Βαρέθηκα τα πάντα θέλω να ξεφύγω

Καλησπέρα, είμαι καινούρια στην παρέα. Έψαχνα κάπου να μιλήσω, σε κάποιον που να με καταλάβει και έτσι βρέθηκα εδώ. Είμαι παντρεμένη(δυστυχώς) και έχω ένα κοριτσάκι (το μόνο δηλ. που με κρατάει στην ζωή και στον γάμο μου). Λίγο πριν το Πάσχα έφυγα για λίγο από το σπίτι ,έγραψα και γράμματα που τους αποχαιρετούσα αλλά δυστυχώς δεν άντεξα μακριά από το παιδί. Τώρα όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν, δεν πάει άλλο σκέφτομαι για να μην κάνω καμιά τρέλα και βλάψω τον εαυτό μου, να φύγω να το σκάσω, δεν αντέχω άλλο πνίγομαι!!!!!!!!!!!!!!! Όλα με ενοχλούν, όλα τα βρίσκω μαύρα τίποτα δεν πάει σε καλό, όλη μέρα σκέφτομαι και στεναχωριέμαι, κλαίω και δεν έχω όρεξη για τίποτα

Καλησπέρα...Ηρέμησε να μιλήσουμε :) Μην σκέφτεσαι να κανεις κακό στον ευατό σου επειδή κατι δεν πήγε καλά.Καλαβαίνω ότι έχεις πρόβλημα και καταλαβαίνω το πως μπορεί να νιώθεις,αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που σε απασχολεί?Από που ξεκίνησε?Απο το δυστυχώς,να υποθέσω ο γάμος σου είναι το πρόβλημα?Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου, ειλικρινά, νόμιζα ότι δεν θα είχα ανταπόκριση, βλέπεις σε όποιον και να στραφώ βρίσκω τοίχο, νιώθω μόνη. Ναι όλα ξεκινάνε από τον γάμο μου, ο σύζυγος δυστυχώς εδώ και 3 χρόνια είναι άνεργος όπως και γω δυστυχώς. Τον πρώτο καιρό ειχε τον οαεδ και τράβαγε λεφτά από την τραπεζα. Τον τελευταίο καιρό όμως η τράπεζα μιας τέλειωσε, έφτασε στο όριο και μας κυνηγάνε και αυτοί. Προσπάθησα να βρω εγώ δουλειά αλλά δυστυχώς τίποτα ,όπου και να έψαξα τίποτα, βλέπεις έχω και την μικρή και δεν είναι εύκολα τα βραδινά ωράρια (δεν υπάρχουν συγγενείς για να την κρατήσουν). Αυτό που με έφερε στα όρια μου, είναι η αδιαφορία του για όλα, δεν ψάχνει για δουλειά (εγώ ψάχνω για αυτόν σε ιντερνετ και γνωστούς) δεν τον συγκινεί ούτε ότι την άλλη βδομάδα η ΔΕΗ θα μας κόψει το ρεύμα (έχουμε 2 λογ/σμους απλήρωτους). Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει φασαρίες και απαξίωσή του προς εμένα. Τον βλέπω και νιώθω οίκτο και ντροπή για την επιλογή μου ,που με έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Δεν βλέπω μέλλον πουθενά!!!!!

Μια παρέα είμαστε όλοι εδώ κι ο ένας βοηθάει τον άλλο.Εδώ μέσα υπάρχουν άτομα που μπορούν να βοηθήσουν είτε λόγω του ότι είναι ειδικοί,είτε λόγω του ότι έχουν περάσει κάτι παρόμοιο.Αυτό δεν έχει να κάνει με το πρόβλημά σου,απλά το ανέφερα για να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.Στο θέμα σου τώρα.Καταλαβαίνω ότι η οικονομική κατάσταση μπορεί να φέρει πολλά προβλήματα,αλλά πιστεύω το να χαλάσουν οι σχέσεις των ανθρώπων θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.Έχεις θυμό απέναντί του και λογικό,αλλά όλα τα χρόνια πριν την ''κρίση'' πως ήταν?Αν ήταν εντάξει μηπως θα έπρεπε να κάνεις ακόμη λίγη υπομονή μέχρι να στρώσουν τα πράγματα?Εννοώ ότι είναι που είναι δύσκολοι οι καιροί,δε χρειάζεται να δυσκολεύουμε κι άλλο τις καταστάσεις.Τουλάχιστον κάν 'το για το παιδάκι σου.Προσπάθησε να κάνεις τον άντρα σου να το καταλαβει και μαζί να βρείτε μία λύση.Οι φασαρίες,η γκρίνια,η μιζερια και όλα τα σχετικά,ναι μέν είναι λογικες αντιδράσεις σε δυσκολες περιόδους αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να βρούνε λύση παρά μόνο να κάνουν τα πράγματα χειρότερα.Επίσης μπορείς να συζητήσεις μαζί του?Να του επισημάνεις τη σοβαρότητα της κατάστασης κι ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση?Δέχεται κριτική ή ξεκινάει νέος καβγάς?

Ωραια, αφου ειναι τεμπελχανας και αδιαφορος, σουταρησε τον και τραβα μεινε με τους γονεις σου.

Πριν κάνω την κίνηση να φύγω δεν δεχόταν συζήτηση, έλεγε ότι προσπαθούσε και απλά δεν έβρισκε δουλειά. Εγώ όμως τον βλέπω τον ζω δεν προσπαθεί όσο άλλοι, έχει στρωθεί στο σπίτι (που ευτυχώς δεν το χρωστάμε) και αφήνει τους λογαριασμούς απλήρωτους. Πριν ένα μήνα δεν είχα ούτε γαλά ούτε ψωμί για μια βδομάδα να δώσω στο παιδί. Ντρεπόμουν το παιδί μου, που αναγκαζόμουν να του βράσω σκέτο κακάο να πιεί. Τελικά έκανα μια κουβέντα στον πεθερό μου και από τότε του δίνει τα βασικά για την διατροφή μας. Βλέπετε και αυτός είναι χαμηλοσυνταξιούχος ό,τι μπορεί κάνει. Όμως εγώ τον ντρέπομαι , δεν είναι σωστό να μας τρέφουν οι γονείς μας. Όσο για να πάω να μείνω στους δικούς μου ,είναι αρκετά δυσκολο, βλέπεται η μητέρα μου δεν ζει και ο πατέρας μου έχει ξαναπαντρευτεί. Η κυρία του, δεν με πολυσυμπαθεί και ο πατέρας μου όταν του είπα ότι θέλω να χωρίσω μου είπε ότι την πάτησα όταν τον παντρευτηκα και τώρα δεν γίνεται αλλιώς. Με βοήθησε και αυτός 2 φορές οικονομικά αλλά τον ντρέπομαι , δεν του έχω πει ότι ο άντρας μου δεν φέρνει ούτε τα βασικά στο σπίτι μας.

Quote:

---

Originally Posted by apelpisia

Πριν κάνω την κίνηση να φύγω δεν δεχόταν συζήτηση, έλεγε ότι προσπαθούσε και απλά δεν έβρισκε δουλειά. Εγώ όμως τον βλέπω τον ζω δεν προσπαθεί όσο άλλοι, έχει στρωθεί στο σπίτι (που ευτυχώς δεν το χρωστάμε) και αφήνει τους λογαριασμούς απλήρωτους. Πριν ένα μήνα δεν είχα ούτε γαλά ούτε ψωμί για μια βδομάδα να δώσω στο παιδί. Ντρεπόμουν το παιδί μου, που αναγκαζόμουν να του βράσω σκέτο κακάο να πιεί. Τελικά έκανα μια κουβέντα στον πεθερό μου και από τότε του δίνει τα βασικά για την διατροφή μας. Βλέπετε και αυτός είναι χαμηλοσυνταξιούχος ό,τι μπορεί κάνει. Όμως εγώ τον ντρέπομαι , δεν είναι σωστό να μας τρέφουν οι γονείς μας. Όσο για να πάω να μείνω στους δικούς μου ,είναι αρκετά δυσκολο, βλέπεται η μητέρα μου δεν ζει και ο πατέρας μου έχει ξαναπαντρευτεί. Η κυρία του, δεν με πολυσυμπαθεί και ο πατέρας μου όταν του είπα ότι θέλω να χωρίσω μου είπε ότι την πάτησα όταν τον παντρευτηκα και τώρα δεν γίνεται αλλιώς. Με βοήθησε και αυτός 2 φορές οικονομικά αλλά τον ντρέπομαι , δεν του έχω πει ότι ο άντρας μου δεν φέρνει ούτε τα βασικά στο σπίτι μας.

---

Mάλιστα...Οι γονείς είναι γονείς και πάντα θα βοηθάνε.Να μη νιώθεις άσχημα...Το να κάνεις κακό στον ευατό σου ή το να φύγεις από το σπίτι,πόσο θα βοηθούσε και πόσο καλό θα ήταν για το παιδί σου?Καθόλου νομίζω...Οπότε την λύση πρέπει να τη βρεις μαζί με τον άντρα σου ...Να μοιράσετε τις ευθυνες και τις υποχρεώσεις...

Σκέφτηκα να φύγω γιατί πιστεύω θα ναι καλύτερα και για την μικρή. Την μικρή την αγαπάει αρκετά η γιαγιά (μητέρα του συζύγου) , η οποία βέβαια να την κρατήσει πολλές ώρες δεν μπορεί για να πάω εγώ για δουλειά (βρίσκει διάφορες δικαιολογίες υγείας, τι να πω). Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν φύγω εγώ και μέχρι να σταθώ στα πόδια μου, εκείνη θα βοηθήσει στο μεγάλωμα της. Δεν θα της λείψει τίποτα (από αγαθά) και θα γλιτώσει και τους καυγάδες που βλέπει στο σπίτι μας πολλές φορές. Ο σύζυγος είναι βλέπεται και ο οξύθυμος. Ξέχασα να σας πω, ότι του πρότεινα να φύγει αυτός και να μείνω εγώ στο σπίτι (το οποίο είναι και το πατρικό μου) αλλά δεν δέχεται. Έδωσε χρήματα λέει για να ανακαινιστεί και αρνείται να εγκαταλείψει την βολή του εκτός και αν τον πληρώσω. Βλέπετε με όλους αυτούς τους καυγάδες βγαίνουν διάφορα στοιχεία της προσωπικότητας του στην επιφάνεια, με τα οποία πολλές φορές δυσκολεύομαι να συν υπάρξω.

Quote:

---

Originally Posted by apelpisia

Σκέφτηκα να φύγω γιατί πιστεύω θα ναι καλύτερα και για την μικρή. Την μικρή την αγαπάει αρκετά η γιαγιά (μητέρα του συζύγου) , η οποία βέβαια να την κρατήσει πολλές ώρες δεν μπορεί για να πάω εγώ για δουλειά (βρίσκει διάφορες δικαιολογίες υγείας, τι να πω). Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν φύγω εγώ και μέχρι να σταθώ στα πόδια μου, εκείνη θα βοηθήσει στο μεγάλωμα της. Δεν θα της λείψει τίποτα (από αγαθά) και θα γλιτώσει και τους καυγάδες που βλέπει στο σπίτι μας πολλές φορές. Ο σύζυγος είναι βλέπεται και ο οξύθυμος. Ξέχασα να σας πω, ότι του πρότεινα να φύγει αυτός και να μείνω εγώ στο σπίτι (το οποίο είναι και το πατρικό μου) αλλά δεν δέχεται. Έδωσε χρήματα λέει για να ανακαινιστεί και αρνείται να εγκαταλείψει την βολή του εκτός και αν τον πληρώσω. Βλέπετε με όλους αυτούς τους καυγάδες βγαίνουν διάφορα στοιχεία της προσωπικότητας του στην επιφάνεια, με τα οποία πολλές φορές δυσκολεύομαι να συν υπάρξω.

---

Οπότε δεν είναι μόνο το οικονομικό το θέμα να υποθέσω.Απλά το οικονομικό είναι το επείγον...

Πιστεύω ότι το οικονομικό έφερε στην επιφάνεια πράγματα που είτε δεν έβλεπα είτε δεν ήθελα να δω. Έκανα πίσω για την μικρή αλλά τώρα δεν ξέρω πια.Συγκρίνω πράγματα με άλλους και νιώθω μειονεκτικά, βλέπω την λύπηση του πατέρα μου προς εμένα για την κατάσταση που έχω ξεπέσει και νιώθω ταπεινωμένη (εγώ που πάντα λειτουργούσα έτσι ώστε να τον κάνω περήφανο τελικά δεν τα κατάφερα). Νιώθω ενοχές πολλές και ........δεν ξέρω πολλές φορές νιώθω ότι θα ήταν όλοι καλύτερα χωρίς εμένα. Ακόμα και τώρα νιώθω ένοχη που γράφω τόσα μηνύματα και σε απασχολώ (ntoubroutza) από άλλους με μεγαλύτερη ανάγκη . Δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη αλλά πώς να το πω δεν βλέπω πια τίποτα με αισιοδοξία

apelpisia , διαβασα προσεκτικα το story σου . Αναφερεις πολλες φορες την λεξη 'ενοχες' . Πολυ κακως αισθανεσαι ετσι , επιδεινωνεις το ηδη σοβαρο σ προβλημα . Ο αντρας σου , σορρυ , αλλα ειναι 'σκερβελες' .Δεν προσφερει ουτε υλικα , ουτε συναισθηματικα τπτ σεσενα κ στο παιδι σ , κ οπως λες ενα παιδι που μεγαλωνει σενα τετοιο περιβαλλον , κακο του κανει σαφεστατα . Ο πραματικος χαρακτηρας ενος ανθρωπου βγαινει μονο κατω απο συνθηκες πιεσης , οταν ολα πανε καλα , ολοι καλοι ειμαστε . Η λυση ? την ξερεις πολυ καλα , αλλα αντε να την κανεις πραξη . Δυσκολη φαση . Και η αδελφη μ ειχε παρομοιο πρβλμα , κ οπως λεει κ το kerasi , τον σουταρε προ 12 ετων , κ τωρα ειναι μια χαρα , δεν τοχει μετανιωσει καθολου .

Η ζωη ειναι πονος , συνηθισε το .

μου θυμιζεις τον εαυτο μου που εχει τυψεις για το οτιδιποτε...μαθε να διαχειριζεσαι τις τυψεις σου(ετσι μου χει πει απειρες φορες η γιατρος μου).
1.δε μπορεις να νιωθεις ενοχη για τα παντα.ενοχη που παντρευτηκες.ενοχη που νομιζεις οτι δε κανεις περηφανο τον πατερα σου.ενοχη που θες να φυγεις.
2.το λαθος ειναι λαθος οταν ειναι συνειδητο.οταν παντρευτηκες δε νομιζω να ενιωθες οτι εκανες λαθος επιλογη.αρα δεν ηταν λαθος.αλλο αν αλλαξαν οι συνθηκες και τωρα ισως η σχεση ειναι λαθος
3.οι γονεις μας αγαπανε και αν καποια φορα αποτυχουμε.θεωρητικα παντα.θεωρεις αποτυχια το οτι δε βρισκεις δουλεια με την κωλοκατασταση που επικρατει στην ελλαδα?εγω λογω επαγγελματος ειμαι ανεργη καθε καλοκαιρι(δασκαλα).
4.κατα τη ταπεινη μου αποψη εχεις μπλοκαρει.εχεις φαει φρικη.και ειναι απολυτως λογικο,οπως περιγραφεις τη κατασταση.οσον αφορα τη δικη σου ψυχολογια λοιπον,σταματα να αυτομαστιγωνεσαι επειδη νιωθεις απελπισμενη
5.συμφωνω στο οτι θα ηταν καλο να φυγει ο αντρας σου λιγο καιρο απ το σπιτι.η αποσταση θα βοηθουσε εσενα κυριως.δε καταλαβαινω αυτο το δε φευγει βεβαια....
6.σκεψου λιγο πιο ηρεμα.η κορη σου θα ηταν καλυτερα χωρις εσενα?
7.αν κανεις αυτο που λες,αν φυγεις,εχεις καπου να πας?και αν φυγεις,δε θα χρειαστει να ξαναγυρισεις καποια στιγμη?αν φυγεις μπορεις να παρεις μαζι και το παιδι?να μεινεις σε καποια φιλη ισως,σε καποιο συγγενη λιγο να ηρεμησεις να σκεφτεις πιο καθαρα?

θα μ ενδιεφερε να μαθω νεα σου.ολα τα κακα του κοσμου δεν οφειλονται στις δικες σου επιλογες.αλλα αν νιωθεις οτι πρεπει να κανεις αλλαγες στη ζωη σου,μην τις αφησεις.οσο για συμβουλεις στους γαμους,και στις σχεσεις,νομιζω οι γονεις μας ειναι οι πλεον ακαταλληλοι(αλλη γενια,αλλα βιωματα,αλλη οπτικη γωνια)

για να καταλαβεις εγω χωρισα γιατι εγω ηθελα να χωρισω.δε θα ρωτησω αριστερα και δεξια τη γνωμη του καθενος.αλλα και αυτο το εκανα οχι πανω στην απελπισια .οταν δυναμωσα και σκεφτομουν καθαρα.ειναι προτιμοτερο να βρεις καποια φιλη η συμβουλευτικη γραμμη να μιλας

http://www.psixo-logw.gr/index.php?o...&id=4&Itemid=3

Τελικά το να μπω σε αυτό το forum ήταν σωστή απόφαση. Μέσα από την συζήτηση είναι μια ευκαιρία να κάνεις ενδοσκόπηση του εαυτού σου και να απαλλαγείς από εντάσεις. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε σήμερα και που μου είπατε τις απόψεις σας. Όντως vagpap την ξέρω την λύση αλλά να ευελπιστούσα ότι θα χα και την υποστήριξη έστω των δικών μου. Βλέπεις ούτε φίλους έχω τους έχασα μόλις παντρεύτηκα μιας και δεν κράτησα επαφές. Τα λάθη πολλά αλλά πρέπει κάποια στιγμή να αντιδράσω , δεν ξέρω πώς αλλά πρέπει πιστεύω να βρω την δύναμη να ξεκόψω εγώ τους δεσμούς μου με τον σύζυγο. Χάρηκα που τα είπαμε, καληνύχτα !!!

κοιτα απελπισια δε μπορεισ να ζεισ τι ζωη καποιου αλλου μια ζωη εννοω να λειτουργεισ ετσι ωστε να κανεισ τον πατερα σου περηφανο πρεπει νομιζω να τα βαλεισ κατω λιγο με τον εαυτο σου να βρεισ τι θελεισ τι κανεισ που πασ κλπ κ οταν καταλαβεισ οτι εισαι μονη σου στην ουσια κ ζεισ για σενα δηλαδη ετσι οπωσ το πασ ζεισ μια για τον πατερα σου μια για το παιδι σου μια για τον ενα μια για τον αλλο κ ο εαυτο σου που ειναι;τον εχεισ παρατημενο κ διαμαρτυρεται εγω νομιζω δεν ξερω αν καταλαβεσ τιποτα απλα σκορπιεσ σκεψεισ κανω

Αν σου προσφερε οικονομικά θα λέγαμε οτι αυτο σε κραταει κοντα του. Απ ότι φαινεται ο ανθρωπος ουτε σου προσφερει ουτε σε καλύπτει απο οποιαδηποτε πλευρα και τα γραφομενα σου δεν βγαζουν καμιά συναισθηματικη/ψυχικη συνδεση μαζι του. Φαίνεσαι δυνατος χαρακτηρας που ξερει τι ακριβως θελει, αντιλαμβάνεται όμως συναμα με την ίδια ακρίβεια τις δυσκολίες στο να τα κάνει πράξη. Αφού η παρουσία του στο σπίτι δεν εξυπηρετει σε κάτι και το παιδι βλέπει τη συμπεριφορα του και πληγωνεται, βρες τον καταλληλο τροπο για να φυγει πχ διαζυγιο, νομικες διαδικασιες αφου ακομα κι αν βρεις δουλεια η κατασταση στο σπίτι δε θα μεταβληθει. Και προς την κατευθυνση αυτη ζητα βοηθεια κι απ τον πατερα σου ο οποιος ήδη καταλαβε ότι αυτος δεν ηταν ποτε καταλληλος για σενα.

Καλησπέρα και πάλι!!! Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και τις όμορφες συμβουλές σας. Σήμερα θα θελα να σας πω πως εγώ θα θελα να αλλάξει η ζωή μου ,ώστε να πω ότι ζω καλά ,ευτυχισμένη και βαδίζω μπροστά. Θα θελα λοιπόν να χώριζα, να έφευγε ο σύζυγος από το σπίτι μου και να με άφηνε να ορίσω εγώ τόσο την δική μου όσο και της κόρης μου την ζωή. Να έρθω πιο κοντά με συγγενείς και φίλους και να προσπαθήσω να ξεφεύγω σε όμορφες βόλτες με την κόρη μου.
Δυστυχώς όμως όσες φορές και να του το έχω ζητήσει εκείνος δεν φεύγει, αντιδρά και φωνάζει. Ακόμα και την βοήθεια του πατέρα μου λέει αν ζητήσω στο να τον βγάλω από το σπίτι ,θα ξεσπάσει πάνω του (και φοβάμαι όχι μόνο λεκτικά αλλά και σωματικά). Για τον λόγο λοιπόν αυτό στράφηκα στην ιδέα να φύγω εγώ από το σπίτι. Όμως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές όπως που θα πάω ,πώς θα ζήσω (αφού δεν εργάζομαι) και πότε θα καταφέρω να πάρω την μικρή μαζί μου (η οποία δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσει αν φύγω);; Αυτό το αδιέξοδο λοιπόν καθώς και οι εντάσεις με τα προβλήματα που δημιουργούνται κάποιες φορές ,πολλές φορές με φέρνουν στο σημείο να βλάψω τον εαυτό μου.

Γεια σου κ εσενα κ παλι. Με ευαισθητοποιησε το προβλημα σ , διοτι οπως σουπα , η αδελφη μ , περασε τα ιδια (με 3 παιδια) ,

Γεια σου κ εσενα κ παλι. Με ευαισθητοποιησε το προβλημα σ , διοτι οπως σ επα , η αδελφη μ , περασε τα ιδια , κ με 3 παιδια , στην αρχη ηταν πολυ δυσκολα , εκλαιγε , ηταν απογοητευμενη , ξερεις τωρα . Βεβαια , τοτε , το 2001 , η οικονομικη κατασταση δεν ηταν σαν την σημερινη . Παντως , σιγα-σιγα , ξαναβρηκε τον εαυτο της , κ εδω κ πολλα χρονια , ειναι πολυ καλα , με τα παιδακια της . Εχεις κ εσυ την τυχη να εχεις ενα παιδακι , ειναι μεγαλη υποθεση (αν κ δεν εχω υπαρξει ποτε πατερας , αλλα ως θειος καταλαβαινω ) , για το παιδακι σου κ μονον , αξιζει να ζεις .
Μην ξεχνας , οτι μετα απο καθε μπορα , ξεπροβαλλει ηλιος , ζεστος κ λαμπερος , για να φωτιζει το ταξιδι της ζωης μας .
ΠΟΤΕ , ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ .

Ομως , το να φυγεις εσυ , απο το ΔΙΚΟ σου σπιτι , ε αυτο παει πολυ . Δεν μπορω , φιλη μου , να σου δωσω μια λυση , περα απο την νομικη ,ομως αφου δεν υπαρχουν χρηματα ? Οσο για τον φοβο σου , για σωματικη βια , συνηθως αυτοι οι ανθρωποι ειναι θρασυδειλοι . Μαλλον αδικως φοβασαι . Δεν εχεις στο περιβαλλον σου καποιον να σε ' υποστηριξει ' ?

Quote:

---

Originally Posted by apelpisia

Καλησπέρα και πάλι!!! Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και τις όμορφες συμβουλές σας. Σήμερα θα θελα να σας πω πως εγώ θα θελα να αλλάξει η ζωή μου ,ώστε να πω ότι ζω καλά ,ευτυχισμένη και βαδίζω μπροστά. Θα θελα λοιπόν να χώριζα, να έφευγε ο σύζυγος από το σπίτι μου και να με άφηνε να ορίσω εγώ τόσο την δική μου όσο και της κόρης μου την ζωή. Να έρθω πιο κοντά με συγγενείς και φίλους και να προσπαθήσω να ξεφεύγω σε όμορφες βόλτες με την κόρη μου.
Δυστυχώς όμως όσες φορές και να του το έχω ζητήσει εκείνος δεν φεύγει, αντιδρά και φωνάζει. Ακόμα και την βοήθεια του πατέρα μου λέει αν ζητήσω στο να τον βγάλω από το σπίτι ,θα ξεσπάσει πάνω του (και φοβάμαι όχι μόνο λεκτικά αλλά και σωματικά). Για τον λόγο λοιπόν αυτό στράφηκα στην ιδέα να φύγω εγώ από το σπίτι. Όμως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές όπως που θα πάω ,πώς θα ζήσω (αφού δεν εργάζομαι) και πότε θα καταφέρω να πάρω την μικρή μαζί μου (η οποία δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσει αν φύγω);; Αυτό το αδιέξοδο λοιπόν καθώς και οι εντάσεις με τα προβλήματα που δημιουργούνται κάποιες φορές ,πολλές φορές με φέρνουν στο σημείο να βλάψω τον εαυτό μου.

---

Καλησπέρα και πάλι.Χαίρομαι για τη σημερινή σου αντίδραση,γιατί είναι κι αυτό ένα βήμα.Το ότι δηλαδή έβγαλες τις κακές σκέψεις από το μυαλό σου και την θέση τους πήραν λογικές σκέψεις για το πως θα καλυτερέψεις την ζωή σου και τη ζωή της κόρης σου.Όσον αφορά το κομμάτι του ποιος πρέπει να φύγει και πως θα γίνει αυτό (κι αν τελικα πρεπει να φύγει καποιος),καποιος σου για είπε για νομικά πράγματα.Έτσι αν δεις ότι με τον διάλογο δεν βγαίνει κάποια άκρη,τότε σίγουρα μπορείς να συμβουλευτείς εναν δικηγόρο για να δεις πως μπορείς να κινηθείς νομικά ώστε να βρεθεί μια λύση κι όχι για να γίνει κακό σε κάποιον από τους δυο σας.Με λίγα λόγια σου λέω,να συζητήσετε σαν μεγάλοι άνθρωποι για το καλό του παιδιού σας.Οι αποφάσεις είναι δικές σας...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Αν σου προσφερε οικονομικά θα λέγαμε οτι αυτο σε κραταει κοντα του. Απ ότι φαινεται ο ανθρωπος ουτε σου προσφερει ουτε σε καλύπτει απο οποιαδηποτε πλευρα και τα γραφομενα σου δεν βγαζουν καμιά συναισθηματικη/ψυχικη συνδεση μαζι του. Φαίνεσαι δυνατος χαρακτηρας που ξερει τι ακριβως θελει, αντιλαμβάνεται όμως συναμα με την ίδια ακρίβεια τις δυσκολίες στο να τα κάνει πράξη. Αφού η παρουσία του στο σπίτι δεν εξυπηρετει σε κάτι και το παιδι βλέπει τη συμπεριφορα του και πληγωνεται, βρες τον καταλληλο τροπο για να φυγει πχ διαζυγιο, νομικες διαδικασιες αφου ακομα κι αν βρεις δουλεια η κατασταση στο σπίτι δε θα μεταβληθει. Και προς την κατευθυνση αυτη ζητα βοηθεια κι απ τον πατερα σου ο οποιος ήδη καταλαβε ότι αυτος δεν ηταν ποτε καταλληλος για σενα.

---

apelpisia αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα πιο πανώ ότι δεν είναι μόνο το οικονομικό το θέμα,απλά αυτό είναι το επείγον...Η κατάσταση θα παραμείνει ίδια με την εύρεση μια δουλειάς,ίσως καλυτερέψει για λίγο,αλλά αν υπάρξει μια κατάσταση ίδια σαν αυτή π.χ αλλη μια φαση ανεργίας,τότε τα πραγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί θα έρθουν και τα τωρινά πάλι στην φόρα,λογω του ότι παραμένουν χωρίς ουσιαστική λύση.Γι αυτό το καλυτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να λύνουμε τα προβλήματα που κατα καιρούς μας παρουσιάζοντε κι όχι να τα ..''κουκουλώνουμε''.