Βοήθεια

Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Τα τελευταία 2 χρόνια πάσχω από οξεία ΙΔΨ.Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν τραγική! Οι γονείς βρίσκονταν σε απόγνωση όπως και εγώ! Κανείς δεν έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστάσεως μου! Πέρυσι παρακολούθησα ελάχιστα μαθήματα στο σχολείο καθώς ανατρέξαμε στο ΚΕΔΥ.Η αγοραφοβική μου τάση δεν επέτρεπε τη διαρκή παρουσία μου στο σχολείο! Και όμως κατάφερα να περάσω την τάξη χάρη στην υποστήριξη των καθηγητών μου καθώς φοιτούσα σε Ιδιωτικό σχολείο! Το καλοκαίρι η κατάσταση βελτιώθηκε και περιορίστηκαν οι ψυχαναγκασμοί μου. Χαρούμενη ξεκίνησα τη νέα χρονιά! Καθώς όμως περνούσε ο καιρός η κατάσταση μου επιδεινωνόταν με τη διαρκή παρουσία του άγχους και την πίεση των σχολικών δραστηριοτήτων. Την περσινή χρονιά με 2 απόπειρες αυτοκτονίας διαδέχθηκε μία ακόμη χειρότερη. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τα μαθήματα μου,ούτε να διαβάσω. Μάλλον θα παραμείνω στην ίδια τάξη εξαιτίας των απουσιών. Οι γονείς μου μού φέρονται με πολύ σκληρό τρόπο. Είναι πλήρως απογοητευμένοι από εμένα. Δεν μπορούν ακόμη να αποδεχθούν πως μια καλή μαθήτρια του 19,10 θα μπορούσε να φθάσει σε αυτό το σημείο. Τελευταία είμαι τόσο απεγνωσμένη και απογοητευμένη που τριγυρίζουν διαρκώς στο μυαλό μου σκέψεις αυτοκτονίας! Είμαι ένα τίποτα. Δεν θα σπουδάσω,θα μείνω αγράμματη. Ο θάνατος φαντάζει ως η μοναδική λύση σε αυτόν τον ατέρμονο πόνο που με βασανίζει . Δεν αντέχω άλλο! Φοβάμαι πολύ! Το μόνο που με φοβίζει όμως είναι ο πόνος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της αυτοκτονίας! Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Δεν ξέρω τί να κάνω. Οι γονείς μου δεν καταλαβαίνουν!

Πως σου ξεκινησε η ιδψ?

Απο παντα το ειχες?

Όχι,η ΙΔΨ εμφανίσθηκε πριν από 2 και λίγο παραπάνω χρόνια! Στην αρχή δεν αποτελούσε κάποιο ιδιαίτερο εμπόδιο στη λειτουργικότητα μου! Ύστερα όμως από ένα χειρουργείο θυροειδούς η κατάσταση επιδεινώθηκε! Δε ξέρω τί θα κάνω! Είμαι απεγνωσμένη. Κουράστηκα να αγωνίζομαι πια.

Ποσο χρονων εισαι?

Είμαι 16,5 ετών. Νεαρή σχετικά!

pettitefille έχω και εγώ περίπου το πρόβλημα σου και σε καταλαβαίνω. είμαι στα 23 και μια ΙΔΨ που έκανε την έντονη εμφανιση της πριν 1.5 χρόνο λόγω μιας τραυματικής εμπειρίας με κρατάει ακόμα κλεισμένο τον περισσότερο καιρό στο σπίτι.γινομαι αυτοκαταστροφικος και ξυριζω τα φρυδια μου οταν νιωθω ασχημα ξεσπαω εκει. Όμως αυτό δημιουργει φαυλο κυκλο καθως κλεινομαι στο σπιτι μέχρι να μεγαλωσουν και το να ειμαι κλεισμενος στο σπιτι με εγκλωβιζει ακόμα πιο πολύ.Εχω μεινει πίσω περίπου 2 χρόνια από τη ζωή μ (εχω παγωσει τη σχολή που σπουδαζα, περιορισμένες έδοδοι, όλεσ οι γιορτές στο σπίτι) ωστόσο έχω να σου πω πως εσυ δν έχεις χάσει τπτ και μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς να χάσεις καθολου χρόνο. Σοβαρές ασθενειες υγειας δικαιολογουν απουσίες στο σχολειο και το πρόβλημα μας ειναι μια ασθένεια,μαζι με τα στραβα ματια των καθηγητων μπορεις να περάσεις και τη δευτερα λυκειου και μετα απο μια περιοδο χαλαρωσης και ξεκουρασης ισως και εκτεταμενες διακοπες να αχοληθείς με την τρίτη λυκείου. Έχεις πολύ χρόνο μπροστά και η ζωή είναι δική σου αρκει να βρεις την αξία της και να τη διεκδικησεις. Έχω πολλά να σου πω από την εμπειρία μ π πιστεύω θα σε βοηθήσουν ωστε να βγεις πολυ πιο γρηγορα και απο μενα απο όλο αυτό και να εισαι ευτυχισμένη

Κωνσταντίνε σε ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη και κατανόηση σου. Χαίρομαι που κατάφερες να βγεις δυνατός και δριμύτερος από αυτή την ιστορία. Απλώς,όλη αυτή η κατάσταση με έχει τρομοκρατήσει! Δεν περίμενα να μου εμφανισθεί ένα τέτοιου είδους πρόβλημα,ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου! Μακάρι να μπορούσε το πρόβλημα να εξαφανισθεί τουλάχιστον για αυτά τα 2 χρόνια! Όμως αυτό είναι ανέφικτο. Ως ένα συγκεκριμένο βαθμό είμαι χαρούμενη γιατί εγκρίθηκε η κατ'οίκον διδασκαλία από το Κ.Ε.Δ.Υ. Το πιο πιθανό είναι να περάσω την τάξη. Απλώς ανησυχώ για τα κενά! Θέλω πολύ να περάσω στη Νομική Σχολή! Επιπλέον,αυτό που ξέχασα να αναφέρω εξ'αρχής είναι πως τα συμπτώματα της ΙΔΨ άρχισαν να γίνονται πιο έντονα ύστερα από μία εγχείριση θυροειδούς που έκανα πριν 2 χρόνια. Η κατάσταση ήτανε κρίσιμη. Θα εξελισσόταν σε καρκίνο. Όμως δεν περίμενα τέτοιου είδους συνέπειες.... Ίσως το πρόβλημα μου δε σχετίζεται με την εγχείριση,ίσως είχε συσσωρευτεί στον οργανισμό μου πολύ άγχος με αποτέλεσμα αυτό το ξέσπασμα. Πάντοτε ήμουν υπέρ-αγχώδης.

Είδες :) όλα γίνονται αρκει να τα διεκδικήσεις! Να Ένα καλό νέο! Μπορεις να χαλαρωσεις να παρεις το χρονο σου να διαβαζεις χαλαρα και να διεκδικησεις και τη νομική του χρόνου που οντως ειναι δυσκολη σχολη. και το μελλον δν σταματα στις πανελληνιες να ξερεις. Αν το έχεις ονειρο η νομικηλ ειναι μια σχολή που κ απο τον τροπο που γραφεις φαινεται πως την εχεις σαν σχολή. Τα οποια κενα στο σχολειο δν θα παιξουν κανενα ρολο αν πχ πας για σπουδες νομικής στην Κυπρο οπου και εκει εχει Νομική χωρίσ είσαγωγικές εξετάσεις με συνέντευξη σκέψου κ αυτηλ την επιλογή. Επίσης πολλοι φιλοι εχουν δωσει πανελλήνιες και μια και δυο και τρεις και τέσσερρις φορές :) χαχα ναι ενας φιλος το παρακανε αλλά όπως και να χει σκεψου το σαν ένα ατύχημα αν δν εισαι ετοιμη του χρονου χαλάρωσε κανε τις διακοπές σου και δωσε σε δύο χρόνια πληρως ετοιμη δν έγινε και δν χαθηκε τπτ απολύτως σκεψου οτι εδωσες ενα χρονο στον εαυτό σου. Το αξίζεις. Ωστόσο πιστευω οτι αντο βαλεις στοχο το εχεις και του χρονου.

Μακάρι να ήτανε τόσο απλή η κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο αναμφίβολα θα ξεπερνούσα το πρόβλημα μου και θα συνέχιζα τη ζωή μου. Όμως δεν καταφέρνω να διαβάσω ούτε μία σελίδα. Αγχώνομαι με το παραμικρό και το θεωρώ αμφίβολο εαν θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω. Πριν από 2 χρόνια κλεινόμουν στο δωμάτιο και διάβαζα ώρες ολόκληρες και τώρα δεν καταφέρνω να διαβάσω ούτε μία σελίδα.

Καλημέρα,
εχω αντιμετωπίσει στο παρελθόν οξεία ΙΨΔ, σε συνδυασμό με κατάθλιψη.
Εχω κάνει πολλές από τις σκέψεις που αναφέρεις, και εχω βιώσει πολλά από αυτά τα συναισθήματα, οπότε έκρινα σκόπιμο να σου γράψω δυο λόγια.
Την πρώτη φορά που εμφανίστηκε η ΙΨΔ ήμουν 19 ετών. Ούτε κατάλαβα τι με είχε βρεί, ούτε πως ήρθε, ούτε πως έφυγε μετά από σχεδόν ενα χρόνο.
Είχα μιλήσει μόνο σε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο, που δεν κατάφερε να με βοηθήσει.
Την επόμενη φορά όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο ήπια.
Στην ηλικία των 27χρονών η ΙΨΔ επανήλθε δριμύτερη και στοίχειωσε την ύπαρξη μου.
Μαζί της αυτή τη φορά είχε φέρει και μια φίλη της.
Την κατάθλιψη.
Και μετά από κάποιο σημείο η κατάσταση άρχισε να γίνεται ασφυκτική για εμένα, μιας και άρχισε η καταβαράθρωση της αυτοεκτίμησης και οι αυτοκτονικές σκέψεις.
Αποφάσισα μόνος μου να ζητήσω τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Εκανα συνεδρείες σε ψυχολόγο, συνδυασμένες με φαρμακευτική αγωγή(dumyrox).
Να σημειώσω πως και στις δυο περιπτώσεις(19χρ. και 27χρ.) εργαζόμουν σε διαφορετικές αλλά εξίσου απαιτητικές εργασίες, τις οποίες για λόγους βιοπορισμού δε μπορούσα να διακόψω.
Πήρα τα φάρμακα για 8-12 μήνες και δεν έκανα πάνω από 8 συνεδρείες.
Η ΙΨΔ έφυγε μετά από δυο χρόνια, και η δική μου αίσθηση είναι πως έφυγε από μόνη της.
Θεωρώ πως η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ στο ξεκίνημα, λόγω του ότι έδωσε μορφή σε εναν αόρατο εχθρό.
Ενιωθα σαν κεραυνόπληκτος και δε μπορούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει, αρα δε μπορούσα και να το αντιμετωπίσω.
Οταν σχηματοποιήθηκε ο αντίπαλος μπροστά μου, έμαθα τι τον θρέφει και με ποιούς τρόπους εξασθενεί, και ήμουν έτοιμος να τον παλέψω.
Την πάλη όμως θεωρώ πως την έδωσα μόνος μου.
Ενιωθα κι εγω πως τα κοντινα μου πρόσωπα αδιαφορούν και πως δε μπορούν να με βοηθήσουν.
Σήμερα πιστεύω πως είχα δίκιο μόνο στο δεύτερο σκέλος.
Δεν αδιαφορούσαν, αλλά είναι τέτοια η φύση του προβλήματος που δεν επιδέχεται μεγάλη βοήθεια από τρίτους κατα τη γνώμη μου.
Εχουν περάσει επτα χρόνια από τότε που 'απαλλάχθηκα' από την ΙΨΔ.
Εχω δυο παιδάκια και μια ζωη ανεμπόδιστη από ψυχικές διαταραχές.
Δε μπορώ να σου κρύψω ότι αυτός ο μαύρος σκύλος έρχεται καμιά φορά και μου δείχνει ξανά τα δόντια του, ΑΛΛΑ :
1) Δεν είναι πια τόσο κοφτερά και δε με τρομάζουν(ηπια συμπτώματα)
2) Οι επισκέψεις είναι σπάνιες
3) Εγω είμαι περισσότερος ψύχραιμος και νιώθω πως του 'εχω πάρει τον αέρα'. Δε με κυριεύει αυτή η απελπισία πως ήρθε το τέλος του κόσμου. Ξέρω πως θα κρατήσει 2-3 μέρες και θα εξαφανιστεί, και αυτό με κάνει να το αντιμετωπίζω ως ενα κρυολόγημα που θα περάσει. Το σημαντικότερο είναι πως εχω αποδεχθεί ότι είναι ενα κομμάτι του εαυτού μου. Με τον οποίο εαυτό μου συμφιλιώθηκα αρχικά, και τον αγάπησα στη συνεχεία, καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια. Και όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου, θεωρώ πως τον αγαπάς ολόκληρο. Μαζί με τα όποια κομμάτια του δε σου αρέσουν και πολύ.
Θέλω να σου πω ότι οι βασικές γραμμές που ακολουθώ μετά την περιπέτεια μου με τη ΙΨΔ είναι οι εξής :
1) Δεν καταπιέζω ποτέ και για κανένα λόγο το θυμό μου.
2) Συνομιλώ με τον εαυτό μου, ακούω τις επιθυμίες και δεν τις καταπατώ για κανένα λόγο.
3) Φροντίζω τον εαυτό μου. Παλιότερα όταν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάποιο ανησυχητικό σύμπτωμα, το παρέβλεπα. Μιλάω για μικροπροβλήματα φυσικά, που τα νιάτα και ο μύλος της καθημερινότητας με έκανε να τα αγνοώ. Σήμερα για παράδειγμα δεν υπάρχει περίπτωση να με πονάει κάποιο δόντι και να πως 'ας το θα περάσει και όταν με ξαναπιάσει βλέπουμε'. Θα πάω και θα το αντιμετωπίσω άμεσα. Χωρίς ψυχωσικές συμπεριφορές κατα φαντασία ασθενή ή ιδιαίτερη φόρτιση και ανησυχία. Απλά εχω διαπιστώσει ότι βοηθάει παρα πολύ την αυτοεκτίμηση μου η διαδικασία. Ισως να με κάνει να νιώθω κατα εναν τρόπο ότι ο εαυτός μου είναι ότι πολυτιμότερο εχω, για αυτό και δεν τον παραμελώ.
4) Μιλάω. Δεν κρατάω τίποτα μέσα μου. Οταν με απασχολεί κάτι, το μοιράζομαι οπωσδήποτε με τη γυναίκα ή τους φίλους μου.
5) Εχω παρατηρήσει πως όταν μου ξαναχτυπάει(έστω και εξασθενημένα) την πόρτα το πρόβλημα, με βοηθάει πολύ να επιδωθώ σε μια δραστηριότητα. Στην περίπτωση μου είναι η συγγραφή κειμένων φιλοσοφικών αναζητήσεων(που δε δημοσιεύω κάπου) όπου εκφράζω τις σκέψεις μου για μια σειρά από ζητήματα κοινωνικής συνήθως φύσεως. Πολλές φορές γράφω ποιήματα επίσης. Δε μου υπέδειξε κανείς αυτή τη μεθοδολόγια, παρα προέκυψε αυθόρμητα ως μια μορφή εσωτερικής ανάγκης(την οποία δεν καταπατούμε θυμήσου!). Εχω παρατηρήσει πως μειώνεται δραστικά η διάρκεια της 'επανακύλησης'. Οι 7-10 ημέρες γίνονται 2-3 για παράδειγμα. Δεν κάθομαι φυσικά να γράψω καταπιέζοντας τον εαυτό μου σαν να λαμβάνω κάποιο φάρμακο, ούτε και το κάνω πάντα. Οπότε θα ήταν καλό να βρείς κι εσυ ποια είναι αυτή η ασχολία που είτε σε κάνει να ξεχαστείς,
είτε τονώνει τη δημιουργικότητα σου,
είτε σε κάνει να εκτονωθείς,
είτε κάνει ολα τα παραπάνω μαζί.
Θέλω να σου πω ότι εκανα τα ακριβώς αντίθετα και στις 4 πρώτες υποσημειώσεις/συμβουλές που σου δίνω στην προ-ΙΨΔ εποχή.
Δεν είμαι ειδικός, συνεπώς θεώρησε τις συμβουλές ως απόσταγμα βιωματικής εμπειρίας και τίποτα άλλο.
Θέλω να σου πω ότι είσαι πολύ μικρή, και η ζωη πολύ μεγάλη. Και η ζωη έχει τα πάνω και τα κάτω της για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Μια περίοδος δυσκολίας, είναι μια περίοδος δυσκολίας και τίποτα περισσότερο. Και είναι παροδική, οσο και αν η φύση της πάθησης είναι τέτοια που προϋποθέτει να την αποδεχθείς ως ενα κομμάτι του εαυτού σου και να μάθεις ως ενα σημείο να ζείς μαζί της. Οι δαιμονοποιήσεις και η απελπισία που συνοδεύουν την οξεία φάση της πάθησης, θα εξαφανιστούν νομοτελειακά.
Στη ζωη δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν κρίσεις, εντάσεις, ανατροπές, μα ποτέ αδιέξοδα. Φαντάσου το σαν ενα λουλούδι που του βάζεις επάνω μια πέτρα. Θα το εμποδίσει, θα το δυσκολέψει, αλλά στο τέλος αυτό θα τυλίξει την πέτρα και θα βγεί από πάνω της.
Απαλλάξου από αυτές τις μικρές σκέψεις ότι θα μείνεις αγράμματη, δε θα σπουδάσεις κτλ. Δε σημαίνουν τίποτα οι παραπάνω ανησυχίες σου. Δεν είναι παρα κοινωνικά επινοήματα. Δεν είναι παρα στερεότυπα. Από που και εως που θεωρείς ότι αν δε σπουδάσεις θα είσαι ενα τίποτα ; Μη γίνεσαι όμηρη ξεπερασμένων αντιλήψεων από συμπλεγματικές γενιές με ενα τσουβάλι απωθημένα.
Αμφισβήτησε ως νέος άνθρωπος ολα αυτά κλισέ. Αμφισβήτησε τα πάντα. Τον ίδιο τον εαυτό σου. Τη δυσκολία που αντιμετωπίζεις ή τη σοβαρότητα αυτής.
Γλυκό και καλό κορίτσι είσαι πολύ πιο δυνατή από αυτό που σε τρομάζει. Πρόκειται για το 1% που απλά τυγχάνει φασαριόζικο και νταηλίδικο, αλλά θα υποταχθεί θέλει δε θέλει στο 99%. Αν παρομοιάσεις τον εαυτό σου με ενα δέντρο, θα σου έλεγα ότι αυτό που σε απασχολεί είναι ενα μικρό κλαράκι. Ο ήλιος βρίσκεται σε τέτοιο σημείο που το φωτίζει και εσυ έχεις επικεντρωθεί επάνω του. Θα δείς που όταν ανέβει κι άλλο ο ήλιος, θα φωτιστεί ολο το δέντρο και παρόλο που το κλαράκι θα έχει μείνει στη θέση του, δε θα μαγνητίζει πια το βλέμμα σου.
Με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση.

pws sou "ksekinise" i as8eneia anatrope?

Quote:

---

Originally Posted by christos78

pws sou "ksekinise" i as8eneia anatrope?

---

Η ψυχολόγος μου είχε συνδέσει την εμφάνιση της ασθένειας με δυο κομβικά γεγονότα της ζωής μου, που σύμφωνα με εκείνη μου προκάλεσαν απογοήτευση ή άγχος και φόβο ότι δε θα μπορέσω να ανταποκριθώ στη νέα κατάσταση που προέκυπτε κάθε φορά.
Την πρώτη φορά στα 19-20 μου χρόνια, είχα μόλις εγκαταλείψει τις σπουδές μου στο εξωτερικό, και με την επιστροφή μου στην ελλάδα βρήκα την οικογένεια μου σε μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση που λόγω αδυναμίας των άλλων μελών κλήθηκα να την αντιμετωπίσω σχεδόν μόνος μου.
Τη δεύτερη φορά στα 27 μου χρόνια, εμφανίστηκε σχεδόν τρείς μήνες πριν από το γάμο μου.
Μόνο αυθαίρετη δεν είναι αυτή η σύνδεση, αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν ένιωσα απογοήτευση, μείωση αυτοεκτίμησης ή εμφανές άγχος και πίεση σε καμία από τις δυο περιπτώσεις.
Οπωσδήποτε στην πρώτη περίπτωση το πέρασμα από τη φοιτητική ανεμελιά στη σκληρή καθημερινή βιοπάλη για την επιβίωση μιας τετραμελούς οικογένειας δε δημιουργούσε μια ευχάριστη πραγματικότητα για εμένα. Κατάσταση που ήταν αναγκαστική μάλιστα.
Οσον αφορά το γάμο όμως το μόνο που με 'εξανάγκασε' ήταν ο τρελλός ερωτας μου.
Και η διακοπή των σπουδών και ο γάμος ήταν καθαρά δικές μου επιλογές, δεν εχω μετανιώσει για καμία από τις δυο και αν δεν είχε γίνει η αναφορά από τη ψυχολόγο, δε θα είχα αναζητήσει ποτέ τις αιτίες σε αυτά τα δυο περιστατικά.
Ακόμα και σήμερα αμφιβάλλω αν εστιάζεται εκεί η γεννεσιουργός αιτία του προβλήματος, απλα τα αναφέρω για να σου δώσω μια κάπως πιο συγκεκριμμένη απάντηση.

Δηλαδη αναμεσα σε αυτες τις δυο φασεις , δεν ειχες καθολου ιδεοληψιες ή ψυχαναγκασμους?

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Δηλαδη αναμεσα σε αυτες τις δυο φασεις , δεν ειχες καθολου ιδεοληψιες ή ψυχαναγκασμους?

---

Ούτε υποψία.
Ούτε πριν την πρώτη φάση, ούτε ανάμεσα στις δυο.
Γι αυτό δήλωσα και 'κεραυνόπληκτος'.

Αυτο πρωτη φορα το ακουω , σε εμενα πχ ειναι μονιμη απλα υπαρχουν περιοδοι που μου δυσκολευει την ζωη και περιοδοι που την ελεγχω καλα.
Αλλα free απο ιδεοληψιες και ψυχαναγκασμους δεν ειμαι ποτε.
Ενδιαφερον , δηλαδη υπαρχει ελπιδα . . .

Egw, dn 8ewrw ikana ayta ta duo gegonota na "dhmourghsoun" thn ideopsy......

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας για την παράθεση των προσωπικών σας απόψεων και εμπειριών. Εκτιμώ απίστευτα το ενδιαφέρον σας. Απλώς το κομμάτι αυτής της ασθένειας που με οδηγεί στην απόγνωση είναι οι ψυχικές μεταπτώσεις. Ορισμένες φορές είναι εμφανής η βελτίωση της κατάστασης και της ψυχολογίας μου,όμως πάντοτε θα συμβεί κάτι που θα με καταρρακώσει.Αυτή η κατάσταση με έχει κουράσει πραγματικά. Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον αγώνα. Παλεύω ουσιαστικά με την ΙΔΨ εδώ και 2 χρόνια,όμως το πρόβλημα προϋπήρχε και έκανε αισθητή την παρουσία του προ 4 ετών. Πόσο ακόμη θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Επισκέπτομαι μία ψυχίατρο-ψυχολόγο. Είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Ύστερα όμως από ένα χρονικό διάστημα 2 ημερών μετά τη συνεδρεία,αδυνατώ να ακολουθήσω τις συμβουλές μου,βάση πάντοτε της ψυχολογικής μου κατάστασης. Ίσως είμαι και εγώ φταίχτης όλων αυτών των γεγονότων. Αλλά προσπαθώ πραγματικά. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτό το γεγονός. Σε σημείο που έχω εξαντληθεί.

Εγώ παλεύω τα διπλάσια χρόνια από τα δικά σου.Υπάρχουν στιγμές καλές που ελπίζω και στιγμές που απελπίζομαι. Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα τη λύση, αν και μου λένε ότι υπάρχει χωρίς φάρμακα αλλά με έναν καλό θεραπευτή και κυρίως με προσωπική προσπάθεια.Έτσι συνεχίζω την προσπάθεια και περιμένω , διαβάζω , ενημερώνομαι για την φύση της ασθένειας, μπαίνω σε ξένα sites που είναι πιο κατατοπιστικά, διαβάζω μαρτυρίες ανθρώπων που το έχουν ξεπεράσει ή έχουν συμφιλιωθεί με την ασθένεια, και γενικά δεν το βάζω κάτω όσο μπορώ. Όσο και αν σε εξαντλεί η" ρημάδα ", πάντα θα βρίσκεις το θάρρος να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις, να παίρνεις θάρρος από τις μικρές σου νίκες σε καθημερινή βάση.

Cina , poia einai ayta ta ksena sites sxetika me thn ιδψ an kai ta agglika mou einai ...... kai egw kserw arketa.

christo υπάρχουν ocd forums, ψάξτο. Επίσης οτιδήποτε για ocd , έγκυρο άρθρο.

Τα φορουμσ βοηθανε σε αρκετο βαθμο αλλα περισσοτερη βαση πιστευω πρεπει να δινουμε στα επιστημονικα αρθρα , οπως και να το κανουμε στα φορουμς γραφονται και μαλακιες που και που κυριως απο αγνοια.

betel το άτομο που υποφέρει χρόνια από ιδψχ.είναι πιο κατάλληλο να με συμβουλεύσει από έναν ειδικό που δεν έχει ιδέα επί του θέματος, που δεν έχει ανάλογη εμπειρία από ασθενείς που έχει θεραπεύσει αλλά το παίζει ειδήμονας. Άραγε πόσοι γιατροί , ψυχολόγοι έχουν εμπειρία από ασθενείς με ιδψχ. , πόσους έχουν θεραπεύσει ή τουλάχιστον έχουν ασχοληθεί με επιτυχία μαζί τους; Σίγουρα σε forums υπάρχουν και πολλά σκουπίδια, αυτά τα παραβλέπουμε, μένω όμως σε αυτά που έχουν να μου πουν κάτι, που μπορούν να βοηθήσουν.Αυτά λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου πιο χρήσιμα από κάποιες συμπεριφορικές τεχνικές που θα μου μάθει ένας ψυχολόγος χωρίς να έχει ειδικευτεί στη φύση της διαταραχής, αλλά που εφαρμόζει τα ίδια σε όλες τις διαταραχές άγχους. Έκανα ένα χρόνο ψυχοθεραπεία, έμαθα πράγματα, αλλά η ιδψχ. είναι πάλι εδώ. Μαζί με μένα και πολλοί άλλοι που πήγαν για τον ίδιο λόγο σε ψυχολόγους ή ακολουθούν θεραπεία μέσω φαρμάκων. Η ψυχοθεραπεία στην ιδψχ. σου δείχνει το δρόμο, σε καμιά περίπτωση δεν σε θεραπεύει. Το ίδιο και τα φάρμακα. Απλά ανακουφίζουν από τα συμπτώματα , δεν πολεμούν την αιτία. Κανείς δεν ξέρει την αιτία παρά μόνο ο εαυτός μας, όπως και την πορεία προς τη θεραπεία. Στο σημείο αυτό οι εμπειρίες των άλλων μου διδάσκουν πολλά, ίσως ο δικός τους δρόμος να γίνει κάποια στιγμή και δικός μου.

Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σας. Όμως η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν αντέχω άλλο να ζω κατ'αυτόν τον τρόπο. Έχω εξαντληθεί από τον αγώνα και τις προσπάθειες που καταβάλλω αυτά τα χρόνια επί καθημερινής βάσεως. Τίποτα δεν έχει νόημα για εμένα πια. Εαν δεν ήμουν χριστιανή,αναμφίβολα θα είχα αφαιρέσει τη ζωή μου. Φοβάμαι όμως. Όχι τον πόνο,αλλά τις συνέπειες αυτής μου της πράξης. Η ζωή είναι δώρο Θεού,ευλογία. Αν δεν ήμουν θρησκευόμενη και δεν είχα ενδοιασμούς,σίγουρα θα είχα οδηγηθεί σ'αυτό το σημείο. Σκέφτομαι την αυτοκτονία εδώ και δύο μήνες επί καθημερινής βάσεως. Φοβάμαι. Πολύ. Οι γονείς μου δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Δε θέλω να τους ανησυχήσω. Πέρυσι ταράχτηκαν πολύ από την απόπειρα μου. Κατανάλωσα μεγάλη ποσότητα χαπιών,όμως τους ειδοποίησα εγκαίρως. Δείλιασα. Όπως πάντοτε. Οι γιατροί ανέφεραν στους γονείς μου πως εαν είχαμε αργήσει ένα μισάωρο,θα είχα χάσει τη ζωή μου. Ήμουν τρομοκρατημένη. Βγήκα δυνατή από αυτή την υπόθεση. Όμως οι σκέψεις συνεχίστηκαν. Από ένα βίτσιο πήρα πάλι χάπια. Οδηγηθήκαμε και πάλι στο νοσοκομείο. Αυτήν τη φορά δεν ήταν σοβαρή η κατάσταση. Οι γονείς μου άρχισαν να κουράζονται από αυτή την κατάσταση. Πέρασε και αυτή η δυσκολία. Το καλοκαίρι περνούσε. Η ζωή μου ήταν παροδικά πανέμορφη. Ξαφνικά ξεκίνησα να αποκτώ και πάλι αυτοκτονικές σκέψεις. Προ δύο μηνών. Θέλω να λυτρωθώ από αυτό το βάσανο μου. Δεν αντέχω άλλο πόνο. Δε μου αρέσει να με λυπούνται. Είμαι πολύ περήφανη. Πρώτη φορά εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Δεν έχω συζητήσει για αυτά ούτε με την ψυχίατρο-ψυχολόγο,ούτε με τους γονείς μου. Ντρέπομαι απίστευτα.

Quote:

---

Originally Posted by Petitefille

Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σας. Όμως η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν αντέχω άλλο να ζω κατ'αυτόν τον τρόπο. Έχω εξαντληθεί από τον αγώνα και τις προσπάθειες που καταβάλλω αυτά τα χρόνια επί καθημερινής βάσεως. Τίποτα δεν έχει νόημα για εμένα πια. Εαν δεν ήμουν χριστιανή,αναμφίβολα θα είχα αφαιρέσει τη ζωή μου. Φοβάμαι όμως. Όχι τον πόνο,αλλά τις συνέπειες αυτής μου της πράξης. Η ζωή είναι δώρο Θεού,ευλογία. Αν δεν ήμουν θρησκευόμενη και δεν είχα ενδοιασμούς,σίγουρα θα είχα οδηγηθεί σ'αυτό το σημείο. Σκέφτομαι την αυτοκτονία εδώ και δύο μήνες επί καθημερινής βάσεως. Φοβάμαι. Πολύ. Οι γονείς μου δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Δε θέλω να τους ανησυχήσω. Πέρυσι ταράχτηκαν πολύ από την απόπειρα μου. Κατανάλωσα μεγάλη ποσότητα χαπιών,όμως τους ειδοποίησα εγκαίρως. Δείλιασα. Όπως πάντοτε. Οι γιατροί ανέφεραν στους γονείς μου πως εαν είχαμε αργήσει ένα μισάωρο,θα είχα χάσει τη ζωή μου. Ήμουν τρομοκρατημένη. Βγήκα δυνατή από αυτή την υπόθεση. Όμως οι σκέψεις συνεχίστηκαν. Από ένα βίτσιο πήρα πάλι χάπια. Οδηγηθήκαμε και πάλι στο νοσοκομείο. Αυτήν τη φορά δεν ήταν σοβαρή η κατάσταση. Οι γονείς μου άρχισαν να κουράζονται από αυτή την κατάσταση. Πέρασε και αυτή η δυσκολία. Το καλοκαίρι περνούσε. Η ζωή μου ήταν παροδικά πανέμορφη. Ξαφνικά ξεκίνησα να αποκτώ και πάλι αυτοκτονικές σκέψεις. Προ δύο μηνών. Θέλω να λυτρωθώ από αυτό το βάσανο μου. Δεν αντέχω άλλο πόνο. Δε μου αρέσει να με λυπούνται. Είμαι πολύ περήφανη. Πρώτη φορά εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Δεν έχω συζητήσει για αυτά ούτε με την ψυχίατρο-ψυχολόγο,ούτε με τους γονείς μου. Ντρέπομαι απίστευτα.

---

Κατά τη γνώμη μου γράφεις σε λάθος ενότητα του forum. Η κατάσταση σου μοιάζει με κατάθλιψη και όχι με ιδψχ. Η ιδψχ. έχει αυτοκτονικές έμμονες σκέψεις που όμως δεν υλοποιούνται, είναι μόνο σκέψεις-εμμονές.Εσύ έχεις κάνει δύο απόπειρες ως τώρα. Γιατί πηγαίνεις σε ψυχολόγο αν δεν μπορείς να της μιλήσεις γι' αυτά που νιώθεις; Από που περιμένεις την βοήθεια; Όσο τα κρατάς μέσα σου, τόσο η κατάστασή σου θα χειροτερεύει.

Quote:

---

Originally Posted by cina

Κατά τη γνώμη μου γράφεις σε λάθος ενότητα του forum. Η κατάσταση σου μοιάζει με κατάθλιψη και όχι με ιδψχ. Η ιδψχ. έχει αυτοκτονικές έμμονες σκέψεις που όμως δεν υλοποιούνται, είναι μόνο σκέψεις-εμμονές.Εσύ έχεις κάνει δύο απόπειρες ως τώρα. Γιατί πηγαίνεις σε ψυχολόγο αν δεν μπορείς να της μιλήσεις γι' αυτά που νιώθεις; Από που περιμένεις την βοήθεια; Όσο τα κρατάς μέσα σου, τόσο η κατάστασή σου θα χειροτερεύει.

---

Cina ακριβως οπως σκεφτηκες και εσυ σκεφτηκα και εγω. Οτι μαλλον δεν προκειται περι ΙΨΔ αλλα για κατι αλλο. Και αυτος ειναιο λογος που μεχρι στιγμης δεν εχω παρει θεση στο θεμα . Επισης δεν εχει περιγραψει μεχρι στιγμης τιποτα που να θυμιζει ιψδ.

Petitefille εχεις επισκεφτει ψυχιατρο? Aν ναι τι σου εχει πει?

Πάσχω από ΙΨΔ και το έχουν επιβεβαιώσει όλοι οι ψυχίατροι. Αφού κατακλύζομαι από σκέψεις και η καθημερινότητα μου απαρτίζεται από διαρκείς ψυχαναγκασμούς. Πάσχω όμως και από κατάθλιψη η οποία δημιουργεί τις αυτοκτονικές τάσεις.