Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα

Καλημέρα σε όλους σας!

Ολως τυχαίως ψάχνοντας για κάτι στο διαδίκτυο «έπεσα» πάνω στο φόρουμ του οποίου οι συζητήσεις μου φάνηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και έτσι αποφάσισα να μπω και εγώ στην παρέα σας.

Υπάρχουν πολλά που θα ήθελα να συζητήσω και να μοιραστώ μαζί σας. Ας κάνω την αρχή λοιπόν με το εξής ερώτημα (για το οποίο θα ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη αν έχει ξανατεθεί στο παρελθόν).

Η καταγωγή μου είναι από πατέρα Ελληνα και μητέρα Ολλανδέζα. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους ήταν καθημερινές είτε λόγω διαφορετικής νοοτροπίας είτε λόγω άλλων θεμάτων και έτσι από μικρό παιδί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όχι και τόσο ήρεμο. Δυστυχώς στην εφηβεία μου τα προβλήματα οξύνθηκαν με την μητέρα μου να καταφεύγει στον αλκοολισμό ως λύση και έπειτα λόγω χρόνιας ασθένειας να παθαίνει υποτροπή και από τότε και επί σειρά ετών να αλλάζει εντελώς ως προσωπικότητα συν του ότι ως μοναχοπαίδι είχα την «ευθύνη» να την προσέχω εγώ τις ώρες που βρισκόμουν στον σπίτι μιάς και ο πατέρας μου εργαζόταν για να μας συντηρεί. Επίσης αρνητικό ήταν το γεγονός ότι η μητέρα μου κατηγορούσε τον πατέρα μου ανοιχτά σε μένα από ένα σημείο και ύστερα για όσα της συνέβησαν στην ζωή της αποκαλύπτοντάς μου γεγονότα που κανονικά δεν θα έπρεπε να γνωρίζω και τα οποία μόνο καλό δεν μου κάνανε... Πέρασαν πολλά χρόνια βέβαια από τότε, έκανα έναν γάμο ο οποίος κράτησε 12 χρόνια και από τον οποίο απέκτησα την κόρη μου 6,5 χρονών σήμερα και πριν από 4 χρόνια πήρα διαζύγιο. Στην παρούσα φάση της ζωής μου έχω μία μόνιμη σχέση εδώ και 2 χρόνια σχεδόν, η οποία πολύ σύντομα θα οδηγήσει στον γάμο και είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Επειτα από πολλά χρόνια εσωτερικής αναζήτησης η οποία ειδικά μετά το διαζύγιό μου έγινε εντονότερη και η οποία με οδήγησε πριν από 6 μήνες να ζητήσω και την υποστήριξη κάποιας ψυχολόγου και έχοντας αντιμετωπίσει και κάποιες όχι και τόσο όμορφες καταστάσεις κατά την διάρκεια της 2ετούς μου σχέσης με τον τωρινό μου σύντροφο κατέληξα στο (προφανές) συμπέρασμα πως όντως οι αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πολλά από τα απωθημένα που μου δημιουργήθηκαν από την κακή σχέση μεταξύ των γονιών μου, την έλλειψη επικοινωνίας που είχα με τον πατέρα μου και της υπερβολικής μου λατρείας με την μητέρα μου με έκαναν επί σειρά ετών να μην εμπιστεύομαι τους άντρες γενικότερα και να μην επιτρέπω σε κανέναν που θα μπορούσε να με πλησιάσει να με πληγώσει ή τουλάχιστον αν τον άφηνα να μην με πληγώσει τόσο ώστε να μην μπορώ να λειτουργήσω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνω πολύ καχύποπτη και να μην συγχωρώ εύκολα λάθη ενώ από την άλλη με έκανε πολύ απαιτητική σε εκείνα που ζητούσα από μία σχέση και ορισμένες φορές πολύ χειριστική. Πλέον έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι συμβαίνει όμως είναι φορές που δυσκολεύομαι πραγματικά πολύ να το ελέγξω με την λογική. Εχει συμβεί σε κάποιον από σας κάτι παρόμοιο και αν ναι τι κάνετε εσείς που να σας βοηθάει να το αντιμετωπίζετε με θετικό τρόπο;

Καλως ηρθες τασ.
Γινε λιγο πιο συγκεκριμενη για τα προβληματα που ειχες μικρη με τους δικους σου. Τωρα ποια ειναι η σχεση τους? Ειναι ακομα μαζι? Εσυ πως εισαι τωρα μαζι τους?

Καλώς σας βρήκα.

Πολύ ευχαρίστως να γίνω πιό συγκεκριμένη γιατί πράγματι τα είπα αόριστα. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός στο επάγγελμα και ως εκ τούτου ταξίδευε από τους 12 μήνες τον χρόνο τους 8. Η μητέρα μου δεν μίλαγε καλά τα ελληνικά με αποτέλεσμα να μην έχει ιδιαίτερες σχέσεις με γείτονες ούτε και έκανε παρέα με άλλες ελληνίδες γιατί δεν ταυτιζόταν και τόσο με την ελληνική νοοτροπία και έτσι οι μόνες φίλες που έβλεπε μία φορά την εβδομάδα περίπου ήταν ολλανδέζες και εκείνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μέχρι τα 3,5 μου που ξεκίνησα το νηπιαγωγείο να μην μιλάω σχεδόν καθόλου ελληνικά και μέχρι τα 13 μου να τα μιλάω μεν αλλά με σχετικά ξενική προφορά. Καθόλη την διάρκεια που πήγαινα δημοτικό αλλά και μετέπειτα στην σχολική μου ζωή όταν με γνώριζαν πάντα μου κολλούσαν την ετικέτα της \"Ολλανδέζας\" ή \"της κόρης της Ολλανδέζας\" λες και ήμουν κανένα εξωτικό φρούτο. Επειδή δε τα χαρακτηριστικά μου ήταν μία μίξη μεσογειακού και βόρειου ο ανδρικός πλυθησμός γενικότερα και των εκάστοτε σχολείων που φοιτούσα ειδικότερα με θεωρούσε έπαθλο προς κατάκτηση παρόλο που δεν έδινα ποτέ αφορμές ή δικαιώματα ενώ αντιθέτως προσπαθούσα να κάνω όσο λιγότερη εντύπωση γινόταν με το να γίνομαι όσο το δυνατόν πιό \"αφανής\". Ο πατέρας μου δεν ήταν και από τους πιό εκδηλωτικούς άντρες που υπάρχουν ενώ η μητέρα μου ήταν αθεράπευτα ρομαντική και με μεγάλες ανασφάλειες. Εχουν 12 χρόνια διαφορά και η σχέση τους ξεκίνησε όταν εκείνη ήταν 18 και εκείνος 30, με ένα διάστημα 5 ετών αρραβώνα και κατόπιν γάμου (κι αυτό γιατί εκείνη την εποχή ίσχυε ακόμα το καθεστώς του προικίζω τις αδερφές μου και πατέρας μου είχε τρεις!) όπου φυσικά της μητέρας μου της είχε περάσει ο ενθουσιασμός αλλά επειδή η οικογένειά της ήταν πολύ συντηρητική (κι ας ήταν Ολλανδοί!) έπρεπε να τον πάρει γιατί την είχε \"χαλάσει\"... Υπήρχαν πάντα συγκρούσεις ανάμεσά τους με την μητέρα μου να παραπονιέται και τον πατέρα μου να ανταποδίδει με λιμανιώτικη γλώσσα. Τους θυμάμαι από πάντα να τσακώνονται ειδικά όταν έπεφτα το βράδυ για ύπνο κι οι εικόνες που μου έχουν μείνει έντονα χαραγμένες είναι εκείνον στον κήπο όπου ήταν το μέρος που αγαπούσε περισσότερο και χαλάρωνε, την μητέρα μου να του παραπονιέται που μας αγνοούσε και δεν ασχολιόταν με τίποτα άλλο εκτός της κηπουρικής του, το ότι προσπαθούσε εκείνος ερχόμενος σπίτι για τους 2 ή 4 μήνες που καθόταν να αναλάβει τον έλεγχο της διαπαιδαγώγησης μου και φυσικά να αποτυγχάνει παταγωδώς μιάς και εγώ ήμουν παιδί της μαμάς πράγμα απόλυτα φυσικό αν αναλογιστεί κανείς ότι εκείνη με μεγάλωνε και μάλιστα μόνη, τους καυγάδες και την ειρωνεία του πατέρα μου όταν αυτό που έκανα θεωρούσε ότι θα μπορούσα να το έχω κάνει καλύτερα, το ότι δεν με αγκάλιασε ποτέ αυθόρμητα να μου πει ένα μπράβο, να μου δώσει ένα φιλί ή να μου πει σ΄αγαπώ σε αντίθεση με την μητέρα μου, το ότι όταν ερχόταν στο σπίτι εκτοπιζόμουν από το γονικό κρεββάτι που κοιμόμουν με την μητέρα μου στο δωμάτιό μου πράγμα που εννοείται ότι μισούσα και γενικότερα ένα κλίμα καυγάδων, γκρίνιας και κόντρας ανάμεσά τους.

Η σχέση τους μέχρι και σήμερα (ναι είναι ακόμα μαζί αν και η μητέρα μου θέλησε κάποια στιγμή να χωρίσει μαζί του όμως δεν το έκανε από φόβο ότι θα με κρατούσε όπως της είχε δηλώσει εκείνος μαζί του στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσε να με βλέπει παρά μόνο ένα μήνα κάθε χρόνο εφόσον επέστρεφε στην πατρίδα της που θα ήταν και το μόνο που θα μπορούσε να κάνει) είναι μία θύελλα αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων όπου υπάρχει έρωτας, μίσος, ανάγκη, εξάρτηση, έλλειψη σεβασμού, υποχρέωση αλλά όσο περίεργο κι αν ακουστεί και αγάπη. Βλέπεις η μητέρα μου μετά από πολλά χρόνια χρόνιας ασθένειας έχει μείνει τα τελευταία 2,5 κατάκοιτη στο κρεββάτι με μόνιμο καθετήρα, πάνες και μία μέτριας μορφής αλτσχάϊμερ και ο πατέρας μου παρόλο που είναι 77 χρονών, καταπονημένος από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη και μόλις 58 κιλά επιμένει να την φροντίζει ο ίδιος με μία μικρή βοήθεια που επιτέλους μετά από πολύ πίεση δέχτηκε από κάποια κυρία που έρχεται για λίγες ώρες σπίτι. Ενώ όμως θέλει να την φροντίζει ο ίδιος και να έχει τον έλεγχο γενικότερα της περιποίησής της δεν έχει καθόλου υπομονή μαζί της και συνεχώς την βρίζει και της κακομιλάει. Παντελώς αντικρουόμενα πράγματα δηλαδή..

Η δική μου σχέση μαζί τους τώρα είναι... έλα μου ντε, πως να την χαρακτηρίσω... μάλλον απόμακρη θα έλεγα. Με την μητέρα μου όσο μπορώ επικοινωνώ αν και η άνοια που έχει μας δυσκολεύει ομολογώ. Ειδικά τους τελευταίους μήνες αν και μένω στο πάνω σπίτι από το δικό τους δεν κατεβαίνω να την δω γιατί ο γυναικολόγος μου είπε πως δια ροπάλου απαγορεύεται να είμαι κοντά σε αρρώστους και οι συνθήκες υγιεινής στο σπίτι των δικών μου δεν είναι και οι απολύτως ιδανικές. Με τον πατέρα μου βλεπόμαστε κάθε μέρα μιάς και ανεβαίνει πάνω στο σπίτι μου και κάθεται για λίγο όμως δεν μπορώ να πω ότι μπορώ πάντα να επικοινωνήσω μαζί του, συνήθως μου μιλάει για τα δικά του, τους λογαριασμούς που θέλει να πάω να του πληρώσω, τα ψώνια που χρειάζεται και σπάνια να ανοίξουμε κάποια κουβέντα επί προσωπικού επιπέδου και να μοιραστεί κάτι δικό του μαζί μου. Μόλις προχθές για πρώτη φορά στα 35 μου χρόνια τον είδα να αφήνεται και να ξεσπάει σε λυγμούς όταν μου είπε πως ανυσηχεί πως πεθαίνοντας θα αφήσει τόσο την μητέρα μου μόνη της όσο και εμένα με αρκετά προβλήματα που θα πρέπει πλέον αν αναλάβω εξ΄ολοκλήρου. Για πρώτη φορά τον είδα ως άνθρωπο και όχι ως πατέρα-σύμβολο, απλησίαστο και απαγορευτικό. Γενικότερα πάντως θα έλεγα πως έχω μέσα πάρα πολλά απωθυμένα με τους δικούς μου και πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου για να τα βγάλω από μέσα μου και να βρω ένα τρόπο να συγχωρέσω τόσο εκείνους όσο και εμένα για όλα αυτά που έχουμε περάσει. Και φυσικά υπάρχουν και άλλα πολλά επιμέρους γεγονότα που έχουν γίνει τα οποία είναι τόσα που δεν ξέρω από που να αρχίσω..

Πολυ αντικρουομενα ολα αυτα, πραγματι...
Μενεις απο πανω τους με τον τωρινο σου συντροφο?
Πεσ μου λιγο γι αυτον. Πως εισαι μαζι του?
Με τον αντρα σου γιατι χωρισες? η σχεση σου πως ηταν μαζι του? Τωρα που χωρισατε πως ειναι?
Μενεις Αθηνα ή επαρχία?

Ναι μένω από πάνω τους στος δικό μου σπίτι που έχτισα εδώ και 4 χρόνια και εδώ και 1 χρόνο περίπου που συγκατοικούμε με τον σύντροφό μου μένουμε όλοι μαζί (με την κόρη μου την επιμέλεια της οποίας έχω εγώ ενώ κάθε δεύτερο σ/κ μένει μαζί μας και ο 10χρονος γιός του από τον πρώτο του γάμο).

Με τον σύντροφό μου είμαι πότε καλά και πότε όχι. Στην αρχή της σχέσης μας όλα φυσικά ήταν υπέροχα. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη, γεμάτος περιποιήσεις, ρομαντικός, ευγενέστατος αν και υπήρχαν φορές που έδειχνε τι θα επακολουθούσε. Από την στιγμή που ήρθε να μείνει μόνιμα μαζί μας άρχισε να βγάζει τις δικές του ανασφάλειες πολύ έντονα δλδ ζήλειες άνευ λόγου και αφορμών αν δεν σήκωνα το κινητό μου την ώρα που με καλούσε, για το μήπως βλέπω κάποιον άλλον και δεν τον θέλω πιά την στιγμή που δεν είχα εκφράσει κάτι τέτοιο και ήμουν συνεχώς σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι και ασχολιόμουν με το παιδί οπότε σχεδόν δεν μου έμενε προσωπικός χρόνος, κάποια στιγμή επειδή θεώρησε πως τον απέρριψα όταν του είπα κάποιο βράδυ ότι θέλω να κοιμηθώ πιό νωρίς αντί να ξενυχτήσω κοντά του βλέποντας κάποιο έργο που δεν με ενδιέφερε έκοψε την παλάμη του με κάποιο μπουκάλι αρώματος δικού μου αφού μου έδωσε μπουνιά στο στομάχι και τρέχαμε μες το βράδυ για χειρουργεία, άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται εριστικός και βίαιος και να προσπαθεί να επιβληθεί με χειροδικίες οπότε έφτασα και εγώ να του δείξω την πόρτα λέγοντάς του πως σε αυτό το σπίτι δεν είμαστε μόνο εγώ και εκείνος αλλά και τα παιδιά μας και κυρίως η κόρη μου και ότι δεν αρέσκομαι στο να είμαι σάκκος του μποξ και να ψάξει αλλού να βρει τέτοιου είδους απασχόληση. Τότε ήταν που μου αποκάλυψε πως είναι καταθλιπτικός, έχει κάνει 2 χρόνια ψυχοθεραπεία και διάφορα άλλα προσωπικά του προβλήματα όπως ότι χρωστάει σε τράπεζες και νιώθει μειονεκτικά, ότι έχει απωθημένα με την μητέρα του γιατί αισθανόταν ότι δεν τον αγαπούσε πραγματικά, ότι έπιασε την γυναίκα κάποια στιγμή να τον κερατώνει και έπαθε ανασφάλεια και έχασε την εμπιστοσύνη του στις γυναίκες γενικότερα κλπ, κλπ. Μέσα από συζητήσεις και αφού ξεκίνησα και εγώ συνεδρίες τόσο για τα δικά μου θέματα όσο και για εκείνα που μου είχαν δημιουργηθεί μέσα από αυτή την σχέση έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε ένα επίπεδο όπου ναι μεν τσακωνόμαστε αλλά τουλάχιστον δεν σκοτωνόμαστε και αρχίζουμε και οι δύο να καταλαβαίνουμε και να αποδεχόμαστε ότι το να διαφωνείς με κάποιον πάνω σε κάτι δεν σημαίνει ούτε ότι δεν τον εκτιμάς, ούτε ότι δεν τον σέβεσαι και φυσικά ούτε ότι τον απορρίπτεις θέμα πολύ μεγάλο και για εκείνον και για εμένα γιατί και το δικό του οικογενειακό περιβάλλον δεν ήταν το καλύτερο.

Με τον άντρα μου χωρίσαμε γιατί μετά την γέννηση του παιδιού άρχισε να λειτουργεί πολύ ανταγωνιστικά απέναντί του, αδιαφόρησε για την μεταξύ μας σχέση με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στο σημείο να κάνουμε σεξ μία φορά τον μήνα και κατόπιν δικής μου προτροπής και γενικότερα είχαμε και οι δύο σηκώσει πολύ ψηλά τους εγωϊσμούς μας. Οχι ότι δεν θα μπορούσαμε να είχαμε σώσει την κατάσταση όμως η αλήθεια είναι ότι μετά από 3 χρόνια συνεχούς κόντρας κανένας από τους δύο δεν είχε την παρούσα χρονική φάση την διάθεση να το κάνει.

Η σχέση μου μαζί του ήταν γενικότερα ήρεμη και ομαλή πριν το παιδί και παντελώς το αντίθετο μετά από αυτό.

Η σχέση μου τώρα μαζί του είναι σχέση συνεργασίας μεταξύ δύο γονιών που έχουν ένα παιδί μαζί και νιώθω πολύ περήφανη που το λέω πως παρόλο που ο γάμος μας για τους χ, ψ λόγους δεν πέτυχε έχουμε ένα πολύ πετυχημένο διαζύγιο και μία καλή σχέση με το παιδί μας.

Μένω Αθήνα.

Τον αγαπας τον τωρινο σου συντροφο? Το εχεις μετανιωσει που εκανες κατι σοβαρο μαζι του?
Δεν ξερω αλλα μετα απο ολα αυτα που εχεις περασει στη ζωη σου κατι πιο ηρεμο ισως να ηταν καλυτερο για σενα. Μπορει παλι, καταβαθος, να σου αρεσουν αυτου του ειδους οι σχεσεις (της εντασης εννοω) γι\' αυτο και να εισαι μαζι του. Ξερεις, λενε οτι μπορει να λεμε κατι οτι δεν μας αρεσει αλλα στην ουσια πανω σ\'αυτο παμε και πεφτουμε συνεχεια, ασυνηδειτα.

Τον αγαπώ και παρόλο που έρχονται στιγμές (κατά την διάρκεια των καυγάδων μας) που λέω πως ήταν το μεγαλύτερό μου λάθος αυτή η σχέση καταβάθος είμαι αρκετά συνειδητοποιημένη να ξέρω πως δεν θέλω να χωρίσω μαζί του. Είναι γεγονός πως υποσυνείδητα πάντα στρεφόμαστε σε αυτό που μας λείπει και στον γάμο μου έλειπαν κατά πολύ οι εντάσεις αλλά και οι εναλλαγές. Τολμώ να πω πως τα πράγματα ήταν κάπως υποτονικά ενώ σε τούτη την σχέση δεν είναι. Είμαστε και οι δύο φτιαγμένοι από το ίδιο καλούπι, μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο σκέψης και έχουμε κοινά παιδικά βιώματα. Μπορώ να παρακολουθήσω τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί κι ας μην συμφωνώ πάντα με αυτόν και το ίδιο συμβαίνει και με εκείνον. Πιστεύω (αλλά και ενστικτωδώς ακόμα το νιώθω) πως με κατάλληλη δουλειά και από τις δύο πλευρές μπορούμε να έχουμε μία καλή και λειτουργική σχέση που αν μη τι άλλο δεν θα είναι ποτέ βαρετή. Εμένα δεν με πειράζουν τόσο οι εντάσεις όσο η κλιμάκωση αυτών σε κάτι ανεξέλεγκτο και αρνητικό, διαφορετικά πολλές φορές η διαφωνία οδηγεί σε πολύ καλά αποτελέσματα. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει πάνω από όλα σεβασμός, εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση διότι αν ένα από όλα ή όλα λείπουν τότε δεν υπάρχει ισορροπία και φυσικά δεν είναι καλό να συνεχίζεται μία τέτοια σχέση. Αυτό παλεύω να κάνω ενώ ταυτόχρονα ψάχνω να βρω και τον δικό μου εαυτό και τις δικές μου ισορροπίες και υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα με τόσο μεγάλη επιτυχία.

Συμφωνω απολυτα μαζι σου. Εφοσον αυτη η σχεση σε υπερκαλυπτει και εισαι ευτυχισμενη καλα κανεις και την παλευεις. Ωστοσο ομως δεν καταλαβαινω το προβλημα σου. Δηλαδη πιο πανω ειπες:
\"Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνω πολύ καχύποπτη και να μην συγχωρώ εύκολα λάθη ενώ από την άλλη με έκανε πολύ απαιτητική σε εκείνα που ζητούσα από μία σχέση και ορισμένες φορές πολύ χειριστική. Πλέον έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι συμβαίνει όμως είναι φορές που δυσκολεύομαι πραγματικά πολύ να το ελέγξω με την λογική\"

Εγω ομως βλεπω οτι εισαι ενας ανθρωπος ισορροπημενος που αντιμετωπιζει το προβλημα του χωρις να ειναι αυστηρος κριτης των αλλων και να μην συγχωρει και δινεις δευτερη ευκαιρια οταν αγαπας τον αλλον. Οπως εκανες με τον συντροφο σου.

Περισσότερο θα έλεγα πως είναι ένας προβληματισμός μου παρά ένα πρόβλημά μου τελικά.

Οταν λέω ότι έγινα πολύ καχύποπτη εννοούσα ότι όταν κάποιος με τον οποίο είχα σχέση μου εξέφραζε ένα παράπονο για κάτι που δεν τον κάλυπτε (π.χ. ο πρώην άντρας μου στο ότι κάποιες φορές αισθανόταν ότι κάνει περισσότερες δουλειές στο σπίτι από μένα και αυτό διότι είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο μιάς και σχόλαγε πιό νωρίς) εγώ αυτομάτως έμπαινα στην διαδικασία άμυνας και θεωρούσα ότι με κατηγορεί πως δεν κάνω κάτι καλά ή σωστά αντί να αναγνωρίσω το ότι απλώς εξέφραζε το παράπονό του. Αυτό μου έχει μείνει ως κατάλοιπο από τότε που ο πατέρας μου σήκωνε τον πύχη ψηλότερα στην προσπάθειά του να με κάνει να αποδώσω το μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου όχι όμως με το να με επαινεί και να με παροτρύνει αλλά με το να με ειρωνεύεται και να με κατεβάζει ψυχολογικά με αποτέλεσμα εγώ να αισθάνομαι απόρριψη. Απόρριψη λοιπόν αισθάνομαι και τώρα όταν το \"άλλο μου μισό\" λίγο πιό απότομα μου λέει κάποιο παράπονό του πράγμα όμως που δεν στέκει λογικά. Αν το εξετάσει όμως κανείς συναισθηματικά έχει την δική του λογική. Αυτό που προσπαθώ να βρω σε αυτή την φάση στην ζωή μου είναι πως να αναγνωρίζω με την λογική αυτό που μου υπαγορεύουν τα συναισθήματά μου. Π.χ. όταν παίρνω τον σύντροφό μου στο κινητό του και επειδή δεν μπορεί να μου μιλήσει μου το κλείνει σχετικά απότομα λέγοντάς μου \"όχι τώρα, σε λίγο\" γιατί να αισθάνομαι έστω και προς στιγμή αρνητικά για αυτό αφού έχει συμβεί να το κάνω και εγώ σε εκείνον χωρίς να θέλω να του δείξω με αυτή μου την συμπεριφορά πως δεν μου είναι επιθυμητός ή ότι δεν τον νοιάζομαι πλέον.

Θέλω να μάθω να ξεχωρίζω και να αναγνωρίζω τα γνωστικά λάθη που κάνουμε καμμιά φορά όταν ο σύντροφός μας με το να μας μιλήσει ή να μας φερθεί όχι και τόσο τρυφερά ή όπως θα θέλαμε εμείς εκείνη την στιγμή αυτομάτως μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε ότι δεν μας θέλει, δεν μας εκτιμά και δεν μας αγαπά πιά.

Οσο για το ότι είμαι χειριστική η αλήθεία είναι ότι η σκέψη ότι θα χάσω τον έλεγχο της σχέσης μου με πανικοβάλλει. Τι εννοώ με αυτό; Οτι θα παραδωθώ σε αυτό που αισθάνομαι αμαχητί και ότι και να γίνει δεν θα αντιδράσω. Πολλές φορές αντιδρώ ιδιαίτερα απόλυτα όταν κάτι πολύ μικρό με ενοχλεί, π.χ. όταν πίνει φραπέ σε κάποιο πότήρι και αφού τον τελειώσει δεν το αφήνει στον νεροχύτη με λίγο νερό μέσα για να μην κολλήσουν τα κατακάθια του καφέ και μετά πρέπει να τρίβω αρκετή ώρα για να φύγουν. Μικρό θα μου πεις αλλά ώρες-ώρες μπορεί να με κάνει να βγω από τα ρούχα μου ειδικά όταν είμαι πολύ κουρασμένη διότι τότε μου βγαίνει και ευκολότερα και περισσότερο ο εκνευρισμός και πολλές φορές γίνομαι πολύ bitch.

Κατι μουθυμιζουν ολα αυτα. Αν σου πω οτι καπως ετσι ειμαι κι εγω θα το πιστεψεις? Εγω ομως δεν εχω τις εμπειριες που ειχες εσυ στα παιδικά σου χρονια. Εμενα οι γονεις μου ηταν πολυ αγαπημενοι, ο πατερας μου ενας πολυ τρυφερος και συναισθηματικος ανθρωπος που λατρευε την μητερα μου. Εγω η τεταρτη στη σειρα με πολυ μεγαλη διαφορα απο τον μικροτερο αδερφο μου με μεγαλωσανε στα πουπουλα και με πολυ μεγαλη εκδηλη αγαπη. Εγω ομως εχω γινει σαν κι εσενα. Ο αντρας μου ειναι σαν τον πρωην σου και με εχει κουρασει πολυ η σχεση μας. Εκνευριζομαι και εγω με παραμικρα πραγματα, πλαθω ιστοριες με το μυαλο μου με μια του κουβεντα που μπορει και να την ειπε χωρις λογο και την ζωαυτη την ιστορια και την πιστευω κι ολας.

Αλήθεια; Απιστευτο!

Συγνώμη για την αντίδραση αλλά ως γνήσιο εγωϊστικό ον (άλλωστε άνθρωποι είμαστε) είχα πιστέψει τόσα χρόνια ότι μόνο εγώ λειτουργώ με αυτό τον τρόπο. Παρομοίως και εγώ πλάθω ιστορίες και τις ζω με τον πιό απόλυτο τρόπο. Κατόπιν εορτής βέβαια βλέπω τι έχει γίνει, εκείνη την ώρα όμως μου είναι εξαιρετικά δύσκολο ως ακατόρθωτο να το ελέγξω.

Εσύ τι κάνεις για αυτό;

Λες να εχουμε κατι σοβαρο? δεν ξερω ανησυχω.... χαχαχα

Μπα.... Απλώς είμαστε ο εαυτός μας και πρέπει να μας αγαπάμε για αυτό γιατί το αξίζουμε.

Πως τα καταφερες και χωρισες απο τον πρωην? Εννοω χωρις να γινει κατι συγκλονιστικο, ενα γεγονος που θα σε οδηγησει στον χωρισμο.
Εγω το σκεφτομαι εδω και καιρο αλλα δεν το τολμω. Το παιδι, οι γονεις, ο περιγυρος κλπ.

Κοίτα και μένα μου πήρε γύρω στα τρία χρόνια σκέψης και αδράνειας ώσπου να κινητοποιηθώ. Κατάπινα και υπέμενα και έλεγα δεν μπορεί κάτι θα αλλάξει και προσπαθούσα να εφαρμόσω πρακτικές ψυχανάλυσης και θετικής προσέγγισης τόσο στον εαυτό μου όσο και σε κείνον ενώ απομακρυνόμασταν με ταχείς ρυθμούς ο ένας από τον άλλον. Θα σου πω απλά πως ήρθε εκείνη η στιγμή που μου έκανε κλικ και είπα μέχρι εδώ, δεν θα κάνω βήμα παρακάτω υπό αυτές τις συνθήκες με αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου. Μεγάλη βοήθεια μου έδωσε και ο ίδιος όταν κάποια στιγμή λίγους μήνες πριν χωρίσουμε οριστικά (διότι αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς τυπικά είμασταν πιά μαζί, στην πραγματικότητα είχαμε χωρίσει προ πολλού) αντιμετώπισα καποια στιγμή κάποιο πρόβλημα υγείας με έντονες ζαλάδες και κόπωση και πριν βγουν οι εξετάσεις μου ο παθολόγος που με εξέτασε μου έθεσε και το ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης. Η αντίδρασή του όταν του το είπα και τον ρώτησα πως θα το χειριστούμε το θέμα και ενώ και οι δύο είχαμε πει από την αρχή της σχέσης μας ότι θέλαμε τουλάχιστον δύο παιδιά ήταν \"Μα θα το ρίξεις φυσικά\" το οποίο το ακολούθησε το \"Εγώ μαζί σου δεν πρόκειται ποτέ να κάνω δεύτερο παιδί, με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα ναι, εσένα όχι\". Ενιωσα τόσο άδεια μέσα μου που ενώ αρχικά ήμουν μουδιασμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα όταν άρχισα σιγά-σιγά να συνέρχομαι άρχισε να εδραιώνεται μέσα μου η απόφαση ότι εγώ και εκείνος είχαμε πλέον τερματίσει και πως έπρεπε να προχωρήσω παρακάτω. Αυτό το παρακάτω με έσωσε. Οσο για την κατακραυγή μη νομίζεις ότι δεν την είχα. Ναι μεν οι γονείς μου δεν με κατέκριναν αλλά δεν ενθουσιάστηκαν κιόλας, το παιδί μου (3χρονο τότε) πέρασε μεγάλο λούκι, μου πήρε γύρω στους 6 μήνες να τολμήσω να ξεμυτίσω από το σπίτι μου για μία έξοδο με την καλύτερη μου φίλη και άρχισα να βγαίνω με κάποιον (αλλά εν γνώση μου όχι για κάτι σοβαρό και μόνιμο) μετά από 9 μήνες, όσο για τους φίλους.. οι περισσότεροι ήταν ούτως ή άλλως δικοί του και φυσικά πήραν το δικό του μέρος αφήνωντάς μου λίγους και καλούς. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα έπασχα από κατάθλιψη την οποία αντιμετώπισα όπως μπορούσα μόνη μου και ένιωθα μεγάλη μοναξιά ακόμα και όταν βρισκόμουν μέσα σε ένα τεράστιο πλήθος. Ακόμα και μέχρι σήμερα μου έχουν μείνει κάποια κατάλοιπα από αυτό όμως συνεχίζω κοιτώντας μπροστά διότι αυτό που λέω πάντα είναι ότι αν ο καλός θεούλης μας είχε πλάσει με σκοπό να κοιτάζουμε στο παρελθόν θα μας είχε βάλει το κεφάλι με κατεύθυνση προς την πλάτη μας.

Αν είναι κάτι που πραγματικά αισθάνεσαι ότι θέλεις να κάνεις και δεν νιώθεις ικανοποιημένη με αυτό που ζεις κι αν έχεις ψάξει όλους τους τρόπους που θα σας κάνουν να πλησιάσετε εκ νέου ο ένας τον άλλον (με την προϋπόθεση πάντα ότι το θέλει και εκείνος γιατί το να κάνεις εσύ την μισή διαδρομή είναι αποδεκτό και εκείνος την άλλη μισή αλλά το να την κάνεις εσύ μόνη σου ολόκληρη δεν λέει τίποτα) τότε βουρ προχώρα παρακάτω και κράτα το κεφάλι σου ψηλά. Να θυμάσαι πάντα πως αύριο ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Της δικής σου ζωής και στο τονίζω.

Εγώ θα το θέσω ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΨΥΧΙΑΤΡΩΝ ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ.....Είμαι σε αυτή τη φούρια τώρα και λέω να ανοίξω και ένα θέμα αντίστοιχο..Στυλ Θάψτε τον θεραπευτή σας......

Καλα ταλες βρε τασ, εχεις δικιο αλλα....
Τεσπα, πρεπει να παω σπιτι, ειμαι στη δουλεια τωρα, εχω να παρω και τον πιτσιρικα.
Χαρηκα που τα ειπαμε, αληθεια
Να σαι καλα
Ευχομαι να τα ξαναπουμε

Η οποία φούρια πως έχει προκύψει ακριβώς;

Και εγώ χάρηκα πολύ που τα είπαμε gramle και εύχομαι καλό δρόμο. Φυσικά θα τα ξαναπούμε. We are here to stay!

Οσο για το κόστος της απόφασης και για το κλικ για να την πάρεις όταν θα είσαι έτοιμη για αυτό θα το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο λέω και το πιστεύω γιατί το έχω ήδη ζήσει. Τα καλύτερα είναι εκείνα που ακόμα δεν έχουνε ΄ρθεί.

Ακυρη η ερώτηση Kassi, διάβασα την απάντηση ήδη σε άλλο θέμα.

Τι να πω...