Παραιτηθηκα

ειμαι 23 χρονων και παραιτηθηκα...σπουδαζα 4 χρονια και βλεπω το ονειρο μ να απομακρυνεται ολο και περισσοτερο απο εμενα.βλεπω ανθρωπους γυρw μου π μπορουν ακομα να κανουν ονειρα κ εγω απορω πως.παντα ημουν καταθλιπτικο ατομο αλλα τωρα το νιωθω εντονα στο πετσι μ οταν δεν θελω να ξυπνησω το πρωι,οταν παρακαλαω να με παρει ο θεος κοντα του,οταν κλαιω με το παραμικρο και νιωθω σαν καποιος να εχει ρουφηξει καθε ιχνος ζωης απο μεσα μ..και αναρωτιεμαι:αξιζει να το παλεψω η θα νιωσω ανακουφιση αν παραδοθω στο γαληνιο κ τοσο γνωριμο πια για μενα αισθημα???

ελλινα .... έχεις απογοητευτεί με τη σχολή σου ... δεν ξέρεις τι να κάνεις ... δεν σου αρέσει τελικά αυτό που σπούδαζες ... τι απο όλα .. ξαφνικά .. έτσι αυτή η απογοήτευση ..

Τι σε οδήγησε Ελλίνα στην παραίτηση;;; Κάποιες αποτυχίες μήπως ή η έλλειψη έλκυσης για πράγματα και καταστάσεις που θα ήθελες να κατακτήσεις ή αποκτήσεις;;;

Τι σπούδαζες;;;

παντα υπηρχε δεν ηρθε ξαφνικα..την σχολη την τελειωσα,αυτο που αγαπαω ομως δεν μ δινει κανενας την ευκαιρια να κανω..αυτη η σχολη ηταν η τελευταια μ ελπιδα να σωθω απ την καταθλιψη αλλα χαθηκε κ αυτη

Τι σπούδασες Ελλίνα;;; Και τι είναι αυτό που αγαπάς;;; Και η ευκαιρία να εξασκήσεις αυτό που αγαπάς γιατί εξαρτάται από άλλον-άλλους;;;

το ιδιο ακριβως συναιβει και την κοπελα .. το ειχε δεδομενο πως θα ασχοληθει με τη σχολη της και πτπ αλλο στον κοσμο .... οταν τελειωσε ομως και επρεπε να αντιμετωπισει ξεκαθαρα τα πραγματα πελαγωσε γιατι δεν ηξερε απο που να αρχισει ... που θα βρει απασχοληση σχετικα με το αντικειμενο της κλπ ... δεν μπουσε να φανταστει τον εαυτο της μετα απο 4 χρονια σπουδων να πιασει δουλεια σε καφετερια ... ελα μου ομως που εμεις η ανρωποι κανουμε σχεδια και ο Θεος κανει τα δικα του .... αν καταλαβα καλα και εσυ δεν μπορεις να βολευτεις καπου σωστα>> και εισαι απογοητευμενη γιαυτο ....

εμποροπλοιαρχων..ισως το ονειρο ειναι γραφτο να παραμεινει ονειρο ομως...

αχχ βρε ελλινα μου .. και εγω οταν εδωσα πανεληνιες και δεν περασα γιαυτο το λογο δεν ξαναεδωσα για να μην στεναχωριεμαι στο μερα ... θα μου πεις ολοι δεν σκεφτομαι τοσο κουτα οσο εγω .. δικιο εχεις .. αλλα τωρα τι κανεις .. πως προχωρας .. σκυβεις το κεφαλι και φορας μαυρα ρουχα .. τι γινεται .. πρεπει να αντιδρασεις .. δεν τελειωσαν ολα .. καπου υπαρχει φως και πρεπει να το βρεις και να βγεις απο το σκοταδι .. δεν ειμαστε γενημενοι για να ζουμε στο σκοταδι .. τρομαζουμε >)

Quote:

---

Originally Posted by ellina

ειμαι 23 χρονων και παραιτηθηκα...σπουδαζα 4 χρονια και βλεπω το ονειρο μ να απομακρυνεται ολο και περισσοτερο απο εμενα.βλεπω ανθρωπους γυρw μου π μπορουν ακομα να κανουν ονειρα κ εγω απορω πως.παντα ημουν καταθλιπτικο ατομο αλλα τωρα το νιωθω εντονα στο πετσι μ οταν δεν θελω να ξυπνησω το πρωι,οταν παρακαλαω να με παρει ο θεος κοντα του,οταν κλαιω με το παραμικρο και νιωθω σαν καποιος να εχει ρουφηξει καθε ιχνος ζωης απο μεσα μ..και αναρωτιεμαι:αξιζει να το παλεψω η θα νιωσω ανακουφιση αν παραδοθω στο γαληνιο κ τοσο γνωριμο πια για μενα αισθημα???

---

Ο Θεός δεν σε έχει πάρει κοντά του,και δεν θέλει να σε πάρει κοντά του τόσο απλά.
Όνειρα.Μια τόσο βαριά λέξη.Είμαι σίγουρος οτι και εσύ έχεις κάπου εκεί μέσα στην ψυχούλα σου,καρφιτσωμένα τα όνειρα σου.Και διστάζεις να τα πιάσεις και να χρησιμοποιήσεις ώστε να παραδοθείς?Τόσο άμαχα?23 χρονών,και να εγκαταλείψεις χωρίς να πολεμήσεις?
Για ποιόν λόγο απομακρύνεται το όνειρο σου?Σκέψου,είναι εφικτό να το προλάβεις?Αντικειμενικά.
Κυνηγησέ το!
Μην επικεντρώνεσαι στους άλλους.Κάπου θα τους βλέπεις να έχουν ζήσει περισσότερα πράγματα(γιατί έτσι ισχυρίζονται),και άλλα τόσα.
Κοίτα εσύ τι μπορείς να κάνεις,εκτός από αυτό το πολύ άσχημο που πιστεύω να καταλαβαίνεις και εσύ ξεστόμισες.
Θα αισθανθείς γαλήνη όταν θα δεις να βαδίζεις προς το όνειρο σου,όχι όταν το έχεις παρατήσει.
Την ζωή που έχουμε ο Θεός μας την έδωσε για να την ζήσουμε όχι για να πούμε δεν την θέλω γιατί είμαστε κλειστόμυαλοι.
Χρωστάς πολλά μαθήματα και δυσκολεύεσαι να ανταπεξέλθεις?
Προσπάθησε το όσο δεν πάει.

ξερεις δεν ειμαι απ αυτους π τα περιμενουν ολα στο πιατο κ παραπονιουνται με το παραμικρο..ξαχτηκα πολυ το παλεψα,προσπαθησα να βρω εναλλακτικες λυσεις,αλλο αντικειμενο απασχολησης αλλα τπτ απο αυτα δεν πετυχε.δεν θελω να ειμαι κλαψιαρα κ αν ειμαι ζητω συγνωμη.εχω αρχισει να αποχομαι την κατασταση,δεν ειναι ολοι για ολα θα μ πεις..απλα το σκοταδι δεεν με τρομαζει πια ειναι ο φιλος μ,το αποκουμπι μ...κ αυτο με τρομαζει πιο πολυ απ ολα,οτι εχει αρχισει να μ αρεσει..

ελλινα εχεις σχεση αν επιτρεπεται ....

4 χρονια κ ειναι ο,τι καλυτερο μ συνεβη ποτε απλα δεν μπορω να τ μιλησω γι αυτο,δεν ξερω γιατι..νιωθω πως πρεπει να ειμαι δυνατη για ολους,ολοι αυτο περιμενουν απο εμενα..λενε δεν εχεις αναγκη εσυ εισαι δυναμικη θα τα καταφερεις..εγω ομως νιωθω την δυναμη μ να μ εγκαταλειπει μερα με την μερα κ απλα θελω να κοιμηθω...

Quote:

---

Originally Posted by ellina

ξερεις δεν ειμαι απ αυτους π τα περιμενουν ολα στο πιατο κ παραπονιουνται με το παραμικρο..ξαχτηκα πολυ το παλεψα,προσπαθησα να βρω εναλλακτικες λυσεις,αλλο αντικειμενο απασχολησης αλλα τπτ απο αυτα δεν πετυχε.δεν θελω να ειμαι κλαψιαρα κ αν ειμαι ζητω συγνωμη.εχω αρχισει να αποχομαι την κατασταση,δεν ειναι ολοι για ολα θα μ πεις..απλα το σκοταδι δεεν με τρομαζει πια ειναι ο φιλος μ,το αποκουμπι μ...κ αυτο με τρομαζει πιο πολυ απ ολα,οτι εχει αρχισει να μ αρεσει..

---

Η αποδοχή ωστόσο των καταστάσεων που δεν μας ικανοποιούν και οι φιλικότητες με το σκοτάδι δεν βοηθούν και πιστεύω να το καταλαβαίνεις και εσύ η ίδια.
Δεν είσαι κλαψιάρα κοπέλα μου,και μην ξαναζητήσεις συγνώμη όλοι γραφτήκαμε στο φορουμ για κάποιον λόγο.
Πιστεύω οτι έχεις περάσει πολλά για να λες οτι δεν τα παρατάς και εύκολα.Αλλά με συγχωρείς,αποκλείεται όλοι οι δρόμοι να οδηγούν σε αδιέξοδο,και σε μια τόσο όμορφη ηλικία να κάνεις λόγο για παραίτηση ονείρων,παραίτηση ζωής..
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω προκειμένου να σε βοηθήσω.Δεν αναφέρεσαι σε κάποιο κομμάτι συγκεκριμένα.
Δεν σου κάνει η σχολή που είσαι?Δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της?

μιλησε του μη κανεις το λαθος και το κρατας μεσα σου .... θα σε στριμωξει .... αν του μιλησεις θα βρεθει λυση .... και εσυ θα νιωσεις καλυτερα ... ενα βαρος κομμενο στα δυο γινεται μισο και μισο ..... μιλησε του .....

αντιθετως μ αρεσει κ με εξιταραν οι απαιτησεις του επαγγελματος του ναυτικου αλλα οταν κανενας δεν σ δινει την ευκαιρια να κανεις αυτο στο οποιο ξερεις οτι εισαι καλος απογοητευεσαι..κ η απογοητευση παει πακετο με την θλιψη κ αυτη με την σειρα της στην καταθλιψη..απλα θελω να κοιμηθω..μερικες φορες συνερχομαι κ λεω οτι δεν θα τα παρατησω ετσι ευκολα αλλα μετα ξαναγυρναω στα ιδια.σαν φαυλος κυκλος η ζωη μ

απλα δεν γινεται..εχει τα δικα του προβληματα να αντιμετωπισει δεν θελω να γινομαι βαρος σε κανεναν..επειτα φοβαμαι γι αυτον δεν θελω να τον παρω μαζι μ στη κατηφορα,θελω κ προσπαθω να ειμαι δυνατη γι αυτον για οσο αντεχω ακομα.μετα δεν ξερω..

μιλησε του :)))

Ελλίνα αν και είναι ανδροκρατούμενο το επάγγελμα του ναυτικού εν τούτοις στο εξωτερικό, έχω την αίσθηση, πως έχεις πολλές πιθανότητες να βρεις θέση εργασίας. Έψαξες για ευκαιρίες σε εξωχώριες εταιρείες;;; Νομίζω πως εύκολο είναι μέσω διαδικτύου, αν και αγνοώ παντελώς το αντικείμενο σου.

Ελινάκι, επειδή κι εγώ έχω περάσει κάτι παρόμοιο, περισσότερο στην περίοδο της εφηβείας μου, σου λέω το εξής: Μην ζεις απλώς επειδή φοβάσαι να πεθάνεις... Ζήσε και πάλεψε για μία καλύτερη ζωή. Δεν σε πήραν σε δουλειές που έχουν να κάνουν με το αντικείμενο που σπούδασες, ε και????? Ξέρεις πόσοι άνεργοι διπλωματούχοι υπάρχουν εκεί έξω που δεν έχουν καν μία σχέση όπως εσύ? Έπειτα, συμβαίνει και το αντίθετο. Ξέρεις πόσοι συμβιβάζονται με την μέτρια δουλειά τους αλλά είναι μόνοι και δυστυχισμένοι αφού δεν έχουν κανένα δίπλα τους? Είδες λοιπόν που υπερτερείς κι εσύ σε κάποια πράγματα έναντι των άλλων? :) Έτσι είναι αυτά. Είμαι σίγουρη ότι αφού είσαι 4 χρόνια με τον άνθρωπό σου, κάτι θα έχει καταλάβει και αυτός ότι σε απασχολεί. Αν τον νοιάζεσαι όντως, μοιράσου τους προβληματισμούς σου μαζί του και άφησέ τον να σε βοηθήσει. Ποιος ο λόγος τότε να έχουμε σχέσεις όταν δεν μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας??? Μόνο για να περνάμε καλά? Εκτός κι αν μας κρύβεις κάτι, όπως πχ ότι τα 4 χρόνια μαζί του δεν είναι και τόσο ρόδινα... Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο κόσμος μας έχει ανάγκη το χαμόγελο και την αισιοδοξία των νέων. Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και προβλήματα και αναποδιές και μερικές φορές νομίζεις ότι όλοι σε κυνηγάνε και το σύμπαν τα έβαλε μαζί σου, όμως κάνε υπομονή και συμβιβάσου προς το παρόν με κάτι διαφορετικό από τα θέλω σου. Και που 'σαι, έμαθα ότι και στον " Άλλο κόσμο ", δεν δέχονται άλλες επισκέψεις, η κρίση βλέπεις χτύπησε και την πόρτα του..... :)))) Χαμογέλα βρε κοριτσάκι, ομόρφυνε τον κόσμο!