Story of my madness

Γεια χαρά σε όλους!!!
Είναι η πρώτη φορά που γραφώ στο φόρουμ, αλλά είμαι τακτικός αναγνώστης εδώ και 2 χρόνια περίπου.Οφείλω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους τους αρμόδιους και όλα τα ενεργά μελή, για την εξαιρετική δουλειά που κάνουν και για την βοήθεια-υποστήριξη που προσφέρουν αφιλοκερδώς σε κόσμο που πραγματικά την έχει ανάγκη. Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας και ευελπιστώ σε οποιαδήποτε απάντηση η συμβουλή από γνώστες παρόμοιων ψυχολογικών διαταραχών ή από άτομα που έχουν βρεθεί σε παρεμφερή δυσμενή κατάσταση.

Καταρχήν ονομάζομαι Σταυρός και είμαι τελειόφοιτος του μαθηματικού.Τα πρώτα προβλήματα ξεκίνησαν το καλοκαίρι που τελείωσα τις πανελλήνιες εξετάσεις (λίγο πριν κλείσω τα 18).Ήμουν πολύ δραστήριο και ενεργητικό άτομο σε αυτή την ηλικία.Ξεκίνησα να δουλεύω σε χειρονακτική εργασία (χωρίς να υπάρχει απολύτως καμία ανάγκη για χρήματα, απλώς για αυτονομία) , παράλληλα πήγαινα γυμναστήριο και έβγαινα με τους φίλους μου τα βράδια σχεδόν κάθε μέρα.Το πρόγραμμα αυτό το ακλουθούσα για περίπου ενάμισι μηνά έχοντας πολύ φτωχή διατροφή όλο αυτό το διάστημα, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου.Εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης του νευρολογικού-ψυχολογικού μου συστήματος.Αρχικά με άπνοιες στον ύπνο και ασυνείδητα τινάγματα μυών, τα όποια ζήτημα αν με αφήναν να κοιμηθώ 1-2 ώρες καθημερινά.Αφού ήρθε η κατάρρευση και μια μέρα δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι, ο παθολόγος που επισκέφτηκα έκρινε ότι απλά είχα πάθει υπερκόπωση και μου συνέστησε να ξεκουραστώ.Έτσι και έγινε και μετά από 15-20 μέρες ήμουν πάλι σε φουλ ρυθμούς, ώσπου ξαφνικά μια μέρα με έπιασε δυσκαταποσία.Δεν μπορούσα να καταπιώ την τροφή που μασούσα επειδή πνιγόμουν.Για να καταλάβετε πόσο άσχετος ήμουν σε τέτοιου είδους ζητήματα, αφού επισκέφτηκα ΩΡΛ και με διαβεβαίωσε ότι όλα είναι εντάξει, εγώ πήρα μόνος μου αντιβίωση γιατί νόμιζα ότι είχα πρησμένες αμυγδαλές. :D Με τα πολλά η διαταραχή αυτή κράτησε σχεδόν ένα χρόνο υποχωρώντας σταδιακά ύστερα από πολλές προσπάθειες.Μπορώ να σας πω όμως ότι ακόμα και τώρα μετά από 6 χρόνια πάντα όταν μασώ το φαγητό μου υπάρχει μια μικρή ιδέα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου και μου λέει “δεν μπορείς να καταπιείς”.
Συνεχίζοντας λίγο στα πιο σημαντικά ζητήματα.19 χρονών έπαθα την 1η μου κρίση πανικού στο γυμναστήριο.Μετά το τέλος μιας άσκησης νόμιζα ότι πάθαινα καρδιακό επεισόδιο και πέθαινα.Πέρα από ταχυκαρδία, τρόμο, ζάλη, αίσθημα θανάτου κ.λ.π που αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή, μάγκωσαν τα χεριά μου και δεν μπορούσα να τα κουνήσω καθολου.Το περίεργο είναι ότι δεν καρφώθηκα σε κανέναν, προσπάθησα όσο πιο γρήγορα να πάω στο σπίτι μου να ζητήσω βοήθεια και μάλιστα μέσα στο λεωφορείο προσπαθούσα με τα πόδια μου να ισιώσω τα χεριά μου.Νομίζω σε κάποια φάση πρέπει να τεντώθηκα και τότε μάλλον ξεμάγκωσαν τα χέρια.Πραγματικά γελοίο σκηνικό.Με τα πολλά φτάνοντας σπίτι και έχοντας συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα πεθάνω από κάρδια, επέλεξα να μην μιλήσω σε κανέναν και απλά να πέσω στο κρεβάτι και να προσπαθήσω να κοιμηθώ, για να μην καταλάβω τον τρόπο με τον όποιο θα ξεψυχήσω.Ο ύπνος προφανώς δεν με πηρέ ποτέ, απλά άκουγα την καρδιά μου στο μαξιλάρι να κάνει σαν αμαξοστοιχία που την μια πήγαινε με 10χλμ/ωρα και την άλλη με 300χλμ/ωρα.Απο τις 10 το βράδυ που ξάπλωσα τελικά στις 5 το πρωί πήγα και ξύπνησα τους γονείς μου για να τους πω το τι μου συμβαίνει.Μου μέτρησαν πίεση και έδειξε 17μεγ 11μικρ και 220παλμούς.Όταν όμως τους ενημέρωσα, ξαφνικά συνήρθα γιατί σκέφτηκα “ό,τι και να έχω θα με προλάβουν, αφού δεν έπαθα τίποτα τόση ωρα”.Μετα από 10-15 λεπτά το πιεσόμετρο έδειξε προφανώς φυσιολογικές τιμές.
Για να μην μακρηγορήσω, γιατί ήδη πρέπει να έχει κουράσει το σεντόνι που έχω αραδιάσει, οι κρίσεις πανικού συνεχιστήκαν και γενικεύτηκαν αποκτώντας ολοένα και περισσότερες φοβίες.Αρρωστοφοβία (έχω πληρώσει άπειρα καρδιογραφήματα και τριπλεξ καρδιάς) αγοραφοβία, κλειστοφοβία, υψοφοβία και τέλος φοβία στην οδήγηση.Η τελευταία μάλιστα ήταν εφιαλτική, καθώς όποτε έβγαινα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και πήγαινα με μεγάλη ταχύτητα (110-130), με έπιανε κρίση πανικού επειδή ένιωθα ότι ήθελα να σταματήσω και δεν μπορούσα ή επειδή κόλλαγε στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω στραβοτιμονιά και να πέσω πάνω στις μπάρες.Πάντα έτρεμα μην ξανά μαγκώσουν τα χεριά μου από μια τέτοιου είδους κρίση πανικού πάνω στην εθνική οδό.Μέχρι εκείνη την εποχή δεν είχα πάρει βοήθεια από κανένα ειδικό, καθώς το πάλευα και το ξεπερνούσα μόνος μου.Παράλληλα βεβαία όλα τα παραπάνω με είχαν καταντήσει ένα υπολειτουργικό και άκρως νωχελικό άτομο.Ώσπου μια μέρα γίνεται το μεγάλο μπαμ (20-21 ήμουν τότε).Ξαφνικά έφαγα σκάλωμα ότι όλα όσα μου συμβαίνουν είναι σημάδια ότι θα πάθω σχιζοφρένεια.Πίστεψα δηλαδή πραγματικά ότι θα τρελαινόμουν από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, από μέρα σε μερα.Πράγμα το όποιο με οδήγησε στην κατάθλιψη σε χρόνο dt (τότε δεν το ήξερα φυσικά) απλά νόμιζα ότι ήταν προεόρτια της σχιζοφρένειας που θα πάθαινα.Έκλεισα ραντεβού με ψυχίατρο αμέσως χωρίς να απευθυνθώ σε κανέναν δικό μου, παρά μόνο στην κοπέλα μου, δεν εξήγησα βεβαία λεπτομερές, απλά της έλεγα ότι δεν αισθανόμουν καλά.θυμάμαι πέρασαν 3 μέρες μέχρι να πάω στο ραντεβού και εκείνο το διάστημα ήμουν μέσα στο σπίτι της κοπέλας μου κλεισμένος στο δωμάτιο και κλαίγοντας για αυτό που νόμιζα ότι μου συμβαίνει .Αρνούμενος, να φάω οποιαδήποτε τροφή (έκανα κατευθείαν εμετό) και με τρομερούς πονοκεφάλους.Μακράν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου.Η επίσκεψη στο γιατρό βοήθησε παρά πολύ, με διαβεβαίωσε ότι δεν τρελαίνομαι και αυτό μου αρκούσε εκείνη τη στιγμή… :D Μου έγραψε inderal και Bespar για ένα μηνά 1/4inderal 3φορες τη μέρα και ½ bespar 3 φορές τη μέρα.Ακολουθώντας πιστά την αγωγή που μου πρότεινε, τα πράγματα καλυτέρεψαν πολύ, σταμάτησαν τελείως οι κρίσεις πανικου.Οι σκέψεις όμως που με βασάνιζαν και οι φοβίες παρέμεναν, απλά δεν είχα εκδηλώσει κρίση πανικού.Για αυτό και μου έγραψε και το efexor 75mg μια κάψουλα κάθε βράδυ.Μετά από 1 μήνα που έκανε να δράσει το φάρμακο, μπορούσα να πω ότι είχα γίνει σχεδόν φυσιολογικός άνθρωπος.
Τα τελευταία 2μιση χρόνια επικρατεί η εξής κατάσταση: αισθάνομαι καλά, μειώνω την αγωγή ώσπου την κόβω (με τις οδηγίες του γιατρού), περνούν 3-4μηνες- υποτροπιάζω-ξανά αρχίζω αγωγή (πάντα με επίσκεψη στο γιατρό)-αισθάνομαι καλά- μειώνω την αγωγή ώσπου την κόβω-υποτροπιάζω κ.ο.κ. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη φάση που έχω ξεκινήσει ξανά την αγωγή (2 εβδομάδες περίπου).Να σημειώσω ότι σε κάθε υπότροπη μου το μυαλό μου γεννάει και μια καινούρια φοβία.Για παράδειγμα τώρα υποτροπίασα από ένα φρικτό επαναλαμβανόμενο όνειρο που είχα δει.Ήμουν εγκλωβισμένος σε έναν ατέρμον βρόγχο-επαναλαμβανομένη κατάσταση-κόλλημα-τροχό, δεν ξέρω και πώς να το περιγράψω αυτό το πράγμα που είδα. Αισθανόμουν ότι κρατούσε τεράστιο χρονικό διάστημα σε σχέση με τα δευτερόλεπτα που διαρκεί ένα όνειρο στην πραγματικότητα.Παλιότερα μου είχαν γίνει έμμονη ιδέα υπαρξιακά ζητήματα, όπως η μη αποδοχή – μη κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης μας ή του σύμπαντος ή της μεταθανάτιας συνέχειας.Σκαλώματα και έμμονες ιδέες που με γυρνάνε στο” φτου και από την αρχή”.

Συνοψίζοντας για να καταλήξω και στα ερώτημα μου.Τις τελευταίες φορές που έχω επισκεφτεί το γιατρό μου, δεν έχω μείνει καθόλου ευχαριστημένος.Αρχικά μου δίνει πάντα την ίδια αγωγή (inderal-bespar-efexor) η οποία ναι μεν με κάνει καλά (όχι 100%), αλλά μόλις την διακόπτω δεν περνά ούτε ένα 6μηνο χωρίς να υποτροπιάσω.Σκοπός δεν είναι η αγωγή που θα κάνω για ένα διάστημα να με διατηρήσει καλά μετά τη διακοπή της, για μεγάλη χρονική περίοδο???Να σημειώσω ότι ο γιατρός πλέον έχει συνταξιοδοτηθεί από τότε που τον επισκέφτηκα για πρώτη φορά, δεν τον άλλαξα όμως αφού αισθανόμουν ευγνώμων από το μαρτύριο που με είχε απαλλάξει όταν πρωτοπήγα. φαντάζομαι (χωρίς να είμαι σίγουρος) ότι πλέον δεν μπορεί να μου δώσει φάρμακα που χρειάζονται συνταγή στο φαρμακείο ακόμα και αν εγώ τα χρειαζόμουν.Επιπλέον επιμένει στο ότι έχω μόνο αγχώδη διαταραχή η όποια με οδηγεί σε ήπιας μορφή κατάθλιψη περιστασιακά και συνεχίζει ακάθεκτος την ιδία αγωγη.Εγώ πιστεύω ότι περά από αυτά πάσχω και από ιδεοψυχαναγκασμό και έχω διαβάσει στο internet (γνωρίζοντας ότι δεν είναι αξιόπιστη πηγή άντλησης πληροφοριών, ειδικά για τέτοιου είδους ζητήματα) τελείως διαφορετικές θεραπείες.Νομίζετε ότι πρέπει να επισκεφτώ και άλλο γιατρό να πάρω μια δεύτερη άποψη.Επείγει να κινηθώ γρήγορα καθώς σε ένα μήνα μπαίνω φαντάρος και τρέμω στην ιδέα να με πιάσουν υποτροπές μέσα στο στρατό.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, συγγνώμη αν σας κούρασα, οποιεσδήποτε παρατηρήσεις-συμβουλές θα βοηθούσαν παρά πολύ.

Ps:Συγνώμη για τα ορθογραφικά, σίγουρα κάτι θα μου έχει ξεφύγει.

Καλημέρα Σταύρο!
Με τούτα και με εκείνα καταφέρνεις να πάρεις το πτυχίο σου όμως.... Η γνώμη μου είναι να απευθυνθείς σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, τύπου Αιγηνίτειο, ίσως στα επείγοντα, και να τους πεις όλα όσα μας λες εδώ συν το στρατό που πλησιάζει. Νομίζω λόγω της πληθώρας των περιστατικών που αντιμετωπίζουν θα σε βοηθήσουν φαρμακευτικά.

Την πρωτη μερα που θα μπεις στρατο, σε καποια φαση θα περασεις μονος σε ψυχολογο που σε ξεπεταει σε μισο λεπτο, απλα σε ρωταει κατι. Εκει θα του πεις συντομα το προβλημα σου και θα σε παραπεμψει στην πεντελη οπου θα μπορεσεις αναλυτικα και τζαμπα να πεις ο,τι σε απασχολει. Ενα μερος της θητειας μου το εκανα στην ψυχιατρικη πτερυγα νοσοκομειου, οχι ως ασθενης για να προλαβω τους κακεντρεχεις και μπορω να πω οτι συναντησα αξιολογα στελεχη που πραγματικα βοηθουν. Καντο. Μπορεις να συζητησεις απο την παραμικρη μαλακια οπως γκομενικα κλπ μεχρι σοβαρα θεματα που θελουν επιστημονικη γνωση και εμπειρια. Εκει μεσα ειδα απο ντεμεκ τρελους να παιζουν το μεγα Ναπολεοντα για να γλυτωσουν τη θητεια, μεχρι αληθινους τρελους να μου ριχνουν ξυλο σε καποιο περιστατικο που επενεβην. Ηταν ομως η καλυτερη περιοδος της θητειας!

αλλο το τι θα σου πει αλλο το τι εχεισ τα φαρμακα που σου εδωσε ειναι κατι σαν ενισχυμενεσ ασπιρινεσ δεν εχεισ τιποτα σοβαρο γι αυτο στα κοβει πρεπει να κανεισ και κατι μονοσ σου για να παρεισ τα πανω σου ο γιατροσ σου ειναι απο τουσ καλουσ

Καλησπερα Σταυρο .
Μιας και εισαι σχετικα εμπειρος στον κοσμο των -φοβιων και των κρισεων πανικου , δεν εχω να σου προτεινω πολλα.
Θα σου ελεγα να δοκιμασεις να κανεις γνωσιακη συμπεριφορικη ψυχοθεραπεια , πιστευω θα σε βοηθησει στο να διαχειριστεις το αγχος σου και να γλυτωσεις ισως μια ενδεχομενη υποτροπη.
Για να βελτιωσεις την κατασταση σου μονος θα σου προτεινα τα εξης:
1. Nα αποδεχτεις οτι αυτο που σου συμβαινει ειναι αγχος και τιποτα παραπανω
2. Να γυμναζεσαι σε μετριο βαθμο και να τρεφεσαι σωστα.
3. Διαβασε αν θες καποιο βιβλιο αυτοβοηθειας για την διαχειριση του αγχους.

Λες οτι νομιζεις οτι πασχεις απο ιψδ , αλλα οπως λες και μονος σου η αυτοδιαγνωση δεν εχει καμμια αξια.
Εγω δεν βλεπω να εχεις περιγραψει κατι που να μοιαζει με ιδεοψυχαναγκαστικη παρα μονο μια μεμονομενη ιδεοληψια την οποια καταλαβαινω οτι μαλλον την εχεις ξεπερασει.
Α , επισης η θεραπεια για την ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη δεν διαφερει σε πολλα απο την θεραπεια για λοιπες αγχωδεις διαταραχες.

Σταύρο θα ήθελα να σου πω αρχικά ότι το efexor περιέχει μια ουσία που ρυθμίζει τη σεροτονίνη και συνεπώς τον ύπνο και κατ΄επέκταση και τη διάθεση σου.
Το να δίνεις ετικέτα στις σκέψεις σου και μέσω αυτών να προβαίνεις σε αυτοδιάγνωση, συνεχώς και αδιαλείπτως αν μη τι άλλο δε σε κρατά ήρεμο.. Οι ειδικοί δεν είναι για να συνταγογραφούν ούτε να σου δίνουν με μαθηματική ακρίβεια αντίδοτο στις σκέψεις σου. Είναι για να τους εμπιστευτείς και μέσα από αυτούς να αγαπήσεις το πρόβλημά σου, να το φροντίσεις και κυρίως να το αποδεχτείς..Η λύση σου..είσαι εσύ.
Φιλικά

Σταύρο αν σε βοηθά καθόλου, η ιστορία σου μοιάζει πολυυυυυυυυυυυυυυύ με τη δική μου! Έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη και παίρνω για τρίτη συνεχή φορά φάρμακα μετά από διακοπή και υποτροπή. Τί νά κάνουμε όμως? Υπομονή! Ξέρεις πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι τρελαίνομαι σκεφτόμενη βέβαια και διάφορες αντίστοιχες σκηνές (ηλεκτροσόκ, ζουρλομανδύα κλπ)??? Φαντάσου ότι πριν 20 μέρες περίπου μέρες έκλαιγα με μαύρο δάκρυ κι έλεγα στον άνδρα μου ότι ό,τι και να γίνει να φροντίσει να με βάλει κάπου καλά και να ρχεται να με βλέπει (έχοντας βέβαια σίγουρο ότι τρελαίνομαι)! Και ρώταγα επίμονα το γιατρό μου αν υπάρχει περίπτωση αυτό που αισθάνομαι να είναι σχιζοφρένεαι ή να εξελιχθεί σε αυτήν, αλλά ήταν κατηγορηματικά αρνητικός. Κάτι περισσότερο θα ξέρει! Το τί έχω δε κατά καιρούς σκεφτεί, άστο, δεν υπάρχει (φοβία για τα πάντα, μην κάνω κακό στους δικούς μου, υπαρξιακά όπως γιατί ο κόσμος να είναι έτσι και γιατί εγώ να είμαι αυτή που είμαι κλπ κλπ κλπ). Τώρα αισθάνομαι λίγο καλύτερα κι ελπίζω όλα να πάνε καλά! Κάποια στιγμή είπα ότι αν είναι η μοίρα μου να τρελαθώ, τί να κάνουμε? Θα το υπομείνω. Τουλάχιστον τώρα είμαι πιο ήρεμη γιατί όταν βιώνω μεγάλη ταραχή δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί να δώσω ένα τέλος. Την αγαπώ όμως τη ζωή και θέλω να κάνω πράγματα, όσο κι αν καταβάλομαι. Προσπαθώ να σκέφτομαι ποσό ωραίος μου φαίνεται ο κόσμος, η πόλη μου, η φύση, πόσο αγαπώ τους ανθρώπους μου και πόσο χαίρομαι να κάνω πράγματα όταν είμαι καλά και κάνω υπομονή. Εσύ βέβαια όπως κι εγώ και όσοι συμπάσχοντες καταλαβαίνουν μόνο πόσο δύσκολο είναι αυτό για κάποιον που βιώνει την κρίση. Έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω στον άνδρα μου, ο οποίος μου δίνει κουράγιο, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν το έχει ζήσει και δεν τον αδικώ. Μου λέει θα κάνεις υπομονή 2-3 μήνες και θα περάσει. Δεν μπορεί όμως να καταλάβει πόσο βασανιστική μπορεί να γίνει αυτή η αναμονή. Πάντως κι εγώ σκοπεύω αυτήν την φορά ν' αρχίσω ψυχοθεραπεία (ώστε έστω να μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα το άγχος μου και να μην μου προκαλεί αυτό τον πανικό!) και να μην αφεθώ μόνο στα φάρμακα. Δυστυχώς πάντως τα φάρμακα είναι στην αρχή τουλάχιστον (και όσον αφορά πάντα εμένα) απαραίτητα ώστε να καταστώ λειτουργική και να είμαι σε θέση να κάνω πράγματα της καθημερινότητας (πχ να δω τηλεόραση ή σινεμά χωρίς να φοβάμαι, να είμαι με πολύ κόσμο πχ συναυλία χωρίς να σκεφτώ τα απίθανα και να πάθω πανικό, να αποδεχθώ τον κόσμο όπως είναι, ακόμα και να κάτσω στο δωμάτιο χωρίς να κάνω τίποτα, αλλά και χωρίς να σκέφτομαι κάτι φρικτό, να φάω κάτι με όρεξη, να κοιμηθώ κλπ κλπ - θα μπορούσα να γράφω για πάντα, πίστεψέ με η γκάμα μου είναι ατελείωτη!!!!! κι αυτό γιατί η φαντασία μας είναι ατελείωτη! Πολλές φορές εύχομαι να είχα μία και μόνο συγκεκριμένη φοβία). Θα το παλέψουμε κι αυτό και θέλω να πιστεύω ότι θα νικήσουμε όπως και τις προηγούμενες φορές!!!!!

Σταύρο, μιας και πλησιάζει η ημερομηνία που φεύγεις, θα έλεγα προς το παρόν να εμπιστευτείς τον γιατρό σου και να συνεχίσεις την αγωγή που έως τώρα σε έχει βοηθήσει. Και στη συνέχεια να ακολουθήσεις αυτό που πρότεινε τον κεράσι για τη διάρκεια της θητείας σου. Όταν με το καλό απολυθείς, κοιτάς και λίγο βαθύτερα το θέμα με συστηματική ψυχοθεραπεία αν χρειαστεί.

Τα φάρμακα δεν έχουν κανένα σκοπό να σε 'διατηρήσουν' καλύτερα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν καμία ικανότητα να αλλάξουν κάτι μέσα σου. Απλά καταστέλλουν το σύμπτωμα. Αν επιθυμείς να δεις πιο βαθιά και διαρκή αλλαγή, θα σε βοηθήσει η ψυχοθεραπεία. Τώρα ως προς το τι έχεις, πιστεύω πως έχει δίκιο ο γιατρός σου. Μην προσπαθείς να 'αυτοδιαγνωστείς' και μιας και είσαι νέος άνθρωπος, μην μπαίνεις στη διαδικασία 'τι άλλο φάρμακο να πάρω', αλλά δες πώς μπορείς να ψάξεις λίγο περισσότερο γιατί σου συμβαίνει όλο αυτό και πώς μπορείς να το διαχειριστείς.

Σας ευχαριστώ θερμά όλους για την θετική σας ανταπόκριση.Απαντώ σε καθέναν ξεχωριστά.

@Lena01:Γενικά δεν μου φαίνεται καλή ιδέα να επισκεφτώ δημόσιο νοσοκομείο.Εκτός του ότι δεν έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στο κρατικό σύστημα και τους φορείς του, θεωρώ υπερβολή την αναζήτηση βοήθειας σε μέρος που θα υπάρχουν άτομα με πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου.Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα αγχωθώ μόνο και μόνο από την κατάσταση που θα επικρατεί γύρω μου και δεν θέλω να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια τέτοιου είδους ψυχοφθόρα διαδικασία.

@kerasi:Μεγάλο ζήτημα αυτό του στρατού.Υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος που θέλω να βγω Ι1, καθώς θέλω να τελέσω τη θητεία μου στην Κύπρο ως ελδυκάριος.Με την κοπέλα μου που είναι από εκεί, είμαστε σχεδόν 6 χρόνια μαζί.Έχουμε αποχωριστεί εδώ και 1μιση χρόνο, καθώς εκείνη τελείωσε τις σπουδές της γρηγορότερα από εμένα και έπρεπε να γυρίσει πίσω στον τόπο καταγωγής της.Αυτό το διάστημα διατηρούμε σχέση εξ αποστάσεως προσπαθώντας όσο το δυνατόν περισσότερο να βλεπόμαστε σε διακοπές, πενταήμερα κ.τ.λ.Απαραίτητη προϋπόθεση για να με στείλουν Κύπρο είναι να μη μου βρουν κανένα πρόβλημα, πόσο μάλλον ψυχολογικό.Ο γιατρός μου που τον συμβουλεύτηκα (ήταν και στρατιωτικός γιατρός παλιότερα) μου είπε απλά να μην αναφέρω τίποτα στους ψυχολόγους που θα με εξετάσουν και αν χρειαστεί να παίρνω την αγωγή μου.Είναι απόλυτα αισιόδοξος ότι δεν θα αντιμετωπίσω κανένα πρόβλημα.Εγώ όμως συνεχίζω να αγχώνομαι και για το συγκεκριμένο ζήτημα.

@elis:Συμφωνώ ότι τα φάρμακα που παίρνω είναι από τα πιο ελαφριά που κυκλοφορούν.Δεν έχω κανένα πρόβλημα ως προς την ανταπόκριση που δείχνει ο οργανισμός μου σε αυτά.Αυτό που μου μοιάζει προβληματικό είναι η συχνότητα με την οποία παθαίνω υποτροπή όταν τα διακόπτω.Προφανώς δεν θέλω να παίρνω φάρμακα σε όλη μου τη ζωή.Θα προτιμούσα αν ήταν εφικτό να ακολουθήσω κάποια διαφορετική αγωγή η οποία να με κρατήσει «στα καλά μου» ακόμα και όταν τη σταματίσω.Σιγουρα κάθε άλλο παρά ειδήμων μπορώ να χαρακτηριστώ σε τέτοιου είδους ζητήματα, αλλά σύμφωνα με την κρίση μου θεωρώ πως είναι ανεπιτυχής μια φαύλος κύκλος θεραπεία.

@betelgeuse:Αν μπορούσες να μου γράψεις λίγα περισσότερα όσον αφορά την γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία ή να με παραπέμψεις σε κατάλληλα άρθρα θα σου ήμουν ευγνώμων.Είχα σκεφτεί και παλιότερα ότι ίσως θα έπρεπε να συνδυάσω ψυχίατρο με ψυχοθεραπεία, αλλά κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και οικονομικής κατάστασης (καθώς οι γονείς μου δεν είναι γνώστες του τι μου συμβαίνει προκειμένου να βοηθήσουν) δεν το έψαξα παραπάνω.
Οι συμβουλές σου μου φαίνονται πολύ σωστές.Αυτή την περίοδο εφαρμόζω τη 2, παλεύω να συμβιβαστώ με την 1 και θα ψάξω να βρω σχετικά βιβλία ώστε να δοκιμάσω και την 3. :D
Όπως ανέφερα και παραπάνω, πέραν της προσωπικής μου εμπειρίας δεν έχω καμία άλλη ιδιαίτερη γνώση πάνω στο ζήτημα.Ίσως να έχω παρανοήσει το τι ακριβώς είναι ο ιδεοψυχαναγκασμός.Στο μυαλό μου το έχω σαν συχνές παρανοϊκές σκέψεις που υποβάλλουν τον οργανισμό μου σε μη θεμιτές αντιδράσεις όπως κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, φοβίες κ.τ.λ.Διόρθωσε με σε παρακαλώ αν κάνω λάθος.

@nefelimirtw:Πραγματικά το μήνυμα σου μαζί με αυτό του Betelgeuse, μου έδωσαν τρομερή ψυχολογική ενδυνάμωση και με έχουν υποβάλλει σε διαδικασία αναθεώρησης των αμφιβολιών μου.Σε ευχαριστώ πολύ.

@spr1980:Πραγματικά αξιοσημείωτη ομοιότητα των ιστοριών μας.Θα μπορούσες σε παρακαλώ να μου πεις πως ερμηνεύει τα θέματα που σου συμβαίνουν ο δικός σου γιατρός?Τι εξήγηση σου έχει δώσει?Επίσης αν είναι δυνατόν να μου πεις τι φαρμακευτική αγωγή ακολουθείς.Προφανώς σκοπός μου δεν είναι να αντιγράψω αυτόβουλα και παράτυπα μία ιατρική συνταγή από παρεμφερές ιστορικό.Απλα για να κάνω μια υποτυπώδη σύγκριση και να δω αν συμβαδίζουν σε κάποιο βαθμό οι θεραπείες μας.Επιπλέον, ποσό καιρό σου συμβαίνουν τέτοιου είδους προβλήματα?παρουσιάζεις συχνά υποτροπές και αν ναι κάθε πόσο διάστημα?
Θα ήθελα από τη μεριά μου να σου ευχηθώ να είναι όλα περαστικά και να μην ξαναεπιστρέψουν ποτέ.Γιατί όπως πολύ σωστά είπες μόνο οι πάσχοντες μπορούν να διανοηθούν την κατάσταση ενός ατόμου που περνάει τέτοιου είδους βασανιστήρια.Να είσαι πάντα καλά και υγιείς.

Κυπριος εισαι?

Stavros24 Επειδή και εγώ είμαι ομοιοπαθείς και έχω περάσει το στάδιο κρίσεις πανικού και τώρα είμαι καλά, οι ιστορίες μας είναι και οι δικές μας παρόμοιες για να μην όμως μακρηγορήσω και αναλωθούμε με την ιστορία μου, θα σου πω μόνο το εξής μου έχουν δημιουργηθεί πολλές φοβίες από τότε, όπως όταν οδηγό, όταν μπαίνω σε αεροπλάνο, τα ασανσέρ και τότε από τις κρίσης και αγοραφοβία, τώρα τις έχω ξεπεράσει βέβαια αλλά κάποιες φοβίες μου έχουν μείνει, στο γιατρό μου την τελευταία φορά που πήγα, μου μείωσε την αγωγή και την παίρνω δύο φορές την εβδομάδα του είπα ότι έχω διάφορες φοβίες και του είπα για παράδειγμα τα αεροπλάνα, αυτό που με ρώτησε είναι ότι, μπαίνεις όμως;
Δηλαδή ο σκοπός είναι να μην σε καθηλώνουν, εσένα σε καθηλώνει αυτό;
Η πραγματική δηλαδή ασθένεια είναι η καθήλωση, όχι η φοβία.
Τώρα πιστεύω από την δική μου οπτική (γωνία δική μου άποψη) ότι η φοβίες μας πηγάζουν ασυνείδητα και από άλλα πράγματα και μας δημιουργούν τις κρίσεις πανικού.
Δηλαδή π.χ αν ξυπνάς τα βράδια από κρίσεις πανικού, δες ποιος είναι πραγματικά ο θόρυβος που σε ενόχλησε και σε τρόμαξε και ούτω καθ' εξής.

Υ.Γ μην αλλάζεις γιατρούς συνέχεια κατά την άποψη μου, πήγαινε και σε έναν ψυχολόγο όντως θα σε βοηθήσει πολύ, για να βρείτε από που πηγάζει όλο αυτό.
Και μην αρχίζεις ποιο βαριά αγωγή αν σου σταματάνε με αυτά τα χάπια οι κρίσεις πανικού δεν υπάρχει λόγος, απλά μην είσαι ανυπόμονος και σταματάς την αγωγή, δική μου προσωπική γνώμη.

Γεια σου Σταύρο. Βασικά απο τα λίγα που γνωρίζω ξέρω οτι τα φάρμακα αντιμετωπίζουν απλά τα συμπτώματα ΟΧΙ την αιτία. Λογικό ειναι οταν τα παίρνεις λοιπόν να εξαφανίζοντε τα συμπτώματα αλλά αφού δεν έχεις καταπολεμήσει την αιτία θα συνεχίσουν να επανέρχονται. Αυτό που θα έλεγα εγώ θα ηταν παράλληλα με τη φαρμακευτική σου αγωγή να επισκεφτείς ενα ψυχολόγο (οχι ψυχίατρο) και να ξεκινήσεις μια θεραπεία η οποία θα σε βοηθήσει να τα βρείς με τον εαυτό σου κι έτσι θα φύγουν και οι κρίσεις πανικού. Να έχεις υπόψη σου βέβεια οτι η συμβουλευτική σε έναν ψυχολόγο διαρκεί πολύ παραπάνω απο 2-3 μηνες αλλά όπως και να έχει αξίζει το κόπο. Καλή δύναμη!!

Σταύρο σου έστειλα πμ. Ελπίζω να το δεις

Σταυρο , σορρυ που απαντω καθυστερημενα , αλλα μου ειχε διαφυγει το θεμα...
Λοιπον οι ιδεοληψιες ειναι σκεψεις παραλογες , αλλα οχι παρανοικες , που προκαλουν τρομο στο ατομο που τις εχει. Αυτο που πρεπει να εχεις υποψην σου ομως ειναι οτι αλλο η Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη και αλλο μια οποιαδηποτε αλλη αγχωδης διαταραχη η οποια μπορει να εμπεριεχει ιδεοληψιες.
Για παραδειγμα , εγω εχω ιδψ και εξ αιτιας αυτης ειχα κρισεις πανικου ,αγοραφοβια και καταθλιψη . Καποιος αλλος θα μπορουσε να εχει αγοραφοβια και εξ αιτιας της αγοραφοβιας να παρουσιασει ιδεοληψιες;. Πολλες φορες συμπτωματα διαφορων ψυχικων διαταραχων συνυπαρχουν , χωρις αυτο να σημαινει οτι το ατομο πασχει απο ολες τις διαταραχες.
Αρα για να καταληξεις περι αυτου θα πρεπει να το συζητησεις με τον γιατρο σου .

Η γνωσιακη συμπεριφορικη θεραπεια βασιζεται στην ιδεα οτι οι συμπεριφορες ειναι επικτητες και στο οτι εφοσον ειναι επικτητες μπορει το ατομο να απαλλαγει απο αυτες με το να δημιουργησει νεες συμπεριφορες που αντικρουουν την αρχικη . Με τον ιδιο τροπο οι παραλογες σκεψεις οι οποιες επηρρεαζουν την συμπεριφορα , αντικαθιστανται με νεες θετικες σκεψεις
Το θετικα της ειναι οτι ειναι γρηγορη , συνηθως λιγοτερο απο δυο μηνες και εχει πολυ καλα αποτελεσματα σε αγχωδεις διαταραχες. Στα θετικα ειναι επισης το οτι ασχολειται με το εδω και τωρα οχι με το τι εχει συμβει στο παρελθον , ουτε ψαχνει παιδικα τραυματα κλπ κλπ.
Νομιζω πως ειναι μια διαδικασια που αξιζει τον κοπο και τα λεφτα της.

220 παλμούς eee?? εσύ ξεπέρασες και μένα που μέχρι προ ολίγον κρατούσα ρεκόρ στα 215 ανά λεπτό, MAX HEART RATE.
περίπου την ίδια ιστορία με σένα έχω και εγώ, μονο που εγώ έπαθα έντονη φοβία με την καρδια μετά την πρώτη κρίση πανικού, και είχα μόνιμος την ιδέα ότι θα πεθάνω αναπάσα στιγμή.
ένα σου λέω, έχω πάρει σβάρνα όλους τους ψυχιάτρους και καρδιολόγους τής περιοχής :D
όσο για τα συμπτώματα έχουμε ακριβώς τα ίδια.

it seems that we have kind of like the same story of madness, dont worry ur not alone ...