Το μάθημα της ζωής μου

Γεια σας!! Είχα πολλούς μήνες να μπώ στο φόρουμ. Μου 'λειψε.

Και μετά από τόσους μήνες μπήκα να γράψω ότι.. είμαι καλά. Όχι απλά καλά, είμαι ευτυχισμένη. Δεν έχω πολλά, ίσως πολύ λίγα, και μάλλον είναι αυτά τα απλά που έμαθα να εκτιμώ και να αγαπάω και να χαίρομαι κάθε μέρα.
Κατάφερα και έμαθα πως να βγω από την κατάθλιψη :) Έμαθα πως να θέλω να ζήσω, πως να απολαμβάνω ό,τι είμαι, να θυμάμαι συχνά τα πιο μεγάλα όνειρα που έκανα ποτέ μου και το σημαντικότερο πως είναι δυνατόν να τα πραγματοποιήσω, φτάνει να το θέλω! Ένιωσα και πάλι το πάθος μέσα μου. Έμαθα να αγαπάω ακόμα και τις μέρες που απλά ξύπνησα στραβά και με άσχημα διάθεση. Θημήθηκα τι είναι αυτό το ουσιαστικό που θέλω για τη ζωή μου, την ουσία. Χωρίς πολλά πολλά. Κι έκανα τα πρώτα βήματα για να φτάσω κάποτε, όσο χρόνο κι αν μου πάρει, στα ΌΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Δεν έγινε καμία ριζική αλλαγή στη ζωή μου (γκόμενος, δουλειά, περιουσία, λαχείο :P). Τα περισσότερα είναι ίδια μα εγώ δεν είμαι. Είναι αυτή η ριμάδα η προοπτική απο την οποία κοιτάς κάτι. Τίποτα άλλο! Γιατί ότι καλό και να έρθει στο διάβα σου, αν εσύ δε θέλεις να το χαρείς δε σου κάνει τίποτα. Κι αν θέλεις να χαρείς, τότε το παραμικρό, μικροσκοπικό πράγμα σου δίνει χαρά. Μπορεί να ξανανιώσω κατάθλιψη κάποια στιγμή, μόνο που τώρα ξέρω τι μπορώ να κάνω. Και πραγματικά μπορώ να κάνω τα πάντα. Αν ο άνθρωπος καταλάβαινε μια στιγμή το πόσο δυνατός είναι, αν τολμούσε να αφήσει τον εαυτό του στη ζωή, να κάνει μια βουτία χωρίς να φοβάται, πόσο θα άνοιγαν ξαφνικά τα μάτια του. Εγώ αυτό έπαθα :P Και εδώ και 6 μήνες, με τα πάνω μου και με τα κάτω μου, ΖΩ. Εκεί που ήμουν στο μηδέν μέσα μου. Δε φοβάμαι τώρα. Κι όταν φοβηθώ δε θα με ξαναφήσω να χαθώ.

(Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι.. που είναι χαμένοι. Μέσα τους. Οι άνθρωποι αυτοί που πρώτα πρώτα φοβούνται τον ιδιο τους τον εαυτό. Που τρέμουν να πουν στον εαυτο τους και προς τα έξω τι συμβαίνει πραγματικά. Και αντί να πιάσουν το πρόβλημα όπως ακριβώς είναι και να το χειριστούν, το κάνουν ακόμα πιο περίπλοκο προσπαθώντας να το μεταμφιέσουν. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους λυπάμαι. Γιατί είναι σε χειρότερη θέση απότι ήμουν εγω. Πονάνε πιο πολύ. Δεν έχουν φτάσει καν στην παραδοχή. Εύχομαι σε αυτούς τους ανθρώπους να πάψουν να είναι δειλοί, να υποκρίνονται, να λένε μεγάλα λόγια (για να τα πιστέψουν και οι ίδιοι) και κάποια στιγμή να γίνει αυτό που πρέπει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ να γίνει. Να πιάσουν το πραγματικό πρόβλημα, όσο ασχημο και τρομαχτικό κι αν τους φαίνεται.)

Παιδιά τίποτα δεν είναι άθλιο. Άθλια είναι η σκοπιά απόπου κοιτάς. Για κουνήσου λίγο, για άλλαξε γωνία.

Εύχομαι να τα καταφέρετε και οι υπόλοιποι. Γιατί ξέρω ότι ΜΠΟΡΕΙΤΕ! <3

Άντε καληνύχτα τώρα...

Natasha, ο χωρος εδω εχει αναγκη ανθρωπους σαν κι εσενα. Εσυ δεν εχεις αναγκη το φορουμ αλλα το φορουμ εσενα. Εχεις μπει στο σωστο δρομο, ακόμα και μικροαναποδιές να σου τυχουν, όπως να σου ρθει μια ασχημη διαθεση απο τα παλια, θα ναι κατι προσωρινό και ήπιο επειδη μπηκες ήδη στο σωστο δρομο. Και χωρις ριζικη αλλαγη στη ζωη μας άμα μεσα μας έχει αλλάξει ο αρνητικος τροπος σκέψης και η διαθεση που τον ακολουθει, οι ριζικές αλλαγες θα ναι πιο εφικτο να γινουν, επειδη δημιουργηθηκε η προϋποθεση για να γινουν, αυτη δλδ η αλλαγη για την οποια μιλας. Θα το δεις με τον καιρό όταν θα σου προκυπτουν ευκαιρίες, επειδη όπως λες αφησες τον εαυτο σου στη ζωη.
Νατασα, κατα τα ψεματα, κάπου σ αυτους που αναφερεσαι στη δευτερη παραγραφο του μηνυματος σου βρισκόμαστε οι περισσοτεροι εδω, κι ο αγωνας ειναι να περασουμε εκει που περασες εκει, στον εαυτο για τον οποίο μιλας στην πρωτη παραγραφο. Κι όμως τα ξερουμε αυτα τα ωραια που γραφεις, εχουμε αναγκη όμως απο περισσότερη θεληση και το κουραγιο για να τα κανουμε πραξη. Παλευουμε με τη δειλία και τον αρνητισμό. Και εξαιτίας τους χασαμε ήδη πολλά. Μονο που σε διαβαζω παίρνω θάρρος, δινεις πολλές ελπίδες.

Καλημέρα σας σε όλους. Αυτό είναι το πρώτο μήνημά που γράφω στο forum και πολύ χαίρομαι που γράφω με αφορμή την ιστορία της Νατάσσας. Έχω διαβάσει μηνύματα από διάφορες κατηγορίες και κάποιους νιώθω σαν να τους έχω συναντήσει ήδη για ένα καφέ, δεν μου είναι τελείως άγνωστοι. Τα όσα γράφει η Νατάσσα απαντούν σε μερικά ερωτήματά μου. Για παράδειγμα αν ποτέ τελειώνει η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάλυση, αν ποτέ φτάνει όντως κάποιος στο σημείο να πει «είμαι εντάξει, μπορώ πλέον να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου χωρίς αναλύσεις, χωρίς πατρονάρισμα». Επίσης, η Νατάσσα είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν χάθηκε μέσα στις αναλύσεις και τις απόψεις και κατάφερε να μετουσιώσει θεωρητικές προσεγγίσεις και τεχνικές σε απτή πραγματικότητα, χρήσιμες για να ζει και να πορεύεται ειρηνικά με τον εαυτό της και τους άλλους. Αναρωτιέμαι αν θα ήμουν πιο χαρούμενη αν δεν ασχολιόμουν με το πώς νιώθω, γιατί είμαι όπως είμαι, με το αν θα πρέπει να κάνω κάτι για να αλλάξω την πραγματικότητά μου, με την αξιολόγηση των όσων κάνω και όσων έχω καταφέρει, αν δεν έδινα τόση σημασία στα ανεκπλήρωτα σχέδια και όνειρα. Σκέφτομαι, μήπως η ζωή μου θα ήταν καλύτερη αν μισόκλεινα τα μάτια, επιδίωκα να ζω και εγώ όπως οι υπόλοιποι, δεν πάνε όλοι σε ψυχολόγο, έτσι δεν είναι??!!! Και κάτι ακόμα, έχω δυο μήνες περίπου που ντρέπομαι να μιλάω στον ψυχολόγο μου, αποφεύγω κάποια θέματα και ο λόγος είναι ότι τα έχουμε συζητήσει. Θεωρώ ότι από εκεί και πέρα είναι δικό μου θέμα να τα εφαρμόσω, αλλά όπως και οι συμβουλές της Νατάσσας, είναι αξιόλογες, απόσταγμα σοφίας αν θέλετε, αλλά πώς αλήθεια καταφέρνει κάποιος να τα υιοθετήσει και να τα κάνει κτήμα του? Σας ευχαριστώ. Το forum αυτό είναι ένα πολύ καλό βήμα συζήτησης, μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες!!

Νατάσα, το κείμενό σου μου έφερε στο νού ένα ποίημα του Καβάφη:

"Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."

Πολλοί βρεθήκαμε κάποτε σε αυτή τη θέση. Κλεισμένοι σε μιά κάμαρα σκοτεινή, έξω από τον εαυτό μας, μα κι έξω από τη ζωή. Πιστέψαμε πως μέσα εκεί θα βρίσκαμε προστασία από τη ζωή που δε μας τά φερε όπως τα είχαμε φανταστεί, μα κι από τον εαυτό μας, που ποτέ δε στάθηκε "στο ύψος των περιστάσεων". Ωσπου η φυλακή μας έπεσε άβολη και στενή, κι αναζητήσαμε την ελπίδα. Ελπίδα πως κάποια δύναμη έξω από εμάς, κάποιος σωτήρας, θα μας ανοίξει παράθυρο στο φως. Ξεχάσαμε πως το παράθυρο ανοίγει μόνον από τα μέσα. Πως μόνον οι ίδιοι μπορούμε να βγούμε από τη φυλακή μας. Ξεχάσαμε πως από τη ζωή δεν απαιτείς, διεκδικείς. Πως η ζωή είναι δρόμος, όπου δε μετρά αν κερδίσεις ή αν χάσεις, σημασία έχει το ταξίδι. Πως είτε στεφανωμένοι με τις δάφνες του νικητή, είτε λαβωμένοι από τη μάχη, μία είναι η επιλογή: Να προχωρήσουμε. Να απολαύσουμε τη διαδρομή, να θαυμάσουμε το τοπίο, να μείνουμε εκστατικοί στο θαύμα της ύπαρξης.
«Σ’ αυτό τον Κόσμο τον Μικρό, τον Μέγα»…

Η ζωή είναι απλή τελικά, ο ανθρώπινος νους είναι περίπλοκος. Επιστροφή στη χαμένη παιδικότητα.

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

.... Ξεχάσαμε πως το παράθυρο ανοίγει μόνον από τα μέσα. Πως μόνον οι ίδιοι μπορούμε να βγούμε από τη φυλακή μας. Ξεχάσαμε πως από τη ζωή δεν απαιτείς, διεκδικείς. …

---

Το διατύπωσες άψογα! Το κρατώ.

Η καλή ψυχοθεραπεια δε θελει πάνω από 5-6 συνεδριες, μετα ειναι θεμα υπέρβασης του κακου εαυτου.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Η καλή ψυχοθεραπεια δε θελει πάνω από 5-6 συνεδριες, μετα ειναι θεμα υπέρβασης του κακου εαυτου.

---

Με μιά προϋπόθεση: Να θέλεις πραγματικά να αλλάξεις, να μην ψάχνεις στη θεραπεία άλλοθι για να νιώσεις απλά καλύτερα...

Είναι εθιστική η ψυχοθεραπεία... Γίνεσαι πάλι μωρό...
Μπορείς να βάλεις τέλος?

Νατασα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΠΡΑΒΟ!!!!!! Ο,τι κ να πουμε ειναι λιγο! Ολα να πηγαινουν απο το καλο στο καλυτερο απο τουδε κ στο εξης!!! Χαιρομαι πραγματικα για σενα, το αξιζεις!! Πολυ αισιοδοξο κ ελπιδοφορο, συνεχισε ετσι κ μν μασας! Η ζωη ΣΟΥ σου ανηκει!! :)

Νατάσα μπράβο.
Διάβασα αυτά που έγραψες και μου έφεραν δάκρυα, γιατί όλα αυτά ακούγονται ακατόρθωτα για μένα..
Αλήθεα, αν μπορώ να ρωτήσω, πώς έφτασες σε αυτό το σημείο;
Με ψυχολόγο, ψυχίατρο, φαρμακευτική αγωγή; Όλα αυτά μαζί, ή τίποτα;


edit: προσπάθησα να διαβάσω κάποια παλιότερα θέματά σου, αλλά δεν άντεξα γιατί πλάνταξα στο κλάμα...

Kαι γω θα παραθεσω τουτο που μου ηρθε πρωτο στο μυαλο μου διαβαζοντας ενα θεμα σου

"Το πραγματικo ταξiδι της ανακαλυψης δεν γινεται οταν ψαχνεις καινουργιους τοπους, γινεται οταν αποκτας καινουργιο βλεμμα" : ))

Proust

Να εισαι ομορφα παντα ετσι μεσα σου !

χάρηκα πολύ όταν είδα αυτό το ποστ γιατί μπήκα στο φόρουμ για να γράψω κάτι παρόμοιο με την Natashα :)

και εγώ θεωρώ πως κατάφερα να απαλλαχθώ από τα άσχημα συναισθήματα και άρχισα να ζω επιτέλους μετά από χρόνια!
έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου αλλά νιώθω πολύ αισιόδοξη ότι μπορώ να τα καταφέρω ακόμα καλύτερα!
επειδή είχα προβλήματα και με την διατροφή μου ( υπερφαγικά επεισόδια κτλ ) και κατάφερα να το ελέγξω νιώθω διπλά χαρούμενη!

Και τα κατάφερα αυτά χωρίς καμία βοήθεια ψυχολογική η φαρμακευτική

Απλά θεωρώ πως βρήκα το κουμπί μου!και μου πήρε πολύυυ καιρό για να το κάνω!Τώρα όμως νιώθω πιο όμορφα από ποτέ!

Καλησπέρα!

Να πω λίγα για την εμπειρία μου (και θα εκφράσω δικές μου εντυπώσεις)

Ξέρω ότι είμαι ένα καταθλιπτικό άτομο, το ένιωθα από μικρή και το νιώθω στο αίμα μου. Έχω αυτή την τάση και ξέρω πως κάποια στιγμή μπορεί να το ξαναπάθω. Γιαυτό ακριβώς φρόντισα να βρω τα ''όπλα'' μου, τους δικούς μου μηχανισμούς απέναντι στη θλίψη μου. Γιαυτό και δεν υπάρχουν συνταγές για τις ψυχικές ασθένειες, γιαυτό ζοριζόμαστε όλοι τόσο πολύ και ψάχνουμε απελπισμένα λύσεις μεταξύ μας, τι έκανες, τι μπορώ να κάνω, τι θα συμβεί στο μέλλον.

Απλά μια μέρα ένιωσα ότι βαρέθηκα να είμαι όπως είμαι, να σκέφτομαι όπως σκέφτομαι, να νιώθω όπως νιώθω. Είπα όχι σε ένα μέλλον ίδιο με το τότε παρόν μου. Κατάλαβα ότι έχασα κάποιες ευκαιρίες, έχασα κάποιο χρόνο και είχα χάσει τα όνειρά μου. Το μεγαλύτερο ''σοκ'' ήταν όταν έφερα στο μυαλό μου τα όνειρα που έκανα πριν κάποια χρόνια. Τα είχα ξεχάσει τελείως! Είπα ''ααααα ε όχι, ρε θυμάσαι τι ήθελα να κάνω μικρή? πωωωω δε το θυμόμουν, το χα ξεχάσει τελείως!''. :P Ας πούμε ότι για μια στιγμή ξαναβίωσα τον ενθουσιασμό που είχα παλιότερα. Και μου έμεινε αυτός ο ενθουσιασμός, και μάλιστα έκανα και κάποιες αρχικές μικρές κινήσεις για να ξεκινήσω πάλι το δρόμο προς το όνειρο. Παρότι είχα δυσάρεστα παιδικά χρόνια με πολλά ψυχολογικά προβλήματα, κι όμως έκανα όνειρα. Τι το διαφορετικό υπάρχει λοιπόν ανάμεσα στο παιδί με τα ψυχολογικά και στον ενήλικα με τα ψυχολογικά? Η αίσθηση του χρόνου που απομένει, της νεότητας, του ενθουσιασμού μπροστά στο άγνωστο. Τίποτα-άλλο. Και τότε περνούσα δύσκολα και τώρα περνάω δύσκολα. Θα πείτε πως έχω άδικο, κι ότι η διαφορά μεταξύ ενός παιδιού και ενός ενήλικα είναι οι εμπειρίες, οι απογοητεύσεις, η απομυθοποίηση των μεγάλων προσδοκιών. Και θα χετε δίκιο. Εκεί όμως βρίσκεται και η πρόκληση! Το να μπορείς να νιώθεις τον ενθουσιασμό και την πίστη στο όνειρο ότι κι αν σου συμβεί! Και κάπου εκεί, εγώ, βρήκα ξανά (και συνεχίζω να βρίσκω) το παιδί μέσα μου. Γιατί όσο ήμουν μέσα στην κατάθλιψη έβλεπα ότι κάθε προσπάθειά μου να βγω ακυρωνόταν από κάποια απογοήτευση που θα συναντούσα. Κι ενώ έβλεπα ότι κάνω προσπάθειες να αλλάξω τσουπ! κάτι γινόταν και έκλεινα την πόρτα μου στη ζωή.

Δεν ξέρω για σας, πάντως προσωπικά μου αρέσουν οι προκλήσεις, το να νικάς τις προκλήσεις πιστεύω σε κάνει πολύ δυνατότερο από πριν. Κάπως σα να ανεβάζει το xp σου, σου δίνει και νέα items, νέες δεξιότητες (οι gamers καταλαβαίνουν :P). Και ΠΟΤΕ δε σταματούν οι προκλήσεις, ποτέ. Και τι θα κάνεις? Θα κάτσεις να φοβάσαι μια ζωή? 'Η θα τερματίσεις τη ζωή σου γιατί φοβάσαι? Πρέπει να εξελισσόμαστε σαν μοναδικά άτομα, να βρίσκουμε τα δικά μας, μοναδικά όπλα στις προκλήσεις, να δεχόμαστε να πέφτουμε όταν δε τα καταφέρνουμε, να μη πιέζουμε τον εαυτό μας όταν δε μπορεί, να του φερόμαστε σαν ένα παιδί που θέλει κατανόηση και το χρόνο του αλλά θέλει και το σπρώξιμο του, γιατί διστάζει και φοβάται. Η ελευθερία μας θα έρθει όταν ξεπεράσουμε το φόβο, τον δεχτούμε, τον κοιτάξουμε και τον ξεπεράσουμε.

Γιαυτό όσοι προσπαθείτε να βγείτε από όλο αυτό να είστε έτοιμοι για απογοητεύσεις, να είστε έτοιμοι να πέφτετε που και που, να θυμηθείτε τα όνειρά σας ή και να φτιάξετε καινούργια, να κάνετε μικρά βηματάκια προς την πραγματοποίηση, να δίνετε αγάπη όπου μπορείτε, και πρώτα πρώτα στον εαυτό σας. Έχουν δίκιο που μας λένε να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, να αρχίσουμε να τον φροντίζουμε, να μη του κάνουμε κακό, να μην τον κατηγορούμε για τα πάντα. Έχει τόση σημασία να καταλάβουμε ότι δε φταίει η ζωή αλλά πως την κοιτάμε! Και υπάρχουν τέτοια παραδείγματα παντού, σε ανθρώπους που περνούν πολύ δύσκολα, καταστάσεις που αν τις ζούσαμε εμείς μπορεί να μην αντέχαμε, κι όμως αυτοί οι άνθρωποι τα βλέπουν αλλιώς! Και δεν πιστεύω ότι είναι θέμα χαρακτήρα, είναι θέμα θέλησης. Αλίμονο αν θα έπρεπε να δεχτούμε την κατάρα του περιορισμού του χαρακτήρα μας!! Ότι έτσι γεννηθήκαμε να τα βλέπουμε και δεν αλλάζει! Εγώ δε το δέχομαι.

Κάτι τελευταίο, δεν έχω κάνει ακόμα ψυχοθεραπεία (ούτε έχω πάρει αγωγή για κάτι). Αλλά ακόμα κι αν στο μέλλον είμαι καλά σκοπεύω να το κάνω.
Συγνώμη για τα πολλά, προσπάθησα να πω όσο πιο λίγα μπορούσα, θα μπορούσα να γράψω σελίδες

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Γιατί όσο ήμουν μέσα στην κατάθλιψη έβλεπα ότι κάθε προσπάθειά μου να βγω ακυρωνόταν από κάποια απογοήτευση που θα συναντούσα. Κι ενώ έβλεπα ότι κάνω προσπάθειες να αλλάξω τσουπ! κάτι γινόταν και έκλεινα την πόρτα μου στη ζωή.

---

Αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ παθαίνω... :-(
Έχω τόσο μεγάλα όνειρα, και ενώ μερικές (λίγες φορές), έχω τον ενθουσιασμό που λες και κάνω τις προσπάθειες, μετά κάτι γίνεται (είτε παρα τρίχα ακουμπάω το όνειρό μου και φεύγει, είτε διαβάζω για κάποιον που προχωράει και εγώ είμαι πίσω) και πέφτω πάλι στην κατάθλιψη.

Την τελευταία φορά έτυχε να'χω φτάσει πολύ κοντά σε αυτό που ήλπιζα και ονειρευόμουν για πολλά χρόνια, και θα ήταν μια πολύ καλή αρχή για να μου ανοίξει δρόμους.
Και ενώ όλα ήταν καλά, τελευταία στιγμή το έχασα μέσα από τα χέρια μου..

Αν θες κάτι πραγματικά πιστεύω οτι θα συμβεί, όσο χρόνο κι αν πάρει για να το καταφέρεις. Εμένα το όνειρό μου δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί (αν πραγματοποιηθεί) σε λιγότερο απο... 5-6-7 χρόνια!!! Κι όμως το έχω στο νου μου και κάνω ότι μπορώ, κι έχουν ήδη πέσει στο κενό κάποιες προσπάθειές μου, αλλά δε με πειράζει, γιατί απλά ΠΡΟΣΠΑΘΩ και δε το αφήνω!

Η προσπάθεια θα σε βγάλει από τη θλίψη, και το εύχομαι πραγματικά!!

Βρήκα μια εικόνα που νομίζω ταιριάζει πολύ

http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphoto...53495736_n.jpg

Κλισε. Χαζοχαρουμενο.

Γιατί βρε Στέφανε