...αφού όλοι κάποια στιγμή φεύγουν.
Σχολιάστε.
Printable View
...αφού όλοι κάποια στιγμή φεύγουν.
Σχολιάστε.
Να "δένεσαι" με την έννοια της εξάρτησης, σίγουρα δεν είναι καλό. Να μοιράζεσαι όμως είναι ωραίο.
Έστω κι αν δεν είναι για πάντα.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή, αν όλες οι σχέσεις μας κρατούσαν για πάντα, δεν θα είχαμε έτσι τον χρόνο και τη διάθεση να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους κι εμπειρίες.
Έτσι κι αλλιώς, όλοι περαστικοί είμαστε από εδώ. Το ζήτημα είναι να περάσουμε ευχάριστα τη διαμονή μας.
οχι διαφονω.. τωρα υπαρχουν ανθρωποι που ειναι τοσο φευγατοι που δεν υπαρχει περιπτωση να κατσουν σε μια μερια και ετσι δε γινετε να δεθεις μαζι τους αυτους ενοεις.Quote:
Originally Posted by Άγνωστος
Όχι, εννοώ πως με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, κάποια στιγμή θα φύγουνε, και γενικά όλοι μας, τίποτα δεν κρατάει για πάντα, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε, οπότε ποιος ο λόγος να το κουράζουμε ;
ναι αλλα δε μπωρουμε να ζησουμε ερημιτες στο βουνο αλλιως θα το καναμεQuote:
Originally Posted by Άγνωστος
όλα μια συνήθεια είναι :)
τι σε κάνει να ανοίγεις τετοιο θέμα? ..αν θες ξεκιναμε απο κει, επειδη τετοιες συζητησεις κρυβουν μια δικη μας προσωπικη απογοητευση, βασανο, χαμο, αγωνια κλπ...Quote:
Originally Posted by Άγνωστος
αν δεν τρεχει τιποτα, όπως καπου ακουσα, κάτω από τον ουρανο τα πάντα ειναι σχετικά. ας τα απολαμβάνουμε με καθε ωραιο τροπο εχοντας όμως επιγνωση του ότι ειναι σχετικα και τι συνεπαγεται αυτο.
Αυτος ειναι και ο τροπος να μη φοβασαι το θανατο. Μη δενεσαι με τιποτα και κανεναν...
Η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου στη ζωή του είναι η έρευνα και η συμφιλίωσή του με τον θάνατο. Το μεσοδιάστημα είναι το μοιράζομαι.
δε ξερω τι να απαντησω εδω, με προβληματιζει κι εμενα αυτο το θεμα πραγματικα. καθε φορα που ξεκιναω να μοιραζομαι, να προσφερω, ε και να δενομαι οπως ειναι φυσιολογικο (γιατι δε θες να πανε χαμενα οσα εδωσες), καταληγω με προδοσια και να μετανιωνω που το εκανα κι εχασα το χρονο μου.
θα σου θυμίσω μια ταινία κενο που είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσει. την σκηνοθέτησε ο sean pen κι αφορά στην πραγματική ζωή ενός νέου που εγκατέλειψε τις σπουδές του στο αμερικάνικο σουπερ κολέγιό του κι ήθελε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. περιπλανήθηκε στις πολιτείες μόνος κι έρημος οδοιπόρος για να βρει την γαλήνη του και την ευτυχία, να φτάσει στην αλάσκα, στο δρόμο του συνάντησε πολλούς, κάποιος γέρος που ήθελε να τον υιοθετήσει του είπε κάποια στιγμή πως δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις την ευτυχία εάν δεν μπορείς να την μοιραστείς , αλλιώς δεν υφίσταται. (και τώρα που θυμήθηκα τον sean pen αριστουργηματική ταινία το milk και η ερμηνεία του στο νόμος του καρλίτο, εκεί τον πρόσεξα.)
θενξ θα τη κατεβασω να τη δω. αν και σεναριακα ετσι οπως τη περιγραφεις μου θυμησε λιγο το Into The Wild (επισης ταινιαρα).
γι αυτήν την ταινία σου λέω οπότε ξέρεις γιατί μιλάμε.
ναι το Into The Wild το εχω δει και ειναι απ'τις αγαπημενες μου. θα κατεβασω το Milk παντως για σημερα, αφου το ανεφερες μαλλον θα αξιζει κι αυτο.
όλα είναι αναλώσιμα ...ακόμη και εμείς. Αυτό ακριβώς κάνει και την κάθε στιγμή να έχει σημασία ... Μερικές φορές πρέπει να αφήσεις συναισθηματικά τα πράγματα που κάποτε σήμαιναν πολλά για εσένα έτσι ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις πέρα από το παρελθόν (και τον πόνο που σου φέρνει καμιά φορά) και να ανοίξεις το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή σου...
Κάνε σχέσεις αλληλεπίδρασης, όχι αλληλεξάρτησης. Ζήσε με τους άλλους και για τους άλλους, αλλά μην περιμένεις ανταπόδωση. Μόνον η υστεροβουλία μας δένει με δεσμούς ιδιοκτησίας. Στην πραγματικότητα τίποτα και κανείς δε μας ανήκει. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα απολαμβάνουμε τη συντροφιά των ανθρώπων όσο μας την προσφέρουν και θα το θεωρούμε φυσικό όταν κάποτε φεύγουν. Κι εμείς άλλωστε, το ίδιο δεν κάνουμε?
eidikotera an kataligeis aftoi p agapas na se misoun.........
Εγώ έχω να σχολιάσω ότι θα προσπαθήσω να μην βάλω ποτέ ξανά κανέναν πάνω από τον εαυτό μου γιατί όταν το έκανα το μόνο που εισέπραξα ήταν μεγάλη αχαριστία...και δεν θα το επιτρέψω ξανά αυτό...
Επίσης, δεν ξέρω αν θα επιτρέψω ξανά στον εαυτό μου να δεθεί με κανέναν γιατί στο τέλος πάντα εγώ είμαι αυτή που πληγώνεται ως υπερσυναισθηματική...και γι' αυτόν τον λόγο δεν θα εμπιστευτώ ξανά κανέναν...αυτά...
Καλα μην φτανουμε στο αλλο ακρο να μην εμπιστευομαστε κανεναν ανθρωπο επειδη καποιος/οι μας πληγωσε..
Οπως ειχα διαβασει καπου μν μισησεις ολα τα τριανταφυλλα, επειδη ενα αγκαθι σε τσιμπησε..
Οσο για το ερωτημα, πολυ ασαφες κ γενικο κ μηδενιστικο μου φαινεται..
Οτι θα πεθανουμε καποια στιγμη ειναι στανταρ.. αυτο δν σημαινει θα καθομαστε να κοιταμε το ταβανι κ να μοιρολατρουμε..
ειχα εναν συμμαθητη στο σχολειο π ελεγε ''γιατι να διαβασω κ να δουλεψω, αφου μια μερα θα πεθανω κ θα πανε χαμενα''
ε οχι δν παει ετσι
πολυ απολυτη κ πεσιμμιστικη λογικη, κ ισως λιγο ''βολικη'' για να μν ξεκουνηθουμε
την ταινια ''το γαλα'' την εχω δει συνηθεια κ κενο κ αξιζει πραγματικα
Όχι κάτι συγκεκριμένο, γενικά όλη μου η ζωή είναι μια απογοήτευση. :PQuote:
Originally Posted by ioannis2
Είμαι και στις μαύρες μου σήμερα και με έπιασε το φιλοσοφείν.
E δεν νομίζω πως είναι εύκολο κάτι τέτοιο, έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του καθενός.Quote:
Originally Posted by nick cave
Θέλω να πω, στα λόγια εντάξει, αλλά στην πράξη είναι λίγο δύσκολο.
Εχμ νομιζω οτι το θεμα ειναι αυτοαναιρουμενο , γραφεις αυτο που γραφεις και ζητας τις γνωμες συνανθρωπων , κατι που αυτοαναιρει το θεμα απο μονο του:)
Χαχα, απλά θέλω να δω αν σκέφτονται κι άλλοι σαν εμένα ή με έχουν πιάσει τα παρανοικά μου πάλι.Quote:
Originally Posted by keep_walking
Quote:
Originally Posted by Άγνωστος
Α μπα , τοτε εαν ειναι της στιγμης ειναι νορμαλ , και εγω οταν τα παιρνω απο μερικα ατομα σκεφτομαι θα παρω τα βουνα ή σκεφτομαι κανε σταση απο το τραινο της ζωης να κατεβω και διαφορα αλλα τετοια. Εχω εντρυφησει αρκετα στην μοναξια θα ελεγα και γνωμη μου ειναι οτι μερικες φορες ειναι πολυ καλη....αλλα βαρετη:P
Το θέμα όμως είναι που θα μας βγάλει όλο αυτό.Quote:
Originally Posted by keep_walking
μολις τη τελειωσα κι εγω. 2 ωριτσες με κλασικο Sean Penn να μας δειχνει πως απο ενας μακρυμαλλης με μουσια εγινε ο πιο δυνατος πολιτικαντης ομοφυλοφιλος της τοτε εποχης. επισης epic lulz στον James Franco που στο Spring Breakers εχει οχι 1 αλλα 4 γκομενακια.Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
λογο του gay περιεχομενου κανονικα θα με αφηνε αδιαφορη. η ολη ιστορια κι ετσι οπως την εχουν γυρισει σαν 70ιλα ομως, την κανουν ενδιαφερον και ηταν οντως πολυ καλη ταινια!
ο Van Sant ειναι αξιολογος αλλα οχι τοσο γνωστος. αγαπημενη μου απ'αυτον παραμενει ακομα το Drugstore Cowboy.
Quote:
Originally Posted by Άγνωστος
Τι εννοεις? Κατι σαν το "ματαιοτης τα παντα ματαιοτης?" Προς το παρον εαν δεν αλλαξει κατι δραματικα εκει που θα μας βγαλει ειναι μερικα μετρα κατω απο το χωμα και τον αντιστοιχο προορισμο που πιστευει ο καθενας για τη μετα θανατο ζωη...εαν πιστευει.
Τωρα σαν σκεψη εαν ειναι συνεχης , τοτε εξαρταται απο πολλες παραμετρους. Εαν περνας καλα μονος σου και μπορεις να επιζησεις μονος σου δεν βλεπω το λογο να κανεις παρεα με κανεναν. Αλλα αυτο ειναι εξαιρετικα σπανιο , γιατι ουσιαστικα απο την στιγμη που γενιομαστε ζουμε σε μια κοινωνια και εχουμε αλλους ανθρωπους γυρω μας. Αυτο μας κανει να εχουμε "μαθει" να επιζηταμε την παρουσια αλλων ανθρωπων.
Αν θες διαβασε και για τα "αγρια παιδια"... περιπτωσεις παιδιων που μεγαλωσαν παντελως μονα χωρις επιδραση απο κοινωνια, γονεις κλπ.... εξαιρετικα σπανιες περιπτωσεις. Να και ενα αρθρο της wiki
http://en.wikipedia.org/wiki/Feral_child
Το ματαιότης ματαιοτήτων ήταν ουσιαστικά και ο σκοπός του θέματος.Quote:
Originally Posted by keep_walking
Από εκεί και πέρα, αν γίνεις πιο σκληρός και συνηθίσεις στη μοναξιά, πάλι καλά θα περνάς χωρίς να έχεις ανάγκη κανέναν, γιατί και το καλά σχετικό είναι.
Αλλά οι περισσότεροι μετανιώνουν για τέτοιες επιλογές μακροπρόθεσμα.
Ευχαριστώ για το άρθρο, θα το τσεκάρω. :)
Είχα δει μια ταινία από αυτόν που ήταν δυο άτομα και προχώραγαν συνέχεια και αυτό γινόταν σε όλη τη ταινία, πολύ καλή, αλλά δεν θυμάμαι τίτλο.Quote:
Originally Posted by KENO
Το ματαιότητης ματαιοτητων δεν ειναι φιλοσόφηση του σκοπού της ζωης αλλά δικαιολογηση της ζωης μας όταν δεν πετυχαμε αυτα που θελαμε, όταν κατα βαθος δεν μας ευχαριστει αυτο που ειμαστε.Quote:
Originally Posted by Άγνωστος
Φίλε, κανενας δεν μπορει τη μοναξια εκτος κι αν μιλαμε για ανθρωπους που συνειδητα επελεξαν τη μοναξια σε ένα τροπο ζωης που τους εξέφραζε, που η μοναξια δεν ηταν αποτελεσμα αποτυχιας ή ανικανοτητας τους στις σχεσεις, που κατορθωσαν μεσα τους να νεκρωσουν τη συναισθηματικη συνδεση με τους αλλους επειδη τους αρεσε κατι τετοιο, πχ ασκητες, μοναχοί. Οι υπολοιποι μετανιωνουν, άσε που δειχνουν πως μια χαρα περνανε. Μήπως χρειαζετε να βελτιωσουμε λίγο τους εαυτους μας ωστε να ειμαστε καπως πιο αποδεκτοι στους αλλους για να μην ειμαστε μονοι?
Όντως, οπως ειπες πιο πριν, ζεις σε μια απογοητευση, γι αυτο φιλοσοφεις με τετοια. Βεβαια οι αιτιες καπου βρισκονται κι αν θες πηγαινε εκει να βρεις μια ακρη, να δεις το λαθος και μετα να παλεψεις να το λύσεις. Με τον τροπο αυτο θα απεγκλωβιστεις.
''Ματαιοτης ματαιοτητων τα παντα ματαιοτης'' λεγεται βασικα κ εγω δν συμφωνω με το ρητο αλλα περι ορεξεως κ περι διαθεσεως :))
...αυτοί που γκρινιάζουν για τους ανθρώπους είναι αυτοί που τους έχουν ανάγκη περισσότερο ;)
Το να αποκτάς οικειότητα, να έχεις βαθιά συναισθήματα και να θέλεις να συμπορεύεσαι με κάποιον, για μένα σαφώς και έχει νόημα. Οκ, μπορεί να μην έχει διάρκεια, τουλάχιστον όχι τόση όση θα θεωρούσαμε 'αρκετή'. Αλλά άλλο το 'νόημα' κι άλλο η 'διάρκεια'.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που αποφεύγουν να δίνουν νόημα ή να 'δένονται', ακριβώς γιατί ξέρουν ότι δεν θα κρατήσει. Προσωπικά ακόμα κι αν μου έλεγε κάποιος ότι πιθανόν να έχει 3 μήνες ζωής ή ότι πιθανώς θα μεταναστεύσει στην Αυστραλία, ή ακόμα και ότι σίγουρα για χ λόγους δεν θα μείνουμε 'για πάντα' μαζί, αν αυτός ο κάποιος μου άρεσε, με άγγιζε εγκεφαλικά και ψυχικά, αν μαζί του ένιωθα χαρούμενη, θα προχωρούσα κι όπου βγει.
Προεκτείνοντας την άποψη της Μαρίνας, αναρωτιέμαι, ποιός μας εγγυάται οτι μιά σχέση θα διαρκέσει, οτι κανένας δε θα μας προδώσει, οτι δε θα αρρωστήσουμε ποτέ.... Κάναμε μήπως κάποιο συμβόλαιο με το Θεό? Το τραγικό της ύπαρξης είναι πως άλλη βεβαιότητα πέρα απ΄το θάνατο δεν υπάρχει. Και πως με τη γνώση του θανάτου καλούμαστε να δώσουμε νόημα σε μιά ζωή σύντομη και πεπερασμένη. Ματαιότητα? Προσωπικά θα το έλεγα μεγαλείο!...