απωθημένα

Τι συμβαίνει με τα απωθημένα? Και για να αποκλείσω καποιες κατηγοριες δεν εννοώ σχέσεις. Εννοώ όταν στο παρελθόν είχατε κατι που αγαπούσατε και πλέον δε μπορείτε να το έχετε λόγω του οτι χάθηκε η ευκαιρία του. Για παράδειγμα καποιο χόμπι όπως ζωγραφική, κάποιο άθλημα κλπ...
Πως το ξεπερνάτε? Δε σας πληγώνει όταν βλέπετε άλλους που κανατε μαζί αυτο το χομπι να το εχουν συνεχίσει ενώ εσείς το αγαπούσατε πιο πολύ?
Αν και ξέρω "αν το αγαπούσα τόσο θα το συνέχιζα". Δε διαφωνώ σε αυτό , αυτή είναι η πικρή αλήθεια όμως σκέφτομαι το παρελθόν και με πληγώνει που έχω παρατήσει κατι που λατρευα τότε. δε θελω να επεκταθω τοσο πολυ στο δικό μου θέμα γιατί με πληγώνει πολύ. αλλά πολλές φορές βλέπω ατομα του παρελθόντος που ασχολήθηκαν με αυτό είτε επαγγελματικά είτε όχι, ενώ είτε δε το ήθελαν είτε δε το ήθελαν τόσο είτε το ήθελαν. Απ'τη μια δε μπορώ να ξέρω πόσο πολύ το θελει κάποιος αλλά κατα καποιο τρόπο το ένιωθα πόσο πολύ το ήθελαν ή όχι.
Είναι στιγμές που λέω μέσα μου 'τι βλακείες λες, εχεις προχωρήσει στη ζωή σου και μη κοιτάς πίσω αυτα που σε πλήγωσαν' σκέφτομαι 'μηπως το βλέπω εγωιστικά.. μήπως είναι απωθημένο.. μήπως ποτε δεν ειναι αργά.. μήπως δε μπορώ να παραδεχθώ οτι δεν μου άξιζε να συνεχίσω κατι που αγαπούσα... μήπως δε το αγαπούσα τόσο τελικά?'

Quote:

---

Originally Posted by Gothly

Τι συμβαίνει με τα απωθημένα? Και για να αποκλείσω καποιες κατηγοριες δεν εννοώ σχέσεις. Εννοώ όταν στο παρελθόν είχατε κατι που αγαπούσατε και πλέον δε μπορείτε να το έχετε λόγω του οτι χάθηκε η ευκαιρία του. Για παράδειγμα καποιο χόμπι όπως ζωγραφική, κάποιο άθλημα κλπ...
Πως το ξεπερνάτε? Δε σας πληγώνει όταν βλέπετε άλλους που κανατε μαζί αυτο το χομπι να το εχουν συνεχίσει ενώ εσείς το αγαπούσατε πιο πολύ?
Αν και ξέρω "αν το αγαπούσα τόσο θα το συνέχιζα". Δε διαφωνώ σε αυτό , αυτή είναι η πικρή αλήθεια όμως σκέφτομαι το παρελθόν και με πληγώνει που έχω παρατήσει κατι που λατρευα τότε. δε θελω να επεκταθω τοσο πολυ στο δικό μου θέμα γιατί με πληγώνει πολύ. αλλά πολλές φορές βλέπω ατομα του παρελθόντος που ασχολήθηκαν με αυτό είτε επαγγελματικά είτε όχι, ενώ είτε δε το ήθελαν είτε δε το ήθελαν τόσο είτε το ήθελαν. Απ'τη μια δε μπορώ να ξέρω πόσο πολύ το θελει κάποιος αλλά κατα καποιο τρόπο το ένιωθα πόσο πολύ το ήθελαν ή όχι.
Είναι στιγμές που λέω μέσα μου 'τι βλακείες λες, εχεις προχωρήσει στη ζωή σου και μη κοιτάς πίσω αυτα που σε πλήγωσαν' σκέφτομαι 'μηπως το βλέπω εγωιστικά.. μήπως είναι απωθημένο.. μήπως ποτε δεν ειναι αργά.. μήπως δε μπορώ να παραδεχθώ οτι δεν μου άξιζε να συνεχίσω κατι που αγαπούσα... μήπως δε το αγαπούσα τόσο τελικά?'

---

Όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ σε πέρνει απο κάτω, Κάτι που ανήκει στο παρελθόν, καλό είναι να το αφήνεις εκεί και να μην το ανακυκλώνεις … Τα απωθημένα μονό προβλήματα προκαλούν και τίποτα άλλο. Εάν νιώθεις την ανάγκη να συνεχίσεις κάτι που το άφησες πίσω, τότε δοκίμασε να το συνεχίσεις, αν πετυχει τότε σου βγήκε σε καλό, αν όχι τότε λες ότι το δοκίμασες και εφόσον δεν σου έκατσε συνεχίζεις να ζεις. Just deal with it 

δε μπορώ να πω οτι το σκέφτομαι συχνά αλλά όταν παει το μυαλό μου εκεί μου δημιουργεί στεναχώρια απωθημένο θλίψη και τετοια, μετα απο λίγες ωρες κλασσικά επιστρέφω στη καθημερινότητά μου.
Αλλά για μενα δε θελω να έχω άλυτα τα απωθημένα μου, θελω να τα λύνω, θέλω να το σκέφτομαι και να μη λυπάμαι, θελω να το σκέφτομαι και να λεω "οκ μια χαρα ηταν τωρα δε το λησμονώ" δε θελω να μου προκαλεί αυτές τις σκέψεις που περιψράφω γενικά, θελω να ειμαι καλά με αυτό.
Δε θελω να φτάσω 50χρ και να λεω "ε, εγω ήμουν φτιαγμένη για αυτό το πράγμα, έπρεπε να το ακολουθήσω, τώρα θα ήμουν στο τάδε επιπεδο", δε ξερω αν ειμαι κατανοητή.
Αν και δε πιστευω πως θα το πω αυτό ποτε γιατί δε το λέω τώρα, αλλά σκέφτομαι για να βλεπω παλιες γνωστες που το εχουν συνεχίσει και να με πιανει κατι μεσα μου σημαινει οτι ακόμη το βλεπω σαν απωθημενο ενώ δε πρέπει. πρέπει να το απομυθοποιήσω μαλλον για να βγω απο αυτες τις σκεψεις.

Quote:

---

Originally Posted by Gothly

δε μπορώ να πω οτι το σκέφτομαι συχνά αλλά όταν παει το μυαλό μου εκεί μου δημιουργεί στεναχώρια απωθημένο θλίψη και τετοια, μετα απο λίγες ωρες κλασσικά επιστρέφω στη καθημερινότητά μου.
Αλλά για μενα δε θελω να έχω άλυτα τα απωθημένα μου, θελω να τα λύνω, θέλω να το σκέφτομαι και να μη λυπάμαι, θελω να το σκέφτομαι και να λεω "οκ μια χαρα ηταν τωρα δε το λησμονώ" δε θελω να μου προκαλεί αυτές τις σκέψεις που περιψράφω γενικά, θελω να ειμαι καλά με αυτό.
Δε θελω να φτάσω 50χρ και να λεω "ε, εγω ήμουν φτιαγμένη για αυτό το πράγμα, έπρεπε να το ακολουθήσω, τώρα θα ήμουν στο τάδε επιπεδο", δε ξερω αν ειμαι κατανοητή.
Αν και δε πιστευω πως θα το πω αυτό ποτε γιατί δε το λέω τώρα, αλλά σκέφτομαι για να βλεπω παλιες γνωστες που το εχουν συνεχίσει και να με πιανει κατι μεσα μου σημαινει οτι ακόμη το βλεπω σαν απωθημενο ενώ δε πρέπει. πρέπει να το απομυθοποιήσω μαλλον για να βγω απο αυτες τις σκεψεις.

---

Οπως σου ειπα και πιο πανω, εαν νομιζεις οτι θα μεινει μεσα σου και θα σε τρωει, γιατι δεν το δοκιμαζεις και να δεις που θα καταληξει;

Quote:

---

Originally Posted by undetermined

Οπως σου ειπα και πιο πανω, εαν νομιζεις οτι θα μεινει μεσα σου και θα σε τρωει, γιατι δεν το δοκιμαζεις και να δεις που θα καταληξει;

---

λογω χρημάτων, ηλικίας, ανασφάλειας, και κυρίως γιατί πιστευω πως απλά είναι απωθημενο και όχι επιθυμια-ονειρο πλεον. το έχω σκεφτει παντως αλλά σε αυτά καταλήγω παντα και μετα καταληγω στο πως να ξεπερασω αυτο το απωθημενο, δε βρισκω αλλη λεξη γτ δε ξερω κ αν ειναι σωστη.

Quote:

---

Originally Posted by Gothly

λογω χρημάτων, ηλικίας, ανασφάλειας, και κυρίως γιατί πιστευω πως απλά είναι απωθημενο και όχι επιθυμια-ονειρο πλεον. το έχω σκεφτει παντως αλλά σε αυτά καταλήγω παντα και μετα καταληγω στο πως να ξεπερασω αυτο το απωθημενο, δε βρισκω αλλη λεξη γτ δε ξερω κ αν ειναι σωστη.

---

Ενταξει με το θεμα των χρηματων συμφωνω, με το θεμα της ηλικιας ομως διαφωνω... Πιστευω πως μπορεις να κανεις τα παντα αρκει να το θελεις και δεν παιζει ρολο η ηλικια.... Εκτος και αν υπαρχει οριο ηλικιας στο συγκεκριμενο πραγμα που θελεις

Εμένα απο μικρό μου άρεσε η μαγειρική αλλά επειδή ήμουν και καλός μαθητής πάντα είχα αυτό το ΟΧΙ απο τους γονείς να κάνω αυτο που θέλω.Οπότε έδωσα πανελλήνιες πέρασα σε μια σχολή
τελείωσα δούλεψα πάνω στο αντικέιμενο αυτο.Μετά όμως λόγω λίγο της ανεργίας λίγο ότι δεν είχα τι να κάνω ξεκίνησα σχολή μαγειρικής και τελικά κατέληξα να δουλέυω πάνω σε αυτο που μου αρέσει αυτη τη στιγμή.Είτε πάει καλά είτε όχι δνε θα αναρωτιέμαι πως θα ήταν ΑΝ...

Ναι , οταν αρωστησα παρατησα πολλα πραγματα και ενα συγκεκριμενο χομπυ που δεν ηθελα , τωρα μαλλον μπορει να μουν και πρωταθλητης:P

Τεσπα ξαναξεκινησα, γιατι μου αρεσει αν και δεν εχω βλεψεις .... πρωταθλητισμου , αλλα ερασιτεχνικα για το χαβαλε και την διασκεδαση.

Ποναει λιγο που το παρατησα , αλλα δεν πειραζει... δεν ειναι αυτο που με καθοριζει και εχω και αλλες ασχολιες που επισης μου αρεσουν ...εαν καταφερνα και γινομουν οντως πρωταθλητης ή διαπρεπα τουλαχιστον ισως να ηταν και εξοντωτικο ... ποιος ξερει ... και η ζωη συνεχιζεται...

προσωπικη άποψη..πως ότι συμβαίνει στη ζωή μας,κάποιος λόγος υπάρχει..οπότε δεν υπάρχει ουσία να κουράζεις το μυαλό κ την ψυχή σου..

Quote:

---

Originally Posted by andy87

Εμένα απο μικρό μου άρεσε η μαγειρική αλλά επειδή ήμουν και καλός μαθητής πάντα είχα αυτό το ΟΧΙ απο τους γονείς να κάνω αυτο που θέλω.Οπότε έδωσα πανελλήνιες πέρασα σε μια σχολή
τελείωσα δούλεψα πάνω στο αντικέιμενο αυτο.Μετά όμως λόγω λίγο της ανεργίας λίγο ότι δεν είχα τι να κάνω ξεκίνησα σχολή μαγειρικής και τελικά κατέληξα να δουλέυω πάνω σε αυτο που μου αρέσει αυτη τη στιγμή.Είτε πάει καλά είτε όχι δνε θα αναρωτιέμαι πως θα ήταν ΑΝ...

---

...κάπως έτσι ήταν και η δική μου πορεία.
Αρχισα να κάνω άσχετα πράγματα με αυτό που ακολούθησα στην πορεία και ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει κάποιος σε έναν τομέα που να τον αγαπά πραγματικά :)

Ενδιαφέρον το θέμα αλλά νομίζω ότι ο όρος "απωθημένα" χρησιμοποιείται λανθασμένα. Η απώθηση αφορά συναισθήματα που απωθήθηκαν στο ασυνείδητο (ασυνείδητος αμυντικός μηχανισμός). Το να ανακαλύψουμε τις απωθήσεις που κάναμε στο παρελθόν είναι μία δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Κατά την άποψή μου ο όρος που ταιριάζει περισσότερο με το θέμα είναι η "ματαίωση" (Επιθυμία που παρέμεινε ανικανοποίητη). Θα συμφωνήσω πάντως ότι στην κοινή καθομιλουμένη υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δύο εννοιών.

Εαν υπάρχουν ακομα περιθωρια θα πρεπει να βρεις μέσα σου τις ψυχικές δυναμεις για να το ξεκινησεις. Κι οσο καθεσαι και το σκεφτεσαι και το αναβαλλεις τοσο αυξανεις τις πιθανοτητες να μην το κανεις ποτέ επειδη αυξανεις χωρις να το καταλαβεις τις αμφιβολίες και τους φοβους ως προς το αν μπορεις κι αν τελικα θα τα καταφερεις.
Οσο εντονα ποθησαμε κάτι τόσο έντονα ειναι και τα αισθηματα πικρίας που θα συνοδευουν στο μελλον τη σκεψη ότι δεν το καναμε.
Αν δεν ειναι πλεον εφικτο ξεκινα κατι που σου ειναι τωρα εφικτο και σε γεμίζει, ετσι θα εχεις να λες οτι πετυχες κατι καλό το οποίο θα σου μετριάζει την πικρία. Καποιος μου ειχε πει, ένα γεγονος που σε πλήγωσε ουδετεροποίησε το στη σκέψη σου, ητοι εκπαιδευσε τη σκεψη σου απλα να το θυμασε ως αναμνηση ενος οποιουδήποτε γεγονοτος αποχρωματισμενου απο συναισθηματα.
Πιστευω πως οσο περναει ο καιρος τοσο αυξανει η πικρια κι η απογοητευση γι αυτα που δεν καναμε.

Quote:

---

Originally Posted by Gothly

..
Πως το ξεπερνάτε? Δε σας πληγώνει όταν βλέπετε άλλους που κανατε μαζί αυτο το χομπι να το εχουν συνεχίσει ενώ εσείς το αγαπούσατε πιο πολύ?
Αν και ξέρω "αν το αγαπούσα τόσο θα το συνέχιζα". Δε διαφωνώ σε αυτό , αυτή είναι η πικρή αλήθεια όμως σκέφτομαι το παρελθόν και με πληγώνει που έχω παρατήσει κατι που λατρευα τότε. δε θελω να επεκταθω τοσο πολυ στο δικό μου θέμα γιατί με πληγώνει πολύ. αλλά πολλές φορές βλέπω ατομα του παρελθόντος που ασχολήθηκαν με αυτό είτε επαγγελματικά είτε όχι, ενώ είτε δε το ήθελαν είτε δε το ήθελαν τόσο είτε το ήθελαν. Απ'τη μια δε μπορώ να ξέρω πόσο πολύ το θελει κάποιος αλλά κατα καποιο τρόπο το ένιωθα πόσο πολύ το ήθελαν ή όχι.
Είναι στιγμές που λέω μέσα μου 'τι βλακείες λες, εχεις προχωρήσει στη ζωή σου και μη κοιτάς πίσω αυτα που σε πλήγωσαν' σκέφτομαι 'μηπως το βλέπω εγωιστικά.. μήπως είναι απωθημένο.. μήπως ποτε δεν ειναι αργά.. μήπως δε μπορώ να παραδεχθώ οτι δεν μου άξιζε να συνεχίσω κατι που αγαπούσα... μήπως δε το αγαπούσα τόσο τελικά?'

---

επειδη αναφερεις πολλες φορες το ποσο σε πληγωνει που οι αλλοι προχωρησαν σε αυτο, ενω εσυ οχι, νομιζω οτι ειναι σημαντικο να ξεχωρισεις μεσα σου, ποσο χωρο στην δυσαρεσκεια σου καταλαμβανει η συγκριση σου με τους αλλους και ποσο η δικη σου αγαπη για το αντικειμενο αυτο... (γιατι δηλαδη εσυ το αγαπουσες πιο πολυ απο αυτους? τους εβαλες αγαπομετρο?)
ολο το κομματι που αφορα του αλλους λοιπον, δεν εχει να κανει με την δικη σου αγαπη, αλλα με ανταγωνισμο, ζηλεια, εστω και ανωδυνη για τους αλλους, δεν μιλαω για φθονο.

αφου τα ξεχωρισεις λοιπον αυτα, και βρεις το κομματι που αφορα καθαρα εσενα και το αντικειμενο αυτο, νομιζω οτι μπορεις να αξιολογησεις τι πραγματικα εχασες και δεν μπορεις να ανακτησεις και τι οχι.
χωρις να ξερω τι ηταν αυτο, κανοντας καποιες υποθεσεις, θεωρω οτι με τα περισσοτερα τετοια αντικειμενα, μπορει για παραδειγμα να εχεις χασει την ευκαιρια μιας επαγγελματικης καριερας (πιανο), η μιας διακρισης (ενοργανη γυμναστικη), κανεις και τιποτε ομως δεν μπορουν να σου απαγορευσουν να αχοληεθις και τωρα, για την αγαπη σου γι αυτο και να το εξελιξεις οσο ειναι εφικτο και πανω απ ολα να εχεις και παλι την επαφη μαζι του.

και βεβαια ποτε δεν ειναι αργα για κατι που πραγματικα αγαπας και δεν ειναι απλα ιδεα σου...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

επειδη αναφερεις πολλες φορες το ποσο σε πληγωνει που οι αλλοι προχωρησαν σε αυτο, ενω εσυ οχι, νομιζω οτι ειναι σημαντικο να ξεχωρισεις μεσα σου, ποσο χωρο στην δυσαρεσκεια σου καταλαμβανει η συγκριση σου με τους αλλους και ποσο η δικη σου αγαπη για το αντικειμενο αυτο... ...

---

Πάντα θα υπάρχει αυτη η σύγκριση και πάντα θα τη συνοδευει ζήλια γι αυτο που εκεινοι κατορθωσαν ενώ εσυ, εμεις κλπ όχι, θα τη συνοδευει δυστυχώς ακόμα και χαιρεκακία σε κάθε στραβοπάτημα τους επειδή θα νιωθουμε πως μήκρινε τη διαφορά. Επειδη ήταν κατι που ποθήσαμε αλλά για λόγους πχ δύσκολες συγκυρίες οικογενειακες, οικονομικες κλπ, προβλημα υγειας, ψυχολογικη καταπτωση, τα παρατησαμε ή δεν καναμε περισσοτερα τουλαχιστον να πλησιασουμε το ποθητό αν δε θα το κατακτουσαμε τελικα. Πάντα θα υπάρχει μεσα μας αυτό ως μορφή εκδήλωσης πικρίας κι απογοητευσης χωρις να ειμαστε κακοπροαιρετοι ή να θελουμε να βλαψουμε τον αλλο. Ωστοσο, όσο ακομα υπάρχει η δυνατότητα θα πρεπει κανεις να βρει το ψυχικο σθενος να το προσπαθησει.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...κάπως έτσι ήταν και η δική μου πορεία.
Αρχισα να κάνω άσχετα πράγματα με αυτό που ακολούθησα στην πορεία και ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει κάποιος σε έναν τομέα που να τον αγαπά πραγματικά :)

---

Δεν έπιασα τον τελικο στόχο Θεοφανία, εμεινα λιγο πιο πίσω, κι αυτο επειδη κατα την κρίσιμη περίοδο που έπρεπε να το παλέψω οι συγκυρίες και η άσχημη ψυχολογια δεν με βοηθησαν. Αν και κανείς θα ταν πολύ ευχαριστημενος σε αυτο που τελικα εφτασα, κι ολοι αυτο πιστευουν πως νιωθω ή πως πρεπει να νιωθω, εντούτοις μεσα μου δε συμβαινει αυτο, επειδη ειναι κατωτερο αυτου που δεν το επεδίωξα αν και μπορουσα. Συμφωνώ με την τελευταια σου προταση, ειναι εφικτο οσο δεν έχουν κλείσει τα περιθωρια.

[QUOTE=Gothly;464571]Αλλά για μενα δε θελω να έχω άλυτα τα απωθημένα μου, θελω να τα λύνω, θέλω να το σκέφτομαι και να μη λυπάμαι, θελω να το σκέφτομαι και να λεω "οκ μια χαρα ηταν τωρα δε το λησμονώ" δε θελω να μου προκαλεί αυτές τις σκέψεις που περιψράφω γενικά, θελω να ειμαι καλά με αυτό.
Δε θελω να φτάσω 50χρ και να λεω "ε, εγω ήμουν φτιαγμένη για αυτό το πράγμα, έπρεπε να το ακολουθήσω, τώρα θα ήμουν στο τάδε επιπεδο", δε ξερω αν ειμαι κατανοητή.


Gothly , εγω που εχω φτασει αυτη την ηλικια , εχω αντικαταστησει μερικα χομπυ , λογω του οτι ταχα εξαντλησει , αλλα συνεχιζω να κανω τα υπολοιπα κανονικοτατα ,( σκι ,καταδυσεις , γυμν. , μοτοσυκλετες ) αλλα κρατιεμαι σε αριστη φυσικη κατασταση , κ δεν ειμαι παντρεμενος ( αυτο σημαντικοτατο !!) Βλεπω δε τον πατερα μου , 88 , να ειναι αυθεντια στα κομπιουτερ , κ νασχολειται καθημερινα με το χομπυ του , εδω κ 18 χρ.. Τα χομπυ δεν τελειωνουν ποτε , απλως αλλαζουν . Αλλα στα 50 πρπ , κανεις εναν απολογισμο , βλεπεις που τα καταφερες κ που οχι , κ συνεχιζεις την ζωη σου . Πρεπει ομως να πω οτι εζησα μια ζωη με πολυ ελευθερο χρονο , μια γεματη ζωη απο ενδιαφεροντα , κ με την δουλεια που μαρεσε.
K οπως ειπε καποιος , μπορει να εχουμε μονο μιαζωη , αλλα αν την ζησουμε σωστα , μια φτανει κ περισσευει !