Στα όρια...

Καλησπέρα για άλλη μια φορά σε όλους!
Οι περισσότεροι θέτουμε όρια στη ζωή μας...
"Αν δεν αδυνατίσω μέχρι το καλοκαίρι, θα πάω σε ειδικό". "Αν δε παντρευτώ μέχρι τα 30, θα κλειστώ σε μοναστήρι". "Αν δε βρω δουλειά μέχρι το Πάσχα, θα φύγω εξωτερικό". Κ το δικό μου όριο? "Αν δε μείνουμε μαζί μέχρι τα μισά του χρόνου, θα χωρίσω".
Άραγε πρέπει να βάζουμε τέτοιου είδους όρια στη ζωή μας κ πόσο μάλλον στη σχέση μας? Πρέπει να λειτουργούμε ασκώντας βέτο? όταν όμως έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ότι τίποτα δεν αλλάζει κ δεν έρχεται αυτό το κάτι που θα μας ικανοποιήσει κ θα μας κάνει να πούμε "ναι, έκανα κάτι", τότε? Γονατίζουμε κ τα παρατάμε?
Όταν όμως κ η υπομονή μας έχει όρια κ αρχίζουν να εξαντλούνται?

Κοπελιά αντί για όρια βαζε στόχους ο στόχος δεν έχει όρια τα όρια απλά σε βοηθάνε να πάρεις μια απόφαση αρκεί να τα τοποθετήσεις εκεί που πρέπει κ να ζυγίσεισ την κατάσταση όταν φτάνεις κοντά στο όριο εμένα το όριο μ φαίνεται βλακεία εκτίμηση πως θα πάνε τα πράγματα κ ανάλογα να κινηθείσ ναι στόχους ναι αλλά όρια σαν αυτα π περιγραφείσ είναι παιδικά πόσο χρόνων είσαι;

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κοπελιά αντί για όρια βαζε στόχους ο στόχος δεν έχει όρια τα όρια απλά σε βοηθάνε να πάρεις μια απόφαση αρκεί να τα τοποθετήσεις εκεί που πρέπει κ να ζυγίσεισ την κατάσταση όταν φτάνεις κοντά στο όριο εμένα το όριο μ φαίνεται βλακεία εκτίμηση πως θα πάνε τα πράγματα κ ανάλογα να κινηθείσ ναι στόχους ναι αλλά όρια σαν αυτα π περιγραφείσ είναι παιδικά πόσο χρόνων είσαι;

---

Όταν αυτα τα όρια δεν ειναι τίποτα άλλο παρα οι στόχοι? Όταν επένδυσες χρόνια σ' αυτους τους στόχους και τους βλέπεις να μετατρέπονται σε απραγματοποίητους?
Αυτοι ήταν οι στοχοι σου, αυτα ήθελες στη ζωη σου, μεσα σου δεν θελεις αλλους στοχους επειδη αυτο ειναι αλλαγη πορείας. Οταν κάνεις αυτη την αλλαγη πορειας δε θα σαι ευτυχισμένος, θα βασανίζεσαι από το απωθημενο για τους στοχους που εχασες. Προφανως αν δεν ειχαμε προβλημα με τους στοχους μας δε θα μασταν εδω.

Καλημερα! Καταρχας elis βαλε κ καμια τελεία, δε βγαίνει νοημα απ αυτα που λες...

Ioanni δλδ τι θα προτεινες εσυ; να συνεχισω με τα ματια καρφωμενα σ αυτους τους στοχους
που καθε αλλο παρα πραγατοποιουνται; ειμαι 27 χρονων κ η υπομονη μου εχει αρχισει να εξαντλειται. Αρχιζω λοιπον κ φτανω στα ορια μου...

στοχους εννοεις αυτα που λες στο πρωτο σου μηνυμα δλδ αδυνατισμα, γαμο, δουλεια, χωρισμο αν δεν μεινετε (?) μαζι μεχρι τα μισα του χρονου? γινε πιο σαφης....
αν αυτοι ειναι οι στοχοι εγω δεν τους βρισκω απραγματοποίητους.
εκτος κι αν αυτες τις μερες σου συνεβηκε κατι που σου προκαλει απελπισια και γι αυτο μιλας μ αυτο το ύφος. Μπορει να συμβαινει και το άλλο, η μεχρι σημερα μεθοδολογια σου στο να τους πραγματωσεις να ναι λανθασμενη και αρα εκει θα πρεπει να εστιασεις την προσοχη σου.

Εαν εξαρταται απο το ετερον ημισυ για να πραγματοποιηθει ενας στοχος και δεν πραγματοποιηται .... δεν μπορεις να πεις οτι απετυχες καπου , δεν ειναι στο χερι σου ως επι των πλειστων. Πρεπει να ζυγισεις τα θελω σου και να παρεις αποφασεις.

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Καλησπέρα για άλλη μια φορά σε όλους!
Οι περισσότεροι θέτουμε όρια στη ζωή μας...
"Αν δεν αδυνατίσω μέχρι το καλοκαίρι, θα πάω σε ειδικό". "Αν δε παντρευτώ μέχρι τα 30, θα κλειστώ σε μοναστήρι". "Αν δε βρω δουλειά μέχρι το Πάσχα, θα φύγω εξωτερικό". Κ το δικό μου όριο? "Αν δε μείνουμε μαζί μέχρι τα μισά του χρόνου, θα χωρίσω".
Άραγε πρέπει να βάζουμε τέτοιου είδους όρια στη ζωή μας κ πόσο μάλλον στη σχέση μας? Πρέπει να λειτουργούμε ασκώντας βέτο? όταν όμως έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ότι τίποτα δεν αλλάζει κ δεν έρχεται αυτό το κάτι που θα μας ικανοποιήσει κ θα μας κάνει να πούμε "ναι, έκανα κάτι", τότε? Γονατίζουμε κ τα παρατάμε?
Όταν όμως κ η υπομονή μας έχει όρια κ αρχίζουν να εξαντλούνται?

---

Άλλο όρια και άλλο στόχοι. Αν δεν αδυνατίσω μέχρι το καλοκαίρι θα απευθυνθώ σε ειδικό ή αν δεν βρω δουλειά ως τότε θα φύγω στο εξωτερικό, είναι στόχοι που αν δεν πραγματοποιηθούν μέχρι ένα χρονικό περιθώριο που θέτουμε, έχουμε αποφασίσει να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Αυτοί οι στόχοι έχουν να κάνουν καθαρά με μας.(Για το μοναστήρι και τον γάμο δεν το σχολιάζω).
Στην περίπτωση της σχέσης σου όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί, έχεις να κάνεις με έναν άλλον άνθρωπο, που για κάποιους λόγους, δεν θέλει το ίδιο με σένα την συγκεκριμένη στιγμή. Σημασία έχει, για ποιους λόγους δεν θέλει αυτό που θέλεις κι εσύ και φαντάζομαι ότι το έχετε συζητήσει. Αν προκύπτει ότι απλά αποφεύγει την συμβίωση, γιατί δεν σ' αγαπάει αρκετά (να το πω χοντρά), τότε πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να παραμείνεις με κάποιον που σ' αγαπάει λίγο ή όχι.
Αν πάλι, σ' αγαπάει αλλά βλέπει διαφορετικά τα πράγματα, τότε πάλι πρέπει να αποφασίσεις αν το αποδέχεσαι αυτό ή όχι. Αν για παράδειγμα, για σένα είναι πιο σημαντικό να συμβιώσεις ή να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια και ο φίλος σου, αν και σ' αγαπάει, δεν θέλει κάτι τέτοιο στη ζωή του και είναι αμετακίνητος, τότε ζυγίζεις τα πράγματα και αποφασίζεις τι θα κάνεις.
Άλλο τα τελεσίγραφα, που κατά τη γνώμη μου είναι κάποιου είδους εκβιασμός για να πετύχεις αυτό που θέλεις και άλλο να έχεις αποφασίσει τι πραγματικά θέλεις και να είσαι ξεκάθαρη απέναντί του.

Αστι έτσι είναι το στυλ γραφήσ σίγμα τελικό κ τελεία κόμμα κλπ απλά δεν μπαίνουν εχω κ ένα ακόμα στυλ γραφήσ όταν τρόλαρω

Quote:

---

Originally Posted by elis

Αστι έτσι είναι το στυλ γραφήσ σίγμα τελικό κ τελεία κόμμα κλπ απλά δεν μπαίνουν εχω κ ένα ακόμα στυλ γραφήσ όταν τρόλαρω

---

Γιατί, λείπουν τα κουμπιά από το πληκτρολόγιο; Πάντως, είναι αλήθεια ότι δεν διαβάζεσαι ρε φίλε! Μόνο εσύ καταλαβαίνεις τι θες να πεις.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Γιατί, λείπουν τα κουμπιά από το πληκτρολόγιο; Πάντως, είναι αλήθεια ότι δεν διαβάζεσαι ρε φίλε! Μόνο εσύ καταλαβαίνεις τι θες να πεις.

---

αυτη ειναι η μαγκια καλη μου εγω θελω να πω κατι κ το λεω οποιοσ το βρισκει ενδιαφερον κ ξερει τι λεω το πιανει με τη μια οι υπολοιποι απλα ψαχνουν τα γραμματα κ δεν με νοιαζει ποιοσ καταλαβαινει τι εγω απλα θελω να τα πω

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Καλησπέρα για άλλη μια φορά σε όλους!
Οι περισσότεροι θέτουμε όρια στη ζωή μας...
"Αν δεν αδυνατίσω μέχρι το καλοκαίρι, θα πάω σε ειδικό". "Αν δε παντρευτώ μέχρι τα 30, θα κλειστώ σε μοναστήρι". "Αν δε βρω δουλειά μέχρι το Πάσχα, θα φύγω εξωτερικό". Κ το δικό μου όριο? "Αν δε μείνουμε μαζί μέχρι τα μισά του χρόνου, θα χωρίσω".
Άραγε πρέπει να βάζουμε τέτοιου είδους όρια στη ζωή μας κ πόσο μάλλον στη σχέση μας? Πρέπει να λειτουργούμε ασκώντας βέτο? όταν όμως έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ότι τίποτα δεν αλλάζει κ δεν έρχεται αυτό το κάτι που θα μας ικανοποιήσει κ θα μας κάνει να πούμε "ναι, έκανα κάτι", τότε? Γονατίζουμε κ τα παρατάμε?
Όταν όμως κ η υπομονή μας έχει όρια κ αρχίζουν να εξαντλούνται?

---

Συμφωνώ με όσα σου έγραψε η marian_m.

Επίσης, θα έλεγα ότι ειδικά στον τομέα 'σχέσεις' δεν είναι καλό να ζούμε σε μια κατάσταση ατέλειωτης υπομονής και αναμονής, ούτε σε έναν συνεχή αγώνα. Μήπως είσαι σε μια κατάσταση που σε αφήνει ανικανοποίητη και μένεις με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει? Αν ναι, η πόρτα της εξόδου δεν σημαίνει ότι 'τα παρατάς', ούτε ότι 'γονάτισες'. Κάποιες φορές χρειάζεται και να φεύγουμε.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Συμφωνώ με όσα σου έγραψε η marian_m.

Επίσης, θα έλεγα ότι ειδικά στον τομέα 'σχέσεις' δεν είναι καλό να ζούμε σε μια κατάσταση ατέλειωτης υπομονής και αναμονής, ούτε σε έναν συνεχή αγώνα. Μήπως είσαι σε μια κατάσταση που σε αφήνει ανικανοποίητη και μένεις με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει? Αν ναι, η πόρτα της εξόδου δεν σημαίνει ότι 'τα παρατάς', ούτε ότι 'γονάτισες'. Κάποιες φορές χρειάζεται και να φεύγουμε.

---

Γιατι χρειαζεται και να φευγουμε? Καποιες φορες η αναμονη αξιζει τον κοπο...

Και βέβαια αξίζει τον κόπο... ακριβώς όπως το λες: κάποιες φορές. Κάποιες άλλες όχι.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Και βέβαια αξίζει τον κόπο... ακριβώς όπως το λες: κάποιες φορές. Κάποιες άλλες όχι.

---

Πες μου κατι σε παρακαλω. Πώς καταλαβαινεις οτι αξιζει τον κοπο? Εννοω αν συναισθηματικα εισαι εμπλεκομενος, πώς διαχωριζεις αυτο το 'αξιζει τον κοπο?' Και αμα περασεις την πορτα και τελικα εχεις κανει λαθος?

Εντάξει, καλό είναι να βάζουμε στόχους και να τους κυνηγάμε. Καλό είναι να θέτουμε όρια και να τα τηρούμε. Αρκεί να μην αποκλείουμε το απρόοπτο από τη ζωή μας. Να μη μετατραπούμε σε προγραμματισμένες μηχανές, κάτι σαν terminators...

Οι στόχοι αναθεωρούνται όταν δεν εξυπηρετούν πλέον τις ανάγκες μας. Τα όρια μετατοπίζονται όταν η περίσταση απαιτεί ευελιξία. Δε λέω να πάμε στο άλλο άκρο και να είμαστε ανερμάτιστοι. Ας έχουμε όμως υπ' όψη μας οι οι στόχοι και τα όρια καθορίζονται από εμάς ως έκφραση των βαθύτερων θέλω μας και αναζητήσεών μας και όχι ως αυτοσκοπός. Και για να γίνω συγκεκριμένος: Ο στόχος είναι να συζήσεις με τη συγκεκριμένη γυναίκα, ή να υπάρχει εκείνη στη ζωή σου? Αν ισχύει το δεύτερο (όπως φαντάζομαι), τότε η συγκατοίκηση είναι για σένα μιά απόδειξη αγάπης από τη μεριά της, που προσπαθείς όμως να την αποσπάσεις εκβιαστικά, ακυρώνοντας έτσι τη σημασία ενός "ναι" από την πλευρά της. Γιατί θα έχει συρθεί σε αυτό το "ναι" για να μη σε χάσει και δεν θα το έχει πει με την καρδιά της.

Διαφωνώ με την ευκολία με την οποία κάποιοι φεύγουν από μία σχέση, αιτιολογώντας την απόφασή τους ως άρνηση να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο από αυτό που θέλουν. Όσο γενναίος και γοητευτικός και αν ακούγεται ο χαρακτηρισμός του ασυμβίβαστου -ειδικά σε μιά εποχή όπου ο συμβιβασμός είναι επιταγή της εκάστοτε εξουσίας- υποκρύπτει την παγίδα της φυγομαχίας και της δυσκολίας να ανταπεξέλθει κάποιος στις ευθύνες της δέσμευσης. Είναι συμβιβασμός να μένεις σε μιά σχέση που καλύπτει τις ανάγκες που εσύ θεωρείς σαν πιό σημαντικές επειδή δεν τις καλύπτει όλες? Η μήπως είναι ευελιξία, προσαρμοστικότητα...

Θεωρώ πως η απάντηση πρέπει να δίνεται κατά περίπτωση και όχι να γινεται μανιέρα, στάση ζωής το να φεύγουμε στην πρώτη δυσκολία ή αντίθετα, το να μένουμε και να παίιζουμε το ρόλο του θύματος...

Quote:

---

Originally Posted by julias

Πες μου κατι σε παρακαλω. Πώς καταλαβαινεις οτι αξιζει τον κοπο? Εννοω αν συναισθηματικα εισαι εμπλεκομενος, πώς διαχωριζεις αυτο το 'αξιζει τον κοπο?' Και αμα περασεις την πορτα και τελικα εχεις κανει λαθος?

---

Για μένα είναι απλό. Αν αισθάνομαι καλά, ευτυχισμένη, ικανοποιημένη, αν ξυπνάω χαρούμενη και πέφτω για ύπνο επίσης χαρούμενη και ανάλαφρη, τότε βρίσκομαι σε σωστό δρόμο. Αν το περισσότερο διάστημα, δε νιώθω καλά, τότε δεν αξίζει τον κόπο.
Αυτό προϋποθέτει, ότι ξέρω πώς είναι να είμαι καλά. Γιατί, αν δεν το έχω ζήσει ποτέ, τότε μπορεί να νομίζω ότι το να ζω με αγωνία, πόνο, κλάμμα και στην αναμονή, είναι φυσιολογικό.

Quote:

---

Originally Posted by julias

Πες μου κατι σε παρακαλω. Πώς καταλαβαινεις οτι αξιζει τον κοπο? Εννοω αν συναισθηματικα εισαι εμπλεκομενος, πώς διαχωριζεις αυτο το 'αξιζει τον κοπο?' Και αμα περασεις την πορτα και τελικα εχεις κανει λαθος?

---

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας με το 'αξίζει τον κόπο'. Αξίζει τον κόπο για να συμβεί τι? Και πώς αξιολογείς εκ των υστέρων το 'λάθος'?
Για εμένα, είναι καλό να δίνουμε χρόνο στους ανθρώπους, να είμαστε ανοιχτοί να τους γνωρίσουμε, να τους καταλάβουμε, να μάθουμε τον εαυτό μας μέσα από την αλληλεπίδραση.
Επίσης, είναι καλό να ακούμε αυτό που νιώθουμε, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουμε καλή επαφή με το συναίσθημα μας.
Μέσα σε μια τέτοια διαδικασία θα υπάρξουν και δυσκολίες και πιέσεις και απρόοπτα και συγκρούσεις. Ας τα δούμε σαν ευκαιρίες κι όχι σαν ματαιώσεις και προβλήματα.

Όμως δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Ακόμα, η κατανόηση δεν συνεπάγεται αυτόματα κι αποδοχή. Τέλος, αν παρά τη συναισθηματική εμπλοκή, δεν νιώθουμε γενικά καλά στο εδώ και τώρα με τον εαυτό μας, χρειάζεται να δούμε τι προξενεί το άγχος, τη δυσφορία, τη θλίψη και κατά περίπτωση, να φεύγουμε.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Για μένα είναι απλό. Αν αισθάνομαι καλά, ευτυχισμένη, ικανοποιημένη, αν ξυπνάω χαρούμενη και πέφτω για ύπνο επίσης χαρούμενη και ανάλαφρη, τότε βρίσκομαι σε σωστό δρόμο. Αν το περισσότερο διάστημα, δε νιώθω καλά, τότε δεν αξίζει τον κόπο.
Αυτό προϋποθέτει, ότι ξέρω πώς είναι να είμαι καλά. Γιατί, αν δεν το έχω ζήσει ποτέ, τότε μπορεί να νομίζω ότι το να ζω με αγωνία, πόνο, κλάμμα και στην αναμονή, είναι φυσιολογικό.

---

το ιδιο απλο ειναι και για μενα .
το πρωτο κριτηριο ειναι η αμοιβαιοτητα.... η μονομερης επιθυμια δεν ειναι κατι το οποιο "δουλευεται" για να καταληξει σε σχεση, ειναι απλα μαζοχισμος η καποιο χειροτερο προβλημα.
οταν υπαρχει αμοιβαιοτητα, ξερεις πολυ καλα τι αξιζει και τι οχι οταν εισαι χαρουμενος και ευτυχισμενος με καποιον και εχεις την καθημερινοτητα που σου αρεσει μαζι του .
οι ερωτικες σχεσεις δεν ειναι πικρο φαρμακο να το παιρνουμε με υπομονη με την ελπιδα οτι θα γινουμε καλα... πρεπει να λειτουργουν απ την αρχη ως το τελος με τροπο που να ειμαστε χαρουμενοι.
συνηθως οι "καλλιεργειες" σχεσεων που δεν τραβανε ειναι απλα καλυμμενη αρνηση να εγκαταλειψουμε κατι που μας εγκατελειψε ηδη...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

το ιδιο απλο ειναι και για μενα .
το πρωτο κριτηριο ειναι η αμοιβαιοτητα.... η μονομερης επιθυμια δεν ειναι κατι το οποιο "δουλευεται" για να καταληξει σε σχεση, ειναι απλα μαζοχισμος η καποιο χειροτερο προβλημα.
οταν υπαρχει αμοιβαιοτητα, ξερεις πολυ καλα τι αξιζει και τι οχι οταν εισαι χαρουμενος και ευτυχισμενος με καποιον και εχεις την καθημερινοτητα που σου αρεσει μαζι του .
οι ερωτικες σχεσεις δεν ειναι πικρο φαρμακο να το παιρνουμε με υπομονη με την ελπιδα οτι θα γινουμε καλα... πρεπει να λειτουργουν απ την αρχη ως το τελος με τροπο που να ειμαστε χαρουμενοι.
συνηθως οι "καλλιεργειες" σχεσεων που δεν τραβανε ειναι απλα καλυμμενη αρνηση να εγκαταλειψουμε κατι που μας εγκατελειψε ηδη...

---

Remedy, η αμοιβαιοτητα ειναι προυποθεση. Απλα πολλες φορες, μεσα στο πλαισιο αυτο,υπαρχουν και συγκρουσεις και πιεσεις. Εκει πρεπει καποιος να εχει το κριτηριο να δει, να καταλαβει το συναισθημα του και να κρινει αν 'αξιζει τον κοπο' ή οχι...