Πεποιθήσεις και πραγματικότητες

Ελάχιστοι (αν όχι κανένας) έχουν να γράψουν κάτι θετικό, κάποιο αισιόδοξο μύνημα για τους ασθενείς με σχ. Ο κόσμος προφανώς φοβάται κάποιον που δυσκολεύεται να διακρίνει η να συμφωνισει με τις κοινωνικές αλήθειες -πχ

άποψη 1η, ο κόσμος μου φέρεται απόμακρα επειδή πάσχω απο σχιζοφρένεια.

άποψη 2η έχω πρόβλημα και εγώ απο μόνος μου διώχνω τους ανθρώπους.

Αλήθεια πόσο έξυπνοι είμαστε τελικά όταν προσπαθούμε να εξουδετερώσουμε κάποιους ανθρώπους για να βγούμε "εμείς" πρώτοι. Και όταν φτάνουμε στην κορυφή ξεχνάμε να ρίξουμε και καμιά ματια προς τα κάτω. Άλλος οδηγεί και άλλος καθαρίζει τα τζάμια....

Χμ μαλον ήταν λίγο παλαβό το μύνημα και ορθώς διαγράφτηκε. Συγνώμη αν ενόχλησα κανέναν

παλαβο? σε καμια περίπτωση....

vince, σκέφτηκα διαβάζοντας το μήνυμα σου αν δίνεις τοσο βαρος στις δικές σου αληθειες με τις κοινωνικες αληθειες που αναφέρεις....

Καλή ερώτηση.

Αν υπάρχει μια ζυγαρία συμπάθειας/αντιπάθειας προς την ανθρώπινη φυλή θέλω να πιστεύω πως περισσότερο αγαπάω παρα μισώ τους συνανθρώπους μου. Έτσι θέλω να αποδέχομαι χωρις να σημαίνει πως τη κάθε κακια θα θελήσω να την υοθετήσω και εγώ. Αυτο που είπα για παλαβό ηταν για το μήνυμα που διαγράφτηκε, θα μου άρεσε να ακούσω και μια γνώμη απο όποιον/αν πρόλαβε να το διαβάσει.

Όποιες καταστροφές και να έχουμε κάνει σε κάθε τομέα η αγάπη για τη ζωή είναι αυτη που στο τέλος βγαίνει νικήτρια.

Και ξέρεις πότε μου φεύγει η παράνοια.....οταν αγαπάω.

τον εαυτό σου τον αγαπας?

Όχι πάντα

οχι παντα ή οχι οσο εχεις αναγκη?θέλεις να ξανγραψεις καποια πραγματα απο το μηνυμα που διαγράφηκε?

Δεν μισω τον εαυτό μου αλλα δεν τον λατρεύω κιολας. Δεν μπορώ να απαντήσω στα πάντα και δεν μπορω να προσδιορίσω πόση αναγκη εχω να αγαπάω τον εαυτό μου. Υπάρχουν και κάποιο που λατρεύουν τον εαυτούλη τους και δεν νοιάζονται για κανέναν άλλο.

ναι αλλα υπάρχει κ μεση οδος. εχω την αισθηση, απο οσα έγραψες οτι μαλλον μεσα σου υπερισχύει για το τί νομίζουν οι αλλοι για τους σχιζοφρενεις κ οχι εσυ!

Εκτος ολων των αλλων ολοι οι αλλοι δεν ειναι ολοι το ιδιο.

Μου αρέσει η αντικειμενικότητα σου και σε ευχαριστώ για αυτό. Έχεις δίκιο πολλές φορές θα προκαταληφθώ απο την ιδέα του τι νομίζουν οι άλλοι για τους σχιζοφρενείς. Μακάρι Σοφια μου να αλλάξουν οι ταμπέλες στις ταινίες για τους σχιζοφρενείς δολοφονους με τα πριονια γιατι καθε φορα που το βλέπω νιωθω σαν να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν έχω βλαψει άνθρωπο και ουτε θελω να βλάψω. Και πραγματικά προσπαθώ να βγάλω την ταμπέλα απο το μυαλό μου τουλάχιστον χωρις να ξεχάσω το τι πέρασα.

vince, το χειροτερο νομιζω μειονεκτημα σε εναν ανθρωπο ειναι το στενο μυαλο!για τον ιδιο πρώτα!

Μην βάζεις εσυ ταμπέλα στον εαυτό σου μα ουτε κ στους \"αλλους\". Ολοι οι αλλοι, οι μη σχιζοφρενεις δεν ειμαστε απεναντι, ειναι σίγουρα κάποιοι απο μας που θέλουν να ειναι και δίπλα. Αρκει να τους/μας βλέπεις...:)

Δε νομίζω να διαφράφηκε κάποιο μήνυμα. Απλά χάθηκαν όλα τα σημερινά ποστ μεταξύ ξημερώματος και απόγευματος όπως αναφέρει και η ανακοίνωση διαχειριστή.

Πολλές φορές έχω σκεφτεί το εξής:\" γιατί να θέλει κάποιος να βρίσκεται δίπλα μου με οποιονδήποτε τρόπο,είτε σαν φίλος είτε ερωτικά,από την στιγμή που είμαι μανιοκαταθλιπτική,ή οριακή ή όπως αλλιώς το λένε?\". Αλλά τελικά είναι η ταμπέλα που έχω δώσει εγώ στον εαυτό μου.
Απαιτώ από τους άλλους να με δεχτούν γι\'αυτό που είμαι και θα τους το ανταποδώσω. Και θεωρώ ότι αυτό είναι το σωστό. Και νομίζω ότι αυτό θα έκανε αυτός που θα με αγαπούσε πραγματικά.
\'Εχεις δίκιο vince στο θέμα ταμπέλας που έχει βάλει ο κόσμος για τους σχιζοφρενείς. Οφείλεται στο ότι χρησιμοποιείται από άσχετους ανθρώπους,όπως συχνά είναι οι-δήθεν- κινηματογραφιστές. Και στο ότι το έχει συνδυάσει ο κόσμος με το επικίνδυνο. Προσωπικά,δεν έχω γνωρίσει από κοντά κάποιον,αλλά μέσα από αυτό το site αρκετούς. Και συχνά έχω νιώσει ότι με αισθάνονται και ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο από άλλους που συμμερίζονται ίδια προβλήματα με εμένα.
Με λίγα λόγια θέλω να πώ το ίδιο με την Σοφία. Μην βάζεις ταμπέλες στον εαυτό σου και σε κανέναν. Δεν αξίζει καν τον κόπο

Σε κάποιες περιπτώσεις όπως γράφεται ένας σχιζοφρενής μπορεί να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Πόσο θα ήθελα κάποιος που έκανε μια όμορφη πορεία να μιλήσει σε αυτό το φόρουμ και να μας πεί. Θέλω να είμαι ακόμα αισιόδοξος μιας και η καταδίκη δεν είναι δεδομένη απο πρίν :)

@vince

Ειλικρινά προσπαθώ να παρακολουθήσω τη σειρά των post σου τους τελευταίους μήνες. Και θα σου πω τη γνώμη μου, μιας και είμαι \"παλιός\".

Κατ\' αρχήν όσον αφορά την \"όμορφη πορεία\" που λες, μη νομίζεις πως η ζωή ακόμα και των φυσιολογικών ανθρώπων είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Η ζωή είναι δύσκολη, για όλους. Τελεία και παύλα.

Όμως, δες το απ\' την ανάποδη: μια δύσκολη ζωή μαζί με μια διαγνωσμένη \"ψυχωσική συνδρομή\" (=σχιζοφρένεια) μάς κάνει ένα πρόβλημα τόσο μα τόσο μεγάλο που σίγουρα αποτελεί \"μια όμορφη πορεία\". Και θα σου εξηγήσω το γιατί.
Οι ελάχιστοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν, έστω και κατά 10%, τι εστί σχιζοφρένεια (δηλαδή ότι είναι το πιο μα το πιο φρικτό ψυχικό νόσημα, κι όχι απλά ένα \"πρόβλημα ζωής\") νομίζω εκτιμούν την προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις απαιτήσεις της ζωής. Γιατί, αυτοί οι ελάχιστοι, καταλαβαίνουν ότι με τη σχιζοφρένεια \"δεν θέλεις ή δεν μπορείς να χτίσεις, να παράγεις, να δημιουργήσεις\" κι ότι \"είσαι απολύτως ακινητοποιημένος\". Επίσης γνωρίζουν ότι στο τελευταίο τελευταίο στάδιο \"ο ασθενής δεν κάνει τίποτα, κι είναι ευχαριστημένος με αυτό\".
Με τις προσπάθειές μας όμως (αυτές τις προσπάθειες θα τις πούμε σε άλλο post) να υπερνικήσουμε αυτή τη νόσο και με τα λίγα θετικά που πετυχαίνουμε, ε όλο αυτό το σκηνικό, του αγώνα για ψυχική υγεία, αποτελεί για μένα \"μια όμορφή πορεία\".
Γι \' αυτό ακούς συχνά το εξωφρενικό \"η ψύχωση ήταν ευλογία για μένα και μου έδωσε νόημα ζωής\" (από ασθενείς) σε αντίθεση με το \"βαριέμαι, δεν έχω τι να κάνω\" (από φυσυιολογικούς, ιδίως νέους).

ΥΓ
Έχουμε πολλά να πούμε, κι εσύ με τα 3 χρόνια κι εγώ με τα 22.

Συμφωνώ, η ζωή είαι δύσκολη αλλα και είναι και γλυκιά.

Το πρώτο καιρό όντως δεν ήθελα να κάνω τίποτα στη ζωή μου και είχα βαριεμάρα για δουλειά αλλα καί για διασκέδαση. Πολύ χαμηλή ενέργεια και τα παρατούσα εύκολα. Με τον καιρό μου έχει ανέβει η διάθεση αλλα ακόμα έχω δρόμο μέχρι να πώ στον ευατό μου μπράβο.

Πράγματι με τη σχιζοφρένεια έρχεται και η πτώση στην παραγωγική δραστηριότητα, η τάση να θέλουμε να ξεφύγουμε απο τα πάντα τριγύρω μας. Αυτή η πραγματικότητα ίσως να με έκανε να θέλω να γίνω παραγωγικός ο ίδιος και να ξεφύγω απο την προκαθορισμένη πορεία (το να με φωνάζουν τεμπέλη δηλαδή και να με πιάνει απελπισία...).

Τον τελευταίο καιρό έχω ξεφύγει στην ανακάλυψη της αλήθειας για την σχιζοφρένεια αλλα νομίζω πως η συγκεκριμένη αλήθεια είναι πολυδιάστατη δυστυχώς η ευτυχώς.....

22 χρόνια πως τα πάς? Παίρνεις ακόμα φάρμακα?

Διάβασα σε προηγούμενο ποστ σου πως έχεις συμφιλιωθεί με τα φάρμακα. Και εγώ το ίδιο αν και το πρώτο καιρό που ασθένησα δεν ήθελα να ακούω για φάρμακα....ευτυχώς που το αποδέχτηκα γιατι ίσως τα φάρμακα να μας σώζουν απο τα χειρότερα.

Σχετικά με τα φάρμακα έχω να πω ότι κυρίως στην αρχή (όπως περίπου είσαι εσύ) πρέπει να βρεθεί το σωστό/το βέλτιστο...\"κοκτέϊλ\" (για να αστιευτούμε λίγο). Αλλά αυτό θέλει στενή συνεργασία με έναν πάρα πολύ έμπειρο ψυχίατρο (ελάχιστοι είναι αυτοί) και προσπάθεια δική μας. Από κει και πέρα βρισκόμαστε σε μια φάση \"σταθεροποίησης\"/\"ύφεσης\" και αφήνουμε το γιατρό αποκλειστικό υπεύθυνο για αυτό το ζήτημα. Οι πιθανότητες υποτροπής σε αυτή τη φάση είναι ελάχιστες (\"μας σώζουν απ\' το χειρότερο\" όπως σωστά είπες) και τυχόν σημάδια θα τα δει αμέσως ο γιατρός (ίσως και εμείς). Αλλά απλά \"δεν ασχολούμαστε\" (πολλά, λίγα, να δοκιμάσω αυτό ή το άλλο, τα κόβω κλπ) και δεν κάνουμε \"πειράματα\". Ιδίως τα (σύγρονα) άτυπα νευροληπτικά (μετά το 1994) ούτε εθιστικά είναι και οι τυχόν παρενέργειες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με ένα αντίδοτο (π.χ, Akineton). Και πίστεψέ με, τα (σωστά) φάρμακα είναι το 95% της \"θεραπείας\" γιατί, όπως θα έχεις διαβάσει, η \"ψυχοθεραπεία\" ελάχιστα ωφέλη έχει στις ψυχώσεις.

Γενικά, 2-3 πράγματα, που τα κάνεις εσύ και χαίρομαι για σένα, είναι η απασχόληση (εργασία), το \"έξω\" (οπουδήποτε) και οι κοινωνικές σχέσεις (και ερωτική σχέση). Νομίζω αυτά (συν το γεγονός ότι έχεις ανώτερη μόρφωση και θετικό οικογενειακό περιβάλλον) αποτελούν ισχυρούς παράγοντες θετικής πρόγνωσης για σένα και δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου αν σε μερικά χρόνια ή λιγότερο γινόσουν πλήρως καλά (ως επιζών (survivor) πλέον).

Μπορείς να μου πείς πως βλέπεις τη ζωή στην ηλικία που είσαι?

Μπορείς να δεις, από αυτά τα λίγα ποστ (24) που έχω κάνει εδώ, πως περίπου αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω το πρόβλημά μου και τη ζωή μου γενικότερα.

Θα έλεγα, στην ηλικία που είμαι (46), είμαι αισιόδοξος και αγωνιστικός και ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Η μόνη φοβία μου είναι \"μη με πάρει από κάτω\" (υποτροπή). Αυτό έχει συμβεί σε μένα 3-4 φορές, αλλά στις ενδιάμεσες καλές περιόδους, έχω μεγάλη χαρά ακόμα και για τα μικρά πράγματα της ζωής. Νιώθω ειλικρινά τη χαρά της ζωής, αλλά πάντα στη άκρη του μυαλού υπάρχει αυτός ο φόβος.

Από κει και πέρα το ερώτημά σου είναι μάλλον φιλοσοφικό και νομίζω ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις.