Κλαίω πάρα πολύ εύκολα.

Δεν ξέρω αν ταιριάζει εδώ το θέμα αλλά δεν ήξερα που αλλού να το βάλω.


Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο αλλά με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση συνέχεια..Κλαίω σε περιστάσεις που δεν πρέπει.Πέρα από το κλάμα όταν στεναχωριέμαι κλαίω όταν νευριάζω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία..
Τί εννοώ..Όταν για παράδειγμα έρχομαι σε αντιπαράθεση με κάποιον και είμαι θυμωμένη ξαφνικά η φωνή μου σπάει και αν συνεχίσω να μιλάω θα ξεσπάσω σε κλάματα.
Και δεν είναι μόνο σε καταστάσεις που θυμώνω.Όταν πρέπει να μιλήσω σε κάποιον που δεν έχω οικειότητα και θέλω να ζητήσω κάτι π.χ στο διευθυντή του σχολείου,στο γιατρό μου πάλι συμβαίνει το ίδιο πράγμα.Αν κάποιος μου μιλήσει έντονα ή με ειρωνεία και βρεθώ πάλι σε αμηχανία πάλι το ίδιο.Σαν να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό μου και δε μπορώ να βγάλω καθαρή φωνή.Τα μάτια μου ξαφνικά βουρκώνουν και νιώθω ότι αν δεν κλάψω θα ηρεμήσω.Αν δε μιλήσω σταματάει.Αλλιώς γίνεται χειρότερα.
Όταν στεναχωριέμαι για κάτι το κλάμα είναι διαφορετικό.Δε μπορώ να σταματήσω.Χρειάζομαι νερό και όταν ηρεμώ αν παλι αρχίσω και μιλάω ξεκινάω πάλι..
Είναι εκνευριστικό.Κάθε φορά που θα τσακωθώ με φίλους και αρχίζει να σπάει η φωνή μου μου λένε "Ναι.Κλάψε πάλι." Και γω με το που το ακούω αυτό ξεσπάω.
Όταν συγκινούμαι -πράγμα που συμβαίνει συχνά- δεν με ενοχλεί.Αλλά φοβάμαι αργότερα που θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου πόσο ρεζίλι θα γίνομαι όταν κάποιος με φέρει σε δύσκολη θέση.
Το να είσαι ευσυγκίνητος σε τόσο μεγάλο βαθμό είναι πρόβλημα.Ειδικά αν κλαίω μπροστά σε άλλους για ασήμαντο λόγο με κάνει να νιώθω ακόμα πιο άβολα..

Μπορώ να το μετριάσω;Δεν ξέρω πως να μην έρχομαι τόσο εύκολα σε αμηχανία όταν ανεβαίνουν οι τόνοι...Παθαίνει κανένας το ίδιο;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας.

θα ελεγα οτι πολες κοπελες το κανουν αυτο απο οτι πιστευω απλα το κανουν συνηθως οταν ειναι μονες τους κ δε τις βλεπει κανενας εγω αυτο πιστευω εισαι ευαισθητη ετσι γενικα αυτο αναρωτιεμαι

Σε καταλαβαινω απολυτα γιατι ετσι ειναι και μενα ο γιος μου που παει ακομα δημοτικο.Δεν ξερω αν μεγαλωνοντας θα αλλαξει..που το ευχομαι αλλα οτι και να του πουν τα παιδια στο σχολειο,η ο δασκαλος οι εμεις βαζει αμεσως τα κλαματα.Εκεινη την ωρα καταλαβαινω οτι πνιγεται και οτι ολο αυτο ειναι ενα ξεσπασμα γιατι δεν μπορει να αντιμετωπισει τους αλλους.Πολλες φορες του εχω πει μιλα τους και εσυ το ιδιο ...φερσου αναλογα αλλα ειναι τοσο ευαισθητο παιδι που δεν ξερω τι θα γινει...δεν ειναι καλο για ενα αγορι να ειναι τοσο....θα δουμε..ευχομαι να σκληρινη με τον καιρο.Δεν αξιζει τελικα του το εχω πει εκατο φορες πως η ζωη ειναι σκληρη και αδικη...δυστυχωςςςς.

Καλημέρα! Εγω θα έλεγα μάλον οτι εχω το αντιθετο...Ωστόσο ετσι οπως τα εξιστορείς νομίζω οτι εχεις θεμα γενικά με τα δυσαρεστα συναισθήματα (φοβος,φλιψη,αμηχανία) που δεν μπορεις να τα διαχειριστείς και ξεσπάς σε κλάμματα. Ισως να πρέπεινα δουλέψεις με τον εαυτό σου και να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Θα σε βοηθήσει στη διαχείριση αυτή και θα ενδυναμώσει την αυτοπεποιθηση σου και την αγάπη προς τον εαυτό σου.

Θέμα ομως έχω μόνο στα συγκεκριμένα συναισθήματα .
Π.χ Τον θυμό μου δεν τον δείχνω εκτός αν ειναι στις περιπτώσεις που κλαίω. Δε.λεω λόγια που θα τα μετανιώσω γιατί σκέφτομαι οτι ειναι της στιγμής και δεν ειμαι άνθρωπος που τσαντίζομαι εύκολα. Αλλα στεναχωριεμαι πιο πολύ.
Και γενικά έχω παρατηρήσει οτι αλλάζω στάση συνέχεια . Δηλαδή σε ορισμένα πραγματα ανησυχώ κ αγχώνομαι υπερβολικά και σ αλλα ειμαι εντελώς αναίσθητη.


Φέτος δεν έχω χρόνο λόγω πανελληνίων να δουλέψω στο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Δε θέλω να μ αλλάξω . Μ αρέσει που ειμαι ευαίσθητη απλα οχι σε τέτοιο βαθμο.
Δεν με πειράζει αν δω μια ταινία κ κλάψω αλλα ειναι διαφορετικό ν κλαίω σε περίπτωσεις άκυρες.
Φορτίζομαι με συναισθήματα αμηχανίας πολύ ευκολα...

Σήμερα λόγου χάρη με ρώτησε κατι η Κυρια στο μάθημα και απάντησα λάθος. Συνήθως δε κανω λάθη στη τάξη. Και βούρκωσαν παλι τα μάτια μου...δεν μπορώ να το σταματήσω. Την αμηχανία..

Για να μην κλαψω οταν στρεσσσαριστώ τσιμπιέμαι ή πιεζω τα νύχια μου στα χέρια μου για να αποσπαστω.
Οταν ειμαι μόνη μου δεν έχω ποτέ ανάγκη να κλαψω . Χαρούμενος άνθρωπος ειμαι γενικά.

Βασικά επειδή απο οτι κατάλαβα είσαι στην εφηβεία,να ξέρεις οτι σε αυτή τη περίοδο οι ορμόνες κάνουν τρελά παρτυ και γιαυτό είσαι πιο ευαισθητη. γενικά είναι μια ηλικία με έκρηξη συναισθημάτων.
Αν ομως γίνεται πολύ ενοχλητικό εγώ θα επιμείνω στην αποψη μου να επισκεφτείς κάποιον ειδικό για τη διαχείριση των συγκεκριμένων συναισθημάτων.Δεν σημαίνει οτι δεν εισαι χαρούμενος ή ισσοροπημενος ανθρωπος σημαίνει οτι κάποια πράγματα απλά δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Κάθε ανθρωπος εχει θέματα που δεν μπορεί να ελέγξει και εκει χρειάζεται ο ειδικός,ο φίλος, ή κάποιος άλλος που μπορεί να μας βοηθήσει.

Το παθαίνω, αλλά δεν έχω ιδέα πώς να το σταματήσω. Κάθε φορά τα ίδια... Για σένα βέβαια είναι κάπως φυσιολογικό να συμβαίνει, καθώς φαίνεται πως είσαι στην εφηβεία και φορτίζεσαι συναισθηματικά πιο εύκολα, αλλά για έναν ενήλικα δεν νομίζω να είναι φυσιολογικό.

Έχω και εγώ το ίδιο το θέμα μόνο που επηρεάζει την σχέση μου με τον σύντροφο μου και νιώθω ότι ίσως ευθύνεται και λίγο..κλαίω με το παραμικρό.. με κάνει να νιώθω λίγη για αυτόν ενώ ποτέ δεν ένιωθα απο μόνη μου.. κάποτε σκέφτομαι πως δεν είμαι για σχέσεις ότι μου πει που ίσως να ακουστεί κάπως κακό αρχίζω και κλαίω.. και μου λέει θα κλάψεις πάλι;; και ειλικρινά νιώθω αβοήθητη και ευάλωτη .. και δεν μου αρέσει να το νιώθω αυτό επειδή δεν είμαι.. αν κοιτάζει άλλη κοπέλα που δεν το κάνει αλλα στην φαντασία μου όλα γίνονται αρχίζω και κλαίω.. οταν δεν μου δίνει σήμασια κτλ.. και το ξέρω πως είναι παράλογο.. επειδή δεν είμουν έτσι.. και αυτή μου η συμπεριφορά με ρίχνει σε όλα τα επίπεδα της ζωης μου.. εκείνη που λένε ότι πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό πρέπει να δουν τι σημαίνει πνίγομαι απο τα δάκρυα μου... Ποιά είναι η λύση;;

Αντιμετοπιζω ακριβως την ιδια κατασταση.ειμαι 37 χρονων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κλαιω συνεχεια και στεναχωριεμαι οταν καποιος μου μιλαει αποτομα ,οταν μια κατασταση δεν παει οπως την ειχα φανταστει και γενικα δεν μπορω να το ελενγξω κλαιω μπροστα στα παιδια μου σε συναδελφους.και ντρεπομαι που δεν μπορω να ελενξω μεχρι και ο συζυγος νιωθω οτι με λυπαται και αν συνεχισω ετσι θα με αφησει.

Quote:

---

Originally Posted by Sofim

Αντιμετοπιζω ακριβως την ιδια κατασταση.ειμαι 37 χρονων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κλαιω συνεχεια και στεναχωριεμαι οταν καποιος μου μιλαει αποτομα ,οταν μια κατασταση δεν παει οπως την ειχα φανταστει και γενικα δεν μπορω να το ελενγξω κλαιω μπροστα στα παιδια μου σε συναδελφους.και ντρεπομαι που δεν μπορω να ελενξω μεχρι και ο συζυγος νιωθω οτι με λυπαται και αν συνεχισω ετσι θα με αφησει.

---

αυτο παλι, πως σου ηρθε ???
εφοσον ησουν παντα ετσι, ετσι σε γνωρισε. δεν αλλαξε κατι.
γιατι να σε αφησει?
εχεις ευαισθητα νευρα.

Δεν ειναι διολου κακο να κλαις , εμενα δεν θα με πειραζε , ως αντρα , εκτος αν εκλαιγε για μενα, εκει θα μενοχλουσε .......ειναι ενα ειδος ξεσπασματος , αλλοι θυμωνουν , εσυ κλαις , καλυτερο ......

Quote:

---

Originally Posted by Sofim

Αντιμετοπιζω ακριβως την ιδια κατασταση.ειμαι 37 χρονων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κλαιω συνεχεια και στεναχωριεμαι οταν καποιος μου μιλαει αποτομα ,οταν μια κατασταση δεν παει οπως την ειχα φανταστει και γενικα δεν μπορω να το ελενγξω κλαιω μπροστα στα παιδια μου σε συναδελφους.και ντρεπομαι που δεν μπορω να ελενξω μεχρι και ο συζυγος νιωθω οτι με λυπαται και αν συνεχισω ετσι θα με αφησει.

---

Πόσο χρονών ειναι τα παιδια σου; Κλαις απο τοτε που γενηθηκαν; Κοψτο μαχαιρι! Προσπάθησε οσο μπορείς τουλάχιστον. Έχει γινει ήδη ζημιά.

Quote:

---

Originally Posted by Neverland

Για να μην κλαψω οταν στρεσσσαριστώ τσιμπιέμαι ή πιεζω τα νύχια μου στα χέρια μου για να αποσπαστω.
Οταν ειμαι μόνη μου δεν έχω ποτέ ανάγκη να κλαψω . Χαρούμενος άνθρωπος ειμαι γενικά.

---

Σε καταλαβαινω απολυτα βασικα δεν σε καταλαβαινω σε νιωθω ..υποψιαζομαι πως περασες δυσκολες στιγμες / εμπειριες και συγκεκριμένα στην παιδικη σου ηλικια (βεβαια μπορει και να κανω λάθος) μου θυμιζεις ως
μαθητρια 3ης λυκειου και ως ετοιμη να δωσεις πανελλαδικές την κολλητη μου που και αυτη στο σταδιο αυτο βρίσκεται. Εχει ζησει και αυτη καποιες στιγμες αδυναμιας...και οταν ειπες οτι εισαι γενικα χαρούμενος ανθρωπος τα ιδια λεει και εκείνη στο περιπου..γενικα ειναι χαμογελαστο κοριτσι. Ξερετε ομως γιατι ειστε πολυ χαμογελαστα κοριτσια? Γιατι καταλαβα πως προσπαθειτε να δημιουργησετε ενα ζωντανο κλημα περα απο το τι νιωθει η ψυχη σας ..προσπαθειτε να τραβηξετε (με την καλη εννοια ) την προσοχη του αλλου χωρις φυσικα να δραματοποιητε κατι απλως θελετε να πεισετε στον ιδιο σας τον εαυτο και στους αλλους οτι ειστε χαρουμενες οτι δεν εχετε αναγκη και προσπαθειτε να κανετε τον αλλον να γελασει γιατι ισως (λεω ισως) νιωθετε οτι θελετε καποιος να κανει το ιδιο σε εσας.
Θελω να ξερεις και εσυ λοιπον και οσοι ειστε ετσι οτι ταυτιζομαι...καποτε ημουν και εγω ετσι ασχετα αν οι περισσοτεροι με βλεπουν ανιαρή (βαρετη) ..παντως ειτε γελάσετε ειτε οχι θα ειστε παντα τα χαρούμενα κοριτσια για αυτους που σας αγαπανε και δεν θα παψουν να σας θεωρουν ενδιαφερον οπως εγω την κολλητη μου οπως οι γονεις της κλπ..οπως και εσενα οποιους εχεις δίπλα σου..Ξερεις τι θα κανεις; θα πας το πιο αγαπημενο προσωπο σου και θα του μιλησεις..θα πεις τα οσα σε βασανιζουν..δεν υπαρχει καλυτερη ιατρεια απο την αγκαλιά. .στο λεω απο πειρα ...σου ευχομαι οτι καλυτερο και να περασεις καπου που να διευκολυνει το μελλον σου και εσενα ..δηλ για το καλο του μελλον σου ωστε να εχεις και μια ηρεμη ζωη οσο μποτει να γινει..να σε παντα καλα και οταν θα μιλησεις να ξερεις πως σιγα σιγα ολα θα αλλαξουν μεσα σου :)

Quote:

---

Originally Posted by Sofim

Αντιμετοπιζω ακριβως την ιδια κατασταση.ειμαι 37 χρονων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κλαιω συνεχεια και στεναχωριεμαι οταν καποιος μου μιλαει αποτομα ,οταν μια κατασταση δεν παει οπως την ειχα φανταστει και γενικα δεν μπορω να το ελενγξω κλαιω μπροστα στα παιδια μου σε συναδελφους.και ντρεπομαι που δεν μπορω να ελενξω μεχρι και ο συζυγος νιωθω οτι με λυπαται και αν συνεχισω ετσι θα με αφησει.

---

Αφου στεκεται διπλα σου σημαίνει οτι σ αγαπαει...και δεν θα σε αφησει. Ξερω οτι πολυ μπορει να ειστε άθεοι. Και το σεβομαι ..απλως να ξερεις με τον Χριστό στις καρδιες σας δεν εχετε να φοβηθειτε τιποτα. Το λεω απο εμπειρίες. :)

Quote:

---

Originally Posted by Neverland

Δεν ξέρω αν ταιριάζει εδώ το θέμα αλλά δεν ήξερα που αλλού να το βάλω.


Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο αλλά με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση συνέχεια..Κλαίω σε περιστάσεις που δεν πρέπει.Πέρα από το κλάμα όταν στεναχωριέμαι κλαίω όταν νευριάζω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία..
Τί εννοώ..Όταν για παράδειγμα έρχομαι σε αντιπαράθεση με κάποιον και είμαι θυμωμένη ξαφνικά η φωνή μου σπάει και αν συνεχίσω να μιλάω θα ξεσπάσω σε κλάματα.
Και δεν είναι μόνο σε καταστάσεις που θυμώνω.Όταν πρέπει να μιλήσω σε κάποιον που δεν έχω οικειότητα και θέλω να ζητήσω κάτι π.χ στο διευθυντή του σχολείου,στο γιατρό μου πάλι συμβαίνει το ίδιο πράγμα.Αν κάποιος μου μιλήσει έντονα ή με ειρωνεία και βρεθώ πάλι σε αμηχανία πάλι το ίδιο.Σαν να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό μου και δε μπορώ να βγάλω καθαρή φωνή.Τα μάτια μου ξαφνικά βουρκώνουν και νιώθω ότι αν δεν κλάψω θα ηρεμήσω.Αν δε μιλήσω σταματάει.Αλλιώς γίνεται χειρότερα.
Όταν στεναχωριέμαι για κάτι το κλάμα είναι διαφορετικό.Δε μπορώ να σταματήσω.Χρειάζομαι νερό και όταν ηρεμώ αν παλι αρχίσω και μιλάω ξεκινάω πάλι..
Είναι εκνευριστικό.Κάθε φορά που θα τσακωθώ με φίλους και αρχίζει να σπάει η φωνή μου μου λένε "Ναι.Κλάψε πάλι." Και γω με το που το ακούω αυτό ξεσπάω.
Όταν συγκινούμαι -πράγμα που συμβαίνει συχνά- δεν με ενοχλεί.Αλλά φοβάμαι αργότερα που θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου πόσο ρεζίλι θα γίνομαι όταν κάποιος με φέρει σε δύσκολη θέση.
Το να είσαι ευσυγκίνητος σε τόσο μεγάλο βαθμό είναι πρόβλημα.Ειδικά αν κλαίω μπροστά σε άλλους για ασήμαντο λόγο με κάνει να νιώθω ακόμα πιο άβολα..

Μπορώ να το μετριάσω;Δεν ξέρω πως να μην έρχομαι τόσο εύκολα σε αμηχανία όταν ανεβαίνουν οι τόνοι...Παθαίνει κανένας το ίδιο;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας.

---

Πραγματικά δε θα μπορούσα ουτε εγω η ιδια να διατυπώσω τοσο καλα το προβλημα μου. Μου συμβαινει το ιδιο ακριβώς. "Ξεθαβω" αυτή την ανάρτηση γιατι έγινε κατι που πραγματικά με ταρακούνησε και συνειδητοποίησα πως αυτο που μου συμβαίνει ίσως να ειναι στ'αληθεια πρόβλημα ψυχολογικο και άρχισα να "γκουγκλάρω" μεχρι που έπεσα στο συγκεκριμένο θέμα. Μπορώ να πω ότι χάρηκα που δεν είμαι η μόνη, αλλά είναι πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το είχα πάντα, από το σχολείο όπως περιγράφει τοσο ευστοχα η κοπέλα (το 2013 και ελπίζω με κάποιο τρόπο να ειναι εδω και να το δει) Το έχω ακόμη και σήμερα. Θεωρώ πως ως ενήλικας το πρόβλημα ειναι πιο σοβαρο, γιατι δεν έχεις τα ελεφρυντικά του "εισαι παιδί" , "είσαι έφηβη, έχεις ορμόνες" και γιατί πρεπει να αντιμετωπίσεις καταστάσεις απλες, όπως συζητήσεις με τον συντροφο σου για θεματα σχεσης και ειναι απαραδεκτο να μην μπορεις να τις κανεις γιατι απλα εβαλες τα κλαματα.

Αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο και έκλεισα ραντεβου, ωστόσο η συζήτηση με άτομα που "με νιώθουν" θεωρώ πως μπορεί επίσης να βοηθήσει. Υπάρχει κάποιος που το αντιμετώπισε και έχει κάποια εμπειρία?

Ευχαριστώ πολυ.
Ρ.

Πραγματικά πίστευα πως μόνο εγώ αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση. Κλαίω συνεχώς για το παραμικρό για οτιδήποτε και πολλές φορές χωρίς λόγο. Είναι εκνευριστικό κυρίως στη δουλειά που καταλαβαίνω ότι με κοροιδεύουν οταν με πιάνει. Έχω απευθυνθεί σε κάποιο ψυχολόγο όμως δεν βλέπω κάποια διαφορά. Δεν ξέρω τι να κάνω έχω πια απελπιστεί.

Θελετε να πειτε τι πραγματικα νιωθετε εκεινη την στιγμη και κλαιτε μηπως βρεθει ενα μοτιβο;;Αν καποιος μας εμαθε πχ πως ειναι κακο να αισθανομαστε θυμο η να εκφραζουμε τον θυμο μας,αυτο δεν ειναι κατι που θα αλλαξει στην ενηλικη ζωη μας απο την μια μερα στην αλλη.Θα χρειαστει δουλεια για να ξεπεραστει.Οσοι λοιπον νιωθετε ετσι γιατι δεν μοιραζεστε εδω που δεν θα σας κρινει κανεις,τι ειναι αυτο που πραγματικα φοβαστε και αντιδρατε με κλαμμα.Δεν ειστε κλαψιαρες ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ με κλαμμα.

Και εγω σε αυτο το κλαπ ήμουν .....
Εκλαιγα με το παραμικρό ιδιαίτερα όταν έγινα μάνα ,ήμουν και μικρή 22.....

Με το περασμα των χρόνων όμως και με πολύ δουλειά προσπαθώ και το αλλάζω συνέχεια και λέω αλλάζω γιατί ακόμα πιστεύω εχω δρόμο....
Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου ,αν είσαι ευαίσθητος λίγο παραπάνω όσο και να δουλέψεις αυτό παραμένει. ....

Ακριβώς το ίδιο έχω και άλλα χωρίσαμε και φοβάμαι ότι ήταν ένας από τους λόγους. Δεν ήμουν έτσι. Εινια κουραστικό να κλαις με το παραμικρό. Ψυχοφθορο πολύ. Σε καταλαβαίνω. Και δεν έχω βρει λύση.

Σε νοιώθω ακριβώς το ίδιο. Ακόμα δνε πήγα σε ειδικό είπα να πάω τον Σεπτέμβριο γιατί δνε βρήκα ραντεβού πιο νωρίς. Δεν ξέρω τι λύση να βρω πια.

Για να κλαίτε σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις, η λογική εξήγηση είναι ότι το κλάμα για εσάς (τη νηματοθέτη και τα άλλα μέλη που κάνουν το ίδιο), εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς, οργανικούς, ψυχολογικούς. Το πιο ενδιαφέρον είναι το κλάμα από θυμό θεωρώ. Κάπου διάβασα για τον κόμπο στον λαιμό, θα το εξηγήσω αργότερα, είναι κάπως πολύπλοκο.