ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ-ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Δέν αισθάνεστε ό,τι όποιοι γνωρίζουν ό,τι έχετε κατάθλιψη τελικά δε μπορούν να σας αντέξουν;

Εννοώ οι κοντινοί σας άνθρωποι,που έχετε στενές σχέσεις, όχι μια στο τόσο....

Αυτοί οι άνθρωποι δε νομίζεταο ό,τι τελικά ''μπουχτίζουν'' απο σας και δεν αντέχουν άλλο την κατάσταση σας και τις αντιδράσεις σας ;

Και ενώ κάνετε προσπάθειες να ελέγξετε τη συμπεριφορά σας και να βλτιωθείτε, παρ' όλα αυτά σας εγκαταλείπουν;

Προφανώς θα προτιμούν άτομα περισσότερο κεφάτα και λιγότερα προβληματικά,γιατί η κατάθλιψη όπως και να έχει είναι ένα νόσημα, που όσο και να θες να το κρύψεις δεν κρύβεται πάντοτε και απ'όλους.


Κοντολογίας δεν αισθάνεστε εγκαταλελειμένοι παρέα με την κατάθλιψή σας και τον όποιο κόπο καταβάλει ο καθένας μας;

Στη δική μου περίπτωση πιστεύω ισχύει αυτό!

πολυ. αν και δεν ειναι θεμα καταθλιψης μονο. κι ασχημη συμπεριφορα να εχεις μπορει να σε φοβουνται, να σε αποφευγουν επιτηδες ή οτιδηποτε αλλο. σε οποιαδηποτε παρεα αν βρεθεις και δε ταιριαζεις, τοτε παλι δε θα σε αντεχουν. τυχερα ειναι αυτα τα πραγματα.

Ευχαριστώ ΚΕΝΟ για την απάντηση σου! Οπότε έχεις βιώσει αντίστοιχα γεγονότα να υποθέσω....


Άλλος που να έχει παρόμοιες εμπειρίες κάποια σκέψη;

Θεολογε το ζητημα που θετεις ειναι περιπλοκο.
Θα μπορουσε να πει κανεις πως εμεις αλλαζουμε συμπεριφορα και ουσιαστικα διωχνουμε εμεις τους αλλους μακρια.
Εχω βρεθει στην κατασταση που λες , και εχω νιωσει πολυ θυμο για καποια ατομα αλλα στην συνεχεια καταλαβα πως ειχα και εγω ενα μικρο μεριδιο ευθυνης.

Θεολογε, η καταθλιψη, όπως σου επισημαινει και η betelguese μας κανει να αλλαζουμε συμπεριφορα. Βυθιζομαστε στις σκεψεις μας και στα ως αποτελεσμα τους αρνητικα συναισθηματα κι οσο ειμαστε δεμενοι σ' αυτα κλεινομαστε στον εαυτο μας. Ετσι δεν αφηνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ανταποκριθει στα ερεθισματα που μας στελνουν οι αλλοι πχ μια συζητηση ή διασκεδαση, δεν μπορουμε να τους ξανοιχθουμε γιατι η προτεραιοτητα και το επικεντρο της σκεψης μας ειναι βασανιστικα αλλου κι οτι βγει προς τα εξω ειναι μολυσμενο απο τις σκεψεις μας, μοιαζει εναντι των αλλων με ασυναρτητο ή μίζερο ή σιωπηλό κλπ.
Με τον τροπο αυτο γινομαστε απομακροι. Θα πρεπει καποιος με δικη του πρωβουλια να μας πλησιασει και να καταφερει να μας ανοίξει. Τοτε ειναι που αισθανομαστε καπως καλυτερα, ανακουφισμενοι συνηθως. Ή να βρουμε το κουραγιο να μιλησουμε ελευθερα γι αυτα που μας βασανιζουν σε καποιο που να μας καταλαβαινει. Αν δεν μας καταλαβαινει θα απογοητευτουμε επειδη η καταθλιψη μας κανει πιο ευαλωτους, γι αυτο προσεχουμε σε ποιους θα παμε. Υπαρχουν βεβαια κι αυτοι που μας αγαπουν αλλά δεν διαθετουν την αντιληψη να καταλαβουν το προβλημα μας ή τον σωστο τροπο να μας αντιμετωπισουν, η σταση τους ωστοσο δε σημαινει ότι δεν γνοιαζονται για μας.
Καπου ξαναπα πως στην καταθλιψη ειναι προτιμοτερο το ατομο να επιδιωκει να βρισκεται κοντα σε αλλους εστω κι αν δεν τον καταλαβαινουν νοουμενου ότι η παρεα ή εστω η παρουσια των συγκεκριμενων ατομων του προκαλει θετικα αισθηματα.

Ευχαριστώ πολύ και τους 2 σας για το μοίρασμα των σκέψεων σας! Είναι το κύριο πρόβλημά μου αυτό πλέον. Τα συμπτώματα λόγω των φαρμάκων έχουν μειωθεί αλλά ο πυρήνας μένει αθεράπευτος. Είμαι αλλιώτικος, άρρωστος οπότε οι άλλοι θα φύγουν μακρυά μου. Φυσικά και εντοπίζω το πρόβλημα κυρίως σε μένα και όχι στους άλλους...αλλά το να συνειδητοποιείς δεν αλλάζει πάντοτε την κατάσταση!

Τα κάνω και γω αυτά για λίγο...γιατί πιστεύω βέβαια ό,τι δε θα λείψω σε κανένα!

και τα 3 χρονια λιγα ειναι. εγω απο τοτε που τελειωσα το σχολειο ειμαι μονος, με μοναδικα διαλειμματα τις ελαχιστες σχεσεις που εκανα. αλλες φορες το γουσταρω, αλλες φορες δεν το αντεχω. απ'το να βρισκομαι με ατομα που δε ταιριαζω παντως, το προτιμω.

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

θεολογε σε μενα συνεβη το αντιστροφο, εγω αποσυρθηκα- εξανιστηκα κ οι φιλοι με ψαχναν ...

---

Σε μένα δε συμβαίνει αυτό. Ακόμα και όταν δεν αποσύρομαι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (λιγότεροι από τα δάκτυλα της μιας παλάμης), κανένας δε ψάχνει να με βρει, μπορεί να περάσουν και χρονια ολοκληρα και κανεις τους να μην με αναζητησει, και αναφερομε σε ατομα που αμα βρεθουμε από κοντα εχουμε πάντα παρα πολλά να πουμε. Σκέφτομαι ν ανοιξω θεμα για ν ακουσω αποψεις σας. Συνηθως όσοι εχουν καλους φιλους, ατομα που με δικη τους πρωτοβουλια τους γνοιαζονται και ειναι διπλα τους, πιστευω, δεν αναπτυσσουν καταθλιψη, επειδη η καλή διαθεση που δημιουργει μια τετοια συναναστροφη αποτελει τροχοπέδη στο να εξελιχθουν σκεψεις και συναισθηματα που οδηγουν στην καταθλιψη, εκτος κι αν υπάρχουν συγκεκριμενα ζητηματα που καμια καλή παρεα δεν μπορει να τα λύσει.

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

. Οι συναναστροφεσ εχω δει πως με κουραζουν...

---

κλαψ... σνιφ... :( :(( :(((

Ioannis 2 άνοιξε το θέμα...θεωρώ ό,τι θα είναι ουσιαστικό.....

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

---

Μόνο που το θεμα εδω ειναι η εγκαταλειψη ανθρωπων που υποφερουν απο καταθλιψη και οχι η επιλογη καποιου να αποσυρθει επειδη οι συναναστροφες τον κουρασαν. Στην πρωτη περιπτωση την καταθλιψη δεν αποκλειεται να ακολουθησει απόγνωση.

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

---

Πολλοί το βιώνουν αυτό στις μέρες μας και συμβαίνει κάτι μοναδικό: μόνο όταν κλείσουν όλοι οι δρόμοι και όλες οι πόρτες, μόνο τότε ανοίγει η εσωτερική στρόφιγγα της κατανόησης μας, εκεί στην γαλήνη της μοναχικότητας, κατάλαβα την αντίφαση του: όταν όλα είναι άσχημα, τότε όλα είναι πραγματικά ωραία. Κι όταν κι αυτό που ζεις τώρα περάσει θα λες: πράγματι σ’ αυτή την επώδυνη κοιλάδα που μπαινόβγαινα τότε, ήμουν καλά και δεν το ήξερα, ήταν μια επώαση, μέχρι να σπάσει το τσόφλι και να εμφανιστεί μια Νέα Ζωή. Το τσόφλι θα σπάσει, και τότε τέλος το σκοτάδι και ο περιορισμός!!!

κι εγω οταν ειχα καταθλιψη...ημουν οπου φυγει φυγει....
δεν μπορουσα να αντεξω κανεναν πανω απο 15 λεπτα...βαρια...μετα αρχιζε να ποναει το κεφαλι μου..να αντιδρα σπασμωδικα το σωμα μου ..λες και με ειχαν κλεισει σε κλουβι και ηθελα να το βαλω στα ποδια επι τοπου....
οταν εβλεπα πως καποιος με συμπαθουσε τρομαζα ακομα περισσοτερο....ουτε μπορουσα να καταλαβω το γιατι...ουτε να διαχειριστω την συμπαθεια του...οποτε παλι τρεχαλα....

ασχημη εσωτερικη παγιδα η καταθλιψη..πας και βαζεις οικειοθελως το κεφαλακι σου στις δαγκανες....κι η παγιδα γινεται ο καλυτερος φιλος και το πιο ασφαλες καταφυγιο.....

Πιστευω ότι καταθλιψη προκαλεί αυτογνωσία, επίγνωση. Η καταθλιψη ειναι αποτελεσμα της προσγειωσης του ατομου από την ψευδαισθηση στην οποια ζει ότι όλα βαινουν καλώς στην πραγματικότητα του, η οποία προφανώς δεν το αναπαύει. Καταθλιψη ειναι η αντιληψη της θεσης στην οποια πραγματικα βρίσκεται το άτομο και αναγνωριση της δυσκολιας στο να την αλλάξει ή να ξεφυγει απ αυτή.
Ως προς το θεμα καταθλιψη και επαφη με τους ανθρωπους, η καταθλιψη κάποτε εχει το αντιθετο αποτελέσμα απ αυτο που οι συμφορουμητες πιο πανω περιγραφουν, ήτοι, το άτομο επιδιωκει τη συναναστροφή, θελει να ειναι κοντα σε άλλους, επιζητα ακομη μεσα στην καταθλιψη του νεες φιλίες. Η συνανατροφη αυτη του προσφερει ανακουφιση και χαρά και φανταζει σαν λυση. Ίσως αυτο συμβαινει όταν η καταθλιψη ειναι μεταξυ αλλων συναισθηση της μοναξιας στην οποια ζει το ατομο που όμως δεν το γεμιζει.

Γιαννη ....σε αυτο που λες οτι ειναι η αντιληψη της θεσης στην οποια βρισκετε το ατομο...δεν ξερω αν ισχυει τουλαχιστον για ολους....
εμενα ας πουμε ..αν εξαιρουσες μια βαρια ερωτικη απογοητευση και οικονομικα προβληματα...κατα τα αλλα δεν μου λειπε τιποτα....και οι ανθρωποι γενικα με συμπαθουσαν ευκολα και αποζητουσαν την συναναστροφη μαζι μου....
αν μπορυσα να δω τα πραγματα απεξω...θα εβλεπα...οτι απλα χανω χρονο και ζωη....μονο και μονο γιατι η εικονα που ειχα για τον εαυτο μου ηταν η χειροτερη και γιατι αντι να βλεπω ανοιχτους οριζοντες...εβλεπα ορθωμενους τοιχους παντου......
δεν ξερω....σε βοηθα βεβαια να κανεις βουτια στον εαυτο σου...και να ερθεις σε απολυτη μοναδικη επαφη...αλλα ειναι εξαιρετικα επιπονο...τοσο που δεν βρισκεις νοημα..χαρα και ουσια σε τιποτα...
πφφφ....τρεμω και μονο στην ιδεα ...οτι θα μπορουσα να ξανακυλησω σε εκεινη την απεραντη αιχμηρη θλιψη.....που σκοτεινιαζε καθε χρωμα και καθε ανασα στην ζωη μου....:(

γιαυτο ξωτικουλι...πρεπει ..να αρχιζεις να πετας και να ξεφορτωνεσε φορτια....δεν γινεται αλλιως...:(

Ο Ioannis 2 καθώς και το Ξωτικό με περιγράφουν θεωρώ! Στη σύνθεση των απόψεων τους βλέπω την κατάστασή μου.

Ο φαύλος κύκλος της ανατροφοδότησης της κατάθλιψης....(φοβερό πράγμα! μυστήριο πραγματικά!)

Και η αντίφαση...απόσυρση αλλά παράλληλα ψάξιμο για νέες παρέες....

Δύο κομβικά σημεία.

Αυτό που λέει επίσης ο Ioannis 2 με βρίσκει σύμφωνο.Η κατάθλιψη είναι ευκαιρία να τοποθετηθείς στη ζωή σου...και να δείς τα θέματα που είχες κρύψει κάτω απ'το χαλάκι!
Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση ισχύει...και με το παραπάνω!

Quote:

---

Originally Posted by nflu

πφφφ....τρεμω και μονο στην ιδεα ...οτι θα μπορουσα να ξανακυλησω σε εκεινη την απεραντη αιχμηρη θλιψη.....που σκοτεινιαζε καθε χρωμα και καθε ανασα στην ζωη μου....:(

---

Καθε μερα καθε πρωι επαναλαμβανω στον εαυτο μου αυτα τα λογια "εγω εκει δεν ξαναπαω"
Κια αν καποιες φορες αισθανομαι οτι κατι αρχιζει να μη μου πηγαινει καλα,γιατι τα σημαδια μου ειναι πολυ γνωριμα ,"δραστηριοποιουμαι" οσο δυσκολο και αν μου ειναι ...

ναι σοφτ....ακριβως ετσι...
και θεολογε...σχετικα με αυτο που λες κι εσυ ...οτι ειναι ευκαιρια να τοποθετηθεις στην ζωη σου....εξαρταται κι απο το τι καταθλιψη εχεις....γιατι αν εχεις απο αυτη που βαρας το κεφαλι σου στον τοιχο....το μονο που μπορεις να δεις ειναι τον τοιχο να σκαει στην μαπα σου :)

Και τους τοίχους...και τα πατώματα έχω δει....

Όταν μπορώ όμως(και γενικά πλέον μπορώ) κάνω την ενδοσκόπηση μου....

Η δική μου κατάθλιψη είναι μετατραυματική...οπότε έχω μπόλικο υλικό για επεξεργασία....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Γιαννη ....σε αυτο που λες οτι ειναι η αντιληψη της θεσης στην οποια βρισκετε το ατομο...δεν ξερω αν ισχυει τουλαχιστον για ολους....το έθεσα ως μορφη εκδήλωσης της καταθλιψης και όχι ως κατι που ισχυει για ολους
αν μπορυσα να δω τα πραγματα απεξω...θα εβλεπα...οτι απλα χανω χρονο και ζωη....μονο και μονο γιατι η εικονα που ειχα για τον εαυτο μου ηταν η χειροτερη και γιατι αντι να βλεπω ανοιχτους οριζοντες...εβλεπα ορθωμενους τοιχους παντου......
...(

---

για το δευτερο, μήπως μιλάμε για χαμηλή αυτοεκτίμηση? τα αποτελεσματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης, ητοι κανει το ατομο πραγματα κατωτερα των πραγματικων του δυνατοτητων, αμα το ατομο εκ των υστερων και κατοπιν τετελεσμενων γεγονοτων αναλογιστεί με αυτο που σου βαζω σε μπολτ το λαθος που εκανε και τη ζημια που επαθε, ολο αυτο ειναι πιστευω αιτια καταθλιψης. Το ζητημα ειναι αν μπορεις να τα διορθωσεις ή να ψαξεις για εναλλακτικες επιλογες που επισης σε ευχαριστουν σε σχεση με αυτα που εχασες.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

για το δευτερο, μήπως μιλάμε για χαμηλή αυτοεκτίμηση? τα αποτελεσματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης, ητοι κανει το ατομο πραγματα κατωτερα των πραγματικων του δυνατοτητων, αμα το ατομο εκ των υστερων και κατοπιν τετελεσμενων γεγονοτων αναλογιστεί με αυτο που σου βαζω σε μπολτ το λαθος που εκανε και τη ζημια που επαθε, ολο αυτο ειναι πιστευω αιτια καταθλιψης. Το ζητημα ειναι αν μπορεις να τα διορθωσεις ή να ψαξεις για εναλλακτικες επιλογες που επισης σε ευχαριστουν σε σχεση με αυτα που εχασες.

---

ααα....ναι ...σιγουρα ηταν και χαμηλη αυτοεκτιμηση....και κοινωνικη φοβια και πολλα αλλα μαζι...παρε να χεις...απολα ειχε ο μπαξες...
αλλα δεν ξερω...σιγουρα για τον καθενα ειναι διαφορετικο...εμενα με χτυπησε η δευτερη τουλαχιστον...ακαριαια...αλλ α ολα υπεβοσκαν σιγουρα μεσα μου για χρονια....
προσωπικα η καταθλιψη ...μονο πισω με πηγε...δεν με βοηθησε να δω και να ξεκαθαρισω τιποτα...μπορουσαν ολα να ειχαν γινει με τον ομορφο τροπο...με την τριβη με τους ανθρωπους...την αγαπη,την χαρα και την ηρεμια...
τι σκ@@@ α μουτζα εριξα στον εαυτο μου....ακομα δεν μπορω να καταλαβω....:(

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ααα....ναι ...σιγουρα ηταν και χαμηλη αυτοεκτιμηση....και κοινωνικη φοβια και πολλα αλλα μαζι...παρε να χεις...απολα ειχε ο μπαξες...
αλλα δεν ξερω...σιγουρα για τον καθενα ειναι διαφορετικο...εμενα με χτυπησε η δευτερη τουλαχιστον...ακαριαια...αλλ α ολα υπεβοσκαν σιγουρα μεσα μου για χρονια....
προσωπικα η καταθλιψη ...μονο πισω με πηγε...δεν με βοηθησε να δω και να ξεκαθαρισω τιποτα...μπορουσαν ολα να ειχαν γινει με τον ομορφο τροπο...με την τριβη με τους ανθρωπους...την αγαπη,την χαρα και την ηρεμια...
τι σκ@@@ α μουτζα εριξα στον εαυτο μου....ακομα δεν μπορω να καταλαβω....:(

---

Ετσι ειναι νφλου, ο απολογισμος αυτο λεει, ότι ριξαμε σκατά τον εαυτο μας. Το ότι υπεβοσκαν μεσα μας για χρονια το καταλαβαινουμε τη δεδομενη στιγμη που θα πρεπει να παρουμε σημανικες αποφασεις, που θα πρεπει να κανουμε σοβαρες ενεργειες. Εκει ως δια μαγειας βγαινουν όλα τους στην επιφανεια, κανουν τη ζημια, ητοι τις λαθος αποφασεις/πραξεις κλπ και μετα ειναι σαν να σε παιρνει το ρεμα. Συμφωνω ότι αρκετες φορες δεν μας βοηθα να δουμε και να ξεκαθαρισουμε τιποτα, αντιθετα κρατα το μυαλο σε τελμα, σχεδον το νεκρωνει, αδυνατει να σκεφτει λογικα ακομα και για τα πιο απλα πραγματα.

ναι....η καταθλιψη σε κανει να μη μπορεις να σκεφτεις λογικα ακομα και τα πιο απλα πραγματα...ή τουλαχιστον να τα βλεπεις παντα μεσα απο το πρισμα της δικης σου συγχισης...
η ουσια ειναι οτι το καλυτερο ειναι να ζεις...παρα να αναλωνεσε σε ατελειωτες σκεψεις για την ζωη...οποιος μπορει και το κανει....ειναι ευτυχης και εχει πιασει το νοημα.....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

....
η ουσια ειναι οτι το καλυτερο ειναι να ζεις...παρα να αναλωνεσε σε ατελειωτες σκεψεις για την ζωη...οποιος μπορει και το κανει....ειναι ευτυχης και εχει πιασει το νοημα.....

---

αυτό ειναι το νόημα της ζωής :) ....βαζω κι ενα χαμογελο μπας κι αλλαξει η διαθεση...

Quote:

---

Originally Posted by nflu

κι εγω οταν ειχα καταθλιψη...ημουν οπου φυγει φυγει....
δεν μπορουσα να αντεξω κανεναν πανω απο 15 λεπτα...βαρια...μετα αρχιζε να ποναει το κεφαλι μου..να αντιδρα σπασμωδικα το σωμα μου ..λες και με ειχαν κλεισει σε κλουβι και ηθελα να το βαλω στα ποδια επι τοπου....
οταν εβλεπα πως καποιος με συμπαθουσε τρομαζα ακομα περισσοτερο....ουτε μπορουσα να καταλαβω το γιατι...ουτε να διαχειριστω την συμπαθεια του...οποτε παλι τρεχαλα....

ασχημη εσωτερικη παγιδα η καταθλιψη..πας και βαζεις οικειοθελως το κεφαλακι σου στις δαγκανες....κι η παγιδα γινεται ο καλυτερος φιλος και το πιο ασφαλες καταφυγιο.....

---

Με περιγράφεις!!! Όποτε βγαίνω με γνωστούς μου, γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο... Δεν έχω πολλές αντοχές και νιώθω καταπιεσμένη.
Επίσης, όταν βλέπω ότι κάποιος με συμπαθεί, κάνω ό,τι μπορώ για να τον αποφύγω.
Αντιθέτως, όταν είμαι σπίτι μου και διαβάζω, χαζεύω, κάνω δουλειές, όταν περπατάω στο δρόμο μόνη μου, νιώθω μια απέραντη ευτυχία και γαλήνη.
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω...

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Με περιγράφεις!!! Όποτε βγαίνω με γνωστούς μου, γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο... Δεν έχω πολλές αντοχές και νιώθω καταπιεσμένη.
Επίσης, όταν βλέπω ότι κάποιος με συμπαθεί, κάνω ό,τι μπορώ για να τον αποφύγω.
Αντιθέτως, όταν είμαι σπίτι μου και διαβάζω, χαζεύω, κάνω δουλειές, όταν περπατάω στο δρόμο μόνη μου, νιώθω μια απέραντη ευτυχία και γαλήνη.
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω...

---

ναι....αστα να πανε....τα ιδια...μονο που εγω δεν ενιωθα πουθενα ευτυχια...αλλα μονο ασφαλης τουλαχιστον...

δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο...ισως εχει να κανει με το βαρος της πιεσης που νιωθεις οτι πρεπει να ανταπεξελθεις σε εναν δυσβασταχτο για σενα κοινωνικο ρολο.....
ισως οτι δεν νιωθεις πραγματικα ψυχικη επαφη με κανεναν....αυτο τουλαχιστον ενιωθα εγω...πραγμα που τωρα που το σκεφτομαι...το βρισκω καπως εγωιστικο....αφου ...προτου καλα καλα γνωρισω και δεθω με ανθρωπους τους απεριπτα....
οσο για την συμπαθεια....νομιζω πως ηταν σε μενα τουλαχιστον...και φανταζομαι και σε σενα...επειδη δεν ειχα παρει ιχνος τρυφεροτητας απο την οικογενεια μου.....κι ετσι την συμπαθεια των αλλων απλα δεν ηξερα καν τι να την κανω :(

Quote:

---

Originally Posted by nflu

...τα ιδια...μονο που εγω δεν ενιωθα πουθενα ευτυχια...αλλα μονο ασφαλης τουλαχιστον...

δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο...ισως εχει να κανει με το βαρος της πιεσης που νιωθεις οτι πρεπει να ανταπεξελθεις σε εναν δυσβασταχτο για σενα κοινωνικο ρολο.....
ισως οτι δεν νιωθεις πραγματικα ψυχικη επαφη με κανεναν....αυτο τουλαχιστον ενιωθα εγω...πραγμα που τωρα που το σκεφτομαι...το βρισκω καπως εγωιστικο....αφου ...προτου καλα καλα γνωρισω και δεθω με ανθρωπους τους απεριπτα....
οσο για την συμπαθεια....νομιζω πως ηταν σε μενα τουλαχιστον...και φανταζομαι και σε σενα...επειδη δεν ειχα παρει ιχνος τρυφεροτητας απο την οικογενεια μου.....κι ετσι την συμπαθεια των αλλων απλα δεν ηξερα καν τι να την κανω :(

---

Όπως ειπες, η καταθλιψη σε κανει να μην σκεφτεσαι λογικα. Ειναι σαν να εχει θολώσει το μυαλο κι ετσι δεν μπορεις να αποδωσεις , ιδιως αν αυτο αφορα πνευματικη εργασια. Το μυαλο εχει κολλήσει σε ενα συναισθημα μελαγχολίας, λύπης, απόγνωσης. Ειναι σαν να εχει κυριαρχησει αυτο σε όλη σου τη νοηση σαν ανθρωπος. Καποτε η καταθλιψη μεσα σου ειναι μονο αυτο το συναισθημα. Αλλες φορες το συναισθημα αυτο γυροφερνει στα γεγονοτα τα οποια ειναι αιτια του προβλήματος. Κατα τα λοιπα το μυαλο μενει σε αδρανεια αφου η καταθλιψη σε κρατα κολλημενο. Καταβαλλεις τεραστια προσπάθεια να την απωθησεις εστω για λίγο ωστε να αποδωσεις σε κατι που πρεπει να κανεις πχ δουλεια, το οποιο προϋποθετει πνευματικη εργασία. Ειναι φορες που καθεσαι με τις ωρες στον καναπε ή μενεις στο κρεβατι χωρις να κανεις τιποτα, απλα μονο η σκεψη λειτουργει κυριαρχουμενη απο το συναισθημα αυτο ή και από ανακληση των γενεσιουργων της καταθλιψης γεγονοτων. Η ανακληση ξεκινα το συναισθημα το οποιο με τον καιρο εδραιώνεται και στο τελος αυτο που γυροφερνει στο μυαλο ειναι το συναισθημα. Αμα εχεις καταθλιψη δεν μπορεις να νιωσεις πουθενα ευτυχία. Ευτυχια θα νιωσεις μονο αν συμβουν πραγματα που υποσυνειδητα ποθουσες τα οποια όμως λογω της καταστασης αυτης αδυνατεις να πραγματωσεις.
Αμα δεν εχεις παρει τρυφερότητα, δεν ξέρεις τον τροπο να προσφερεις τρυφερότητα στους αλλους κι ετσι οι αλλοι σου ανταποδιδουν το χωρις τρυφεροτητα το οποιο τους δινεις. Η ελλειψη ψυχικη συυνδεσης που νιωθεις μπορει να ειναι το αποτελεσμα.

Γιαννη αψογη περιγραφη....ναι νομιζω πως ετσι ακριβως ειναι....

ιδιως στην τελευταια σου διαπιστωση που μιλας για την τρυφεροτητα....και την την ψυχικη συνδεση....ειναι κατι που δεν το χα σκεφτει ποτε ..ακριβως ετσι....κι ομως διαβαζωντας το και γυρνωντας πισω με την μνημη μου....πραγματικα βλεπω πως δεν ειχα τον τροπο να δειξω συναισθηματα....το κανα πολυ αδεξια..πολυ παγωμενα...συνηθως ενιωθα...αλλα δεν μπορουσα ουτε καν να το εκφρασω....
θα καθησω να το σκεφτω με βαση αυτη την οπτικη ....δεν το ειχα δει ποτε ετσι ως τωρα ...πως μπορει να ειναι επαναληπτικα αμφιδρομο.....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

...πραγματικα βλεπω πως δεν ειχα τον τροπο να δειξω συναισθηματα....το κανα πολυ αδεξια..πολυ παγωμενα...συνηθως ενιωθα...αλλα δεν μπορουσα ουτε καν να το εκφρασω....
θα καθησω να το σκεφτω με βαση αυτη την οπτικη ....δεν το ειχα δει ποτε ετσι ως τωρα ...πως μπορει να ειναι επαναληπτικα αμφιδρομο.....

---

nflu, ειναι αυτο που με πολύ απλά λόγια λεμε, ότι δώσεις στον αλλο θα σου δωσει. Μονο που αυτος ο αλλος βλεπει μονο αυτο που βγαζουμε προς τα εξω. Γι αυτο μας συνεβηκε πολλές φορες να λεμε το έχασα ωραίους ανθρωπους μεσα απ τα χερια μου ή το παραπονο μα γιατι δεν προσκαλουν κι εμενα. Κι ετσι συμβιβαζομασταν με το να κανουμε παρεα με ατομα που δεν μας γεμιζαν ιδιαίτερα για να μη μενουμε μόνοι. Λιγοι ειναι αυτοι που θα σταθουν και θα πλησιασουν τον αλλο και θα του δωσουν οχι απλα τρυφεροτητα αλλά και την ευκαρια να τους ξανοιχθεί. Τυχερη θα σαι αν πεσεις πανω σε τετοιους ανθρωπους. Οσοι δεν το κανουν αυτο και απλα μας προσπερνουν δε σημαινει ότι ειναι κακοπροαιρετοι.

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Γιαννη αψογη περιγραφη....ναι νομιζω πως ετσι ακριβως ειναι....

ιδιως στην τελευταια σου διαπιστωση που μιλας για την τρυφεροτητα....και την την ψυχικη συνδεση....ειναι κατι που δεν το χα σκεφτει ποτε ..ακριβως ετσι....κι ομως διαβαζωντας το και γυρνωντας πισω με την μνημη μου....πραγματικα βλεπω πως δεν ειχα τον τροπο να δειξω συναισθηματα....το κανα πολυ αδεξια..πολυ παγωμενα...συνηθως ενιωθα...αλλα δεν μπορουσα ουτε καν να το εκφρασω....
θα καθησω να το σκεφτω με βαση αυτη την οπτικη ....δεν το ειχα δει ποτε ετσι ως τωρα ...πως μπορει να ειναι επαναληπτικα αμφιδρομο.....

---

Συμφωνώ!! Πολύ μ' άρεσε η περιγραφή σου Γιάννη!! Μέσα σ' αυτά που λες βλέπω κι εμένα. Βρε λες τελικά να έχω κατάθλιψη και να μην το ξέρω;; Καθόλου απίθανο. Όσο για την τρυφερότητα έχω πάψει να την αποζητώ στους άλλους, γιατί φοβάμαι μη δεθώ και πληγωθώ. Είμαι σίγουρη πως αργά ή γρήγορα θα συμβεί, γι' αυτό κρατώ αποστάσεις ασφαλείας.
Και πάνω σ' αυτό που είπες για τη συμπάθεια nflu, προσωπικά εμένα η συμπάθεια των άλλων αντί να με χαροποιεί, με πνίγει και με καταπιέζει. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί.

αλκμηνη...κι εγω καπως ετσι ενιωθα....η συμπαθεια σημαινε αυτοματα....αφορητη πιεση να μπω σε ενα ρολο και να ανταποκριθω σε αυτον.....εναν ρολο που τον φανταζομουν πολυ αγχωτικο και πιεστικο και απαιτητικο....αλλωστε εγω και ο εαυτος μου...τα λεγαμε μια χαρα μαζι,καναμε παρεουλα...ειχαμε ατελειωτες συζητησεις....ενιοτε παιζαμε και ξυλο...χαχα
στην ουσια ομως δεν ειναι ετσι τα πραγματα....το καταλαβαινεις οταν ηρεμησεις....

Όσο το συζητάτε εσείς το θέμα εγώ το βλέπω στην πράξη! Έχω σχεδόν αποφασίσει να ''κατεβάσω ρολά'' απ'όλους. Κουράστηκα να με αποφεύγουν οι άνθρωποι που θεωρώ σημαντικούς. Κάνεις δεν με αντέχει. Και οι 2 πλευρές έχουμε δίκιο! Και αυτοί που κουράζονται μαζί μου και εγώ...γιατί αυτά που βίωσα στην οικογένεια μου μου ''κληροδότησαν'' αρκετή παθολογία να έχω.....

Κουράστηκα στις επιφανειακές και τυπικές συναναστροφές και το να με εγκαταλείπουν αυτοί που θεωρώ σημαντικούς. Σκέφτομαι να εγκαταλείψω ''το παιχνίδι'' και να αράζω σπίτι με τα zanaxάκια μου.

Η ψυχολόγος και ο γιατρός μου έχουν πεί ό,τι δεν υπάρχει θέμα ψύχωσης. Αλλά εγώ πιστεύω οτι έχω κάποια σημάδια!

Τι να πώ....χάλια μαύρα!

Κουράστηκα στα ίδια και στα ίδια....

Θεολογε...και τον πιο καλοπροαιρετο και υποστηρικτικο ανθρωπο να συναναστραφεις...αν εσυ εισαι συνεχεια μεσα στην κλαψα και στην μιζερια...ή εχεις τα μουτρα κατεβασμενα....δεν θα αντεξει να σε κανει παρεα για πολυ...ισως εμεις που προλαβαιναμε και τρεχαμε.....γλυτωναμε αυτη την διαπιστωση...
δεν ξερω βεβαια πως εισαι στην συναναστροφη σου με τους αλλους ανθρωπους....και θα μου πεις και που να βρω το κουραγιο..να δειχνω ευδιαθετος ενω ειμαι χαλια...και θα χεις και δικιο....
αλλα βλεπεις η συναναστροφη με εναν ανθρωπο προυποθετει...οτι θα αφησεις λιγο στην ακρη το εγωκεντρικο κομματι,και η καταθλιψη ειναι απολυτα εγωκεντρικη,και θα ασχοληθεις λιγο και με τον αλλον....

αν ειναι κατι που δεν μπορεις να το κανεις...δυστυχως δεν φταινε οι αλλοι.....ολος ο κοσμος εχει τα προβληματα του...μπορει οχι καταθλιψη...αλλα εχει προβληματα...απο τα οποια προσπαθει να ξεφυγει για λιγο...με μια καλη παρεα με μια ενδιαφερουσα κουβεντα...
καλο να μοιραζεσε και προβληματα και στεναχωριες και μαυριλες...αλλα παραλληλα πρεπει να μοιραζεσε και χαρουμενες ενδιαφερουσες στιγμες....αλλιως..ολοι θα απομακρυνονται...και δεν μπορω να τους κατηγορησω γιαυτο....

Ευχαριστώ που με πήρες απ'τα μούτρα!

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Ευχαριστώ που με πήρες απ'τα μούτρα!

---

βρε καλε μου...δεν σε πηρα απο τα μουτρα....αυτο καταλαβες; οκ...ισως κι ο δικος μου τροπος να ηταν λιγο ωμος....αλλα μιλαμε για ενα θεμα που κι εσυ αλλα κι εγω το γνωριζουμε πολυ καλα....και πρεπει να ειμαστε ειλικρινεις....και να βλεπουμε την αληθεια οπως ειναι...κι οχι ισως οπως θα πρεπε να ειναι.....
ετσι ειναι....οι ανθρωποι δεν καθονται για πολυ ....διπλα σε αυτους που εχουν προβληματα...και πολυ περισσοτερο σε αυτους που κουβαλανε συνεχεια μια θλιψη....λειτουργει αυτοματα το ενστικτο της αυτοσυντηρησης φανταζομαι....λυπαμαι πολυ ..αλλα ετσι ειναι....

εσυ μπορει να εισαι ο πιο καλος και τρυφερος και δοτικος και ευαισθητος ανθρωπος.....αλλα ολα αυτα τα στοιχεια σου....αντι να τα ξεδιπλωνεις...τα εγκλωβιζεις ....
σε εναν κοσμο ηδη σκληρο ...εγωιστικο ...απαιτητικο και γρηγορο......εγκλωβιζοντας τα ομορφα και γοητευτικα στοιχεια του χαρακτηρα σου μεσα στην μεμβρανη της θλιψης....χανεις ακομα κι εκεινους τους ανθρωπους.....που θα σταθουν να αναγνωρισουν αυτα τα καλα στοιχεια...και δεν θα τα προσπερασουν....
οχι εσυ μονο ....ολοι οσοι ζουν ή εχουν ζησει μεσα σε καταθλιψη.....

το θεμα σου ειναι...ποια ειναι η λυση για να μην απομακρυνονται οι ανθρωποι.....αν δεν δεις τα πραγματα ξεκαθαρα....λυση δεν υπαρχει....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

..το θεμα σου ειναι...ποια ειναι η λυση για να μην απομακρυνονται οι ανθρωποι.....αν δεν δεις τα πραγματα ξεκαθαρα....λυση δεν υπαρχει....

---

Θεολόγε μου, συμφωνώ κι εγώ με την Φλου, ότι δεν είσαι μόνο η κατάθλιψη, αλλά κι ένα σωρό άλλα που μπορούν, να σε βοηθήσουν για να την ξεπεράσεις!
Κι αν η κατάθλιψη είναι πρόβλημα, ε δεν πρέπει να δούμε τις λύσεις του; Μέσα σου έχεις όση δύναμη, χρειάζεσαι για να προχωρήσεις. Άσε τους άλλους και κοίτα εσένα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως θέλει αγώνα.. κι εξαρτάται από κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να τον δώσεις ή από το πόσο σου είναι πιο βολικό ν' αποδίδεις παιδικά ευθύνες,
χωρίς ν' αναλαμβάνεις τις δικές σου. Σίγουρα, φταίνε οι δικοί μας αρκετά για την ψυχοπαθολογία μας, αλλά δεν βγαίνει και τίποτα να εμμένουμε σ' αυτό.. Συγχωράμε και συνεχίζουμε..

Παιδιά καλημέρα και από εμένα. Βιώνω και εγώ σχεδόν ένα μήνα τώρα τα άσχημα συναισθήματα της κατάθλιψης και του 'αγχους με μερικές κρίσεις πανικού και σταδιακή απομόνωση από τον κόσμο γιατί φοβάμαι να μην ξαναπάθω κρίση και γίνω ρεζίλι. Έχω πάει σε ψυχίατρο ο οποίος μου έδωσε στην αρχή ζαναξ και έπειτα Cipralex τα οποία τα παίρνω εδώ και 7 ημέρες. Καμιά ιδιαίτερη βελτίωση δεν βλέπω και θα ήθελα αν γίνεται να μου πείτε αν είχατε παρόμοια θεραπεία και αν τελικά σας βοήθησε. Ευχαριστώ. Μια απάντησή σας θα μου ήταν πολύ σημαντική.