Ποιά είναι τα αγαπημένα σας ποιήματα?

Να ένα από τα δικά μου...

Αμαρτωλό
Γαλάτεια Καζατζάκη

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...

Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...

'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι...
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...

Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

ολα του καββαδια (ιδίως το MAL DU DEPART \' θα μεινω παντα ιδανικός και αναξιος εραστης....\')

Μα θα μπορούσε να μην είναι κάποιο ποιήμα του Καρυωτάκη??

ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ...

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να \'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.


Και εδώ είναι το σημείωμα που άφησε πίσω πριν αυτοκτονήσει...

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι\' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ\' αυτούς απευθύνομαι.

Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.

Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν\' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Κ.Γ.Κ.

του Langston Hughes, από μετάφραση

Φοβισμένοι

Κλαίμε
ανάμεσα στους ουρανοξύστες,
όπως θρηνούσαν οι πρόγονοι μας
ανάμεσα στα φοινικόδεντρα
της Αφρικής.
Γιατί είμαστε μόνοι,
είναι νύχτα
και φοβόμαστε.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα


Οδυσσέας Ελύτης
«Δεύτερη φύση», ΙΙΙ. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 14.

Θα τολμήσω να σας γράψω δύο ποιηματάκια δικά μου που έγραψα όταν ήμουν παιδί από τότε δεν ξανάγραψα. Τότε έγραφα πολλά αλλά τα μόν απου θυμάμαι ειναι αυτά , έτσι για να γελάσετε?

Είμαι ένα μικρό παιδάκι
που διψώ πολύ διψώ
μα σταγόνα σταγονίτσα
μάζεψα πολύ νερό
για να έχω και να πιω
όταν πάλι θα διψώ


και το άλλο

Ενα βουνό μικρό βουνό έκλαιγε τρισαλί του
που ο ήλιος δεν το έβλεπε και φως δεντο χτυπούσε
και εκείνο πήγε και έπεσε μες στο νερό να λιώσει

Γιώτα μου είναι πολύ όμορφα και ακόμα ομορφότερο είναι το γεγονός ότι τα κοινοποίησες εδώ, σε μας. Υπάρχει αλήθεια πιό πολύτιμο πράγμα από το να εκφράζεις την ψυχή σου?

Κάτσε να ψάξω να βρω και εγώ κανένα δικό μου να το παραθέσω...

Αφιερωμενο στην Ιωαννα μας! http://homepage.eircom.net/~bray/em/mssmile3.gif

Αντιστροφη (Σ. Μποντλερ)

Άγγελε που \'σαι όλο χαρά, ξέρεις την αγωνία,
τις τύψεις, τη ντροπή, τους θρήνους, την ανία
τρόμους ασχημάτιστους, τις φριχτές εκείνες νύχτες
που τσακίζουν την καρδιά σαν χαρτί τσαλακωμένο;
Άγγελε όλο χαρά, ξέρεις την αγωνία;

Άγγελε όλο καλοσύνη, ξέρεις για το μίσος,
Την Οργή που σφίγγει τις γροθιές, μέχρι να δακρύσεις,
καθώς η Εκδίκηση μανιαζμένα σε καλεί
κυβερνώντας όλες σου τις αισθήσεις;
Άγγελε όλο καλοσύνη, ξέρεις για το μίσος;

Άγγελε όλο υγεία, ξέρεις για τους Αρρώστους,
που πίσω από τεράστιους τοίχους σε ξεφτισμένα άσυλα
όπως εξόριστοι, άσκοπα περιφέρονται,
ψάχνουν το λίγο φως, σαλεύοντας τα χείλη;
Άγγελε όλο υγεία, ξέρεις για τους Αρρώστους;

Άγγελε όλο ομορφιά, ξέρεις τις ρυτίδες,
τον τρόμο για τα γερατειά, το αισχρό βασανο
να διαβάζεις τον κρυφό φόβο της αφοσίωσης
σε μάτια που πολύ καιρό τα μάτια μας άπληστα πίναν;
Άγγελε όλο ομορφιά, ξέρεις τις ρυτίδες;

Άγγελε όλο, χαρά, φως κι ευτυχία
Πεθαίνοντας ο Δαβίδ θα ζητούσε την υγεία,
ν\' ακτινοβολεί όπως το μαγεμένο σου κορμί
Μ\' από σένα, άγγελε, μόνο τις προσευχές θέλω,
Άγγελε όλο χαρά, φως κι ευτυχία!

ΥΓ Μιπος καταλαβενε τι ενοη στο τελος με τις \"προσευχες\";

Μάλλον στίχους θα τους χαρακτήριζα, μου αρέσει πολύ να γράφω στίχους...

Ορίστε λοιπόν... μην περιμένετε και κανένα αριστούργημα.

Θέλω να σε βρω, να στο ξαναπώ
Θέλω την καρδιά σου μες τα στήθη μου να νιώσω

Να σε κυνηγώ, μέχρι να σε βρω
Μήπως και μπορέσω αυτό τον πόνο να λυτρώσω

Μου δωσες χαρά, πήρες μαχαιριά
Σου΄ταξα αγάπη κι είπες να μην σε προδώσω

Κι έφυγες μακριά, χάθηκες ξανά
Που θα βρω κουράγιο τώρα για να σου το δώσω.

Θέλω να σε βρω, να στο ξαναπώ
Θέλω την καρδιά σου μες τα στήθη μου να νιώσω

Να σε κυνηγώ, μέχρι να σε βρω
Μήπως και μπορέσω αυτό τον πόνο να λυτρώσω

Kanenas εχω μεινει αφωνη
σε ευχαριστω πολυ για την αφιερωση κ δεν μπορεις ουτε καν να φανταστεις ποσο μα ποσο μεσα μου ειναι
δεν εχω λογια νομιζω οτι θα βλαψουν αυτο που με εκανε να νιωσω το ποιημα

Κωνσταντῖνος Καβάφης

Ὅσο μπορεῖς

Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,
τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον
ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις
μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες.
Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνὰ κ\' ἐκθέτοντάς την
στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴν ἀνοησία,
ὡς ποὺ νὰ γίνει σὰ μία ξένη φορτική.

Μονοτονία

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

\"Ο πληθυντικός αριθμός\"
Κική Δημουλά

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν
ενικού αριθμού
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
γένους ανυπεράσπιστου
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα απο δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων
ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη,η μνήμη,η μνήμη

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν
γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

auto to poiima tha to thimamai panta epeidi mia aptis eksetaseis sta ellinika pou edosa itan proforikes. k epese auto to poiima... axxxxx

Τα είχες πάει καλά?Ή σου ξύπνησα άσχημες αναμνήσεις?

teleia ta xa paei, allo an tora den thimamai tpt. mou thimises sxoleio, auto einai olo...

[align=center]ΨΑΛΜΟΣ

Κανένας δε μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό,
κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας.
Κανένας.

Δόξα σοι ο Κανένας.
Για την αγάπη σου θέλουμε
ανθίσει.
Σ\' εσένα
ενάντια

Ένα Τίποτε
ήμασταν, είμαστε, για πάντα
θα μείνουμε, που ανθίζει:
του Τίποτα, του
Κανενός το ρόδο.

Με
το στύλο φως ψυχής,
το στήμονα έρημο ουρανού,
τη στεφάνη κόκκινη
από τη λέξη πορφύρα, που τραγουδούσαμε
πάνω, ω πάνω
από τ\' αγκάθι.


Paul Celan, Του Κανενός το Ρόδο , 1963
(Άγρα) μτφρ. Χ. Λαζός [/align]

Από Νίκο Καββαδία τα πάντα (Σταυρός του Νότου, Curo Siwo, Θεσαλονίκη κλπ)

Για μένα δεν υπάρχει πιο αγαπημένο ποίημα από την ίδια τη ΖΩΗ

--------------------------------------------------------------------------------

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά \'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν\' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νά \'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ\' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν\' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ\' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ\' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν\' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν\' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ\' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.’’


http://eyexia.forumup.gr/viewtopic.php?t=40&mforum=eyexia

θα συμφωνήσω με τον demetrios38.Όλα του Καβαδία,με αγαπημένο το Μαραμπού!