Είμαι 23 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Δεν είναι ότι δεν το ήθελα-θέλω, δεν είναι ότι δεν το προσπάθησα-θώ, απλά πιστεύω ότι το κάνω με τον λάθος τρόπο.
Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα για τους περισσότερους ανθρώπους από το να ψάξουν, να βρουν κάποιον που να τους αρέσει, να του το δείξουν, να καταλάβουν θετική ή αρνητική ανταπόκριση και αναλόγως να προχωρήσουν στην συνέχεια…
Το δικό μου πρόβλημα αρχίζει από εκείνο το πρώτο βήμα, της επικοινωνίας των συναισθημάτων (αν κολλάω από τώρα φαντάζομαι τι έχει να γίνει στη συνέχεια…αν ποτέ καταφέρω να φτάσω σε αυτή….)
Εγώ όταν μου αρέσει κάποιος πιστεύω ότι του το δείχνω αρκετά καλά. Μπορεί να είμαι ντροπαλή και να μην την πέφτω άμεσα, αλλά και μέσα από την ντροπαλότητα βγαίνει το πονηρό το βλέμμα, το χαμογελάκι, η χροιά η γλυκιά κτλ. Από την στάση τους τουλάχιστον εγώ πιστεύω ότι το πιάνουν το μήνυμα.
Γενικά τώρα, η κοινωνική στάση μου έχει ως εξής: μια καλή κοπέλα, αλλά απόμακρη, απρόσιτη, κλειστή. Οι φιλικές παρέες μου τα τελευταία χρόνια αποτελούνται κυρίως από κοπέλες με τις οποίες θα έλεγα δεν έχω καμία σχέση ούτε σε εμφάνιση, ούτε σε χαρακτήρα. Πρόκειται για ανοιχτότατα άτομα, με μηδέν ενδιαφέρον για αγόρια με την έννοια του «γνώρισα τον ταδε, και μου ειπε ετσι και του είπα αλλιώς». Το καλό σε αυτό είναι ότι δεν νιώθω ανταγωνιστική πίεση του τύπου «αυτή τα έφτιαξε με 10, εγώ με κανέναν».
Κάτι που με στενοχωρεί είναι η στάση μου όταν καταλαβαίνω ότι αρέσω σε κάποιον. Καταρχήν σπάνια είναι απόλυτα σαφές (μόνο 2-3 φορές να μου το είπαν ανοιχτά).
Ειδικά όταν μου αρέσει και εμένα κάποια στιγμή θα νιώσω την ανασφάλεια ότι «μπα, λάθος έκανα…δεν ενδιαφέρεται» και νιώθω άδειασμα που κατάλαβα «λάθος». .Εντέλει φυσικά δεν γίνεται ποτέ τίποτα σαφές και ….δεν γίνεται τίποτα.
Όταν καταλαβαίνω ότι αρέσω σε κάποιον που δεν μου αρέσει, αλλά και κάποιες άλλες φορές που μου έρχεται κάπως απότομα, προτού προλάβω να τον δω ερωτικά τον άλλον, ανταποκρίνομαι αμυντικά, λόγω αδικαιολόγητου φόβου, και δυστυχώς γίνομαι εριστική…με αποτέλεσμα…..εντάξει τι άλλο…
Τα λάθη στη συμπεριφορά μου τα καταλαβαίνω, και είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, για αυτό και θέλω να τον διορθώσω επιτέλους (δεν λέω να γίνω άλλος άνθρωπος) , αλλά δεν ξέρω το πώς…
Βαρέθηκα να είμαι μόνη…