Αμφιβολια για την επιλογη ψυχολογιας.

Γεια σας παιδια . Φετος παω 3η λυκειου (κλασσικα απο το καλοκαιρακι ξεκινουν τα φροντιστηρια ) Δυστυχως δεν μπορω να βαδιζω στα τυφλα,θελω δηλαδη απο τωρα να ξερω για την σχολη μου , δηλαδη εν ολιγοις να γνωριζω τον στοχο μου ο οποιος δεν ειναι και χαμηλος διοτι η ψυχολογια εχει ανεβει στα 18.132 και αναμενεται φετος να ανεβει περισσοτερο ( ολοι ψυχολογοι την ειδαμε !) Το προβλημα μου συνοψιζεται στα εξης = διαταραχη πανικου και γενικοτερα ευαισθητη ψυχολογια με μπολικο αγχος . Ωστοσο αυτο ειναι μονο μεσα μου , δηλαδη το πολυ αγχος δεν το αντιλαμβανεται ο αλλος , ειμαι πολυ ανοιχτη προσωπικοτητα κλπ κλπ . Επισης βεβαιως βεβαιως ειμαι με αντικαταθλιπτικη αγωγη εδω και 7 μηνες με τα αγαπημενα μου σιπραλεξ . Θελω να ασχοληθω με την ψυχολογια απο την 2α γυμνασιου εξαιτιας του φρομ και γενικοτερα εχω μια ταση πως ο,τι θεωρειται <<περιθωριοποιειμενο>> . Μπορω να με φανταστω να κανω μονο αυτο το επαγγελμα καθως περιλαμβανει 2 απο τα αγαπημενα μου πραγματα ΑΝΑΛΥΣΗ και ελλειψη ρουτινας , αφου καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη και φυσικα θα ηθελα πολυ να βοηθαω κατι που εχω γνωρισει εστω και σε αυτην την ηλικια. Οι γονεις μου διαφωνουν οπως επισης και οσοι ξερουν για τα ψυχολογικα μου προβληματα. Απο την αλλην, αι στο καλο ρε γαμωτο , οποιαδηποτε ενασχοληση με ενα επαγγελμα τοσο ειδικο που εχει να κανει με ανθρωπους και συνεπως με τον ψυχισμο τους δεν μπορει να εξασφαλισει και την απολυτη υγεια . Και στην τελικη το ξερω οτι θα επηρεαζομαι , αλλα δεν μπορω να ειμαι και αναισθητη . Δεν ξερω,ποια η αποψη σας? Εχω διαφορα θεματακια προφανως με τον εαυτο μου (ποιος δεν εχει?!) ,θα μπορουσα να ασχοληθω με κατι τετοιο κατα την αποψη σας ?

ναι, εγώ νομίζω ότι θα μπορούσες!

Καλησπερα σου μελος πιστευω οτι δεν πρεπει να αγχωνεσαι προσπαθησε για ψυχολογια κ αν δεν πιασεις τα μορια πηγαινε στο τει κοινωνικης εργασιας οπου ειναι κατι παρεμφερες κ νομιζω εχεις το δικαιωμα μετα να δωσεις κατατακτηριες για ψυχολογια,καλη δυναμη κ καλο διαβασμα!

όπως κάθε άνθρωπος και οι ψυχολόγοι έχουν θέματα με τον εαυτό τους .... Κοίτα όντας η ψυχολογία είναι ψηλά, υπάρχει και η κοινωνιολογία, υπάρχει και η νοσηλευτική για ψυχικά ασθενής που είναι πιο προσβάσιμες... υπάρχει και το Φ.Π.Ψ που δεν βγαίνεις ψυχολόγος αλλά ασχολείται με ψυχολογία, φιλοσοφία και παιδαγωγικά. Καλή τύχη , υπομονή και επιμονή και θα τα καταφέρεις ...

Γιατι οχι ? Θα μπορουσες ακομα και να μην πετυχεις σε Πανεπιστημιο να σπουδασεις ψυχολογια σε καποιο απο τα ιδιωτικα κολλεγια και μετα να κανεις μετεκπαιδευση.
Τει κοινωνικης εργασιας ειναι επισης κατι σχετικο και εχει σχετικα καλη απορροφηση.
Κοινωνιολογια , απλα δεν εχει τοσο αμεση σχεση με την ψυχολογια και δυστυχως για να βρεις δουλεια θα ζοριστεις πολυ.

Επισης ξεκαθαρισε γιατι ακριβως θα ηθελες να σπουδασεις ψυχολογια και αν οντως αυτη η σχολη ανταποκρινεται σε αυτο που θες.
Πολλες φορες , ειδικα σε μικρη ηλικια εχουμε μια ρομαντικη σχεση με το επαγγελμα που θα θελαμε να κανουμε και το εξιδανικευουμε , ενω στην πραγματικοτητα ειναι αλλιως τα πραγματα. Στην σχολη μου για παραδειγμα το 30 % (! απο επισημα στατιστικα του Πανεπιστημου!!!) την παραταει το πρωτο εξαμηνο , γιατι απλα συνειδητοποιει πως ειναι κατι τελειως διαφορετικο απο αυτο που περιμενε.

Θα μπορουσες να μιλησεις με ατομα που εχουν σπουδασει ψυχολογια και να ρωτησεις ωστε να μαθεις περισσοτερες λεπτομερειες και να αποφασισεςι με αλλα κριτηρια.

Εξαρτάται μεσα σου πόσο το θες, πόσο ονειρευεσαι τον εαυτο σου να ειναι σε αυτον τον κλάδο, ο ενθουσιασμος που σου προκαλει η σκεψη ότι καποια στιγμη κανεις αυτο το επαγγελμα και η πεποιθηση ότι θα τα καταφερεις. Σιγουρα σε τετοια ηλικια που εισαι δεν αναμενεται από καποιον να εχει τις καταλληλες γνωσεις και εμπειρια ώστε να λεμε μετα βεβαιοτητας ότι εκανε την καταλληλη γι αυτον επιλογη. Μαλλον τα αισθηματα αυτα κατευθυνουν προς την επιλογη. Επίσης πιστευω πως σημαντικο ρόλο παίζει η καποιας μορφης προσωπικής μας γνωριμια με το αντικειμενο πχ τα δικα σου θεματα και την αντιμετωπιση τους μεσω αυτου του κλαδου σπουδων για τα οποια μας εχεις μιλησει εδω αρκετες φορες. Μεσω της εμπειριας αυτης, ασχετως λόγω για τον οποιο προσεφυγες στον κλαδο αυτο, εγειρουν το ενδιαφερον στο ατομο και τον ενθουσιασμο, ότι θα μου αρεσε να ειμαι στη θεση αυτου του επιστημονα και να εκανα κι εγω το ίδιο μ αυτον που συνοδευεται απο μια πεποιθηση ότι εγω ως ατομο και χαρακτηρας θα μπορουσα να τα καταφερω. Επίσης εν προκειμενω δημιουργείται και μια πεποιθηση ότι θελω να βοηθησω αλλους στην ιδια κατασταση με αυτην που βρεθηκα ή βρισκομαι εγω. Νομίζω αμα αυτα διακατεχουν το ατομο οι πιθανοτητες αποτυχιας ελαττωνονται πχ καποιος που μπήκε στη Χ σχολή επειδη απλα πέρασε εκει.

Σας ευχαριστω πολυ παιδια τις τις απαντησεις σας ! Θα απαντησω γενικα σε ολους σας γιατι ειναι παροιμοιες οι ερωτησεις σας . Η αληθεια ειναι πως εχω βαρεθει να ψαχνω ολες τις σχολες και δυστυχως καταλήγω στο ή ψυχολόγος ή τιποτα . Αυτο που θελω να πω ειναι πως το Κ.Π.Ψ καθολου δεν με ενδιαφερει οπως επισης και η κοινωνιολογια,ενω οντως εχει σχεση δεν ασχολειται με αυτον καθαυτο τον ψυχισμο του ανθρωπου , ουτε πχ θα μπορουσα αργοτερα να εργαστω ως ψυχοθεραπευτρια . Οποτε απλα σκεφτομαι πως αμα δεν πιασω Θεσσαλονικη ή Κρητη , θα βγω στο εξωτερικο και μαλιστα εχω βρει σχολες αντιστοιχες στην Γερμανια . Αλλωστε οι επιλογες στην θεωρητικη κατευθυνση ειναι πολυ περιορισμενες . Στην ουσια μονο το πρωτο πεδιο εχουμε το οποιο χωριζεται στα παιδαγωγικα ( να μου λειπει!),φιλολογικα ,γλωσσες,νομικη και ψυχολογια εν ολιγοις και βεβαια ορισμενα τ.ε.ι . Μπετελ και ιωαννη καταλαβαινω τι λετε σχετικα με την εξιδανικευση του επαγγελματος , αλλα το εχω ψαξει ως εκει που δεν παει . Εδω εχω διαβασει πανεπιστημιακο βιβλιο απλα και μονο επειδη το γουσταρω απειρα και εχω παει και να παρακολουθησω μαθημα στο Α.Π.Θ . Κοινως ξερω τι προκειται να αντιμετωπισω . Οι μονοι φοβοι μου ειναι στον βαθμο που θα επηρεαζομαι και αν μεχρι τοτε θα εχω λυσει τα θεματακια μου . Γιατι καλα τα χαπακια δεν λεω , αλλα καλυπτουν το προβλημα και μετα τρεχα γυρευε . Εχω μιλησει με ψυχολογους / ψυχιατρους σχετικα με το θεμα ( οπως βλεπεται ειμαι αποφασισμενη να μην αφησω κανεναν στην ησυχια του ) . Οι αποψεις διχαζονται εδω. Καποιοι μου λενε να παω φυσικα , οτι το εχω , οτι αφου απο τωρα διαβαζω αυτα που αργοτερα θα διδασκομαι ή τελοσπαντων ενα μερος γιατι οχι και οτι τα δικα μου θεματα δεν θα με κανουν πιο αδυναμη απο εναν υγιη ψυχολογο ( στο μυαλο μου βεβαια φυσικα νιωθω τωρα πιο αδυναμη αλλα ωρες-ωρες σκεφτομαι οτι σιγα μορφη αγχους ειναι , οσο πιο μεσα μου το κραταω και το αφηνω να με παει πισω στην ζωη μου τοσο πιο πολυ το θεοποιω και το αφηνω να με ελεγχει . ) Αλλοι μου λενε πως εχω που εχω την δυστυχια μου εγω και ειμαι περιπλοκη θα αντεχω την δυστυχια και την περιπλοκοτητα των αλλων ? Και οπως ειπα οι γονεις μου δεν εχω την επιβεβαιωση που θα θελα...το παιρνουν πιο πολυ χιουμοριστικα αφου ο μπαμπας αποκαλει τους ψυχολογους και ολα τα παρεμφερη....ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΥΣ . Θελω να σπουδασω ψυχολογια επειδη αυτο ηθελα απο μικρη και επειδη τωρα που μπηκα στο τρυπακι , αντι να φοβηθω ισα-ισα με εξιταρε παραπανω και ειπα οτι τελος,αυτο θελω , δεν πανε ολοι να χτυπιουνται . Ωστοσο οπως βλεπετε με απασχολει η γνωμη των αλλων . Αλλα αν δεν κανω κατι που μου αρεσει , θα καταληξω ΟΝΤΩΣ δυστυχισμενη . Αυτα εν ολιγοις , σορρυ για το μακρυναρι, σας ευχαριστω παρα πολυ ολους σας !!!

άγχος, θα ήθελα να σου γράψω κι εγώ την άποψη μου, αφού κι εγώ επίσης από το λύκειο είχα ως στόχο την σχολή ψυχολογίας. Στόχο που επετεύχθη και πλέον είμαι πάνω από 15 χρόνια επαγγελματίας :) Δεν το μετάνιωσα ποτέ, δεν θα άλλαζα επιλογή αν γυρνούσα πίσω, δεν έχω βαρεθεί κι αγαπώ ιδιαίτερα τη δουλειά μου... εξάλλου όπως κι εσύ λες, πώς να βαρεθεί κάποιος όταν πάντα υπάρχει περιθώριο για ανάλυση, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δύσκολα θα υπάρξει 'ρουτίνα'? :) Από την άλλη βέβαια, τα κίνητρα μου κι οι επιρροές μου ήταν αρκετά διαφορετικά από όσα ισχύουν για εσένα, κι επίσης, μπορούσα να με φανταστώ να έχω άλλο επάγγελμα. Αυτό είναι κάτι που θα σε συμβούλευα καταρχήν: μην κλείνεις τις επιλογές σου και προσπάθησε να έχεις κατά νου εναλλακτικές που είναι εφικτές και θα σου άρεσαν. Εξάλλου η ψυχολογία ενθαρρύνει το μυαλό μας να ανοίξει, την προσωπικότητα να αναπτυχθεί πολύπλευρα, ενισχύει την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα μας.

Αλλά ας πάμε στα σχετικά με την καταλληλότητα σου για το επάγγελμα. Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, χρειάζεται να έχεις κατά νου το πρακτικό κομμάτι: ότι πιθανόν να χρειαστεί να σπουδάζεις και να εκπαιδεύεσαι για πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά θα πηγαίνεις ένα βήμα τη φορά και όσο αντέχεις... εξάλλου καθώς θα σπουδάζεις, θα αποφασίζεις σταδιακά προς ποια κατεύθυνση θα κινηθείς (αφού υπάρχουν πάρα πολλές προσεγγίσεις και εξειδικεύσεις). Αλλά τα χρόνια θα είναι αναμφισβήτητα πολλά, αν τελικά αποφασίσεις το πτυχίο να το κάνεις επάγγελμα (πράγμα που δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό). Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις διαβάσει αρκετά αφού σου αρέσει ο κλάδος, θα σου σύστηνα όμως αν δεν το έχεις ήδη κάνει, να διαβάσεις ένα καλό και λεπτομερές βιβλίο εισαγωγής στην ψυχολογία, καθώς και το πρόγραμμα σπουδών σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια. Λες βέβαια ότι έχεις πάει και στο ΑΠΘ και γενικά ότι το έχεις ψάξει... οπότε ίσως είσαι καλυμμένη ως προς αυτό. Και οι γονείς.... αχ αυτοί οι γονείς! Αντιμετώπισε εσύ την επιλογή σου με σταθερότητα και σοβαρότητα και πιθανώς κάποια στιγμή θα σε υποστηρίξουν. Κάνε μαζί τους χιουμοράκι τα βράδια, αλλά το πρωί συνεχίζεις να προχωράς στο δρόμο που επιθυμείς.

Τώρα για τα δικά σου ψυχολογικά θέματα: δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα ή διαταραχή, που από μόνο του να σε καθιστά ακατάλληλη για το επάγγελμα. Μια διαταραχή όμως ή προβλήματα που δεν έχεις καταφέρει να διαχειριστείς, μπορεί να είναι σημαντικό θέμα. Πρώτον γιατί δεν θα μπορείς να εστιάσεις στον θεραπευόμενο (αφού ο εαυτός σου θα έχει πολύ μεγάλη, ίσως και μεγαλύτερη ανάγκη) και δεύτερον γιατί θα μεταφέρεις (συχνά χωρίς καν να το καταλαβαίνεις) προσωπικά σου θέματα και συναισθήματα, μέσα στη θεραπευτική διαδικασία. Αυτό βέβαια θα ισχύει αν ασχολείσαι κυρίως με συμβουλευτικό - θεραπευτικό έργο. Επίσης, αυτό που λες ότι έχεις την τάση να επηρεάζεσαι, είναι το τρίτο και πάρα πολύ σημαντικό θέμα. Σαφώς και χρειάζεται τα όσα ένας ψυχολόγος αντιμετωπίζει στο πλαίσιο της εργασίας του, να μπορεί να μην τα κουβαλά μέσα του, να μην επιδρούν σημαντικά στην ψυχοσωματική του υγεία, να μην παρεμβαίνουν σε άλλους τομείς της ζωής του. Το να έχει κάποιος άνθρωπος τις παραπάνω ικανότητες, είναι εν μέρει θέμα εκπαίδευσης και εμπειρίας και εν μέρει προσωπικότητας - ιδιοσυγκρασίας. Οπότε εγώ θα έλεγα, ξεκίνα και βλέπεις. Φρόντισε τον εαυτό σου με εντατική ψυχοθεραπεία (γιατί οι σπουδές δεν είναι μέθοδος αυτοθεραπείας), ξεκίνα να σπουδάζεις αυτό που αγαπάς και βλέπεις στην πορεία τι και πώς. Αλήθεια, να σε ρωτήσω κάτι? Τι εννοείς με το "ενα επαγγελμα τοσο ειδικο που εχει να κανει με ανθρωπους και συνεπως με τον ψυχισμο τους δεν μπορει να εξασφαλισει και την απολυτη υγεια"?

Καλησπερα προσωποποιημενο αγχος! Ενδιαφερον ονομα εχεις, πολυ κατατοπιστικο. Η μεταφραση λοιπον του δικου μου ονοματος ειναι 'πως να ονειρευεσαι' και απο εκει θα ξεκινησω. Θεωρω οτι το να μαθεις να ονειρευεσαι και να αφηνεις τον εαυτο σου ελευθερο σε αυτο αποτελει το πρωτο βημα της προσωπικης σου ευτυχιας. Αλοιμονο εαν σταματησουμε να ονειρευομαστε. Οταν ημουν παιδι, θυμαμαι καθε εβδομαδα αλλαζα και επαγγελμα που ηθελα να κανω στο μελλον. Με ρωτουσαν το κλασσικο' τι θες να γινεις αυτη την εβδομαδα?' και απαντουσα, χημικος....για αυτη την εβδομαδα! Οταν λοιπον μπηκα στην εφηβεια, περασα πολυ ασχημα. Ημουν αρκετα διαφορετικη απο τα αλλα παιδια, δεν ειχα αναπτυχθει οπως επρεπε τοτε, μου αρεσε το διαβασμα, κοινως ημουν το τελειο θυμα για τους συμμαθητες μου. Οσο περασαν τα χρονια στο Λυκειο, μεσα σε ενα καλοκαιρι εγινα αλλος ανθρωπος. Στην τελευταια ταξη λοιπον, ξαφνικα εγινα περιζητητη. Και ειπα στον εαυτο μου' μα τι γινεται εδω? Ο ιδιος ανθρωπος ειμαι, δεν αλλαξε τιποτα μεσα μου, παρα μονο το εξω....περιεργη η ψυχη του ανθρωπου'. Κι ετσι πηρα την αποφαση να σπουδασω ψυχολογια. Οι γονεις μου ηταν πολυ αρνητικοι και φαντασου δεν σπουδαζα στα χρονια της κρισης. Εγω ομως πηγα και εκανα το ονειρο μου. Με μια βαθμολογια που με εβαζε σε οποια σχολη ηθελα, ομως οχι, εγω πηγα στην ψυχολογια, που τοτε δεν ηταν τοσο υψηλη η βαση της. Σε αντιθεση με σενα, εγω δεν ειχα παει ποτε στο πανεπιστημιο και δεν ημουν προετοιμασμενη για το τι θα βρω εκει. Ειχα απογοητευτει πολυ τον πρωτο χρονο. ΟΜΩΣ....μην μπεις κι εσυ στο ιδιο τρυπακι. Γιατι αφου περασαν τα χρονια και εξειδικευτηκα, ειδα λιγο και το πρακτικο κομματι, τοτε καταλαβα τί συμβαινει με αυτον τον κλαδο. Οπως ειπε και η συναδελφος Μαρινα, καλο ειναι να εισαι ανοιχτη, διοτι η ψυχολογια εχει τοσα πολλα παρακλαδια και τοσες πολλες διαφορετικες πτυχες, που πολυ πιθανον να σου αρεσουν πολυ διαφορετικα αλλα συναμα πολυ αλληλενδετα πραγματα. Για παραδειγμα, εγω ημουν στο κλινικο κομματι και τωρα ασχολουμαι με αθλητες. Οσο θα περναει ο καιρος, θα ανακαλυπτεις ολο και περισσοτερα πραγματα, και αυτο ειναι που με εξιταρει πολυ στη δουλεια αυτη. Ουτε εγω το μετανοιωσα, νιωθω πολυ περηφανη που δεν τα παρατησα τοτε και σου δινω ενα μεγαλο boosting να κανεις αυτο που λεει η καρδουλα σου.

ΥΓ: Ο ψυχολογος μου μου λεει, οτι και εμεις ανθρωποι ειμαστε, και δεν ειναι καθολου παρολογο να πασχουμε κι εμεις σε καποιες φασεις απο καποια ψυχικη ασθενεια. Να μη νιωσει τυψεις ή ενοχες ποτε γι αυτο. Εγω ακομη πολεμαω την καταθλιψη, ως υπολειμμα της εφηβειας μου, ομως σταματησα την αγωγη και αναρρωνω. Ενα βημα τη φορα. Θα τα καταφερεις.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

άγχος, θα ήθελα να σου γράψω κι εγώ την άποψη μου, αφού κι εγώ επίσης από το λύκειο είχα ως στόχο την σχολή ψυχολογίας. Στόχο που επετεύχθη και πλέον είμαι πάνω από 15 χρόνια επαγγελματίας :) Δεν το μετάνιωσα ποτέ, δεν θα άλλαζα επιλογή αν γυρνούσα πίσω, δεν έχω βαρεθεί κι αγαπώ ιδιαίτερα τη δουλειά μου... εξάλλου όπως κι εσύ λες, πώς να βαρεθεί κάποιος όταν πάντα υπάρχει περιθώριο για ανάλυση, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δύσκολα θα υπάρξει 'ρουτίνα'? :) Από την άλλη βέβαια, τα κίνητρα μου κι οι επιρροές μου ήταν αρκετά διαφορετικά από όσα ισχύουν για εσένα, κι επίσης, μπορούσα να με φανταστώ να έχω άλλο επάγγελμα. Αυτό είναι κάτι που θα σε συμβούλευα καταρχήν: μην κλείνεις τις επιλογές σου και προσπάθησε να έχεις κατά νου εναλλακτικές που είναι εφικτές και θα σου άρεσαν. Εξάλλου η ψυχολογία ενθαρρύνει το μυαλό μας να ανοίξει, την προσωπικότητα να αναπτυχθεί πολύπλευρα, ενισχύει την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα μας.

Αλλά ας πάμε στα σχετικά με την καταλληλότητα σου για το επάγγελμα. Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, χρειάζεται να έχεις κατά νου το πρακτικό κομμάτι: ότι πιθανόν να χρειαστεί να σπουδάζεις και να εκπαιδεύεσαι για πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά θα πηγαίνεις ένα βήμα τη φορά και όσο αντέχεις... εξάλλου καθώς θα σπουδάζεις, θα αποφασίζεις σταδιακά προς ποια κατεύθυνση θα κινηθείς (αφού υπάρχουν πάρα πολλές προσεγγίσεις και εξειδικεύσεις). Αλλά τα χρόνια θα είναι αναμφισβήτητα πολλά, αν τελικά αποφασίσεις το πτυχίο να το κάνεις επάγγελμα (πράγμα που δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό). Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις διαβάσει αρκετά αφού σου αρέσει ο κλάδος, θα σου σύστηνα όμως αν δεν το έχεις ήδη κάνει, να διαβάσεις ένα καλό και λεπτομερές βιβλίο εισαγωγής στην ψυχολογία, καθώς και το πρόγραμμα σπουδών σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια. Λες βέβαια ότι έχεις πάει και στο ΑΠΘ και γενικά ότι το έχεις ψάξει... οπότε ίσως είσαι καλυμμένη ως προς αυτό. Και οι γονείς.... αχ αυτοί οι γονείς! Αντιμετώπισε εσύ την επιλογή σου με σταθερότητα και σοβαρότητα και πιθανώς κάποια στιγμή θα σε υποστηρίξουν. Κάνε μαζί τους χιουμοράκι τα βράδια, αλλά το πρωί συνεχίζεις να προχωράς στο δρόμο που επιθυμείς.

Τώρα για τα δικά σου ψυχολογικά θέματα: δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα ή διαταραχή, που από μόνο του να σε καθιστά ακατάλληλη για το επάγγελμα. Μια διαταραχή όμως ή προβλήματα που δεν έχεις καταφέρει να διαχειριστείς, μπορεί να είναι σημαντικό θέμα. Πρώτον γιατί δεν θα μπορείς να εστιάσεις στον θεραπευόμενο (αφού ο εαυτός σου θα έχει πολύ μεγάλη, ίσως και μεγαλύτερη ανάγκη) και δεύτερον γιατί θα μεταφέρεις (συχνά χωρίς καν να το καταλαβαίνεις) προσωπικά σου θέματα και συναισθήματα, μέσα στη θεραπευτική διαδικασία. Αυτό βέβαια θα ισχύει αν ασχολείσαι κυρίως με συμβουλευτικό - θεραπευτικό έργο. Επίσης, αυτό που λες ότι έχεις την τάση να επηρεάζεσαι, είναι το τρίτο και πάρα πολύ σημαντικό θέμα. Σαφώς και χρειάζεται τα όσα ένας ψυχολόγος αντιμετωπίζει στο πλαίσιο της εργασίας του, να μπορεί να μην τα κουβαλά μέσα του, να μην επιδρούν σημαντικά στην ψυχοσωματική του υγεία, να μην παρεμβαίνουν σε άλλους τομείς της ζωής του. Το να έχει κάποιος άνθρωπος τις παραπάνω ικανότητες, είναι εν μέρει θέμα εκπαίδευσης και εμπειρίας και εν μέρει προσωπικότητας - ιδιοσυγκρασίας. Οπότε εγώ θα έλεγα, ξεκίνα και βλέπεις. Φρόντισε τον εαυτό σου με εντατική ψυχοθεραπεία (γιατί οι σπουδές δεν είναι μέθοδος αυτοθεραπείας), ξεκίνα να σπουδάζεις αυτό που αγαπάς και βλέπεις στην πορεία τι και πώς. Αλήθεια, να σε ρωτήσω κάτι? Τι εννοείς με το "ενα επαγγελμα τοσο ειδικο που εχει να κανει με ανθρωπους και συνεπως με τον ψυχισμο τους δεν μπορει να εξασφαλισει και την απολυτη υγεια"?

---

Γεια σου Μαρινα και ευχαριστω για την απαντηση σου . Θα ξεκινησω πρωτα απο την απορια σου . Επειδη ακριβως η ψυχολογια ειναι ενα επαγγελμα ειδικο που συναναστρεφεσαι με ανθρωπους,με σκεψεις και ποικιλλα συναισθηματα ,αυτο απο μονο του δεν μπορει να εξασφαλισει στον θεραπευτη στα χρονια την απολυτη υγεια . Και οταν λεω υγεια δεν το εννοω με αυτη καθαυτη εννοια του ορου, αλλα με το οτι προφανως σε αυτα τα χρονια ΙΣΩΣ ο θεραπευτης επηρεαστει,αφιερωσει παραπανω χρονο , στεναχωρεθει με καποια περιπτωση...το επαγγελμα αυτο , ο,τι και να λεμε , οσο να διαχωριζουμε την ιδιωτικη ζωη απο την επαγγελματικη , ειναι κατι που απαιτει πολυ μεγαλυτερη ισσοροπια απο αλλα επαγγελματα που δεν εμβαθυνουν τοσο στην ανθρωπινη ψυχη . Δεν σου λεω σε καμια περιπτωση οτι στην πορεια θα <<τρελαθεις >> και σαφως δεν βαζω ολους τους ψυχολογους/ψυχιατρους στο ιδιο τσουβαλι γιατι οπως λες και εσυ εξαρταται απο τον χαρακτηρα και την ιδιοσυγκρασια του ατομου . Ναι επηρεαζομαι , αλλα αυτο θελω να κανω.. Δεν επηρεαζομαι με την εννοια οτι εχω το ιδιο προβλημα με τον ταδε , απλα μπαινω στον κοσμο του . Πως να στο πω , δεν θελω να μενω τελειως <<εξω>> απο αυτον , ετσι ωστε να διαχωριζω πληρως την θεση μου . Για μενα αυτος θα ηταν ενας απο τους ορισμους του καλου ψυχολογου . Η εμπλοκη του στα προβληματα του θεραπευομενου και οχι η πληρης αποστασιοποιηση του απο αυτα . Γιατι και το <<ψευτικο πλησιασμα >> πιστεψε με ,φαινεται . Τελοσπαντων αυτη προφανως ειναι η δικη μου αποψη . Λοιπον , με την σειρα μου θα σου θεσω την εξης απορια ..Και τι συμβαινει οταν στην διαταραχη ( συγκεκριμενα διαταραχη πανικου εδω ) δεν υπαρχει αιτια ? Κανω ψυχοθεραπεια , αλλα αιτια δεν βρισκεται .Να πω εδω οτι δεν κανω ψυχαναλυση (και αυτο καθαρα απο δικη μου επιλογη) Καμια φορα η αιτιολογηση ειναι απλα ενας τροπος για να ηρεμει ο ανθρωπος . Εγω απλα εχω αποδεχτει οτι προφανως ο χαρακτηρας μου ή τελοσπαντων η αντιδραση μου ειναι πιο αγχωδης συγκριτικα με αλλα ατομα και ξεσπαει με πανικους . Διαταραχη γινεται οταν με περιοριζει στην ζωη μου . Οποτε αν αφησω την <<διαταραχη>> να σταθει εμποδιο στις σπουδες μου , τοτε ναι εχει καταφερει να με νικησει ! Παντως, δεν κλεινομαι στην επιλογη σπουδων , απλα ειναι ξεκαθαρο τι θελω και μου την δινει που εμφανιζονται εμποδια τα οποια πηγαζουν απο τον εαυτο μου κατα κυρια βαση και οχι απο κανεναν εξωτερικο παραγοντα . Σε ευχαριστω και παλι για τις συμβουλες σου!!!

Επισης σχετικα με τα πολλα χρονια σπουδων και εξειδικευσης πανω σε μια μορφη ψυχοθεραπειας ή τελοσπαντων οποιαδηποτες κατευθυνσης επιλεξω , αυτα ακριβως με πορωνουν . Γιατι επιτελους θα ασχολουμαι με κατι που με ενδιαφερει , σε κανει πολυπλευρο και ο,τι προανεφερες και δεν θα περιοριστω και μια αχαρη , στειρα γνωση (βλεπε σχολειο !)

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Καλησπερα προσωποποιημενο αγχος! Ενδιαφερον ονομα εχεις, πολυ κατατοπιστικο. Η μεταφραση λοιπον του δικου μου ονοματος ειναι 'πως να ονειρευεσαι' και απο εκει θα ξεκινησω. Θεωρω οτι το να μαθεις να ονειρευεσαι και να αφηνεις τον εαυτο σου ελευθερο σε αυτο αποτελει το πρωτο βημα της προσωπικης σου ευτυχιας. Αλοιμονο εαν σταματησουμε να ονειρευομαστε. Οταν ημουν παιδι, θυμαμαι καθε εβδομαδα αλλαζα και επαγγελμα που ηθελα να κανω στο μελλον. Με ρωτουσαν το κλασσικο' τι θες να γινεις αυτη την εβδομαδα?' και απαντουσα, χημικος....για αυτη την εβδομαδα! Οταν λοιπον μπηκα στην εφηβεια, περασα πολυ ασχημα. Ημουν αρκετα διαφορετικη απο τα αλλα παιδια, δεν ειχα αναπτυχθει οπως επρεπε τοτε, μου αρεσε το διαβασμα, κοινως ημουν το τελειο θυμα για τους συμμαθητες μου. Οσο περασαν τα χρονια στο Λυκειο, μεσα σε ενα καλοκαιρι εγινα αλλος ανθρωπος. Στην τελευταια ταξη λοιπον, ξαφνικα εγινα περιζητητη. Και ειπα στον εαυτο μου' μα τι γινεται εδω? Ο ιδιος ανθρωπος ειμαι, δεν αλλαξε τιποτα μεσα μου, παρα μονο το εξω....περιεργη η ψυχη του ανθρωπου'. Κι ετσι πηρα την αποφαση να σπουδασω ψυχολογια. Οι γονεις μου ηταν πολυ αρνητικοι και φαντασου δεν σπουδαζα στα χρονια της κρισης. Εγω ομως πηγα και εκανα το ονειρο μου. Με μια βαθμολογια που με εβαζε σε οποια σχολη ηθελα, ομως οχι, εγω πηγα στην ψυχολογια, που τοτε δεν ηταν τοσο υψηλη η βαση της. Σε αντιθεση με σενα, εγω δεν ειχα παει ποτε στο πανεπιστημιο και δεν ημουν προετοιμασμενη για το τι θα βρω εκει. Ειχα απογοητευτει πολυ τον πρωτο χρονο. ΟΜΩΣ....μην μπεις κι εσυ στο ιδιο τρυπακι. Γιατι αφου περασαν τα χρονια και εξειδικευτηκα, ειδα λιγο και το πρακτικο κομματι, τοτε καταλαβα τί συμβαινει με αυτον τον κλαδο. Οπως ειπε και η συναδελφος Μαρινα, καλο ειναι να εισαι ανοιχτη, διοτι η ψυχολογια εχει τοσα πολλα παρακλαδια και τοσες πολλες διαφορετικες πτυχες, που πολυ πιθανον να σου αρεσουν πολυ διαφορετικα αλλα συναμα πολυ αλληλενδετα πραγματα. Για παραδειγμα, εγω ημουν στο κλινικο κομματι και τωρα ασχολουμαι με αθλητες. Οσο θα περναει ο καιρος, θα ανακαλυπτεις ολο και περισσοτερα πραγματα, και αυτο ειναι που με εξιταρει πολυ στη δουλεια αυτη. Ουτε εγω το μετανοιωσα, νιωθω πολυ περηφανη που δεν τα παρατησα τοτε και σου δινω ενα μεγαλο boosting να κανεις αυτο που λεει η καρδουλα σου.

ΥΓ: Ο ψυχολογος μου μου λεει, οτι και εμεις ανθρωποι ειμαστε, και δεν ειναι καθολου παρολογο να πασχουμε κι εμεις σε καποιες φασεις απο καποια ψυχικη ασθενεια. Να μη νιωσει τυψεις ή ενοχες ποτε γι αυτο. Εγω ακομη πολεμαω την καταθλιψη, ως υπολειμμα της εφηβειας μου, ομως σταματησα την αγωγη και αναρρωνω. Ενα βημα τη φορα. Θα τα καταφερεις.

---

Κυρια ονειροπολα ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες εξισου . Τι ωραιο να παιρνεις αποψεις απο τους ειδικους . χεχε . Γνωριζω τις απεριοριστες δυνατοτητες της ψυχολογιας ,ισως οχι ολες τοσο καλα , αλλα εχω μια ιδεα οτι ψυχολογια δεν σημαινει αποκλειστικα και μονο ψυχοθεραπεια . Αν και θα με ενδιεφερε κατι τετοιο . Γενικα εχω σχηματισει μια αποψη γυρω απο το θεμα , την σχολη ,τα μαθηματα στο πρωτο/δευτερο/τριτο και παει λεγοντας ετος και δεν τιθεται τοσο θεμα απογοητευσης απο την σχολη καθαυτη οσο για δικιες μου αντιδρασεις . Αλλα υποθετω πως οπου υπαρχει θεληση,υπαρχει και τροπος ( και ας ακουγεται υπερβολικα αισιοδοξο ) Θα δωσω τον καλυτερο μου εαυτο και θα προσπαθησω να μπω στην ψυχολογια . Θελω αμεση επαφη με τους ανθρωπους γαμωτο , θελω να νιωθω οτι κανω κατι ,κατι που βοηθαει,κατι δημιουργικο και οχι απλα να γυρναω σπιτι και να τελειωνει απλως μια μερας δουλειας . Θα κοιταξω να σταματησω να επηρεαζομαι και να ακολουθω αυτο που εγω θεωρω καλο για μενα. Γιατι στην τελικη ,αν και μικρη ,εγω γνωριζω περισσοτερο απο τον καθενα τι ειναι καλο για μενα - ΚΑΙ ας ακουγεται εφηβικο ΚΑΙ ας ακουγεται κοινοτυπο- Χαιρομαι που και για σενα τα πραγματα αποδειχτηκαν εξαιρετικα καλα !!! Τα φιλια μου , την εκτιμηση μου και σου ευχομαι καλη δυναμη !!

Υ.Γ Μα φυσικα . Η ταμπελα του <<ειδικου>> δεν αφαιρει την ανθρωπινη ιδιοτητα που περιλαμβανει καθε ειδους προβληματα , ακομα και τα ψυχολογικα . Δεν νιωθω τυψεις,εχω αποδεχτει ο,τι εχω . Η εννοια του φυσιολογικου αλλωστε ειναι τελειως υποκειμενικη...ιδιως στις μερες μας !

Προσωποποιημενο αγχος, φυσικα κ θα μπορουσες πιστευω!!

Θα σου ανελυα τι εννοω και γιατι μπορεις κτλ, αλλα τα ειπαν ολα τα παιδια απο πανω, οποτε γλυτωνεις ενα σεντονι! :P

Ηθελα να ρωτησω μονο κατι αν ξερει καποιος να μ πει...

Η Ποιμαντικη Ψυχολογια τι ακριβως ειναι? Ξερω μια κοπελα π ειναι θεολογος κ εχει κανει μεταπτυχιακο στην Ποιμαντικη Ψυχολογια..

Μπορεις αυτο κ απο κανονικη Ψυχολογια να ασχοληθεις? δλδ να τελειωσεις ψυχολογος κ να μετεκπαιδευτεις/ειδικευτεις σε θεολογικα θεματα κ την επιδραση π εχουν αυτα στις ψυχες των ανθρωπων, η το αντιστροφο? (αυτο καταλαβαινω με τον ορο αυτον..)

Επισης αν θυμαμαι καλα απ αυτα που μας λεγανε στο Λυκειο, απο Τει Κοινωνικης Εργασιας ή Αει Κοινωνικης Διοικησης (νομιζω εχει Κομοτηνη κ Κρητη) βγαινεις Κοινωνικος Λειτουργος, κ οχι Ψυχολογος. Και Κοινωνικος Λειτουργος ειναι παρεμφερες κ εχει καλη απορροφηση, εφοσον σε ενδιαφερει αυτος ο κλαδος.

Επειτα Κοινωνιολογια κ Ανθρωπολογια εχει ενδιαφερον ως αντικειμενο, αλλα δεν βρισκεις ευκολα δουλεια.. Μονο αν στοχευσεις για πανεπιστημιακες θεσεις (δλδ λεκτορας, καθηγητης κοινωνιολογιας κτλ, αλλα θα φας τα χρονια στο διαβασμα). Επισης απο το Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφιας-Παιδαγωγικης κ Ψυχολογιας) βγαινεις ουσιαστικα ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ. Ουτε δασκαλος, ουτε ψυχολογος. Αυτο μας το τονιζαν συχνα στο σχολειο, διοτι πιστευαμε αρχικα οτι βγαινοντας εισαι με 3 ειδικοτητες. Μπορει μεσα να κανεις μαθηματα κ απο τα τρια, αλλα οταν τελειωσεις διεκδικεις ως φιλολογος κ μονο. Οποτε αυτο το αφηνουμε, δν νομιζω οτι σε ενδιαφερει η φιλολογια..

Ελπιζω σωστα να τα ειπα.. παντως γινονται μεγαλα μπερδεματα, κ καλο θα ειναι να ρωτησεις καποιον συμβουλο επαγγελματικου προσανατολισμου η τον καθηγητη που σας εκανε ΣΕΠ. Αυτο κ μονο προκειμενου να μν γινει κανα μπερδεμα με το μηχανογραφικο, κ βρεθεις σε μια σχολη π αλλο νομιζεις κ αλλο θα σου βγει. :)

Λακρυ μηπως εισαι ο Κατσικας???

Ποιος ειναι αυτος? δν τον γνωριζω.. αλλο ρωτησα κ φτανει πια με το τρολινκγ ρε κεραση..
(και επειδη ξερω οτι θα μ το ρωτησεις, εκανα σεξ.. πανε κανε κ εσυ τωρα σειρα σου!!) ;))))

Γεια σου και πάλι άγχος! Λοιπόν, καταρχήν αυτό που λες για τον θεραπευτή, ότι ίσως επηρεαστεί, στενοχωρηθεί, αφιερώσει χρόνο κλπ σε κάποιες περιπτώσεις, είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό. Δεν του στερεί την υγεία του, αντιθέτως μπορεί να είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Εννοείται ότι χρειάζεται ο ψυχολόγος να είναι συνολικά πιο ισορροπημένος από άλλους ανθρώπους. Όμως αυτό που οι πολλοί θεωρούν ‘ισορροπία’ είναι ίσως διαφορετικό από αυτό που πραγματικά καθιστά έναν άνθρωπο ισορροπημένο. Για παράδειγμα, πολλοί μπερδεύουν την ψυχική υγεία και ισορροπία, με τη λογική του μέσου όρου, της πλειοψηφίας, τις κοινωνικές συμβάσεις, τα ‘πρέπει’ κλπ.

Επίσης, το ‘μη-φυσιολογικό’ από το ‘φυσιολογικό’, συχνά δεν είναι θέμα ποιοτικό, αλλά ποσοτικό ή πλαισίου. Δηλαδή, μια χ συμπεριφορά, πόσο συχνά και πόσο έντονα υπάρχει, σε τι περιβάλλον υπάρχει, καθώς και πώς επηρεάζει το άτομο και το περιβάλλον του. Ο ψυχολόγος λοιπόν δεν ζει σε μια αποστειρωμένη ρομποτική λογική πλήρους αποστασιοποίησης από οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα…. Και άσχετα με τα περιστατικά που συναντά, στην πορεία της ζωής θα συναντήσει και δικές του σχέσεις προβληματικές, απώλειες, δυσκολίες, που ταράζουν τα νερά, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι θα επηρεάσουν συνολικά αυτό που ονομάζουμε ψυχική ισορροπία και υγεία.

Δεν είναι καθόλου κακό να ‘μπαίνεις στον κόσμο’ του θεραπευόμενου, με την έννοια της ενσυναίσθησης, του γνήσιου ανθρώπινου ενδιαφέροντος, αλλά και της σωστής επαγγελματικής πρακτικής. Αυτό που είναι ‘κακό’, είναι συστηματικά και βαθιά, να επηρεάζεται ο δικός σου κόσμος, η δική σου ζωή. Η αποστασιοποίηση που λες, δεν ταυτίζεται με την ψυχρότητα και την αδιαφορία. Από την άλλη όμως οι ισορροπίες είναι λεπτές, γιατί μια έντονη συναισθηματική εμπλοκή με τον θεραπευόμενο, μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά και στα δύο άτομα και στη θεραπευτική διαδικασία.

Θα έλεγα λοιπόν ότι οι απόψεις σου είναι μια πολύ καλή αφετηρία για να εντρυφήσεις στην όλη επιστήμη και πρακτική της ψυχολογίας… είναι πολύ θετικό που προβληματίζεσαι – μην το αφήνεις όμως να γίνεται μόνιμο άγχος. Ξεκινάς και βήμα-βήμα σκέφτεσαι, επεξεργάζεσαι και προχωράς :)

Τώρα για το δικό σου θέμα, που λες ότι δεν βρίσκεται ‘αιτία’… Για να ‘ξεσπά’ όπως λες κάτι, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή ξεχειλίζει, άρα είτε ‘μαζεύεται’ για καιρό, είτε είναι για καιρό εγκλωβισμένο… Ίσως είναι όμως απλά πολύ νωρίς για να ανακαλύψεις, κατανοήσεις και αποδεχτείς κάποιες αιτίες ή επιβαρυντικούς παράγοντες. Εστίασε στο να μαθαίνεις τον εαυτό σου και να οργανώνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις εσύ και σιγά-σιγά θα τη βρεις την άκρη! :)

Γεια σου Μαρινα, εστω και με καθυστερηση ! Συμφωνω απολυτα σε οσα λες , ειδικα στην πρωτη και δευτερη παραγραφο . Καπως ετσι τα εχω και εγω στο μυαλο μου . Βεβαια εγω τον ορο ψυχικη ισσοροπια τον εχω αλλιως. Δεν τον εχω μονο με αυτη καθαυτη την εννοια της ψυχιατρικης - πχ επειδη εχω καταθλιψη για παραδειγμα , ακριβως γι αυτο δεν ειμαι ψυχικα υγιης ή γενικοτερα επειδη εχω κατι διαγνωσμενο απο τους ειδικους δεν ειμαι ψυχικα ισσοροπημενη . Εγω θεωρω οτι η ψυχικη ισσοροπια μπορει να διαταρασσεται καθημερινως ακομα και με το πιο μικρο εμποδιο.-απλως οχι σε τετοιο βαθμο που να σε περιοριζει και να σε αποσπα για μεγαλο διαστημα απο την καθημερινοτητα σου- . Ετσι λοιπον θα οριζα μια ψυχικη ανισορροπια ακομα και στον ψυχολογο . Οχι δηλαδη οτι θα παθει κατι στην πορεια και θα τρεχει κ ο ιδιος με την σειρα του στους ψυχιατρους . Οχι οτι δεν μπορει να συμβει αλλα καταλαβαινεις τι εννοω . Οσο αφορα την αποστασιοποιηση , δυστυχως , ταυτιζεται δεν ταυριζεται με την αδιαφορια,εμενα προσωπικα αυτην την εικονα μου δινει . Και δεν μπορω να το κρατησω μεσα μου οποτε το λεω στον ψυχοθεραπευτη γιατι αλλιως εκει ακριβως ειναι που θα γινει δυσλειτουργικη η ολη διαδικασια της ψυχοθεραπειας. Σαφως δεν μιλαω και για την πληρη ταυτιση θεραπευτη και θεραπευομενου , αυτο ειναι αντιθετως το αλλο ακρο και επισης ειναι κακο και δυσλειτουργικο . Η ενδοιαμεση λυση σιγουρα ειναι η καλυτερη.Βεβαια , επειδη -δυστυχως- δεν εχω βρεθει στην καρεκλα του θεραπευτη αλλα μονο σε αυτην του θεραπευομενου μιλαω εκ του ασφαλους . Αλλα για να λεμε την αληθεια μου αρεσει να σκεφτομαι διαφορες θεωριες και ας καταριφθουν αργοτερα με την εμπειρια,παντως το μονο σιγουρο ειναι οτι μου αρεσει να εχω μια ιδεα και μια αποψη,μιας και ειμαι εμπλακουμενη σε αυτα . Απορω παντως αν υπαρχουν και αλλοι που για να το πω και στα ισια,γουσταρουν την διαδικασια της ψυχοθεραπειας. Δεν το εννοω οτι ειμαι εξαρτημενη , γιατι μπορω χαλαρα να αντεξω και χωρις ψυχοθεραπεια ακομα και με πανικους . Απλα θεωρω οτι μεσα απο την ψυχοθεραπεια μαθαινω πολλα πραγματα , ηρεμω και επιβεβαιωνεται για ακομα μια φορα η αγαπη μου να ειμαι στην <<αλλη>> θεση . Αγχος δεν γινεται πια , δηλαδη οκ με πιανουν και φασεις οταν εχω τις μαυρες μου και επειδη δεν παιρνω και την στηριξη που θα ηθελα . Αλλα ξερω τι μου αρεσει και εχω κατασταλαξει . Οποτε για μενα , κατι ειναι και αυτο .
Για την καλη μου διαταραχη πανικου και σχετικα με αυτα που λες η αποψη μου ειναι η εξης . Οταν δεν ειμαι ευχαριστημενη με την ζωη μου , οταν ρουτινιαζω και εν ολιγοις μιζεριαζω το βρισκω απολυτα φυσιολογικο -αν και με τρομαζει καποιες φορες- να ξεσπαω ετσι . Δεν ξερω ποια μπορει να ειναι ή να ηταν η πιθανη αιτια , παντως οποια και να ειναι το θεμα ειναι ο ελεγχος του ...η πληρης εξαλειψη δεν νομιζω οτι ειναι εφικτη για μενα γιατι απο το δημοτικο τα ειχα,χωρις να με κανουν δυσλειτουργικη οποτε και ναι ημουν και ειμαι δηλαδη μια χαρα . Βεβαια με αντικαταπληκτικα τωρα , αλλα δεν βαριεσαι θα τα κοψω γι αυτα σταδιακα . Αυτα και ευχαριστω για το μυνημα σου !

Ναι καταλαβαίνω τι λες, εννοείται ότι και οι ψυχολόγοι βιώνουν χίλια δυο πράγματα καθημερινά, εμπόδια, αλλά και χαρές! (κι αυτές μπορεί να 'διαταράξουν την ισορροπία'). Αυτά είναι εξάλλου που κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα κι όχι ένα επίπεδο πράγμα. Στην ουσία όμως αυτά βοηθούν πάρα πολύ την άσκηση της ψυχοθεραπείας, γιατί συμπληρώνουν την επαγγελματική κατάρτιση με βιωματική γνώση. Και βοηθά πολύ να μην είσαι και να μην φαίνεσαι απόμακρος στους θεραπευόμενους, αλλά να εκπέμπεις κάτι αυθεντικό και ζωντανό. Αν λοιπόν όπως λες, δεν σε περιορίζει και δεν σε αποσπά για πολύ ή σε μεγάλο βαθμό, δεν είναι καν 'ανισορροπία', το αντίθετο ακριβώς.

Το θέμα με την αποστασιοποίηση.... χμ ναι, είναι ένα θέμα που ίσως χρειαστεί να δουλέψεις λίγο μέσα σου. Αλλά έχεις καιρό μπροστά να το επεξεργαστείς με την ησυχία σου... εξάλλου η πρώτη φορά που μπαίνει κάποιος στην καρέκλα του 'θεραπευτή' είναι στη διάρκεια της εκπαίδευσης - οπότε υπάρχει άφθονος χρόνος και ασφαλές πλαίσιο για να δουλευτούν πολλά θέματα. Στο μεταξύ, καλά κάνεις και σκέφτεσαι! Το ότι σου αρέσει η διαδικασία της ψυχοθεραπείας είναι πάρα πολύ θετικό! Γενικά η όλη σου σκέψη επί του θέματος έχει καλή κατεύθυνση και γνήσιο ενδιαφέρον, οπότε σου εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι θελήσεις :)

Οι 9 στους δεκα που διαλεγουν αυτη τη σχολη ξερουν ότι ειναι γιατι μεσα απο αυτη θελουν να λυσουν τα ψυχολογικα τους. Ο δεκατος απλα δεν το εχει καταλαβει ακομα.

Χαχα λιλιουμ δεν ξερω αν ειναι ετσι . Σιγουρα μπορει να υπαρχει ενα μερος ανθρωπων που το επιλεγουν γι αυτον τον λογο . Κατα τα αλλα πολλοι δεν ξερουν τι θα αντιμετωπισουν καν απαξ και μπουν στην σχολη της ψυχολογιας....τουλαχιστον η μιση θεωρητικη κατευθυνση στο σχολειο μου ειναι σε φαση <<ψυχολογια και ξερο ψωμι>>...
Τελοσπαντων εγω ειμαι περισσοτερο της φασης θελω να μπω στην ψυχολογια γιατι μου αρεσει σαν επιστημη και γιατι θα μου αρεζε να βοηθαω κατι που η ιδια γνωριζω , εστω και σε τετοιο βαθμο. Γενικα θελω μια ανθρωπινη , δημιουργικη δουλεια . Και η ψυχολογια νομιζω οτι ειναι η καταλληλοτερη .

Υ.Γ εχω αρχισει να αγχωνομαι απο τωρα για την 3η λυκειου . Thank God we have xanax . Το ξερω οτι δεν ειναι η λυση αλλα...