Χωρισμός

Και η σχέση έχει τελειώσει..Έφτασε στο σημείο εκείνο που καλύτερα να την διαλύσουμε πριν μας διαλύσει και φτάσουμε στο σημείο να σιχαθούμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας ή ακόμη χειρότερα τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κατεβάσαμε ρολά, έκλεισαν τα φώτα, μάζεψε ο καθένας τα πράγματά του κι εσύ είσαι ήδη στην πόρτα, με το χέρι στο πόμολο, την κρατάς ανοιχτή και ο καθαρός αέρας σου έρχεται στο πρόσωπο.
Αλλά ο άλλος κάθεται με τη βαλίτσα του πίσω. Το ξέρει ότι τελείωσε, το ήθελε κι αυτός αλλά συμπεριφέρεται όπως όταν τα φώτα ήταν ανοιχτά και τα ρολά ανεβασμένα. Σου χαμογελάει ακόμα και σε φωνάζει \"αγάπη μου\"

Και ιδού το δίλημμα.
Κάνεις το βήμα και βγαίνεις απ την πόρτα ή γυρίζεις πίσω ακόμα μία φορά να του εξηγήσεις, να τον πιάσεις απ το χέρι και να βγείτε μαζί;
Πως συμπεριφερόμαστε όταν ο άλλος είναι σε άρνηση του χωρισμού;
Πως αντιμετωπίζεται η εθελοτυφλία εν ονόματι της συνήθειας και του φόβου της μοναξιάς, παραβλέποντας ότι αυτή η σχέση πλέον είναι πεθαμένη;

Candle,
από τη μια μεριά λες πως η σχέση έχει πεθάνει. Από την άλλη μεριά φαίνεσαι διατεθιμένη να δώσεις μία -ακόμη- ευκαιρία. Πέραν της συμπεριφοράς του άλλου... σαν να μην το χεις και συ αποφασίσει πλήρως. ίσως και να κάνω λάθος, δε ξέρω.

Δε θα σου πω τι να κάνεις, μπορώ όμως να σου πω τι παθαίνω εγώ κάθε φορά που αισθάνομαι αντιφατικά συναισθήματα: Παραλύω, μπλοκάρω, αδυνατώ να κάνω ένα βήμα παραπέρα (είτε εντός, είτε εκτός της σχέσης).

ΥΓ. Καλώς ήλθες στο e-psychology.gr!

Καλά μου τα πες!:)

Quote:

---

Originally posted by dodoni
Παραλύω, μπλοκάρω, αδυνατώ να κάνω ένα βήμα παραπέρα (είτε εντός, είτε εκτός της σχέσης).

---

Εδώ είμαι, έχω παρκάρει σ αυτά και περιμένω (το άγιο πνεύμα)

Kαλώς σας βρήκα!

Mέρεζ.

Το δίλημμα της καντλ, το αντιλήφθηκα διαφορετικά, ενδεχομένως και λάθος.

Και ιδού το δίλημμα.
Κάνεις το βήμα και βγαίνεις απ την πόρτα ή γυρίζεις πίσω ακόμα μία φορά να του εξηγήσεις, να τον πιάσεις απ το χέρι και να βγείτε μαζί;


Δεν κατάλαβα πως θέλει να δώσει μια νέα ευκαιρία στη σχέση αλλά να εξηγήσει για πολλοστή φορά στον σύντροφο της, τους λόγους που οδήγησαν στον χωρισμό, αφού ναι μεν κοινώς αποφασίστηκε αλλά ο ίδιος αδυνατεί να το αντιληφθεί πλήρως ή και να το δεχτεί πλήρως.


Δεν υπάρχει καμία λειτουργική φόρμουλα, με έναν άνθρωπο που αρνείται τον χωρισμό. Δεν υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος να συμπεριφερθείς.
Αυτό που γνωρίζω καλά είναι πως το μόνο που υπάρχει είναι ψυχολογική κούραση και στασιμότητα, περιμένοντας όπως λες, το άγιο πνεύμα.

Όταν ο σύντροφος σου, αρνείται να βγει από τη πόρτα και παραμένει με τη βαλίτσα στο χέρι, η \"διαδικασία\" αυτή συν τω χρόνω λειτουργεί ως ψυχολογικός εκβιασμός... ʼθελά του...
Εγώ τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα.

Όταν έναν άνθρωπο τον νοιάζεσαι τον αφήνεις ελεύθερο. Αν \"πνίγεται\" τον αφήνεις να φύγει...να διαλέξει... να αποφασίσει. Δε του δυσκολεύεις τη ζωή. Όσο και αν πονάει, όσο και αν αυτό σου ξεσκίζει τα σωθικά. Σκατά είναι όπως και αν έχει και ενδεχομένως το να αφήσεις τον άλλον ελεύθερο να ερμηνευτεί ως μή διεκδίκηση. Για ΄μενα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη \"αγάπης\".

Ναι, αυτό εννοούσα sougar.
Eσυ να σαι βουτηγμένος στα σκατά μέχρι το λαιμό και ο άλλος ν απορεί ποιο είναι το πρόβλημα και να διατείνεται ότι ο χωρισμός είναι αναίτιος.
Αυτά, μόλις κολυμπήσω θα τα πούμε καλύτερα.

Ευχαριστώ
:)

Καταλαβαινόμαστε. :)

Όποτε θες, το συζητάμε αναλυτικότερα. :)

prin apo 2 xronia phra thn apofash na xwrisw me ayton poy hmastan mazi 2mish xronia.....k htan poly dyskolo alla eprepe na skeftw to kalo moy...otan eperxetai synhtheia se mia sxesh to kalytero poy exeis na kaneis einai na xwrizeis k na koitas mprosta....an o syntrofos einai poly anasfalhs k den mporei na apodextei thn apofash soy esy den prepei na kaneis pisw an eisai apofasismenos....k kaka ta psemmata esy den mporeis na ton sthrixeis....prepei dystyxws na to syneidhtopoihsei oso einai nwris gia na mporesete na apodesmeyteite oso to dynaton pio anwdyna o enas ap ton allon....

Kastalia, αν θες απαντάς.

Πώς είναι οι σχέσεις σας, τώρα;

Από τη στιγμή που χωρίσατε, διατηρήσατε κάποιου είδους επαφή;
Διότι, όταν χωρίζεις \"καλά\", είναι δύσκολο να πεις στον άλλον \"μη με ξαναενοχλήσεις\" ή να μην απαντάς στα τηλεφωνήματά του.

Αν διατηρήσατε επαφή και αν εσύ εν τω μεταξύ, έκανες μία νέα σχέση, του το είπες; Θα του το έλεγες, αν έκανες;

Σου πέρασε από το μυαλό και κάτω από τη δική του πίεση, διακριτική ή μη, να ξαναείστε μαζί;

Αναρωτήθηκες, αν τελικά, έκανες σωστά που χώρισες;

Επαναλαμβάνω, αν θέλεις απαντάς, γιατί καταλαβαίνω πως ίσως να μην θες να ειπησέλθεις σε λεπτομέρειες.

afoy xwrisa k epeidh den hthele na to syneidhtopoisei anagkasthka na mh diathrhsw kamia eidoys epafh mazi toy....akoloythhsan arketoi kabgades k fysika gia kapoio diasthma den shkwna to thlefwno...meta apo mia ebdomada ekana mia kainoyrgia sxesh k otan me eide tyxaia me ton allon sto dromo omologw oti aisthanthhka poly abola...ekeinh thn periodo malista doyleya ston idio xwro mazi toy k h katastash eixe ftasei sto aproxwrhto gi\'ayto k stamathsa thn doyleia,ton eblepa omws taktika apo tote poy syneidhtopoihsa oti arxise na xepernaei to xwrismo...malista bgainame gia kafe k ta legame!!!...meta apo 7 mhnes o filos moy phre thn apofash na xwrisoyme k otan phga sth doyleia,ekmysthreythka ton pono moy sthn prwth moy sxesh k aytos me sthrixe poly xwris na yparxoyn ponhres protheseis...twra eimaste 2 poly kaloi filoi :) ...ALLH APORIA????? :P esy eixes kati paromoio?

ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνια σχέση. Γεννήθηκε, άνθισε, ορίμασε, τέλειωσε. Πως να το ομολογήσεις; Πως να κάνεις τον άλλον να καταλάβει πως.... δεν υπάρχει άλλο; Στέρεψαν όλα. Πως να τον κάνεις να ανοίξει τα μάτια και να δει πως υπάρχει ακόμα ζωή εκεί έξω και για τους δύο, όταν δεν μπορεί να δει τι γίνεται εδώ μέσα. Του δείχνεις το φεγγάρι και εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο.:(

Kastalia, ευχαριστώ για την απάντηση σου. Δεν έχω άλλη απορία και συγγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση αλλά νομίζω ότι σου έδωσα δυνατότητα επιλογής.

Κάτι παρόμοιο, ναι.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια αλλά δυστυχώς -για εκείνον- δεν έχει γίνει ένα βήμα παραπέρα.
Είναι κάτι που με στεναχωρεί πάρα πολύ γιατί θα ήθελα να είναι καλά και να συνεχίσει τη ζωή του, πράγμα που δεν διανοείται να το κάνει.


__________________________

Zoi, το να το ομολογήσεις δεν είναι εύκολο. Το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην απόφασή σου και στην ώρα της ομολογίας, για εμένα είναι φριχτό. Είναι σχεδόν...απάνθρωπο αλλά θα είναι περισσότερο απάνθρωπο να μη μπορείς να ανασάνεις. ʼρα, το παιδεύεις, παίρνεις βαθιά ανάσα και το λες.

Τη δεύτερη ερώτησή σου, ειλικρινά δεν μπορώ να την απαντήσω. Μακάρι να ήξερα. Φαντάζομαι πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και δίνει και τις απαντήσεις. Εκεί έχω ποντάρει. Όλα μου τα λεφτά.

(....αλλά έχω μια αμφιβολία)

Γειά σας, πρίν δύο εβδομάδες μου ζήτησε να χωρίσουμε έπειτα απο τρία χρόνια..
Οι λόγοι πολλοί, έφταιγα κυρίως εγώ με τη συμπεριφορά μου..
Ήμουν η πρώτη της σχέση και θα ήθελε να δεί και κάτι άλλο..
Δεν μπορώ να το πιστέψω, να το δεχτώ, να το αντιμετωπίσω..
Δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω για να διορθώσω τα λάθη που έκανα(και ήταν πολλά) και να κάνω πράγματα που έπρεπε να είχα κάνει...

Harry, ειλικρινά δεν έχει σημασία να γυρίσεις πίσω το χρόνο για να διορθώσεις τα όποια λάθη έγιναν. Λάθη πάντα γίνονται και πρέπει να γίνονται, όχι μόνο επειδή μέσα από αυτά μαθαίνεις (πολύ κλισέ) αλλά επειδή πρέπει να διατηρείται και η ισορροπία, με κάποιον τρόπο.

Ξέρω, πως όλα αυτά, ενδεχομένως να σου ακούγονται ένα μάτσο ανοησίες. Μπορώ να το καταλάβω. Τί να σου πω και τί να μου πεις...

Αισθάνεσαι χάλια από ότι φαντάζομαι. Και αυτό μπορώ να το καταλάβω αλλά αν θες τη γνώμη μου, μη την πιέσεις για το οτιδήποτε. Ξέρεις, είναι άσχημο να μετανοιώνεις που γνώρισες έναν άνθρωπο και έζησες μαζί του...μη της προκαλέσεις με τη συμπεριφορά σου, αυτό το συναίσθημα.
Να έχει την εικόνα σου, όσο πιο όμορφη γίνεται, μέσα της. Φαντάζομαι πως και εσύ ο ίδιος το θέλεις....

2 εβδομάδες μπροστά στα 3 χρόνια είναι πολύ σύντομο χρονικό διάστημα...
Φυσικά και δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις...είναι πολύ νωρίς άλλωστε. Πρέπει να κάνεις όλο το κύκλο...

Δεν έχω να σου προτείνω απολύτως τίποτα, για να σου απαλύνει αυτό που νιώθεις. Ούτε μπορώ να σου πώ ψέματα, ότι θα είναι έυκολο, ότι θα περάσει γρήγορα και άλλα τέτοια.

Επώδυνο είναι, χάνεις τον ύπνο σου, δε μπορείς να δουλέψεις, δε μπορείς να διαβάσεις, δε μπορείς να γελάσεις, δε μπορείς τίποτα... Ειδικά όταν εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να το αποδεχτεί.

Υπομονή, δύναμη και άσε το χρόνο να κυλήσει.
Μαλακίες, σου λέω, το ξέρω αλλά κουβέντα να γίνεται.

Sugar, σ΄ ευχαριστώ για τα λόγια σου.Περιέγραψες ακριβώς αυτά που αισθάνομαι αυτές τις ημέρες. Φαντάζομαι είχες παρόμοια εμπειρία..

Είναι όντως πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ. Περνάνε πάρα πολλά πράγματα μέσα απο το μυαλό μου. Δεν θέλω να τη πιέσω και για το λόγο που είπες αλλά και για τη περίπτωση που θελήσει να γυρίσει έτσι ώστε να είναι καθαρά δική της απόφαση. Όπως καταλαβαίνεις, έχω μια κρυφή ελπίδα..

Είναι φοβερό το πώς αλλάζει η ζωή σου απο τη μια στιγμή στην άλλη..
Έτσι όμως καταλαβαίνεις ότι ζείς...

Εσύ, πότε σκοπεύεις να βγείς απο το καβούκι σου;;;

Δεν χρειάζεται να ευχαριστείς. Είναι λογικό να αισθάνεσαι, έτσι. Ακόμα και κάποιος που δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο, μπορεί να φανταστεί τα συναισθήματα.

Μου λες ότι έχεις μια κρυφή ελπίδα... Πρόσεξε να μην την συντηρείς με αυταπάτες. Ας την έχεις, αλίμονο, αλλά μη πατάς πάνω σε αυτήν...Μην κρέμεσαι από αυτήν. Πάρε τον χρόνο σου, κάνε ότι θες να κάνεις και άστην στο ψυγείο. Όχι, στη συντήρηση. Δεν θα σε αφήσει να πας μπροστά.
Θα σε κρατάει δέσμιο.
Είναι επώδυνο, ξέρεις, να τη κλείσεις σε ένα κουτάκι από χρυσό, να την φυλάς νύχτα μέρα, να ανοίγεις το κουτάκι με προσοχή μη τυχόν και σου φύγει... Είναι σκληρό να κλείνεις τη ζωή σου μαζί με την ελπίδα μέσα στο κουτάκι. Είναι τεράστια μοναξιά.
Μη το κάνεις. Όχι επειδή δεν αξίζει, αλλά επειδή αυτό είναι το παιχνίδι.

Καλή η ερώτησή σου, δεν έχω όμως απάντηση.

Και πάλι έχεις δίκιο, η ζωή συνεχίζεται, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και πολλά ακόμη..

Όταν για πρώτη φορά στη ζωή σου, (τώρα είμαι 28) γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να αισθάνεσαι μοναδικά, το κάνει ακόμη πιο δύσκολο..

Ελπίδες έχω, κυρίως διότι πιστεύω ότι υπάρχει αγάπη..

Απλά θέλω, όπως λές και εσύ, να κάνω κάποια πράγματα, χωρίς βέβαια να τη πιέσω..

Κάτι άλλο που θυμήθηκα αυτές τις ημέρες είναι ότι δύο μόνο πράγματα στη ζωή είναι δεδομένα :
Το πρώτο είναι ότι κάποτε γεννηθήκαμε και το δεύτερο ότι κάποτε θα πεθάνουμε..

Γι΄αυτό άσε το καβούκι σου και μη γυρνάς τη πλάτη σου στη ζωή...

geia soy soygar!!!!!!o xwrismos einai mia poly dyskolh apofash otan eixes k arketes kales stigmes me ton allon...aparaithtes proypotheseis gia na yparxei mia ygihs sxesh einai o allhlosebasmos,h katanohsh,h epikoinwnia,h adolh agaph,o erwtas k ola ayta poy apoteloyn tis baseis gia mia fysiologikh sxesh....omws tha eiphselthw sto thema giati flyarw...gia mena allh basikh proypothesh einai na exelisesai mesa apo th sxesh...na ananewnesai...otan payei na yparxei o erwtas kalo tha htan na baleis ena telos,na krathseis tis wraies stigmes san kales anamnhseis k afoy meineis gia kapoio diasthma monh soy(gia na gemiseis tis mpataries soy) na kaneis mia kainoyrgia sxesh an tyxei....oso gia to filo soy mporeis na ton bohthhseis me diaforoys tropoys opws gia paradeigma na toy thymizeis synexeia oti exete teleiwsei,oti exei epelthei koresmos k an den mporei oyte etsi na to katalabei,de tha htan kako na xatheis gia kapoio diasthma....etsi ekana k egw afoy eixe exantlhthei h ypomonh moy giati yphrxe poly piesh....eyxomai na se bohthhsa me ayta poy soy egrapsa k eyxomai na pane ola kala k se esena k se ekeinon... ;)

Συμφωνώ μαζί σου, τουλάχιστον στις 6 πρώτες γραμμές.
Όσο για τη βοήθεια, νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, σε αυτές τις περιπτώσεις (έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα). Είναι μία, καθαρά, προσωπική \"μάχη\".

Γεια σας...

Βλέποντας το \"διάλογό\" σας πάνω σε αυτό το θέμα, μου γεννήθηκαν ορισμένες σκέψεις:

Σκέφτομαι αρχικά πως είναι καλό ο καθένας να στηρίζεται στον εαυτό του.

Όμως, δε γίνεται να είσαι με τη θέλησή σου σε μια μακροχρόνια σχέση και να μην εμπλακείς και να μη δώσεις και να μη δοθείς -εκτός αν κοροιδεύεις τον άλλον, ή του έχεις ξεκαθαρίσει πως το βλέπεις αλλιώς το πράγμα.

Εν πάση περιπτώσει, σχέση χωρίς δόσιμο και ζωή χωρίς δόσιμο, δε νοείται, για μένα...

Τελικά πού είναι η χρυσή τομή; Πώς απεμπλέκεσαι από όλο αυτό; Εγώ λοιπόν πιστεύω πως πάντα θα είναι δύσκολος ένας χωρισμός και πως είναι αναπόφευκτο τελικά να πονέσεις στη ζωή.

Γι\' αυτό πρέπει να ζεις στο τώρα, να εμπιστεύεσαι αυτό που ζεις... Όμως, από την άλλη, δε γεννιούνται παραπάνω προσδοκίες από ένα άτομο που είστε καιρό μαζί, ή που είσαι ερωτευμένος/η μαζί του; Ε, δε γίνεται...

Κι απ\' την άλλη, λέμε να είμαστε ανεξάρτητοι, όμως αυτό δεν αναιρείται όταν μιλάμε για σχέση; Πού είναι το \"εμείς\" σε όλο αυτό;

Ναι, εντάξει, ξέρω, θεωρητικά το τέλειο είναι να είσαι σε μια σχέση με όρους εμείς, αλλά πάντα να κρατάς χρόνο και για τον εαυτό σου κλπ. Θεωρητικά όλα καλά... Στην πράξη όμως;

Κι αν εσύ επενδύσεις, κι ο άλλος δεν επενδύσει; Διότι, πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, δεν υπογράφεις και συμβόλαιο \"εγώ θα επενδύσω συναισθηματικά το 45% και εσύ το 35%\".

Και τέλος, αν τα δώσεις όλα και πληγωθείς (που συνήθως γίνεται κάπου στις πρώτες σχέσεις), δεν είναι άδικο για αυτούς που θα ακολουθήσουν και που μπορεί να σου δώσουν πράγματα, αλλά εσύ να τα μην εκτιμήσεις δεόντως και να είσαιέτσι κι αλλιώς ψυχρός κι αποστασιοποιημένος λόγω προηγούμενης εμπειρίας;

Τελικά, τι θεωρείται ωριμότητα; Να κρατάω την πισινή έτσι κι αλλιώς; Έτσι όμως δεν αποκλείω το πλήρες αυθόρμητο δόσιμο; Και τότε γιατί παραπονιόμαστε τη σήμερον εποχή για σχέσεις ρηχές κι επιφανειακές;

Ουφ αυτά!

Πώς μπορείς να αποχωριστείς ένα κομμάτι απο τη ζωή σου..
Πώς να δεχτείς ότι είναι παρελθόν..
Γιατί να αφήσεις να σβήσει η φλόγα όταν η αγάπη είναι ακόμα ζωντανή;

Πρέπει να απομακρυνθείς, να παλέψεις με τον εαυτό σου..
Κάποιες στιγμές θα χάσεις αλλά στο τέλος πρέπει να νικήσεις..

Μια σχέση πρέπει να προχωρά και να κάνει βήματα μπροστά, όπως η ίδια η ζωή..
Πρέπει όμως να το καταλαβαίνεις όσο έιναι καιρός..

Πρίν σβήσει η φλόγα...

Περιμπανού, ειλικρινά δεν κατάλαβα τη προσέγγιση σου στο θέμα.
Όμορφα λες, ό,τι λες αλλά δεν βλέπω την σχέση των όσων λες με τον χωρισμό.

Όλα αυτά περί δοσίματος, συμβολαίων κλπ με βρίσκουν σύμφωνη, αλλά νομίζω πως δεν έχουν ιδιαίτερη \"επαφή\" με την μη αποδοχή ενός χωρισμού. Καλύπτει κάποια κενά αυτή η εμμονή σε μία σχέση...κάτι εξυπηρετεί. Μη με ρωτήσεις τί, δεν ξέρω...

Φυσικά και είναι δύσκολος ένας χωρισμός και επίπονος. Ακόμα και όταν η επιλογή, είναι δική σου.

Ρωτάς τί είναι ωριμότητα. Σου λέω ότι δεν δεν υπάρχουν απαντήσεις, γιατί οι ερωτικές σχέσεις είναι σαν τα επιτραπέζια γνώσεων. Πολλές ζαριές, πολλά κουτάκια, πολλές ερωτήσεις, πολλές απαντήσεις -που είσαι σίγουρος ότι τις ξέρεις-και τελικά αποδικνύονται λάθος.
Εσύ η ίδια, υποστήριξες και συμφωνώ, ότι δεν νοείται να υπογράφεις και συμβόλαιο \"εγώ θα επενδύσω συναισθηματικά το 45% και εσύ το 35%\".

Νομίζω ότι αυτό, μας \"καλύπτει\" εν μέρει.

sigoyra kaneis den mporei na mas bohthhsei an den paroyme emeis thn apofash na bohthhsoyme ton eayto mas....kalo einai pantws na dexesai tis gnwmes twn allwn k na prospatheis na pairneis kati apo ayto...pote den xereis...egw toylaxiston ayto kanw...kalh synexeia(soygar)

Oμολογώ ότι ξέφυγα κάπως από το θέμα... Μου γεννήθηκαν , όπως είχα πει, κάποιες σκέψεις για τις σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα, καθώς διάβαζα τα λεγόμενά σας περί χωρισμού.

Η σχέση όσων λέω με το χωρισμό... Ο χωρισμός είναι ένα κομμάτι από το όλο θέμα των σχέσεων, για την ακρίβεια είναι η κατάληξη μιας σχέσης. Για μένα, το πώς σχετιζόμαστε, πώς αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις έχει να κάνει άμεσα και με το πώς τις διαλύουμε...

Δε ζητώ ίσως τόσο απαντήσεις, όσο έθεσα προβληματισμούς, που ήθελα να μοιραστώ.

Ευχαριστώ για την παρατήρηση.

Γεια χαρά σε όλους!

Ν\'αρχίσω από τα τελευταία μηνύματα, αν έδινα έναν ορισμό στην ωριμότητα, θα ήταν ο εξής : ωριμότητα είναι ό,τι κερδίζουμε μέσα από τον πόνο και τις δυσκολίες που περνάμε. Το ζήτημα είναι τι τον κάνουμε αυτόν τον πόνο, σε τι τον μεταλλάσουμε - εκεί μπαίνει η προσωπική ευθύνη και επιλογή. Για παράδειγμα, θα έβαζα ερωτηματικό στη δημιουργία μιας νέας σχέσης πολύ γρήγορα μετά το χωρισμό, αφού έτσι δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε την απώλεια, το πένθος.

Προφανώς δεν το κατακρίνω, το έκανα πριν λίγα χρόνια, χωρίζοντας από μια δύσκολη σχέση - στα δυο χρόνια που ήμασταν μαζί, ο δεύτερος κύλησε μέσα σε φοβερούς καβγάδες, οπότε φθαρήκαμε τόσο που φτάσαμε να μισούμε ο ένας τον άλλο. Ένοιωσα ανακούφιση μόνο τις πρώτες μέρες, μετά θλίψη και θυμό. Έλεγα τότε ότι δε θέλω σύντομα σχέση, αλλά να περνάω καλά, έτυχε όμως να συναντήσω τον καλό μου κι άλλαξα γνώμη. Πέρασε πολύς καιρός για να συγχωρήσω, και στον άλλον και στον εαυτό μου τα λαθη που κάναμε με τον πρώην μου και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο ξανά, έχοντας την αίσθηση πως αυτή η παλιά αγάπη έχει \'πάει στον παράδεισο\'.

Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπάμε, είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Μερικές φορές ο πόνος είναι οξύς, σχεδόν σωματικός. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον ηρεμήσει, ούτε οι φίλοι, ούτε οι αγαπημένες μας ασχολίες, τίποτα. Νομίζω ότι δεν έχει μεγάλη διαφορά το ποιος θα πει το αντίο - αυτός που το λέει ίσως νοιώθει περισσότερες ενοχές κι αυτός που το ακούει βιώνει κυρίως την εγκατάλειψη.

Όσο κι αν ακουστεί τετριμένο, Candle και Harrys, ο χρόνος βοηθά, επουλώνει τις πληγές. Παίρνουμε αποστάσεις και βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Προσπαθώντας να κρατήσουμε κάποιον με το ζόρι, ακόμα κι αν συμβεί, θα φοβόμαστε μετά συνεχώς μήπως τον χάσουμε. Έτσι, τον χάνουμε σιγά-σιγά. Αν νοιώθουμε ότι δεν πάει άλλο, ότι έληξε, οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε το βήμα.

Ο Σεφέρης λέει κάπου : \'...τα πόδια μπερδεύονται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας.\'
Εις το... επανειπείν!

Afroditi, to na se toympari o allos, isos simenei oti den eisai sigoyri gia tin apofasi poy pires, isos kai alloi logoi poy mono esy mesa soy kseris..

Gia mia tetoia apofasi, pisteyo oti pote den tha eisai sigoyri, panta tha exeis endiasmoys, fovo ean kaneis to sosto kai alla polla..

Ego pernao mia paromoia fasi, mono poy eimai sti thesi aytoy poy prospathi na toympari ton allo..Theli xrono i oli katastasi..

Pisteyo, oti kai na apofasiseis tha einai kalo gia sena, i zoi theli tharos kai tolmi...

Geia soy Kosmiki!

Exeis dikio, einai poli dyskoli katastasi, theli xrono kai distixos, kaneis den mporei na se boithisi...

Einai tosa poy pernoyn apo to mialo soy aytes tis ores, tosa poy thelis na peis kai na kaneis alla niothis eglovismenos...

Ayti ti stigmi, to mono poy moy dinei dinami, einai i elpida..

Ean xathi kai ayti tote isos ksekinisei akomi enas kyklos, poy den kseris poy tha teleiosi..

Aν και θα ήθελα να αποφύγω τις διεκρινήσεις:

Περιμπανού, δεν ήθελα να το δεις σαν παρατήρηση γιατί δεν ήταν παρατήρηση.

Κασταλία, νομίζω πως έχεις παρεξηγήσει το ύφος που γράφω. Σίγουρα έχω και εγώ ένα μερίδιο ευθύνης.


Ας γυρίσουμε στο θέμα μας...

Μήπως κάποιος μπορεί να βοηθήσει κι εμένα;Ειμαι καινούργια και θα ήθελα μια βοήθεια

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Μπουμπού, είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε!

Περιμένουμε να διαβάσουμε το πρόβλημά σου...:)

Quote:

---

Originally posted by harrys
Πώς μπορείς να αποχωριστείς ένα κομμάτι απο τη ζωή σου..
Πώς να δεχτείς ότι είναι παρελθόν..
Γιατί να αφήσεις να σβήσει η φλόγα όταν η αγάπη είναι ακόμα ζωντανή;

Πρέπει να απομακρυνθείς, να παλέψεις με τον εαυτό σου..
Κάποιες στιγμές θα χάσεις αλλά στο τέλος πρέπει να νικήσεις..

---

Δεν υπάρχει γιατί... γιατί έτσι, αν το προτιμάς σαν απάντηση... για να ξεκινήσει μία σχέση χρειάζονται και οι δύο. Για να τελειώσει η σχέση, χρειάζεται να το θέλει μόνο ο ένας. Ο άλλος δεν υπολογίζεται. Έτσι είναι...

Κακιώνεις, απογοητεύεσαι, θυμώνεις... φυσιολογικές αντιδράσεις... αν μισήσεις, είναι λεπτή η γραμμή, γιατί είναι καλυμένη αγάπη...

Αν φτάσει όμως να οικτίρεις, αν κάποια πράγματα σου δημιουργούν έναν οίκτο για τον πρώην σύντροφό σου... τότε σημαίνει πως η σχέση ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ...

Είναι σκληρό να το λες, είναι απογοητευτικό να το λες... αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να έχεις δώσει, να έχεις επενδύσει συναισθηματικά σε μία σχέση και να μην έχει γίνει ποτέ αντιληπτό αυτό, τότε ναι, μόνο οίκτο μπορεί να σου δημιουργήσει...

Nefertari, ευτυχώς, δεν φτάσαμε στο σημείο να μισούμε ο ένας τον άλλον και ίσως αυτή τη στιγμή να είναι και το μόνο πράγμα που με παρηγορεί..

Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε μια δεύτερη προσπάθεια που δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο..

Σε τέτοιες καταστάσεις, πώς να βρείς τη ψυχραιμία να σκεφτείς..να ηρεμήσεις..και να σεβαστείς την επιθυμία του άλλου..

Έχεις δίκιο, για να τελειώσει μια σχέση, αρκεί να το θέλει μονάχα ο ένας..
Όμως, δεν μετάνιωσα που προσπάθησα..που διεκδίκησα..(ίσως κάποιες στιγμές υπερέβαλα..αλλά..τέτοια ώρα - τέτοια λόγια)
Νομίζω, είναι ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον τι σημαίνει για σένα..

Quote:

---

Originally posted by harrys
Έχεις δίκιο, για να τελειώσει μια σχέση, αρκεί να το θέλει μονάχα ο ένας..
Όμως, δεν μετάνιωσα που προσπάθησα..που διεκδίκησα..(ίσως κάποιες στιγμές υπερέβαλα..αλλά..τέτοια ώρα - τέτοια λόγια)
Νομίζω, είναι ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον τι σημαίνει για σένα..

---

Διεκδίκησες μία δεύτερη ευκαιρία? Και?
Μπράβο σου βέβαια για την προσπάθεια, σαφώς δηλώνει το τι σημαίνει ο άλλος για σένα... δεν σημαίνει όμως πως θα γίνει και αντιληπτό. Έτσι δεν είναι?

Όταν όμως ο άλλος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση όπως από δική μου εμπειρία, \"ευχαριστώ το Θεό που κατάλαβα τι ήσουν μέσα σε \"μόνο\" 15 μήνες και δεν θα χρειαστεί να σε ξαναδώ ποτέ ξανά\" (και υπ\' όψιν να είχα κάνει και κάτι το ασυγχώρητο, τέτοια κουβέντα πικρή που υποδουλώνει καθαρό μίσος, δεν θα την άκουγα), να διεκδικήσεις για να δείξεις τι σημαίνει, είναι χαμένος και τζάμπα κόπος!

Δυστυχώς όταν μπαίνει ξένος δάκτυλος σε μία σχέση και δεν είναι απαραίτητο να είναι τρίτο πρόσωπο (την ίδια καλή δουλειά μπορεί να καταφέρουν και \"φίλοι\", συγγενείς, γονείς κλπ.), δεν υπάρχουν ούτε \"γιατί\" ούτε αυταπάτες!

Όταν ο ένας έχει αποφασίσει να χωρίσει, δεν τον σταματάει τίποτα, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό (οποιεσδήποτε και αν είναι), ούτε και ενδιαφέρεται τι θα κάνει και πως ο /η πρώην την επόμενη μέρα και γενικώς...

Και δεν μένουν οι καλές αναμνήσεις, αλλά οι πίκρες που δημιουργούνται και οι κουβέντες που λέγονται για να σε στείλουν από εκεί που ήρθες...

Nefertari, κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική..

Είχα τη δεύτερη ευκαιρία για την οποία προσπάθησα και υπέφερα πάρα πολύ..που όμως τελικά τέλειωσε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να το καταλάβω..
Τώρα πλέον, δεν έχω να κάνω κάτι παραπάνω, να δείξω κάτι περισσότερο, να πώ κάτι ακόμη..
Πρέπει να σεβαστώ την επιθυμία της...και να την αφήσω ελεύθερη να επιλέξει αυτό που εκείνη θέλει..
Το αν γίνονται αντιληπτές οι προσπάθειες, οι κινήσεις και τα λόγια, νομίζω ότι όλα γίνονται, κάποια λίγο νωρίτερα και άλλα λίγο αργότερα..

Είναι όντως πολύ πικρή η κουβέντα που άκουσες που όμως πιστεύω ότι σε στιγμές έντασης και συναισθηματικής φόρτισης λέγονται πολλά..
Το θέμα είναι ο καθένας να έχει το θάρρος να καταλάβει το λάθος του και τουλάχιστον να ζητήσει έστω και μία συγνώμη..

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τον άλλον να σε διώχνει απο κοντά του εξαιτίας μιας παρεξήγησης, εξαιτίας ενός τρίτου, εξαιτίας ενός λάθους...

Είναι τόσο δύσκολες αυτές οι καταστάσεις...

Σαφώς και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, σαφώς και πάνω σε στιγμές έντασης λέγονται πολλά και άσχημα και σαφώς τις περισσότερες φορές αυτή η συγνώμη που αναφέρεις (έστω εκ των υστέρων) δεν έρχεται ποτέ. Και ξέρεις γιατί?
Στη βράση κολλάει το σίδερο... αν αναγνωρίσω (λέμε τώρα) πως κάπου έπραξα λάθος, θα το αναγνωρίσω άμεσα, 1, 2 , 3 εβδομάδες μετά που θα έχει καταλαγιάσει η ένταση που λες... εκείνη τη στιγμή πρέπει να το πω... το να το αναγνωρίσω 6 μήνες ή 1 χρόνο αργότερα, πλέον είναι άχρηστο και δεν χρειάζεται και πλέον...
Και είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τον άλλον να αλλάζει 180 μοίρες και βάλε από την μιά στιγμή στην άλλη εξαιτίας λάθος συμπεράσματος, παρεξήγησης, τρίτου, έτσι όπως ακριβώς το γράφεις...
Εγώ έχασα πάσα ιδέα... και η συνέχεια απλά επιβεβαίωσε τα πρώτα μετά εντάσεων συμπεράσματα... δεν υπάρχει αναγνώριση λάθους, δεν υπάρχει \"συγνώμη\", δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί πλέον να μου αλλάξει γνώμη... κάποια πράγματα απλά είναι ασυγχώρητα...

Καταστάσεις δύσκολες, αλλά η ζωή και ο κόσμος ευτυχώς δεν περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο άτομο... έρχεται ο καιρός που το νερό μπαίνει στο αυλάκι και η ζωή συνεχίζεται. Και τις περισσότερες φορές καλύτερα από πριν...

Κάθε εμπόδιο για καλό Χάρρυ... αυτό μόνο έχω να πω! :)

Γειά σου Nefertari!

Ναί, έχεις δίκιο, συνήθως η συγνώμη δεν έρχεται ποτέ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έπειτα απο αρκετό καιρό..

Ναί, έχεις δίκιο, η συγνώμη πρέπει να ακουστεί τη στιγμή της έντασης και να μην υπερισχύει ο εγωϊσμός..και το εγώ..

Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ..
Έστω και αν αυτή τη συγνώμη την πάρει ο αέρας..

Θα μου επιτρέψεις όμως να διαφωνήσω κάπου..
Η λέξη \"ασυγχώρητα\" είναι πολύ βαριά..

Έκανα κάτι που ίσως κάποιοι να το χαρακτηρίσουν \"ασυγχώρητο\"..ίσως και εγώ ο ίδιος να το χαρακτήριζα έτσι εάν μου το έκαναν..
Υπάρχει όμως και η συγνώμη..
Υπάρχει η μετάνοια..
Υπάρχει η τελευταία ευκαιρία..
Δεν συμφωνείς;

Δεν είναι άδικο να \"καταδικάζεις\" κάποιον για ένα \"ασυγχώρητο\" λάθος;

Τέλος, ναί, έχεις δίκιο, η ζωή δεν τελειώνει εδώ..
Δεν τελειώνει η ζωή μου...
Τελειώνει όμως η ζωή που είχα με εκείνη...και ήταν και αυτή..μια..ζωή...

Η συνέχεια..καλύτερη απο πρίν...;
θα δείξει...

Quote:

---

Originally posted by harrys
Θα μου επιτρέψεις όμως να διαφωνήσω κάπου..
Η λέξη \"ασυγχώρητα\" είναι πολύ βαριά..

Υπάρχει όμως και η συγνώμη..
Υπάρχει η μετάνοια..
Υπάρχει η τελευταία ευκαιρία..
Δεν συμφωνείς;

Δεν είναι άδικο να \"καταδικάζεις\" κάποιον για ένα \"ασυγχώρητο\" λάθος;

---

Ναι, είναι πάρα πολύ βαριά λέξη... και για να φτάσει να γίνει \"ασυγχώρητο\" έχει περάσει κατά την άποψή μου απ\' όλες τις παραμέτρους. Έχει εξεταστεί απ\' όλες τις πλευρές πριν κατασταλάξει σ\' αυτή την μεγάλη και βαριά κουβέντα...

Και φυσικά πως αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά βιώματα του καθενός αλλά και το είδος της σχέσης και με ότι μεσολάβησε...

Καθένας μας τελικά βλέπει τα πράγματα απο τη δική του πλευρά, όπως θα θέλαμε να είναι..

Νομίζω, αν είναι και η πρώτη φορά που βιώνεις τέτοια κατάσταση, γίνονται όλα ακόμη πιο δύσκολα..
Η αποδοχή, η αντιμετώπιση, η συνέχεια..

Εύχομαι, να μην υπάρξει δεύτερη..

Anyway, η ζωή συνεχίζεται...

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ?

Ramonam, όλα είναι σχετικά..

Εγώ, που βρίσκομαι στη θέση του \"κακού\" της υπόθεσης, λέω ναί..

Κάποιος ή κάποια άλλη μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη..

Σίγουρα, εξαρτάται και απο τις λεπτομέρειες της περίπτωσης..
Δηλαδή, αν κρίνω απο τη δική μου εμπειρία, έχω να πώ ότι όλοι έχουμε στιγμές αδυναμίας, είναι στιγμές που υποκύπτουμε σε πειρασμούς και γίνεται ότι γίνεται..

Μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό, δηλαδή, ένα σημάδι ότι αυτός/αυτή που έχεις δίπλα σου δεν σε \"καλύπτει\"..

Όχι ότι υπάρχει δικαιολογία..
Σε καμμία περίπτωση..
Είναι ίσως, ότι χειρότερο μπορείς να κάνεις σε μια σχέση..κάτι που ίσως να είναι..ασυγχώρητο..

Πιστεύω, η ουσία είναι το κατα πόσο είσαι σε θέση να ξεπεράσεις αυτό που έγινε και να το αφήσεις στο παρελθόν..να το θάψεις όσο πιο βαθιά γίνεται..
Δεν πρόκειται να το ξεχάσεις, απλά, να μην το αφήνεις να βγαίνει στην επιφάνια..

Και φυσικά, να μην το ξεχάσει και ο \"κακός\"...

HARRYS σε ευχαριστω για την αμεση απαντηση, ειμαι στη δουλεια και δεν μπορω να δουλεψω μετα απο αυτο που εμαθα χθες... Εχω τρελαθει και δεν ξερω τι να κανω.
Εισαι παντρεμενος? άντρας?
Εγω ειμαι παντρεμενη. Μεχρι στιγμης τουλαχιστον...
Αν δεν εχεις δεσμευτει με ενα γαμο νομιζω πως θα ηταν πιο ευκολο να λοξοδρομήσεις αλλα παλι νομιζω πως τις αδυναμιες μας τις καθοριζουμε μονοι μας. Τα θελω μας, η αγαπη, η εκτιμιση, η αξιοπρεπεια και ο σεβασμος που νιωθουμε για τον συντροφό μας και τον ευατο μας, μας κανει να δεσμευτουμε μαζι του με γαμο.(τουλαχιστον στην Ελληνικη κοινωνία). Αν τυχει κατι εστω και αν αυτο δεν ολοκληρωθει τι κανεις?
Ζητας λεπτομερειες?
Το ξεχνας ακομα και αν σε βασανιζει?
φευγεις?
ή μενεις τυπικα για να μην μαυρισεις την ψυχη των γονειων σου? Ξερω πως δεν υπαρχει απαντηση σε ολα αυτα τα ερωτηματα αλλα ειναι μια ευκαιρια για εμενα να πω καπου αυτα που νιωθω για να μην τρελλαθω!!!