Κάθε μέρα σκέφτομαι το θάνατο
Πρίν ένα χρόνο έχασα το ζωάκι μου. Είμαι 39 χρονών και δυστυχώς δεν κατάφερα να κάνω κάποια σωστή σχέση μέχρι τώρα που θα με οδηγούσε σε κάποιο γάμο και μια οικογένεια, το ζωάκι αυτό ήταν ότι μου έδινε ζωή, χαρά και κίνητρα. Ξαφνικά το έχασα απο μια λάθος παρέμβαση των κτηνιάτρων σε μια απλή εξέταση, τόσο απρόοπτα και τόσο άδικα -αυτό ήταν το δεύτερο σοκ-. Μια ηρεμιστική ένεση για μια απλή αιμοληψία και το ζωάκι έπεσε σχεδόν νεκρό. Τρέχαμε απο κτηνίατρο σε κτηνίατρο να το σώσουμε γιατί οι γιατροί που έκαναν το λάθος φρόντισαν να εξαφανιστούν και να μας εγκαταλείψουν κι εμείς δεν είχαμε την πολυτέλεια να τους αναζητήσουμε, γιατί το ζώο αργοπέθαινε. Με αποτέλεσμα ο κάθε κτηνίατρος να κάνει τα πειράματα του πάνω του, να μας τραβάει χρήματα και στο τέλος το ζώο μου να καταλήξει. Απο εκείνη τη μέρα άρχισε μέσα μου να δουλεύει μια κατάσταση πολύ άσχημη. Έριξα το φταίξιμο στον εαυτό μου που δεν τον πρόσεξα όσο έπρεπε και δεν το προστάτευσα ώστε να μην πάθει τίποτα. Ότι έκανα λάθος επιλογές και το σκότωσα. Ότι ευθύνομαι για το κακό που έπαθε και δημιουργούσα συνέχεια ενοχές στον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα ένα χρόνο μετά δεν έχω καταφέρει να το ξεπεράσω, κάθε μέρα το σκέφτομαι, κάθε μέρα κλαίω, κάθε μέρα κατηγορώ τον εαυτό μου. Η περίοδος εκείνη ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Την ίδια περίπου βδομάδα είχα μετακινηθεί εκβιαστικά κι απρόσμενα -αυτό ήταν το πρώτο σοκ- σε άλλο τμήμα στη δουλειά μετά απο ένα πολύ δύσκολο χρόνο με έντονη ψυχολογική πίεση, νέο περιβάλλον, νέοι συνάδελφοι και απόλυση στο τέλος μετά απο 3 μήνες αφού είχε ήδη προηγηθεί η απόλυση του αδελφού μου που εργάζονταν στην ίδια εταιρία. Μια μέρα μετά το θάνατο του ζώου μου μπήκα στο χειρουργείο -προγραμματισμένο- για ένα πρόβλημα που είχα (ένα μόρφωμα στο δείκτη του δεξιού χεριού μου) που τελικά δεν έγινε λόγω υποτασικού επεισοδίου που έκανα κατα τη νάρκωση και του ότι δεν υπήρχε αναισθησιολόγος -τρίτο σοκ-. Η πρώτη μου σκέψη όταν συνέβη το γεγονός αυτό ήταν πως θα πεθάνω μέσα στο χειρουργείο όπως το ζώο μου απο την αναισθητική ένεση. Γύριζαν μέσα στο μυαλό μου όλες αυτές οι εικόνες που είχα ζήσει τις προηγούμενες 5 μέρες. Όλο αυτό το συσσωρευμένο στρές απο απανωτά απρόσμενα γεγονότα μέσα σε διάστημα 10 ημερών σε συνδυασμό με κάποιους άλλους θανάτους την ίδια περίοδο στο κοντινό μου περιβάλλον (ο πατέρας μιας κοντινής μου φίλης απο επιπλοκή στην καρδία μέσα στο νοσοκομείο ενώ περίμενε να βάλει βηματοδότη δύο μήνες πρίν μου συμβούν όλα αυτά) με σόκαραν ψυχικά αλλά δεν με είχε πάρει απο κάτω ακόμη. Το καλοκαίρι λίγο πρίν φύγω διακοπές χάνω τη δουλειά μου, 2 μέρες πρίν ταξιδέψουμε πεθαίνει η μητέρα του φίλου μου απο έμφραγμα του μυοκαρδίου. Είχε κάποια νευρολογική νόσο για ένα χρόνο πάλευε να της βρούν τι έχει κι όταν ξεκίνησε τη θεραπεία η γυναίκα έτσι στα ξαφνικά χάθηκε προφανώς από κάτι που είχε και δεν της το είχαν βρεί. Αναγκαστικά λοιπόν φεύγω με τη μητέρα μου για «διακοπές» όπου εκεί παθαίνει ένα αλλεργικό σε ένα νησί της άγονης γραμμής όπου δεν υπήρχε καν γιατρός. Ευτυχώς δε συνέβη κάτι χειρότερο όμως γυρίζοντας η ψυχολογία μου είχε ισοπεδωθεί. Ένιωσα ότι θα μπορούσα να την είχα χάσει όπως πριν απο λίγες μέρες ο φίλος μου τη μητέρα του. Άρχισα να νιώθω την κακοδαιμονία και το θάνατο να με περιτριγυρίζουν. Κάνω μια κρίση πανικού με υπερτασικό επεισόδειο λίγες βδομάδες μετά. Απο εκείνη τη μέρα δεν μπόρεσα να σταθώ ψυχολογικά στα πόδια μου ξανά. Άρχισα μέρα με τη μέρα να πέφτω .Έκανα μέσα σε διάστημα 6 μηνών μέχρι σήμερα που γράφω άλλα 4 ανάλογα επεισόδεια με αποτέλεσμα να με τρέχουν στα εφημερεύοντα χωρίς στην ουσία να μου κάνουν τίποτα. Άρχισα ν' ανεβάζω υψηλή πίεση. Οκτώβρη μήνα μπαίνω να κάνω το χειρουργείο που είχε αναβληθεί. Δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά, είχα πιεστεί γιατί έψαχνα νοσοκομείο να μου το κάνει με αναισθησιολόγο για να μην πάθω ξανά το ίδιο με την πρώτη φορά. Στην ουσία όμως αυτό ήταν μια δικαιολογία απλά έκανα αποφυγή γιατί δεν ήθελα να μπω στο χειρουργείο και προσπαθούσα να το καθηστερήσω. Το χειρουργείο όμως έπρεπε να γίνει. Στο ενδιάμεσο έκανα και μια εξέταση μαγνητικής τομογραφίας που έπρεπε να γίνει η οποία με στρεσάρισε κι άλλο γιατί είναι μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Μπαίνω στο χειρουργείο με πίεση 15. Όλος ο υπόλοιπος καιρός που ακολούθησε μετά το χειρουργείο ήταν τρομακτικός για μένα. 25 μέρες με τα ράμματα, αναμονή βιοψίας, φυσιοθεραπείες γιατί το χέρι παρουσίασε κινητικό πρόβλημα μετά. Και σ' όλο το διάστημα αυτό υπέρταση και πανικός και φόβος. Κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι ότι κάτι κακό θ' ακούσω, κάτι κακό θα γίνει. Όταν ακούω για κάποιο θάνατο ταράζομαι πάρα πολύ κι επηρρεάζομαι άσχημα. Νομίζω ότι θα συμβεί και σε μένα. Φοβάμαι την κάθε μέρα που ξημερώνει για το τι μπορεί να συμβεί. Νομίζω ότι θα πεθάνω ή ότι θα πεθάνουν οι δικοί μου. Ζω την κάθε μέρα περιμένωντας μόνο το θάνατο. Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον. Δε θέλω να βγαίνω έξω, δε θέλω να ντύνομαι, να βάφομαι. Ούτε μπάνιο δε θέλω να κάνω πολλές φορές. Κλείνομαι στον εαυτό μου Άλλες φορές δεν έχω όρεξη καθόλου να φάω. Δεν κοιμάμαι. Δεν έχω διάθεση ούτε ταινία να δω ή να διαβάσω ένα βιβλίο, ν' ακούσω μουσική. Μ' έχει πιάσει μια ματαιότητα και μια ματαίωση. Κάθε μέρα ασχολούμαι με αρρώστιες και σκέφτομαι το θάνατο. Φοβάμαι μήπως πάθω κάτι, μήπως πάθουν οι δικοί μου άνθρωποι. Απ' τη μια μ' έχει πιάσει φοβία με τους γιατρούς και τις εξετάσεις λόγω αυτού που συνέβη στο ζώο μου και νιώθω να έχω χάσει την εμπιστοσύνη σ' αυτούς απ΄την άλλη κάθε τρεις και λίγο είμαι στα ιατρεία διαφόρων ειδικοτήτων, στα νοσοκομεία και στα βιοδιαγνωστικά. Η εγκυμοσύνη της φίλης μου μέσα σ' αυτούς τους μήνες με ρίχνει ακόμη πιο βαθιά στη ματαίωση της ύπαρξης μου αφού εγώ δεν έχω καταφέρει να κάνω οικογένεια αλλά αντιθέτως αντί να βιώνω αντίστοιχες χαρές βιώνω μόνο αρρώστια. Βουλιάζω ακόμη περισσότερο στην κατάθλίψη. Το Φλεβάρη μπαίνω στο νοσοκομείο με κολικό του νεφρού, αιματουρία, ουρολοίμωξη και πυελονεφρίτιδα. Κάνω την αγωγή, η πίεση αποκαθίσταται, κάνω τις επαναληπτικές εξετάσεις καθάρες και πλέον έχω ηρεμήσει πως όλα έχουν τελειώσει και έχω ξεμπερδέψει. Περνάει ένα 2 μηνο σχεδόν ήρεμο. Πριν απο 8 μέρες ξαναβλέπω αίμα αλλά δεν ξέρω αν είναι σίγουρα απο τα ούρα. Ξανακάνω υπερτασικό επεισόδειο συμπτωματικά όλο αυτό συμβαίνει την βδομάδα που κλείνει ένας χρόνος απο το χαμό του ζώου μου. Πηγαίνω σε ένα γνωστό μου γιατρό και μου λέει να με βάλει εισαγωγή στο νοσοκομείο μετά το Πάσχα για πλήρη έλεγχο ώστε να βρούμε κι απο τη προέρχεται η υπέρταση. Μου είπε κάποια γενικά πράγματα με την υπέρταση για να ξέρω γιατί δεν πρέπει να το αφήσω. Κι απο εκείνη τη στιγμή άνοιξε στο μυαλό μου ένα περίεργο παραθυράκι. Σκέφτομαι μόνο θάνατο. Άρχισα να σκέφτομαι πως αυτή είναι η τιμωρία μου για κάποιο λόγο. Αρχίζουν και γίνονται μέσα μου οι συνειρμοί. Ότι θα μπω στο νοσοκομείο και θα πεθάνω όπως ο πατέρας της φίλης μου. Ότι δε θα μου βρούν τη έχω και θα πεθάνω όπως η μητέρα του φίλου μου. Ότι θα μου κάνουν κάποια ένεση και θα πεθάνω όπως το ζώο μου. Ότι θα πάρω κάποιο φάρμακο και θα πεθάνω. Ότι θα έχω κάτι σοβαρό και θα πεθάνω τόσο ξαφνικά όπως έφυγαν κι αυτά τα πρόσωπα γύρω μου. Η ζωή μου είναι μια κόλαση. Η καθε μέρα που ζω ένας εφιάλτης. Είμαι σε μια διαρκή αγωνία, σε μια διαρκή αναμονή θανάτου. Δεν μπορώ να ησυχάσω, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω με το περιβάλλον μου. Σήμερα έκανα μια προσπάθεια να βγώ με μια παρέα φίλων μετά απο καιρό. Άκουγα τους άλλους να μιλούν, να συζητούν κι εγώ ήμουν σα σε άλλο κόσμο. Έχω πέσει σε μελαγχολία. Την άλλη βδομάδα έχω γενέθλια κλείνω τα 40 μου χρόνια και μ' έχει πιάσει φόβος ότι κάτι κακό θα συμβεί. Δεν ξέρω γιατί. Μιλάω με κάποιον ψυχολόγο όλο αυτό τον καιρό, μια φορά το μήνα γιατί δεν έχω οικονομική δυνατότητα για παραπάνω, αλλά δεν νιώθω να με βοηθάει. Αντί να είμαι καλύτερα γίνομαι χειρότερα. Υποφέρω και δεν ξέρω που να βρώ βοήθεια. Έγραψα εδώ με τη διάθεση να βγάλω όλο αυτό που έχω μέσα μου.
Συγγνώμη αν έγραψα πολλά αλλά μου συνέβησαν τόσα πολλά και ήθελα να έχετε μια πλήρη εικόνα.
Ευχαριστώ πολύ για την ανοχή.
Με εκτίμηση.
