Γιατί κλαίω με το παραμικρό;
Καλησπέρα σας! Είμαι καινούρια στο forum. Θα ήθελα την γνώμη σας σχετικά με μία κατάσταση που βιώνω. Είμαι 20 ετών και γενικώς από τότε που με θυμάμαι έχω μια τάση να είμαι απαισιόδοξη, μελαγχολική, ίσως εμμονική με διάφορα θέματα ανά περιόδους, υπερβολικά ευσυγκίνητη σε σημείο να κλαίω καθημερινά. Όταν ήμουν πιο μικρή την κατάσταση αυτή την απέδιδα στις διαταραχές της εφηβείας. Στα 17 μου χρόνια έκανα σχέση με ένα παιδί και τον πρώτο καιρό που είμασταν μαζί ήμουν πολύ χαρούμενη και όλα τα παραπάνω έπαψαν να ισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Άρα σκεφτόμουν ότι όντως ήταν της εφηβείας. Όμως τον τελευταίο ένα χρόνο έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Κλαίω πάλι καθημερινά και νιώθω ότι κρεμάστηκα από πάνω από το αγόρι μου και είχα στηρίξει όλες μου ελπίδες να με κάνει χαρούμενη πάνω του και τώρα με το παραμικρό όταν θα έχουμε μια διαφωνία ή όταν δεν μου κάνει ένα χατίρι ή με παραμελεί για κάτι (γιατί όπως είναι φυσιολογικό έχει και εκείνος τα δικά του θέματα) αμέσως θα νιώσω ότι με απορρίπτει και θα καταρεύσω. Θα ήθελα τη γνώμη σας γιατί πραγματικά με έχει προβληματίσει πολύ το γεγονός ότι κλαίω συνέχεια και στενοχωριέμαι(για πολλά θέματα όχι μόνο για το αγόρι μου). Μπορεί να είναι κάτι πιο σοβαρό από το ''είμαι ευαίσθητη''; Τι μπορώ να κάνω για να το βελτιώσω; Επίσης, πώς μπορώ να διαφυλάξω τη σχέση μου από αυτό, γιατί τον αγαπώ πολύ. Να συμπληρώσω ότι μένω μόνη μου με τη μητέρα μου η οποία έχει χρόνια κατάθλιψη και ο πατέρας μου ζει μακριά και είχε και εκείνος διάφορα ψυχολογικά θέματα που τον οδήγησαν κάποια περίοδο και στον αλκοολισμο.
