Quote:
Originally posted by dinad
Εγώ μέχρι πρόσφατα πίστευα στο μάτι...το αισθανόμουν επάνω μου. Έριχνα τέτοιο χασμουρητό που κόντευα να σκάσω, μέχρι που με ξεμάτιαζε η γιαγιά μου και σιγά σιγά μου πέρναγε. ...απο τότε που τα έφτιαξα με το παιδί που είμαι τώρα, ο οποίος όποτε έλεγα για μάτι με κορόιδευε... το είδα αλλιώς και η αλήθεια είναι ότι τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω ξαναματιαστεί...χαχαχα...
Εκεί που τα είχα πάρει στο κρανίο ήταν μια φορά που πηγαίναμε Καρδίτσα...σταματάμε στον Λεβέντη κατά τις 10 το βράδυ ...και ήταν κάτι τύποι οι οποίοι απο την ώρα που μπήκα με κοίταγαν απο πάνω μέχρι κάτω...φεύγοντας εγώ να κοντεύω να σκάσω απο το χασμουρητό...το δάκρυ κορόμηλο , ...παίρνω την αδερφή μου τηλ. (περασμένη ώρα ποιον να έπαιρνα) και της λέω να με ξεματιάσει..... τι γυρνάει και λέει ο δικός μου? σοβαρά σοβαρά :-Σου πέρασε? -Είμαι λίγο καλύτερα , λέω εγώ. - Δεν γίνεται να της πούμε να το γράψει σε CD για να μην ενοχλούμε νυχτιάτικα? όταν θα σε πιάνει θα το βάζουμε να το ακούς και θα ξεματιάζεσαι.... γκρρρρρρρ (χαχαχαχαχα)
Σε καταλαβαίνω..Εγώ πάλι έκανα προσευχές μόνη μου,όλη μέρα,αποφάσισα ότι πρέπει να αλλάξω ορισμένα πράγματα αλλά το βρίσκω ιδιαίτερα δύσκολο γκρρρρρρρρρρρρρρρ.Ελπίζω να αρκεί τουλάχιστον η προσπάθεια σε πρώτη φάση :)