο σπίτι με τις αναμνήσεις ή εμένα,που άμα με αφήσεις εκεί μέτα βίας θα βγαίνω έξω και θα τρώω.Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως έχω να δώ έναν άνθρωπο όταν γυρίσω σπίτι από την δουλειά.Πρέπει να βγάζω το σκύλο βόλτα και όχι να του ανοίγω την πόρτα να βγαίνει στο κήπο.
Το αγόρι μου ερχεται την Δευτέρα,δεν ξέρω αν θέλω να τον δώ ή να με δεί αυτός σε αυτή την κατάσταση.Ξέρω πως μάλλον είναι η τελευταια φορά που θα τον δώ,αλλά δεν θέλω άλλες ελπίδες.Κουράστηκα να πονάω.Και έμεινα μόνη να παλεύω με τους φόβους των κρίσεων.Η ψυχολόγος μου ήταν κάθετη πως άμα τον δώ θα χάσω εντελώς την μπάλα και μέτα καλό Μάρτιο...Πότε θα μάθω επιτέλους να λέω όχι?Να σταματήσω να έχω οδηγό την καρδιά και να μπεί και το κεφάλι μου μια φορά μπροστά,ότι έχει απομείνει από αυτό.
Το απόγευμα έχω να πάω και σε μία εκδήλωση,ευτυχώς open space,θα πάω με την οικογένεια μου.Αγχώνομαι...Έχω και αυτή την διάρροια που μου έχει γίνει κολλητή από το άγχος.Θα πάω όμως.Ε άμα πάθω κάτι ας με κουβαλήσει το σόι.Τα έχω πάρει πολύ με την πάρτη μου.Είμαι ένα μυρμηγκάκι...
Συγνώμη βρε shifter μου που στα γράφω όλα αυτά,προσπαθώ να ξαλαφρώσω την ψυχή μου,αλλά τίποτα δεν πετυχαίνει.

Γεια σας και απο εδώ ταλαιπωρημένα ομοιοπαθούντα παιδιά.
ήθελα απλά να συμπηρώσω οτι λίγο πολύ απο αυτά που έχω διαβάσει εδώ μέσα, οι περισσότεροι αν οχι όλοι είμαστε control freaks(Για αυτούς που δεν το χουν το αγγλικό, θέλουμε να τα έχουμε ολα υπο έλενχο).
Στην δική σας περίπτωση αγαπητοί το σωματικό παίζει μεγαλύτερο ρόλο καθώς ο θυροειδής κάνεια την ζημιά κ επηρεάζει τρομερά την ψυχολογία, κ αν είσαι λίγο επηρρεπής στο άγχος διογκώνει το πρόβλημα. Πρώτα πρέπει να ρυθμίσετε το θυροειδή κ μετά να δουλέψετε στον εαυτό σας ψυχολογικά. Είναι καλύτερα να ξέρεις οτι η ζαλάδα το τρέμουλο κλπ δεν οφείλονται σε άλλο παράγοντα εκτός απο το μυαλό μας, οπότε ξέροντας που να εστιάσετε θα το πολεμήσετε καλύτερα.
Σας το λέω αυτό γιατί και εγώ εχω σιδηροπενική αναιμία, κ η οποία αν δεν ρυθμιστεί με χάπια σιδήρου, με κάνει τρομερά αδύναμη, έχω τάσεις λυποθυμίας κλπ κλπ το οποίο σημαίνει ως control freak που μαι οτι θα μου προκαλέσει επεικείμενο πανικιό. Το ρύθμισα και δεν θα το ξαναφήσω ποτέ. Τώρα εστιάζομαι στον τρόπο που σκέφτομαι. Οκ δύσκολη μάχη αυτή αλλά κ τι να κάνεις.

Βασικό: ρυθμίστε λοιπόν πρώτα τον θυροειδή ! Μια μάχη την φορά. Εχει αποτέλεσμα, να το πιστέψετε. Τα άτομα εδώ μέσα έχουμε γίνει ειδήμονες πλέον μετά απο τόσες επισκέψεις σε γιατρούς, κ να θυμάστε οτι είμαστε τα μόνα που μπορούμε να μας καταλάβουμε.

Soutsi μου εμένα για 2 χρόνια ακόμη δυστυχώς θέλουν να με κρατήσουν σε αυτά τα επίπεδα,για να μην υποτροπιάσει πάλι ο θυροειδής μου.Κοίτα φυσικά ήταν ένα σοκ για το σώμα μου,γιατί από εκεί που για 11 καλοκαίρια κρύωνα ξαφνικά άρχιζα και ζεσταινόμουν.Όπως έχω ξαναπεί κόπωση και δυσθυμίαι ένιωθα μήνες πιο πρίν,οπότε καταλαβαίνεις ότι παίζει να υπήρχε μια υποβόσκουσα κατάσταση.Το ότι οι δικές μου κρίσεις ενεργοποιήθηκαν από καφεΐνες κυρίως, ξέρω πώς το πανικό μάλλον τον έφερα εγώ από το άγχος μου,μήπως έχει υποτροπιάσει κάτι στην υγεία μου.Το να αφαιρείς ένα τόσο ζωτικό όργανο είναι σοκ για τον οργανισμό.Σημειώνω ομως πώς εξελίχθηκε σε αγχώδη διαταραχή γιατί συνέχισα να είμαι χάλια ψυχολογικά για τους επόμενους 2-3 μήνες.Ξεκίνησα αγωγή και ψυχολόγο και ελπίζω σε 2 χρονάκια να είμαι καλά χωρίς πισωγυρίσματα.

Παρεπιπτόντως εχτές ήμουν σε ένα κρητικό γλέντι με 1000+ άτομα,ήταν και η οικογένεια μου,ήρθαν και οι φίλοι μου και καθίσαμε,καμία ένδειξη πανικού.Αμα σας πώ ότι λέω από μέσα μου κάθε φορά που βγαίνω και δεν με έχει ξαναπιάσει ότι θα μου την φέρει πισώπλατα και χοντρά κάποια στιγμή, και ζώ με αυτό το φόβο. Δυστυχώς, ο μεγαλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος.Και αυτός θα δείξει.