Διαζύγιο - επιμέλεια τέκνων - ψυχολογική αστάθεια - νέα αρχή - μοναξιά - αγάπη...

Καλημέρα σας,
Μπαίνω στην διαδικασία να ξεκινήσω ένα καινούριο νήμα στο φόρουμ αυτό και θα παρακαλούσα όποιον έχει την διάθεση να βοηθήσει να το κάνει.
Ας συστηθώ
Γιώργος, ετών 41, πατέρας κόρης ετών 14 και κόρης μηνών 9, σύζηγος (για πολύ λίγο ακόμα), αποξενωμένος τόσο από πατρική οικογένεια όσο και από φίλους, με σχετικά μέτριο οικονομικό παρών αλλά προδιαγεγραμμένο πολύ άσχημο οικονομικό μέλλον.
Βασικά στοιχεία χαρακτήρα (όσο αντικειμενικά μπορεί να γράφει κάποιος για τον εαυτό του) : έντονη δοτικότητα, κλειστός τύπος όσον αφορά τον ευατό μου, ανοιχτός τύπος όσον αφορά άλλους,

Καλούμε να διαχειριστώ σωστά το επερχόμενο διαζύγιό μου.
Σαν πρώτο βήμα αυτής της διαδικασίας και σαν πρώτο πρόβλημα (πέρα από τις δυσκολίες προσαρμογής του εαυτού μου στις νέες συνθήκες) έχω την αναζήτηση της καλίτερης δυνατής λύσης όσον αφορά την επιμέλεια των παιδιών μας και με αυτό θα ξεκινήσω ρωτόντας μερικά πράγματα στα οποία δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις. Όλα τα παρακάτω ερωτηματικά προκύπτουν από την θέλησή μου να κατανοήσω πως δύο γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους πρόκειται να προχωρήσουν σε μία διαδικασία συννενόησης για την εξέυρεση της καλίτερης λύσης όσον αφορά την επιμέλεια, τον τόπο διαμονής και τα "δικαιώματα επίσκεψης" (το έβαλα σε παρένθεση γιατί δεν μπορώ να δεχτώ καν ότι υπάρχει τέτοιος όρος) του γονέα που δεν διαμένει με τα παιδιά.

1) Κάθε παιδί αυτονόητα έχει δύο γονείς που το αγαπούν. Υπάρχει άραγε κάποιο "μέτρο" αυτής της αγάπης? Υπάρχει κάποιος τρόπος ποσοτικής ή ποιοτικής σύγκρισης της αγάπης αυτής και κάποιο προβάδισμα του ενός από τον άλλον γονέα? Υπάρχει δηλαδή κάποιος που ξέρει και είναι σίγουρος για αυτό ότι ένας από τους δύο γονείς αγαπάει περισσότερο τα παιδιά από τον άλλο γονέα και αυτό θα καθορίσει το τί είναι καλίτερο για δύο παιδιά οι γονείς των οποίων αποφασίζουν να χωρίσουν

2) Κάθε παιδί αυτονόητα έχει δύο γονείς που θέλουν να βρίσκονται πλάι του σε κάθε στιγμή της ζωής του. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να γνωρίζουμε εάν ένα παιδί χρειάζεται περισσότερο τον έναν ή τον άλλον γονέα δίπλα του την ώρα που τρώει? την ώρα που παίζει? την ώρα που ξεκουράζεται? την ώρα που κοιμάται? την ώρα που γελάει? την ώρα που κλαίει? την ώρα που θέλει να μιλήσει? την ώρα που θέλει να σιωπήσει? την κάθε ώρα της ζωής του?

3) Ενα παιδί έχει ανάγκη από το να νιώθει την φυσική παρουσία των γονιών του ή έχει περισσότερο ανάγκη από ένα σπίτι, ένα δωμάτιο, ένα περιβάλλον σταθερό?

Δεν θα ήθελα εξαρχής να σας κουράσω με παραπάνω ερωτήματα, προβλήματα, σκέψεις, αισθήματα, καταστάσεις που βιώνω. Νιώθω την ανάγκη να γράψω πάρα πολλά πράγματα. Να βγάλω έξω από εμένα πολλά ακόμα και αν δεν τα διαβάσει κανένας πέρα από εμένα. Να βρώ ένα μέρος να ακουμπήσω μεγάλο φορτίο. Να νιώσω λίγη δροσιά μέσα σε μία μέρα καύσωνα. Συγχωρέστε με όμως για την μεγαλύτερη (μιας και είναι πιο άμεση χρονικά) ανάγκη που έχω να επικεντρωθώ στο να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ένας πατέρας να δεχτεί ότι θα είναι επισκέπτης στην ζωή των παιδιών του.

Τι γινεται με το διαζυγιο? Πηρε τη νομικη οδο? Εχει συντομευθει παντως η διαδικασια απο τον περσινο απριλιο με ειδικα διαταξη. Για να ξερεις υπαρχουν 2 ειδη διαζυγιου, το συναινετικο και το αντιδικιας. Και τα 2 βγαινουν συντομα πλεον, το πρωτο πιο γρηγορα. Το αντιδικιας ειναι οταν η μια πλευρα επικαλειται κλονισμο. Τι γινεται λοιπον στην περιπτωση σου? Τι πηγε στραβα? Και δεν πιστευω οτι εσυ δε φταις πουθενα. Παντως το να χωρισεις απο κλινης με τη γυναικα δεν απαγορευει να εισαι συνεπης στο ρολο του πατερα. Aσε τις αμπελοφιλοσοφιες λοιπον, κανε την αυτοκριτικη σου, φυγε απο μεσοβεζικες λυσεις και ξεκινα δυναμικα για μια νεα αρχη εκ βαθρων.

τζαστ μι! ποσο καιρό έχω να σε "δω"!
Καθόλου ευχάριστος ο λόγος που μας ξαναθυμήθηκες, αλλά τι να κάνουμε, εχει και αυτά η ζωή.
Επι της ουσίας θα έλεγα αυτό που λέω πάντα: καλύτερα χωρισμένοι και ευτυχισμένοι γονείς, παρά στο ίδιο σπίτι πόλεμος πάνω στο κεφάλι και την ψυχολογία των παιδιών.
Είναι πρόσφατος ο χωρισμός σας?

@Kerasi,
θένξ για την προτροπή να "πάρω μπρος". Ουσιαστικά το καταλαβαίνω ότι έχεις δίκιο αλλά (και χωρίς να ξέρω αν είναι αμπελοφιλοσοφία) αυτό που ξέρω είναι ότι έχω πάθει φούιτ. Και ρεζέρβα δεν έχω. Δεν φρόντισα για αυτό. Αν και έβλεπα τα λάστιχα να φθείρονται δεν φρόντισα να έχω ρεζέρβα. Πίστευα ότι τα είχα αλλάξει και θα κρατούσαν, πίστευα ότι τα έκανα προσεκτική χρήση, πίστευα ότι δεν θα συνέβαινε σε εμένα αυτό αλλά έλα που έγινε.....
Πάντως έχεις δίκιο στο άλλο που λές όσον αφορά το φταίξιμο. Για να σου πώ την αλήθεια πως το νιώθω εγώ, εγώ δε βλέπω καν φταίξιμο. Δεν έχει νόημα να βλέπω λάθη και σωστά. Βλέπω μόνο τη κατάληξη. Και δεν είναι η κατάληξη που φανταζόμουν ή περίμενα ή ήλπιζα ότι θα είχε ο 20 ετών γάμος μας.
Αλλά στο άλλο, στο πως μπορώ να είμαι συνεπής (και άφησέ με να γράψω ότι και αν αυτό σημαίνει) και "καλός" και ευτυχισμένος πατέρας? πρέπει καταρχήν να έχω την δυνατότητα να είμαι παρών. Δεν είναι έτσι? Πως αλλιώς? Και αν πρόκειται να μου πείς για τον "με νόημα" χρόνο, τον "ποιοτικό" σε παρακαλώ εξήγησέ μου πως γίνεται αυτός ο χρόνος να αναπληρώσει τον έστω και "μη ποιοτικό" χρόνο που δεν θα είμαι παρών στην ζωή των παιδιών μου. Εξήγησέ μου σε παρακαλώ πως γίνεται να σε νιώθει το παιδί σου να του χαιδεύεις τα μαλλιά όταν αυτό κοιμάται αν δεν είσαι εκεί. Πως γίνεται να σου εξηγήσει και να το βοηθήσεις για κάτι που το στεναχώρησε χτές που δεν ήταν η "μέρα σου". Πώς γίνεται να γελάσει και να σου περιγράψει πόσο όμορφα ένιωσε προχτές που πάλι δεν ήταν η "μέρα σου"?
Ναι πρέπει και θέλω να πάρω μπρος και σίγουρα κάτι θα γίνει κάτι θα σκεφτώ και θα αλλάξω το λάστιχο αλλά προς το παρών είμαι στο πουθενά χωρίς σήμα και ελπίζω μόνο κάποιος άγνωστος να με βοηθήσει έστω και λίγο (οπότε ξανά θενξ ...)
Πάντως νομικά νομικά ακόμα τίποτα δεν έχει ξεκινήσει. Αναμένω από μέρα σε μέρα. ΠΡος το παρών έχουμε μία συμφωνία πως πρέπει να καταλήξουμε σε κάποια πράγματα και μετά να γίνει ότι είναι να γίνει.

@Θεοφανία
από ότι καταλαβαίνω έχεις κάπως πιο "ενεργό" ρόλο στο φόρουμ από τον τελευταίο καιρό που έγραφα.
Χαίρομαι που σε "βλέπω" γερή και δυνατή (αλλά πάντα είχα μία τέτοια εικόνα για σένα μέσα μου)
Πόλεμος ποτέ δεν υπήρξε. Το θέμα όμως είναι ότι η σύζηγος νιώθει πως υπήρξαν πολύ λίγες στιγμές πραγματικής ευτυχίας ενώ αντίθετα πολλές στιγμές δυστυχίας μέσα στο σπίτι μας και το αίτιο ήμουν εγώ. Τώρα για το πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε σαν χωρισμένοι γονείς δεν ξέρω να σου πώ. Προς το παρών το μόνο που ξέρω είναι πως όταν κάποιος (και συγκεκριμένα η σύζηγος) είναι απελπισμένη και δεν βλέπει καμια αιτία να συνεχίσει μία έγγαμη σχέση που δεν την ικανοποιεί τότε η μόνη λύση είναι η βάρκα στο άγνωστο του χωρισμού. Αν αυτή η βάρκα καταλήξει σε ευτυχία τότε κάτι καλό θα έχει βγει. Αν δεν καταλήξει σε καλό λιμάνι τότε τι?
Anyway,
θα ήθελα αν μπορεί πάντως κάποιος να μου γράψει τις σκέψεις του όσον αφορά αυτά που ρωτάω στην αρχή. Νιώθω πως θα με πνίξει το να σκέφτομαι και να ρωτάω πράγματα στον εαυτό μου και να μη μπορώ να βρώ απαντησεις.

Τα ερωτηματα σου ειναι υποθετικα αλλα θα προσπαθησω να απαντησω με διαφορες σκεψεις και εγω μην εχοντας και την απαιτουμενη ισως εμπειρια.

1) Μετρο της αγαπης δεν υπαρχει , αλλα υπαρχει η συμπεριφορα απεναντι προς το παιδι και τον τροπο ανατροφης. Τι να το κανεις να αγαπαει καποιος και να μην εχει σωστες αποψεις-σκεψεις για το πως πρεπει να εκδηλωνει την αγαπη του.

2) Χρειαζεται περισσοτερο αυτον που το καλυπτει συναισθηματικα φανταζομαι την εκαστοτε στιγμη.

3) Ενα περιβαλλον σταθερο ειναι πολυ καλο να υπαρχει και φυσικα οι γονεις. Δηλαδη χρειαζονται και τα δυο. Σε περιπτωση βεβαια που και οι γονεις ειναι ανταξιοι των προσδοκιων και απαιτησεων της ανατροφης των παιδιων.

Βασικα εισαι ενας αγνωστος justyou για μενα οποτε απαντησα λιγο γενικα και περιληπτικα.... αν και δεν καταλαβαινω το νοημα των ερωτησεων και τις απαντησεις που πρεπει να δωθουν , περαν ισως του παραπονου που εκφραζουν και την αναγκη να εκφρασεις τις σκεψεις σου , κατι απολυτα κατανοητο.

Το ιδανικο ισως να ειναι ενα τελειο περιβαλλον , με δυο γονεις που αγαπιουνται και ανατρεφουν με τελειο τροπο τα παιδια τους, αλλα πολλες φορες αυτο το "τελειο" περιβαλλον υπαρχει μονο στις ταινιες.

Απαντησα οσο πιο λογικα μπορουσα σε ενα συναισθηματικο ποστ:P
Ευχομαι τα καλυτερα.

Καλε μου justme ευχομαι να σου ζησουν τα παιδακια σου και με το καλο να μεγαλωσετε

και την καινουρια μπεμπουλα :)

αν μπορεις στασου λιγο πιο θαρραλεος σε αυτην την περιοδο της ζωης σας


υπαρχει ενα πολυ πιθανο ενδεχομενο η γυναικα σου να εχει βαλτωσει με ορμονες καταθλιψης εγγυμοσυνης και λοχειας


συμβαινει πολυ συχνα !

Αυτο που λεω ειναι να λαβεις υπ οψην σου αυτο το ενδεχομενο πολυ σοβαρα και να σταθεις αρωγος και κοντα σε ολο αυτο και να το ξεπερασετε μαζι.

Πιστευω αξιζει να μεγαλωσετε μαζι τα παιδακια σας!!!!

και παλι σε ευχαριστω που με διαβασες και συγχωρεσε με αν σε μπερδευω αθελα μου.

Ευχομαι υγεια δυναμη γαληνη αγαπη

(ασχετο) χαιρετιζω παλια μελη που γνωριζω απο εδω με την ευκαιρια. Στελνω τα φιλια μου και την αγαπη μου ! :)

Ενταξει, ισως να ναι προσφατο για σενα, εγω μιλαω εξω απ το χορο. Προσπαθησε να μην πανικοβληθεις και να κινηθεις εξυπνα. Και κοιτα να διοχετευσεις το χρονο και τη φαια ουσια αντι για ατερμωνες υπεραναλυσεις θεωρητικων ζητηματων, καπου πιο δημιουργικα και κυριως πρακτικα. Δε μας ειπες ομως για την ταμπακιερα, τι πηγε στραβα στο γαμο αυτο?

Καταρχάς Γιώργο είσαι ανορθόγραφος , στη συνέχει μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως είσαι από τους πιο ειλικρινείς ανθρώπους. Δεν μπορώ να σου πω εγώ τι θα κάνεις. Έχεις το ένστικτο . Ότι είναι να κάνεις θα το κάνεις μόνος σου. Εδώ ήρθες για να μοιραστείς την αγωνία σου , όχι για να βρεις λύση .Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

@Συνήθεια,
Όντως αυτό το "σύζηγος" έβγαζε μάτι αλλά πολύ σπάνια κοιτάζω τι έχω γράψει για να το διορθώσω.
@kerasi,
δεν ξέρω πραγματικά αν έχει το όποιο νόημα να βρώ τι πήγε στραβά. Ισως και να έχει. Αλλά είναι πολύ νωρίς για να μπορέσω να είμαι αντικειμενικός. Προς το παρών αυτό που έχω μέσα μου είναι το αποτέλεσμα των λαθών. Δεν ξέρω αν το να βρώ τα δικά μου ή τα δικά της έχει λόγο να γίνει. Δεν σταθήκαμε ικανοί και οι δύο να κρατήσουμε την οικογένειά μας δεμένη ούτε για εμάς, ούτε για τα παιδιά μας. Αυτό θα το κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Οι κατηγόριες του ενός ή του ευατού μας για τα αίτια μόνο προσωρινή διέξοδο στην πίκρα μας μπορεί να είναι.
@researcher,
μακάρι να ήταν κάτι που αντιμετωπίζονταν. Μακάρι να υπήρχε μέλλον. Μακάρι να υπήρχε πιθανότητα να γίνουν αυτά που πιστεύεις. Αλλά δυστυχώς......
@κηπ,
θενξ για τις σκέψεις σου. Είσαι από τα άτομα που (αν και δεν το πιστεύουν) η λογική τους είναι πάντα εκεί βοηθός τους. (ξέρω ότι έχεις πολλούς λόγους να αμφισβητείς αυτό που σου έγραψα αλλά κάθε απάντησή που έχεις δώσει εδώ μέσα δείχνει πολλά για σένα)

Το ξέρω ότι οι λύσεις θα έρθουν από εμένα και την σύζυγο (είδες το διόρθωσα!! ) αλλά δεν βλέπω να είναι και οι καλίτερες. Δεν βλέπω πως μπορεί να γίνει ένα μωρό 9 μηνών να μπορέσει να έχει την δυνατότητα να γνωρίσει και τους δύο γονείς του όταν από την ηλικία αυτή θα έχει έναν πατέρα επισκέπτη στην ζωή του και μία μητέρα συνεχώς δίπλα του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως θα γίνει αυτό το μωρό να αποκτήσει μία ισόρροπη συναισθηματική ζωή. Δεν μπορώ καν να σκεφτώ πως θα ζήσω εγώ και που θα βρώ την δύναμη να ζώ ευτυχισμένος όταν το αγγελάκι αυτό θα το επισκέπτομαι και δεν θα έχω την δυνατότητα να ζώ μαζί του.
Ναι ήμασταν καλοί γονείς για την 14χρονη κόρη μας. Οσο καλός μπορεί να είναι ο καθένας μας μιας και είμαστε άνθρωποι. Ανθρωποι με προβλήματα, με χαρακτήρες που έχουν αδυναμίες. Ναι προσπαθήσαμε για να την προστατεύσουμε από τους εαυτούς μας. Ναι είναι πανέξυπνη, συναισθηματική, γλυκιά (δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω το πόσο αυτή η κόρη μας είναι ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχει ομορφιά σε αυτό τον κόσμο)
Και είχαμε τεράστια ανάγκη για ένα δεύτερο αγγελάκι. Και για εμάς αλλά και για να έχει την αδερφούλα της. Μας κράτησαν οι άσχημες καταστάσεις πίσω χρονικά. Τελικά όμως το αποφασίσαμε. Είπαμε ας ελπίσουμε για το καλίτερο και ας προσπαθήσουμε. Και έγινε το θαύμα. Εχουμε και την δεύτερη κορούλα μας. Υιέστατη, πανέμορφη, τρισχαριτωμένη, ζωηρή, ζωντανή με κάθε έννοια του όρου και προπάντων την αρχική έννοια. Απίστευτο ακόμα μου φαίνεται αλλά είναι εδώ.
Και τώρα που είναι εδώ, στην ζωή μας, μπήκε και αυτή στην καρδιά μας, τώρα πρέπει να βγώ εγώ από τις ζωές αυτών των δύο αγγέλων.
Και να γίνω ο "καλός" πατέρας αλλά από απόσταση.
Ναι θα προσπαθήσω, θα κάνω ότι μπορώ. Αλλά αυτό το ότι μπορώ θα είναι άραγε ποτέ αρκετό?
Ναι υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν με τους γονείς τους να λείπουν μόνιμα στο εξωτερικό.
Υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν μόνο με τον έναν γονέα.
Υπάρχουν οικογένειες που έχουν χίλια μύρια προβλήματα.
ΑΛΛΑ δεν το επέλεξαν. Δεν είχαν άλλα περιθώρια. Δεν αποφάσισαν κάτι ενώ μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο καλλίτερο.
Και ακριβώς για αυτό μεγάλωσαν και έζησαν με λύπη, με προβλήματα αλλά πάντα γνωρίζοντας πως έγινε ότι καλλίτερο μπορούσε να γίνει.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ζήσω ξέροντας ότι από λάθη στα οποία και εγώ είχα συμμετοχή τα παιδιά μου, οι άγγελοι αυτοί που ήρθαν στον κόσμο για να νιώσουν ευτυχία θα νιώσουν τον χωρισμό των γονιών τους. Των δύο ανθρώπων που έχουν μέσα τους σαν ένα.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να γράψω σε ένα χαρτί ότι πιστεύω πως έχουν ανάγκη (να μη σκεφτώ καν την δική μου ανάγκη να είμαι μαζί τους) περισσότερο την μητέρα τους και γιαυτό θα πρέπει να μείνουν μαζί της και θα τους καλύπτει την ανάγκη της πατρότητας η δική μου παρουσία κάποιες ώρες και κάποιες μέρες την εβδομάδα????????

Ρώτησα πριν αν τα παιδιά χρειάζονται στην ζωή τους τους γονείς τους ή ένα σταθερό περιβάλλον. Ναι χρειάζονται και τα δύο. Οταν όμως δεν μπορούν να έχουν και τα δύο? Τότε τι?
Τότε χρειάζονται ένα σπίτι, ένα δωμάτιο, μία διεύθυνση (σταθερό περιβάλλον) με την μητέρα τους δίπλα τους συνεχώς και τον πατέρα "όποτε βολεύει" ή "οποτε χρειάζεται" δίπλα τους? 9 ΜΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ........ όπως ξεκινήσει την ζωή του έτσι θα μάθει ότι είναι το φυσιολογικό, το αναμενόμενο, το "δεν υπάρχει καλλίτερο" Και το άλλο αγγελάκι που είναι 14 χρονών και έχει ζήσει με δύο γονείς που το αγαπούν εξίσου μέσα σε ένα σπίτι τώρα θα πρέπει να δεχτεί ότι ο ένας θα είναι αυτός που θα το φροντίζει και ο άλλος θα είναι αυτός που θα το επισκέπτεται?

Κάθε παιδί χωρισμένων γονιών αφού δεν γίνεται να έχει δίπλα τους και τους δύο γονείς του στο ίδιο σπίτι, την ίδια στιγμή, την κάθε ώρα
Γιατί δεν γίνεται να έχει δύο σπίτια, δύο δωμάτια, δύο ντουλάπες, δύο γραφεία, δύο κούτες με παιχνίδια, δύο κουβέρτες, δύο από όλα?
Γιατί δεν γίνεται να έχει και πατέρα που θα μένει μαζί του στο σπίτι του και μάλιστα όσο χρόνο μένει με την μητέρα του?
Γιατί δεν γίνεται να έχει το δικαίωμα να έχει τον όσο χρόνο θέλει να είναι με τον πατέρα του?
Γιατί δεν γίνεται να μένει τον μισό χρόνο του με τον πατέρα του (και την μητέρα του να το επισκέπτεται) και τον άλλο μισό χρόνο με την μητέρα του (και τον πατέρα του να το επισκέπτεται)?
Αυτό που έχει ανάγκη είναι να βλέπει τους τοίχους και την διεύθυνση και τα αντικείμενα ενός σπιτιού και επίσης να ξέρει ότι έχει έναν γονιό που το φροντίζει συνεχώς και έναν άλλον που το επισκέπτεται και έχει μαζί του "ποιοτικό χρόνο" ή
είναι καλύτερα να έχει δύο σπίτια στα οποία νιώθει ότι παίρνει κάθε όμορφο συναίσθημα από τον έναν γονιό και επίσης έχει και τον άλλο γονιό που δεν του λείπει αλλά επίσης ξέρει ότι θα ζήσει και μαζί του.

Θες να μαθεις την αληθεια?
Βγες απ εξω απ τη συνηθεια...παρτο αλλιως γτ κολησε η βελονα τσιρο-γιαννη μπακογιαννη...

μέχρι τα 41 μου δεν το έχω ακούσει αυτό με τον τσίρο τον γιάννη και τον μπακογιάννη.
Αν θες εξήγα μου το λίγο....

Πάντως η συνήθεια είναι κάτι που θέλουμε δεν θέλουμε το έχουμε. (αν και νομίζω ότι οι συνήθειες καλό είναι που υπάρχουν αρκεί να είναι ευχάριστες)
Ανατολή - δύση
Καφές - Φαί
Δουλειά - ξεκούραση
Χειμώνας - καλοκαιρι

Οσο για την καθημερινότητα το εύχομαι και εγώ να βρώ τρόπους να σβήσω τα όσα έκανα γιατί ....έτσι... και να κάνω πράγματα γιατί θέλω
Πάντως νομίζω ότι προς το παρών κάνω μόνο πράγματα γιατί πρέπει, γιατί αυτά προλαβαίνω, γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι 2 Σαββατοκύριακα το μήνα και κάποιες ώρες τις καθημερινές αρκούν ένα μωρό 9 μηνών να νιώσει ότι έχει πατέρα?
ΠΩΣ?
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι μία 14χρονή που οι γονείς της χωρίζουν θα καταλάβει τι πρέπει να κάνει στην ζωή της όταν έστω και χωρίς να της πείς ούτε μία κακή κουβέντα της έχεις δείξει ότι ο ίδιος της ο πατέρας δεν πρέπει να έχει επαφή μαζί της πέρα από 2 Σ/Κ και κάποιες ώρες τις καθημερινές?
ΠΩΣ?
Πώς γίνεται να λές χωρίζω αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι τα παιδιά μου είναι καλύτερα να έχουν μόνο την μητέρα σαν κάτι σταθερό στην ζωή τους και τον πατέρα σαν έναν επισκέπτη?
ΠΩΣ?
ΠΩΣ?????????????????????????????????????

Γιώργο, καταλαβαίνω την αγωνία σου, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Κατά κανόνα το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια των παιδιών στη μητέρα, εκτός εαν συντρέχουν σοβαροί λόγοι για το αντίθετο. Η επικοινωνία σου με τα παιδιά όμως -ειδικά με τη 14χρονη κόρη σου- δεν περιορίζεται στα 2 Σ/Κ το μήνα. Υπάρχει το τηλέφωνο, το skype και διάφορα τεχνολογικά καλούδια. Εφ' όσον θα έχεις διατηρήσει καλές σχέσεις με τη μητέρα τους και μετά το διαζύγιο, δεν πιστεύω οτι θα σου αρνείται να τα βλέπεις συχνότερα. Σκέψου μόνο πόσο χρόνο αφιερώνει ο μέσος εργαζόμενος πατέρας στα παιδιά του. Υπάρχουν πατεράδες που τα βλέπουν λιγότερο από όσο θα τα βλέπεις εσύ, κι ας ζουν στο ίδιο σπίτι. Ηρέμησε λοιπόν και επικεντρώσου στις επίπονες διαδικασίες -νομικές και συναισθηματικές- που επίκεινται, με ψυχραιμία και σύνεση.

Kαλη σου μέρα Γιώργο κ από μένα.
Θα σου πω ότι καταλαβαίνω πως νιώθεις και χαίρομαι που υπάρχουν τόσο ευαισθητοποιημένοι πατέρες . Προσπάθησε αυτήν την ευαισθησία σου στο θέμα των παιδιών, που πηγάζει από την αγάπη σου να την κρατήσεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, να την κάνεις οδηγό σου και να είσαι πάντα κοντά τους. Μην αφήσεις την απόγνωσηή τον εγωισμό σου να σε πάει σε λάθος μονοπάτια και απομακρυνθείς από τα παιδιά σου.
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο να μένεις σ' ένα διαφορετικό σπίτι απ' αυτό των παιδιών και εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να είσαι δίπλα τους στην κάθε στιγμή τους. Μπορείς όμως να τους αφιερώσεις ουσιαστικό χρόνο , να σε νιώθουν σαν μια σταθερή αναφορά.
Αυτο εχει δύο παραμέτρους.
Η πρώτη είναι να φροντισετε με την γυναίκα σου να μην αναλωθείτε σε ατέρμονες αψιμαχίες και διεκδικήσεις. Να μην σαν νιώθουν τα παιδιά σαν εχθρούς. Καθήστε ήρεμα και κάντε ένα πρόγραμμα για τις ώρες που θα βλέπεις τα παιδιά . Με το μικρό σου είναι πιο δύσκολα τα πράγματα αλλά και εκεί αν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ σας, μπορείτε να τα καταφέρετε.
Είναι πολύ σημαντικό το πρόγραμμα αυτό να το κρατάτε με σταθερότητα με μικρές αλλαγές που θα προκύψουν ενίοτε. Τα δύο σκ είναι πολύ λίγα.
Η δεύτερη παράμετρος που έχει να κάνει περισσότερο με σένα είναι, να καταφέρεις σε πρώτη φάση να διαχειριστείς τον πόνο, την πίκρα , την αγωνία σου για τον επικείμενο χωρισμό με την μητέρα των παιδιών και να μην μεταφέρεις σ' αυτά τα αισθήματα που έχεις και που αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή και λογικά είναι σε πλήρη ένταση.
Μπορείς να φτιάξεις με ιδιαίτερη φροντίδα και με την βοήθεια της μεγάλης κόρης σου έναν χώρο όμορφο, θετικά φορτισμένο στο νέο σου σπίτι , τον οποίο θα τον αισθάνονται σαν δικό τους. Στο χέρι σου και στο χέρι της γυναίκας σου , να χαίρονται τις μέρες που είναι να βρεθούν μαζί σου.
Μιλάω από εμπειρία . Όταν χώρισα με τον πρώην μου ο γιος μου ήταν 5 χρονών (τώρα είναι 22). Τα καταφέραμε μια χαρά και αισθάνομαι περήφανη για αυτό. Ο μικρός μου ήξερε και ένιωθε ότι είμαστε δίπλα του κάθε στιγμή με αγάπη. Δεν είδε ποτέ ένταση ή καυγά ανάμεσα μας. Έβλεπε τον πατέρα του 2-3 φορές τη βδομάδα και αρκετές φορές πήγαινε αυτός και τον έπαιρνε από το σχολείο.
Ναι είναι δύσκολος ένας χωρισμός, μακάρι να μπορούσε ν' αποφευχθεί , όμως το πως θα διαχειριστείτε την όλη κατάσταση έγγυται στην δική σας θέληση και συνεχή προσπάθεια.

..η φρύνη με κάλυψε πλήρως, άλλωστε μόνο άνθρωποι που έχουν περάσει κάτι ανάλογο μπορούν να βοηθήσουν σε μια τέτοια περίπτωση :)

Δεν πιστευω οτι εισαι ηλικιακα οσο λες και αν και δε γνωριζω λεπτομερειες, αρχιζω να καταλαβαινω γιατι σ εδιωξε η συζυγος...φαινεται οτι σε τσουξε παρα πολυ και τωρα αναλωνεσαι στο αν επαρκει ο χρονος που θα βλεπεις τα παιδια κλπ...δεν ειναι τυχαιο αλλωστε που δεν ξερεις ακομα γιατι σε σουταρησε. Ασε τον απνικο και φερσου σαν αντρας παντελονατος. Ασε την κλαψα και καλα για τα παιδια. Καλα σου λεει η πρωην συζυγος, η μανα ειναι πανω απ τον πατερα και ο χρονος που προβλεπει ο νομος ειναι μια χαρα. Αλλο ειναι το θεμα, οτι με τοση κλαψομουνιαση και απελπισια και πολυ σε κρατησε. Τερμα το τροπαριο των παιδιψν, μια χαρα αρχηγοπουλα θα ειναι, δεν παθαινουν τιποτα. Εσυ τι χεις το προβλημα και μαλιστα βαρυ. Συνελθε, μην κανεις καμια μαλακια και τα σκατωσεις χειροτερα.

@nick,
καταλαβαίνω τι λές, τα έχω σκεφτεί όλα αυτά αλλά δεν παύω να αναρωτιέμαι αν αρκούν.
ΌΣο για τον χρόνο που έχει ένας εργαζόμενος με τα παιδιά του δεν παύει να είναι (τουλάχιστον όταν έχει πρωινή βάρδια) 10 ώρες ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. 10 ώρες που και τίποτα να μην κάνει είναι δίπλα τους. Και απολύτως τίποτα να μην κάνει ένα χάδι το δίνει, ένα σε αγαπάω το λέει, ένα καληνύχτα μωρό μου το ψιθυρίζει, ένα χαμόγελο βγαίνει από το στόμα του θέλει δεν θέλει όταν βλέπει τα παιδιά του. Δεν γίνεται αλλιώς. Και όλα αυτά κάθε μέρα. Και ακόμα και με τα σχολεία, τα φροντιστήρια, τις παρεές των παιδιών, τίποτα να μη κάνει ενα καλώς την ψυχή μου θα το νιώσει, θα το πεί, θα το δείξει όταν ανοίξει την πόρτα, μία ευχή καλά να περάσετε θα την πεί., μια αγκαλιά πάντα έχει, ένα τι όμορφη που είσαι πάντα θα το ακούσουν από αυτόν, ένα μη στεναχωριέσαι μωρό μου θα περάσει, ένα.....ένα...... ένα..... (συγχώρα με δεν αντέχω να γράφω τι άλλο έχει να δώσει ένας πατέρας που είναι μαζί με τα παιδιά του ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα άλλο)Θα τα εισπράξουν τα παιδιά του αυτά τα τόσο μικρά πράγματα από τον πατέρα τους κάθε μέρα, κάθε στιγμή που είναι δίπλα τους. και δεν είναι λίγες οι στιγμές αυτές.

@Frini,
σε παρακαλώ, γράψε μου περισσότερα είτε σε μύνημα είτε εδώ. Βοήθησέ με να δώ μέσα από τα μάτια σου το μέλλον το παιδιών μου και να δώ ότι θα είναι υπέροχο. Ναι δεν έχω μέσα μου καμμία απολύτως διάθεση για καυγάδες και κόντρες και δεν μπορώ καν να σκεφτώ κάτι ασχημο για την μητέρα των παιδιών μου. Οσο άσχημα και αν νιώθω δεν έχω μέσα μου να βγάλω κάτι άσχημο απέναντι στην μητέρα των παιδιών μας. Ακόμα και όσα άσχημα έχουν μπεί μέσα μου και αφορούν όχι την μητέρα αλλά την σύζυγο το μόνο νοημα που βλέπω είναι να τα σκεφτώ εγώ. Σίγουρα όχι λοιπόν δεν πρόκειται να κατηγορήσω την μάνα των παιδιών μας.
Σε παρακαλώ λοιπόν κάνε με να δώ ότι αυτό το "Έβλεπε τον πατέρα του 2-3 φορές τη βδομάδα και αρκετές φορές πήγαινε αυτός και τον έπαιρνε από το σχολείο" θα είναι αρκετό στην ζωή τους όσον αφορά την πατρική φιγούρα. Κάνε με να δώ ότι ναι θα χωρίσω από την γυναίκα μου αλλά δεν θα χάσω και τα παιδιά μου ούτε αυτά θα χάσουν εμένα. Πές μου πως καταφέρατε να είναι ο 22χρονών γιός σας μια χαρά και να είστε περήφανοι και οι δύο?
Αν θέλεις πές μου και κάτι ακόμα. Πέρα από αυτά που με συμβουλεύεις και τα θεωρώ αυτονόητα τι πρακτικό πρόγραμμά είχατε? Πως καταλήξατε σε αυτό το πρόγραμμα επισκέψεων του πατέρα (φαντάζομαι κράτησες εσύ την επιμέλεια). Πόσο διαλακτική ήσουν και πόσο αυτό που εξαρχής συμφωνήσατε το τηρήσατε ή (από ότι καταλαβαίνω) το αλλάξατε? Τι ακριβώς ζήτησες από τον πρώην σου και το είδες να γίνεται πράξη και τον εμπιστεύτηκες περισσότερο χρόνο με το παιδί σας?
Και κάτι τελευταίο. Αν κάτι μπορούσες να αλλάξεις για το καλίτερο τι θα ήταν αυτό?
Μίλησέ μου, γράψε μου , πες πως είμαι ο πρώην σου πριν από 17 χρόνια. Τι θα ήθελες από εμένα?
Θενξ εκ των προτέρων.

@kerasi
σε ευχαριστώ για το μύνημά σου.
Αλλά αν θέλεις βοήθησέ με. Μίλησέ μου εντελώς ανοιχτά. Κάνε με να δώ τι βλέπεις. Τι υποψιάζεσαι για μένα.
Τώρα το πόσο στραβός, λάθος, χωρίς παντελόνια, με πόσα προβλήματα είμαι μπορεί να έχεις δίκιο μπορεί και άδικο. Να δεχτώ εγώ ότι ήμουν ο χειρότερος σύζυγος και πολύ με κράτησε. Αλλά από που καταλαβαίνεις πόσο χάλια πατέρας ήμουν και ακόμα περισσότερο θα είμαι? Και πόσο χάλια πρέπει να είναι κάποιος πατέρας ώστε για το καλό των παιδιών του να μην μπορούν αυτά ούτε καν μία γιορτή να μπορούν να περάσουν μαζί του? Ούτε πάσχα ούτε χριστούγεννα ούτε καλοκαίρι?
Μη μου χαριστείς, σε παρακαλώ. Πές μου όλα όσα στραβά βλέπεις σε εμένα.
Πάντως να ξέρεις ότι έχεις άδικο όσον αφορά τον νόμο. Δεν υπάρχει χρόνος που να προβλέπεται από κάποιον νομο.
Και αν θέλεις πές μου σε παρακαλώ γιατί πιστεύεις ότι η μάνα είναι πάνω από τον πατέρα σε κάθε περίπτωση? Δεν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να υπάρχουν περιπτώσεις που και οι δύο γονείς είναι εξίσου σημαντικοί?

Τωρα εχεις κολησει σε ερωτηματα που δεν εχουν σχεση με την ουσια, ακριβως επειδη σε ετσουξε τοσο πολυ που σε σουταρησε η τυπισσα. Η προταση μου ειναι μην κανεις καμμια μαλακια απ τον πανικο κ την απελπισια και εν ευθετω χρονω θα σου απαντησω αναλυτικοτατα αν σ ενδιαφερει. Τωρα συμφωνα με τη κοπελα και απεφυγε τις εντασεις ακομα και αν νιωθεις οτι θιγεσαι. Ο,τι αλλο κανεις θα σου γυρισει μπουμερανγκ...

Δυστυχώς δεν έχω χρόνο να περιμένω.
Οι χρονικές διορίες που έχω τελειώνουν.
Και δεν υπάρχει το τώρα μόνο.
Οταν θα πέσουν υπογραφές θα είναι για τα επόμενα 17 χρόνια της μπέμπας μας.
(πάντως 41 είμαι και η σύζυγος επίσης και δεν υπάρχει λόγος να γράφω ψεύτικα στοιχεία)

Γιωργο, αυτό που κάνεις είναι να περιμένεις διαβεβαίωση ότι ολα θα είναι μια χαρά. Αυτήν κανεις δεν μπορεί να στην δώσει. Την διαβεβαίωση που χρειάζεσαι, θα την πάρεις μόνο απ' τον εαυτό σου, το ότι και αν γίνει. εσύ θα προσπαθείς για το καλύτερο για τα παιδιά σου.
Πρόσεχε όμως, αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου σε πρώτη φάση και μετά με την σύζυγο για να έχετε μια αξιοπρεπή σχέση, δεν θα έχεις ούτε τις σχέσεις που θέλεις με τα παιδιά σου.
Και η σωστή σειρά είναι έτσι όπως την τοποθετώ. Πρώτα με τον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις και όχι να βολοδέρνεις μέσα στην απελπισία , να οδύρεσαι και να οικτίρεις την κακιά σου τύχη. Αυτό θες να βλέπουν τα παιδιά σου? Αυτο το "σταθερό" σημείο αναφοράς θέλεις να έχουν ? Να μεγαλώνουν με έναν "καυμένο" μπαμπά για πρότυπο?
Εγώ δεν θα κολλήσω σε θέματα που θίγει το κεράσι. Το τι κάνατε με την γυναικα σου στην διάρκεια του έγγαμου βίου σας , αν σε σουτάρισε γιατί δεν ήσουν επαρκής ή ήσουν άπιστος , αν κουραστήκατε μετά απο 20 χρονια και βλέπατε ο ενας τον άλλο με μισο ματι, δεν αφορά το παρον. Κανατε τα λάθη σας, τα σωστά σας, τα παιδάκια σας, ζήσατε όμορφες και άσχημες στιγμές. Αν ο χωρισμός σας είναι κάτι τελειωμένο και δεν υπάρχει χώρος για επανασύνδεση (αν και απορώ πως πήρατε την αποφαση για δεύτερο παιδί), τοτε κοιτα με αξιοπρέπεια να μαζέψεις τα κομματια σου και κοιτα πως θα φτιάξεις την ζωή σου από εδώ και πέρα όσο γίνεται καλύτερη ώστε να συμμετέχουν τα παιδιά σου σ' αυτήν με χαρά

Το ξέρω ότι έχεις δίκιο, το βλέπω, το καταλαβαίνω.
Αλλά δεν μπορώ (τουλάχιστον ακόμα) να ξεκινήσω.
Είμαι στο κενό, στον πάγο, στο περίμενε.
Ούτε μπρός ούτε πίσω δεν έχει να κάνω.
Λες και είμαι στη γωνία και από μπροστά έχει μόνο γκρεμό.
Εχω χάσει κάθε συναισθηματικό δέσιμο με τη σύζυγο. Είναι αδιανόητο δύο ξένοι να είναι παρόντες σε ένα σπίτι. και μάλιστα όχι δύο απλοι ξένοι. Δύο ξένοι που έχουν ζήσει τόσα μαζί. Στραβά και όμορφα.
Είναι πέρα από κάθε ψυχική λογική να μπαινεις στο σπίτι σου και να αντικρίζεις την γυναίκα που τόσο έχεις αγαπήσει και να βλέπεις έναν τοίχο
Το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς. Να μήν έχεις υπάρξει καν
Και μετά σηκώνεις το κομμάτια σου και κοιτάζεις 4 μάτια που σε κοιτάζουν και αυτά.
Δεν ξέρω αν παίρνω δύναμη από αυτά τα 4 μάτια ή αν σηκώνομαι γιατί "πρέπει"
Αλλά δεν γίνεται ούτε να σβήσω τι νιώθω, ούτε πόσο πονάω
Επίσης δεν γίνεται ούτε να εξηγήσω (γιατί αυτομάτως θα πληγώσω) ούτε να ξεσπάσω (γιατί αυτομάτως θα πονέσω) άλλους και πρώτα πρώτα τα παιδάκια μας
Θα αντέξω οτιδήποτε. Θα ξεκινήσω, και θα ζήσω και ελπίζω να καταφέρω να ζήσω καλά.
Αλλά δεν αντέχω άλλο το περίμενε να σου ανακοινώσω τι έχω αποφασίσει.
Δεν γίνεται να ζείς χωρίς ούτε την παραμικρή διάθεση για κουβέντιασμα των μελλοντικών καταστάσεων.
Δεν γίνεται να μην γνωρίζεις τίποτα άλλο πέρα από το "έχω αποφασίσει να χωρίσουμε και θέλω να κρατήσω τα παιδιά"

Ουφφφφφφφ ευτυχώς κάπου βρήκα και τα γράφω

Αναγνωριζω και αισθανομαι ολα αυτα που περιγράφεις.Νιώθω οσο δεν φαντάζεσαι τι σημαινει να νιώθεις σαν ξένο, έναν άνθρωπο που κάποτε αγαπηθήκατε πολυ.
Θα σου προτεινα κάτι, αν μπορει να γίνει. Σταματα να βρισκεσαι σε κατάσταση αναμονης και να περιμένεις απο την γυναικα σου να σου ανακοινώσει τις αποφάσεις της. Αυτοματα αυτο καθιστά εσένα τον αδύναμο κρίκο της ιστορίας ενω εκείνη που μπορεί να φαντάζει σε θέση ισχύος, έχει όλο το βάρος μιας οδυνηρής αποφασης. Δεν ξέρω τι έχει παιχτει μεταξύ σας και γιατι υπάρχει αυτή η κατάσταση, δεν έχω καταλάβει καν τι ανακοινωσεις περιμένεις.
Αν υπάρχει η δυνατότητα, μείνε για ενα χρονικο διαστημα αλλου, στους γονεις ή σε καποιον φίλο. Ίσως μια προσωρινη απομάκρυνση βοηθήσει και τους δυο σας και να έχει μια θετική έκβαση.

Δεν βλέπω κάποιον σαν αδύναμο και κάποιον σαν δυνατό.
Δεν βλέπω ότι είναι κάτι εύκολο από την πλευρά της συζύγου να αποφασίσει και να πάρει το βάρος της απόφασης του χωρισμού μας.
Προσπάθησα να την μεταπείσω.
Αλλά πλέον είδα ότι δεν υπάρχουν περιθώρια.
Οπότε έχω δεχτεί και εγώ και πλέον πιστεύω ότι είναι καλύτερα να χωρίσουμε.
Καλλίτερα για εμένα και για την σύζυγο.
Αλλά για να είναι καλλίτερο και για τα παιδιά πρέπει να συντρέξουν και κάποιες συνθήκες.
Ναι ένα διαζύγιο είναι καλλίτερο από έναν δυστυχισμένο γάμο.
Αλλά όσον αφορά τα παιδιά δεν μπορώ να σου πώ εάν είναι καλίτερο για δύο παιδιά να ζούνε σε έναν δυστυχισμένο γάμο ή σε ένα άσχημο διαζύγιο.
Αυτό που νιώθω είναι ότι τα παιδιά είναι καλίτερα σε ένα καλό, συναινετικό διαζύγιο που οι γονείς τουλάχιστον όσον αφορά τα παιδιά τους δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν παρά σε ένα διαζύγιο που ξεκινάει με το
"περίμενε να σου ανακοινώσει ο επιμελητής τι έχω αποφασίσει"
"θα μιλήσω για τον χωρισμό μας στο παιδί μία μέρα πριν να πάει διακοπές και αν θέλεις να είσαι και εσύ παρών"
"δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί σου. Ούτε για τα παιδιά μας."

Επίσης πρέπει να γράψω και το εξής. Το ότι δεν βλέπω κάποιον σαν δυνατό και κάποιον σαν αδύνατο δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω ότι σε ένα δικαστήριο που αποφασίζει για τα θέματα της επιμέλειας των παιδιών δύο γονιών που χωρίζουν αυτό το ελληνικό δικαστήριο δεν αποφασίζει όπως θα αποφάσιζε ένας φίλος, ένας γνωστό ή άγνωστος, ένας οποιοσδήποτε που τον ρωτούσαν "ρε συ, αυτοί οι δύο χωρίζουν. Τι πιστεύεις ότι είναι καλίτερο να γίνει με τον χρόνο που θα έχουν τα παιδιά με τον κάθε γονιό? Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει όσον αφορά τους ίδιους τους γονείς? ΟΚ. χώρισαν. Αλλά είναι κάποιος πιο απαραίτητος στη ζωή των παιδιών? Ενα παιδί δεν μπορεί να έχει δύο σπίτια που να τα νιώθει εξίσου σπίτι του όταν μέσα και στα δύο σπίτια νιώθει την παρουσία ενός γονέα που το στηρίζει, το αγαπάει, του δίνει κάθε ασφάλεια, του καλύπτει κάθε ανάγκη του? Ενα παιδί πως νιώθει άνετα και ζεί στο σπίτι του θείου, του παππού, της γιαγιάς όταν υπάρχουν συνθήκες που το κάνουν απαραίτητο να ζεί και εκεί κάποιοες ώρες ή και μέρες και στο σπίτι των γονιών του? Κάθε παιδί δεν ζει άνετα όπου νιώθει αγάπη? ΠΩς είναι δυνατόν ένα παιδί να πιστεύουμε ότι δεν θα νιώθει καλά στο σπίτι του πατέρα του και έχει ανάγκη να ζεί με την μητέρα του και να βλέπει τον πατέρα του μόνο σε επισκέψεις?"

Γειά σου Γιώργο
Διακρίνω στην γυναίκα σου πολύ θυμό και αυτό δεν είναι καλος σύμβουλος.
Προσπάθησε να της εξηγήσεις με ηρεμία και λογικά επιχειρήματα ότι αποφάσεις για τα παιδιά δεν παίρνονται με τέτοιος τρόπους. Και αν από τώρα δεν θέλει να συζητήσει, τι θα γίνει στο μέλλον?
Εξηγησε της πως ότι και αν έχει γίνει και νιώθει έτσι, πρόκειται για τα παιδιά σας και πρέπει να βάλει στην άκρη τα δικα της αισθήματα, πίκρα , απογοήτευση , θυμό. Αισθάνεται προφανώς προδομένη, όμως εδώ δεν πρόκειται για σας αλλά για το καλο των παιδιών και αυτό είναι πάνω απ' το πληγωμένο μας Εγω.
Εμεις πριν ανακοινώσουμε στον γιο μας τον χωρισμό μας, ειχαμε μαζί επισκεφτεί παιδοψυχολόγο για να μας δώσει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Τα πράγματα δεν είναι απλά όμως στο χέρι σας είναι να τα κάνετε πιο δύσκολα ή πιο εύκολα

Για αυτό που ρωτάς παρακάτω. Δεν υπάρχουν στάνταρ καταστάσεις. Μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει καλύτερα στο σπίτι του πατέρα από της μητέρας όταν συντρέχουν ειδικοί λόγοι. Όμως όταν δεν συντρέχουν, ναι Γιώργο είναι καλύτερα τα παιδιά να μένουν με την μητέρα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα κορίτσι στην αρχή της εφηβείας και ένα μωρό. Σου είπα και παραπάνω όμως ότι διαφωνώ με τις επισκέψεις μια στο πόσο, το σπίτι σου θα γίνει εξίσου και σπίτι για τα παιδιά σου. Οπότε πρέπει με κάποιον τρόπο ν' αποκατασταθούν οι σχέσεις σας με την μητέρα τους ώστε να υπάρχει συνεννόηση και κοινή στάση και γραμμή στα θέματα τους.
Και συγγνώμη Γιώργο για αυτό που θα πω, αυτό που έχω δει να συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι μητέρες να τρέχουν πανικόβλητες να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, παραμερίζοντας αρκετά την προσωπική τους ζωή και πατερες ν' αποστασιοποιούνται
όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Ελπίζω και πιστεύω ότι δεν είσαι ένας απ' αυτούς όμως η πραγματικότητα είναι συνήθως αυτή.

Φιλαρακι βλεπω εχεις φαει χοντρο κολημα. Τοσο πολυ σε πειραξε που σε σουταρησε? Κι ακομα δεν μας λες γιατι χωρισατε. Οποιος και να ναι ο λογος ομως το μυαλο σου εχει κολησει και καλα για το μελλον των παιδιων ενω για την ταμπακιερα τιποτα. Ειπαμε να φερθεις εξυπνα και αντ αυτου πας να μεταπεισεις την πρωην συζυγο και αναλωνεσαι σε ατερμωνες συζητησεις με ειλημενες αποφασεις. Τι θες να μας πεις στο θεμα αυτο με τα κατεβατα? Οτι επειδη δεν επαρκει ο χρονος που θα βλεπεις τα παιδια πρεπει να τα ξαναβρειτε με τη γυναικα? Δεν καταλαβαινω. Δεν ξερω, απορω πως σε αντεξε η γυναικα, πρεπει να χει ιωβειο υπομονη. Ηρεμησε, συμφωνα και περιμενε. Τα παιδια μια χαρα αρχηγοπουλα θα ειναι, μη τα κανεις χειροτερα. Δε μπορεις να φανταστεις ποσο με κουρασες που απλως σε διαβασα, σκεψου να μουνα η γυναικα σου κ να σε ακουγα να αναμασας τα ιδια...Τεεεελος λεμε, παρτο αλλιως, καλα δεν εχεις ξαναχωρισει? Γρηγορα διαζυγιακι, θα δινεις τη διατροφη σου και θα βλεπεις τα παιδια οποτε σου πει ο δικαστης και αν εισαι καλο παιδι και παραπανω. Ξεγραφεις τη συζυγο και κοιτας τη ζωη σου. Μη μαλακιζεσαι. Μαλιστα αν κανεις οπως σου λεω εχεις και πιθανοτητες να διατηρηθει ενα καλο κλιμα μεταξυ σας, ενω αν επιμενεις στην ανατροφοδοτηση της πιεσης θα γινοντε χειροτερα τα πραγματα. Αναλογα βεβαια και το τι εχει συμβει.

Συγγνώμη κεράσι, είναι αντιμετώπιση αυτή σε κάποιον που μιλάει για το πρόβλημά του?
Πρώτον, γιατί να πει τον λόγο που χώρισαν?
Δεύτερον με τι κριτήριο απορεις πως τον άντεξε η γυναίκα του...τους ήξερες και από χθες μήπως?
Τρίτον το ίδιο είναι να χωρίζεις απο μια σχέση για παράδειγμα 5 χρόνων και το ίδιο όταν υπάρχει γάμος 20ετιας με δύο παιδιά?
Τι είναι δηλαδή το διαζύγιο? ψεκάστε, σκουπίστε , τελειώσατε?

Τιποτα φρυνη, απλως εμενα μου βγαζει το μηνυμα αυτο κουραση, απελπισια, πανικο και λανθασμενο φοκους, κολημα στο θεμα των παιδιων. Και ετσι πιστευω οτι ακουγεται κ στα αυτια της συζυγου. Αντε εγω σε λεω οτι δεν ειναι καλο αυτος ο περιορισμενος χρονος για τα παιδια. Και τι να κανουμε? Να αναγκαστει απ αυτο η γυναικα και να θελει να ξαναειναι μαζι? Οι μεσοβεζικες λυσεις, τα κολληματα και ο πανικος ειναι οι χειροτεροι συμβουλοι...

Δεν θα διαφωνήσω στο τελευταίο που λες .Επίσης σταθερή η θέση μου ότι ένα ζευγάρι δεν πρέπει να μένει μαζί μονο για τα παιδιά, αν οι ίδιοι ασφυκτιουν και δυστυχούν σ' ενα γάμο.
Όμως μπορώ να νιώσω και τον πανικό του φίλου γιώργου γιατί είναι νωπά ακόμα όλα και τον πονάνε. Αυτή την αγωνία εκφράζει. Και σίγουρα του είδους οι διαδικασίες είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρες.
Όχι, δεν θ' αναγκάστει η γυναικα να ξαναείναι μαζί. Οφείλουν όμως όπως προείπα, να βάλουν και οι δυο τους στην άκρη τον θυμό, τις ανασφάλειες, την απογοήτευση και ότι άλλο κουβαλάνε, όσο μπορούν και να επικεντρωθούν στο τι είναι καλύτερο για τα παιδιά.
Και καμιά μάνα δεν έχει δικαιωμα αν δεν συντρέχει σοβαρός λογος να περιορίζει τον πατέρα απο το να βλέπει, να χαίρεται και να συμμετέχει στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Που εντοπισες θυμο στη συζυγο? Ουτε και διαθεση να αποκοψει τον φιλο μας απ τα παιδια βλεπω. Δε νομιζω παντως οτι ηταν ολα παραδεισενια και ξυπνησε το πρωι η γυναικα και εγινε σκυλα. Γι αυτο λεμε οτι πρεπει να ξερουμε γτ επηλθε ενας χωρισμος.

"περίμενε να σου ανακοινώσει ο επιμελητής τι έχω αποφασίσει"
"θα μιλήσω για τον χωρισμό μας στο παιδί μία μέρα πριν να πάει διακοπές και αν θέλεις να είσαι και εσύ παρών"
"δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί σου. Ούτε για τα παιδιά μας."

Βρε κεράσι αν αυτός δεν είναι θυμός, τι είναι ?
Και οκ μπορεί να έχει κάθε δικαίωμα να είναι θυμωμένη με τον σύντροφό της για οτιδήποτε πιθανά της έκανε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι άλλο είμαι θυμωμένος , προδομένος, από τον σύζυγο και άλλο μεταφέρω όλα αυτά τα αισθήματα στα παιδιά μου μαζί με τις συνέπειες τους.
Κάποιος μπορεί να μην υπήρξε ο σύντροφος που προσδοκούσαμε αλλά αυτό δεν τον αποκλείει από το να είναι ο καλύτερος πατέρας και φυσικά δεν τον αποκλείει από την ενεργή συμμετοχή στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Έπειτα ο φίλος εδώ, δεν μας μετέφερε το πρόβλημα με την σύζυγο και τους λόγους που τους οδηγούν στον χωρισμό για να του πούμε την γνώμη μας σχετικά μ' αυτό. Μας μεταφέρει την αγωνία του σχετικά με τα παιδιά του. Και από τη στιγμή που ο ίδιος δεν το εκθέτει σαν θέμα προς συζήτηση, όχι κεράσι μου δεν μας αφορά. Επικεντρωνόμαστε σ' αυτό που μας λέει γιατί αυτός είναι ο πόνος του.
Στην τελική, εδώ, δεν εχουμε τον ρόλο του λαϊκού δικαστηρίου.

Quote:

---

Originally Posted by Frini

.......
Και συγγνώμη Γιώργο για αυτό που θα πω, αυτό που έχω δει να συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι μητέρες να τρέχουν πανικόβλητες να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, παραμερίζοντας αρκετά την προσωπική τους ζωή και πατερες ν' αποστασιοποιούνται
όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Ελπίζω και πιστεύω ότι δεν είσαι ένας απ' αυτούς όμως η πραγματικότητα είναι συνήθως αυτή.

---

Αυτό που θέλω να αποφύγω είναι ακριβώς αυτό που λές frini. Να μην αλλοτριωθώ, να μην χοντροπετσιάσω, να μπορέσω να κρατήσω μέσα μου την ομορφιά, την αγάπη που έφερε 2 παιδιά στον κόσμο, να μην καταλήξω από τις συνθήκες να φτάσω στο

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

....... Γρηγορα διαζυγιακι, θα δινεις τη διατροφη σου και θα βλεπεις τα παιδια οποτε σου πει ο δικαστης και αν εισαι καλο παιδι και παραπανω. Ξεγραφεις τη συζυγο και κοιτας τη ζωη σου. Μη μαλακιζεσαι. Μαλιστα αν κανεις οπως σου λεω εχεις και πιθανοτητες να διατηρηθει ενα καλο κλιμα μεταξυ σας, ενω αν επιμενεις στην ανατροφοδοτηση της πιεσης θα γινοντε χειροτερα τα πραγματα. Αναλογα βεβαια και το τι εχει συμβει.

---

που εγώ το μεταφράζω στο "πέμπτη σήμερα? μάλιστα, σήμερα για 2? 3? ώρες μπορείς να είσαι πατέρας ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ. Αύριο παρασκευή? Λυπάμε, περίμενε μέχρι το άλλο Σ/Κ. Μέχρι τότε μπορείς να είσαι πατέρας ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ αλλά μόνο στο τηλέφωνο και αυτό το πολύ για ένα τηλεφωνημα ή στο skype. Κατά τα άλλα κάνε ότι νομίζεις στην ζωή σου γιατί στην ζωή των παιδιών ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΛΛΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ούτε αυτά στην δική σου ζωή."
Ναι πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα είναι αποστασιοποίηση. Πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα νιώσουν τα παιδιά μου. Πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα γίνει. Οσο καλές προθέσεις και αν έχω τώρα. Οσο και αν πιστεύω στον εαυτό μου. Οσο και αν λέω ότι δεν θα το επιτρέψω να γίνει έτσι. Φοβάμαι για το πως θα καταλήξει κάτι για το οποίο δεν έχω δικαίωμα να προσπαθήσω με όλες τις δυνάμεις μου.
.
.
.
Προσπαθώ να είμαι καλά, προσπαθώ να δώ κατάματα τον χωρισμό και να πονέσω αλλά να μη σπάσω, προσπαθώ να σκεφτώ θετικά και όχι αρνητικά, προσπαθώ να χωνέψω το πιάτο που είπα στο σερβιτόρο να διαλέξει για μένα γιατί δεν ήξερα, δεν φρόντιασα, δεν κυνήγησα να πάρω αυτό που ήθελα, προσπαθώ να νιώσω ότι ναι μεν δεν μου αρέσει να είμαι σε βρεγμένο χώμα αλλά δεν παύω να πατάω τουλάχιστον και δεν πρόκειται να πέσω, προσπαθώ να συμφιλιωθώ και με τον εαυτό μου και με τα όποια αρνητικά μου βγάζει η συμπεριφορά της συζύγου και να τα αφήσω στην άκρη έστω για λίγο. Προσπαθώ για ότι είναι καλύτερο (παιδοψυχολόγος, ελάχιστη συνενόηση, ελάχιστο καλό κλίμα) αλλά όταν πέφτω σε έναν τοίχο που λέει "παράτα με" δεν μπορώ να τον προσπεράσω

ΥΓ1 Δεν προσπαθώ πλέον για να πείσω την σύζυγο για να ξανασκεφτεί τον χωρισμό. Το προσπάθησα πριν. Τώρα το μόνο που προσπαθώ είναι ο χωρισμός να γίνει με τον όσο λιγότερο επώδυνο τρόπο.
ΥΓ2 Ευχαριστώ για την συμμετοχή στο νήμα.
ΥΓ3 Συγνώμη αν κουράζει η γραφή μου.
:(

Γεια σου Γιώργο… Η δική μου άποψη κι εικόνα που σχημάτισα μετά από όσα έγραψες, είναι ότι καταρχήν χρειάζεσαι επειγόντως μια έστω μικρή αποστασιοποίηση από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις τις καθημερινότητας σου. Θα βοηθούσε λοιπόν η απόσταση και η χαλάρωση, χωρίς προσπάθεια να λύσεις άμεσα και ιδανικά όλα αυτά που σε προβληματίζουν. Ίσως βέβαια δεν θέλεις ή δεν μπορείς ακόμα, αλλά με όλο αυτό το άγχος και τις σκέψεις συν την καθημερινή επαφή με τα προβλήματα χωρίς τις λύσεις, πιστεύω ότι θα σου προκύψει κάποια στιγμή σαν πολύ επιτακτική η ανάγκη να απομακρυνθείς. Εγώ πάντως θα σε ενθάρρυνα να πας μείνεις αλλού για ένα διάστημα (αν τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν, υπάρχει κάποιος ίσως που θα μπορούσε να σε φιλοξενήσει?), να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις έστω και με μια βόλτα στο πιο κοντινό άλσος και να μην έχεις καμία απολύτως επαφή με την (πρώην) σύζυγο και τα παιδιά για ένα διάστημα, πχ δύο εβδομάδες για αρχή. Ναι, ακόμα κι από τα παιδιά. Γιατί χρειάζεται να ανασυγκροτηθείς, να ρυθμίσεις κάποια πρακτικά ζητήματα, το είδος της επικοινωνίας με τη μητέρα των παιδιών και μετά να δεις πώς θα συνεχίσεις να χτίζεις μια καλή συναισθηματική σχέση με τα παιδιά σου.

Αυτή τη στιγμή λειτουργείς αγχωτικά, σε πανικό, σε φρίκη για την επικείμενη οριστική αλλαγή στη ζωή σου και, επέτρεψε μου να σου πω ότι όσο κι αν μιλάς για τα παιδιά, λειτουργείς εντελώς εγωκεντρικά. Τα λόγια περιέχουν τα παιδιά σου σε μεγάλη συχνότητα, πίσω από τις λέξεις όμως υπάρχουν οι δικές σου και μόνο ανάγκες. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι, και επίσης δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω ότι έχεις γνήσιο ενδιαφέρον για τα παιδιά σου και θέλεις το καλύτερο για αυτά. Όμως τώρα, έχεις υποστεί ένα εγωιστικό πλήγμα και έτσι ασυνείδητα προτάσσεις τις δικές σου ανάγκες για επούλωση… Όμως καλέ μου δυστυχώς οι ανάγκες των παιδιών και σαφώς προηγούνται και είναι συχνά πολύ διαφορετικές από αυτό που θα ευνοούσε τους ενήλικες.

Οπότε έχουμε και λέμε… όχι, για τα παιδιά (ιδίως μία έφηβη και ένα 9μηνο κοριτσάκι) ΔΕΝ θα ήταν το καλύτερο να μοιράζουν ισομερώς τον χρόνο τους στους δύο γονείς και να έχουν δύο σπίτια, δύο δωμάτια κλπ. Αυτό είναι ένας διχασμός που δεν ευνοεί σε τίποτα την αρμονική κι ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, αντιθέτως κουράζει, είναι πρακτικά δύσκολο, δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης και συνθήκες αντιστροφής ρόλων. Συνήθως λέμε στον γονέα που φεύγει από την μέχρι πρότινος οικογενειακή εστία, ότι πρέπει στο νέο του χώρο, να προβλέψει ένα χώρο για το παιδί του. Ναι, αυτό σαφώς χρειάζεται. Καταρχήν οπουδήποτε πηγαίνει ένα παιδί (αυτοκίνητο, εστιατόριο, ξενοδοχείο, φιλικό σπίτι), χρειάζεται να προβλέπουμε για τις ανάγκες του, την απασχόληση του, το χώρο και το ωράριο του. Στο δε σπίτι του γονιού του, χρειάζεται να έχει έναν αποκλειστικά δικό του χώρο, γενικά να νιώθει ότι είναι μέρος της ζωής του γονέα και όχι φιλοξενούμενος. Όμως, χρειάζεται επίσης ΕΝΑ σταθερό σημείο αναφοράς, ΕΝΑ σπίτι που θα το ονομάζει κατοικία του, ΕΝΑΝ τουλάχιστον ενήλικα που θα έχει σταθερή παρουσία στην καθημερινότητα του.

Καταλαβαίνεις ότι ο ‘ανταγωνισμός’ σχετικά με το ποιος γονέας θα έχει τελικά τη επιμέλεια και θα περνά περισσότερο χρόνο με το παιδί δεν έχει κανένα νόημα. Το ‘γιατί η μητέρα κι όχι ο πατέρας’ ανάγεται στις ανάγκες ή έστω στο αίσθημα περί δικαίου των ίδιων των γονέων κι όχι στις ανάγκες του παιδιού (και τις επιθυμίες, να μην ξεχνιόμαστε, γιατί η 14χρονη κόρη σου έχει και πρέπει να έχει λόγο σχετικά με κάποια θέματα που την αφορούν).

Βέβαια παρατηρώ ότι δυστυχώς και η γυναίκα σου έχει πολύ θυμό και προσπαθεί να σε χτυπήσει εκεί που πονάς, όπως δυστυχώς γίνεται συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως θα ήταν καλό και για την ίδια να της δώσεις χώρο και χρόνο και στην πορεία βλέπεις. Και… ίσως όλο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσεις φιλικές και συγγενικές σχέσεις, εργασία και ενδιαφέροντα και πολλά άλλα που σε αφορούν. Αυτό μακροπρόθεσμα θα βοηθήσει πολύ και τη σχέση με τα παιδιά σου.

Με την 14χρονη κόρη σου έχεις ήδη διαμορφώσει μια σχέση. Δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο αν δεν ζείτε πλέον στο ίδιο σπίτι. ΕΣΥ θα ήθελες να συμμετέχεις στην καθημερινότητα της, αλλά εκείνη σύντομα δεν θα έχει τέτοια ανάγκη, το αντίθετο ακριβώς… :) Συναισθηματικά κι επικοινωνιακά θα μπορείς πάντα να είσαι παρών, όσο επιθυμείτε και οι δυο. Για το μικρό παιδάκι… η αλήθεια είναι πως δεν θα σε γνωρίσει με τον ίδιο τρόπο που σε γνώρισε το μεγαλύτερο. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό για τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ καλή ψυχοσωματική ανάπτυξη κι υγεία, καθώς είναι interplay πολλών παραγόντων. Όμως μιας και με την πίεση, την επιβολή, το άγχος και τον εκβιασμό καταστάσεων δεν πάμε πουθενά, δέξου τα πράγματα ως έχουν και κάνε το καλύτερο που μπορείς με τις όποιες συνθήκες υπάρξουν (από εσάς και τα δικαστήρια).

Πάντως, η αλήθεια είναι πως μου κάνει εντύπωση η στάση της συζύγου, τόσο μικρό διάστημα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού. Αν θέλεις κάποια στιγμή να συζητήσεις τους λόγους που σας απομάκρυναν, ίσως βοηθούσε να βρεις και τρόπους προσέγγισης για να έχετε καλύτερη ανθρώπινη σχέση έτσι κι αλλιώς.

Ξεκίνησα να γράψω τις σκέψεις που γεννήθηκαν διαβάζοντας την τελευταία απάντηση σου marina38
Δυστυχώς όμως σβήστηκαν όλες την στιγμή που αρχίζουν τα τηλέφωνα από τους δικηγόρους.
Ας ελπίσω ότι κάτι καλό θα βγεί.
Ας ελπίσω ότι αν είναι δεν είναι για καλό τουλάχιστον θα έχω την ψυχραιμία να το δεχτώ ώς έχει και όχι σε μεγαλύτερες διαστάσεις.

Στο εύχομαι! :) Και ελπίζω σιγά-σιγά και να μειωθούν τα τηλέφωνα από τους δικηγόρους και να αυξηθεί η ικανότητα σου να μην αποσυντονίζεσαι από αυτά :)

Οδηγίες προς ναυτιλωμένους:

1. Ο δικηγόρος : Ελπίζω να βρείς κάποιον που εμπιστεύεσαι και είναι εξιδεικευμένος στα διαζύγια. Αυτός θα είναι προς το παρών ο μόνος φίλος ο οποίος θα δώσει τις αρχικές λύσεις. Ακου προσεκτικά τι θα σου πεί, η εμπειρία του θα λύσει τα νομικά προβλήματα με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Εχε υπ'οψιν σου οτι η σύζυγος για να χάσει την επιμέλεια πρέπει να είναι ή τοξικομανής ή βαριά ψυχοπαθής αποδεδειγμένα ! αν δεν είναι, μην επιδιώξεις να πάρεις εσύ την επιμέλεια, κράτα αυτό υπ'οψιν & προχώρα με αυτά που θα έχεις σίγουρα στο συναινετιτκό για να ξεμπερδεύεις με το πιο δυσάρεστο κομμάτι το γρηγορότερο. Δύο Σ/Κ και κάποια επισκεψιμότητα μέσα στην εβδομάδα είναι μια χαρά για αρχή, αυτά ούτως ή άλλως θα αλλάξουν βάση της καθημερινότητος.
Σημ: Διαπραγματεύσου έξυπνα την διατροφή γιατί θα πληρώνεις για αρκετά χρόνια........................

2. Η συμπεριφορά σου : Μην κάνεις οτιδήποτε που μπορεί να αποβεί εις βάρος σου μέχρι να η υπόθεση να τελεσιδικήσει. Παρέμεινε ψυχρός & τυπικός με την σύζυγο, μην αποκαλύπτεις λεπτομέρειες σε κοινούς γνωστούς για οτιδήποτε, πολλοί καλοθελητές μπορούν να βρεθούν και να σου δυσκολέψουν την ήδη δύσκολη ζωή σου .

3. Τα "άπλυτα" : Όποια και να είναι αυτά κρύψτα καλά, μην έχεις εμπιστοσύνη πουθενά, βρίσκεσαι σε αντιδικία ! (χωνεψέ το οτι θα είσαι σε πόλεμο για περίπου 1-2 χρόνια φρόντισε να βγείς νικητής) και να μην ξεχνάς οτι υπάρχει και το "εκδικητικό πύρ" που είναι ιδιαίτερα προσφιλές στις γυναίκες.......... επίσης: facebook e-mail και τα συναφή εξαφανισέ τα........

4. Τα Παιδιά (σας) : Διαπίστωση 1η - Στην παρούσα "μάχη" ειδικότερα το μεγάλο παιδί είναι "άσσος" στο μανίκι της αντιδίκου πλέον συζύγου και πιθανά να το χρησιμοποιήσει ως μέτρο πίεσης πρός εσένα, τόσο στο οικονομικό όσο και στο συναισθηματικό τομέα . Αυτό είναι και το πιο δύσκολο στις "μάχες" που θα δώσεις, μην μασάς κράτα επαφή, αντιμετώπιζε ψυχραιμα οποιαδήποτε αντίδραση του παιδιού & επένδυσε σε μερικές επισκέψεις σε παιδοψυχίατρο ακολουθώντας τις πολύτιμες συμβουλές που θα πάρεις. Διαπίστωση 2η - Χώνεψε καλά οτι τα παιδιά σου θα παραμείνουν παιδιά σου, κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει ! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για την μητέρα τους.

5. Ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια κ.λ.π - με μέτρο !

6. Εντονη άσκηση - κάθε μέρα !!!!!

7. Φρόντισε να βγείς αλώβητος απο αυτή την δύσκολη περίοδο .

Αντε γειά τώρα και καλή τύχη.

Quote:

---

Originally Posted by zoltar

Οδηγίες προς ναυτιλωμένους:

1. Ο δικηγόρος : ...... & προχώρα με αυτά που θα έχεις σίγουρα στο συναινετιτκό για να ξεμπερδεύεις με το πιο δυσάρεστο κομμάτι το γρηγορότερο. Δύο Σ/Κ και κάποια επισκεψιμότητα μέσα στην εβδομάδα είναι μια χαρά για αρχή, αυτά ούτως ή άλλως θα αλλάξουν βάση της καθημερινότητος......

---

Δυστυχώς ούτε μισό Σ/κ, ούτε γιορτές, ούτε καλοκαίρι δεν θεωρεί πως χρειάζομαι εγώ ή χρειάζονται τα παιδιά μας μαζί με εμένα. 1,5 ώρα τις καθημερινές θεωρεί πως είναι ο πλέον κατάλληλος χρόνος για να επισκέπτεται ο πατέρας τα παιδιά του. Οπότε ξεχνάω και το συναινετικό και την ελπίδα πως αυτές της οι αντιλήψεις θα αλλάξουν στο μέλλον
Για τις υπόλοιπες οδηγίες thx αν και ούτε "άπλυτα" έχω, ούτε σε καταχρήσεις με βλέπω να καταφεύγω

Sorry φίλε αλλά κάτι δεν πάει καλά σε αυτά που λές, τα δύο Σ/Κ θα τα πάρεις σίγουρα όπως και δύο 15θημερα χριστούγεννα & πάσχα, επίσης επισκεψιμότητα μεσα στην εβδομάδα πολύ πιθανή. Αστην να λέει οτι θέλει........οπως και να έχει σιγουρέψου οτι έχεις καλό δικηγόρο. Κάτι δεν πάει καλά εδω με αυτά που λές, εκτός αν σε εκβιάζει με κάτι. Για ασφαλιστικά μέτρα εχεις μιλήσει? για πάρε τα πάνω σου και πέρνα στην αντεπίθεση γιατι αυτά που λές δεν στέκουν...............

Έχει δίκιο ο zoltar...τι θα πει "θεωρεί πως δεν χρειάζεται"? Και που το στηρίζει αυτό?
Όπως σου είπα και αρχικά, το καλύτερο θα ήταν να υπάρχει ένα πλαίσιο σωστής συνεννόησης και επικοινωνίας με την πρώην σου. Αν όμως δεν υπάρχει , κράτησε όσο μπορείς ήπιους τόνους αλλά διεκδίκησε τον χρόνο σου ΄με τα παιδιά σου νομικά.
Απέφυγε να βάλετε τα παιδιά σας στο πεδίο μαχών ...

Το πόσο δίκιο έχω ή το πόσο δίκιο βλέπω ότι έχω είναι ένα θέμα που θα λυθεί με τον ά ή με τον β τρόπο
Ανησυχώ μεν αλλά πρακτικά ξέρω ότι τα θέματα αυτά θα λυθούν.

Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει σε μία δίνει αδράνειας, μία δίνη δεν μπορώ να κάνω τίποτα (ΠΟΙΟΣ? εγώ? που το σύνθημά μου είναι πως ΟΛΑ μπορώ να τα κάνω. ΟΛΑ, τα πάντα)
και όμως, δεν μπορώ να ξεκολλήσω
Από την άσχημη "διάθεση" που έχω μπει.
Από την αδυναμία μου να δώ τον ευατό μου και να βρώ κάτι όμορφο μέσα μου.
Από την προσκόλλησή μου στο να πιστεύω τελικά πως είμαι άχρηστος, ανίκανος για κάτι καλό.
Από την προσκόλλησή μου σε ότι λάθος έχω κάνει και στην εμμονή μου σε αυτά και μόνο.
Από την πλήρη απώλεια της δυνατότητας να πώ (και πραγματικά να πιστέψω) "όχι, δεν είμαι αυτός που φωνάζεις τόσα χρόνια" είμαι κάτι πολύ καλλίτερο
Από την μόνιμη σχεδόν αδυναμία για δημιουργική εκμετάλευση του χρόνου που έχω όταν είμαι ελεύθερος να τον διαχειριστώ
τεσπα.......
:(

Κι εγω εχω χωρισει με 2 παιδια 8 & 10 χρονων, εφυγα απο το σπιτι σχεδον πριν 2 χρονια επειδη δεν τα εβρισκα με την πρωην και ο καθενας ελεγε τα δικα του. Μενω μονος μου και τα βλεπω 2 φορες την εβδομαδα για 4-5 ωρες και καθε 2 ΣΚ τους εχω εγω. Στην αρχη ηταν παρα πολυ δυσκολα για μενα απο ενοχες και τυψεις για τα παιδια και γυρισα 3 φορες πισω αλλα δεν....ξαναφυγα μετα απο 1 εβδομαδα. Πλεον τα πραγματα ειναι αρκετα καλα πιστευω για τα παιδια, αλλα χρειαζεται δυναμη εσωτερικη να τους πεις πρωτον οτι θα φυγεις, 2ον γιατι φευγεις και οτι αυτα δεν φταινε σε τιποτα, και 3ον οτι παντα θα εισαι ο πατερας τους και οτι θα τα αγαπας και ας μην μενετε μαζι. Βεβαια ευκολα τα γραφεις αλλα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ τα λες, θελεις λιγο χρονο μονος σου να βρεις αυτη την δυναμη και μετα ολα θα πανε καλα. Αν εσυ εισαι καλα, θα ειναι και τα παιδια καλα.
Επισης στην αρχη με ειχε βοηθησει αρκετα μια τηλεφωνικη γραμμη υποστηριξης για γονεις