Γεια σας, μιας και είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ, ας ξεκινήσω λέγοντας ότι θα ήθελα πολύ να αποτελέσω και εγώ ένα ενεργό μέλος της κοινότητας σας. Πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκα εδώ, δηλαδή σε ένα μέρος το οποίο μου δίνει τη δυνατότητα να μοιραστώ τους δικούς μου προβληματισμούς, καθώς και να συμμετέχω σε αυτούς των άλλων, δίνοντας έτσι ένα χέρι βοηθείας.
Πριν μπω στο ζήτημά μου, όμως, κάνοντας μία σύντομη παρουσίαση του εαυτού μου, ας αναφέρω ότι πρόσφατα έκλεισα το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας μου, πράγμα που σημαίνει πως, μεταξύ των άλλων, φέτος είχα και τη τύχη να δίνω πανελλήνιες, θέμα που θα αφήσω για τώρα, ώστε να αναφερθεί στο δικό του νήμα.
Μέσα σε αυτό το χρόνο, λοιπόν, μου έμελλε μεταξύ των άλλων, να δω διαφορετικά μία φίλη μου, με την οποία μάλιστα ανήκουμε στην ίδια παρέα από το γυμνάσιο, συνολικά, δηλαδή, έξι χρόνια μέχρι και σήμερα. Με τη φίλη αυτή, πιο συγκεκριμένα, ξεκινήσαμε ήδη από τις αρχές του χρόνου, στο βαθμό βέβαια που μας το επέτρεπε ο περιορισμένος χρόνος μας, να μιλάμε πιο συχνά μέσω μηνυμάτων, με αποτέλεσμα τελικά να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο ακόμη καλύτερα. Μάλιστα, θα μπορούσα να πω ότι φέτος τη γνώρισα πραγματικά και παρόλο που ήρθα σε επαφή με όλες της αδυναμίες και τα διάφορα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα της, σίγουρα τη λάτρεψα, ενώ ακόμη και τώρα, σημαίνει τόσα πολλά για εμένα σαν άνθρωπος. Επιπλέον, υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί, το μόνο άτομο στο οποίο αισθάνομαι άνετα να εμπιστευτώ το οτιδήποτε, πράγμα που πιθανότατα, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, ίσχυε πριν κάποιο καιρό και για την ίδια, με βάση πάντοτε τα πράγματα που συνηθίζαμε να συζητάμε, αρχικά μέσω μηνυμάτων και όταν υπήρξε ο απαραίτητος χρόνος και από κοντά, βγαίνοντας και μιλώντας.
Κάποια στιγμή, λοιπόν και ενώ μιλούσαμε στο μεταξύ πολύ, άρχισα να σκέφτομαι έντονα τη περίπτωση να τη βλέπω σαν κάτι διαφορετικό και αφού πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα, αποφάσισα να της μιλήσω όσο πιο διακριτικά μπορούσα, καθώς δεν ήθελα να χάσω αυτό που είχε αρχίσει να υπάρχει ανάμεσά μας. Τελικά, η απάντηση που πήρα ήταν εν μέρει θετική, αφού και η ίδια βρισκόταν στη φάση που ήμουν και εγώ, δηλαδή δεν ήταν σίγουρη εάν αυτό που αισθάνεται εντάσσεται στο πλαίσιο του φιλικού, ή μήπως είναι κάτι παραπάνω. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε, όπως και να βγαίνουμε καμιά φορά οι δυο μας, αλλά σε κάθε περίπτωση να μη βιαστούμε, για να καταλήξουμε σε μια απόφαση. Τα πράγματα, στη συνέχεια, εξελίχτηκαν όπως θέλαμε και οι επαφές μας ήταν πιο συχνές, ώστε τελικά, μια μέρα που είχαμε ελεύθερο χρόνο, να βγούμε το πρωί και να καταλήξουμε ότι θέλαμε και οι δυο το ίδιο πράγμα. Πράγματι, εκείνη την ημέρα ήρθαμε πιο κοντά, αλλά το κλίμα μεταξύ μας ήταν πολύ παράξενο και βρεθήκαμε σε άβολη θέση, πράγμα δικαιολογημένο κατά τη γνώμη μου, καθώς πλέον βλέπεις έναν παλιό φίλο σαν κάτι διαφορετικό.
Στις επόμενες μέρες τα πράγματα πάγωσαν μεταξύ μας και έβλεπα ότι η ίδια ήταν απόμακρη, οπότε τελικά μου είπε ότι θέλει χρόνο και πάλι για να σκεφτεί, τον οποίο και πήρε, με αποτέλεσμα στο τέλος να μάθω πως με βλέπει μόνο φιλικά. Δε θα σταθώ, ούτε στο πως αισθάνθηκα λόγω της απάντησης που πήρα, ούτε και στο πόσο δύσκολο μου ήταν να την αντιμετωπίζω σαν απλή φίλη μου, όμως μετά από αυτό συνεχίσαμε να μιλάμε, όπως ακριβώς κάναμε και πιο πριν και δεν ήθελα να την ξαναενοχλήσω με αυτά, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν οι πανελλαδικές. Από την άλλη, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ξεκαθάριζαν τα συναισθήματα μου και την ήθελα όλο και περισσότερο, όμως δε μίλησα. Τελειώνοντας, βέβαια, της ξαναείπα ότι τη βλέπω διαφορετικά και όσο και να καταλαβαίνω πως τα συναισθήματα της δεν αλλάζουν, έτσι και τα δικά μου παραμένουν ίδια.
Έκτοτε δε μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου, συνεχίζαμε να βγαίνουμε πιο αραιά πλέον, αλλά το γεγονός πως δεν άντεχα να κρατάω μέσα μου τα συναισθήματά μου, τα κατέστρεψε όλα. Πιο συγκεκριμένα, της εξηγώ τα συναισθήματα μου, αλλά εκείνη βρίσκεται αλλού, με αποτέλεσμα τελικά εγώ να απογοητεύομαι και εκείνη να αισθάνεται ένοχη, για πράγματα που κακά τα ψέματα, δε μπορεί να ελέγξει και άρα δε φταίει τελικά σε τίποτα. Με άλλα λόγια, κυνηγάω μια κατάσταση και λέω ότι θα περιμένω, χωρίς να ελπίζω τίποτα, μόνο και μόνο επειδή άμα φύγω θα τα έχω ακόμη περισσότερο με τον εαυτό μου, από ότι τα έχω ήδη, αλλά την ίδια στιγμή τη κουράζω περισσότερο και χαλάω αυτό που ήδη, ή μάλλον κάποτε υπήρχε. Μάλιστα, όσο παράξενο και άμα ακούγεται, αισθάνομαι ένοχος, που δε μου φάνηκε αρκετό ότι την είχα δίπλα μου σαν φίλη μου, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω από αυτό, το οποίο από μόνο του ήταν τόσο όμορφο. Τώρα, λοιπόν, δε μιλάμε και τόσο. Κάποια στιγμή, όταν πήγαμε διακοπές σαν παρέα πριν λίγο καιρό, δεν άντεχα να την έχω διαρκώς δίπλα μου και μιλώντας πάντα για τα ίδια, αγνοώντας την αρνητική απάντηση της, τελικά την κούρασα πέρα από τα όριά της. Μου είπε αργότερα πως θέλει το χώρο της να σκεφτεί, όμως τα πράγματα έχουν χαλάσει από ότι φαίνεται. Το χειρότερο, βέβαια, είναι πως εγώ παραμένω κολλημένος και τη θέλω ακόμη, αλλά φοβάμαι να σηκώσω το τηλέφωνο, γιατί και πάλι θα είμαι στα ίδια.
Δε ξέρω άμα κατάφερα να αποδώσω την όλη κατάσταση σωστά, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο αυτό. Πάντως γνωρίζω πως ότι και αν ακούσω, θα παραμείνω κολλημένος και όσο και άμα θέλω να περιμένω, πράγμα που θα κάνω, φοβάμαι ότι μένω στάσιμος, όπως συμβαίνει και σε τόσους άλλους τομείς της ζωής μου, ενώ οι υπόλοιποι και εκείνη την ίδια στιγμή προχωρούν, αφήνοντάς με πίσω. Με άλλα λόγια, ξέρω τι θέλω να έχω, ξέρω ότι θα προσπαθήσω να το αποκτήσω, αφού το αξίζει, αλλά από την άλλη γνωρίζω και ότι είμαι καταδικασμένος να αποτύχω, όπως συμβαίνει συνήθως με την περίπτωσή μου.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
