Διεζευμενη ανύπαντρη μαμά...

Περίπου «μονογονεικη οικογένεια»…

Και ξεκινάω έτσι γιατί με εμένα συνέβη το παράδοξο, ο πρώην σύζυγος να αποφασίσει ,ότι μετάνιωσε για το γάμο μας και το παιδί ,τη δεύτερη μέρα που γέννησα την κόρη μας …!! Μετά από 10 χρόνια (τόσο είναι η κορούλα μου τώρα) δεν την έχει δει ποτέ ,δεν έχουμε κανενα είδους επικοινωνίας ούτε με εμένα ούτε με το παιδί…άρα εγώ κανονικά ειμαι μια «διεζευμενη ανύπαντρη μαμά»!!!

Για να μην μακρηγορώ το θέμα μου είναι το εξής …μετά από 10 χρόνια εμφανίστηκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος με τον οποίο τα πάμε παρά πολύ καλα .Αυτός δεν έχει οικογένεια αλλα είναι στη φάση να δημιουργήσει . Δεν τον ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι εγώ έχω ένα παιδί & με μεγάλη μου έκπληξη βλέπω ότι τα πάνε καλα .

Το θέμα μου όμως είναι κατά πόσο πρέπει να εκτεθεί η μικρή σε όλο αυτό , τι πρέπει να της πω & φοβάμαι παρά πολύ μήπως, λόγο έλλειψης από πατρική φιγούρα δεθεί μαζί του.

Να σημειώσω επίσης ότι γνωρίζω πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ένας παππούς ή θειος και λοιποί συγγενικά πρόσωπα και να επισημάνω ότι δυστυχώς δεν υπάρχει αυτό το οικογενειακό περιβάλλον για να καλύψει κάπως το κενό. Ειμαι μόνο εγώ και η μικρή εδώ και 10 χρόνια μόνες , χωρίς όμως να έχω απόκλιση από την κοινωνική μας ζωή τις φυσιολογικές οικογένειες.

Αυτά και σας ευχαριστώ πολύ …

...φωτεινή καλώς ήρθες :)
πόσο καιρό γνωρίζεις αυτό τον άνθρωπο?

καλως σας βρηκα ,διστυχως ειναι 7 μηνες και αντιλαμβανομαστε και οι δυο οτι ειναι λιγος καιρος για να παρουμε αποφασεις ,το δυσκολο ειναι ομως να αποκλησουμε και τη μικρη απο τι ζωη μας & ειναι και κατι που εχουμε συζητησει και δεν το θελουμε κιολας Θεοφανεια μου!

..μα δεν χρειάζεται να αποκλείσεις το παιδί σου απ αυτή την τόσο σημαντική απόφαση που θα προσδιορίσει και το δικό της μέλλον.
Η άποψη μου είναι να μη βιαστείς γιατί το διάστημα είναι πολύ μικρό για μεγάλα βήματα. "δες" σιγά-σιγά αν μπορείς να σκεφτείς τη ζωή σου με αυτόν τον άνθρωπο και αν βλέπει με σοβαρότητα το θέμα του παιδιού. Δεν χρειάζεται να γίνει ο πατέρας που δεν είχε το παιδί αλλά ο σύντροφος της μητέρας που δεν θα της δημιουργήσει προβλήματα και θα μπει στην "οικογένεια" με διακριτικότητα και αθόρυβα ώστε να μη διαταράξει την ψυχολογία της...

Σειρά μου να συμφωνήσω μαζί σου Θεοφανία:o
Το χρονικό διάστημα είναι όντως μικρό, συνεπώς στην φάση αυτή πρωτεύει να γνωριστείτε μεταξύ σας σαν ζευγάρι, να δείτε αν πραγματικά ταιριάζετε και να ισχυροποιήσετε τους μεταξύ σας δεσμούς.
Θα συμβούλευα η επαφή με την μικρή να μην είναι τόσο συχνή. Ενέχει πάντα ο κίνδυνος να τον δει σαν εισβολέα στην μεταξύ σας σχέση (μανας-κόρης) ή να δεθεί υπερβολικα μαζί του και να πληγωθεί από έναν μελλοντικό πιθανό χωρισμό.
Ναι δεν θα την αποκλεισετε φυσικά απ τη ζωή σας αλλά καλο είναι να κάνετε μικρά και σταθερά βήματα. Σίγουρα έχει ανάγκη από ένα πατρικό πρότυπο από τη στιγμή που δεν γνώρισε τον πατέρα της , επίσης πολυ πιθανό είναι όσο και αν εσύ προσπάθησες για το αντίθετο, να έχει μέσα της τον φόβο της εγκατάλειψης και η βαθύτερη γνώμη της για τους άντρες να μην είναι η καλύτερη, οποτε καλο είναι να υπάρξει χρόνος εξοικείωσης με την ιδέα ενός συντρόφου της μητέρας που έως τώρα είχε μόνο δική της.

Σας ευχαριστω πολυ για τις αποψεις σας ..... και εμεις ετσι πανω κατω λεμε οτι ειναι το σωστο! στο παιδι θα πρεπει να μιλησω καθαρα?φοβαμαι μηπως αρχισει να κανει σκεψεις ...γιατι δεν την μεγαλωσα ωστε να αποστρεφεται την εικονα της οικογενεια...! παντα τις ελεγα οτι υπαρχουν πολλων ειδων οικογενειες!! τι πρεπει να απαντησω σε ενα 10χρονο το οποιο με ρωταει "μαμα τι ειστε μεταξυ σας ,μονο φιλοι?" και τι να απαντησω οταν με ρωταει "μαμα πως πρεπει να συμπεριφερομαι εγω στον Κυ.ταδε?,τι μου ειναι , τι τον εχω?" ...

να σημειωσω οτι ειμαι και απο αυτες τις μαμαδες που δεν εχουν και την ανεση να αφησω καπου τι μικρη μου ωστε να αφιερωσω χρονο μονο στη σχεση....καπια απο τα πρακτικα προβληματα....!!! σας ευχαριστω...

Θα πεις οτι ειναι ο φιλος σου και οτι εχετε σχεση , τοσο απλα .

Φωτεινή μου εγώ θα σου έλεγα να είσαι ειλικρινής με την μικρή σου στο πλαίσιο που ορίζει η ηλικία της.
Που σημαίνει, για να μην εκτεθείς αργοτερα απέναντι της , καλο είναι να της πεις ότι είναι ένας άντρας που σου αρέσει, κάνετε παρέα, νιώθεις όμορφα μαζί του και πιστεύεις οτι και εκείνος νιώθει το ίδιο. Από εκεί και πέρα τόνισε της ότι προτεραιότητα σου είναι αυτή και οτι δεν βιαζεσαι για οποιαδήποτε αλλαγή στην ζωή σας. Ρώτησε την πως αισθάνεται με την παρουσία του, αν τον συμπαθεί. Και ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος να συμπεριφέρεται διαφορετικά , αλλά ευγενικά όπως συμπεριφέρεται σε όλους τους ανθρώπους που συμπαθεί και τήν κάνουν να νιώθει φιλικα.
Το ότι δεν εχεις κάπου ν' αφήσεις την μικρή είναι όντως πρόβλημα...

Για τον παλαι ποτε συζυγο τι εχεις πει στη μικρη?

Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση μου απλά οι υποχρεώσεις είναι πολλές και ο χρόνος λίγος....kerasi για τον εξαφανισμένο "μπαμπά" της , με την βοήθεια μιας παιδοψυχολόγου της έχω μεταφέρει εως τώρα ότι ,η μαμά και ο μπαμπάς κάποτε ήταν ερωτευμένοι και μετά κάπου δεν τα βρήκαμε και αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα αντί να μαλώνουμε να χωρίσουμε . Στην επόμενη ερώτηση της μικρής "και εγώ γιατί δεν τον βλέπω?" η απάντηση ήταν ότι καμία φορά συμβαίνει αυτό γιατί ο καθένας παίρνει το δρόμο του ...πάντως εως τώρα δεν έχει ασχοληθεί πολύ με αυτό το θέμα ...στα 10 χρόνια 2 φορές μου έκανε ερωτήσεις...δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι ...αλλά τουλάχιστον δεν τις έχω μεταφέρει κανένα αρνητικό συναίσθημα...

και μιας και βρήκα τώρα χρόνο θα ήθελα να κάνω ακομα μια ερώτηση......αν υπάρχει κάποιος ή κάποια που να έχει παρόμοια εμπειρία....όταν είμαστε οι τρεις μας και η μικρή δείχνει ότι ζηλεύει ή ανταγωνίζεται τη σχέση που έχω και δημιουργεί θέμα ..τι κανείς εκείνη την ώρα πως αντιδράς ,τι στάση πρέπει να παρω ,τι στάση πρέπει να πάρει ο σύντροφος μου?

Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση μου απλά οι υποχρεώσεις είναι πολλές και ο χρόνος λίγος....kerasi για τον εξαφανισμένο "μπαμπά" της , με την βοήθεια μιας παιδοψυχολόγου της έχω μεταφέρει εως τώρα ότι ,η μαμά και ο μπαμπάς κάποτε ήταν ερωτευμένοι και μετά κάπου δεν τα βρήκαμε και αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα αντί να μαλώνουμε να χωρίσουμε . Στην επόμενη ερώτηση της μικρής "και εγώ γιατί δεν τον βλέπω?" η απάντηση ήταν ότι καμία φορά συμβαίνει αυτό γιατί ο καθένας παίρνει το δρόμο του ...πάντως εως τώρα δεν έχει ασχοληθεί πολύ με αυτό το θέμα ...στα 10 χρόνια 2 φορές μου έκανε ερωτήσεις...δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι ...αλλά τουλάχιστον δεν τις έχω μεταφέρει κανένα αρνητικό συναίσθημα...

Καταρχην να κανεις το σταυρο σου που ο πρωην συζυγος δε σας ενοχλει, που δεν ερχεται να σας κανει φασαριες κλπ ή εχετε επικοινωνια? Ειναι καλυτερη η αδιαφορια που δειχνει και το παιδι θα καταλαβει απο μονο του οτι ο βιολογικος φαδερ ηταν ειναι και θα ειναι persona non grata.

Διαζυγιο νομικα εχεις παρει? Εχεις το χαρτι στο χερι σου? Κανενα φραγκο δινει ο εξαφανισμενος? Και θα σου πω για τα υπολοιπα.

διαζύγιο υπάρχει και έχει βγει εις βάρος του ... διατροφή δεν έχει δώσει ποτέ και διεκδίκησα μόνο αυτή που εκδικάστηκε την πρώτη φορά αλλα μετά τα παράτησα γιατί δεν είχα ούτε το κουράγιο ούτε τα λεφτά να καταθέτω συνεχεία αγωγές...

δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ επαφή ...ποτέ δεν υπήρχε από την μέρα που έφυγε..

Τι γινεται λοιπον με τη διατροφη? Και εχει μισθο ο τυπος? Εχει περιουσια? Για μενα πρεπει να διεκδικησεις στο επακρο. Την πρωτη φορα που εκανες αγωγη διαζυγιου για κλονισμο, τι εγινε με τη διατροφη? Με την επιμελεια των τεκνων? Επιμενω λιγο σ αυτο αλλα τα ακουω συνεχεια. Πολλες δικες χρειαζοντε οταν πρεπει να αποδειξεις τι περιουσιακα στοιχεια εχει κλπ. Ουτε οι αμοιβες των δικηγορων ειναι τοσο μεγαλες. Μην παιρνεις φιρμες δικηγορους.

την πρώτη φορά βγήκε μια διατροφή στα 230euro δεν τα έδωσε ποτέ ...δήλωσε άνεργος ...έχει ένα σπίτι αυτό που μένει!! τιποτα άλλο δεν γνωρίζω αν και δεν νομίζω να δούλεψε ποτέ από τότε...το θέμα αυτό ήταν καθαρά δική μου επιλογή να μην τον κυνηγήσω για να διασφαλίσω την ησυχία του παιδιού και της δικιάς μου ...γιατί διαφορετικά απειλούσε θεούς και δαίμονες ότι θα έχω προβλήματα ,αν αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ!

όσο αφορά την επιμέλεια την έχω όλη εγώ...

Δεν αντιλαμβανομαι οχι. Τι εννοεις?

με "απειλούσε" ότι θα μου δημιουργεί προβλήματα σε περίπτωση που διεκδικούσα οτιδήποτε...στην ουσία έχει γίνει μια άτυπη συνεννόηση του τύπου μην με ενοχλείς να μην σε ενοχλώ...

πες ότι τότε ήμουν μικρή και φοβήθηκα ,πες το ανοησία ,πες ότι δεν είχα χρήματα να προχωρήσω ...μετά από 10 χρόνια έτσι έχουν τα πράγματα...

Mαλιστα, καταλαβα. Ενα τελευταιο να σε ρωτησω πανω σ αυτο, αν καταλαβες πως εξηγειται η αδιαφορια και η αποχωρηση του πρωην συζυγου απ το γαμο σας και αν εδειχνε δειγματα πριν συμβει αυτο, που ισως να μη τα βλεπες τοτε. πχ δεν ηταν ετοιμος, ειχε αλλη, σε βαρεθηκε, τον βαλαν στα λογια, που οφειλεται αυτο που εκανε? Και τωρα εχει αλλη?

Quote:

---

Originally Posted by fotini79

και μιας και βρήκα τώρα χρόνο θα ήθελα να κάνω ακομα μια ερώτηση......αν υπάρχει κάποιος ή κάποια που να έχει παρόμοια εμπειρία....όταν είμαστε οι τρεις μας και η μικρή δείχνει ότι ζηλεύει ή ανταγωνίζεται τη σχέση που έχω και δημιουργεί θέμα ..τι κανείς εκείνη την ώρα πως αντιδράς ,τι στάση πρέπει να παρω ,τι στάση πρέπει να πάρει ο σύντροφος μου?

---

Γεια σου Φωτεινή. Για ν' απαντήσω όσο μπορώ στην ερώτησή σου, προφανώς το θέμα του πατέρα έχει μείνει πολύ πίσω και δεν υπάρχει λόγος ν' αναφερόμαστε σ' αυτόν.
Είναι φυσικό και λογικο η κόρη σου ν' αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά τον σύντροφό σου. Νιώθει σαν να διαταράσονται οι ισορροπίες που τόσα χρόνια χτίσατε μόνες οι δυο σας.
(δεν υπήρξε ποτέ άλλος άντρας?)
Προσπάθησε όσο το δυνατόν ν' αποφύγεις τις απότομες και μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα σας. Συνεχίστε τις μεταξύ σας αγαπημένες δραστηριότητες ως έχει. Για παράδειγμα τι είναι αυτό που σας άρεσε να κάνετε οι δυο σας? Κάποια στιγμή αργότερα ρώτησε την, αν θα την ενοχλούσε να συμμετέχει και ο φίλος σου σ' αυτό. Ουσιαστικα δηλαδή μικρές σταδιακές αλλαγές, στις οποίες θα αισθάνεται ότι υπολογίζεις την γνώμη της.
Την ώρα που δείχνει ότι ζηλεύει καλο θα είναι να μην δωσεις συνέχεια παρά μόνο αν γίνει αγενής. Και στην περίπτωση αυτή την "μαλωνεις" εφόσον της ζητήσεις να πάτε σ' αλλο χώρο.
Επιβεβαιωσε την ότι η σχέση σας είναι και θα είναι πάντα μοναδική, ότι είναι η προτεραιότητα σου είναι αυτή και δεν κινδυνεύει από κανέναν άλλο.
Πες της όμως ότι έχεις ανάγκη και από έναν φίλο άντρα δίπλα σου, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί του , να κάνετε παρέα...
Οι γονεις σου δεν είναι κοντά σου?

δεν ξέρω αν έχει άλλη ...δεν γνωρίζω τιποτα εδώ και 10 χρόνια γι'αυτον !! το παιδί ήρθε μετά από πρόταση δικιά του να κάνουμε και μαζί έγινε και ο γάμος και όλα ....!! μετά από το χωρισμό και μετά από καιρό όταν κατάφερα να τα βάλω σε μια σειρά άρχισα να αναγνωρίζω πράγματα τα οποία είχαν συμβεί...ας πούμε την αδιαφορία του την ημέρα που μάθαμε ότι έμεινα έγκυος , όπως επίσης το γεγονός ότι έφυγε από την κρεβατοκάμαρα με την δικαιολογία να μην με ενοχλεί , δεν ήρθε σε καμία εξέταση όσο ήμουν έγκυος έβρισκε όλο προφάσεις και αλλα πολλα μικρά που τότε δεν ήμουν σε θέσει να τα διαχειριστώ τότε….

δεν υπήρξε ποτέ άλλος άντρας?....η αλήθεια είναι όχι ποτέ δεν είχα άλλη σχέση που να γνωρίζει...όσο αφορά τους γονείς μου όχι δεν τους έχω κοντά μου...και ευχαριστω για τις συμβουλές frini μου!

Επίσης ακομα ενα θέμα που εχω αυτή τι στιγμή είναι για να το κάνω πιο συγκεκριμένο πως να ισορροπήσω ανάμεσα σε μια σχέση που πηγαίνει καλα ,αλλα που είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για γάμο . Τι στάση πρέπει να έχει ο σύντροφος μου σε σχέση με το παιδί , πρέπει να επεμβαίνει ή πρέπει να αποτραβιέται όταν υπάρχει θέμα με τη μικρή , ποιος ο δικός του ρόλος μέσα σε αυτή τι σχέση?

Αρα βγαινετε και οι 3 σας? μενει σπιτι σου? τι εννοεις οτι η μικρη κανει σκηνες ανταγωνισμου? τι κανει δηλαδη?

Δεν μένουμε και οι τρεις μαζί ,αλλά έχουμε καθημερινή επαφή γιατί μένουμε πολύ κοντά ...το γεγονός ότι η αδερφή μου είναι ζευγάρι με τον καλύτερο του φίλο μας φέρνει ακομα πιο κοντά γιατί όλες μας οι δραστηριότητες είναι κοινές ... ! με την μικρή μου έχουμε κάνει μια μικρό-συζητήσει για το πως νιώθει για όλο αυτό και έχω πάρει θετικά συναισθήματα από εκείνη , το μόνο που εξέφρασε σαν παράπονο είναι ότι δεν γνωρίζονται πολύ καλα άρα δεν μπορεί να νιώσει οικειότητα. Από την άλλη όμως εγώ φοβάμαι να έρθουν σε πιο κοντική επαφή γιατί δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί
όλο αυτό...άρα βρίσκομαι ακριβώς στη μέση , και εκεί πάνω είναι που η μικρή καμία φορά γίνεται αγενής με τον σύντροφο μου και ψυχρή!

Φωτεινή μου τα δύο πρώτα που ρωτάει ο κεράσης ήθελα να στα ρωτήσω και εγώ. Δεν έχετε χρόνο οι δυο σας?δεν υπάρχει κάποιος να σου κρατάει το παιδί έστω μια φορά στις ποσες, να κάνετε κάποια πράγματα σαν ζευγάρι....

Κανονικά ο φίλος σου οφείλει και είναι καλο να κρατάει διακριτική στάση. Αν διαφωνεί με καποια πράγματα, μπορείτε φυσικά να τα συζητάτε μετά οι δυο σας και όχι μπροστά στην κόρη σου. Αν συνεχιστεί η σχέση και την αποδεχτεί το παιδί με προσπάθειες και των δύο σας, είναι φυσικό σε μια κανονική συγκατοίκηση να έχει και εκείνος κάποιο λόγο. Αλλά με διακριτικότητα πάντα και εφόσον ωριμάσουν οι συνθήκες.

χρόνο προσωπικό μπορώ να πω ότι έχουμε ,δηλαδή θα πάμε και ένα -δυο βράδια για ένα ποτό ,εκεί δεν έχουμε θέμα ή θα κρατήσει η αδερφή μου το παιδί να πάμε και ένα 2ήμερο κάπου, όχι συχνά αλλα το κάνουμε.

Οι απόψεις μας συμφωνούν και από τι βλέπω δεν το γυρίζομαι τελείως λάθος ,αν και χθες έκανα μια πατάτα ,αλλα θα τι διορθώσω ...στην ερώτηση όμως "μαμά δλδ άμα παντρευτείτε εγώ θα έχω μπαμπά?" τι απαντάμε ?αυτή τι λαχτάρα του παιδιού πως την περιορίζεις?

...εγώ θα μείνω στο "ωριμάσουν οι συνθήκες" που είπε η φρυνη.
Διακρίνω μια λαχτάρα και μια βιασύνη από τα γραφόμενα σου να πάνε όλα καλά... γρήγορα.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να ήσουν πολύ καιρό μόνη σου και όλο αυτό να σε έχει ενθουσιάσει και να σε κάνει ευτυχισμένη.
Μη ξεχνάς όμως πως δεν συμβαίνει το ίδιο με το παιδί που εκτός των άλλων βρίσκεται και σε πολύ ευθραυστη ηλικία, (προεφηβεια).
Δεν μπορεί να νιώσει κάποιο άλλο συναίσθημα για ένα ξένο πέρα από την "απειλή" να μοιραστεί το μοναδικό γονιο του.
Οπότε τι κάνεις?
Αργά βήματα όσον αφορά τη σχέση τους. δώσε χρόνο στο παιδί να "συνηθίσει" τη νέα κατάσταση και πάνω απ όλα την ασφάλεια ότι δεν θα χάσει κάτι, ίσα-ίσα θα κερδίσει μια πιο ευτυχισμένη μαμά.

Δεν βιάζομαι ...καθόλου μπορώ να πω...απλά δεν ξέρω πως να ισορροπήσω το αργά της σχέσης και το γρήγορο του παιδιού μου...δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω αυτό που νιώθω…ο άνθρωπος που είναι μαζί μου κρατάει μια ουδέτερη στάση και από τα γραφομενα σας καταλαβαίνω ότι μάλλον το χειρίζεται καλα και από την άλλη έχω τη μικρή που ζητάει να τον γνωρίσει παραπάνω για να μπορέσει να νιώσει οικειότητα μαζί του ….τι κάνω?

...φωτεινή όπως τα λες, η μικρή βιάζεται πιο πολύ από σένα ώστε να αποκτήσει "πατέρα".
Πρόσεχε πολύ αυτή την παράμετρο. Αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρεις λίγους μήνες. Μπορεί όλα τώρα να είναι ιδανικά και υπέροχα, αλλά δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά από δυο-πεντε χρόνια. Μπορεί και να μη χωρίσετε ποτέ, μπορείς όμως να διακινδυνευσεις την ψυχική υγεία του παιδιού σου και να το βάλεις σε διαδικασία να το απορίψουν για δεύτερη φορά?
Τι κάνεις?
Ξεκαθαρίζεις στη μικρή με λεπτούς χειρισμούς και διακριτικότητα πως ο σύντροφος σου μπορεί να σας αγαπάει και ίσως κάποια στιγμή να γίνετε οικογένεια, αλλά δεν είναι ο μπαμπάς της. Είναι πολύ δύσκολο, το καταλαβαίνω, αλλά σκέψου τι θα γίνει αν νιώσει ότι έχει μπαμπά και εσείς καποια στιγμή χωρίσετε.

εεεεεεεε αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα...πως μιλάς στο παιδί ? τι του λες ? είναι κομφούζιο το κεφάλι μου , κοντεύει να εκραγεί και από την άλλη έχω και το σύντροφο μου που ναι μεν με υποστηρίζει αρκετά μπορώ να πω σε όλο αυτό, αλλα δεν θέλω να τον κάνω να νιώσει και πίεση...εκείνος τι πρέπει να κάνει ? μου το είπε καθαρά πάνω σε μια κουβέντα " άμα ανοιχτό βρε φωτεινή μου με το παιδί και μετά δεν πάει καλα το δικό μας τι κάνουμε , φοβάμαι" ,πως να διαχειριστεί και αυτός την κατάσταση αυτή ...θα ήταν καλό να πάμε σε ένα παιδοψυχολόγο για συμβουλευτικοί μήπως?

Έχω διαβάσει σχεδόν όσα άρθρα και βιβλία υπάρχουν ...ούτε ένα δεν λέει πως μεγαλώνεις ένα παιδί το οποίο το απέρριψε ο πατέρας του...ούτε πέθανε , ούτε διαζύγιο πήραμε και τον βλέπει , ούτε ναυτικός είναι , ούτε άγαμη μητέρα ειμαι...το απέρριψε..!!

...αυτή τη μαγική κουβέντα "παιδοψυχολόγος" ήθελα να στην πω και γω, αλλά εχω παρατηρήσει εδω στο φόρουμ ότι οι περισσοτεροι που μπαίνουν για συμβουλες "φοβούνται" να κάνουν αυτό το βήμα που είναι εκατό φορες πιο σημαντικό απ όλα αυτά που μπορεί να σου πούμε όλοι εμείς μαζί.

μα έχω ήδη δική μου παιδοψυχολόγο και το θεωρούσα και απαραίτητο απλά είπα μήπως πριν απευθυνθώ εκεί ...μπορέσω και το λύσω με άλλους τρόπους ...αλλα μάλλον δεν βλέπω να το καταφέρνω γιατί συμφωνώ με όλα όσα λέτε αλλα στην πράξη είναι πολύ δύσκολα...από τη έχω καταλάβει παίζω μια κατηγόρια μόνη μου...δεν ανήκω πουθενά ...σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε με το θέμα μου ...αν παρελπιδα υπάρχει κάποιος ή κάποια που έχει βρεθεί στη θέση μου ας μου πει τη γνώμη του , θα ήταν πολύ χρήσιμη...

Εχεις δίκιο να φοβάσαι μήπως το παιδί σου βιώσει δεύτερη απόρριψη. Και Φωτεινή μου τα βιβλια δεν μπορούν να έχουν οδηγίες για το πως χειρίζεσαι την κάθε κατάσταση. Άλλωστε η κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη και θέλει διαφορετική προσέγγιση.
ΓΙα τον λόγο αυτό ακριβώς σου λέμε να δώσεις χρόνο στην σχέση σου με τον φίλο σου να δεις πως θα προχωρήσει, κυρίως με το να είστε όσο περισσοτερο μπορείτε σε πρώτη φάση οι δυο σας.
Η μικρή έχει ανάγκη να νιώσει την πατρική παρουσία από τη στιγμή που δεν γνωρίζει καν πως είναι αυτό. Ακόμα και οι αρνητικές αντιδράσεις της αυτό δείχνουν. Το επιθυμεί αλλά και το φοβάται, δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί.
Στις ερωτήσεις της μπορείς ν' απαντάς με ερωτήσεις. Για παράδειγμα οταν σε ρωτάει κατι, μπορείς αντίστοιχα να την ρωτάς πως αυτή αισθάνεται μ' αυτό.
Στην ερώτηση το αν θα τον έχει πατέρα αν παντρευτείτε, μπορείς να της πεις απλά ότι είναι νωρίς για τέτοιες συζητήσεις, ότι αυτή τη στιγμή χαίρεσαι που είσαι μ' εναν καλό άνθρωπο που νιώθει και σένα και το παιδί σου και σας αρέσει να περνάτε χρόνο μαζί.
Όχι δηλαδή σε δεσμευτικές απαντήσεις.

Φωτεινή δεν το λύνεις ουτε με βιβλία, ούτε με απόψεις , ούτε καν με παιδοψυχολογο. Αυτά θα σε βοηθήσουν, θα σου δείξουν έναν δρόμο, θα πάρεις απλά μια κατευθυντήρια γραμμή. Αλλά κάθε μέρα χρειάζεται και μια προσπάθεια, δεν είναι το λυσα και τελειωσε.
Προσπάθησε όσο μπορείς να μην αγχώνεσαι γιατί αυτό το μετέωρο το μεταδίδεις και στο παιδί σου. Δεν χρειάζονται υπεραναλυσεις αλλά κάποιες συγκεκριμένες σταθερές.
Θα κάνεις και λάθη, είναι δυνατόν....αλλά όσο μπορεις θα τα διορθώνεις και θα είσαι εκεί κοντά στην κόρη σου να παρατηρείς τις συμπεριφορές της και να της δείχνεις την αγάπη σου.
Δεν παίζεις σε καμια κατηγορία μόνη σου. Ούτε για την μητέρα που έχασε τον άντρα της είναι εύκολο ουτε για την άγαμη, ούτε για αυτήν που δέχεται άδικες επιθέσεις και κακοποίηση.
Θέλω να πω ότι ναι είναι δύσκολα τα πράγματα στην πράξη, κανείς δεν είπε το αντίθετο, μην πανικοβάλλεσαι όμως

frini μου θα ακολουθησω τη συμβουλη σου και θα σε ενημερωσω!!Ευχαριστω ολους σας για την προσοχη σας και που με ακουσατε!! δεν νομιζω να χαθουμε γιατι εχω την αισθηση οτι ειμαι μονο στην αρχη ακομα...!!αυτα τα λιγα ....