Θάνατος Συγγενή Πρώτου Βαθμού
Γεια σας,
Είμαι 26 ετών και βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσω κάτι το οποίο δεν θέλει να αντιμετωπίσει κανένας άνθρωπος.
Εδώ και μερικά χρόνια ο πατέρας μου ταλαιπωρείται από τον καρκίνο στο συκώτι. Αρχικά μας είχαν δώσει λίγο χρονικό περιθώριο αλλά αυτό το περιθώριο έγινε τεράστιο χάρη στην δύναμη του πατέρα μου. Πάντα ήταν δυνατός και πάντα τον σεβόμουν γιατί αυτό άξιζε και αυτό αξίζει κάθε πατέρας. Αυτή τη στιγμή είναι στο διπλανό δωμάτιο, στο κρεβάτι που είναι ξαπλωμένος εδω και 2 εβδομάδες τουλάχιστον. Η θεραπεία για τον καρκίνο είχε επηρεάσει το νεφρό του και αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή νευρική ανεπάρκεια κάνοντας συνέχεια εμετό και βήχοντας πράγμα το οποίο με πονάει πάρα πολύ όταν τον ακούω .Δεν μπορώ να τον ακούω, ούτε να τον βλέπω στην κατάσταση που είναι αλλά τον θέλω να είναι δίπλα μου. Τόσα χρόνια δεν έχω πει σε κανένα για το πρόβλημα του πατέρα μου γιατί δεν μου αρέσει να με λυπούνται πόσο μάλλον αν το κάνουν από υποχρέωση. Μόνος μου κάθομαι και σκέπτομαι πως θα είναι η ζωή μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ένα κενό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί αυτή τη φάση γιατί το θεωρούσα κάτι το σταθερό. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν πώς θα περάσω καλά και πού θα πάω διακοπές Ποτέ δεν μπήκα στην φάση να σκεφτώ ότι δεν θα έχω πατέρα. Έδινα έμφαση σε πράγματα που με έκαναν να νοιώσω καλά αλλά χωρίς να σκεφτώ τους δικούς μου. Τώρα που είμαι σε αυτή τη φάση τα σκέφτομαι όλα. Ποιό το αποτέλεσμα? Δεν ξέρω. Ίσως να μετανιώσω για πράγματα που έκανα ή δεν έκανα? Ίσως να δώ τη ζωή από μία άλλη φάση? Αυτό είναι σίγουρο. Αυτές τις μέρες κανονίζουν όλοι στην παρέα μου πως θα τις περάσουμε. Διασκέδαση , ποτά , καμάκι , ξέφρενη κατάσταση και διακοπές. Εγώ όμως θα είμαι στο σπίτι που με κόπο έφτιαξε ο πατέρας μου αλλά χωρίς αυτόν. Δεν με νοιάζει που δεν θα είμαι μαζί τους, ελπίζω όμως να μου συμπαρασταθούν όσο μπορεί ο καθένας.
