ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΞΑΝΑ
Γειαααα να μαι κ παλι!! (Κ δυστυχως δν ειναι για καλο..)
Εχει πολυ καιρο τωρα που με πιανουν διαφορες φοβιες, εμμονες κ σκεψεις κ ολα μου φταινε ολα μου ξυνιζουν ολα μου μυριζουν κ δν μπορω να μεινω ικανοποιημενη με τιποτα, νιωθω λες και ζω την ζωη καποιας αλλης η οτι υποδυομαι εναν ρολο κ δν μπορω να μπω στο πετσι του κ τσαντιζομαι.. την μια με πιανουν απιστευτα νευρα για τα παντα, την αλλη με πιανει απλως δυσφορια, αηδια κ ταση για εμετο κ την αλλη γινομαι τοσο ευαισθητη κ προσπαθω να βρω αλλοθι στα παντα κ σκεφτομαι ποσο σκατα κ απαισια συμπεριφερομαι στους ανθρωπους κ ειδικα σε οσους δν μου φταινε, κ αυτο το σκεφτομαι πολυ εντονα τελευταια.. στην εφηβεια μ κ ειδικα στο λυκειο φερομουν απαισια σε ολους χωρις να μ εχουν κανει κατι, κ ντρεπομαι που το λεω αλλα προπαντων ντρεπομαι που ειχα αυτη τη συμπεριφορα, πχ ορισμενα παιδια π μου φεροντουσαν με τον καλυτερο τροπο κ μαλιστα 2-3 φορες π ημουνα χαλια προσφερθηκαν να με βοηθησουν κ ενδιαφεροντουσαν, εγω τους απαξιωνα κ μιλουσα με τον χειροτερο τροπο, ημουν σε μια φαση που τους ειχα γραμμενους ολους κ δν με ενοιαζε αν θα πληγωσω τον αλλον, με ενοιαζε ο εαυτος μ κ μονο, η ζωη μ ηταν να βγαινω να πινω τσιγαρα να συμπεριφερομαι σαν αλητοπαιδο να διαβαζω κ να ξεσπαω στον εαυτο μ με καθε τροπο κ μεσον, τωρα που τα βλεπω αυτα απο εξωτερικη οπτικη γωνια λυπαμαι κ ντρεπομαι, οχι τοσο για οσα εκανα στον εαυτο μου αλλα κυριως για οσα εκανα στους αλλους, τι να πω πραγματικα ευχομαι να καταλαβαινα καποια πραγματα στην ωρα τους
Περπαταω στο δρομο κ εκνευριζομαι με τον παραμικρο θορυβο, στα αστικα μεσα αποφευγω να μπαινω γιατι ειδικα το πρωι ειναι γεματο παππουδες που πανε στο ικα να γραψουνε φαρμακα κ μιλανε για την πολιτικη κ οικονομικη κατασταση της χωρας κ πραγματικα δν μπορω να ακουω αλλο τετοιες συζητησεις, οταν ειμαι με την ομαδα μου ρχεται να τραβηξω την αλλη απ τα μαλλια κ να την ριξω κατω, νευρωτικη οσο δν παει, νιωθω ολη την ωρα οτι κατι μυριζει οταν περπαταω, τις προαλλες μεσα στην ταξη αρχισα να φωναζω (ευτυχως οχι πολυ) επειδη εξηγουσα εναν τυπο στα μαθηματικα επι μια ωρα κ δν τον καταλαβαιναν, μετα μ ρχοτανε να κλαψω κ μ ρθανε τασεις φυγης, να ανοιξω την πορτα κ να φυγω.. αυτα εξω, οταν επιστρεφω σπιτι παω ξαπλωνω κατευθειαν κοιμαμαι, δν τρωω πινω νερο μετα βιας, σκεφτομαι ολη την ωρα την πτυχιακη κ οτι σκατα τα πηγαινω κ οτι ειμαι αναξια γι αυτο που επελεξα να κανω διοτι παραδειγμα προς αποφυγην ειμαι κ οχι προς μιμηση, κ ειμαι οντως αναξια με ολα αυτα που εχω να προσπαθω να βαλω μυαλο σε αλλους, οταν εγω δεν εχω (μεταφορικα)... μ ρχονται εντονες σκεψεις κ φοβιες κ θελω να ξαπλωνω να μην σηκωθω, αλλα πρεπει να κινητοποιηθω, εχω βαλει εναν στοχο λεω θα κανω υπομονη μεχρι το καλοκαιρι μετα θα χαλαρωσω, δεν ξερω τι σκατα ρε πουστη μου, δν εχω διαθεση να παω ουτε για κλαμπ ουτε καν για εναν καφε κ με πρηζει ο ενας κ ο αλλος ποτε θα παμε για καφεδακι κτλ κ μ ρχεται να κλαψω βγαινω με το ζορι αμα βγω κ μετα ερχομαι σπιτι ξαπλωνω κ κλαιω κ δν θελω να σηκωθω... :(
αυτα αντε σας ζαλισα παλι.. δεν θελω να επιστρεφει το παρελθον γαμωτο, πανω που ειχα κανει μια καινουργια κ καλη αρχη, ειχα αλλαξει σελιδα στη ζωη μ κ ειχα αφησει τις ακροτητες του παρελθοντος, παλι να ειμαι σε μια περιδινιση κ να μην ξερω ουσιαστικα τι συμβαινει κ γιατι.. τελικα η ζωη ποτε δν μας αφηνει να απολαυσουμε μια ευχαριστη κατασταση, λιγο χαιρομαστε κ μετα μας επαναφερει με ενα δυνατο χαστουκι για να μας υπενθυμισει ποσο αναξιοι κ μηδαμινοι ειμαστε, εγω αυτο εχω καταλαβει... :(
