Πώς θεραπεύτηκα από τη σχιζοφρένεια
Μερικές φορές ακούω ακόμα και φωνές να λένε το όνομά μου. Με τη πάροδο του χρόνου η αρρώστεια μου βγήκε εκτός ελέγχου και η διάθεσή μου κυμαινόταν μεταξύ του „πολύ καλύτερα“ και του „πολύ χάλια“. Πολύ συχνά δεν σηκωνόμουν ούτε καν από το κρεββάτι και ήμουν τόσο καταθλιπτική, που έμενα να κοιτάω για ώρες την οροφή. Σκεφτόμουν μάλιστα να πάρω χάπια, γιατί δεν ήθελα να ζήσω άλλο.
Τα προβλήματά μου άρχισαν όταν ήμουν 12 χρονών και αρρώστησα. Η διάγνωση ήταν πνευματική ασθένεια. Αντιμετώπιζα δυσκολίες με τον ύπνο και ζούσα με το φόβο ότι θα μου συμβεί κάτι κακό, όπως για παράδειγμα να μην ξυπνήσω ποτέ. Έκανα πάντα αρνητικές σκέψεις και είχα την εντύπωση ότι κάποιος άλλος ελέγχει το νου μου. Μερικές φορές ακούω ακόμα και φωνές να λένε το όνομά μου. Με τη πάροδο του χρόνου η αρρώστεια μου βγήκε εκτός ελέγχου και η διάθεσή μου κυμαινόταν μεταξύ του „πολύ καλύτερα“ και του „πολύ χάλια“. Πολύ συχνά δεν σηκωνόμουν ούτε καν από το κρεββάτι και ήμουν τόσο καταθλιπτική, που έμενα να κοιτάω για ώρες την οροφή. Σκεφτόμουν μάλιστα να πάρω χάπια, γιατί δεν ήθελα να ζήσω άλλο.
Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για έξι ακόμα χρόνια και με τον καιρό. Καταλόγιζα στον εαυτό μου ότι ήμουν άχρηστη και φρικτή, και ότι ο Θεός δεν θα συγχωρούσε ποτέ έναν αμαρτωλό άνθρωπο σαν και μένα. Επειδή η σχέση μου με την οικογένειά μου δεν ήταν καλή, δεν υπήρχε κανείς με τον οποίο να μπορούσα να μιλήσω. Γι’ αυτούς αποτελούσα πάντα μία απογοήτευση και την πηγή προβλημάτων. Ό,τι και να έκανα το έβλεπαν στραβά. Κανένας δεν ήθελε να έχει σχέση, οποιασδήποτε μορφής, μαζί μου. Έτσι, δεν είχα καθόλου φίλους και κανέναν στον οποίο να μπορούσα ν΄απευθυνθώ.
Σε κάποια φάση η κατάστασή μου επιδεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρχίσω να βλέπω σκοτεινές μορφές να με κυνηγούν και να με επιτίθονται. επίσης, έβλεπα τις φιγούρες, που απεικονιζόταν στους πίνακες του τοίχου μου, να μεταβάλλονται σε σατανικές μορφές. Μια φορά κλείστηκα στο δωμάτιό μου και τσίριζα όλη τη νύχτα από φόβο ότι θα πεθάνω. Το επόμενο πρωί οι γονείς μου με πήγαν σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου και εγκλείστηκα. Φοβόμουν κάθε έναν από την οικογένειά μου και η διάγνωση του νοσοκομείου ήταν ότι ήμουν σχιζοφρενής. Σε εκείνο το μέρος ο φόβος μου γινόταν μεγαλύτερος.
Μου χορήγησαν μια μεγάλη ποσότητα ισχυρών φαρμάκων, έχοντάς με δεμένη σε ένα κρεββάτι. Τα φάρμακα είχαν πολλές παρενέργειες, μεταξύ άλλων σπασμούς, επιληπτικές κρίσεις και απάθεια σε όλο το σώμα. Αυτά τα φάρμακα μου χορηγούνταν δέκα μέρες συνεχώς, και οι παρενέργειες διαρκούσαν μισή ώρα μετά την παροχή τους. Όλα αυτά χειροτέρευαν την κατάστασή μου ακόμη περισσότερο. Για πολύ καιρό δεν ήμουν σε θέση ούτε καν να κουνηθώ. Ήμουν ουσιαστικά παράλυτη, παρότι ένοιωθα ακόμη τους πόνους. Βρισκόμουν στο νοσοκομείο παρά τη θέλησή μου και ήθελα να φύγω. Τα δικαστήρια όμως καθόρισαν τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Κανένας από την οικογένειά μου, ούτε από τις νοσοκόμες δεν με στήριζε με κάποιο τρόπο. Ούτε καν με πίστευαν, όταν τους παραπονιόμουν για τους φοβερούς πόνους. Μετά το εξιτήριο, έπρεπε να συνεχίσω να παίρνω δυνατά φάρμακα καθημερινά και σε μεγάλες δόσεις, ενώ παράλληλα ένας ψυχίατρος επέβλεπε τακτικά την κατάσταση μου.
Λόγω της αρρώστειάς μου δεν ήταν δυνατόν να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Το ίδιο αδύνατον ήταν να κάνω μια επαγγελματική εκπαίδευση. Οι γονείς μου με απειλούσαν ότι θα με ξαναπάνε στο ψυχιατρείο, ενώ οι δικηγόροι θα μου αφαιρούσαν την δικαιοπρακτική ικανότητα, αν δεν άρχιζα να δουλεύω. Μέσα σε αυτό το κλίμα άρχισα να δουλεύω σε ένα γραφείο ως γραμματέας με σύμβαση μερικής απασχόλησης. Αυτό από μόνο του αποτελούσε θαύμα, καθώς κανένας δεν διορίζει κάποιον, που έρχεται από το ψυχιατρείο. Μετά απ΄ένα χρονικό διάστημα το αφεντικό μου άρχισε να μου μιλάει για την Βίβλο. Μου είπε πως ακόμα και σήμερα ο Ιησούς θεραπεύει ανθρώπους. Ρωτώντας την καρδιά μου ήξερα ότι έλεγε την αλήθεια. Γι’ αυτό το λόγο τον ακολούθησα σε μια χριστιανική συνάθροιση. Πίστευα πως, αν λάβαινα το Άγιο Πνεύμα, θα γιατρευόμουν αμέσως από τα δεινά μου. Πήρα την απόφαση ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στο δρόμο του Θεού. Μόλις έλαβα το Άγιο Πνεύμα, θεραπεύτηκα ολοκληρωτικά. Πέταξα αμέσως όλα μου τα φάρμακα και δεν ένοιωσα καμία παρενέργεια από τα συμπτώματα στέρησης, που συνήθως ακολουθούν.
Κατόπιν τούτου, ήμουν σε θέση να δουλέψω στη θέση μου με ολική σύμβαση και άρχισα μια εντελώς καινούρια ζωή. Τώρα πια έχω πολλούς φίλους, κυρίως στην Κοινότητα. Μου δείχνουν αληθινή αγάπη, με φροντίζουν και αυτό είναι αμοιβαίο. Ταξίδεψα δύο φορές στην Αυστραλία και σπουδάζω τώρα στο Πανεπιστήμιο Νοσολευτικής στο Dundee. Ελπίζω το αρνητικό μου παρελθόν να με βοηθήσει να δείξω την ανάλογη συμπόνοια σε άλλους ανθρώπους και να κάνω αυτή τη φορά τα πράγματα σωστά. Ακόμα και οι γονείς μου πρέπει να παραδεχθούν ότι σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος και ότι διάγω μια φυσιολογική ζωή. Η αρρώστειά μου δεν επανήλθε ποτέ από τότε που έγινα χριστιανή, ενώ η ζωή μου καλυτερεύει περιοδικά. Εδώ και έξι χρόνια έχω λυτρωθεί από τα δεινά της αρρώστειάς μου και σύντομα θα πάρω το πτυχίο μου ως εξειδικευμένη νοσοκόμα. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που έχω σωθεί και αποτελώ μέρος αυτής της Κοινότητας, η οποία είναι η οικογένειά μου στο όνομα του Χριστού.
Τιμή και δόξα στον Κύριο για όλα αυτά τα θαύματα.
http://www.cai.org/el/pos-therapeyti...i-sxizofreneia
Παιδια αυτα ειναι για γελοια ε.Ελπιζω να μην τα παιρνει κανες σοβαρα...
