Η αδερφή μου έχει κατάθλιψη.

Printable View

20-03-2013, 20:44
Kat Bak

Η αδερφή μου έχει κατάθλιψη.

Καλησπέρα. Η αδερφή μου είναι 36 χρονών και τα τελευταία 3 χρόνια περνάει μια πολύ άσχημη φάση της ζωής της. Βλέπει μια ψυχολόγο, νομίζω πως την έχει βοηθήσει σε κάποιο βαθμό, αλλά τον τελυταίο καιρό νιώθω πως απλά αναμασάει το παρελθόν και δεν προχωράει. Αρνείται να πάρει χάπια. Κι έχω την εντύπωση πως η ψυχολόγος, όχι την κοροϊδεύει, ίσως την εκμεταλλεύεται ελαφρώς, διότι 3 χρόνια τώρα δίνει 50 ευρώ την εβδομάδα και πάλι, κάθε φορά που γυρνάει απο εκεί είναι τόσο επιθετική και εκτοξεύει ασύλληπτες κατηγορίες ενάντια σε όλους μας και κυρίως στη μαμά μου. Μιλάει συνέχεια για το παρελθόν και τη νοοτροπία μας που την έχουν καταστρέψει, πως δεν την προσέχουμε, δεν τη νοιαζόμαστε και δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου. Ζει μόνη της, αλλά εγώ ζω πολύ κοντά και βλεπόμαστε συχνά. Είναι τόσες οι ώρες στο τηλέφωνο, τόσες οι αιτιάσεις και οι ιστορικές αναδρομές, τόσες οι συζητήσεις και οι αναλύσεις, που νιώθω γριά. Και δεν ξέρω και πως να τη βοηθήσω. Σκέφτηκα πως αν έβρισκα κάποιον που να έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, ίσως να τη βοηθούσα. Συγγνώμη για το κείμενο-σεντόνι.
20-03-2013, 21:30
Deleted-member-220416

Καλησπέρα...Μιλησε κανένας από εσάς με την ψυχολόγο?Μπορεί να ακούγεται λίγο ''άκυρο'' καθώς οπως είναι λογικό δεν μιλανε παρά μόνο με τον ασθενη,αλλά 3 χρόνια είναι αρκετά...Το λέω γιατί μπορεί απλά να μη ταιριάζουν κι όχι ότι είναι λάθος ο ειδικός..!!!Επίσης ,εμένα το πρωτο πράγμα που μου είπε ο γιατρός,είναι οτι δεν ξανα αναλύεις τίποτα γιατί ολα αυτά είναι σαν να σε γυρνάνε πίσω...!!!Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις πιστεύω,είναι να μην πέφτεις στην παγίδα να αναλύεις μαζί της τα γεγονότα που την απασχολούν.Αυτό είναι παγίδα και δεν πρεπει να γίνεται.Δεν σου μιλάω σαν ειδικός,σου μιλάω σαν θεραπευόμενος που δεν είμαι καλά,αλλά μετά από 1 μηνα νομίζω νιώθω καλύτερα...!!!
20-03-2013, 22:00
Anna M.

Την επομενη φορα ρωτησε την αδελφη σου αφου τελειωσει την γκρινια.
"Ενταξει. Τα πραγματα ειναι ακριβως οπως τα περιγραφεις. Ολοι οι υπολοιποι σου καταστρεψαν την ζωη. Αλλα ειναι ολοφανερο οτι εγω δεν μπορω να κανω κατι για αυτο πλεον γιατι ανηκει πια στο παρελθον και ο χρονος πισω δεν γυρνα. Αλλο τοσο δεν μπορεις να κανεις κατι εσυ για αυτο. Ανυσηχω για εσενα. Τι χρειαζεται για να φροντισεις τον εαυτο σου απο εδω και περα?"
Για να δουμε τι θα σου πει.
20-03-2013, 22:47
Kat Bak

καλησπέρα. Μίλησε η μαμά μου και της είπε η ψυχολόγος πως να μην ανησυχει και πως πάει καλύτερα. Όσο για τη γκρίνια, της συνέστησε υπομονή. Προσπαθώ όσο μπορώ να μη μιλάω για το παρελθόν, αλλά αυτή θεωρεί πως όλα οφείλονται εκεί και πως δε θα προχωρήσουμε αν δεν τα αναλύσουμε άλλη μία φορά. Το νιώθω κι εγώ πως είναι παγίδα, αλλά όταν δε συζητάμε γ' αυτά, είναι σα να κλείνεται σε ένα καβούκι.
20-03-2013, 22:50
Kat Bak

Μη νομίζεις. Τα έχω πει αυτά με διάφορους τρόπους. Συνήθως απαντάει πως τώρα είναι αργά ή ότι δε μπορεί να τα περιμένουμε όλα από αυτή και πως δε μπορεί να μας βρει αυτή τη λύση. Η πιο συγκεκριμένη απάντηση είναι πως πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, γιατί όλα λειτουργούν αθροιστικά. Πολύ συχνό, επίσης, είναι και το ότι αυτή μας τα έλγε τόσα χρόνια, αλλά δεν την άκουγε κανείς. Ευχαριστώ, πάντως, ρε παιδιά. Και μόνο που τα λέω (σε αγνώστους) βοηθάει.
20-03-2013, 22:55
elli1

Καταρχήν εμένα η ψυχολόγος μου είπε ότι στις αρχές πρέπει να γίνονται οι συναντήσεις κάθε εβδομάδα κι έπειτα κάθε μήνα.....η αδερφή σου 3 χρόνια συνεχόμενα πηγαίνει κάθε βδομάδα?
Επίσης έχει κόλλημα με την ιδέα ότι δε τη θέλετε κι αυτό της δημιουργεί λύπη, κι η λύπη αργά ή γρήγορα (πολύ πιθανόν) να γίνει κατάθλιψη κανονικότατη. Που σημαίνει νόσος. Πιθανόν να "κολλάει" επειδή απλά δεν έχει καλη ψυχολογία, ας πάρει μια ελαφριά 6μηνη αγωγη να της ανέβει η πολυσυζητημένη σεροτονίνη. Αν και μια αλλαγή ψυχολόγου νομίζω θα ήταν αρκετή
20-03-2013, 22:58
Anna M.

Quote:

Originally Posted by Kat Bak

καλησπέρα. Μίλησε η μαμά μου και της είπε η ψυχολόγος πως να μην ανησυχει και πως πάει καλύτερα. Όσο για τη γκρίνια, της συνέστησε υπομονή. Προσπαθώ όσο μπορώ να μη μιλάω για το παρελθόν, αλλά αυτή θεωρεί πως όλα οφείλονται εκεί και πως δε θα προχωρήσουμε αν δεν τα αναλύσουμε άλλη μία φορά. Το νιώθω κι εγώ πως είναι παγίδα, αλλά όταν δε συζητάμε γ' αυτά, είναι σα να κλείνεται σε ένα καβούκι.

Για καποιο λογο της εχουν γινει καποια πραγματα εμμονη. Για αυτο σου λεω να την ρωτησεις τι χρειαζεται να κανει απο εδω και περα.
Οταν καποιος εχει εμμονη για κατι δεν ακουει. Δεν σκεφτεται, δεν νιωθει, παρα μονο ποναει η ψυχη του και η ειρωνεια ειναι οτι σην ουσια δεν καταλαβαινει γιατι ποναει.Προσπαθησε να της δειχνεις το "απο εδω και περα τι κανεις" μπας και το συλλαβει και αρχισει να το σκεφτεται.
Η αδελφη σου εχει μπει σε μια διαδικασια λογο της εμμονης της για κατι(πχ οτι την καταστρεψανε) να βολευεται σε αυτο το μοτιβο και να λεει ολο το ιδιο και το ιδιο με διαφορετικες λεξεις η εκφρασεις. Αυτο ειναι ιδιο με τον αλκοολισμο. Δηλαδη η απεξαρτηση απο αυτην την εμμονη δεν γινεται αν δεν το θελησει η ιδια, και αν το θελησει πραγματικα θα εχει εκρηξεις θυμου. Μην πτοηθεις. Συνεχισε να προσπαθεις να την κανεις να σκεφτει απο εδω και περα πως θα ηθελε να ζει. Κανεις δεν θελει να ποναει. Ουτε η αδελφη σου. Σιγουρα η ψυχολογος ξερει να την δασκαλεψει,προσπαθησε και εσυ αλλα προς θεου, μην σου γινει εμμονη στο τελος εσενα το προβλημα της. Φροντισε παραλληλα τον εαυτο σου με υπομονη και δωσε της χρονο.
20-03-2013, 23:06
Kat Bak

Ναι, ρε παιδί μου, κάθε εβδομάδα, εκτός από τα καλοκαίρια που δεν πηγαίνει για 1 μήνα. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και χρήματα ούτε δουλειά κανονική και δε βοηθάει κι η τύχη. Δεν είναι σε καλή κατάσταση. Προσπαθώ να την πείσω για φαρμακευτική αγωγή, αλλά δεν το δέχεται.
20-03-2013, 23:09
elli1

Αστην τότε και άμα της έρθει καμμιά κατάθλιψη θα στρώσει, σκληρο αυτό το ξέρω αλλα...έτσι θα εκτιμήσει κι εσας καλύτερα αντί να σας φέρετε έτσι..διοτι εσείς θα τη στηρίξετε οταν δε θα μπορεί. Μερικοί λένε ότι...η κατάθλιψη έιναι ένα είδος ξεκαθαρίσματος του εαυτού μας, μετά δλδ απο τη πτώσή μέσα απο αυτή αναθεωρούμε κάποια πράγματα. Τωρα τπτ δεν έχει γρίνιάζει μόνο άστην
20-03-2013, 23:10
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by Anna M.

Για καποιο λογο της εχουν γινει καποια πραγματα εμμονη. Για αυτο σου λεω να την ρωτησεις τι χρειαζεται να κανει απο εδω και περα.
Οταν καποιος εχει εμμονη για κατι δεν ακουει. Δεν σκεφτεται, δεν νιωθει, παρα μονο ποναει η ψυχη του και η ειρωνεια ειναι οτι σην ουσια δεν καταλαβαινει γιατι ποναει.Προσπαθησε να της δειχνεις το "απο εδω και περα τι κανεις" μπας και το συλλαβει και αρχισει να το σκεφτεται.
Η αδελφη σου εχει μπει σε μια διαδικασια λογο της εμμονης της για κατι(πχ οτι την καταστρεψανε) να βολευεται σε αυτο το μοτιβο και να λεει ολο το ιδιο και το ιδιο με διαφορετικες λεξεις η εκφρασεις. Αυτο ειναι ιδιο με τον αλκοολισμο. Δηλαδη η απεξαρτηση απο αυτην την εμμονη δεν γινεται αν δεν το θελησει η ιδια, και αν το θελησει πραγματικα θα εχει εκρηξεις θυμου. Μην πτοηθεις. Συνεχισε να προσπαθεις να την κανεις να σκεφτει απο εδω και περα πως θα ηθελε να ζει. Κανεις δεν θελει να ποναει. Ουτε η αδελφη σου. Σιγουρα η ψυχολογος ξερει να την δασκαλεψει,προσπαθησε και εσυ αλλα προς θεου, μην σου γινει εμμονη στο τελος εσενα το προβλημα της. Φροντισε παραλληλα τον εαυτο σου με υπομονη και δωσε της χρονο.

Ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ, πως έχει "βολευτεί" μέσα στην οδύνη της κι είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεκουνηθεί. Επίσης, έχεις δίκιο, κοντεύω να χαζέψω, όλη μέρα σκέφτομαι αυτό το πράμα. Νιώθω κι εγώ πως χάνω το κουράγιο μου. Και δεν ξέρω, να της μιλήσω ανοιχτά, να της πω αυτό που πιστεύω για την εμμονή ή θα προκαλέσω άλλη μια έκρηξη κι άλλο ένα "μα εσείς με σπρώξατε σ' αυτό και τώρα με κατηγορείτε κι από πάνω";
20-03-2013, 23:12
elli1

Μπράβο αδερφός, λίγοι στηρίζουν έτσι την αδερφή τους, πάντος το κάνεις και για το γιατι να σε κατηγορεί και να σου ρίχνει ευθύνες αδικα. Κάποτε θα το καταλάβει τώρα όσο και να λές..
20-03-2013, 23:19
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by elli1

Μπράβο αδερφός, λίγοι στηρίζουν έτσι την αδερφή τους, πάντος το κάνεις και για το γιατι να σε κατηγορεί και να σου ρίχνει ευθύνες αδικα. Κάποτε θα το καταλάβει τώρα όσο και να λές..

Καλέ, αδερφή είμαι και το κάνω γιατί αδερφή μου είναι, πως θα την παρατήσω; Καμιά φορά, φτάνω στα όρια και λέω, θα την αφήσω, αλλά αυτό δε γίνεται. Ελπίζω μόνο κάποτε να συνέλθει και δε με νοιάζει πραγματικά να καταλάβει αν είναι άδικο ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, το βλέπω σα σύμπτωμα μιας αρρώστιας, δεν είναι έτσι στ' αλήθεια. Πιστεύω αν έπαιρνε χάπια, θα ανέβαινε λίγο και θα έβγαινε από τη λούμπα. Αν τα αρχίσεις είναι εθιστικά; Είναι δύσκολο μετά να τα παρατήσεις; Και, βοηθάνε; Στην καθημερινότητα κι αυτά;
20-03-2013, 23:49
kerasi

Γεια σου κατμπακ. Αντιμετωπιζε η αδερφη σου καποια προβληματα που οδηγησαν στην καταθλιψη?
21-03-2013, 00:02
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by kerasi

Γεια σου κατμπακ. Αντιμετωπιζε η αδερφη σου καποια προβληματα που οδηγησαν στην καταθλιψη?

Γεια σου κεράσι. Ανέκαθεν ήταν κάπως δύσκολη στις συναναστροφές και ανασφαλής. Πριν από 3 χρόνια, μάλωσε πολύ άσχημα με το συνεργάτη της, με τον οποίο δούλευε για πάνω από 10 χρόνια κι ο οποίος ήταν ενας εξαιρετικά καταπιεστικός και εκμεταλλευτής άνθρωπος. Πριν την οριστική ρήξη, η αδερφή μου είχε έρθει πολύ κοντά με το μαθητή αυτού του σιχαμένου ανθρώπου και νομίζω πως αυτός ζήλεψε και γι' αυτό τελικά διέκοψαν τις σχέσεις τους. Το θέμα είναι πως μετά από λίγο, εξαφανίστηκε δίχως καμιά αιτία ΚΑΙ ο μαθητής, με τον οποίο μάλλον ήταν ερωτευμένη. Από κει κι έπειτα, πήρε την κατηφόρα. Επίσης, πιστεύει πως όταν ήταν 4 έπεσε θύμα σεξ. κακοποίησης στο σπίτι μιας θείας, αλλά χωρίς να μπορεί να θυμηθεί κάτι ή κάποιον συγκεκριμένα. Επίσης, πάσχει από μια δυσλειτουργία της υπόφυσης, το οποίο είναι μόνιμο θέμα κατηγόριας στους γονείς μας, ότι δεν την προσέξανε, δεν τρέξανε και δεν ασχοληθήκανε. Όλα αυτά μαζί είναι πάρα πολλά, το αναγνωρίζω, αλλά αυτό το βάσανο με καθημερινά τηλεφωνηματα 2 και 3ωρών είναι μεγάλο.
21-03-2013, 00:09
kerasi

Δε σε πιανω, τι εννοεις καθημερινα τηλεφωνηματα?
21-03-2013, 00:16
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by kerasi

Δε σε πιανω, τι εννοεις καθημερινα τηλεφωνηματα?

Συγγνώμη, δεν ήμουν ξεκάθαρη. Εννοώ πως κάθε μέρα μιλάμε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο και αναλύουμε τι συνέβη πριν από 2 ή 5 ή 12 χρόνια, τι σήμαινε τότε, τι σημαίνει τώρα και πως όλα λειτουργουν αθροιστικά και η νοοτροπία μας (της υπόλοιπης οικογένειας) την έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. Επίσης, συζητάμε για το αν τη στηρίζουμε ή όχι, θεωρεί πως δεν την καταλαβαίνουμε και δεν τη στηρίζυμε καθόλου, κάνουμε αναδρομές σχοινοτενείς στο παρελθόν και αναλύουμε κι ερμηνεύουμε κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μας. Αυτό εννοώ, το οποίο σιγά σιγά σου κλέβει την ενεργητικότητα και την ικανότητα αντίδρασης και λογικής σκέψης. Κι ήταν ακόμα ένα τέτοιο τηλεφώνημα που με οδήγησε εδώ, μπας και βγάλω καμιά άκρη. Σ' ευχαριστώ!
21-03-2013, 00:18
kerasi

Φαδερ υπαρχει?
21-03-2013, 00:24
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by kerasi

Φαδερ υπαρχει?

ναι, υπάρχει, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμα, καθώς είναι άνω των 70 κι έχει περάσει των παθών του τον τάραχο. Κι ήταν πάντα όχι πολύ κοντά, παλιομοδίτικος μπαμπάς, αλλά ιδεολόγος και αγωνιστής και ντόμπρος άνθρωπος κι όταν μεγαλώσαμε λίγο, συζητούσαμε μια χαρά. Υπάρχει κι άλλη μία αδερφή, μεγαλύτερη κι από τις 2 μας. Εγώ είμαι η μικρότερη.
21-03-2013, 00:27
kerasi

Μαλιστα. Εσυ τι της λες στο τηλεφωνο? Τι απαντας στις αιτιασεις? Και τι αλλο σου λεει?
21-03-2013, 00:34
Kat Bak

Προσπαθώ να μιλήσω λογικά και με συνοχή και να της δείξω πως κάνω ότι μπορώ για να τη βοηθήσω και στην καθημερινότητα και γενικά. Όταν αρχίζει τις κατηγορίες, δεν τις αντικρούω, αν και μερικές φορές είναι τόσο κατάφωρα άδικες που δεν αντέχω, αλλά γενικώς ζητώ συγγνώμη αν την πλήγωσα, δεν το έκανα ηθελημένα, της λέω. Πολύ συχνά, το θέμα είναι τα χρήματα, τα οποία δεν είναι ποτέ αρκετά, και συχνά αυτό είναι έναυσμα για άλλη μια σάγκα παραπόνων. Σήμερα είπε στη μαμά μου πως αυτοτραυματίζεται. Εγώ σοκαρίστηκα και τη ρώτησα τι λέει γι' αυτό η ψυχολόγος, αλλά απαντούσε με υπεκφυγές. Πολλές φορές, παραθετει επιχειρήματα για να αποδείξει πως δεν τη νοιαζόμαστε κι εγώ μπαίνω στο τριπάκι να τα αντικρούσω, αλλά καταλαβαίνω πως είναι παγίδα.
21-03-2013, 00:35
kerasi

Με τον τυπο τοτε το μαθητευομενο μαγο, ειχε σχεση?
21-03-2013, 00:38
Kat Bak

Σεξουαλική όχι, δεν ξέρω κιόλας, αλλά πιστεύω πως όχι. Γενικά, δεν ξέρω αν είχε ποτέ σεξουαλική σχέση γενικώς. Αυτό το θέμα με την υπόφυση έχει παρενέργειες στη λίμπιντο. Πάντως, ήταν όλη τη μέρα μαζί. Αυτός είχε σχέση με το σιχαμένο (ομοφυλοφιλική) όπου ο σιχαμένος τον εκμεταλλευότανε δεόντως. Αρρωστημένη φάση.
21-03-2013, 00:42
elli1

Quote:

Originally Posted by Kat Bak

Καλέ, αδερφή είμαι και το κάνω γιατί αδερφή μου είναι, πως θα την παρατήσω; Καμιά φορά, φτάνω στα όρια και λέω, θα την αφήσω, αλλά αυτό δε γίνεται. Ελπίζω μόνο κάποτε να συνέλθει και δε με νοιάζει πραγματικά να καταλάβει αν είναι άδικο ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, το βλέπω σα σύμπτωμα μιας αρρώστιας, δεν είναι έτσι στ' αλήθεια. Πιστεύω αν έπαιρνε χάπια, θα ανέβαινε λίγο και θα έβγαινε από τη λούμπα. Αν τα αρχίσεις είναι εθιστικά; Είναι δύσκολο μετά να τα παρατήσεις; Και, βοηθάνε; Στην καθημερινότητα κι αυτά;

Συγνώμη τότε, αλλά και πάλι μπράβο σου. Λοιπόν προσωπικά μιλάω πάντα...ειχα πάρει παλιά χάπια (effexor) για ενα 6μηνο και τα διέκοψα σύμφωνα με το γιατρό μου θα έλεγα απότομα αλλα δεν υποτροπίασα. Ξανακύλισα μετα 5 χρόνια αμέσως σε οξεία φάση κατάθλιψης. Κι έπειτα τα πήρα για 9 μήνες..όμως λάθος δικό μου ήταν διπλη δόση αυτή τη φορά και μου λέει οκ σταματάμε την αγωγή, το πολυ σε μηνα μη σου πω καλύτερα απο τη πρωτη εβδομάδα ενοιωσα ότι κάτι συμβαίνει...ξανακύλισα..δλδ και πέρσυ και φέτος. Αυτους τους 9 μήνες ήμουν καλά δλδ μόνο. Πρέπει να τα σταματάμε σταδιακά. Κι οσες περισσοτερες φορές παθαίνουμε καταθλίψεις έχω την εντύπωση ότι ναι...τα χρειαζόμαστε εφ ορου ζωης διότι μας λείπει αυτή η σεροτονίνη. Για πρώτη φορά δε θα εθιστεί η αδερφή σου και παράλληλα με ψυχοθεραπεία θα δυναμώσει και δε θα ξαναπάθει τίποτε. Εγώ ψυχοθεραπεία άρχισα φετος πολυ αργα δλδ
Τα αντικαταθλιπτικά ναι βοηθάνε πάρα πολυ σε περιπτώσεις όπως η δική μου, διαφορετικά δε θα μπορούσα να λειτουργήσω.
21-03-2013, 00:45
kerasi

Καταλαβα...με τη μαμα τη σχεση εχει? Μιλανε στο τηλεφωνο?
21-03-2013, 00:50
Kat Bak

Μακάρι να συμφωνήσει να πάρει. κι εγώ πιστεύω για λίγο θα τα χρειαστεί και με την ψυχοθεραπεία θα είναι καλύτερα. Ευχαριστώ, elli κι ελπίζω να πας καλύτερα.
21-03-2013, 00:51
Kat Bak

Quote:

Originally Posted by kerasi

Καταλαβα...με τη μαμα τη σχεση εχει? Μιλανε στο τηλεφωνο?

Αν μιλάνε, λέει... Η μαμά τα ακούει όλα. Τα 'χει παίξει ελαφρώς, νομίζω κάποια μέρα θα σκάσει στ' αλήθεια.
21-03-2013, 01:08
Kat Bak

κεράσι, ευχαριστώ πάντως! πάω για ύπνο.
22-03-2013, 00:40
Anna M.

Ξερεις τι διακρινω? Οτι εσυ εισαι στην χειροτερη θεση απο ολους. Εχεις πεσει με τα μουτρα στην αδελφη σου και πας να βγεις και πανω απο τον ψυχολογο. Θεωρεις οτι πρεπει να παρει χαπια. Απο που κιως που? Και για μια στιγμη...? Την ρωτησες αν θελει να τα παρει? Και αν την ρωτησες και ειπε οχι γιατι δεν σεβεσε την αποφαση της? Οσο και λαθος να ειναι στα ματια σου, πρεπει να το σεβαστεις.

Επισης. Σε καμια μα καμια των περιπτωσεων δεν ακουμε την κριτικη ενως ανθρωπου σαν την αδελφη σου. Και ακομη και αν ειμαστε αναγκασμενοι να την ακουμε(ποιος σε αναγκασε ειπαμε...? χμμμμ κανενας ε..?) γιατι να πρεπει να απαντησουμε σε αυτη την κριτικη? Δεν πρεπει να πεφτεις στην παγιδα να υπερασπηστεις τον εαυτο σου σε εκεινη με λογια. ΟΧΙ. Ουτε να περιμενεις να δικαιωθεις. Απο τι να δικαιωθεις? Στα αληθεια περιμενεις οταν με το καλο γινει καλα να γυρισει να σου πει ειχες δικιο? Στα αληθεια νομιζεις οτι θα θηματε τι σου λεει? Για εμενα αν θες να την βοηθησεις χρησιμοποιησε οτι σου ειπα πιο πριν. Εν αναγκη γραψε την προταση σε ενα χαρτι και οταν ξαναμιλισετε στο τηλεφωνο και πρωτα ο θεος βαλει τελεια διαβασε της την προταση. Μην πεις τιποτε αλλο. Και αν δεν καταλαβει και τα παρει κρανιο ξαναρωτα,αργα σταθερη φωνη, με οτι ψυχραιμια σου εχει μεινει πλεον: ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕIΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΟΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ?????

PS Καλο θα ηταν να κανεις που και που και στον εαυτο σου την ιδια ερωτηση.Ζησε την ζωη σου,ισως με τις πραξεις σου να φροντιζεις τον εαυτο σου παρει παραδειγμα.
22-03-2013, 07:43
Paprika

Quote:

Originally Posted by Kat Bak

Καλησπέρα. Η αδερφή μου είναι 36 χρονών και τα τελευταία 3 χρόνια περνάει μια πολύ άσχημη φάση της ζωής της. Βλέπει μια ψυχολόγο, νομίζω πως την έχει βοηθήσει σε κάποιο βαθμό, αλλά τον τελυταίο καιρό νιώθω πως απλά αναμασάει το παρελθόν και δεν προχωράει. Αρνείται να πάρει χάπια. Κι έχω την εντύπωση πως η ψυχολόγος, όχι την κοροϊδεύει, ίσως την εκμεταλλεύεται ελαφρώς, διότι 3 χρόνια τώρα δίνει 50 ευρώ την εβδομάδα και πάλι, κάθε φορά που γυρνάει απο εκεί είναι τόσο επιθετική και εκτοξεύει ασύλληπτες κατηγορίες ενάντια σε όλους μας και κυρίως στη μαμά μου. Μιλάει συνέχεια για το παρελθόν και τη νοοτροπία μας που την έχουν καταστρέψει, πως δεν την προσέχουμε, δεν τη νοιαζόμαστε και δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου. Ζει μόνη της, αλλά εγώ ζω πολύ κοντά και βλεπόμαστε συχνά. Είναι τόσες οι ώρες στο τηλέφωνο, τόσες οι αιτιάσεις και οι ιστορικές αναδρομές, τόσες οι συζητήσεις και οι αναλύσεις, που νιώθω γριά. Και δεν ξέρω και πως να τη βοηθήσω. Σκέφτηκα πως αν έβρισκα κάποιον που να έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, ίσως να τη βοηθούσα. Συγγνώμη για το κείμενο-σεντόνι.

Καλημέρα! Αυτό που περιγράφεις, μοιάζει αρκετά με αυτό που γίνεται συχνά στα πλαίσια μιας θεραπείας. Δηλαδή, ακούγεται σαν η αδελφή σου να είναι σε διαδικασία που έχει νιώσει άνετα να δει το παρελθόν και να κάνει συνδέσεις. Αυτό είναι απαραίτητο για να νιώσει ο καθένας καλύτερα. Σε αυτή τη φάση, είναι ανθρώπινο να κατηγορούμε την οικογένεια πολύ ανοιχτά. Αυτό είναι συχνό για πολλούς ανθρώπους σε θεραπεία. Έτσι λοιπόν, ενώ σου φαίνεται ότι αναμασάτε τα ίδια και τα ίδια, η εικόνα που περιγράφεις, μάλλον δηλώνει ότι η αδελφή σου προχωρά στη θεραπευτική διαδικασία. Ο καθένας έχει το χρόνο του και 3 χρόνια δεν είναι πολλά για αρκετές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις.

Από την άλλη, καταλαβαίνω τη δική σου κούραση και ανάγκη να δεις την αδελφή σου καλά, αλλά και να μη φθαρεί η σχέση σας με όλες αυτές τις συζητήσεις και αναλύσεις.
Αν νιώθεις ότι σε καταπιέζει αυτό, νομίζω μπορείς να σεβαστείς το χρόνο της και ταυτόχρονα να προσπαθήσεις κι εσύ να πάρεις μια απόσταση. Έχοντας δηλαδή μια στάση κατανόησης μεν για αυτό που περνά, αλλά βάζοντας κι εσύ τα δικά σου όρια, π.χ. αν δεν θέλεις να συζητήσεις κάτι, μπορείς να της πεις ότι δε θέλεις εκείνη τη στιγμή.