Οποιος φιλος ειναι εδω ας φανερωθει. Ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης μεσα σε μια φαση τραγικη...
Printable View
Οποιος φιλος ειναι εδω ας φανερωθει. Ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης μεσα σε μια φαση τραγικη...
που να δεις εγω σε τι τραγικη φαση ειμαι τωρα
pηρεμα παιδια ξερουμε τι εχομυμε!!
Ξερουμε;;; Εγω δεν ειμαι απολυτως σιγουρη. Ειναι αυτο που ξερω οτι εχω η ειναι κατι αλλο που δεν ξερω οτι εχω και το μπερδευω μ' αυτο που ξερω οτι εχω και νομιζω οτι ειναι αυτο που ξερω οτι εχω αλλα δεν ειναι;; Αυτο που εχω ειναι διαφορετικο απ' αυτο που ξερω οτι εχω. Αυτο που ξερω οτι εχω ξερω πως ειναι και δε μοιαζει μ' αυτο που εχω. Θελω να πω οτι ξερω πως ειναι οι κρισεις πανικου η τουλαχιστον πως ηταν σε μενα. Αυτο δε μοιαζει με κριση πανικου. Η κριση πανικου μου εκανε ταχυπαλμιες και τρεμουλο στα χερια συν ολα τ' αλλα αυτο δε μου κανει κατι τετοιο. Ειναι πιο πολυ ζαλαδες, ταση λιποθυμιας, εφιδρωση, εξαψη, αισθημα ανησυχιας, μουδιασμα στον προσωπο και μυρμηγκιασμα στα χερια, αισθημα της φλεβικης ροης του αιματος στα ποδια απο τα γονατα και κατω, πονο στον αυχενα και στην πλατη, κοιλιακο αλγος, αναγουλες και μια εντονη πιεση στο κεφαλι. Οχι απαραιτητα ολα τα συμπτωματα μαζι. Διαρκει πολυ ωρα, ωρες μπορω να πω και πολλες φορες μες τη μερα. Δεν ειναι πανικος, κριση, υφεση και τελος μεχρι την επομενη φορα ειναι γενικευμενο αγχος. Σιγουρα υπαρχουν στιγμιαια και καποια στοιχεια πανικου αλλα δε νομιζω οτι ειναι κριση πανικου αυτη καθ' αυτη.Quote:
Originally Posted by kosto30
Για πε;; Για πε;;; Μηπως δωσει ο ενας κουραγιο στον αλλο.Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Καλή μου novia :)
Όταν η ψυχή πονάει και εμείς δεν της δίνουμε σημασία... τότε ευτυχώς, που μιλάει το σώμα μας, για ν' ασχοληθούμε μαζί της.
Αυτά δηλ. τα συμπτώματα είναι για το καλό μας, γιατί μας δείχνουν ότι χρειάζεται να προχωρήσουμε σε αλλαγές για να μην υποφέρουμε.
Αν λοιπόν τα αίτια τους δεν είναι παθολογικά, τότε είναι η φωνή της ψυχής μας, που για κάποιους λόγους υποφέρει και μας ζητάει βοήθεια.
Κι όταν δεν μπορούμε για πρακτικούς λόγους Μαρκέλα μου να προχωρήσουμε σε αλλαγές γιατί δεν υπάρχουν τ' ανάλογα μέσα;; π.χ. κάποιος που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα του η ψυχή του πονάει, το σώμα του αντιδρά, του λέει πως πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές να βρει μια δουλειά αν είναι άνεργος ή να βρει τρόπο για μεγαλύτερο εισόδημα για να καλύψει τις υποχρεώσεις, αν έχει οικογένεια θα πρέπει να στερήσει απ' αυτή για να καλύψει τις πάγιες υποχρεώσεις του ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει, δε βρίσκει τίποτα και δεν έχει και κανέναν να τον βοηθήσει, έχει και το ηθικό δίλλημμα, τις ενοχές πως να κόψει απ' τα παιδιά του ο χρόνος περνά, η ψυχή συνεχίζει να πονά, το σώμα συνεχίζει ν' αντιδρά τι κάνει;;;Quote:
Originally Posted by μαρκελα
π.χ.2 κάποια βλέπει τα χρόνια της να περνούν θέλει να κάνει οικογένεια γιατί σε λίγα χρόνια ίσως και να μην μπορεί βιολογικά πλέον η ψυχή της πονάει, το σώμα της αντιδρά, της λέει πως πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές να βρει έναν σύντροφο, που να ταιριάζουν, που επίσης να θέλει να κάνει οικογένεια και που να μπορεί πρακτικά να το κάνει ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει δε βρίσκει κανέναν ή βρίσκει αλλά όχι κάποιον με τα ίδια θέλω μένει για να μη νιώθει μόνη ή χωρίζει και μένει μόνη μέχρι τον επόμενο και αν κι αυτός. Ο χρόνος περνά, η ψυχή συνεχίζει να πονά, το σώμα συνεχίζει ν' αντιδρά τι κάνει;;;
π.χ.3 κάποιος έχει όνειρα, φιλοδοξίες, στόχους, θέλει να κάνει καρριέρα να πετύχει στον τομέα του ν' αναδειχθεί, σπουδάζει, παλεύει βλέπει πόρτες κλειστές παντού η ψυχή του πονάει, το σώμα του αντιδρά, του λέει πως πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές τελικώς αποφασίζει να συμβιαστεί με τις επιλογές που του δίνονται ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής του αλλά παρόλλα αυτά αρρωσταίνει περισσότερο γιατί δεν είναι ευτυχισμένος μέσα απ' αυτό τον συμβιβασμό. Ο χρόνος περνά, η ψυχή συνεχίζει να πονά, το σώμα συνεχίζει ν' αντιδρά τι κάνει;;;
Θέλω να σου πω πως αν δεν υπάρχουν οι προυποθέσεις και οι διέξοδοι σ' αυτά που κάνουν την ψυχή να πονά και που μπορεί να είναι γνωστά αλλά να μην μπορούν για πρακτικούς λόγους ν' αλλάξουν γιατί ενδέχεται να μην είναι εξ ολοκλήρου τα πράγματα στα χέρια μας γιατί πραγματικά μόνο όσα είναι στο χέρι μας μπορούμε ν' αλλάξουμε κι αυτά είναι πολύ λίγα πάλι η ψυχή θα πονά. Η ψυχή σταματά να πονά όταν υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα. Και οι λύσεις δεν είναι εύκολες κι ούτε βρίσκονται πάντα.
Ολα οσα περιγραφεις ειναι αγχωδης διαταραχη. Δεν ειναι απαραιτητο να κλιμακωθει σε κριση πανικου την οποια ξερεις και εμπιστευεσαι.Quote:
Originally Posted by novia35
Γενικευμενη αγχωδης διαταραχη. Εχω το ιδιο πραγμα, τα ιδια συμπτωματα. Σπανια κλιμακωνεται σε κριση πανικου.
Δεν ξερω, δεν θυμαμαι αν ακολουθεις καποια αγωγη αλλα ανεξαρτητα απο τα φαρμακα, προσπαθησε να οργανωσεις τη μερα σου ωστε να εχεις κατι να ασχοληθεις για να μην επικεντρωνεσαι στο τι συμβαινει στο σωμα σου.
Τρωγε σωστα, κοιμησου σωστα και προσπαθησε να ασκηθεις εστω και ελαφρα.
Δημιουργησε μια ρουτινα στην καθημερινοτητα σου για να σε βοηθησει να οργανωσεις τις σκεψεις σου.
Οκ ειναι φρικτα δυσαρεστο καταλαβαινω παρα πολυ καλα.
Αλλα αν αφηνεσαι και ψαχνεις συνεχεια να βρεις τα καινουρια συμπτωματα απλα εντεινεις το αγχος σου.
Βγαινεις; Βλεπεις φιλους; Ξεχνιεσαι με καποιο τροπο;
God grant me the serenity to accept the things I cannot change; courage to change the things I can; and wisdom to know the difference.
Εμενα αυτο με βοηθησε πολυ.
Το να ξερεις τι μπορεις να αλλαξεις και να δεχτεις οσα δεν μπορεις. Και κυριως να μπορεις να τα ξεχωριζεις.
Ειναι το γνωστο serenity prayer και χρησιμοποιειται με επιτυχια κυριως σε κεντρα απεξαρτησης παγκοσμιως.
Οχι δεν παιρνω καποια φαρμακευτικη αγωγη. Οχι οτι δε μου προτειναν απλως προτιμησα να το πλεψω ετσι. Οχι δε βγαινω πολυ, δεν εχω φιλους, με κουρασαν πολυ με τις ανοησιες τους και τους εστειλα, εχω τους δικους μου κοντα βεβαια δεν ειναι το ιδιο. Κι επικοινωνω κυριως μεσω διαδικτυου. Προσπαθω να δω καποια ταινια, να διαβασω ενα βιβλιο αλλα δεν τα καταφερνω. Δεν εργαζομαι εδω και λιγους μηνες μετα απο 14 χρονια συνεχομενης εργασιας κι εχω σαλταρει. Το να εργαζομαι ειναι θεραπεια για μενα.Quote:
Originally Posted by Blue9791
Eυγε για τον δυσκολο δρομο που τραβηξες τον ανευ φαρμακων,προσεχε ομως μην διωχνεις ανθρωπους που σ'αγαπουν και που απλα δεν καταλαβαινουν τι περνας και λενε καμια βλακεια "ελα μωρε δεν ειναι τιποτα" λες και εχεις συναχι,δεν το κανουν απο κακια,αλλα απο αγνοια του θεματος οπως εχουμε και εμεις σε καποια αλλα..Quote:
Originally Posted by novia35
Αν ειναι τοξικοι,μαλακες πολυ καλα εκανες..Δες σοβαρα τους πανικους,κανε τους φιλους σου στο μετρο που μπορεις,ακου αυτο που θελει να σου πει η ψυχη σου με τον ερχομο τους..Ξερω λεω τα ιδια και τα ιδια σε ολους,ομως ειναι μια πρωην παθουσα και οπου μπορω θελω να βοηθαω.
Δεν ξερεις ποσο κουραγιο μου δινει αυτο. Ειδικα το "πρωην" ακουγεται τοσο ενθαρρυντικο.Quote:
Originally Posted by mnimonio
Εγω δυστυχως ειμαι για 2η φορα παθουσα γιατι την πρωτη φορα που τον επαθα δεν το διαχειριστηκα σωστα. Απλα προσαρμοσα τη ζωη μου σ' αυτο, στερησα απ' τον εαυτο μου πολλα για να μην τον βαζω σε στρεσογονες καταστασεις, εκανα δηλαδη αποφυγη των καταστασεων που μου προκαλουσαν αγχος, εμαθα να ζω μ' αυτο, με την εννοια οτι αποδεχτηκα πως αυτο που εχω δεν μου επιτρεπει να κανω οσα θελω, αρα θα κανω μονο μεχρι εκει που μου επιτρεπει και το αφησα να παρει το πανω χερι και να καθοριζει τη ζωη μου χωρις να προσπαθησω να το αντιμετωπισω ριζικα και να το λυσω ποτε. Ηξερα οτι αν δεν ειχα καποιον μαζι μου δε μπορουσα να μπω στο λεωφορειο, ηξερα οτι δε μπορουσα να ταξιδεψω μακρια απ' το σπιτι μου, ηξερα οτι δε μπορουσα να παω καπου μονη μου κι ετσι αν δεν ειχα καποιον μαζι μου δεν πηγαινα πουθενα. Το δεχτηκα, προσαρμοστηκα κι εγινα ενα πληρως εξαρτημενο ατομο απο τους αλλους κυριως τους δικους μου. Αν δεν μπορουσαν εκεινοι δε μπορουσα κι εγω. Κι ετσι περασαν τα χρονια. Συνηθισα. Λιγο με ξεχασε, το ξεχασα κι εγω εφυγαν οι πανικοι κι αυτο ηταν το λυτρωτικο κομματι της υποθεσης ειχα μονο την αγοραφοβια κι ετσι πιστεψα οτι μου περασε. Αφου γλυτωσα απο τα ψυχοσωματικα, μεγαλη πλανη αυτο, ολο το αλλο δε με πειραζε. Αμ, δε. Εκει διπλα ηταν και με περιμενε. Και να 'μαι παλι εδω. Η αληθεια ειναι οτι τη 2η φορα που το επαθα σοκαριστηκα πολυ γιατι πραγματικα ειχα πιστεψει πως το ειχα ξεπερασει κι ας μην ηταν η ζωη μου κανονικη-κανονικη οπως των αλλων ανθρωπων λογω ολων αυτων των περιορισμων. Εγω ενιωθα οτι ειμαι ενταξει, ολα ειναι φυσιολογικα κι αυτη ηταν και η παγιδα μου. Το ψεμα που ειχα δημιουργησει στο μυαλο μου για να πιστεψω σ' αυτο, στο οτι ειμαι καλα. Παντως δεν ειχα ψυχωσωματικα καθολου, ημουν ηρεμη, χαρουμενη, γελουσα, κοιμομουν καλα τα βραδια κι αυτο για μενα ηταν το πιο σημαντικο. Γιατι τωρα τα εχω χασει ολα αυτα. Η αφορμη;; Εχασα κατι που αγαπουσα πολυ. Το ζωακι μου απο λαθος γιατρων στα καλα καθουμενα. Μεγαλο σοκ για μενα λογω παθολογικης αγαπης, λατρειας που του ειχα. Το αιτιο;; Ειχα επενδυσει σ' αυτη την αγαπη για το ζωο μου καλυπτοντας ολα τα αλλα συναισθηματικα κενα που ειχα. Την κακη σχεση με τον εαυτο μου, την αδιαφορη σχεση με τους δικους μου, την ελλειψη φιλων γιατι οντως ηταν τοξικοι και η λεξη τοξικοτητα ηταν η πιο καταλληλη που θα μπορουσες να την περιγραψεις και η ανυπαρκτη προσωπικη ζωη. Ολο αυτο συνεπεσε με την απολυση μου απ' τη δουλεια κι ενα χειρουργειο που επρεπε να κανω και μου ειχε δημιουργησει πολυ αγχος. Κι ηρθα και κλαταρα. Παρολα αυτα δεν το πιστευα οτι θα μπορουσε να μου ξανασυμβει αυτο, ειλικρινα δεν το πιστευα, νομιζα οτι ειχα τελειωσει απο χρονια μαζι του. Το θεμα ειναι τωρα τι γινεται;; Μου εχει κλεψει πολυ απ' τη ζωη μου στο παρελθον και πραγματικα δεν εχω ουτε αλλο χρονο, ουτε αλλο χωρο να του δωσω παρολα αυτα βλεπω οτι τον εχει παρει μονος του.
Το τελευταιο κομματι ειναι και το πιο ουσιαστικο. Πως ξερεις ποια ειναι αυτα που μπορεις ν' αλλαξεις κι αυτα που δεν μπορεις;; π.χ. ξερεις οτι δεν μπορεις ν' αλλαξεις τους γονεις σου μπορεις ν' αλλαξεις ομως τον τροπο που τους διαχειριζεσαι. Η προσπαθεια ομως ειναι που σε τσακιζει ορισμενες φορες.Quote:
Originally Posted by Blue9791
Νο ανγχος ρε παιδια...Το ανγχος οπως και το τσιγαρο σκοτωνουν... εγω απο το δευτερο θα παω παντως... LOL
Εγω θα ελεγα να δεις πιο σοβαρα το θεμα της αγωγης...
Πριν απο 2 μηνες ημουν αγνωριστος...βιωσα πολλα πραγματα πριν καιρο και το παλευα ετσι, μεχρι που κουραστηκα
και ζητησα βοηθεια απο γιατρο... Το Πασχα ηθελα να πεθανω, ειχα σκεφτει και διαφορους τροπους για να το κανω...
εκλαιγα, ολα μου εφταιγαν και ελεγα ηρθε το τελος...ΔΕ ΘΕΛΩ να ζω...
Κι ομως ειμαι εδω και σου γραφω...ειμαι χαρουμενος που αυριο θα δω παλι τον ηλιο...
Θελει κουραγιο..υπομονη.. ξερω πολυ καλα πως ειναι να το περνας ολο αυτο...Εφτασα στα ορια μου...
πανω απο ολα το κεφαλι ψηλα..μαζεψτε τα κοματια σας και σφιξτε γροθια και δοντια...ΠΙΣΤΕΨΤΕ στον εαυτο σας
και ολα θα γινουν..αργα η γρηγορα....
αυτά τα κεντρα απεξάρτησης παγκοσμίως δλδ σου λένε να παραιτείσαι από τη δική σου δύναμη για να τη βρεις μέσω της αδυναμίας σου? Οξύμωρον, αλλά και μέχρι και για να κόψεις το ποτό υποτίθεται πως θες τη βοήθεια θεικών δυνάμεων. Πίπες.
Το χειροτερο παντως ειναι οταν κλιμακωνεται σε κριση πανικου. Να εγω ειμαι αυτη τη στιγμη οριακα ν' αρχισω να ουρλιαζω και να φωναζω τυπου υστεριας "πεθαινω, δεν ειμαι καλα, βοηθηστε με, γρηγορα ενα γιατρο, πηγαιντε με αμεσως νοσοκομειο". Αρκουσε μια ελαφρα αδιαθεσια και μια σκεψη οτι το φαρμακο που εβαλα στο νυχι για το μυκητα μου εκανε παρενεργεια. Εχω ενα θεμα και μ' αυτο, με τις παρενεργειες δηλαδη των φαρμακων γι' αυτο και δεν παιρνω τιποτα. Μονο κανενα ντεπον που και που κι αυτο το 'χω κοψει τελευταια. Εχω φαει κολλημα και με την υπερταση. Τι θελανε και μου το λεγανε;;; Τι ηθελα κι εγω και τα εψαχνα τοσο πολυ;; Χειροτερα εγινα τωρα. Καθε φορα που νιωθω αυτο το ασχημο συναισθημα ο νους μου παει κατευθειαν στην υπερταση και στη σκεψη οτι θα παθω εγκεφαλικο. Αυτο το πραγμα μ' εχει στοιχειωσει. Προσπαθω να σκεφτω λογικα, λεω την υπερταση εφοσον την εχεις δεν την εχεις απο χθες αν ηταν να παθεις εγκεφαλικο τοσο καιρο που την ειχες και δεν το ηξερες δε θα παθαινες;; Γιατι να το παθεις τωρα που απλα το ξερεις. Απο τον περασμενο Οκτωβριο η ζωη μου εχει γινει μια Κολαση δεν μπορω να βρω ηρεμια. Σημερα ημουν καλα κι εδω και μερες ειμαι καλα. Και τωρα τσουπ στα καλα καθουμενα. Δεν το αντεχω αλλο αυτο με διαλυει. Εκει που ειμαι καλα κι εχω παρει τα πανω μου εμφανιζεται απο το πουθενα και μου φευγει η μαγκια. Ειμαι τωρα εδω και προσπαθω να ξεχαστω. Γραφω μανιωδως για να μπορεσει να μου φυγει απο το κεφαλι μου.Quote:
Originally Posted by Blue9791
Σημερα ειναι μια πολυ ασχημη μερα.... αισθανομαι τρομερη αδιαθεσια.
Παλι αυτη η απαισια αισθηση. Σφιξιμο στο στομαχι, ταχυπαλμια, πνιγμος σα να μου σφιγγει ενα χερι το λαιμο και να μην μπορω ν' αναπνευσω, νευρικοτητα, χερια και ποδια μουσκεμα... Εχω κουραστει μα τω Θεω.
Αυτο το πραγμα δεν ξερω τι ειναι;; Αυτη η φορα δεν ηταν σαν τις αλλες. Πεταχτηκα μες τον υπνο μου με δυσπνοια και ταχυπαλμια. Μου 'χε κοπει η ανασα. Κοιμομουνα κανονικα. Ειχαν περασει περιπου δυο ωρες που με ειχε πιασει ηδη ο υπνος. Νομιζα θα μεινω. Πεταχτηκα απ' το κρεββατι αποτομα. Για λιγα λεπτα νομιζα πως τελειωνω εδω. Μια ταση λιποθυμιας. Τωρα νιωθω ενα σφιξιμο στο στομαχι κα ενα φουσκωμα πως οταν εχεις φαει πολυ και δεν μπορεις να ρευτεις, νομιζεις οτι θα σκασεις;; Και μια ταση προς εμετο. Δεν ξερω τι ειναι αλλα θελω να σταματησει τωρα. Με τρομαξε πολυ αυτο. Περιμενω να περασουν λιγα λεπτα να δω αν θα νιωσω καλυτερα. Στο χερι μου κραταω το κινητο μου να καλεσω το 166 αν χρειαστει. Ψαχνω και στα εφημερευοντα νοσοκομεια. Δεν εχω νιωσει πιο απαισια σπ' αυτη τη στιγμη. Εχω ενα πνιξιμο στο λαιμο. Το χειροτερο ειναι πως δεν ξερω τι μου συμβαινει εκεινη την ωρα κι ο οργανισμος μου αντιδρα ετσι. Μακαρι να υπηρχε ενας τροπος τη στιγμη που σου συμβαινει αυτο να μπορεις να καταγραψεις τις λειτουργιες του οργανισμου. Την καρδια τη καταλαβαινεις που αλλαζει η λειτουργια της εκεινη την ωρα ολα τα υπολοιπα ομως;;; Προσπαθω να παρω βαθιες και αργες ανασες. Τρεμω ολοκληρη. Θα πιω λιγη λεμοναδα με ανθρακικο μηπως νιωσω καλυτερα. Μηπως νιωσω ανακουφιση στο στομαχι. Αν ειναι πανικος αυτο και δεν κατι αλλο ειναι μεγαλος ******* γαμω το σπιτι του. Δε θελω να νιωσω ποτε ξανα ετσι. Θελω τους παλιους κλασικους πανικους μου που ξερω πως ειναι και πως να τους διαχειριστω, δε θελω ποτε ποτε να ξανανιωσω ετσι. Αν ειναι να πεθανω, ας πεθανω αρκει να μην το καταλαβω. Αρκει να μην ξανανιωσω ΠΟΤΕ αυτο το απαισιο συναισθημα. Δεν προκειται να κοιμηθω τωρα με τιποτα. Ηδη εχουν περασει περιπου σαραντα λεπτα. Ουτε που το 'χω καταλαβει. Ειμαι λιγο καλυτερα αλλα φοβαμαι μη με ξαναπιασει γι' αυτο και συνεχιζω και γραφω εδω. Θελω να παω τουαλετα αλλα φοβαμι μη ζαλιστω. Θελω να βαλω τα κλαματα τωρα, δεν ειναι ζωη αυτο.... Αλλοι ανθρωποι ειναι εξω και διασκεδαζουν ή βρισκονται σε διακοπες κι εγω να ζω ολο αυτο... ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ;;;; Τι εχω κανει;;;;
Αυτο το πραγμα που περιγραφεις novia πιστευω οτι ειναι αυτο που λεω συμπηκνωμενο αγχος. Ειναι πολυ ******** πραγμα και παμπονηρο ψαχνει να βρει ποτε εισαι πιο χαλαρα για να σου την "φορεσει". Και ειναι τρομακτικο το ********. Μια παραλαγη του ζω εγω εδω και χρονια με ξυπναει 3,4 φορες την νυχτα με αποτελεσμα να μην μπορω να ξεκουραστω πραγματικα.Quote:
Originally Posted by novia35
Και αμα δεν εισαι ξεκουραστος που διαθεση μετα την ημερα.
Μεχρι τωρα στις αναζητησεις μου ουτε τα αγχολυτικα ουτε τα αντικαταθλιπτικα μπορεσαν να μου σταθεροποιησουν τον υπνο, μονο οταν εκανα βελονισμο ειχε καταφερει η γιατρος να με βαλει σε μια σειρα. Κοιμομουν 11 το βραδυ και ξυπνουσα ομορφα και ηρεμα στις 7 το πρωι. Ποσο μου λειπει ο βαθυς και ο σωστος υπνος δεν ξερεις...
Κατα τα αλλα διαβαζοντας αυτα που γραφεις και χωρις καμμια διαθεση να το παιξω ειδημων και γνωστης εχω να σου πω ενα. Δεν ξερω πως αλλα πρεπει να βρεις τροπο να απευθυνθεις σε καποιο ειδικο ψυχικης υγειας πιθανως θα βοηθηθεις.
Θα σου πω εγω πως το εχω δει πλεον. Πηγα σε ψυχιατρους πηρα αγχολυτικα και αντικαταθλιπτικα, ενταξει το αγχολυτικο με βοηθησε τα αντικαταθλιπτικα που μου εδωσαν πιθανως δεν μου "ταιριαξαν". Τωρα παω σε ψυχολογο και σπανιως παιρνω λιγο αγχολυτικο οταν δεν την παλευω. Μπορει να καταφερω να βγαλω μια ακρη με την ψυχολογο μπορει και οχι το μονο σιγουρο ειναι οτι θελει χρονο (και χρημα ).
Να σου πω την αληθεια μου. Αν δω οτι δεν βγαινει ακρη μονο με την ψυχοθεραπεια και χρειαστει να ξαναρχισω θεραπεια με χαπια θα το κανω να παει να γαμηθει. Ειμαι σε "περιοδο δοκιμων" βλεπω τι με βοηθαει και τι οχι. Καποια στιγμη θα ξαναπαω για βελονισμο να σιγουρεψω αν μπορει να με σταθεροποιησει.
Και καποια στιγμη ελπιζω θα βγαλω πορισμα τι μπορει να γινει με αυτο που ζω. Θα μπορω να τα καταφερω μονο με ψυχοθεραπεια καλως, θα χρειαστουν χαπια παλι καλως, θα με βοηθησει ο βελονισμος η η οποια αλλη θεραπεια παλι καλως. Το ζητημα ειναι να προσπαθησω να σταθεροποιηθω καποια στιγμη προς τα πανω προς το θετικο. Το ποτε θα γινει αυτο ουτε κι εγω το ξερω αλλα θελω να ελπιζω και να πιστευω οτι με προσπαθεια και επιμονη κατι θα γινει.
Υ.Γ. Ειναι κι αυτη η κολοζεστη καταλαβαινω οτι μου χειροτερευει τα ψυχοσωματικα
Διαβαζω αυτες τις μερες ενα βιβλιο της ψυχολογου μου που αφορα, τι αλλο, την ψυχικη υγεια.
Γραφει για διαφορα θεματα πολλα απο τα οποια "με αγγιζουν" γιατι τα ζω.
Καταρχας οταν λεμε ψυχοσωματικα στην ουσια μιλαμε οτι η αντιδραση του μυαλου (ψυχη) μπορει να εκσηλωσει μια σωματικη νοσο (σωμα)
Σχετικα με τα ψυχοσωματικα novia γραφει οτι σιγουρα δεν ειναι αποκυημα της φαντασιας και οι αιτιες δεν ειναι μονο συναισθηματικες αλλα πισω απο τον σωματικο πονο συνυπαρχουν πολλοι παραγοντες.
Το ζητημα ειναι οτι σε οτι αφορα το ψυχολογικο τμημα οι οποιες συγκρουσεις μας συμβαινουν γινονται στο λεγομενο "ασυνειδητο" και γι αυτο δεν μπορουμε να τις χειριστουμε και να τις ελεγξουμε και μας ειναι δυσκολο να αντιμετωπισουμε τα ψυχοσωματικα.
Κλασικες περιπτωσεις κλινικων ασθενειων που επηρεαζονται πιο αμεσα απο την κακη ψυχολογια
*Συνδρομο ευερεθιστου εντερου (καπου εδω βρισκομαι εγω)
*Η υπερταση (αν θυμαμαι καλα αυτο προβληματιζει εσενα novia)
*Το ελκος στομαχου
* Το εκζεμα.
Το στρες και η αγωνια προκαλουν συνηθως πονοκεφαλους και μυικους πονους
Ο φοβος που προκαλειται εκφραζεται συνηθως με ταχυκαρδια, εφιδρωση, αισθημα κομπου στο στομαχι
Εχω παει βρε to einai touto pali μαλιστα εχω παει 3 φορες. Μια οταν ειχε ξεκινησει το προβλημα στα 19, μια μερικα χρονια αργοτερα και μια πριν απο λιγο καιρο και για περιπου 1,5 χρονο. Δεν μπορω να πω οτι βοηθηθηκα ιδιαιτερα, μ' εχουν απογοητευσει μωρε καπου κι αυτοι. Την τελευταια φορα ειχα καταφερει να ξεπερασω την αγοραφοβια τελειως, τους πανικους τους ειχα ξεπερασει απο μονη μου εδω και χρονια. Οταν ομως αρχισαν να συμβαινουν τα απανωτα προβληματα, θανατοι, απωλεια δουλειας, οικονομικα θεματα, χειρουργεια και θεματα υγειας δικα μου, προβληματα στην προσωπικη ζωη αυτα που εχω γραψει και ξαναγραψει κατα καιρους εδω οπου εκανα μια βαρβατη υποτροπη ως προς τις κρισεις πανικου εκει πραγματικα δεν ενιωσα να παιρνω καμια βοηθεια. Γεγονος που μου απεδειξε οτι και πριν ειχε γινει καποια προοδος γιατι εγω ημουν καλα κι οχι γιατι με βοηθησαν οι ψυχολογοι. Δεν τους ακυρωνω αλλα σε μενα δεν ειδα καποια θετικη επιδραση. Μπορω να πω οτι κλαιω και τα λεφτα μου σημερα.
Ωραια novia και εγω σου μιλαω για την ΖΩΗ μας. Σου εχω στειλει και π.μ.
Αυτο που πρεπει να ειναι το αποκλειστικο ενδιαφερον μας ειναι η ζωη μας και η ποιοτητα της και πως θα γινει να το καταφερουμε. Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ. ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ "ΒΑΡΕΛΙ ΧΩΡΙς ΠΑΤΟ". Δεν ξερω σε μικροτερη ηλικια ισως ο οργανισμος να ειχε δυναμεις και να καταφερνε να ισοροπισει. Απο την στιγμη ομως που βλεπεις οτι αυτο το πραγμα δεν σταματαει και "γενναει" χειροτερα πραματα τοτε καπως πρεπει να μπει φραγμος. Θα ειναι ψυχιατρος και χαπια για μια περιοδο θα ειναι κατι αλλο οπως και να χει κατι πρεπει να γινει.
Θα το ξαναπω. Οταν ειχα καταρρευσει ο πρωτος ψυχιατρος που πηγα μου εδωσε φαρμακευτικη αγωγη. Εγω αρνιομουν να τα παρω. Πριν τον ξαναεπισκεφτω μετα 20 μερες ,τρεις μερες πριν, αρχισα να παιρνω τα αγχολυτικα και ψιλοστανιαρα. Και οταν τον επισκεφτηκα του ειπα οτι ειδα λιγη βελτιωση με τα χαπια του. Και μου την ειπε που δεν τα πηρα απο την αρχη και μου ξεκαθαρισε οτι στο σταδιο που βρισκομουν , της καταρρευσης, τα μονα χαπια που βοηθανε καλως η κακως ειναι αυτα.
Θυμαμαι ακομα την κουβεντα του "ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ Η ΟΧΙ ΕΣΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ" ...και φυσικα του ειπα "θελω να γινω καλα"
Εχεις δικιο σ' αυτο αλλα πραγματικα πριν ενα χρονο περιπου ειχα ξεπερασει τελειως την αγοραφοβια. Ημουν καλα. Εννοω εντελως καλα. Σα να μην το ειχα ζησει καθολου και ποτε ολο το προηγουμενο. Πηγαινα γυμναστηριο, εκανα χορο, πηγαινα σε κατι εικαστικα σεμιναρια, εβγαινα με φιλους, πηγαινα για ψωνια στα μαγαζια, εκανα τις περιποιησεις μου σα γυναικα. Ειχα ενδιαφεροντα και δραστηριοτητες. Τωρα τιποτα. Μαχαιρι ολα. Εκανε 180 μοιρες στροφη η πραγματικοτητα μου. Φταιει βεβαια και το πρακτικο κομματι της υποθεσης οτι εμεινα χωρις δουλεια. Οπως αλλωστε σου ειχα πει τους πανικους τους ειχα ξεπερασει τουλαχιστον για μια 10ετια, μπορει και παραπανω, απλα μου ειχε μεινει η αγοραφοβια. Η οποια φαινεται πως ειχε ξεπεραστει κι αυτη. Αυτο που με πηγε πισω ηταν η επανεμφανιση των πανικων περσυ στις αρχες Οκτωβρη που μου ξαναφερε σταδιακα και την αγοραφοβια. Βεβαια ειχε προηγηθει ενα 6μηνο μεγαλης στεναχωριας και μεγαλης πιεσης στη δουλεια και στη προσωπικη ζωη. Η δε αγοραφοβια μ' εκλεισε παλι μεσα στο σπιτι. Κι ολο αυτο μου εφερε καταθλιψη. Αφου ομως ειχα καταφερει πριν ολα αυτα που μου συμβαινουν τωρα κι ενω μου 'χουν ξανασυμβει παλια να φτασω σ' αυτο το σημειο χωρις φαρμακευτικη αγωγη σημαινει οτι μπορω να το κανω γιατι το 'χω ξανακανει στο προσφατο παρελθον.
Απλα δε βοηθαει αυτη η δυσθυμια λογω των αρνητικων καταστασεων που ειχαν συμβει κι υπαρχουν γυρω μου. Αν και οι πηγες της εντονης πιεσης οπως η δουλεια και η σχεση εφυγαν απο τη μεση, απολυθηκα.... χωρισα... κι ενω κανονικα θα επρεπε να μου φερει ανακουφιση αφου απελευθερωθηκα κατα μια εννοια αυτο μου δημιουργησε συνθηκες μεγαλυτερης θλιψης, λογω ανασφαλειας για το απο εκει κι επειτα, για το τι θα γινει μετα. Θα βρω δουλεια;; Θα βρεθει στη ζωη μου ενας αλλος ανθρωπος;;; Κι αν ναι. Ποτε;; Μεγαλωνω κιολας. Περναει ο καιρος. Εχω αναγκη να κανω κι εγω καποια πραγματα στη ζωη μου. Και τι δουλεια θα ειναι αυτη και ποιος θα ειναι αυτος;; Θα ειναι κατι καλυτερο απ' αυτο που ειχα ή θα πεσω στα ιδια σκατα για να μην πω και χειροτερα. Κι αν ειναι χειροτερα οποια η θεση μου μετα απεναντι σ' αυτα που απωλεσα και ως προς το θεμα εργασια και ως προς το θεμα προσωπκη ζωη;; Και μεχρι να συμβουν ολα αυτα, μεχρι τοτε;; Τι γινεται;; Τι κανω;; Λεφτα δεν εχω. Δουλεια δεν εχω. Σχεση δεν εχω. Οι φιλοι μου εχουν οικογενειες, υποχρεωσεις αρα και περιορισμενο χρονο. Οποτε περιστασιακα βρισκομαστε μονο. Τον υπολοιπο χρονο;; Να βγω μονη μου εστω και μπαινοντας απο λεωφορειο σε λεωφορειο μονο για να μην ειμαι κλεισμενη μες το σπιτι σε τεσσερα ντουβαρια μαζι με τα προβληματα και να σκεφτομαι τ' αρνητικα ή να καθομαι και να κλαιω τη μοιρα μου ή να μου σπανε τα νευρα οι δικοι μου και να επωμιζομαι και τα δικα τους προβληματα λογω της αγοραφοβιας δεν μπορω. Οποτε;; Τι επιλογες εχω;; Οπως βλεπεις ειμαι εγκλωβισμενη απο παντου.
Η κατασταση μου επισης ειναι ενα συνολο πραγματων. Ειναι κρισεις πανικου και αγοραφοβια μαζι με καταθλιψη κι αν οχι καταθλιψη ας πουμε τουλαχιστον δυσθυμια οπως που το ειχε πει η ψυχολογος που ειναι καπως πιο ηπιας μορφης. Καταλαβες;; Υπαρχουν ανθρωποι που πασχουν μονο απο το ενα ή απο τα δυο. Συνηθως κρισεις πανικου και αγοραφοβια πανε μαζι. Υπαρχουν ανθρωποι ομως που εχουν ή μονο το ενα ή μονο το αλλο. Η καταθλιψη ειναι μια ξεχωριστη κατασταση απ' τ' αλλα δυο. Δηλαδη μπορει ν' αντιμετωπισω τις κρισεις πανικου και την αγοραφοβια και να συνεχισω να εχω μελαγχολια. Αυτο συμβαινει γιατι ειναι πολλα χρονια που τα εχω ολα αυτα κι εχει γινει χρόνιο το προβλημα. Οπως καταλαβαινεις θα πρεπει κι εγω ν' αποφασισω ποιο θ' αντιμετωπισω πρωτο απ' ολα αυτα. Το βασικο βεβαια ειναι να ειμαι καλα και σωματικα και ψυχικα κι ολα τ' αλλα επονται. Πως θα ειμαι ομως καλα εφοσον δεν εχω δουλεια και χρηματα και δεν εχω μια σχεση να παιρνω αγαπη, να περναω καλα και να ζω ομορφες στιγμες;; Αρα φαυλος κυκλος. Απο που ξεκινας λοιπον την αποκατασταση;; Ψαχνεις πρωτα για δουλεια και μετα ασχολεισε με τα ψυχολογικα και με τι ψυχικα αποθεματα ψαχνεις;; Αντιμετωπιζεις πρωτα τα ψυχολογικα;; Κι αν ναι τι αντιμετωπιζεις πρωτα;; Αντικαταθλιπτικο ή αγχολυτικο δηλαδη;;; Γιατι το οτι σε ανυποπτο χρονο χωρις να εχει συμβει κατι παρολο που ειμαι σε προστευμενο περιβαλλον μου ερχονται σωματικα συμπτωματα ζαλαδες κτλ οφειλεται στις κρισεις πανικου. Τ' οτι φοβουμενη μην το παθω σε μη προστατευμενο περιβαλλον οπου δε θα εχω καποιον να με βοηθησει δε βγαιμω μονη μου κι εχω περιορισει τις εξοδους μου οφειλεται στην αγοραφοβια. Το οτι ομως ακομη κι οταν εβγαινα με τον πρωην φιλο μου που υποτιθεται δεν ημουν μονη μου αρα δεν κινδυνευα στο κομματι της αγοραφοβιας τουλαχιστον, γιατι ειπαμε ο πανικος δε διαλεγει στιγμη ερχεται οποτε του 'ρθει, απλα ειναι εκεινη τη στιγμη και τελος μεχρι την επομενη φορα, αλλα παρολα αυτα ενιωθα μια αποξενωση απο το περιβαλλον, δεν μπορουσα να παρω χαρα και να διασκεδασω αλλα ημουν στον κοσμο μου αυτο οφειλεται στην καταθλιψη. Ακομη και τωρα που τα βαζω σε μια σειρα βεβαια δε ξερω ποιο πρεπει να βαλω πρωτο, ποιο δευτερο και ποιο τριτο. Ειναι τοσα πολλα απο που να το πιασεις να το λυσεις αυτο το κουβαρι;;;
novia δεν θα διαφωνισω καθολου μαζισου. Ομως θα σου πω τι μου ειχε πει ο πρωτος ψυχιατρος που ειχα παει. Οπως εσυ του ελεγα φταιει αυτο φταιει το αλλο, μου συνεβηκαν αυτα, φοβαμαι για το μελλον, κτλ. Μου ειπε "Ενταξει ολα αυτα που μου λες αλλα φιλε μου τωρα αυτη την στιγμη ζεις μια κατασταση που σε εχει διαλυσει και ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ. Οταν θα καταφερεις να συνερθεις θα δουμε και ολα τα υπολοιπα".
Μου ειπε να σταματησω να τα σκεφτομαι τοσο γιατι γινομαι χειροτερα και να επικεντρωθω πως θα καταφερω για αρχη να ξανασταθω στα ποδια μου.
Επειδη αυτα που μου εχουν πει οι γιατροι τα σκεφτομαι σε δευτερο και τριτο και τεταρτο χρονο που λενε πιστευω οτι ο συγκεκριμενος ψυχιατρος ειχε μεγαλο δικιο.
Το πρωτο και βασικο βημα ειναι απο την στιγμη που αισθανεσε διαλυμενος να καταφερεις να κρατηθεις απο καπου να ξαναβρεις τις δυναμεις σου γιατι να ξερεις novia οι δυναμεις υπαρχουν μεσα μας αλλα αυτο το ******** το υπερβολικο αγχος δεν τις αφηνει να βγουν.
Παλι ζαλαδα... Παλι πανικος να υποθεσω;; Γιατι;; Ημουν καλα. Κοιμηθηκα καλα. Εφαγα καλα. Βγηκα βολτα, Δεν ειχα αγχος για κατι. Δε σκεφτηκα κατι. Διαβαζα ενα αρθρο στο διαδικτυο. Ασχετο. Ουδετερο. Για μακιγιαζ. Και ξαφνικα... στα δευτερολεπτο. Αδιαθεσια. Μια ζαλαδα, ενα σκοτεινιασμα, ενα χασιμο. Μια ταση για λιποθυμια. Ιδρωνουν τα χερια. Ταχυπαλμια. Πονος στην κοιλια και πισω στην πλατη χαμηλα και φουσκωμα στο στομαχι, δυσπεψια. Διαταραχες στο εντερο και μια ταση για διαρροια. Σηκωνομαι τρομαγμενη προς τους δικους μου. "Ρε παιδια δεν αισθανομαι καλα. Λιγο νερο." Κι αμεσως ψαχνω για τα εφημερευοντα. Ακομη δεν εχει περασει η αδιαθεσια. Ρε παιδια.... εινα σιγουρα αυτο πανικος;; Γιατι δεν εχω πειστει εγω ακομη;;; Γιατι κατι μεσα μου μου λεει να το ψαξω κι αλλο ή οτι δεν το 'χω ψαξει σωστα;; Δε λεω οτι ειναι μπορει να ειναι κατι σοβαρο π.χ. καρδια το μονο που μπορω να πω σαν παρατηρηση ειναι πως ειχα φαει πριν λιγη ωρα. Μηπως ειναι κατι στομαχικο;; Διατροφικο και τσαμπα το ψαχνω σε επιπεδο πανικου;; Ξερω γω μωρε. Τα 'χω χαμενα πια κι εγω.
Πρωτον δεν τα εχεις χαμενα...τα εχεις παραπανω απο τετρακοσια.Quote:
Originally Posted by novia35
Εχουμε το δεδομενο που το εχουν γραψει πολλοι εδω οτι η κριση πανικου ΔΕΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ερχεται ξαφνικα σου μαμαει την ψυχολογια, σου κανει πιο εντονα τα οποια ψυχοσωματικα εχεις και μετα αφου εχει τελειωσει "στην βρωμικη δουλεια της" φευγει και εσυ μενεις με μαυρισμενη την ψυχη. Κολοκατασταση με ολη την σημασια της λεξεως.
Θα σου γραψω απο την δικια μου εμπειρια και ισως καταλαβεις, γιατι κι εγω σαν εσενα ειμαι σε συγχιση με τα ψυχοσωματικα και νοημα δεν εχω βγαλει.
Τα πιο πολλα που γραφεις οτι σου συνεβηκαν τα παθαινω κι εγω ωρες ωρες. Και με παιρνει απο κατω και λεω δεν μπορει αυτο το πραγμα δεν ειναι ψυχολογικο μηπως κατι σωματικο μου συμβαινει τελικα.
Δυστυχως η ευτυχως ομως ειναι μερες που παιρνω αγχολυτικα οχι μεγαλες ποσοτητες αλλα παιρνω. Τι εχω παρατηρησει?
Αυτες οι αποτομες και αθλιες καταστασεις που μαλλον ειναι πανικοι δεν μου συμβαινουν τις μερες εκεινες η τουλαχιστον ειναι διαχειρισιμες.
Που καταληγω? Αφου η δουλια του αγχολυτικου ειναι να σου μειωσει ή σκεπασει το συσσωρευμενο αγχος την περιοδο που παιρνω δεν παθαινω πανικους. Αρα τι γινεται...το αγχολυτικο μειωνει το συσσωρευμενο (υπογειο) αγχος και ετσι αυτο δεν εκτονονεται με διαφορα ψυχοσωματικα.
Θα μου πεις και τι θα γινει θα μπλεξουμε με χαπια ...Οχι και παλι οχι. Εγω ειμαι στον "αγωνα" να καταφερω να βρω τι με αγχωνει και τι με χαλαει ωστε να ξεφυγω τελειως καποια στιγμη απο τα αγχολυτικα. Δεν τα εχω καταφερει αλλα που θα μου παει καποια στιγμη θα του την βρω την ακρη. Ποτε πως θα γινει δεν ξερω αλλα καποια στιγμη πιστευω θα γινει.
Απο οσο καταλαβαινω εχεις "αποκτησει" μια ευαισθησια στο γαστρεντερικο σαν εμενα. Καταλαβε το οταν το ******** το αγχος ξεχυλισει θα χτυπησει εκει που εχεις ευαισθησια. Αλλους τους πιανει το κεφαλι αλλοι πονανε στο στηθος οπου ειναι το ευαισθητο σημειο σου εκει βαραει το μαμημενο.
Μια λυση ειναι αυτη που λεει η Blue μολις εκδηλωθει ο πανικος προσπαθησε να μην του δωσεις τοση σημασια. Καποια στιγμη οπως ηρθε θα φυγει. Το κακο ειναι οτι οσο δεν βρισκονται οι αιτιες αυτο θα ξαναρχεται απροειδοποιητα και "βρωμικα".
Τις ζαλαδες μου μεσα. Ανυποφορη κατασταση πια.