ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΔΕΙΛΟΣ....
ειμαι 33 ετων. ολα ξεκινησαν το 2005 ενω ζουσα σε επαρχιακη πολη που σπουδαζα μετα απο ενα τροχαιο σε κοντρες. ημουν συνοδηγος και φυγαμε στον αερα με 210 χλμ και χτυπησαμε ενα φορτηγο και 5 αυτοκινητα παιρνοντας τουμπες απο το ενα ρευμα στο αλλο. ειχαμε σιγουρα Αγιο αν και θα προτιμουσα να χω μεινει στον τοπο απο αυτο που ζω τωρα. οταν συνηλθα απο τα χτυπηματα ξεκινησα παλι τη δουλεια μου. παρατηρησα ομως οτι οποτε πηγαινα σε κλειστους χωρους καφετεριες, εστιατορια κλπ χωρις λογο με επιανε λιγο πριν φυγουμε εμετος ετρεχα στην τουαλετα και μετα εφευγα πρωτος απο την παρεα. επειδη το παθαινα συχνα σταματησα να βγαινω και κλειστηκα στον εαυτο μου 2 χρονια. ελεγα δεν εχω τιποτα. το 2007 εληξε η αναβολη και γυρισα Αθηνα. ολα καλα σε 2μιση μηνες παρουσιαζομουν και δε ειχα προβλημα ποτε με τον στρατο. τελευταια μερα πριν μπω το βραδυ με πιασαν οι εμετοι και μου ρχοταν να πεσω απο το μπαλκονι. δε κοιμηθηκα καθολου εκανα εμετους μεχρι την ωρα που εφτασα Θηβα, μπηκα μεσα ηρεμησα για λιγο και με το που μπηκα στο θαλαμο πνιγομουνα. γυρισα με τους δικους μου Αθηνα για να παρουσιαστω στα νοσοκομεια την αλλη μερα, μου δωσαν με την μια διετη αναβολη και ησυχασα. ζητησα να ανεβω Θεσσαλονικη που ειχαμε εναν οικογενειακο φιλο ψυχιατρο. ανεβηκα 2-3 φορες μου εδωσε μια αγωγη με tranxene και seroprat και παραλληλα γυρισα στην επαρχιακη πολη που δουλευα. σε 7 μηνες ειχα θεραπευτει. ξαφνικα ομως εμεινα χωρις δουλεια και ειχα καποια χρεη που πιεζομουνα να κλεισω σε 2 μηνες. αυτα τα χρεη δε ηθελα να τα μαθει ο πατερας μου ποτε για να μη στεναχωρεθει. ελεγα οτι αν τα μαθαινε θα σκοτωνομουνα. τελικα τα εμαθε με βοηθησε και ξεχρεωσα αλλα απο τοτε δε μου περασαν οι κρισεις πανικου. εκανα εναμιση χρονο που δε μπορουσα να ταξιδεψω απο το νησι που εμενα στην Αθηνα με το που εμπαινα σε αεροπλανο η καραβι πνιγομουνα εκανα εμετους και εβγαινα εξω και πηγαιναν τα εισητηρια χαμενα. ειχα τηλεφωνικη επικοινωνια με το γιατρο στη Θεσσαλονικη τελικα καταφερα το Πασχα του 2010 να ερθω Αθηνα για λιγες μερες. βρηκα παλιους φιλους και φιλες απο το σχολειο γνωρισα απο αυτους μια κοπελα και καναμε σχεση, ανεβηκα μετα μονιμα Αθηνα και βρηκα και εργασια. παλευα να θεραπευτω ο ψυχιατρος απο τη Θεσσαλονικη εξαφανιστηκε δε σηκωνε τηλεφωνα καποια στιγμη τον βρηκα και ειπε οτι δε βλεπει το λογο να κανει θεραπεια εξ αποστασεως και οτι ειχε καποιο οικογενειακο θεμα και θα με βοηθησει ο Θεος και κατι τετοια. μου φανηκε πολυ αποτομος χωρις να καταλαβω το λογο και απογοητευτηκα. με τον καιρο βρηκα εναν αλλο στην Αθηνα μου αλλαξε την αγωγη και με παρακολουθει 2 χρονια σχεδον δοκιμαζοντας διαφορες αγωγες. το πασχα του 2012 με πολυ αγωνα ειχα σχεδον θεραπευτει επαιρνα ενα χαπι αντι για 4 ως που η κοπελα μου τον Μαιο με χωρισε χωρις λογο και χωρις να μου δινει περιθωρια να μιλησουμε και να μου δωσει μια δευτερη ευκαιρια. την κυνηγησα 1 χρονο ξοδευοντας πολλα χρηματα σε συγγενικα της προσωπα που ειχαν αναγκη προσπαθωντας να μαι κοντα της. μια δεν ηθελε καμια επαφη μαζι μου μια αλλαζε. τωρα ειναι 2 μηνες και που δε μιλαμε καθολου. νιωθω οτι ειναι η μονη που αν γυριζε σε μενα θα ξαναεπαιρνα τα πανω μου αλλα δε μου δινει καμια ελπιδα. ζω με το πατερα και τη γιαγια μου και οσο η γιαγια μεγαλωνει με πιανει το αγχος οτι θα φυγει απο τη ζωη και θα τρελαθω. αυτη τη στιγμη κανω συνεχεια κρυφα εμετους σκεφτομενος τον θανατο, το οτι θα παω στην κολαση για τις αμαρτιες μου και ψαχνω τροπους να φυγω χωρις πονο γιατι ειμαι δειλος να πεσω απο οροφο η να μαχαιρωθω. σκεφτομαι για χαπια αλλα δε ξερω ποσο υποφερεις μεχρι να πεθανεις η δηλητηριο η κρεμαλα... τι απο τα 3 θα με συμβουλευε καποιος που ειναι αποφασισμενος οπως εγω?
