ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ??

Καλημέρα.Είμαι καινούρια στο forum.Πήρα το θάρρος να γράψω και να σας ρωτήσω κάποια πράγματα.Καταρχήν ένιωσα μεγάλη ανακούφιση διαβάζοντας τα άλλα topic γιατί κατάλαβα οτι δεν είμαι η μόνη που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα.
Απο το 1999 συγκεκριμένα μετά τους σεισμούς αντιμετόπισα πρόβλημα με συχνές κρίσεις πανικού,άγχος και απογοήτευση.Πήγα σε νευρολόγο ο οποίος μου έδωσε θεραπεία με seropram και xanax.Πράγματι τα συμπτώματα σταμάτησαν αλλά το πρόβλημα παρέμενε.Απλά κουκουλώθηκε για να το πω έτσι.Και φτάνουμε φέτος. Απο τον Ιανουάριο αντιμετόπισα προβλήματα με το στομάχι μου.Πόνους αφόρητους , πέρασα ολόκληρα Σαββατοκύριακα κλεισμένη μέσα στο σπίτι να πονάω.Μαζί με το στομάχι προστέθηκαν και πόνοι στην καρδιά, στο σώμα , ζαλάδες και πολλά μα πολλά νεύρα και δεν μπορουσα να πάρω αναπνοή κόντευα να σκάσω.Τσαντιζόμουν με το παραμικρό έβαζα τις φωνές δεν είχα υπομονή και να σου και οι κρίσεις πανικού πάλι.Τι εφιαλτικό πράγμα είναι αυτό!Δεν το αντέχω όταν έρχεται!
Αφού πέρασα κανα τρίμηνο έτσι κατάλαβα οτι όλα αυτά είναι απο άγχος και οτι αν δεν κάνω κάτι θα πεθάνω απο αυτό.Κόντευα να χάσω την δουλειά μου με τις κρίσεις.Σταμάτησα να βγαίνω να νιώθω χαρά τίποτα δεν με ικανοποιεί.
Την προηγούμενη βδομάδα το πήρα απόφαση και πήγα σε ψυχολόγο.Πέρασα μια ώρα λέγοντας όλα αυτά που με τυρρανάνε εδώ και 10 χρόνια τώρα.Βγαίνοντας απο το ιατρείο ένιωσα μια απίστευτη ηρεμία και μπόρεσα έπειτα απο 3 μήνες να αναπνεύσω κανονικά.Οι επόμενες μέρες ήταν ονειρεμένες .Τέτοια ηρεμία και γαλήνη ούτε όταν έπαιρνα τα φάρμακα.Βέβαια την ηρεμία ήρθε να ταράξει ένα μικροατύχημα με το αμάξι αλλα το αντιμετόπισα σωστά.
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι το εξής:οκ εγώ θα συνεχίζω να πηγαίνω στην ψυχολόγο θα λέω αυτά που με ενοχλούν απο εκεί και πέρα πως θα βοηθηθώ στο να αντιμετωπίζω το άγχος με τετοιο τρόπο ώστε να μην ξαναβρεθώ στην προηγούμενη χάλια κατάσταση?θέλω να πω οτι τι γίνεται παρακάτω πως μπορώ να προφυλάξω τον εαυτό μου απο τις κρίσεις πανικού?
Δεν μπορώ άλλο βρε παιδιά.Πέρασα τα τελευταία 10 χρόνια χωρίς να χαρώ τίποτα.Κάθομαι και σκέφτομαι και κλαίω και λέω οτι έφτασα 28 για να πολεμάω το άγχος και τις κρίσεις πανικού?Γιατί να γίνονται αυτά?Δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου σε τέτοια κατάσταση.Σκέφτομαι οτι θα φτάσω τα 50 μου και θα έχω αυτές τις καταστάσεις συνέχεια οτι ποτέ δεν θα μπορέσω να είμαι τελείως καλά.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Μίνα καλώς ήρθες!

Το ότι έκανες το βήμα να πας σε ψυχολόγο σημαίνει ότι έκανες ήδη την πρώτη κίνηση προς μία σωστή κατεύθυνση και μπράβο σου! Κανείς δεν θα μπορέσει να σου εγγυηθεί ότι η κάθε σου μέρα ή όλες σου οι εβδομάδες θα κυλήσουν έτσι ήρεμα όπως η πρώτη. Ανάλογα με το τι θα βγάζεις από μέσα σου η συναισθηματική σου κατάσταση θα αλλάζει όμως σημασία έχει ότι βήμα-βήμα έχεις αρχίσει και κινήσε προς μία κατεύθυνση όπου θα αλλάξεις πολλά πράγματα στην ζωή σου και θα αρχίσεις να νιώθεις ότι επανακτάς τον έλεγχο της και αυτό είναι από τα πιό σημαντικά πράγματα που μπορείς να κάνεις. Σκέψου ότι έκανες ένα δώρο σε σένα, στην Μίνα και από δω και πέρα μπορείς να κοτάζεις το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Στα λέω όλα αυτά γιατί και εγώ ακριβώς το ίδιο ένιωσα μετά την πρώτη μου συνεδρία. Τώρα 7 μήνες αργότερα έχω να πω πως η κίνησή μου αυτή ήταν η καλύτερη που θα μπορούσα να κάνω και πως επιτέλους έδειξα έμπρακτα στον ίδιο μου τον εαυτό ότι τον αγαπάω και τον αποδέχομαι έτσι ακριβώς όπως είναι. Εμείς εδώ θα είμαστε και θα σε ακούμε, με μεγάλη χαρά και με όλη την καλή διάθεση για ότι θελήσεις.

Quote:

---

Originally posted by ΜΙΝΑ
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι το εξής:οκ εγώ θα συνεχίζω να πηγαίνω στην ψυχολόγο θα λέω αυτά που με ενοχλούν απο εκεί και πέρα πως θα βοηθηθώ στο να αντιμετωπίζω το άγχος με τετοιο τρόπο ώστε να μην ξαναβρεθώ στην προηγούμενη χάλια κατάσταση?θέλω να πω οτι τι γίνεται παρακάτω πως μπορώ να προφυλάξω τον εαυτό μου απο τις κρίσεις πανικού?

---

Καλημέρα Μίνα
Καλως όρισες στην συντροφιά μας.

Εκανες ήδη το πρώτο βήμα , ξεκίνησες την ψυχοθεραπεία.
Εύχομαι να μην κουραστεις και να μην τα παρατήσεις γιατί σίγουρα θα πάρεις μεγάλη βοήθεια.
Το άγχος και τον πανικό θα μάθεις σιγά σιγά να τα διαχειρίζεσαι.
Η επίσκεψή μας στο ειδικό δεν μας βοηθάει μόνο να μιλάμε για αυτά που μας προβληματίζουν εκείνη την στιγμή.
Μας μαθαίνει να βρίσκουμε τις λύσεις μόνοι μας, να αποδεχόμαστε κάποιες καταστάσεις και πως να τα βγάζουμε πέρα στις δυσκολίες μας με ψυχραιμία και ηρεμία.
Κάθε λέξη που λέμε και που ακούμε εκεί, μένει μέσα στο νου μας και δουλευει.
Ετσι στην κατάληλη στιγμή ανασύρεται στην επιφάνεια και βρίσκουμε τις λύσεις εκει που δεν το περιμέναμε.

Είναι σαν να έχουμε φυτέψει ένα σπορο και αυτός βλαστάνει , ανθίζει και δίνει τους καρπούς του.

Καλή συνέχεια νάχεις και να μην σε κάνει να λυγίζεις τίποτα.
Ακόμα και μια μέρα να πέσουμε, θα ξανασηκωθούμε.

Μαρινα

Μίνα καλως ήρθες στην παρέα μας:)))

Συγχαρητήρια αρχικα για την ψυχραιμια σου μεσα στις κρισεις σου και τον πανικο σου, να δεις πως ειχες κουκουλώσει ενα προβλημα..τώρα λοιπον το ειδες κατάματα και εκανες την αρχή ώστε να το αντιμετωπίσεις και να το διαχειριστείς οσο καλύτερα γίνεται, πηγαινοντας σε ψυχολογο....Μπραβο σου λοιπον! Αλλοι, δεν εχουν καν αυτή την ψυχραιμια και τη δύναμη που απαιτειται για να παρουν μια τετοια αποφαση...Η΄απλα κλεινουν τα ματια στο προβλημα.Εσυ ομως δεν το εκανες:)

Λοιπον, φανταζομαι θα σου χει πει κ ο/η ψυχολογος σου, δεν προκειται να απαλλαγεις απο τη μια μερα στην αλλη...ομως σιγα σιγα αλλα σταθερα θα δεις μεσα σου καλυτερα και πιο συνειδητα τί σε βασανίζει, τί σε μπλοκαρει, τι δημιουργει ολο αυτο τον πανικο...θα σε αποδεχτεις και θα σε μαθεις....Υπάρχει μεγαλύτερο κερδος απο αυτο?:)


Μπραβο σου και καλη συνέχεια:)

Υ.Γ. ειναι λογικο να φοβάσαι....αλλά δειξε πιστη στον εαυτο σου

Καλοσώρισες κι από εμένα...

Δεν είμαι ειδικός αλλά όπως σου λένε και τα παιδιά φαίνεται να είσαι σε καλό δρόμο. Πιστεύουμε όλοι σ\' εσένα...

Καλή δύναμη και να ξέρεις ότι όλα τα παιδιά εδώ θα είναι πάντα κοντά σου.

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης

:DΝα ΄στε καλά!!!!Δεν ξέρετε τι κουράγιο μου δίνετε!Εδώ και 10 χρόνια απο τότε που έχασα τον πατέρα μου όλες μου οι φίλες που θεωρούσα οτι είχα μέχρι τότε μου γύρισαν την πλάτη.Ποτέ δεν είχα φίλη ή κολλητή.Μια ζωή μόνη μου πήγαινα για ψώνια,δεν είχα κάποιον για να πω αυτά που περνούσα τα μάζευα μέσα μου και για αυτό έφτασα τώρα με αυτά τα αποτελέσματα.
Σήμερα έχω την δεύτερη συνάντηση με την ψυχολόγο.Ελπίζω να πάνε καλά τα πράγματα.

Ολα θα πάνε μιά χαρά. Να είσαι ο εαυτός σου απλά και όλα θα πάνε κατ΄ευχήν. Σήμερα θα πάω και εγώ για συνεδρία. Αντε, να μας πάνε όλα δεξιά!

Quote:

---

Originally posted by ΜΙΝΑ
Εδώ και 10 χρόνια απο τότε που έχασα τον πατέρα μου όλες μου οι φίλες που θεωρούσα οτι είχα μέχρι τότε μου γύρισαν την πλάτη.Ποτέ δεν είχα φίλη ή κολλητή.Μια ζωή μόνη μου πήγαινα για ψώνια,δεν είχα κάποιον για να πω αυτά που περνούσα τα μάζευα μέσα μου και για αυτό έφτασα τώρα με αυτά τα αποτελέσματα.
Σήμερα έχω την δεύτερη συνάντηση με την ψυχολόγο.Ελπίζω να πάνε καλά τα πράγματα.

---

Ανθρωποι με υπερβολική ευαισθησία συνήθως κρατούν αυτά που τους πονούν μέσα τους και το αποτέλεσμα είναι κάποια στιγμή να μην αντέξουν και να κλονιστούν.
Ετσι όλα αυτά που μάζεψες μέσα σου αυτά τα χρόνια, θα χρειστούν δουλειά για να μπορέσουν να βγουν και να αφήσουν την ψυχούλα σου ελεύθερη .
Σίγουρα ολα θα πάνε καλά όμως γιατί έχεις δύναμη αλλα και ελπίδα .
Κάθε συνάντηση με τον ειδικό θα σε πηγαίνει και ένα μικρό βήμα μπροστά.
Με αγάπη
Μαρινα

Ανθρωποι με υπερβολική ευαισθησία συνήθως κρατούν αυτά που τους πονούν μέσα τους και το αποτέλεσμα είναι κάποια στιγμή να μην αντέξουν και να κλονιστούν.
Ετσι όλα αυτά που μάζεψες μέσα σου αυτά τα χρόνια, θα χρειστούν δουλειά για να μπορέσουν να βγουν και να αφήσουν την ψυχούλα σου ελεύθερη .
Σίγουρα ολα θα πάνε καλά όμως γιατί έχεις δύναμη αλλα και ελπίδα .
Κάθε συνάντηση με τον ειδικό θα σε πηγαίνει και ένα μικρό βήμα μπροστά.
Με αγάπη
Μαρινα [/quote]

Ποσο συμφωνω μαζι σου Μαρινα μου!!!
Και για σενα ΜΙΝΑ μου, προσπαθησε να αντιμετωπιζεις τα παντα με χαμογελο και πιστη.Και ολα θα πανε οπως εσυ τα θελεις,γιατι το αξιζεις μετα απο τοσα που περασες.

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ!!!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα μηνύματά σας.Το να με υποστηρίζουν άνθρωποι οι οποίοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό που περνάω είναι πολύ σημαντικό.Συνήθως ο περισσότερος κόσμος σου λέει ΄΄έλα μωρέ τι έγινε μια χαρά είσαι ξέχασε τα όλα΄΄. Όμως δεν είναι έτσι , άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει τι σημαίνει κρίση πανικού, δεν μπορούν να καταλάβουν πως πονάει η ψυχή σου εκείνες τις στιγμές.
Αυτό που θέλω να σας ρωτήσω είναι σχετικά με την ψυχανάλυση επειδή είμαι πρωτάρα σε αυτόν τον τομέα.Στην πρώτη συνεδρία που είχα με την ψυχολόγο στο τέλος με ρώτησε πως θα μπορούσε εκείνη να με βοηθήσει, οπότε προχτές της είπα οτι θέλω να μάθω να αντιμετωπίζω τις κρίσεις πανικού και να ελέγχω το άγχος ώστε να μην φτάνω στο σημείο να με χτυπάει στο σώμα.Μου είπε οτι μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν και οτι σιγά σιγά θα βρω τον τρόπο να τα αντιμετοπίζω όλα αυτά. Τι εννοούσε βρε παιδιά?οτι μιλώντας και βγάζοντας αυτά που με τυρανάνε θα ηρεμήσω?Πως θα μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να μην υπεραναλύει τα πάντα?
Και καλα με το άγχος με την μοναξιά τι κάνουμε?Τι στην σχολή που πήγαινα προσπάθησα να κάνω φιλίες αλλα μάταια.Τι σε μια σχολή χορού που γράφτηκα τα ίδια και χειρότερα ειδικά που ήταν και οι περισότεροι ζευγάρια εγώ αυτόματα μπήκα στην άκρη.Προσπαθώ να κρατήσω επαφές να προτείνω εξόδους για καφέ, σινεμά ή χορό αλλά όλο αρνητικές απαντήσεις παίρνω.

Μίνα έχω γράψει και έχω σβήσει πολλά τόσες μέρες θέλοντας να σου απαντήσω. Είμαι και εγώ στην ίδια φάση με εσένα και δεν έχω απαντήσεις. Προσωπικά κάνω υπομονή και προσπαθώ να διατηρήσω την ελπίδα. Σου εύχομαι τα καλύτερα

Σήμερα κλείνω 12 μέρες χωρίς κρίση πανικού. 3 φορές που πήγε να με πιάσει το αγνόησα.Έτσι απλά του γύρισα την πλάτη.Και πέτυχε, νιώθω πολύ χαρούμενη και περήφανη που τα κατάφερα.Τώρα κατάλαβα οτι ζούσα σε κλίμα φόβου.Φοβόμουν τα πάντα.Με άγχωναν τα πάντα μέχρι και οι καλοκαιρινές διακοπές.Τώρα που χαλάρωσα τα βλέπω όλα πιο θετικά.giota 73 θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω μήνυμά σου.

Ξέρεις λένε ότι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα και τις καταστάσεις μας κάνουν και να αντιδρούμε ανάλογα σε αυτά. Ετσι αν είσαι από φύσης απαισιόδοξη όλα θα σου φαίνονται απαισιόδοξα ή το αντίθετο.

Συγχαρητήρια που τα κατάφερες!

Αγαπητέ/Αγαπητή μου Tass,έχεις δίκιο σε αυτό που λές.Πάντα ήμουν αισιόδοξη αλλά δυστυχώς το άγχος με έκανε να τα βλέπω όλα μαύρα και με φόβο.Εσύ μετά απο 7 μήνες που κάνεις ψυχανάλυση πως νιώθεις?Αισθάνεσαι φόβο οτι στο μέλλον μπορεί να ξαναγυρίσεις εκεί που ήσουν?

Είμαι μία αγαπητή κουκλίτσα μου.

Πως νιώθω... Νιώθω ότι λίγο-λίγο επανέρχομαι στον εαυτό που είχα συνηθίσει πριν από αρκετά χρόνια, δλδ πιό ήρεμη, πιό συγκροτημένη, πιό δυνατή ψυχολογικά, με μεγαλύτερη δυνατότητα ανάλυσης και αιτιολόγησης του γιατί κάποιες στιγμές φέρομαι όπως φέρομαι μα κυριότερα τρέφοντας μεγαλύτερη αγάπη για μένα την ίδια.

Οσο για το αν αισθάνομαι φόβο για το αν ξανακυλίσω ναι τον αισθάνομαι, δεν θα το πω το ψέμμα, θέλω όμως να πιστεύω ότι από την στιγμή που βρήκα τον τρόπο που με κάνει να νιώθω καλύτερα θα μπορώ πάντοτε να καταφύγω σε αυτόν και επιπλέον μέσα από αυτό που κάνω αυτή την στιγμή με κάνω πιό δυνατή για τα χτυπήματα που μπορεί να δεχτώ στο μέλλον και πιό έτοιμη να τα αντιμετωπίσω. Τουλάχιστον τώρα ξέρω από που και γιατί τα δέχομαι και έτσι τα αντιμετωπίζω πιό ψύχραιμα, έπειτα εκείνο που τις περισσότερες φορές μας τρομάζει περισσότερο είναι ο φόβος του αγνώστου, τουλάχιστον εμένα και το πως μπορεί να αντιδράσω σε αυτό.

Αγαπητή μου Tass, οι απαντήσεις σου με βοηθάνε πάρα πολύ.Δεν έχω κάποιον εκτός απο την μητέρα μου για να μιλάω σχετικά με αυτά που μου συμβαίνουν.Προσπαθεί να με βοηθήσει αλλά αλλιώς σε καταλαβαίνει κάποιος ο οποίος έχει περάσει τα ίδια.
Τι συνέβη σε σένα και έφτασες στην πόρτα του ψυχολόγου?

Μία 4χρονη σχέση και ένας 8χρονος γάμος που μετά την γέννηση της κόρης μου κατέληξε έπειτα από 3 οδυνηρά χρόνια σε χωρισμό. Ενα διαζύγιο που έκλεισε τον Ιανουάριο τα 4 χρόνια. Σποραδικές σχέσεις που δεν λειτούργησαν μέχρι που γνώρισα τον τωρινό μου σύντροφο και πολλές συγκρούσεις μαζί του πάνω σε διάφορα θέματα. Κάπου μέσα σε όλες αυτές τις στροφές με έχασα. Το να ξεκινήσω ψυχανάλυση ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσα να σκεφτώ για να βρω τις ισορροπίες μου και μέχρι στιγμής δείχνει να έχει αποτελέσματα, σίγουρα πάντως με κάνει να αισθάνομαι καλά μέσα μου.

Χαίρομαι που μπόρεσα να σου σταθώ. Είμαι εδώ για σένα.

Aγαπητή Tass,τι κάνεις?πως τα πας με τις ζέστες?Στο τελευταίο σου μήνυμα μου γράφεις οτι στην τωρινή σου σχέση έχεις αρκετές συγκρούσεις πάνω σε διάφορα θέματα.Συνεχίζεις να είσαι μαζί του?αυτή η σχέση και η κατάσταση που είσαι δεν σε πάνε πίσω?
εγώ απο την άλλη αντιμετοπίζω την μοναξιά.Ούτε φίλους έχω ούτε δεσμό και δεν ξέρω πως να το αντιμετοπίσω.και εγώ και η μητέρα μου.απο τότε που πέθανε ο πατέρας μου όλοι της γύρισαν την πλάτη.την βλέπω και στενοχωριέμαι και δεν ξέρω τι να κάνω για να την βοηθήσω.

περιμένω νέα σου.
φιλιά πολλά

Μίνα μου, καλά είμαι αν και με την ζέστη ομολογώ πως τα έχω βρει σκούρα...

Ναι εξακολουθώ να βρίσκομαι στην σχέση αυτή και όσο περνάει ο καιρός οι συγκρούσεις μας αν και δεν έχουν πάψει έχουν τουλάχιστον γίνει πιό ανθρώπινες και δεν εξελίσσονται πλεόν σε καυγάδες αλλά διατηρούνται στο επίπεδο της διαφωνίας. Θέλει την τέχνη του και το να διαφωνείς με τον άλλον, μη νομίζεις... Εχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου μέσω της ψυχανάλυσης και έχω δει πράγματα που δεν τα πίστευα, βάρη που κουβαλούσα από την παιδική μου ηλικία και δεν τα γνώριζα. Νιώθω πως σιγά σιγά βρίσκω τον εαυτό μου και τον αγαπάω και έτσι μπορώ και αγαπάω και να τα βρίσκω και με τον σύντροφό μου.

Πάει καιρός που ο πατέρας σου πέθανε Μίνα μου? Και, αν επιτρέπεται, για ποιό λόγο έχουν όλοι απομακρυνθεί από την μητέρα σου? Εσύ πως νιώθεις γι΄αυτό?

Αγαπητή Tass, γειά σου. Σχετικά με αυτά που με ρώτησες. ο πατέρας μου πέθανε πριν απο 10 χρόνια.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι μας απομάκρυναν.Φοβόντουσαν μην τους ζητήσουμε δανεικά, μην τους πάρουμε τους άντρες, φοβόντουσαν μην τους γίνουμε φόρτωμα?δεν μπορώ να καταλάβω.Η μητέρα μου πάντα έκανε προσπάθειες να κρατήσει επαφές αλλά απο παντού έπαιρνε αρνητικές απαντήσεις.
Νιώθω θυμό για όλους αυτούς που μας γύρισαν την πλάτη.και λύπη για μας. Την προηγούμενη βδομάδα δεν ξέρω τι έπαθα και κάθε μέρα έκλαιγα σκεπτόμενη την μοναξιά που μας δέρνει.Εντάξει κάνουμε παρέα μεταξύ μας αλλα και αυτή χρειάζεται έναν άνθρωπο να μιλάει πέρα απο εμένα.Δεν μπορώ να καταλάβω και αυτό με στεναχωρεί. Έτσι μόνη της θα είναι συνέχεια?

Μήπως να την προέτρεπες να αρχίσει να ψάχνει κοινωνικές επαφές και εκτός κύκλου της; Τι εννοώ...

Πηγαίνει στην εκκλησία; Αν ναι ίσως γνωρίσει εκεί κάποιες κυρίες στην ηλικία της με κοινά ενδιαφέροντα. Υπάρχει κάποιο κέντρο που να οργανώνει εκδρομές για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας; Άν συμμετάσχει σε κάποια ίσως αποκτήσει επαφές από εκεί. Ξέρω ότι πενθείτε αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να βγει και λίγο προς τα έξω.

Αλήθεια, αρέσει στην μητέρα σου να ασχολείται με εργόχειρα, διάβασμα, εκδρομές, θέατρο ή κάτι άλλο;

Quote:

---

Originally posted by Tass


Πηγαίνει στην εκκλησία;

---

που να πηγαινει???

:mad:

...στην εκκλησία

Καλημέρα.Η εκκλησία είναι το τελευταίο μέρος που θα πήγαινε η μητέρα μου και εγώ επίσης.Δεν έχει να κάνει με θέμα πίστης αλλά με τα άτομα που μαζεύονται εκεί. Όσες έχω γνωρίσει πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο και μόνο για να σχολιάσουν ή κριτικάρουν τους άλλους.γενικά αυτό το σινάφι για να το πω έτσι δεν μου αρέσει καθόλου. όλοι το παίζουν ηθικοί και σωστοί και μόλις ανοίξουν το στόμα τους καλύτερα να φεύγει κανείς.
Το θέμα είναι οτι δεν πενθούμε ακόμα. εντάξει πέρασαν πια 10 χρόνια ούτε μαύρα φοράει καμιά μας πλέον.Ξέρω γω τι να πω πια.

Καλημέρα...

Καταλαβαίνω ότι το σχόλιό μου για την εκκλησία θα έκανε πολλούς να χαμογελάσουν (το λιγότερο) όμως με βάση την ηλικία της μαμάς σου δεν μου πέρασε και κάτι άλλο εκείνη την στιγμή να πω. Πάμε όμως παρακάτω...

Αλλα ενδιαφέροντα δεν έχει; Διάβασμα, πλέξιμο, θαλασσινά μπάνια; Σε κανένα ΚΑΠΗ έχεις δοκιμάσει να την πας; Σε καμμιά εκδήλωση του Δήμου που μένετε, είτε θεατρική είτε μουσική; Να συμμετάσχει σε κάποια ομάδα; Παραδοσιακοί χοροί μήπως; Ξέρω και γω τι να πω βρε συ Μίνα... Αν τίποτα από όλα αυτά δεν την καλύπτει τότε αναγκαστικά θα πρέπει να αποδεχτείς και συ ότι δεν μπορείς με το ζόρι να της επιβάλλεις να κάνει κάτι για να αισθανθεί λιγότερο απομονωμένη μιάς και αυτό στην τελική θα είναι και η επιλογή της. Κοίτα και σένα λίγο. Ισως αυτό την προτρέψει περισσότερο να κοιτάξει και η ίδια τον εαυτό της..