Printable View
είμαι χάλια κοντεύω να τρελαθώ , ξαναγύρισα για τα καλά στο άγχος.μου κατακλύζει όλη την ημέρα,στη δουλειά παντού.κλαίω ασταμάτητα , νιώθω στη τσίτα.είδα κ ένα όνειρο οτι μου πέφτει δόντι κ αμέσως σκέφτομαι θα πεθάνω.τρομάζω στην ιδέα πως θα είμαι πάλι χάλια
Καταρχας προσπαθησε να σαι οσο πιο ηρεμη μπορεις και κανε πραγματα που σε κανουν να ξεχνιεσε ή να χαλαρωνεις....2ον επισκεπτεσε καποιον ειδικο?..επισης δεν ειμαι καθολου σιγουρος αλλα νομιζω υπαρχουν φαρμακα που δεν χρειαζοντε συνταγογραφηση ψυχιατρου..(βαλεριανες)..αλλ α οπως και να χει θα ταν παρα πολυ καλο το να επισκεφτεις εναν ειδικο,θα μπορεσει να σε βοηθησει..
Αλλαζουμε;;;
Μακαρι να πιστευα πως θα πεθανω...Δε φανταζεσαι ποσο θα με καθησυχαζε....
λοιπόν άρχισα απο τα 15 να υποφέρω απο κρίσεις πανικού και αγχώδη διαταραχή.πήγα σε πολλούς ψυχολογους,ψυχίατρους.εδώ και 4 χρόνια,είμαι 26,πήγα σε έναν πολύ καλό και με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή σταμάτησαν όλα μαχαίρι κ η ζωή μου είχε μπει σε κανονική ροή.εδώ και λίγο καιρό όμως ξανακυλάω νομίζω.εντωμεταξύ έπιασα κ δουλειά μετά απο πολύ καιρό σήμερα και με αγχώνει ενώ θα έπρεπε να με χαροποιεί.σκέφτομαι δεν θα μπορώ να κοιμηθώ και πως θα ξυπνήσω;και θα μαι σαν ζόμπι.χτες στο μετρό με έπιασε μια ψιλοκρίση αλλά το προσπάθησα.μου βγαίνει οταν γυρνάω σπίτι όλη η ένταση που δεν μπορώ να εξωτερικεύσω έξω π.χ. μετρό,δουλειά , και κλαίω πολύ.πονάει το στομάχι μου,έχω ταχυκαρδίες κλασσικά.παίρνω απο φάρμακα anafranil και το βράδυ triticco,αυτά εδώ και 4 χρόνια.με τον ψυχίατρο μου πλέον δεν έχω επαφή λόγω του οτι ήμουν καλά και επιπλέον για να πάω τώρα πρέπει να πληρώσω 80 ευρώ που δεν έχω με τίποτα....
ψυχοθεραπεια εχεις σκεφτει να κανεις?Quote:
Originally Posted by zouzounitsaaa
ναι αυτό θα είναι που θα κάνω με τα πρώτα χρήματα.τώρα μου κόλλησε οτι θα πάθω σύνδρομο σεροτονίνης.ππππφφφφφφφ δεν θα ησυχάσω.αφήστε που τώρα φοβάμαι να πάρω τα φάρμακα γιαυτό το λόγο....
Ρε συ zouzounitsaaa,προσπαθησε να μην σκεφτεσε τετοια ασχημα πραγματα για λιγο.. σταματα να ψαχνεσε και να βαζεις τον εαυτο σου σε τετοια τρυπακια που σου προκαλουν πολυ αγχος,δεν θα σου βγει σε καλο,μιλαω εκ πειρας..Οταν σου ρχετε μια τετοια σκεψη σταματα αμεσως οτι κανεις και χαζεψε εναν τοιχο για 30 δευτερολεπτα και μετα(αφου λογικα θα χει ηρεμησει αυτη η σκεψη) κανε κατι για να μην ξαναμπεις σε αυτη την σκεψη..Και γενικα αποφυγε να τεσταρεις τον εαυτο σου και να μπαινεις σε τετοια τρυπακια,ξερω ειναι δυσκολο επειδη φοβασαι (μηπως ισχυουν κλπ)..αλλα προσπαθησε οσο μπορεις..και το κυριοτερο..ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ :)Quote:
Originally Posted by zouzounitsaaa
Πηγαινε σε κετρο υγείας, στο ίκα, στο τέβε, σε νοσοκομείο αλλα πήγαινε.
Πρέπει να σου αλλάξει τα φάρμακα μιας και δε σε πιάνουν αυτό ειναι νορμάλ όπως πχ σ αυτους που έχουν πίεση το συνηθιζει ο οργανισμος και δε πιανει το φάρμακο τους. Οχι οτι εθιζεσε.
Με συμβουλή δική του θα κάνεις ότι κάνεις. Επίσης μη χρησιμοποιεις τώρα σκευάσματα + φάρμακα γιαυτό που φοβασαι, εαν το κάνεις δε κινδυνευεις καθολου. Αυτά τα κάνουμε χωρις να παιρνουμε θεραπεια με φάρμακα
Πάνε λοιπόν όχι σε ένα σε κανα 3-4 μάζεψε απόψεις και διάλεξε εναν και κάνε ότι σου πει
επανέρχομαι να απαντήσω σε ό,τι μου συνέβη αυτές τις 3 μέρες.πιάνοντας δουλειά , ενώ ήδη ήμουν πιεσμένη και αγχωμένη εδώ και λίγο καιρό μπήκα στο τρυπάκι να ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά,να ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάμαι για ξυπνήσω νωρίς κάτι που μου εκανε το άγχος 10πλάσιο.πήρα τηλ τον ψυχίατρο που πήγαινα και ακολουθώ ακόμα εδώ και 5 χρόνια σχεδόν την αγωγή και μου είπε να αυξήσω το anafranil λίγο και για τον ύπνο να παίρνω όσο trittico θέλω για να μπορώ να κοιμάμαι.επίσης μου είπε οτι το να πάθω σύνδρομο σεροτονίνης είναι τόσο απίθανο οσο να πέσει ένας μετεωρίτης πάνω μου και αυτό αν συνέβαινε θα ήταν στην αρχή της αγωγής.εγώ βέβαια ακόμα καθομαι κ ψάχνω συμπτώματα στο ιντερνετ.σήμερα ας πούμε μου ήρθε οτι θα πάθω μανία επειδή αύξησα τη δοση.και δημιουργώ μόνη μου συμπτώματα.οσον αφορά τη δουλειά με απέλυσαν χτες κάτι το οποίο με ξαλάφρωσε γιατί δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω αυτές τις 3 μέρες.το ξέρω είναι μαλακία εκεί που βρήκα δουλειά και έπρεπε να είμαι χαρούμενη εμένα να με γεμίζει με άγχος.τώρα αισθάνομαι νευρικότητα και επειδή είμαι χαρούμενη και πιο χαλαρή σκέφτομαι μην έχω μανία...κ κάθομαι κ τα σκαλίζω στο ιντερνετ.
παει εδώ και 3 ωρες μου κολλησε πάλι το σύνδρομο σεροτονίνης και δεν θέλω να πάω το αναφρανιλ παρότι μου είπε αυτά π γιατρός γιατί εχω νομίζω μερικά συμπτώματα όπως π.χ. μυικες συσπάσεις...βοήθεια!δεν θέλω να το πάρω γιατί φοβάμαι...
Quote:
Originally Posted by zouzounitsaaa
Να σε ρωτησω κατι..γιατι πρεπει σοι και καλα να χεις κατι ή να παθεις κατι?
Μέχρι και εγώ που σε διάβασα με έπιασε κάτι... Νομίζω πως δεν κάνεις τίποτα για το στρες σου!!! Μονάχα πράγματα για να το ποτίζεις να γίνει παραπάνω... !!!!
όλα είναι στο κεφάλι σου, οι πράξεις που κάνεις είναι επιβαρυντικές για σένα !!! Το να μην έχεις δουλεία θα είναι ο λόγος που θα μου πεις πως δεν έχεις χρήματα να πας σε ειδικό. Σταμάτα να ψάχνεις στο ίντερνετ τι θα πάθεις και δες τρόπους για να ξεπεράσεις το άγχος σου ... Αν συνεχίσεις να πιστεύεις πως έχεις πράγματα σύντομα θα τα αποκτήσεις. Κατάλαβε πως είμαστε οι σκέψεις μας.... Εδώ έχει 18 συμβουλές για το στρες http://tokleidi.wordpress.com/2013/0...1%CE%B5%CF%82/
και εδώ 10 βήματα για τα βγάλεις πέρα με το άγχος http://tokleidi.wordpress.com/2013/0...0-apla-bimata/
Τέλος μην ξεχνάς να σε αγαπάς και να πας σε ειδικό!!!!!
πραγματικα ενώ όντως ξέρω πως σκέφτομαι στραβά , δεν μπορώ να το ελέγξω.μου έχει γίνει εμμονή αυτό.που ας πούμε στο παρελθόν έχω πάρει κ μεγαλύτερες δόσεις χωρίς κάποια παρενέργεια.είναι αυτό που σας λέω.ΕΜΜΟΝΗ.θέλω να μιλήσω με κάποιον ειδικό γιατί ο γιατρός μου παίρνει 80 ευρώ...και εγώ δεν διαθέτω ούτε 20.
Εάν ανοίξεις τώρα τα παράθυρα στο σπίτι, να κάνει ρεύμα, θα ανακαλύψεις πως έχει μια απίστευτη ανοιξιάτικη δροσιά απόψε .Κάνε ένα διάλειμμα να την αισθανθείς. Εμένα με αγχώνει περισσότερο το ότι έμεινες χωρίς δουλειά.
..........να ψάξεις για κέντρο ψυχικής υγείας που να σε βολεύει ή και για ομάδες αυτοβοήθειας ..το κόστος είναι απο μικρό ως ελάχιστο. Να πας όμως μη το αφήνεις..
Φίλη μου καλή, δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά περνάω τα ίδια και χειρότερα με σενα. Εμμονές που έρχονται, φευγουν και ξανάρχονται...και φυσικά ούτε λόγος για μια νορμαλ ζωη, νορμαλ τροπος του λεγειν, όπως τελοσπαντων περνάνε οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτα τα προβληματα. Παλιότερα ξέρεις μαστίγωνα τον εαυτό μου για όλα αυτα που σκέφτομαι και που χαραμίζουν τη ζωή μου. Τωρα προσπαθω να το αποδεχθω, ξερω οτι μαλλον θα το χω μεχρι να πεθανω....το μόνο που με απογοητεύει είναι το ζήτημα της επιβίωσης. Πως δηλαδή θα τα βγάλουμε περα στη ζωη, οικονομικά εννοω. Δε γαμιέται, οτι ειναι να γινει ας γινει, στην τελικη ενα πιατο φαι καπου θα το βρουμε, σε κανα φιλο, γειτονα, συγγενή, σε καμια ενορια......
Τεσπα ειναι δυσκολο το ολο θεμα, θελει ηρεμη προσεγγιση, γιατι με πιεση δε βγαινει τίποτα.
Γεια σας!Είμαι καινούριο μέλος καθώς πρόσφατα ανακάλυψα αυτόν τον χώρο συζήτησης και είναι και η πρώτη φορά που μοιράζομαι σκέψεις σε διαδικτυακό τόπο.'Οταν διάβασα αυτά που γράφετε για πρώτη φορά ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου και ταυτόχρονα μια μεγάλη θλίψη γιατί διαπίστωσα ότι τελικά πάρα πολλοί από μας υποφέρουν υποφέρουν απο κρίσεις πανικού, φοβίες και μόνιμες αρνητικές σκέψεις.Όλα ξεκίνησαν πριν τρια χρόνια με τη γέννηση του γιού μου , παρέμεινα στο νοσοκομείο για δύο μήνες περίπου με προβλήματα στην εγκυμοσύνη και γέννησα το μικρό πρόωρο για την ακρίβεια επτά μηνών με αποτέλεσμα να χρειαστεί να παραμείνει σε θερμοκοιτίδα περίπου τριάντα πέντε μέρες.Ευτυχώς για το μικρό μου όλα πήγαν ανέλπιστα καλά και τώρα είναι ένα υγιέστατο τρίχρονο, εγώ όμως όταν πήρα εξιτήριο είχα χάσει τον εαυτό μου και από τότε προσπαθώ να τον ξαναβρώ. Βγήκα με τρελες σκέψεις ότι θα πεθάνω, ότι κάτι έχω και δεν το βρήκαν οι γιατροί και κάπως έτσι ξεκίνησε το δικό μου πρόβλημα.Σε ένα διάστημα δύο χρόνων επισκέφτηκα όλες τις ειδικότητες γιατρών - εννοείται πάνω από μια φορά- πάντα με τη βεβαιότητα ότι τώρα πραγματικά κάτι έχω.Ο παραμικρός πόνος είναι καρκίνος, το ελαφρύ μούδιασμα στο χέρι εγκεφαλικό,το πλάκωμα στο στήθος έμφραγμα και για να μη σας κουράζω γιατί είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνετε απόλυτα , ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, οι σωματοποιήσεις του άγχους, η παραίτηση από τα πάντα γιατί νομίζω ότι ποτέ δε θα ξαναγίνω αυτή που ήμουν.Κάπου εκεί ξεκίνησα και τις συνεδρίες με ψυχολόγο, πήγαινα συστηματικά για ενάμιση χρόνο και μπορώ να πω ότι με βοήθησε αρκετά μειώνοντας όλα τα παραπάνω αλλά τίποτα μόνιμο, υπάρχουν πλέον περίοδοι στη ζωή μου που είμαι καλά και μετά έρχεται μια υποτροπή και μου θυμίζει ότι δεν ξεπέρασα τίποτα.Μια τέτοια περίοδο διανύω και τώρα , φοβάμαι να κάνω πράγματα, σχεδόν φοβάμαι να βγω από το σπίτι και απλά δε ζω...με το ζόρι είμαι επαρκής μάνα.Απλά φοβάμαι τα πάντα , ακόμη και τις ευχάριστες στιγμές δε μπορώ να ζήσω γιατί νιώθω ότι μετά θα γίνει κάτι κακό...
σας καταλαβαινω όλες/όλους έχουμε τις ίδιες εμμονές.το θέμα είναι οτι πλέον δεν μπορώ να το διαχειριστώ.πριν 2 μήνες που ήμουν καλά και δεν είχε ξαναβγεί αυτό το άγχος ήμουν στη κοσμάρα μου.προσπαθώ να βρω τι με άγχωσε τόσο κ μου βγαίνει έτσι παλι.εντωμεταξύ το κ'ολλημα με το σύνδρομο σεροτονίνης εκεί μένει στο μυαλό.να σας πω να γελάσετε.φοβάμαι να κάνω σεξ,να βγω στον ήλιο επειδή ανεβαίνει η σεροτονίνη μη τυχόν το πάθω.γελοιότητες.
Δεν ξέρω zouzounitsaaa αν σε βοηθάει καθόλου αλλά μια φράση της ψυχολόγου μου μου έχει μείνει στο μυαλό...είχε πει όλες οι εμμονές/φοβίες εμφανίζονται ξαφνικά σε περιόδους που είμαστε ή νομίζουμε πως είμαστε καλύτερα.Δε σου έχει τύχει ποτέ να περάσεις όμορφα και χαλαρά και αμέσως μετά να σε πιάσει μια κρίση άγχους???
ναι μα ήμουν τελείως καλά...μη σας πω ακόμα πιστευω οτι θα πάθω ή οτι έχω το σύνδρομο σεροτονίνης.πλέον εμφανίζω και συμπτώματα.ρίγος,δέκατα,τρ� �μουλο.και είμαι σίγουρη οτι είναι απο αυτό.πφφφφφφφφ θα τρελαθώ!!!!!!!!