Originally Posted by
absolutvodka
(οποιαδήποτε άποψη , κριτική , σχόλιο ή βρισίδι δεκτό )
Βλέπω το εαυτό μου στον καθρέπτη πολύ άσχημο, αποκρουστικό, απαίσιο και σιχαμένο. Το έχω συνηθίσει πλέον μετά από τόσα χρόνια και δεν φρικάρω, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το έχω αποδεχτεί κιόλας.
Ξέρω ότι αντικειμενικά δεν είμαι και η πιο άσχημη του κόσμου, εγώ όμως αισθάνομαι έτσι. Δηλαδή αν μου πεις ‘’αυτή είναι χειρότερη από εσένα’’ ούτε καν θα με αγγίξει , δεν μ’ ενδιαφέρει που είμαι καλύτερη από κάποια άλλη.
Με ενδιαφέρει το ότι αυτό που βλέπω εγώ στον εαυτό μου δεν μου αρέσει.
Γιατί δεν μου αρέσει? Χμ.. Γιατί δεν ανταποκρίνεται στο ωραίο, σε αυτό ας πούμε που πλασάρεται ως όμορφο και έχω συνηθίσει να βλέπω.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το μυαλό μου συνειδητοποιεί κι έχει φάει κόλλημα κιόλας! ότι είμαι ένα κωλόμπαζο που δεν αξίζω δεκάρα.
Δηλαδή , πώς φτάνει ένα μυαλό να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη και να μην του αρέσει?
Προφανώς, αν είχα αποδοχή από το αντίθετο φύλο, λογικά θα μου άρεσα κι εμένα έπειτα (?) Αναρωτιέμαι..... γιατί δεν ξέρω κάτα πόσο ισχύει το αν εμείς πρώτα αποδεχομάστε τον εαυτό μας όπως είναι κι έπειτα μας αποδέχονται κάποιοι άλλοι (λέω κάποιοι γιατί φυσικά δεν μπορούν ποτέ να μας αποδεχτούν όλοι μα όλοι ή να αρέσουμε στους πάντες) ή το αντίθετο : ότι μας αποδέχονται οι άλλοι κι έπειτα εμείς αποκτούμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και αυταρέσκεια..
Ίσως ισχύουν και τα δύο μαζί σε αλληλεπίδραση και ταυτόχρονα.
Από την άλλη, αν δεν είχα αυτοπεποίθηση αλλά είχα αποδοχή από το άλλο φύλο , η αυτοπεποίθηση θα αυξανόταν.
Αν είχα αυτοπεποίθηση έτσι όπως είμαι , αλλά δεν είχα αποδοχή , η αυτοπεποίθηση θα μειωνόταν.
Τώρα που δεν έχω αυτοπεποίθηση μα ούτε και αποδοχή , τι γίνεται?
Πέφτεις στα τάρταρα.
Κοίτα να δεις από αυτό τώρα τι έχω πάθει..
Λέω στον εαυτό μου: Καν’τα ρε ! Πήγαινε κάνε τατουάζ αφού το θες. Φόρα και κολάν αφού το θες.
Θα το κάνω το τατουάζ. Θα το φορέσω και το τζιν που τελικά νιώθω άνετα .
Αλλά στο τέλος θα μείνω με μια εικόνα που τελικά δεν με ικανοποιεί.
Που λες..
και θα γυρίσεις να μου πεις: καλά ρε, είσαι τόσο ηλίθια? Θες σώνει και καλά να γίνεις ωραία.. Κάτσε έτσι, ρε κοριτσί μου, και για όλους υπάρχει κάτι, σιγά! Απλώς να είσαι ο εαυτός σου.
Σϊγα το πράγμα δηλαδή ρε βλαμένη, μήπως δεν υπάρχουν κι άλλες άσχημες που έχουν σχέσεις , μόνο εσύ είσαι? Τι θες δηλαδή, να είσαι σαν μοντέλο για να περνάς καλά?
‘’Να είμαι απλώς αυτό που είμαι’’................
Και όντως, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνω , εκτός από το να μείνω έτσι όπως είμαι. Παίρνω κι ένα ύφος αυτοπεποίθησης, παριστάνω ότι είμαι υπέροχα στους άλλους και όντως το χάφτουν κιόλας ότι νιώθω καλά με εμένα.
Γυρίζει ένας τύπος και μου ζητάει να βγούμε για καφέ (υποθετικά λέμε τώρα , αλλά οκ έχει συμβεί και κάποιες φορές). ‘Ντάξει! έχει δει τη μούρη μου με όλα της τα χάλια – παραβλέπει τα στραβά δόντια, τη μεγάλη μύτη- και νομίζει ότι έχω οκ σώμα.
Μπορώ τώρα εγώ να πάω με αυτόν να κάνω κάτι, που νομίζει ότι έχω ωραίο σώμα ενώ είναι σαπιόσωμα?!
Πώς θα αντιμετωπίσω την απογοητεύση του και την απόρριψη του, όταν καταλάβει τελικά ότι είμαι μπακατέλα και τελείως σάπια?
Και αφού ξέρω ότι ζητούσε ένα ωραίο σώμα το οποίο εγώ δεν το έχω, πώς θα πάω να σπάσω τα μούτρα μου οικειοθελώς , αλλά και γιατί να του σπαταλήσω εκείνου τον χρόνο του?
Λες ότι πρέπει να δοκιμάσω πολλές φορές κι ας σπάσω τα μούτρα μου κι ότι κάποιος θα βρεθεί τελικά που θα με αποδεχθεί και θα ταιριάζουμε.
Είναι σαν να σου λέω : Πέσε από τον δεύτερο όροφο που δεν είναι πολύ ψηλά, άρα έχεις πολλές πιθάνοτητες να μην πεθάνεις, μπορεί να σπάσεις όμως χέρια και πόδια –δεν πειράζει- σε λίγο καιρό θα είσαι καινούριος και πάλι , ίσως με κάποιες ουλές ή και κουσούρια- αλλά έχεις επίσης και πάρα πολλές πιθανότητες να πηδήξεις και να μην πάθεις απολύτως τίποτα!!!!
Το κάνεις? Δηλαδή με αυτήν την λογική , πηδάς τώρα από τον δεύτερο? Κι όχι μόνο μία φορά αλλά πολλές?
Θέλω να έχω σχέσεις με το άλλο φύλο . Δεν είναι επιλογή μου να μην έχω. Δεν έχω διαλέξει να γίνω καλόγρια.
Αλλά φοβάμαι να δοκιμάσω να το διεκδικήσω. Ξέρω ότι αυτό που έχω να δώσω δεν είναι αρκετό ούτε ‘’καλό πράμα’’ ούτε σε εμφάνιση αλλά ούτε και σαν προσωπικότητα.
Φοβάμαι την απόρριψη λόγω ασχήμιας. Το να με απορρίψει σαν χαρακτήρα , δεν θα μου κοστίσει καθόλου, αλλά το να με ακυρώσει μόνο και μόνο γιατί δεν είμαι ωραία, το φοβάμαι και με πληγώνει βαθιά. Φοβάμαι τη διάλυση που θα νιώσω όταν θα εισπράξω αυτό που ήδη περίμενα.
Επίσης, σαν εικόνα του να κάνω κάτι με κάποιον μου φέρνει αηδία. Πραγματικά με θεωρώ αηδιαστική κι ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος ήταν χαζός ή μεθυσμένος ή καθυστερημένος και δεν καταλάβαινε τίποτα ή στην τελική δεν είχε πρόβλημα και πάλι εγώ δεν θα ένιωθα καθόλου άνετα ούτε θα απολάμβανα τίποτα.
Οπότε και φτάνω στο αδιέξοδο ‘’ δεν κάνω τίποτα και κάθομαι μόνη ενώ δεν το θέλω, προκειμένου να μην πληγωθώ χειρότερα’’.
Ή να πάρω μια βαθιά ανάσα και να ξεκινήσω τα πεσίματα απ’ τον δεύτερο μέχρι όσο αντέξω? Δεν ξέρω πόσες αντοχές έχω σαν άνθρωπος , δεν ξέρω πόσες απορρίψεις /χυλόπιτες ή κοροϊδίες ή άσχημα σχόλια θα μπορέσω να προσπεράσω μέχρι να διαλύσω..
Παράλληλα, δεν ξέρω και πόσο μπορώ να αντέξω χωρίς την ευχαρίστηση των σχέσεων με το άλλο φύλο. Να ζήσω , δηλαδή, μια ολόκληρη ζωή χωρίς την παραμικρή επαφή με το άλλο φύλο. Ούτε κι αυτό αντέχεται και δεν είναι ωραίο..
Και να ‘μαι εδώ σήμερα, 24 χρονών , με σκυμένο το κεφάλι , χωρίς καμία εμπειρία ή απόλαυση, να σκέφτομαι μόνο αν θα μπορούσα να δοκιμάσω κάτι ή όχι.
Κάθομαι άπραγη τελικά κι έτσι περνάν τα χρόνια............
Κι έτσι όπως άσχημη είμαι εγώ, άσχημη είναι κι η ζωή μου .
