Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο τα τελευταία 27 χρόνια. Θέλω βοήθεια, ιδέες, λύσεις! ΣΟΣ!
Παιδιά καλησπέρα,
Είμαι καινούριος στο φόρουμ συγκεκριμένα έκανα την εγγραφή μου γιατί θα ήθελα να θέσω ένα ζήτημα που χρόνια τώρα βασανίζει την οικογένεια μου και τον τελευταίο καιρό και εμένα όλο και περισσότερο. Αφορά την αδερφή της μητέρας μου, η οποία για λόγους που θα "επιχειρήσω" να εξηγήσω παρακάτω, βρίσκεται κλεισμένη σε ένα δωμάτιο στο σπίτι της γιαγιάς μου. Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να σας δώσω να καταλάβετε.
Τα τελευταία 27 χρόνια η αδερφή της μητέρας μου βρίσκεται κλεισμένη σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού της γιαγιάς μου. Ο λόγος για τον οποίο κλείστηκε εκεί μέσα άγνωστος. Σύμφωνα με τους παππούδες μου, τα ενδεχόμενα είναι ότι 1.Την εποχή που η μάνα μου ήθελε να παντρευτεί, η ίδια ήθελε να πάει να σπουδάσει την Ιταλία (έχοντας ήδη παρατήσει τις πανελλαδικές, αφού το είχε σίγουρο ότι θα την στείλουν εκτός.). Ο παππούς μου είχε μόλις πάρει το ΕΦΑΠΑΞ βγαίνοντας στην σύνταξη, και έτσι έπρεπε να αποφασίσει που θα δώσει τα λεφτά. Στον γάμο της μιας κόρης ή στις σπουδές της άλλης. Ζυγίζοντάς τα (και πιστεύοντας ότι η θεία μου και να πάει στην Ιταλία θα τα παρατήσει πολύ σύντομα και τα λεφτά του θα πάνε χαμένα) αποφάσισε να τα επένδυση στον γάμο. Έτσι η άλλη κόρη από πείσμα κλείστηκε στο δωμάτιο και δεν ήθελε να δει κανέναν. 2. Η γιαγιά μου υποστηρίζει πως συνέβαλε περισσότερο το ότι εκείνον τον καιρό είχε βγάλει φακίδες στο πρόσωπο και ένιωθε άσχημη, αποκρουστική , και έτσι σε συνδυασμό και με το 1 αποφάσισε να κλειστεί.
Γενικά αυτές οι δύο είναι οι δύο κύριες αιτίες που έχω ακούσει. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες. Και η αλήθεια μπορεί να κρύβεται εκεί ή και τελείως αλλού. Το νόημα είναι ότι τα τελευταία 27 χρόνια παραμένει κλεισμένη στο δωμάτιο έχοντας επικοινωνία μόνο με την γιαγιά και τον παππού μου και ενίοτε και με τον θείο μου (μικρό αδερφό της). Εγώ δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, ούτε και η αδερφή μου. Βασικά κανείς δεν την έχει δει.
Και το ζήτημα είναι πως η παππούδες μου μεγαλώνουν. Και δεν αντέχουν αυτήν την κατάσταση. Έχουν έναν άνθρωπο στο σπίτι ο οποίος απλά εξαρτάται. Σε φάση, που δεν μαγειρεύει καν μόνη της. Τα καλοκαίρια που οι παππούδες μου πάνε στο εξοχικό, η γιαγιά μου κάθε δεκαπέντε κατεβαίνει και πάλι στην πόλη για να της μαγειρέψει, να πετάξει σκουπίδια κλπ. Την έχω πετύχει μόνη της να κλαίει και όποτε της πιάσω τη συζήτηση συμβαίνει το ίδιο. Την ενοχλεί και την βασανίζει, δεν ξέρει τι να κάνει. Νοιώθει υπέυθυνη ενώ ταυτόχρονα δεν μπορεί να εντοπίσει το γιατί. Οκ ξέρω, αυτή και ο παππούς μου υποβοήθησαν το πρόβλημα αφού δεν έκαναν κάτι όταν μπορούσαν αλλά αντιθέτως συντήρησαν μια αρρωστημένη κατάσταση. Το πρόβλημα έχει χρονίσει και δεν ξέρω καν αν επιδέχεται λύσης, αν όμως επιδέχεται, αυτή πρέπει να βρεθεί κάποια στιγμή.
Να σημειώσω πως στο παρελθόν η γιαγιά μου έχει επισκευθεί ψυχολόγο και αυτός όμως όπως ήταν αναμενόμενο της είπε πως θα πρέπει να μιλήσει με την ίδια η οποία όμως αρνείται να μιλήσει με τον οποιονδήποτε. Σε κάθε προσπάθεια των δύο να της μιλήσουν η να την τρομάξουν , αρνείται να μιλήσει ξεκάθαρα. Στην ερώτηση "τι θα κάνεις αν πεθάνουμε εμείς" τους απαντάει "Θα πηδήξω απ' το μπαλκόνι". Και γενάται το ερώτημα. Ένα άτομο που δεν μπορεί να πάρει την ζωή της στα χέρια του, που δεν τολμάει να ζήσει, μπορεί να θέσει τέλος στη ζωή της?
Αν έχετε κάποια ιδέα για το τι να κάνουμε ,πως να βοηθήσω τους παππούδες μου, πως να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου πριν αυτή ξεφύγει από κάθε προηγούμενο, παρακαλώ βοηθήστε. Και αν όχι εγώ, τότε κάποια πρόταση αναφορικά με το τι θα έπρεπε να συμβουλέψω τη γιαγιά μου να κάνει.
