Φοβίες - Άγχος

Γειά σας παιδιά.Είμαι 34 χρονών και δεν περίμενα ποτέ,ότι θα περάσω κάτι τέτοιο.
Λέω δεν περίμενα γιατί εδώ και 20 χρόνια έχω χάσει και τους δυο γονείς μου.
Έτσι δεν αισθανόμουν.Ήμουν δυνατή και ξεπέρασα το θάνατο.Δεν το φοβήθηκα.
Τώρα λοιπόν,όχι απλά το φοβάμαι αλλά σκέφτομαι και το κακό για μένα,δλδ τάσεις αυτοκτονίας.
Ξαφνικά εδώ και λίγους μήνες αισθάνομαι φοβίες,απίστευτες φοβίες.Για τον σύζυγο μου,για τα αδέρφια μου,για τους φίλους μου,για όλους.Εκεί που ξαπλώνω σα να σηκώνεται ο εαυτός μου και να πηδάει απ το μπαλκόνι.Εκεί η καρδιά μου πάει κι έρχεται. Έχω κουραστεί πραγματικά.
Πήγα σε ψυχολόγο.Έκανα ψυχανάλυση κοντά στους 2 μήνες.Με βοήθησε στην αρχή αλλά μετά μου την έσπασε λίγο.
Λένε πως με την πρώτη φορά δεν μπορείς να πετύχεις και τον κατάλληλο.
Μου χουν πεί να πάω και σε ψυχίατρο αλλά φοβάμαι..Φοβάμαι τα χάπια γενικά.
Τώρα βέβαια πέρνω κανά xanax,μισό του μισού.Μου τα χε δώσει καρδιολόγος,είχα γυρίσει όλους τους γιατρούς φυσικά.
Κάτι έχω και γω..όπως όλοι που παιρνάνε τέτοιες καταστάσεις..
Όλοι μου λένε να προσπαθήσω,ότι δεν μου λείπει τπτ και έχουν δίκιο.Έχω φίλους που μ αγαπάνε και με στηρίζουν, την οικογένεια του συζύγου μου,τα αδέρφια μου..Όλοι..
Αλλά κάτι μέσα μου δεν μ αφήνει να τα δω πλέον..
Μήπως τρελαίνομαι;!

Πιστεύω περνάω κατάθλιψη..Δεν ξέρω πως θα τα ξεπεράσω όλα αυτά..

Tntp Δεν τρελαίνεσαι. Από όσο καταλαβαίνω θέλεις λίγο τον χρόνο σου. Όλοι μας νιώθουμε αυτό το συναίσθημα της κούρασης απ όλα αυτά που περνάμε.. Και εμένα σήμερα δεν ήταν και η καλλίτερη μου μέρα. Εγώ να δεις πόσες φορές έβλεπα τον εαυτό μου να πηδάει από το μπαλκόνι να σταματήσω αυτά που νιώθω και αυτά που σκέφτομαι αλλά τελικά αξίζει? Αφού κάποια στιγμή όλοι μας θα πούμε αντίο έτσι κι αλλιώς, γιατί να το περνούμε τόσο σοβαρά? Είμαστε οργανισμοί που αισθάνονται, αγαπάνε, πονάνε, λυπούνται, μισούνε, και όλα αυτά τα χρειάζεσαι στην ζωή σου και καθώς περνάει ο καιρός σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο σοφός μέχρι που θα αποχερετήσουμε αυτόν τον κόσμο έχοντας αποκτήσει ένα σωρό εμπειρίες. Ίσως να πρέπει να συζητήσεις με τα άτομα που σε καταλαβαίνουνε πως μπορεί να θέλεις λίγο χρόνο για σένα. Δεν λέω να τα εγκαταλείψεις όλα αλλά πάρε το αμάξι σου η το ποδήλατο σου, πήγαινε σε ένα πάρκο μόνη σου να ξαπλώσεις να ακούσεις μουσική να ηρεμήσεις λίγο και να δεις την ζωή λίγο διαφορετικά λίγο πιο απλά. Δεν αξίζει τον κόπο να φοβόμαστε για τίποτα.
Χτες μίλαγα με έναν φίλο και μου είπε όταν αισθάνεσαι ότι φοβάσαι η ότι ανησυχείς για κάτι η απάντηση είναι πάντα η ίδια.
"Ανησυχείς για κάτι? Όχι? Πιάσε μια παγωμένη μπύρα"
"Ανησυχείς για κάτι? Ναι? Έχεις την λύση για αυτό? Ναι? Τότε γιατί ανυσηχεις? Πιάσε μια παγωμένη μπύρα"
"Ανησυχείς για κάτι? Ναι? Έχεις την λύση για αυτό? Όχι? Τότε γιατί ανησυχείς? Πιάσε μια παγωμένη μπύρα" :P
Χαλάρωσε και υπομονή. Σκέψου θετικά.

Φίλε μου,Spyroko τα έχω εγκαταλείψει όλα,έχω αφεθεί σ αυτό και φοβάμαι.Γι αυτό και κάνω τέτοιες σκέψεις.
Έχεις δίκιο σ όλα αλλά κάτι μέσα μου δεν μ αφήνει ..και οι δικιοί μου άνθρωποι αυτό μου λένε..Προσπάθησε,βγες,διασκ έδασε..Αλλά εγώ τπτ! Δεν αξίζει όμως ..το ξέρω ότι δεν αξίζει..θα βρεθεί η δύναμη,που θα πάει;!

Δύναμη έχεις ήδη! Απλά πρέπει να την ανακαλύψεις. Θα εκπλαγείς όταν καταλάβεις πόση δύναμη έχεις μέσα σου! Η ζωή είναι δικιά σου και μόνο δικιά σου. Ζήσε την με τον τρόπο που θες εσύ. Το να ελέγχεις τον ίδιο σου τον εαυτό όντως είναι δύσκολο πολύ αλλά oxi αδύνατο! Ψάξε λίγο βαθειά μέσα σου τα πράγματα που σε αγχώνουν και φοβάσαι. Γράφτα σε ένα χαρτί κατανοησέτα και το σημαντικότερο να τα αποδεχτείς. Όταν περνάμε μια περίοδο κατάθλιψης πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση. Αλλά όχι όμως να το πολεμήσουμε αλλά να το αποδεχτούμε να το αναλύσουμε και να το σκεφτούμε θετικά και να ψάξουμε τη μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Η ζωή είναι μια περιπέτεια και πρέπει πάντα να δραστηριοποιηθούμε! Με μια διαφορά όμως! Κάθε περίπτωση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με στρατηγική καθαρό μυαλό και απλότητα. Ας πούμε για παράδειγμα υπάρχουν κάποια άτομα που μιλάνε για σένα. Αστούς να λένε δεν μπορείς να τους έχεις όλους φίλους. Αυτοί που μετράνε για σένα είναι τα άτομα που σε αγαπάνε και είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί. Μην ανησυχείς πάντως θα ανακαλύψεις πόση δύναμη έχεις και θα τα ξεπεράσεις όλα! Μερικές φορές είναι καλό να αγχώνεσαι και λίγο.. Αυτό σημαίνει πως ενδιαφέρεσαι και ακόμα και που πήρες το θάρος να μοιράσεις το πρόβλημα μαζί μας είναι μια αρχή με το να ανακαλύπτεις την δύναμη σου γιατί θέλεις να το ξεπεράσεις!

σπυρο οχι πολυ παγωμενες για να την πιανουν :D τντρ μη χαλιεσαι,το αγχος μας κανει οτι θελει για να σκευτομαστε μονο αρνητικα.
ολοι εδω μεσα το αγχος το εχουμε στο τσεπακι. πηγαινε και στον ψυχοτετοιο να σου πει τι να κανεις,μη μασας

Quote:

---

Originally Posted by SpyroKo

Δύναμη έχεις ήδη! Απλά πρέπει να την ανακαλύψεις. Θα εκπλαγείς όταν καταλάβεις πόση δύναμη έχεις μέσα σου! Η ζωή είναι δικιά σου και μόνο δικιά σου. Ζήσε την με τον τρόπο που θες εσύ. Το να ελέγχεις τον ίδιο σου τον εαυτό όντως είναι δύσκολο πολύ αλλά oxi αδύνατο! Ψάξε λίγο βαθειά μέσα σου τα πράγματα που σε αγχώνουν και φοβάσαι. Γράφτα σε ένα χαρτί κατανοησέτα και το σημαντικότερο να τα αποδεχτείς. Όταν περνάμε μια περίοδο κατάθλιψης πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση. Αλλά όχι όμως να το πολεμήσουμε αλλά να το αποδεχτούμε να το αναλύσουμε και να το σκεφτούμε θετικά και να ψάξουμε τη μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Η ζωή είναι μια περιπέτεια και πρέπει πάντα να δραστηριοποιηθούμε! Με μια διαφορά όμως! Κάθε περίπτωση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με στρατηγική καθαρό μυαλό και απλότητα. Ας πούμε για παράδειγμα υπάρχουν κάποια άτομα που μιλάνε για σένα. Αστούς να λένε δεν μπορείς να τους έχεις όλους φίλους. Αυτοί που μετράνε για σένα είναι τα άτομα που σε αγαπάνε και είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί. Μην ανησυχείς πάντως θα ανακαλύψεις πόση δύναμη έχεις και θα τα ξεπεράσεις όλα! Μερικές φορές είναι καλό να αγχώνεσαι και λίγο.. Αυτό σημαίνει πως ενδιαφέρεσαι και ακόμα και που πήρες το θάρος να μοιράσεις το πρόβλημα μαζί μας είναι μια αρχή με το να ανακαλύπτεις την δύναμη σου γιατί θέλεις να το ξεπεράσεις!

---

Έχω αποδεκτεί ότι έχω κατάθλιψη.Αυτό με φοβίζει και μ αγχώνει περισσότερο.Με τρομάζει,δεν μ αφήνει να ηρεμήσω να σκεφτώ θετικά..Δεν με αφήνει να κάνω παρέα μ αυτούς που έκανα,με τους φίλους που μ αγαπούν.Όλα με κουράζουν.
Τι έκανες Σπύρο και ξαναβρήκες την δύναμη σου;

Quote:

---

Originally Posted by vasilis_90

σπυρο οχι πολυ παγωμενες για να την πιανουν :D τντρ μη χαλιεσαι,το αγχος μας κανει οτι θελει για να σκευτομαστε μονο αρνητικα.
ολοι εδω μεσα το αγχος το εχουμε στο τσεπακι. πηγαινε και στον ψυχοτετοιο να σου πει τι να κανεις,μη μασας

---

Άγχος Βασίλη από μικρό κορίτσι.Άστα! Τους φοβάμαι λίγο όλους τους ψυχοτέτοιους κι αυτά που δίνουν περισσότερο..

η σχεση σου με τον αντρα σου πως παει?

Πρώτα απ όλα ξεκίνησα γυμναστική. Στην αρχή βέβαια δεν είχα λεφτά και ξεκίνησα τρέξιμο μόνος μου και ποδήλατο. Αυτό γιατί ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω ακόμα σωματική δύναμη μέσα μου. Αφού λοιπών ξεκίνησα και γυμναστήριο με το καλό εκεί ξεκίνησαν και οι θετικές σκέψεις. Έβγαζα τόσο πολύ άγχος μέσα από την γυμναστική που δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ με απογείωσε. Τώρα πηγαίνω 2-3 φορές την εβδομάδα. Φυσικά δεν εξαφανίστηκαν όλα τα συμπτώματα αλλά με έκανε να νιώθω παρά πολύ καλλίτερα. Έφτιαξα την διατροφή μου, πιο πολλά λαχανικά και φρούτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά βοηθάει πολύ. Έγραψα σε ένα τετράδιο όλα αυτά που με αγχώνουν και σιγά σιγά έβρισκα και μια λύση για αυτά. Αν δεν έβρισκα στην τελική δεν έσκαγα κιόλας. Έμεινα μόνος μου για λίγο καιρό από φίλους γιατί το χρειαζόμουνα και έβαλα την ζωή μου σε τάξη. Θέλει χρόνο και υπομονή να το πετύχεις αλλά θέλει και θέληση! Μην το βάζεις κάτω! ξεκινά και εσύ κάτι, κάντο για τον εαυτό σου. Μην προγραμματίσεις την ζωή σου αλλά οργάνωσε την. Έχει διάφορα. Το να προγραμματίσεις την ζωή σου έχει άγχος. Το να την οργανώσεις θέλει λίγο να βάλεις κάτω της σκέψεις σου και να κάνεις αυτό που πραγματικά εσύ θες. Να μην ψυχαναγκάζεις τον εαυτό σου. Κανένας δεν θα σε κριτικάρει και οποίος και αν το κάνει δεν αξίζει να είναι φίλος σου. Επίσης σταμάτησα να νιάζομαι τόσο πολύ για μικροπράγματα. Δηλαδή αν κάποιος στην δουλειά μου μου την είπε ναι χέστηκα, άμα έχει ο άλλος κάλο στον εγκέφαλο δεν του φταίω εγώ.. ίσα ίσα δικό του είναι το πρόβλημα που επειδή έχει εξουσία την ασκεί με τον πιο άσχημο τρόπο και πραγματικά το κρίμα στο λαιμό του. Εγώ ξέρω ποιος είμαι και ξέρω πως είμαι καλό παιδί και αν έκανα κάτι λάθος δεν χάλασε και ο κόσμος. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να σου πω είναι να μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. Ξεκινά να κανείς κάτι καλό για τον εαυτό σου και θα δεις το σώμα σου και το μυαλό σου θα ανταποδώσει και θα σε ευχαριστήσει. :)

καλο θα ηταν για αρχη να περασεις μια βολτα απο καποιον ειδικο...
θα σου μαθει τεχνικες αντιμετωπισης για τη περιπτωση σου! καποια θα σου κανει!
να αναφερεις βεβαια τα παντα! κ ακου τν σπυρο.... "ευαγγελια" γραφει!! χα χα! ολοι μαζι στη προσπαθεια λοιπον!!!

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

η σχεση σου με τον αντρα σου πως παει?

---

Είμαστε μαζί πολλά χρόνια..Συζητάμε τα πάντα,μαλώνουμε,αγαπιόμαστ ε κτλ κτλ.

Quote:

---

Originally Posted by SpyroKo

Πρώτα απ όλα ξεκίνησα γυμναστική. Στην αρχή βέβαια δεν είχα λεφτά και ξεκίνησα τρέξιμο μόνος μου και ποδήλατο. Αυτό γιατί ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω ακόμα σωματική δύναμη μέσα μου. Αφού λοιπών ξεκίνησα και γυμναστήριο με το καλό εκεί ξεκίνησαν και οι θετικές σκέψεις. Έβγαζα τόσο πολύ άγχος μέσα από την γυμναστική που δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ με απογείωσε. Τώρα πηγαίνω 2-3 φορές την εβδομάδα. Φυσικά δεν εξαφανίστηκαν όλα τα συμπτώματα αλλά με έκανε να νιώθω παρά πολύ καλλίτερα. Έφτιαξα την διατροφή μου, πιο πολλά λαχανικά και φρούτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά βοηθάει πολύ. Έγραψα σε ένα τετράδιο όλα αυτά που με αγχώνουν και σιγά σιγά έβρισκα και μια λύση για αυτά. Αν δεν έβρισκα στην τελική δεν έσκαγα κιόλας. Έμεινα μόνος μου για λίγο καιρό από φίλους γιατί το χρειαζόμουνα και έβαλα την ζωή μου σε τάξη. Θέλει χρόνο και υπομονή να το πετύχεις αλλά θέλει και θέληση! Μην το βάζεις κάτω! ξεκινά και εσύ κάτι, κάντο για τον εαυτό σου. Μην προγραμματίσεις την ζωή σου αλλά οργάνωσε την. Έχει διάφορα. Το να προγραμματίσεις την ζωή σου έχει άγχος. Το να την οργανώσεις θέλει λίγο να βάλεις κάτω της σκέψεις σου και να κάνεις αυτό που πραγματικά εσύ θες. Να μην ψυχαναγκάζεις τον εαυτό σου. Κανένας δεν θα σε κριτικάρει και οποίος και αν το κάνει δεν αξίζει να είναι φίλος σου. Επίσης σταμάτησα να νιάζομαι τόσο πολύ για μικροπράγματα. Δηλαδή αν κάποιος στην δουλειά μου μου την είπε ναι χέστηκα, άμα έχει ο άλλος κάλο στον εγκέφαλο δεν του φταίω εγώ.. ίσα ίσα δικό του είναι το πρόβλημα που επειδή έχει εξουσία την ασκεί με τον πιο άσχημο τρόπο και πραγματικά το κρίμα στο λαιμό του. Εγώ ξέρω ποιος είμαι και ξέρω πως είμαι καλό παιδί και αν έκανα κάτι λάθος δεν χάλασε και ο κόσμος. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να σου πω είναι να μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. Ξεκινά να κανείς κάτι καλό για τον εαυτό σου και θα δεις το σώμα σου και το μυαλό σου θα ανταποδώσει και θα σε ευχαριστήσει. :)

---

Τόσα χρόνια δεν είχα μάθει να το βάζω κάτω..τώρα όμως μου ήρθαν όλα τούμπα και δεν ξέρω γιατί..Σκέφτομαι πως κάποτε θα μου βγαίνε αυτό..Τόσο πόνο βλέπεις,από 14 χρονών έχασα τα πάντα..
Έχω σκεφτεί την γυμναστική,ναι! Νομίζω θα μου κάνει καλό.
Το μυαλό αυτή την στιγμή δεν μ αφήνει να βάλω σε τάξη την ζωή μου,να σκεφτώ τι θέλω..πφφφ!

Quote:

---

Originally Posted by hapydays

καλο θα ηταν για αρχη να περασεις μια βολτα απο καποιον ειδικο...
θα σου μαθει τεχνικες αντιμετωπισης για τη περιπτωση σου! καποια θα σου κανει!
να αναφερεις βεβαια τα παντα! κ ακου τν σπυρο.... "ευαγγελια" γραφει!! χα χα! ολοι μαζι στη προσπαθεια λοιπον!!!

---

Έχω σκεφτεί να πάω..και θα το κάνω..απλά κι αυτοί θέλουν ένα σωρό λεφτά ρε γμτ!

Σηκώθηκα καλά..έφτιαξα καφέ,άναψα τσιγάρο..η καρδιά μου;! νομίζω θα βγει έξω..πφφφ!
Έπεσα πάλι..

Ξεκινά σιγά σιγά. Πάρε τα πράγματα με την σειρά τους. Άμα σκέφτεσαι "ο θεε μου έχω τόσα πολλά να κάνω τότε μπερδεύεσαι συγχίζεσαι και μετά τα παρατάς" Τσου τσου not good !! Ένα ένα. Πρώτα πρέπει να νιώσεις αυτοπεποίθηση! Βρες τι κάνεις καλά και έχεις ταλέντο πάνω σε αυτό. Μαγειρεύεις υπέροχα? Φτιάξε ένα καλό φαγητό και βάλε όλη την τέχνη σου σε αυτό. Προσκάλεσε τον άντρα σου σε ένα ρομαντικό δείπνο η αν έχεις παιδάκια ετοίμασε ένα δείπνο με οικογενειακό περιβάλον και δέξου τα κοπλιμέντα με χάρη. Θυμήσου τα παλιά σου κατορθώματα, όλοι μας έχουμε κατορθώσει κάτι στην ζωή μας που μας κάνει περήφανους και το γεγονός ότι ο χρόνος πέρασε και κανείς δεν το θυμάται δεν σημαίνει πως δεν το επιτύχαμε! Νιώσε περήφανη για αυτό αφού μπόρεσες μια φορά θα μπορέσεις 1000! Άλλαξε λίγο τον τρόπο εμφάνισης σου. Πήγαινε σε ένα κομοτήριο φτιάξε ένα νέο look και φόρα ρούχα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις άνετη και όμορφη! Ξεκινά με αυτό και δείξε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Ένα βήμα την φορά και τον δρόμο θα τον βρεις. Ξεκίνησε και το γυμναστήριο σου και μετά θα δεις, θα σκέφτεσαι "ποπο χαζή που ήμουνα γιατί τα σκεφτόμουνα όλα αυτά"? Άστο λίγο ελεύθερο το μυαλό σου. Μην φυλακίζεις τις σκέψεις σου.Πάντα υπάρχει ένας λόγος που τα περνάμε όλα αυτά. Είναι ένας τρόπος όπου το σώμα σου και το μυαλό σου θέλει να σου πει πως σε χρειάζεται. Άκουσε το.

Τα τελευταία σου λόγια μου λένε πολλά..Όντως με χρειάζομαι..Να σαι καλά βρε Σπύρο..

Quote:

---

Originally Posted by tntp

Έχω σκεφτεί να πάω..και θα το κάνω..απλά κι αυτοί θέλουν ένα σωρό λεφτά ρε γμτ!

---

οντως το οικονομικο ειναι μεγαλο θεμα.... αλλα οπως ειπα κ σε ενα αλλο φιλο μας εδω.... οπως ειχαν πει κ σε μενα, βεβαια.....
σε καθε περιοχη υπαρχει κ ενα "κεντρο ψυχικης υγειας".... ειναι δωρεαν! βρες το τηλ κ παρε να κλεισεις ενα ραντεβου λοιπον αν θελεις!
υπαρχουν κ ψυχιατροι κ ψυχολογοι οι οποιοι συνεργαζονται... αναλογα με το τι χρειαζεσαι παντα! κ γω τα τελευταια χρονια εκει παω΄εκει αρχισα να βλεπω τη διαφορα! ισως δν ειχα πεσει κ στα καταλληλα ατομα εξω....
βουρ λοιπον καλη μου φιλη κ καλη επιτυχια!!! κ θα τν εχεις..... ειμαι σιγουρη!!!

Ενας εξαιρετικός ψυχίατρος και πάνω από όλα άνθρωπος, ο Βίκτορ Φρανκλ, ο οποίος επιβίωσε από 4 στρατόπεδα συγκέντρωσης και μελέτησε την ανθρώπινη συμπεριφρά υπό ακραίες συνθήκες, έγραψε πως ο ψυχικός πόνος δεν πρέπει να μας πανικοβάλλει. Οπως το σώμα μας πονάει για να μας προειδοποιήσει πως κάτι του συμβαίνει, έτσι και η ψυχή μας. Κάθε διαδικασία εσωτερικής αλλαγής εμπεριέχει πόνο.

Κατ' αρχάς λοιπόν δες την κατάστασή σου σαν μιά προειδοποίηση. Αποδέξου την χωρίς πανικό. Σε όσα πολύ χρήσιμα έγραψε πιό πάνω ο Σπύρος, θέλω να προσθέσω την ενδοσκόπηση. Αφουγκράσου τον εαυτό σου, επαναπροσδιόρισε τις προτεραιότητες και τις ανάγκες σου, σώπασε τη φλυαρία του νου όσο μπορείς (υπάρχουν τεχνικές γι αυτό). Ακου την ψυχή σου...

Πόσο καιρό πας Βίκη; Ξέρεις γιατί το λέω;Μ αγχώνει γιατί δεν έχω υπομονή..Θέλω να γίνει κάτι άμεσα γιατί νοιώθω κουρασμένη..
Βέβαια ξέρω ότι αυτό δεν γίνετε..Σα ένας άνθρωπος να θέλει να χάσει 30 κιλά μέσα σε μια βδομάδα..το ξέρω ότι θέλει επιμονή και υπομονή..πφφφ!
Σ ευχαριστώ πάντως..Να σαι καλά!

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

Ενας εξαιρετικός ψυχίατρος και πάνω από όλα άνθρωπος, ο Βίκτορ Φρανκλ, ο οποίος επιβίωσε από 4 στρατόπεδα συγκέντρωσης και μελέτησε την ανθρώπινη συμπεριφρά υπό ακραίες συνθήκες, έγραψε πως ο ψυχικός πόνος δεν πρέπει να μας πανικοβάλλει. Οπως το σώμα μας πονάει για να μας προειδοποιήσει πως κάτι του συμβαίνει, έτσι και η ψυχή μας. Κάθε διαδικασία εσωτερικής αλλαγής εμπεριέχει πόνο.

Κατ' αρχάς λοιπόν δες την κατάστασή σου σαν μιά προειδοποίηση. Αποδέξου την χωρίς πανικό. Σε όσα πολύ χρήσιμα έγραψε πιό πάνω ο Σπύρος, θέλω να προσθέσω την ενδοσκόπηση. Αφουγκράσου τον εαυτό σου, επαναπροσδιόρισε τις προτεραιότητες και τις ανάγκες σου, σώπασε τη φλυαρία του νου όσο μπορείς (υπάρχουν τεχνικές γι αυτό). Ακου την ψυχή σου...

---

Ο πανικός, αυτός με κυριεύει..για το κάθε τι..

Πάντως βρε παιδιά σας ευχαριστώ! Διαβάζω ξαναδιαβάζω τα μηνύματα σας,με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα..

Χρονια αμετρητα παω.... αλλα ειχαν συμβει γεγονοτα τα οποια "φουντωσαν" τη κατασταση(ετσι θελω να πιστευω ισως)... δν ειναι για ολους το ιδιο!!! το οτι ξεκινησαν τα σωματικα σου προσφατα κ οχι οταν ησουν παιδι η εφηβη η σε νεαροτερη ηλικια, για να εδραιωθουν κ να γινουν συμπεριφορα κ χαρακτηρας, ειναι (νομιζω) πολυ πιο ευκολο να το αλλαξεις! κοντευω τα 32 κ παω απ τα 20!!! βεβαια οι "συμπεριφορες" ηταν νωριτερα! ενας μικροβιολογος που ειχε βαρεθει να μου κανει εξετασεις με περεπεμψε σε ψυχιατρο... κ κει ξεκινησαν ολα!!! δν γνωριζαμε κ ως οικογενεια τι σημαινει ψυχιατρος κ οι γονεις μου το φερανε βαρεως! ενιωθα κ τυψεις απο πανω για τν κατασταση μου... ενα παιδι που τα τελευταια χρονια ετρεχε στους γιατρους δν μπορουσανε να φανταστουν οτι τελικα χρειαζοτανε ψυχιατρο! με την αποψη που επικρατουσε ενιωθα η τρελη του χωριου!!! οτι ημουν η ντροπη της οικογενειας μου! κατι που αργοτερα βεβαια επιδιορθωθηκε! αν με ρωτας.... θελω τεραστια δουλεια ακομα!
Κουραζεσαι,το βαζεις κατω, αλλα ξαναξεκινας... μαθαινεις(σιγα σιγα) να σε αγαπας! πρεπει να βγαινεις απ τη κουραση για να ξεκουραζεσαι(Κ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙς!)....... κ παλι απο τν αρχη,ΞΕΚΙΝΑΣ!!!

Quote:

---

Originally Posted by hapydays

Χρονια αμετρητα παω.... αλλα ειχαν συμβει γεγονοτα τα οποια "φουντωσαν" τη κατασταση(ετσι θελω να πιστευω ισως)... δν ειναι για ολους το ιδιο!!! το οτι ξεκινησαν τα σωματικα σου προσφατα κ οχι οταν ησουν παιδι η εφηβη η σε νεαροτερη ηλικια, για να εδραιωθουν κ να γινουν συμπεριφορα κ χαρακτηρας, ειναι (νομιζω) πολυ πιο ευκολο να το αλλαξεις! κοντευω τα 32 κ παω απ τα 20!!! βεβαια οι "συμπεριφορες" ηταν νωριτερα! ενας μικροβιολογος που ειχε βαρεθει να μου κανει εξετασεις με περεπεμψε σε ψυχιατρο... κ κει ξεκινησαν ολα!!! δν γνωριζαμε κ ως οικογενεια τι σημαινει ψυχιατρος κ οι γονεις μου το φερανε βαρεως! ενιωθα κ τυψεις απο πανω για τν κατασταση μου... ενα παιδι που τα τελευταια χρονια ετρεχε στους γιατρους δν μπορουσανε να φανταστουν οτι τελικα χρειαζοτανε ψυχιατρο! με την αποψη που επικρατουσε ενιωθα η τρελη του χωριου!!! οτι ημουν η ντροπη της οικογενειας μου! κατι που αργοτερα βεβαια επιδιορθωθηκε! αν με ρωτας.... θελω τεραστια δουλεια ακομα!
Κουραζεσαι,το βαζεις κατω, αλλα ξαναξεκινας... μαθαινεις(σιγα σιγα) να σε αγαπας! πρεπει να βγαινεις απ τη κουραση για να ξεκουραζεσαι(Κ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙς!)....... κ παλι απο τν αρχη,ΞΕΚΙΝΑΣ!!!

---

Πολλά χρόνια Βίκη.Πολλά..Γιατί όμως τόσα χρόνια;Συγνώμη που ρωτάω..Ίσως είναι ηλίθια η ερώτηση μου αλλά είμαι νέα σ αυτά και έχω πολλές απορίες..κάνω σκέψεις ότι θα μαι έτσι για μια ζωή;δεν θα ξαναβρώ τον εαυτό μου κτλ κτλ.δεν ξέρω πραγματικά..