Αρχικά, ένα μεγάλο μπράβο στην κοινότητα και στα μέλη.
Ένιωσα την ανάγκη να απευθυνθώ εδώ ώστε να απαλλαγώ, εν μέρει, από την πίεση που αντιμετωπίζω εδώ και αρκετό καιρό.
Είμαι από Αθήνα και φοιτήτρια στην Αθήνα σε ένα πολύ καλό Πανεπιστήμιο και τμήμα. Μένω με την μητέρα και τον αδερφό μου. Οι γονείς μου έχουν χωρίσει 1,5 χρόνο τώρα έπειτα από δική μου πίεση προς τη μητέρα μου. Έπρεπε και θέλαμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον εγωιστή, ανεύθυνο και συναισθηματικά ανώριμο άτομο, τον πατέρα μου. Η μητέρα μου ευτυχώς εργαζόταν οπότε δεν είχε τεθεί το θέμα κηδεμονίας. Όταν έφυγε ο πατέρας μου από το σπίτι, η μητέρα μου ήταν απερίγραπτα ευάλωτη. Επομένως, όφειλα να στηρίξω τη μητέρα και τον αδερφό μου. Κι έτσι έπραξα. Κι ενώ βρισκόμουν στην Γ'λυκείου με το άγχος των Πανελλαδικών έτρεχα να φροντίσω το σπίτι, να διαχειριστώ τα οικονομικά μας και να μας στηρίξω.
Ναι, τα κατάφερα. Βοήθησα τη μητέρα μου και τον αδερφό μου. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα εδώ στην Αθήνα. Βγήκαμε νικητές και ''κλείσαμε'' τα στόματα όλων όσων μας πολεμούσαν. Ο αγώνας μας ήταν τεράστιος και τραγικά επίπονος. 1,5 χρόνο μετά είμαστε οι 3 και έχει υπεισέλθει η ισορροπία στη ζωή μας. Βέβαια, αυτό θα ήταν το τέλος μιας όμορφης οικογενειακής ιστορίας και όλοι θα ζούσαν καλά.
Φροντίζω να μην έχω καμία επικοινωνία με τον πατέρα μου. Εκείνος προσπαθεί κατά καιρούς να με πλησιάσει. Διατροφή δεν βάζει και η μητέρα μου δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτε. Έχουμε κινηθεί εναντίον του νομικά. Οι εντάσεις στο σπίτι πολλές λόγω της πορείας των οικονομικών μας. Η μητέρα μου, ενώ είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, τώρα αρχίζει και πάλι να παίρνει την κατηφόρα. Φοβάται την μοναξιά, φοβάται μήπως δεν αντέξει να μας προσφέρει όσα θέλουμε, φοβάται να στηριχτεί στον εαυτό της. ''Σήκωσα'' στην πλάτη μου όλη την οικογένειά μου και θα το ξαναέκανα.
Τώρα όμως, λύγισα κι εγώ. Δεν έχω άλλες δυνάμεις ώστε να κρατήσω τις ισορροπίες και να γίνω συγχρόνως ''μαμά-αδερφή-κόρη-στήριγμα''.
Ενώ αντιμετωπίζαμε αυτά τα προβλήματα εγώ περνούσα και τη φάση της αποδοχής της σεξουαλικής μου ταυτότητας. Πάλευα με τον εαυτό μου ώστε να το αποβάλλω διότι γνώριζα πως θα έχει δυσκολίες. Μίλησα με φίλους. Με στήριξαν, το αποδέχτηκα και μέχρι στιγμής έχω κάνει 3 σχέσεις με κοπέλες.
Οι σχέσεις αυτές πέρασαν από 40 κύματα. Ψέματα στη μαμά, ψέματα στον αδερφό, ψέματα παντού μόνο και μόνο για να προστατέψω εμένα και τη σχέση μου.
Ζούσα διπλή ζωή. Γύριζα σπίτι και έπρεπε να αναλάβω και να λύσω τα προβλήματα που είχαν προκύψει και απ την άλλη έπρεπε να βρω τρόπο να κρύψω εμένα και τα νιώθω μου. Τα κατάφερα. Κατάφερα να ζω με αυτό τον τρόπο αρκετό καιρό. Σήμερα όμως είναι διαφορετικά. Νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου, να απαλλαγώ από τα οικογενειακά προβλήματα-βάρη και να τα βρω με τον εαυτό μου. Πρόσφατα δημιούργησα μια σχέση με μια κοπέλα πολύ μεγαλύτερη μου. Άρχισα να ζω ξανά, να χαμογελώ, να γελώ με την ψυχή μου, να είμαι ευτυχισμένη. Εκείνη με ερωτεύτηκε ενώ εγώ όχι. Της το ξεκαθάρισα και στο τέλος έφυγε για να μην πληγωθεί. Έμεινα μόνη. Ξανά. Τώρα πρέπει πάλι να λύσω τα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει στο σπίτι, έχω να αφιερώσω ανύπαρκτο χρόνο στον εαυτό μου και να βοηθήσω τη μητέρα μου να ορθοποδήσει ξανά.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΟΜΩΣ. ΚΟΥ-ΡΑ-ΣΤΗ-ΚΑ.
Κουράστηκα να λέω ψέμματα.
Κουράστηκα να τους φροντίζω όλους εγώ.
Κουράστηκα να παίζω θέατρο.
Τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να επισκεφθούμε κάποιον ειδικό.
Παθαίνω κρίσεις πανικού σχεδόν καθημερινά. Βουλιάζω όλο και περισσότερο στα σκ@τ@.
Η μαμά μου με έχει ανάγκη κι εγώ ξεσπώ τα νεύρα μου επάνω της δίχως να κατανοεί το γιατί.
Τον τελευταίο καιρό έχω κλειστεί σπίτι, ούτε να κλάψω μπορώ. Η σχολή μου περνάει αδιάφορη.
Νιώθω απογοητευμένη. Έχω απελπιστεί. Η κατάσταση χειροτερεύει κι εγώ τι κάνω?
Ευχαριστώ αν με διάβασε κάποιος. Ευχαριστώ ακόμα κι αν δεν ανταποκριθεί κανείς.
