Πολύτεκνη οικογένεια εκτός ελέγχου

Χαιρετώ, είναι το πρώτο μου μήνυμα στο φόρουμ αυτό και ο τίτλος τα λέει όλα γιατί βρίσκομαι εδώ...

Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι είδους βοήθεια να ζητήσω...
Το γεγονός είναι ότι θέλω να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς και τι κόστος έχει γιατί εκτός των άλλων υπάρχει και οικονομικό πρόβλημα!

Έχουμε 4 παιδιά, το μεγαλύτερο είναι 11, καλός μαθητής κλπ αλλά μάλλον μπαίνει στην προεφηβία γιατί έχει πολλά νεύρα ενώ δεν βοηθάει καθόλου στο σπίτι. Ευτυχώς τουλάχιστον κάνει μόνος του τα μαθήματά του. Ο δεύτερος 9 χρονών έχει δυσλεξία και ΔΕΠΥ και δεν θέλω να βάζω ταμπέλες αλλά ειλικρινά δημιουργεί πολλές αναστατώσεις σε όλη την οικογένεια περίπου 100 φορές την ημέρα (δεν είμαι κα-θό-λου υπερβολικός). Η τρίτη περίπου 5 χρονών, όταν είναι μόνη της είναι το πιο αγγελικό πλάσμα (όπως και όλα να σημειώσω) αλλά μαζί με τα αδέρφια της ακούμε μια μόνιμη στριγγλιά σε σημείο να μας φέρνει εκτός ελέγχου. Ο μικρότερος είναι 3 χρονών, αντιγράφει όλους και έχει αρχίσει και αυτός να έχει "νεύρα", δηλαδή όταν δεν του κάνουμε τα χατήρια, αρχίζει να τα σπάει όλα.....:confused:
Εγώ έχω πρωινή δουλειά και το απόγευμα διατηρούμε ένα γραφειάκι κάτω από την οικία μας και ξημεροβραδιάζομαι εκεί παλεύοντας για τα προς το ζειν...Η σύζυγος μετά το 4ο παιδί δεν έχει δουλέψει στο γραφείο, δεν έχει καταφέρει να βρει χρόνο αφού η κατάσταση είναι συνεχώς "εκτός ελέγχου". Η σχέση μεταξύ μας (δεδομένων των συνθηκών) είναι άριστη. Το λέω μετά βεβαιότητας ότι άλλα ζευγάρια στην θέση μας θα είχαν χωρίσει αλλά μας δένει μεγάλη αγάπη και πολεμάμε τις αντιξοότητες....

Το κακό ξεκινάει από το γεγονός ότι έχει χάσει πλέον την ψυχραιμία της, δεν μπορεί να "χειριστεί" τα παιδιά και συνεχώς βγαίνει εκτός εαυτού, δημιουργώντας εκρηκτική κατάσταση στο σπίτι. Συνήθως, "φταίει" το 2ο παιδί το οποίο μονίμως "δεν ακούει", δεν θέλει να διαβάσει, πειράζει τα μικρά, δημιουργεί ακαταστασία "για να παίξει" και άλλα τέτοια... Έχουμε παρακολουθήσει κατά καιρούς συμβουλευτική γονέων, ψυχολόγο σε εμάς και το παιδί και έχουμε μια δασκάλα ειδικής αγωγής για να τον διαβάζει στο σπίτι.
Το πρόβλημα όμως πιστεύω ακράδαντα ότι ξεκινάει από μας. Όχι από το 2ο παιδί....
Κάθε βράδυ εγώ δουλεύω μέχρι αργά και το πρωί αδυνατώ να ξυπνήσω. Η σύζυγος ξυπνάει πρώτη αλλά δεν προλαβαίνει να ξυπνήσει τα παιδιά εγκαίρως (τα οποία μονίμως νυστάζουν) και έτσι τα προβλήματα μας ξεκινούν από την μόνιμη πρωϊνή καθυστέρηση. Σπανίως προλαβαίνουμε την προσευχή στο σχολείο!
Την ώρα του φαγητού μονίμως παίζουν και φωνάζουν μέχρι τελικά να βάλουμε τις φωνές ενώ ΔΕΝ τρώνε μόνα τους ακόμα και τα μεγάλα....Συχνά δε, ο 2ος θα σηκωθεί από το τραπέζι πριν καν αρχίσει, θα πει ότι "δεν μου αρέσει" πριν καν δοκιμάσει, θα φερθεί με αγένεια κλπ...Τα μικρά ακολουθούν....!!
Το μεσημέρι βάζουμε στα 2 μικρότερα να δούνε παιδικά με σκοπό να διαβάσουν τα μεγάλα...Εκεί όμως "κολλάνε" και τα μεγάλα και γίνεται πάντα καβγάς για να στρωθούνε στο διάβασμα...
Το βράδυ αρχίζει το "ματς" αφού τελειώσουν όπως-όπως το διάβασμα και τελικά μονίμως και πάντα καθυστερούν να πέσουν στο κρεβάτι και πάει λέγοντας...
Η δε γυναίκα μου είναι εξουθενωμένη σωματικά και ψυχολογικά και πρέπει να μαζέψει την κουζίνα, να βάλει πλυντήρια, να σιδερώσει και ότι άλλο τέλος πάντων..
Εγώ ουσιαστικά είμαι μόνο την Κυριακή "στο σπίτι" αφού έχω υποσχεθεί να αφιερώνουμε την ημέρα για να πάμε καμία βόλτα. Το κακό είναι ότι ΚΑΙ στην βόλτα όλη την ώρα μαλώνουμε...Έτσι γυρνάμε πάλι "εξουθενωμένοι" σε ένα σπίτι μπάχαλο να έχουμε δουλειές-βουνό μπροστά και νεύρα και τις περισσότερες φορές να είναι και αδιάβαστος ο 2ος....(αναρωτιέμαι τι θα γίνει του χρόνου που θα έχω την κόρη μου στην Α' Δημοτικού...)
Όλη αυτή η ιστορία έχει επηρεάσει πρωτίστως την γυναίκα μου η οποία είναι στα όρια κατάθλιψης, με μόνιμα νεύρα και προς εμένα και προς τα παιδιά, ενώ τα παιδιά δεν έχουν καθόλου δημιουργικό-ευχάριστο χρόνο, παρόλο που όλη μέρα τριγυρίζουν και δεν κάνουν τίποτα. Υπόψιν ότι μιλάμε για εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά το καθένα στον τομέα του...
Για την μεταξύ μας σχέση να μην πω και πολλά γιατί συνάγεται ως συμπέρασμα ==> Χαλαρή κουβέντα μια φορά το μήνα και αν, έξω δυο μας ποτέ (δεν έχουμε γονείς κοντά και όταν έρχονται περισσότερη αναμπουμπούλα προκαλούν παρά βοηθάν...) ενώ η σεξουαλική μας ζωή είναι για κλάματα....Πότε δεν υπάρχει χρόνος, πότε υπάρχει αλλά έχουμε νεύρα, πότε έχουμε κανένα παιδί ανάμεσά μας στο κρεβάτι και λοιπά....:o

Τι άλλο να πω....Έγραψα τόοοοοσα πολλά και ζητώ συγνώμη και ευχαριστώ όποιον τα διάβασε όλα!!
Μια γνώμη, μια βοήθεια ρε παιδιά!!! Απελπισμένοι είμαστε ειλικρινά και δεν θέλω να μου τρελαθεί η γυναίκα μου!!!

Quote:

---

ζητώ συγνώμη και ευχαριστώ όποιον τα διάβασε όλα!!

---

εγω δε τα διαβασα ολα :D:D:D λοιπον.. το θεμα ειναι απλα νομιζω κ ξεκαθαρο.. νομιζω οτι εν γνωσης σας κανατε τοσα παιδια αρα ηταν αναμενομενο με τοσα παιδια να γινει ολο αυτο... αρα αυτο που θα σου ελεγα ειναι να χαλαρωσετε κ να κανετε οτι μπορειτε κ αν δε μπορειτε να παρετε μια οικιακη βοηθο η μπειμπι σιτερ για να σας βοηθησει

Quote:

---

Originally Posted by jkostop

....γιατί εκτός των άλλων υπάρχει και οικονομικό πρόβλημα!....

---

Quote:

---

Originally Posted by jkostop

Ο δεύτερος 9 χρονών έχει δυσλεξία και ΔΕΠΥ

---

Quote:

---

Originally Posted by jkostop

...δεν έχουμε γονείς κοντά και όταν έρχονται περισσότερη αναμπουμπούλα προκαλούν παρά βοηθάν...

---

Δεν ξέρω αν είδες μόνο αυτές τι "λεπτομέρειες"....Σ' ευχαριστώ πάντως για την απάντηση...

ναι αλλα παρα το οικονομικο προβλημα εγω δε βλεπω καπια αλλη λυση το θεμα ειναι απλο νομιζω οπιος δε τα καταφερνει μονος του φοναζει καπιον να τον βοηθησει αν δε μπορειτε να τα βγαλετε περα φοναξτε καπιο συγγενη σας γιαγια η οπιονδηποτε αλλο... να σας βοηθησει.. η καπια μπειμπ σιτερ..

η πηγενετε τα σε ενα παιδικο σταθμο καπιες ωρες

Καλησπερα φιλε μου κ κουραγιο,Πραγματικα τα παιδια ειναι ευλογια κ πρεπει να βαλετε τα δυνατα σας για αυτα,Καλα ειναι που εσυ κ η γυναικα σου ειστε αγαπημενοι ομως προφανως κατι δεν κανετε σωστα η κατι πρεπει να αλλαξετε στην συμπεριφορα σας κ δεν ειστε σε θεση να επιβληθειτε στα παιδια,Εγω εχω ενα μικρο αδερφο 8 χρονια μικροτερο απο μενα κ οταν ημασταν μικροι πραγματικα δεν ηθελα να αγγιζει τα πραγματα μου κ να πειραζει τον χωρο μου κ παρατηρησα οτι οταν εδειχνα οτι αυτο με ενοχλει τοτε εκανε χειροτερα πραγματα κ γινονταν καυγας,Επομενως αποφασισα να το παιξω αδιαφορη στα πειραγματα του ασφαλισα τα πραγματα που δεν ηθελα να πειραζει φροντισα να του αφιερωνω χρονο να παιζουμε ο,τι αυτος ηθελε διαφορετικα εκλαιγε κ το αποτελεσμα ολων αυτων ηταν να κοπουν οριστικα οι καυγαδες μας!Επισης η μητερα μου φροντιζε ποτε μην κανει διακριση αναμεσα μας κ να πυροδοτει ετσι την ζηλια του ενος προς τον αλλον,Προσθεου εσυ κ η γυναικα σου κοψτε οπωσδηποτε τους καυγαδες την ενταση κ προσπαθηστε να επιβληθειτε με ενα τροπο περισσοτερο πλαγιο

καλημερα .επειδη πιστευω κ σεβομαι την πολυτεκνη οικογενεια τα πολλα μου συγχαρητηρια σε σενα κ την γυναικα σου .ας αρχισουμε με το δυσλεκτικο παιδι . εχει κανει θεραπεια με τη μεθοδο παυλιδη ?ειναι ποιο αποτελεσματικη απο τις συνηθεις απλες ασκησεις . τι σημαινει το δεπυ ? θα μπορουσατε να πατε σε δημοσιο λογοθεραπευτη για να γλυτωσετε καποια εξοδα .επισης μπορει κ η ασφαλεια σας να καλυπτει ενα μερος του κοστους .αν μεχρι τωρα δεν βοηθησαν οι ψυχολογοι καλο θα ηταν να αναζητησετε αλλον γιατι δεν κανουν ολοι σωστοι δουλεια .ορθως διαγνωσες οτι το προβλημα ξεκινα απο σας . εγω δεν ειμαι γονιος αλλα ξερω περιπτωση απειθαρχου αγοριου ο ψυχολογος ειχε συστησει στον πατερα να περνα περισσοτερο χρονο μαζι του γιατι το μικρο αγορι χρειαζεται την ανδρικη παρουσια !βεβαια εσυ δουλευεις πολυ για να τα βγαλετε περα ..... ισως θα μπορουσες να παρεις στη δουλεια στο γραφειο ενα απ τα παιδια μπας κ ηρεμησει λιγο .
εγω στη θεση σου θα εκοβα 2 3 ωρες την βδομαδα απ τη δουλεια κ θα παιρνουσα με την γυναικα μου μονοι η κ βοηθοντας την με τα παιδια αν ειναι λιγακι εφικτο απο οικονομικης αποψης .για να μην τρελαθει οπως λες κ συ !κ φυσικα ουτε κ συ να τρελαθεις !

jkostop,
από όσα βλέπω από τα ξαδέρφια μου, θα σου πρότεινα να γεμίσετε με δραστηριότητες εκτός σπιτιου τα μικρότερα, και το πρωί και το απόγευμα πχ, παιδικό σταθμό, ρυθμικη γυμναστική, ζωγραφική, αθλήματα, κολύμβηση κλπ ώστε να έχουν θετική επαφή με άλλα παιδάκια της ηλικίας τους, να μαθαίνουν και να εκτονώνονται.
Για το παιδάκι σου με ΔΕΠΥ έχω ακούσει ότι το σκάκι βοηθάει πάρα πολύ. Επίσης το ΙΚΑ, αν δεν κάνω λάθος, καλύπτει έξοδα λογοθεραπευτή, μόνο που πρώτα τα πληρώνεις και μετά τα παίρνεις. Αν θέλεις, μπορώ να μάθω περισσότερα. Σίγουρα μπορείς να βρεις κάποιο σύλλογο γονέων με παιδιά με ΔΕΠΥ και να αντλήσεις υποστήριξη, συμπαράσταση και πληροφορίες από εκεί.
Για το μεγάλο παιδί έχει τα διαβάσματα του, τις γλώσσες του προφανώς, βάλε του επίσης ένα άθλημα να εκτονώνεται.
Χωρίς να παριστάνω ότι ξέρω, μόνο με την καλή πρόθεση να βοηθήσω, έστω και λίγο, θα έλεγα ότι χωλαίνετε ως οικογένεια στον προγραμματισμό... Με τη γυναίκα σου φτιάξτε ένα γεμάτο πρόγραμμα για τα παιδιά που να καλύπτει τις ανάγκες τους, να έχετε και εσείς χρόνο για τις δουλειές σας και για εσάς.

Δίκιο έχετε όλοι και σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια και την ειλικρινή συμπαράσταση...
Το πρόβλημά μας είναι στην πράξη! Γιατί από θεωρία καλά τα πάμε...Τα ξέρουμε όλα αυτά...
1) Παιδικό πάει ο μικρός (και τα άλλα τρια φυσικά σχολείο)
2) @μυσπ έχεις δίκιο και είναι σωστή ως αντιμετώπιση αλλά μερικές φορές ...η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου και χαλάει το πρόγραμμα και τα νεύρα τσιτώνονται...
3) @wstyron έχεις απόλυτο δίκιο για τον χρόνο που πρέπει να αφιερώσουμε...Στον Παυλίδη έχουμε πάει για την διάγνωση αλλά για θεραπεία δεν έχω ακούσει κάτι περισσότερο από τα άλλα κέντρα. Το παιδί αυτήν την στιγμή κάνει μόνο ειδική αγωγή. Τα υπόλοιπα τα κόψαμε για οικονομικούς λόγους (το ταμείο καλύπτει 250€ μαξιμουμ...ο ψυχολόγος έχει 40€ την ώρα...για υπολογίστε...)
4) @Lena01 πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου, προσπαθούμε όσο μπορούμε (και όσο αντέχουμε) να βάζουμε δραστηριότητες και ο νεαρός κάνει σκάκι και τα πάει πολύ καλά (πράγμα που μου φάνηκε περίεργο αφού το πρόβλημά του είναι η έλλειψη συγκέντρωσης...) Το πρόβλημα είναι στο σωστό προγραμματισμό και εκεί όντως το έχω εντοπίσει κι εγώ. Ίσως θα πρέπει να πάμε σε κάποιον ειδικό γι' αυτό το θέμα (τι ειδικός άραγε?)

Παρένθεση:
ΔΕΠΥ: Διαταραχή ελλειματικής προσοχής - Υπερκινητικότητα

Εγώ το διάβασα όλο με προσοχή αδερφέ μου και θα σου πω το εξής: Εκεί που πρέπει να εστιάσεις και να ρίξεις την προσοχή σου είναι στην γυναίκα σου! Από τα γραφόμενα σου εγώ κατάλαβα πως υπάρχουν 4 φυσιολογικά παιδιά μέσα στο σπίτι σας και ένας άνθρωπος που φωνάζει "βοήθεια". Φρόντισε λοιπόν με κάποιο τρόπο να βοηθήσεις την γυναίκα σου και αφού δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα για κάτι άλλο νομίζω πως πρέπει να έρθει μια γιαγιά να την βοηθήσει! Ακόμα και αν σου φαίνεται πως αυτή η συμβίωση θα έχει δυσκολίες στην αρχή νομίζω πως μακροπρόθεσμα θα είναι ότι καλύτερο. Η γυναίκα σου έχει σαλτάρει και αν υπάρξει κάποιος άνθρωπος να την βοηθήσει με τα απλά καθημερινά πράγματα πιστεύω πως με τον καιρό θα πάνε όλα καλύτερα. Ξέρω πως δεν είναι και η καλύτερη δυνατή λύση αλλά μην ξεχνάς πως πριν από 40 και πλέον χρόνια οι οικογένειες είχαν πολλά περισσότερα παιδιά, με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες αλλά επειδή ήταν δεμένοι μεταξύ τους μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε όλες τις δυσκολίες.

Φίλε μου έχεις απόλυτο δίκιο στον εντοπισμό του προβλήματος (ΚΑΙ αυτού του προβλήματος) αλλά δεν συμφωνώ με την λύση. Έχουμε συνηθίσει όλα τα χρόνια μακρυά από γονείς και ειδικά τώρα έχουν γεράσει πολύ και δεν βοηθάνε καθόλου (παρόλο που θέλουν ειλικρινά και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω). Οι δε δικοί μου είναι πολύ διακριτικοί άνθρωποι αλλά πολύ αγχώδεις σε βαθμό που αδυνατούν να πάρουν ευθύνες και προκαλούν μεγάλη ένταση στα παιδιά. Τα δε πεθερικά είναι πολύ "μέσα σ' όλα" σε βαθμό ενοχλητικό σε βαθμό που πρέπει να πάρεις την άδεια πρώτα για να μαλώσεις τα παιδιά. Από την άλλη εκτιμώ αφάνταστα την πεθερά μου και τα όσα έχει κάνει για μας. Παρόλα τα σοβαρά προβλήματα υγείας της, ζηταέι να κρατήσει και τα 4 παιδιά και να πάμε όπου θέλουμε....Εκ των πραγμάτων αδυνατεί όμως...Το ένα άκρο και το άλλο δηλαδή!!
Η γυναίκα μου τι να πω...ήρωα την ανεβάζουν και ήρωα την κατεβάζουν....Δεν λέω, παλιά είχαν άλλες δυσκολίες, αλλά ήταν και λιγότερες οι απαιτήσεις. Τώρα να έχεις 4 παιδιά, να τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ ουσιαστικά για τους λογαριασμούς και τα χαράτσια και να πρέπει τα παιδιά να πάνε Αγγλικά, ζωγραφική, μπάσκετ, ρυθμική, παιδικός (επί πληρωμή και αυτός) κλπ κλπ...Η γυναίκα μου στερείται προσωπικά (ρούχα, κομμωτήρια και ότι άλλο κάνει τέλος πάντων μια γυναίκα) και εγώ φυσικά αλλά έχει υπερεκτιμήσει τις ψυχολογικές αντοχές της και πολλές φορές την βλέπω να καταρρέει κυριολεκτικά ψυχολογικά...π.χ. όταν είναι να πάμε σε κανένα παιδικό πάρτυ και δεν έχει τι να βάλει....

Quote:

---

Originally Posted by jkostop

Η γυναίκα μου στερείται προσωπικά (ρούχα, κομμωτήρια και ότι άλλο κάνει τέλος πάντων μια γυναίκα) και εγώ φυσικά αλλά έχει υπερεκτιμήσει τις ψυχολογικές αντοχές της και πολλές φορές την βλέπω να καταρρέει κυριολεκτικά ψυχολογικά...π.χ. όταν είναι να πάμε σε κανένα παιδικό πάρτυ και δεν έχει τι να βάλει....

---

Aυτό ακριβώς εννοώ! Αφήστε λοιπόν τις συνήθειες ετών και ρίξτε λίγο τον "εγωισμό" σας και δεχτείτε οποιαδήποτε βοήθεια. Θα είναι δύσκολο στην αρχή να κλείσετε τα αυτιά σας στους παππούδες αλλά αυτή την βοήθεια την χρειάζεται άμεσα η γυναίκα σου....αν η ψυχολογική της κατάσταση ήταν καλή, είμαι σίγουρος πως δεν θα την ένοιαζε αν είχε κάτι να φορέσει ή όχι!

Quote:

---

Originally Posted by jkostop

το μεγαλύτερο είναι 11, καλός μαθητής κλπ αλλά μάλλον μπαίνει στην προεφηβία γιατί έχει πολλά νεύρα ενώ δεν βοηθάει καθόλου στο σπίτι.
Ο δεύτερος 9 χρονών έχει δυσλεξία και ΔΕΠΥ και δεν θέλω να βάζω ταμπέλες αλλά ειλικρινά δημιουργεί πολλές αναστατώσεις σε όλη την οικογένεια περίπου 100 φορές την ημέρα (δεν είμαι κα-θό-λου υπερβολικός).
Η τρίτη περίπου 5 χρονών, όταν είναι μόνη της είναι το πιο αγγελικό πλάσμα (όπως και όλα να σημειώσω) αλλά μαζί με τα αδέρφια της ακούμε μια μόνιμη στριγγλιά σε σημείο να μας φέρνει εκτός ελέγχου.
Ο μικρότερος είναι 3 χρονών, αντιγράφει όλους και έχει αρχίσει και αυτός να έχει "νεύρα", δηλαδή όταν δεν του κάνουμε τα χατήρια, αρχίζει να τα σπάει όλα.....:confused:
η κατάσταση είναι συνεχώς "εκτός ελέγχου".


Το κακό ξεκινάει από το γεγονός ότι έχει χάσει πλέον την ψυχραιμία της, δεν μπορεί να "χειριστεί" τα παιδιά και συνεχώς βγαίνει εκτός εαυτού, δημιουργώντας εκρηκτική κατάσταση στο σπίτι. Συνήθως, "φταίει" το 2ο παιδί το οποίο μονίμως "δεν ακούει", δεν θέλει να διαβάσει, πειράζει τα μικρά, δημιουργεί ακαταστασία "για να παίξει" και άλλα τέτοια...

Το πρόβλημα όμως πιστεύω ακράδαντα ότι ξεκινάει από μας. Όχι από το 2ο παιδί....


Την ώρα του φαγητού μονίμως παίζουν και φωνάζουν μέχρι τελικά να βάλουμε τις φωνές ενώ ΔΕΝ τρώνε μόνα τους ακόμα και τα μεγάλα....Συχνά δε, ο 2ος θα σηκωθεί από το τραπέζι πριν καν αρχίσει, θα πει ότι "δεν μου αρέσει" πριν καν δοκιμάσει, θα φερθεί με αγένεια κλπ...Τα μικρά ακολουθούν....!!

---

Όρια, όρια , όρια!!!
Το Α και το Ω στη διαπαιδαγώγηση και δυστυχώς απαιτούν και από το γονιό να έχει οριοθετημένη δική του συμπεριφορά...
Τα παιδιά ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ τα όρια και σε περίπτωση που καταλάβουν (όπως στη δική σας περίπτωση θεωρώ), ότι οι γονείς δε μπορούν να τα βάλουν σωστά, αισθάνονται μεγάλη ανασφάλεια που τους βγαίνει συνήθως σε επιθετικότητα. Ψάξτε να βρείτε δωρεάν συμβουλευτική υποστήριξη κι αν δε μπορείτε πηγαίνετε σε κάποιον ιδιώτη ζητώντας του να σας πάρει κάποια χρήματα λιγότερα, ή ψάξτε ψυχολόγο σε κάποιο κοντινό σύλλογο πολυτέκων (αν υπάρχει), αλλά πάντως μην το αφήνετε άλλο το πράγμα. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά τα όρια και θα σας πάρει κάποιο διάστημα αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο! Στη χειρότερη περίπτωση, δεν ξέρω, καθήστε να διαβάσετε στα σοβαρά για το θέμα αυτό και να εφαρμόσετε στην πράξη ό,τι μπορείτε. Υπάρχει λύση αλλά κυνηγήστε το πριν μεγαλώσουν κι άλλο τα παιδιά!

(δε μου το εμφάνιζε και το ξαναέγραψα)

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά!
Σήμερα δείχνει πολύ καλύτερα η κατάσταση...Everything 's under control....!! :)
...και όταν είναι χαμογελαστή και χαρούμενη η γυναίκα μου, τότε είμαστε όλοι ευτυχισμένοι!!!

Κουραγιο φιλε μου κ ευελπιστω να βοηθησε λιγο αυτο που σου ειπα,πραγματικα θελει τρομερη υπομονη για να μην βαλεις τις φωνες οταν τα παιδια ειναι εκτος ελεγχου αλλα εγω το δοκιμασα κ στον αδερφο μου κ δεν εχασα