κάτι έχει το καλοκαίρι.. μάλλον το ότι δεν ασχολούμε με την σχολή μου επειδή είναι κλειστή, και κάθομαι κλεισμένος σπίτι μπροστά από ένα PC 10 ώρες την ημέρα με κάνει να πέφτω ακόμα πιο πολύ.
Πριν από λίγες μέρες γυρίζοντας σπίτι από μια βόλτα που είχα πάει, με έπιασε ένας φόβος, μια θλίψη. Γύριζα για μιά ακόμα φορά στα ίδια, στην ζωή που μισώ απόσο με θυμάμαι, που προσευχόμουν (όταν ακόμα πίστευα στον ανύπαρκτο θεό) να πεθάνω. τιποτα δεν είχε αλλάξει και το πιθανότερο είναι να μην αλλάξει ποτέ.
Φοβόμουν ότι θα αυτοκτονίσω. Ένιωθα τόσο κοντά στην ιδέα του να το κάνω. Νιστάζω συνέχεια, δεν με ικανοποιεί τιποτα.
Το περίεργο είναι ότι ώρες ώρες νιώθω χαρούμενος, σαν όλα τα άλλα να μην υπάρχουν. φαντασιώνομαι ότι με φλερτάρουν και φλερτάρω και νιώθω ωραία:) Ή σκέφτομαι στιγμές που φλέρταρα ελευθερα (γιατι να το προχωρίσω σε σχέση δε το έχω κανει και η σκέψη ότι μάλλον θα το αποφεύγω για πάντα με σκοτώνει).
Βλέπω μια κοπελίτσα στην στάση να με κοιτάει και την κοιτάω κι εγω. είναι όμορφη μου αρέσει πολύ αλλά δεν μπορώ να το δείξω. αντί γιαυτό μου βγαίνει μια μικρή έκφραση αποδοκιμασίας+λύπης. και αφού το καταλάβω θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου γιατι κι αυτή μάλλον είδε την ΑΘΛΙΑ εκφραση μου. δεν ήθελα να την πληγώσω δεν μου φταίει αυτή. αυτή είναι καλή και γλυκιά.
Όταν αυτοκτονίσω και αφίσω ένα σημείωμα που να βρίζω τους γονείς μου τον εαυτό μου και τον ψυχολόγο μου, θα υπάρξουν συν΄πειες στον ψυχολόγο μου? θα ζητήσω όμως συγνώμη απο τον παππού μου, την γιαγιά μου, τον αδερφό μου, κάποιους φίλους μου, που δεν θέλω να τους γεμίσω πόνο και ενοχές, γιατί τους αγαπάω και με αγαπάνε, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. :(
Λυπάμαι πολύ για τα όσα μπορούσα να κάνω, γιατι μπροσούσα πολλά και ήθελα και ακόομα περισσότερα.