Προβλήματα μεταξύ συζύγων-παιδί & πεθερά
Καλήμερα. Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο συγκεκριμένο forum, θέλοντας να εξωτερικεύσω, ανώνυμα, όλα όσα μου συμβαίνουν με την προσδοκία να υπάρξουν αφενός ανταπόκριση από εσάς, τους υπόλοιπους συμ-φορουμίτες και αφετέρου πιθανές λύσεις.
Ξεκινώντας λοιπόν αναφέρω πως με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί 10 χρόνια. Η σχέση μας, όπως και η συμβιώση μας για τρία περίπου χρόνια, ήταν αρκετά καλή. Μαζί αποφασίσαμε περίπου πέρσυ τέτοιον καιρό να αποκτήσουμε ένα μωράκι, πιστεύοντας πως αυτό θα ολοκλήρωνε την ευτυχία μας. Έτσι κ έγινε. Δεν πέρασε ούτε μήνας και έμεινα έγκυος.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης ήταν για μένα και θα είναι μία από τις ομορφότερες εμπειρίες μου. Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα και η ενεργητικότητά μου με έκανε να συνεχίσω τη δουλειά ενώ είχα μπει ήδη στο μήνα μου. Ο σύζυγός μου δίπλα μου πάντα,να με προσέχει , να με φροντίζει και όλα όσα αναζητά μία έγκυος αλλά και μία γυναίκα γενικότερα.
Το μόνο μελανό σημείο σε όλη τη φάση, ήταν όταν θα έπρεπε προς τις τελευταίες ημέρες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού να έρθουν κοντά μας οι γονείς μου αλλά και η πεθερά μου. Είμαστε αρκετά μακριά και ήθελαν να είναι εδώ. Και άντε τη μητέρα μου να το καταλάβω ότι έπρεπε να την έχω δίπλα μου, την πεθερά μου γιατί έπρεπε να την ανεχτώ? Τέλος πάντων το κατάπια, έκανα την παλαβή και το δέχτηκα. Μην τα πολυλογώ περίπου για ένα μήνα τους είχα όλους μαζεμένους. Η πεθερά μου μόνο για ύπνο έφευγε από το σπίτι. Από το πρωί της επομένης μέχρι το βράδυ εκεί μαζί μας. Δεν μπορούσαμε να συζυτήσουμε με τη μητέρα μου τίποτε από αυτά που συζυτούν μαμά και κόρη.
Ο μήνας αυτός, αν και δύσκολα, πέρασε και εγώ γέννησα. Από την αρχή τους εξήγησα όλους ότι δεν θέλω να μπερδευτούν για πολύ καιρό μέσα στα πόδια μου μετά τη γέννηση του μωρού, μιας και ήθελα και εγώ αλλά και ο σύζυγός μου να προσαρμοστούμε στη νέα μας καθημερινότητα. Η "καλή":mad: μου πεθερούλα θύμωσε, γιατί ήθελε να είναι μέρα νύχτα στα πόδια μας και εγώ δν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη και αφού οι γονείς μου το δέχτηκαν με μεγάλη ευκολία, αναγκάστηκε και αυτή να αποχωρήσει με κατεβασμένα μούτρα, σχεδόν καμία εβδομάδα μετά που επέστρεψα σπίτι με το μωρό μου.
Το μαρτύριο λοιπόν ξεκινά από εδώ και πέρα. Ξαφνικά ο σύζυγός μου άλλαξε. Έκλαιγε το παιδί, έφταιγα εγώ, πεινούσε το μωρό έφταιγε το γάλα μου γιατί δν τη χόρταινε και άλλα τέτοια. Μέρες ολόκληρες άρχισαν να περνάνε με εμένα συνεχώς με το μωρό στην αγκαλια να προσπαθώ να καταλάβω τί ακριβώς χρειάζεται και με εκείνον να με κατακρίνει συνεχώς. Ευτυχώς τα κατάφερα και εγώ και η κόρη μου και μετά από ένα μήνα περίπου συνεχίσαμε και το θηλασμό αλλά και σε πρόγραμμα αρχίσαμε να μπαίνουμε. Θήλαζα σχεδόν όλη την ημέρα και όταν με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο δεν ήθελα να μιλάω με το μωρό στην αγκαλία και την ακτινοβολία του τηλεφώνου πάνω στο κεφαλάκι του. Εκεί άρχιζε η πεθερά μου τα "πάλι θηλάζει", "να μη σας παίρνουμε τηλ και ενοχλούμε" και διάφορες άλλες, παραπλήσιες κακιούλες.
Το πρόβλημα είναι ότι ο σύζυγός μου την έχει για αγία και δεν του δίνω άδικο μιας και όποτε είναι μπροστά εκείνη μου μιλάει και μου φέρεται σαν κόρη της αλλά όταν μιλάμε κατ'ιδίαν βγαίνει ο Βενζεβούλ από μέσα της. Να μην τα πολυλογώ πλέον έχω αραιώσει πολύ τα τηλεφωνήματα μαζί της και κάθε φορά που μιλούν με τον αντρα μου μέσω skype λέω ένα γεια, τι κάνετε και ξεμπερδεύω. Με τον τρόπο αυτό προσπαθώ να μη χαλάσω την διάθεσή μου και αυτό περάσει και στην κορούλα μου. Η συμπεριφορά μου όμως αυτή εκνευρίζει τον άντρα μου γιατί η κυρία του κλαίγεται και λέει ότι δεν νιώθει ότι έχει νύφη. Πάντα κλαιγόταν αλλά δεν τις δίναμε πολύ σημασία. Μετά τη γέννηση του μωρό μας, ο άντρας μου άρχισε να τη σκέφτεται περισσότερο, να μου πετάει σκέψεις του τύπου "και η μάνα μου τι θα γίνει αν αρρωστήσει, ποιος θα την κοιτάξει, είσαι ικανή να της δώσεις κάτι να την πεθάνεις πιο γρήγορα" και άλλα τέτοια.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να πω κάτι και να το συνδέει με τη μάνα του. Πλεόν γυρίζω σπίτι από τη δουλειά και δν ανταλλάσουμε πολλές κουβέντες παρά μόνο τα τυπικά. Όλο το σ/κ που πέρασε ήμασταν τσακωμένοι, εξαιτίας ενός κακού κουτσομπολιού και παραπληροφόρησης που αν και δν είχε να κάνει άμεσα με εμάς, του τόνισα ότι δν μπορεί να λέει και αυτή και η αδερφή της πράγματα αστάθμητα, και να τροποποιούν τα λόγια των αλλονών. Τί το ήθελα? Έβγαλα τη μαμά του κακιά.....
Είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση.Μου μιλάει άσχημα, ό,τι κάνω το βλέπει στραβό, διεκδικεί το μωρό από μένα, μου φωνάζει, δν μου γελάει καθόλου και εγώ μόνη μου , χωρίς κανέναν δικό μου κοντά μου, να προσπαθώ να φανώ δυνατή γιατί το πλασματάκι που έφερα στον κόσμο πριν από 4 μήνες δεν μου φταίει σε κάτι.
Δεν περίμενα ποτέ ότι με τον άνθρωπο αυτό, που είχαμε κοινά όνειρα, που φανταζόμασταν την οικογένειά μας θα έφτανα στο σημείο να θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο, να μην έφερνα ποτέ αυτό το παιδί στον κόσμο, να άφηνα την πεθερά μου στο περιθώριο πιο νωρίς γιατί μάλλον είχε καλομάθει και αφότου γέννησα μιας και δεν έχω χαμένο χρόνο για να την κανακεύω, άρχισε τα παράπονα στο γιο της...... (αν παρατηρήσατε δν έχω αναφέρει πουθενά τον πεθερό μου, μιας και έτσι όπως τον έχει ευνουχίσει ο καημένος είναι σαν να μν υπάρχει).
Σας ρωτάω λοιπόν, γιατί έγινε ο απόλυτος μαμάκιας μετά το μωρό? Γιατί αυτό το ον που λέγεται πεθερά δεν μένει στα λειμέρια της και μπαίνει και στα δικά μας χωράφια???
