Originally Posted by
eutuxia
Καλησπερα! Και εγω λυπαμαι, ειναι οντως πολυ δυσκολο και σκληρο... Βασικα εγω ειχα πιο μεγαλο προβλημα τα τελευταια δυο χρονια...Ενιωθα απλα ασχημα, ενα βαρος συνεχεια, δεν ειχα διαθεση να κανω τα πραγματα που μου αρεσαν καποτε, πολλες μερες ξυπνουσα και ελεγα "οχι ρε γαμωτο, δε θελω"... χαλουσα τις σχεσεις μου μονη μου...καποιες φορες επινα πολυ, και αυτο με εκανε να ξεχνιεμαι για λιγο αλλα μετα ηταν χειροτερα... Ενα βραδυ ειχα πιει πολυ, συνεβη και κατι που με σοκαρε, και τοτε αρχισα να κλαιω με λυγμους, δε κλαιω γενικα ευκολα, και σαν να μιλουσε καποιος αλλος και οχι εγω, ειπα το εξης "θελω να παω στη μαμα μου"... απο εκει ειναι που αρχισαν να αλλαζουν τα πραγματα, με την εννοια οτι σα να βγηκε το βαρος απο μεσα μου...τη στιγμη εκεινη τρομαξα παρα πολυ, πηρα τηλεφωνο ενα δικο μου ανθρωπο και του ειπα, ελα και πηγαινε με σε ενα γιατρο, δεν αντεχω αλλο...Αυτο. Την αλλη μερα οντως πηγα σε ψυχιατρο, του ειπα πως νιωθω κτλ, μου εξηγησε οτι δεν εχω καποιο σοβαρο, ανιατο προβλημα, και οτι απλα περνουσα μια μειζονα καταθλιψη....Μου προτεινε φαρμακα για να με βοηθησουν στην αρχη, και να το κανουν πιο ευκολο αλλα ΔΕ με υποχρεωσε να τα παρω! Ειπα πως οχι, θα προσπαθησω μονη μου...Απο εκει και μετα αυτο που στην ουσια αλλαξε ηταν η συνειδητοποιηση... Οτι εγω καταλαβα τι μου συνεβαινε και γιατι...Και εφοσον εγω το καταλαβα, μπορω και μονη μου να το αλλαξω...Τις επομενες 3 μερες ημουνα οντως ρακος, χαλια, εξαντλημενη...ΑΛΛΑ και ηρεμη για πρωτη φορα...Κατα καποιο τροπο δηλαδη ειχα εκτονωθει, ειχα ξεσπασει...Και απο εκει και περα, σιγα σιγα, μερα με τη μερα ολο και καλυτερα...Απο εξωτερικους παραγοντες με βοηθησαν πολυ 2 καλοι φιλοι, αλλοι ανθρωποι που αγαπαω, ολοι αυτοι δηλαδη που με ακουσαν, μου εδωσαν δυναμη και μου εδειξαν τη συμπαρασταση τους...Οσον αφορα εμενα, απλα αρχισα να το ψαχνω το θεμα μεσα μου, να βρισκω τις απαντησεις μου, για παραδειγμα Τι με εκανε ετσι? Γιατι εκανα αυτο? Γιατι τοτε φερθηκα ετσι? Τι μου κανει καλο? Τι μου κανει κακο? Τι θελω να αλλαξω? Τι θελω να κρατησω? Ποιες συμπεριφορες μου με καταπιεζουν? Και ξεκινησα σιγα σιγα να αλλαζω, να επανεκτιμω και γενικα να επαναπροσδιοριζω τον εαυτο μου! Δε ξερω αν το εξηγω καλα, αλλα καπως ετσι! Αυτο που εχω εγω παντως να σου προτεινω κατ αρχην, ειναι να μη φοβασαι τον ειδικο! Δηλαδη εσυ αν σπασεις το ποδι σου θα το αφησεις σπασμενο επειδη φοβασαι το γιατρο? Καπως ετσι παει και αυτο, και επειδη η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη, εκεινος θα σου δωσει τις γραμμες...Δε θα σε υποχρεωσει κανεις να παρεις φαρμακα χωρις λογο, και επισης δεν ειπα ποτε οτι τα φαρμακα ειναι αχρηστα! Ουτε και τα φοβαμαι! Απλα ενιωθα οτι μπορω χωρις αυτα και ηθελα να το παλεψω μονη μου! Γιατι ολα ξεκινανε απο εμας. Δεν αποκλειω ομως να κανω καποια στιγμη ψυχαναλυση, γιατι υπαρχουν και πραγματα στο υποσυνειδητο μας που χωρις να το καταλαβαινουμε μας προκαλουν συναισθηματα και αντιδρασεις, και πιστευω ενας ειδικος μπορει να σε βοηθησει σε αυτο με τις γνωσεις του. Ας πουμε εκεινο το βραδυ εγω εβγαλα αυτο που υποσυνειδητα με βασανιζε και δεν ηθελα να το δω, γιατι καμια φορα το πενθος ειναι υπουλο πραγμα! Δε ξερω αν σε βοηθησα, με 2 λογια θεωρω οτι το πρωτο βημα ειναι να δεις ενα ειδικο, και το δευτερο ειναι να πεις εσυ ο ιδιος ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ!:)
