ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Γεια σας
επανηλθα μετα απο αρκετο καιρο.
θα ηθελα αυτη τη φορα να μοιραστω μαζι σας κατι διαφορετικο.
ειναι αρκετος καιρος, δε θυμαμαι ποσο ακριβως, μπορει ενα χρονο μπορει και παραπανω, που οταν ακουω ενα τραγουδι που μου αρεσει, φανταζομαι οτι το τραγουδαω, οχι μπροστα σε μεγαλο κοινο, αλλα σε ενα μικρο χωρο, οπου το κοινο ειναι οι γονεις μου και αλλοι συγγενεις.Τα τραγουδια αυτα που φανταζομαι οτι τραγουδαω μπροστα τους περιεχουν εχουν καποιο νοημα, περιεχουν καποιο μηνυμα, ειναι τραγουδια που μιλανε για πονο κτλ.Φανταζομαι οτι περνω και το αναλογο βλεμμα.Περα απο αυτο ομως, γενικα με φανταζομαι να τραγουδαω διαφορα τραγουδια, και χαρουμενα, μπροστα στους δικους μου.Νομιζω οχι μονο στους δικους μου αλλα και σε αλλους, αλλα παντα μικρο κοινο, γιατι δε μπορω να με φανταστω με τιποτα σε μεγαλη σκηνη με πολυ κοσμο.Μου αρεσουν τα τραγουδια που βγαζουν αισθημα και που μπορω να παιζω με το βλεμμα και να κανω διαφορα.
Αυτο τον τελευταιο καιρο εχει αρχισει να γινεται παρα πολυ ενοχλητικο και δε μου αρεσει καθολου.
Οχι, δεν ειναι καποιο ονειρο.Ξερω οτι δεν εχω καθολου καλη φωνη ουτε τα προσοντα για να ασχοληθω με το τραγουδι αλλα ουτε ειναι κατι που το θελω.Ουτε μπορω ουτε θελω λοιπον.Ομως το φανταζομαι συνεχεια.Καθε φορα που ακουω ενα τραγουδι φανταζομαι οτι το τραγουδαω εγω.Πολλες φορες με φανταζομαι και σε βιντεο-κλιπ.Εχει γινει πολυ ψυχοφθορο.
Και δεν ειναι μονο το τραγουδι.Φανταζομαι οτι ειμαι ηθοποιος και περνω μερος σε καποια τηλεοπτικη σειρα (κυριως αυτο), καποια ταινια η θεατρικη παρασταση.Μαλιστα, ειναι μια σειρα στην τηλεοραση που μου αρεσε τοσο πολυ, που φανταζομαι οτι την ανεβαζω σαν θεατρικη παρασταση μαζι με αλλα ατομα (μονο που αυτα τα ατομα δεν υπαρχουν) και τη σκηνοθετω εγω, επιμελουμαι το σεναριο εγω, ντυνω τη μουσικη επενδυση και υποδυομαι ενα χαρακτηρα κτλ.Και αυτη την παρασταση τη δινω παλι μπροστα σε κοινο που αποτελειται απο συγγενεις.Φανταζομαι οτι μεσα απο αυτη τη θεατρικη παρασταση τους περναω καποιο μηνυμα αλλα και τους εκπλησσω, σχεδον τους τρομαζω.Σκεφτομαι εντονα τις σκηνες βιας που εχει αυτη η παρασταση.Αυτες τις σκηνες βιας σκεφτομαι περισσοτερο απο καθε αλλη.
Ξερω ομως οτι ουτε θελω να ασχοληθω επαγγελματικα με την υποκριτικη και ουτε εχω τη δυνατοτητα να ασχοληθω ερασιτεχνικα γιατι δεν υπαρχουν τα ατομα.
Και ενω τα ξερω αυτα, ωστοσο παλι εχω αυτες τις καλλιτεχνικες ψευδαισθησεις..και δεν το αντεχω αλλο..δε μπορω και ουτε το θεωρω σωστο να ζω με αυτα τα φαντασματα του νου..
