Φοβίες και Απόρριψη Γονέων

Καλησπέρα,

Είμαι νέα στο forum και θα ήθελα τη βοήθειά σας. Ήμουν πάντα ένα ζωντανό και αισιόδοξο άτομο, αν και ιδιαίτερα ευαίσθητο. Η μητέρα μου ήταν πάντα πιεστική και πάντα έκανα ό,τι μου έλεγε (σπούδασα ό,τι ήθελε, μετακόμισα στην Αθήνα γιατί "εκεί θα βρεις δουλειά", χώρισα συντρόφους "γιατί δεν έκαναν για μένα" κτλ) μόνο και μόνο για να με αφήνει ήσυχη, αλλά και για να μη με απορρίπτει. Στα εργασιακά είμαι επιτυχημένη, με καλή δουλειά και αποδοχές, μεταπτυχιακά και επαίνους. Δεν θα έλεγα το ίδιο και για τις σχέσεις μου. Παρόλα αυτά, τα τελευταία 2 χρόνια γνώρισα τον άντρα της ζωής μου, που με καταλαβαίνει και με αγαπάει χωρίς όρους. Παντρευόμαστε σε δύο μήνες και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Είναι όμως χωρισμένος κι έχει 2 παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του, οπότε η "μαμά" δεν τον παρουσιάζει πουθενά (προς Θεού!). Επίσης, πριν ένα μήνα έμαθα ότι είμαι έγκυος και δυστυχώς απέβαλα σχεδόν αμέσως. Τώρα, διακατέχομαι από φοβίες ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω παιδιά, ότι τιμουρούμαι επειδή παλιότερα είχα κάνει 2 εκτρώσεις, ότι δεν μου αξίζει η ευτυχία. Η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει αφόρητη και οικονομικά ασύμφορη και σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε στην επαρχία (καταγόμαστε και οι 2 από το ίδιο μέρος), καθώς ο σύντροφός μου είχε μια καλή πρόταση για δουλειά. Αυτό σημαίνει όμως ότι εγώ πρέπει να παραιτηθώ από τη δική μου και να τον ακολουθήσω με φόβο ότι ίσως να μη βρω ποτέ ξανά δουλειά, πόσω μάλλον μια τόσο καλή δουλειά. Τρέμω στημ ιδέα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Φοβάμαι την απόρριψη. Έχω χάσει τον ύπνο μου και πίνω χάπια βαλεριάνας για να ηρεμήσω και να ανταπεξέλθω στην καθημερινότητα.

Γιατί μου φαίνονται όλα βουνό; Γιατί έχω τόσες φοβίες; Τι μπορώ να κάνω για να τις ξεπεράσω;
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον

σου φαίνονται βουνό, γιατί δυστυχώς η επιρροή των γονιών σου είναι ακόμα πολύ μεγάλη και σε "τρώει" το άγχος ότι δεν εγκρίνουν.
παρόλα αυτά κατάφερες να πετύχεις στην δουλειά σου και βρήκες το κουράγιο να μείνεις με τον άνθρωπο που επέλεξες ΕΣΥ. αυτά είναι πολύ μεγάλα βήματα και πρέπει να συνεχίσεις να τα στηρίζεις.
ειδικά την σχέση σου.
βρες στήριξη μέσα σου, σε καλούς φίλους και στον σύντροφό σου και μην ανατρέχεις στους γονείς. αυτοί σου έχουν αποδείξει ότι είναι δίπλα σου μόνο αν τους κάνεις τα χατήρια. πιστεύω οτι πρέπει να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά απο αυτούς αν θες να ηρεμήσεις.
για το περι μετακόμισης, είναι λίγο ζόρικο το θέμα. για μια γυναίκα που επένδυσε χρόνο, κόπο και φαιά ουσία σε σπουδές, στο αντικείμενο που αγαπάει και κατάφερε να ξεκινήσει μια ωραία σταδιοδρομία, είναι πολύ μεγάλη απώλεια να βρεθεί ανεπάγγελτη και μάλιστα απο δική της επιλογή.
απο την άλλη, πιστεύω οτι η ζωή στην επαρχία θα σε βοηθήσει με τους ρυθμούς της να ηρεμήσεις και να αφοσιωθείς στην νέα οικογένεια που ξεκινάς.
κάνε μια έρευνα απο τώρα , πριν φύγετε για δουλειά εκεί. ίσως είναι πιο καλά απ ότι φαντάζεσαι τα πράγματα και άδικα αγχώνεσαι.
για το θέμα του παιδιού, το άγχος σου δημιουργεί αυτές τις παράλογες σκέψεις.
δεν υπάρχει θεμα "τιμωριας" λόγω εκτρώσεων, μόνο ιατρική επιπλοκή λόγω εκτρώσεων. αυτό όμως μπορεί να το δεί ο γυναικολόγος σου με συνηθισμένες εξετάσεις και να ηρεμήσεις. αν δεν συντρέχει σοβαρός παθολογικός παράγοντας, θα κάνεις οπωσδήποτε παιδί. όλες οι παθήσεις υπογεννητικότητας αντιμετωπίζοπνται πλέον. είναι σπάνιο ένα ζευγάρι να προσπαθήσει πολύ και να μην τα καταφέρει.

Μακρυα απο τη μαμα. Μπορεις να βλεπεστε Πασχα και Χριστουγενα;
Καντο.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

σου φαίνονται βουνό, γιατί δυστυχώς η επιρροή των γονιών σου είναι ακόμα πολύ μεγάλη και σε "τρώει" το άγχος ότι δεν εγκρίνουν.
παρόλα αυτά κατάφερες να πετύχεις στην δουλειά σου και βρήκες το κουράγιο να μείνεις με τον άνθρωπο που επέλεξες ΕΣΥ. αυτά είναι πολύ μεγάλα βήματα και πρέπει να συνεχίσεις να τα στηρίζεις.
ειδικά την σχέση σου.
βρες στήριξη μέσα σου, σε καλούς φίλους και στον σύντροφό σου και μην ανατρέχεις στους γονείς. αυτοί σου έχουν αποδείξει ότι είναι δίπλα σου μόνο αν τους κάνεις τα χατήρια. πιστεύω οτι πρέπει να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά απο αυτούς αν θες να ηρεμήσεις.
για το περι μετακόμισης, είναι λίγο ζόρικο το θέμα. για μια γυναίκα που επένδυσε χρόνο, κόπο και φαιά ουσία σε σπουδές, στο αντικείμενο που αγαπάει και κατάφερε να ξεκινήσει μια ωραία σταδιοδρομία, είναι πολύ μεγάλη απώλεια να βρεθεί ανεπάγγελτη και μάλιστα απο δική της επιλογή.
απο την άλλη, πιστεύω οτι η ζωή στην επαρχία θα σε βοηθήσει με τους ρυθμούς της να ηρεμήσεις και να αφοσιωθείς στην νέα οικογένεια που ξεκινάς.
κάνε μια έρευνα απο τώρα , πριν φύγετε για δουλειά εκεί. ίσως είναι πιο καλά απ ότι φαντάζεσαι τα πράγματα και άδικα αγχώνεσαι.
για το θέμα του παιδιού, το άγχος σου δημιουργεί αυτές τις παράλογες σκέψεις.
δεν υπάρχει θεμα "τιμωριας" λόγω εκτρώσεων, μόνο ιατρική επιπλοκή λόγω εκτρώσεων. αυτό όμως μπορεί να το δεί ο γυναικολόγος σου με συνηθισμένες εξετάσεις και να ηρεμήσεις. αν δεν συντρέχει σοβαρός παθολογικός παράγοντας, θα κάνεις οπωσδήποτε παιδί. όλες οι παθήσεις υπογεννητικότητας αντιμετωπίζοπνται πλέον. είναι σπάνιο ένα ζευγάρι να προσπαθήσει πολύ και να μην τα καταφέρει.

---

Ευχαριστώ πολύ! Μου έδωσες πολλή δύναμη και χρήσιμες συμβουλές. Νιώθω πραγματικά καλύτερα και μόνο που το μοιράστηκα με κάποιον και το έβγαλα από μέσα μου.

Το παλεύω! :)
Ευχαριστώ!

amoutsin,συμπάσχω μαζί σου. όλα τα θελω των γονιών μου ,τα πραγματοποίησα για να μην τους στεναχωρήσω και για να είμαι το ''καλό παιδί''.έτσι καταπίεσα τα δικά μου θέλω. Προσωπικά, έχω αρχίσει να τους γράφω (όσο μπορώ γιατί συνήθως καταλήγουμε σε καυγάδες και απίστευτο εκνευρισμό δικό μου), και μέσα από τους καυγάδες μου βγαίνει η καταπίεση που ήδη έχω δεχτεί. Αδυνατώ να κουβεντιάσω ήρεμα μαζί τους γιατί μου βγαίνει στην επιφάνεια η καταπίεση του παρελθόντος. Μην πνίγεις τίποτα μέσα σου και κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά και σε γεμίζει. Ο σύντροφός σου ,όπως περιγράφεις τη σχέση σας, είναι άτομο που θα σου σταθεί.Οι γονείς πάντα μας βλέπουν σαν παιδιά, θέλουν να τα ορίζουν όλα,μαζί και τη ζωή μας ,για να νιώθουμε υποχρεωμένοι και εξαρτημένοι.Η γονεική σχέση θεωρείται ανιδιοτελής αλλά όλα αυτά που μας συμβαίνουν(ψυχοσωματικά,εν δοιασμοί για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε χωρίς να ζητήσουμε τη γνώμη τους ή φοβούμενοι την αντίδρασή τους) δείχνουν ότι απαιτούν να τους δίνουμε συνεχώς πράγματα και να υπακούμε στα θέλω και τα πρέπει τους. άρα τελικά δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής αυτή η σχέση. Μην ακούς κανέναν και κάνε αυτό που θέλεις.

Quote:

---

Originally Posted by katpir

amoutsin,συμπάσχω μαζί σου. όλα τα θελω των γονιών μου ,τα πραγματοποίησα για να μην τους στεναχωρήσω και για να είμαι το ''καλό παιδί''.έτσι καταπίεσα τα δικά μου θέλω. Προσωπικά, έχω αρχίσει να τους γράφω (όσο μπορώ γιατί συνήθως καταλήγουμε σε καυγάδες και απίστευτο εκνευρισμό δικό μου), και μέσα από τους καυγάδες μου βγαίνει η καταπίεση που ήδη έχω δεχτεί. Αδυνατώ να κουβεντιάσω ήρεμα μαζί τους γιατί μου βγαίνει στην επιφάνεια η καταπίεση του παρελθόντος. Μην πνίγεις τίποτα μέσα σου και κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά και σε γεμίζει. Ο σύντροφός σου ,όπως περιγράφεις τη σχέση σας, είναι άτομο που θα σου σταθεί.Οι γονείς πάντα μας βλέπουν σαν παιδιά, θέλουν να τα ορίζουν όλα,μαζί και τη ζωή μας ,για να νιώθουμε υποχρεωμένοι και εξαρτημένοι.Η γονεική σχέση θεωρείται ανιδιοτελής αλλά όλα αυτά που μας συμβαίνουν(ψυχοσωματικά,εν δοιασμοί για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε χωρίς να ζητήσουμε τη γνώμη τους ή φοβούμενοι την αντίδρασή τους) δείχνουν ότι απαιτούν να τους δίνουμε συνεχώς πράγματα και να υπακούμε στα θέλω και τα πρέπει τους. άρα τελικά δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής αυτή η σχέση. Μην ακούς κανέναν και κάνε αυτό που θέλεις.

---

Σ'ευχαριστώ πολύ katpir! Αυτό σκοπεύω να κάνω με όποιο τίμημα. Ξέχασα να σας πω ότι είμαι 33 χρονών ήδη. Δεν είμαι παιδί κι ας θέλουν να με βλέπουν έτσι. Ο σύντροφός μου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, γι'αυτό και παίρνω πολλή δύναμη. Θα το παλέψω το θέμα με τις φοβίες. Δεν θα το αφήσω να με καταβάλει!

Καλησπέρα amoutsin..:-)
η φοβία πάντως σχετικά με το αν θα μπορέσεις να βρεις ξανά δουλειά τη στιγμή που έχεις και τόσο καλές αποδοχές στην τωρινή σου δουλειά, καίτοι δεν είσαι ευχαριστημένη με τον τρόπο ζωής στην Αθήνα, είναι απτή..δηλαδή όντως μπορεί να μην ξαναβρείς δουλειά.
Και σε έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται, τη στιγμή κιόλας που μια ζωή έχει μάθει να προσέχει την καριέρα του, να λαμβάνει επαίνους κλπ από την παραγωγικότητα και την ικανότητά του, το να αφήσει παντελώς τον τρόπο ζωής που είχε, να φύγει ακόμα και από ένα περιβάλλον που δε διαφωνώ μπορεί να είναι επικριτικό και καταπιεστικό, να μπει στη διαδικασία να εξαρτηθεί από έναν άλλον άνθρωπο αυτή τη φορά , που μάλιστα δεν είναι καν αίμα του...αυτά όλα μπορούν να σε ισοπεδώσουν. Τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά ή απλώς θέλεις να ξεφύγεις από τη γονεϊκή καταπίεση;
Έχεις σκεφτεί ότι ενδεχομένως η μητέρα σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος της, βλέπει κάποια πράγματα στο χαρακτήρα σου, από τα οποία θέλει να σε προστατεύσει, προφανώς κάνοντάς το με λάθος τρόπο..αλλά η προσπάθειά της τελικά να είναι αυτή, και όχι να σε απορρίπτει;
Μιλάς για δύο εκτρώσεις και ένα γάμο μέσα σε δύο μήνες..μήπως η μάνα σου τελικά έχει φοβίες ως προς τους δικούς σου χειρισμούς;

...αμου, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ενώ χόρευες στο ρυθμό που σου έπαιζαν οι δικοί σου, στο τέλος έκανες ΑΚΡΙΒΩΣ ότι ήθελες...;)
Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο και για μένα που είμαι έξω από το πρόβλημα καταλαβαίνω πως δεν είναι ...πρόβλημα, πια.
Η μητέρα σου αυτή είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει. Φρόντισε να τη βλέπεις όσο το δυνατό λιγότερο ώστε να μη σε δηλητηριάζει με την κριτική της και λύσε τα πραγματικά σου προβλήματα.
Το θέμα της δουλειάς για μένα είναι πολύ σοβαρό. αν έχεις χτίσει καριέρα και ξαφνικά περιοριστείς στο ρόλο της νοικοκυράς/συζύγου/μητέρας ίσως να είναι μια εξέλιξη που θα σε αποδυναμώσει εντελώς στην πορεία.
Πριν πάρεις την απόφαση να μετακομίσετε, δες το θέμα καλά μεσα σου. Είναι πολύ σημαντική απόφαση...

Quote:

---

Originally Posted by void

Καλησπέρα amoutsin..:-)
η φοβία πάντως σχετικά με το αν θα μπορέσεις να βρεις ξανά δουλειά τη στιγμή που έχεις και τόσο καλές αποδοχές στην τωρινή σου δουλειά, καίτοι δεν είσαι ευχαριστημένη με τον τρόπο ζωής στην Αθήνα, είναι απτή..δηλαδή όντως μπορεί να μην ξαναβρείς δουλειά.
Και σε έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται, τη στιγμή κιόλας που μια ζωή έχει μάθει να προσέχει την καριέρα του, να λαμβάνει επαίνους κλπ από την παραγωγικότητα και την ικανότητά του, το να αφήσει παντελώς τον τρόπο ζωής που είχε, να φύγει ακόμα και από ένα περιβάλλον που δε διαφωνώ μπορεί να είναι επικριτικό και καταπιεστικό, να μπει στη διαδικασία να εξαρτηθεί από έναν άλλον άνθρωπο αυτή τη φορά , που μάλιστα δεν είναι καν αίμα του...αυτά όλα μπορούν να σε ισοπεδώσουν. Τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά ή απλώς θέλεις να ξεφύγεις από τη γονεϊκή καταπίεση;
Έχεις σκεφτεί ότι ενδεχομένως η μητέρα σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος της, βλέπει κάποια πράγματα στο χαρακτήρα σου, από τα οποία θέλει να σε προστατεύσει, προφανώς κάνοντάς το με λάθος τρόπο..αλλά η προσπάθειά της τελικά να είναι αυτή, και όχι να σε απορρίπτει;
Μιλάς για δύο εκτρώσεις και ένα γάμο μέσα σε δύο μήνες..μήπως η μάνα σου τελικά έχει φοβίες ως προς τους δικούς σου χειρισμούς;

---

Καλησπέρα,
Οι εκτρώσεις συνέβησαν στο πολύυυυυυ παρελθόν και δεν τις γνωρίζουν οι γονείς μου. Επίσης να διευκρινίσω ότι θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου, όπου διαμένουν μόνιμα ΚΑΙ οι γονείς μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τους αποφεύγω. Το αντίθετο. Όσο για την οικονομική εξάρτηση από ένα άτομο που δεν είναι "αίμα" μου, δεν υφίσταται καν καθώς θα έχω κάποια έσοδα από ενοίκια και φυσικά θα ψάξω για δουλειά. Άρα δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Ελπίζω να σε διαφώτισα.

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

Καλησπέρα,
Οι εκτρώσεις συνέβησαν στο πολύυυυυυ παρελθόν και δεν τις γνωρίζουν οι γονείς μου. Επίσης να διευκρινίσω ότι θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου, όπου διαμένουν μόνιμα ΚΑΙ οι γονείς μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τους αποφεύγω. Το αντίθετο. Όσο για την οικονομική εξάρτηση από ένα άτομο που δεν είναι "αίμα" μου, δεν υφίσταται καν καθώς θα έχω κάποια έσοδα από ενοίκια και φυσικά θα ψάξω για δουλειά. Άρα δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Ελπίζω να σε διαφώτισα.

---

εντάξει, οπότε είσαι μια χαρά..κάνε αυτό που σε εκφράζει χωρίς να κοιτάς τι θέλουν οι άλλοι :-)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...αμου, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ενώ χόρευες στο ρυθμό που σου έπαιζαν οι δικοί σου, στο τέλος έκανες ΑΚΡΙΒΩΣ ότι ήθελες...;)
Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο και για μένα που είμαι έξω από το πρόβλημα καταλαβαίνω πως δεν είναι ...πρόβλημα, πια.
Η μητέρα σου αυτή είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει. Φρόντισε να τη βλέπεις όσο το δυνατό λιγότερο ώστε να μη σε δηλητηριάζει με την κριτική της και λύσε τα πραγματικά σου προβλήματα.
Το θέμα της δουλειάς για μένα είναι πολύ σοβαρό. αν έχεις χτίσει καριέρα και ξαφνικά περιοριστείς στο ρόλο της νοικοκυράς/συζύγου/μητέρας ίσως να είναι μια εξέλιξη που θα σε αποδυναμώσει εντελώς στην πορεία.
Πριν πάρεις την απόφαση να μετακομίσετε, δες το θέμα καλά μεσα σου. Είναι πολύ σημαντική απόφαση...

---

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια Θεοφανία. Δεν έχω σκοπό να το παίξω σύζυγος/μητέρα/νοικοκυρά. Θα ψάξω για δουλειά και αν και γνωρίζω ότι θα δυσκολευτώ, είμαι σίγουρη ότι κάτι θα καταφέρω στο τέλος. Είμαι άτομο με ζωντάνεια και ενεργητικότητα, με πολλά προσόντα και θα τα αξιοποιήσω καταλλήλως. Δεν θέλω να είμαι "σκλάβα" της τωρινής μου καριέρας. Δουλεύω για να ζω. Δε ζω για να δουλεύω...

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

.. Τρέμω στημ ιδέα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Φοβάμαι την απόρριψη. Έχω χάσει τον ύπνο μου και πίνω χάπια βαλεριάνας για να ηρεμήσω και να ανταπεξέλθω στην καθημερινότητα.
Γιατί μου φαίνονται όλα βουνό; Γιατί έχω τόσες φοβίες; Τι μπορώ να κάνω για να τις ξεπεράσω;
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον

---

Γειά σου amoutsin, οι γονείς σου θ' απορρίψουν την επιλογή κι όχι εσένα. Αν απορρίψουν εσένα κι αυτό εννοείς, τότε καλύτερα να το παρουσιάσεις σαν τετελεσμένο γεγονός.
Επόμενο και φυσικό είναι να σου φαίνονται όλα βουνό, γιατί ξαφνικά αποφασίζεις ν' αλλάξεις τρόπο ζωής. Φοβίες έχεις, γιατί σε προβληματίζει το άγνωστο.. Μπορείς πιστεύω, να
τις ξεπεράσεις, αν δεν σκέφτεσαι ότι σε περιμένουν δύσκολα.. που δεν θα μπορέσεις να τ' αντιμετωπίσεις, τη στιγμή που όλα καλή μου είναι στο χέρι μας, αρκεί να θέλουμε.. :)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Γειά σου amoutsin, οι γονείς σου θ' απορρίψουν την επιλογή κι όχι εσένα. Αν απορρίψουν εσένα κι αυτό εννοείς, τότε καλύτερα να το παρουσιάσεις σαν τετελεσμένο γεγονός.
Επόμενο και φυσικό είναι να σου φαίνονται όλα βουνό, γιατί ξαφνικά αποφασίζεις ν' αλλάξεις τρόπο ζωής. Φοβίες έχεις, γιατί σε προβληματίζει το άγνωστο.. Μπορείς πιστεύω, να
τις ξεπεράσεις, αν δεν σκέφτεσαι ότι σε περιμένουν δύσκολα.. που δεν θα μπορέσεις να τ' αντιμετωπίσεις, τη στιγμή που όλα καλή μου είναι στο χέρι μας, αρκεί να θέλουμε.. :)

---

Πολύ σωστά Μαρκέλα. Σ'ευχαριστώ για την ενθάρρυνση! :)

Ξέρεις, όσο ζητάς την έγκριση από τη μητέρα σου, τόσο θα απογοητεύεσαι, γιατί δεν νομίζω ότι κάποια επιλογή σου θα της φανεί ποτέ αρκετά καλή. Λες ότι φοβάσαι την απόρριψη, όμως η απόρριψη προϋπήρχε και υπάρχει, δεν είναι κάτι που θα συμβεί. Το θέμα είναι να μην απορρίπτεις εσύ τον εαυτό σου και τις επιλογές σου, μέσα από μια ταύτιση με το πρότυπο της μητέρας σου. Και κυρίως να μη φοβάσαι να αποδειχτούν εσφαλμένες κάποιες επιλογές, ή να αναγνωρίζεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να αλλάξει άποψη. Εξάλλου στην ηλικία σου, μαθαίνουμε πλέον κυρίως μέσα από τη δική μας εμπειρία. Άσε που οι όποιες συνέπειες βαρύνουν μόνο εμάς. Οπότε συγκεντρώσου στις δικές σου επιθυμίες, ξεκαθάρισε σε κάθε επιλογή σου το 'γιατί' και προχώρα :) Και πρώτα υλοποίησε την απόφαση σου και μετά ανακοίνωσε τη στους γονείς. Αν δε σου πουν ότι δεν είναι κατάλληλη, μη φοβάσαι να τους ξεκαθαρίσεις ότι στο εδώ και τώρα είναι κατάλληλη αυτή η επιλογή για εσένα και πως δεν θέλεις να το συζητήσεις περαιτέρω. Αν δεν βάλουμε κάποιο όριο στους άλλους, η παρέμβαση και η στενοχώρια θα συνεχίζεται.

Πάντως, δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα να μετακομίσετε κοντά στους γονείς... ιδίως τώρα που ξεκινάτε μια κοινή ζωή. Θα μπορούσατε να παραμείνετε για ένα διάστημα ακόμα Αθήνα? Ή είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αποφασίσετε τώρα? Και τέλος, για το θέμα της εγκυμοσύνης να μην αγχώνεσαι καθόλου. Μια πρώιμη αποβολή είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και καθόλου καθοριστικό για μια μετέπειτα εγκυμοσύνη. Το βασικό είναι ότι μπόρεσες, οπότε κάποια στιγμή θα ξανασυμβεί :) Να ρωτήσω κάτι τελευταίο? Αν μετακομίσετε, πώς θα διαμορφωθεί η σχέση του συντρόφου σου με τα παιδιά του, μένουν Αθήνα?

Οι γονείς είναι όπως τους μάθεις αμα πατήσεις πόδι τελείωσε το θέμα παιδί τους είσαι τι θα κάνουν θα σ κόψουν την καλημέρα;

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Ξέρεις, όσο ζητάς την έγκριση από τη μητέρα σου, τόσο θα απογοητεύεσαι, γιατί δεν νομίζω ότι κάποια επιλογή σου θα της φανεί ποτέ αρκετά καλή. Λες ότι φοβάσαι την απόρριψη, όμως η απόρριψη προϋπήρχε και υπάρχει, δεν είναι κάτι που θα συμβεί. Το θέμα είναι να μην απορρίπτεις εσύ τον εαυτό σου και τις επιλογές σου, μέσα από μια ταύτιση με το πρότυπο της μητέρας σου. Και κυρίως να μη φοβάσαι να αποδειχτούν εσφαλμένες κάποιες επιλογές, ή να αναγνωρίζεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να αλλάξει άποψη. Εξάλλου στην ηλικία σου, μαθαίνουμε πλέον κυρίως μέσα από τη δική μας εμπειρία. Άσε που οι όποιες συνέπειες βαρύνουν μόνο εμάς. Οπότε συγκεντρώσου στις δικές σου επιθυμίες, ξεκαθάρισε σε κάθε επιλογή σου το 'γιατί' και προχώρα :) Και πρώτα υλοποίησε την απόφαση σου και μετά ανακοίνωσε τη στους γονείς. Αν δε σου πουν ότι δεν είναι κατάλληλη, μη φοβάσαι να τους ξεκαθαρίσεις ότι στο εδώ και τώρα είναι κατάλληλη αυτή η επιλογή για εσένα και πως δεν θέλεις να το συζητήσεις περαιτέρω. Αν δεν βάλουμε κάποιο όριο στους άλλους, η παρέμβαση και η στενοχώρια θα συνεχίζεται.

Πάντως, δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα να μετακομίσετε κοντά στους γονείς... ιδίως τώρα που ξεκινάτε μια κοινή ζωή. Θα μπορούσατε να παραμείνετε για ένα διάστημα ακόμα Αθήνα? Ή είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αποφασίσετε τώρα? Και τέλος, για το θέμα της εγκυμοσύνης να μην αγχώνεσαι καθόλου. Μια πρώιμη αποβολή είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και καθόλου καθοριστικό για μια μετέπειτα εγκυμοσύνη. Το βασικό είναι ότι μπόρεσες, οπότε κάποια στιγμή θα ξανασυμβεί :) Να ρωτήσω κάτι τελευταίο? Αν μετακομίσετε, πώς θα διαμορφωθεί η σχέση του συντρόφου σου με τα παιδιά του, μένουν Αθήνα?

---

Γεια σου marina! Συμφωνώ με τις απόψεις σου και ειδικά όσον αφορά τα όρια που θέτουμε στους άλλους. Ως προς τη μετακόμιση, η πρόταση για τη δουλειά δυστυχώς δεν μπορεί να περιμένει. Αν δεν τη δεχτεί ο σύντροφός μου, θα την πάρει κάποιος άλλος, οπότε είναι κάτι άμεσο. Επίσης, τα παιδιά του βρίσκονται στην επαρχία και είναι κι αυτά ένας λόγος που θέλουμε να πάμε εκεί, για να έχει καλύτερη και αμεσότερη σχέση μαζί τους. Τέλος, αν κάνουμε κι εμείς ένα παιδί, θα βλέπει τα αδέρφια του κι εγώ θα έχω περισσότερο χρόνο να του αφιερώσω, γιατί όπως ίσως ξέρεις στην Αθήνα τα ωράρια είναι τρελά και οι αποστάσεις μεγάλες για να σου μείνει χρόνος για το παιδί σου, πόσω μάλλον για σένα τον ίδιο.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Οι γονείς είναι όπως τους μάθεις αμα πατήσεις πόδι τελείωσε το θέμα παιδί τους είσαι τι θα κάνουν θα σ κόψουν την καλημέρα;

---

Αυτό ξαναπές το! :)

Καλημέρα amoutsin :)
επειδή απ' ότι φαίνεται, αυτό που κυρίως σε προβληματίζει είναι η αντιμετώπισή σου από τη μεριά των γονιών, σχετικά
με τις νέες αποφάσεις σου, για να μη νιώθεις λοιπόν φόβο και τρόμο, χρειάζεται να μάθεις μαζί τους να λειτουργείς
μόνο με τη λογική και σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι οι φόβοι, μας προκαλούνται κατά την διάρκεια
της ανατροφής μας και κυρίως από τους γονείς μας.. όπως επίσης και η αναφορά σου στο θέμα της απόρριψης δεν
θα είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά - αν βέβαια εννοείται εσύ το επιτρέψεις τώρα- αλλά μάλλον ίσως έχεις
ήδη εμπειρία απόρριψης.. για να μπαίνεις ξανά στη διαδικασία να φοβάσαι.. Καλό θα ήταν να μάθεις να λειτουργείς μόνο
με αντικειμενική παρατήρηση και να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όταν αυτό τελικά, σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα.
Επειδή λοιπόν κάποτε, ήσουν μικρή κι αδύναμη κι είχες λόγους να φοβάσαι.. στο παρόν δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!
Μ' άλλα λόγια και τώρα, λειτουργούμε με τα συναισθήματα του τότε.. αλλά αυτό μέχρι να το επεξεργαστούμε με τη λογική.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Καλημέρα amoutsin :)
επειδή απ' ότι φαίνεται, αυτό που κυρίως σε προβληματίζει είναι η αντιμετώπισή σου από τη μεριά των γονιών, σχετικά
με τις νέες αποφάσεις σου, για να μη νιώθεις λοιπόν φόβο και τρόμο, χρειάζεται να μάθεις μαζί τους να λειτουργείς
μόνο με τη λογική και σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι οι φόβοι, μας προκαλούνται κατά την διάρκεια
της ανατροφής μας και κυρίως από τους γονείς μας.. όπως επίσης και η αναφορά σου στο θέμα της απόρριψης δεν
θα είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά - αν βέβαια εννοείται εσύ το επιτρέψεις τώρα- αλλά μάλλον ίσως έχεις
ήδη εμπειρία απόρριψης.. για να μπαίνεις ξανά στη διαδικασία να φοβάσαι.. Καλό θα ήταν να μάθεις να λειτουργείς μόνο
με αντικειμενική παρατήρηση και να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όταν αυτό τελικά, σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα.
Επειδή λοιπόν κάποτε, ήσουν μικρή κι αδύναμη κι είχες λόγους να φοβάσαι.. στο παρόν δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!
Μ' άλλα λόγια και τώρα, λειτουργούμε με τα συναισθήματα του τότε.. αλλά αυτό μέχρι να το επεξεργαστούμε με τη λογική.

---

Συμφωνώ απόλυτα. Η δυσκολία είναι να κάνουμε τη θεωρία πράξη, βέβαια! Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο...

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

Συμφωνώ απόλυτα. Η δυσκολία είναι να κάνουμε τη θεωρία πράξη, βέβαια! Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο...

---

Έχεις δίκιο, είναι θέμα επανεκπαίδευσης.. αλλά όμως βήμα-βήμα και παρατηρώντας τη φοβική σκέψη, την στιγμή που αυτή γεννιέται, αρχίζουμε πολύ απλά
να την ελέγχουμε, μέχρι το σημείο να καταφέρουμε να τη σταματάμε. Αυτό χρειάζεται να το πετύχουμε, γιατί το συναίσθημα είναι παράγωγο της σκέψης.
Όλα όσα νιώθουμε, εξαρτώνται απ' τις σκέψεις που εμείς επιτρέπουμε να γίνονται. Από κει εξάλλου προκύπτει και το " κάνε θετικές σκέψεις " :)